Interaktywna powiesc


     No i proszę. Mamy już 9 rozdział. Jeśli dalej będziecie pisać w takim tempie - rok 2000 uczcimy rodziałem 3459910... Cóż. Trudno...

Napisz sam co ma być dalej!

Copyright © by All Mambers of the "Vanderberg Club"
    


Rozdział 9
    

    - Jeśli chodzi o mnie to wogóle możecie nie brać tego pod uwagę - Frost zdenerwował się nagle.
     - Przyzna pan jednak, że sytuacja, delikatnie mówiąc, wymyka się spod kontroli? - powiedział Wade, jednocześnie, jakbyszukając poparcia, rozglądając się po obecnych. Nikt ze
     zgromadzonych jednak nie kwapił się, żeby zabrać głos. Cały zespół, kilkanaście osób zajmujących wszelkie możliwe miejsca, które nadawały się, żeby na nich usiąść, w niewielkim gabinecie profesora milczało zawzięcie od samego początku zebrania.
     - Zaraz - Frost o mało nie rozlał stojącego przed nim papierowego kubeczka z kawą. - Naprawdę chce pan powiedzieć, że to wszystko co ostatnio zaszło w całym mieście rzeczywiście ma jakiś związek z zagubionym plemieniem? Jeszcze wczoraj twierdził pan coś przeciwnego.
     - Ale po tym co spotkało Vanderberga...
     - Przepraszam, właściwie co takiego go spotkało? Nie chcę broń Boże umniejszać wczorajszych niebezpieczeństw ale co... - Frost nagle zgubił wątek. - Twierdzi pan, że oni mogą kierować przepływem wody?
     - A ucięta jak nożem płetwa? A do czego strzelał tak uporczywie, że przestraszył pół stacji metra i w rezultacie musieliśmy ich, razem z tym drugim nurkiem wyciągać z komisariatu?
     Frost spojrzał na Vanderberga, któremu udało się zająć jedno z wygodniejszych miejsc - w fotelu wspólnie z Curtissem.
     - Czy pan sądzi, że on ma rację?
     Vanderberg wzruszył ramionami. Miał wrażenie, że ci ludzie nie są powołani do rozwiązywania podobnych kwestii. Uniwersytety od dawna chore na hiperspecjalizację nie były już zdolne wypuszczać ludzi mogących śmiało poruszać się w terenie wymagającym ogromnej orientacji ogólnej. Tu, z praw ogólnych nauczano wyłącznie tego, że każda prawda jest względna ale, paradoksalnie, to właśnie wpajano w wąskim, instrumentalnym sensie. Umiejętność własnego wyboru, własnej hierarchii rozróżniania, podejmowania decyzji zdawała się zanikać w zastraszającym tempie. Szalejący nihilizm, który sprowadzał się do Foucaultowskiej formuły: "Nie ma nic bardziej niepewnego, nic bardziej opartego na doświadczeniu niż zaprowadzenie porządku wśród rzeczy" sprawił, że poddawano w wątpliwość każdą działalność gdzie własna myśl mogła mieć jakikolwiek większy udział. Prymat polityki nad czytaniem czegokolwiek na własną rękę spowodował pojawienie się myślenia niedołężnego, ujawnił jaskrawą ignorancję. Vanderberg sam był świadkiem jak pewien wykładowca tłumaczył studentom, że najlepiej zaczynać rozmowę z nieznajomymi od tematów ogólnych, na przykład można mówić o pogodzie! Co gorsze większość słuchaczy czyniła z tego notatki... Tak zwana "pamięć historyczna" zaczynała zanikać zupełnie ustępując miejsca absolutnej nieświadomości w stosunku do czasu przeszłego. Powoli zaczynało się przechodzić od myślenia logiczno-racjonalnego do sfery emocji, uczuć, kompletnego irracjonalizmu. Ale nie oznaczało to bynajmniej utraty dotychczasowej konwencji. Wprost przeciwnie. Katedry zamykały się w szczelnych twierdzach metody konserwatywnej, zmieniło się podejście, zawężeniu uległy podstawy, ale nic nie zapowiadało rozbicia ochronnego muru niewiary za jakim tkwili okopani naukowcy. Utarte koleiny myślenia uniwersyteckiego
     pozostawały ciągle te same. Zmieniły się tylko koła sunącego w nich wozu... Na gąsienice czołgu nowej ignorancji.
     - No nie, ludzie, tak nie można pracować - tym razem zdenerwował się Wade. - Chyba nikt z was nie chce zaprzeczyć, że te tajemnicze śmierci, znikanie ludzi i tak dalej... że to wszystko ma związek z naszym plemieniem.
     - Oczywiście... Tyle tylko, że trudno przypuszczać, iż prymitywni Indianie znają obsługę podziemnych osadników, śluz i kanałów przepustowych lepiej od autoryzowanego serwisu.
     - Pan sądzi, że oni pompują tą wodę mechanicznie? Nie...
     - Jasne, że nie. To ulewy są przyczyną wszystkich zajść. Przypadkowych - Frost podkreślił to słowo.
     - Nie, to Indianie. Oni prowokują to wszystko celowo.
     - Jak? - Frost uniósł się na zgiętych łokciach zza biurka.
     - Jakoś...
     - Czarami! - ktoś z tyłu roześmiał się ale zaraz zamilkł spiorunowany wzrokiem profesora. Słuchający z boku tej wymiany zdań Vanderberg uśmiechnął się smutno. Miał wrażenie, że przy stale rosnącej liczbie komputerów na uniwersytecie przydało by się tutaj nauczanie baśni, podań i legend. Czegoś co pozwoliłoby być może specjalistom na niespecjalistyczne uczestnictwo w ich własnym życiu.
     - Chryste, ludzie, nie widzicie, że miasto po prostu już się nie wyrabia?
     - Niezbyt literackie określenie - mruknął Curtiss. - Ale zanim uwierzymy, że ich czarownik zamawia deszcze spróbujmy...
     - Oni nie mają czarownika - powiedział Vanderberg.
     - Skąd wiesz?
     - Dakar mi powiedziała.
     Curtiss spojrzał na profesora. Ten niechętnie skinął głową krzywiąc się jednocześnie, na myśl że członkowie kompletowanego z wielu uniwersytetów zespołu mogą mieć aż takie braki jeśli idzie o znajomość przedmiotu, którym się zajmują. Skutki niesamowitej specjalizacji jakiej zmuszeni byli poddać się naukowcy, żeby utrzymać się na jakim takim poziomie w jakiejś dziedzinie dawały jednak właśnie skutki.
     - A gdzie jest Dakar? - spytał Vanderberg, żeby zmienić temat.
     - Wysłałem ją, żeby się czegoś dowiedziała - Wade wyjął z kieszeni mały, czarny notes. - Dzisiaj rano przyszedł kolejny list od tego wariata, czy jak go nazywacie.
     - Ty już go tak nie nazywasz? - Chatelein z powodu gipsu zajmował szczególnie uprzywilejowaną pozycję. Miał własny fotel i stołek, na którym mógł oprzeć złamaną nogę.
     Wade spojrzał na niego niechętnie.
     - I co jest w tym liście? - spytał Frost. - Znowu jakieś ostrzeżenia?
     - Nie. Jego treść mniej więcej przypomina poprzednie. Znowu niejasne sugestie dotyczące tego, że autor nie może mówić, że coś go krępuje, czegoś nie wie, czy nie zna... Mamy pójść do czarownika, który pomoże...
     - Nam? - wtrącił Somervell.
     - Nie, jemu. To znaczy autorowi listu.
     - A niby dlaczego mielibyśmy mu pomagać i to w tak kuriozalnej formie?
     - Mniejsza z tym - Wade otworzył notes i dłuższą chwilę szukał w nim jakiejś informacji. - Mogę skorzystać z telefonu?
     Frost skinął głową. Ktoś z tyłu syknął zniecierpliwiony, ktoś inny mruknął coś na temat przesadnej tajemniczości. Wade jednak spokojnie wykręcał numer.
     - Profesor Thornhill? Tak?...
     -...
     - Jesteśmy w gabinecie profesora... Tak? Widział nas pan? Doskonale.
     - ...
     - Nie chciałbym fatygować... Dobrze. Będę bardzo wdzięczny.
     Frost spojrzał na niego zdziwiony kiedy tamten odkładał słuchawkę.
     - Grafolog? - spytał.
     - Tak.
     - Zwróciłeś się do policyjnego grafologa? - wtrącił Vanderberg.
     - Po co? Na uniwersytecie również istnieje taka specjalność.
     - I w czym on nam może pomóc? Przecież, do cholery nie prowadzimy śledztwa w sprawie autora listów.
     - Narazie jeszcze nie. Rano przekazałem wszystkie listy profesorowi Thornhillowi razem z próbką pisma Dakar i poprosiłem o analizę...
     - Z próbką pisma Dakar? Po co?
     Wade przysiadł na rogu biurka. Przez chwilę obracał w palcach czarny notes potem schował go do kieszeni.
     - Wczoraj wieczorem złapałem Dakar jak wrzucała list do skrzynki...
     - Rany boskie - przerwał mu Frost. - To jeszcze nie przestępstwo.
     - Jasne. Tylko, że... Na mój widok schowała kopertę za siebie i... - Wade znowu zawahał się przez moment. - Wydało mi się to na tyle dziwne, że...
     - Zabrałeś jej list?
     - Ale skąd. Udałem, że się potknąłem o dywan. Przewróciłem się na nią i w powstałym zamieszaniu zaznaczyłem kopertę paznokciem. Trzy rysy, tuż obok siebie - Wade, tym razem z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjął kopertę zaadresowaną chrakterystycznym, koślawym pismem. Położył ją przed profesorem. - Są?
     Frost podniósł papier patrząc na niego pod światło. Potem odłożył go i skinął głową.
     - To przyszło dziś rano?
     - Tak. Charakter pisma zbadał właśnie Thornhill. Zaraz tu będzie.
     - Chyba nie sądzisz, że to ona rozlała tą cholerną farbę - zaniepokoił się nagle Chatelain.
     Wade nie zdążył odpowiedzieć. Otworzył usta ale przerwało mu energiczne pukanie do drzwi.
     - Proszę. Cześć David - Frost ustąpił miejsca Thornhillowi zaskoczonemu ilością osób w tak małym gabinecie. Siwy, przygarbiony lekko grafolog po pierwszym wahaniu potrząsnął
     jednak głową.
     - Chętnie postoję - powiedział zaskakująco młodym głosem.
     Kilka dalszych osób zerwało ustąpiło mu miejsca ale nie dał się namówić.
     - Nie wiedziałem, że nasz uniwersytet przeżywa aż takie trudności lokalowe - uśmiechnął się nieśmiało. - Nie lepiej było skorzystać z którejś z sal wykładowych?
     - Nie ma jak intymny nastrój - szepnął Curtiss.
     Thornhill położył na biurku plik luźnych kartek.
     - I co? - spytał Wade. - Możemy liczyć na jakieś wyjaśnienie?
     - Tak, oczywiście, skończyłem wszystko ale... Nie wiem czy wyniki was zadowolą.
     - Tak?
     - Zbadałem wszystkie próbki i z całą pewnością mogę
     stwierdzić, że autor listów i ta dziewczyna to dwie różne osoby.
     - Jest pan pewien? - Wade zerwał się z miejsca.
     - Tak.
     - Ale... Na filmach z reguły mówi się, że nie można tego stwierdzić z całkowitą pewnością... źe...
     Thornhill uśmiechnął się się szeroko.
     - Grafologia poczyniła ostatnio ogromne postępy - powiedział z uśmiechem. - Mogę was zapewnić, że dziewczyna nie napisała tych listów. A nawet ich nie podyktowała, sądzę.
     - Ale... Ale znaki na kopercie... - Wade nie mógł się pogodzić z wynikiem ekspertyzy.
     Thornhill wzruszył ramionami.
     - Nie pomogę wam w śledztwie - znowu się uśmiechnął. - W każdym razie wykluczam możliwość, że to ta sama osoba.
     Frost zamyślony odruchowo skręcał w palcach kosmyk włosów opadający mu na czoło.
     - A co powiesz o autorze tych listów? - spytał po chwili.
     - To coś dziwnego - grafolog włożył kciuki do kieszeni spodni. Pozostałymi palcami bębnił o uda. - Charakter pisma określa osobowość silną, zdecydowaną, pozbawioną skrupułów, a
     jednak wydaje się szczerą w swoich intencjach. Autor na pewno nie jest Amerykaninem ani nie pochodzi z narodu gdzie angielski jest językiem używanym czy choćby dobrze znanym. Używa angielskich zwrótów i pojęć bez ładu i składu. Tak jakby dysponował książeczką z obrazkami, chciał nam coś powiedzieć i w związku z tym przepisywał a raczej przekaligrafowywał podpisy pod obrazkami w ten sposób, żeby dotarły do nas znaczenia, które on widzi pod...
     - Przepraszam - przerwał mu Wade. - Chyba nie rozumiem.
     Thornhill skinął głową.
     - Proszę sobie wyobrazić taką sytuację. Chce pan napisać list po chińsku a nie ma pan słownika tylko na przykład chiński elementarz. Chce pan dać komuś znać, że, powiedzmy, dziewczynę przejechał samochód. Znajduje pan w książce obrazki przedstawiające dziewczynkę, samochód oraz pogrzeb i przekaligrafowuje pan umieszczone pod nimi krzaczki. I być może złoży pan wiadomość: Ala ma kota, czerwony samochód, pogrzeb
     jesienią jest smutniejszy niż w innej porze roku. Można wysłać taką wiadomość licząc na domyślność odbiorcy. Można w przypadku elementarza. Ale proszę sobie wyobrazić co byłoby gdyby mieć do dyspozycji na przykład album z fotografiami. Przenosząc na papier podpisy pod zdjęciami przedstawiającymi dziewczynkę, samochód i pogrzeb możemy przypadkowo złożyć wiadomość: Nadmierne spożycie czekolady powoduje próchnicę, spada produkcja General Motors, nowa biografia Marylin Monroe, zdjęcia udostępniła Associated Press. I co? Z tego już najinteligentniejszy czytelnik nie wydobędzie podstawowego przekazu.
     - Stąd wniosek, że on chce coś powiedzieć - tylko nie wie jak? Dlaczego więc nie wycina po prostu obrazków z książki i nie wkleja...
     - Zaraz - Thornhill przerwał Wade`owi w pół słowa. - Z książką to tylko przykład obrazujący metodę, a nie sugestia, że tak dzieje się naprawdę. Autor listu zdaje się znać tylko pewne zbitki uczuciowe związane z angielskimi pojęciami i szermuje nimi, jak mówiłem, bez ładu i składu. Raz przekaz jest konkretny, jak w słowach: "Nie mogę mówić". Raz bezsensowny: "L. ma czerwoną nogę". A raz uparcie nakierowujący na pewne pojęcie: geometra, astrolog, czarownik...
     - Gdzie on nas nakierowuje?
     Thornhill odżegnał się gestem.
     - A tego już nie wiem.
     - No dobrze - wtrącił się Frost. - A w jakim wieku jest autor listu.
     Thornhill uśmiechnął się znowu, tym razem z pewnym zażenowaniem.
     - Właściwie powinienem od tego zacząć. Tyle mówiłem o postępach grafologii, a... - machnął ręką. - Niestety nie potrafię ustalić wieku tego człowieka. Nie wiem też czy jest
     kobietą, czy mężczyzną. Pismo ma raz charakter męski, raz żeński. Raz pisze trochę lepiej, raz gorzej, jakby mu coś przeszkadzało... Czy... Bo ja wiem...
     - Ale na pewno nie jest to pismo Dakar?
     - Z całą pewnością. Autor listów jest osobą niewykształconą a jednak... na swój sposób... eeee... inteligentną. Chociaż raz wydaje się stosować nieźle gramatykę, oczywiście nie angielską, tylko swoją własną, do której dopasowuje pojęcia a raz... Mam wrażenie, że czasem brakuje mu pojęć nawet we własnym języku.
     - Czy... - Curtiss rozejrzał się niepewny jak obecni zareagują na takie pytanie. - Czy on chce nam pomóc? - zdecydował się wreszcie.
     - Nie wiem. Jak mówiłem, charakter pisma wskazuje na osobę pozbawioną wszelkich skrupułów ale jakoś tam szczerą. Czy jednak chce pomóc, czy wciągnąć w pułapkę, czy też to zwykłe bredzenie wariata... - Thornhill urwał nagle. - Nie, nie jest wariatem - powiedział po chwili. - Ma jednak jakieś dziwne zachwiania... - spojrzał na zegarek. - No, muszę już biec... Widzę, że tylko namieszałem wam w głowach.
     - Ależ skąd. Jesteśmy bardzo wdzięczni... - Frost poderwał się ze swojego miejsca ale Thornhill powstrzymał go ruchem dłoni.
     - Niestety, taka jest dzisiejsza nauka.
     Już w drzwiach zatrzymał się jeszcze na chwilę.
     - Może idźcie do jakiegoś astrologa czy czarownika - roześmiał się. - Ze swej strony mogę wam polecić kilku niezłych geometrów.
     - Bardzo dowcipne - mruknął ktoś z tyłu kiedy zamknęły się drzwi.
     - Proszę państwa - Frost nieświadomie wpadł w ton jakim posługiwał się na wykładach. - Zanim zajmiemy się magicznymi tańcami i wypowiadaniem zaklęć proponowałbym, żebyśmy powrócili do głównego tematu naszego zebrania.
     - Ale myślę, że...
     Profesor powstrzymał Wade`a groźnym spojrzeniem.
     - Skończmy może jałowe rozważania o związkach pomiędzy Inadianami a ciągłym deszczem. Ustaliliśmy, że założenie mikrofonów w kanałach jest niemożliwe. Czy ktoś ma inny pomysł jak ich zlokalizować?
     W gabinecie narastał szum wielu rozmów, jak zwykle kiedy audytorium nie jest przygotowane na nagłą zmianę tematu.
     - Słuchajcie - Frost podniósł głos. - Postarajmy się skupić na czymś konkretnym.
     - Może wpuścić tam psy? - powiedział Somervell.
     - Psy w kanałach... - Vanderberg wzruszył ramionami. - Bez sensu.
     - A ty coś masz?
     - Nie wiem... Chociaż - Vanderberg nagle przypomniał coś sobie. - W dżungli czasem stosowaliśmy pewną metodę. W nocy rozkładaliśmy maty nasączone lekko promieniotwórczym środkiem. Jeśli ktoś nadepnął na taką matę, preparat przyklejał się do
     jego podeszw i tamten zostawiał niewidzialne ślady. Specjalne aparaty pozwalały to jednak wykryć.
     - No nie... - Somervell skrzywił się zabawnie. - I co? Pokryjemy matami całe podziemia?
     - Nie. To się robi w dwóch etapach. Najpierw trzeba przeciąć wszystkie możliwe trasy jedną linią mat. Z reguły uzyskuje się kilka przecinających ją śladów, które jeszcze nie doprowadzają
     do celu. Potem, następnej nocy rozkłada się następne linie wzdłuż starych śladów, prostopadle do linii z poprzedniej nocy. I to czasem daje pożądany rezultat.
     - No dobrze. Uzyskamy w ten sposób setki śladów pracowników miejskich kanałów. I co z tego?
     - Pracownicy raczej żadko chodzą boso.
     - Faktycznie... Gdzie można zdobyć takie maty?
     - To trudna sprawa - Vanderberg poskrobał się w policzek. - W końcu to środek promieniotwórczy. Trzeba się zwrócić z pisemną prośbą do...
     - Odpada - przerwał mu Frost. - Nie mamy tyle czasu.
     - Zaraz - Wade wpadł na jakiś pomysł. - Przecież można zastosować bezbarwną farbę, taką, która fosforyzuje po oświetleniu nadfioletem.
     - Farbę? Tam wszędzie jest woda.
     - Oj, tak mi się tylko powiedziało, że to farba. Chodzi o specjalny proszek. Zostawia ślady nawet w błocie.
     - Może zdobędziemy to na policji?
     - Po co? Na pewno jest coś tykiego w którejś z uniwersyteckich pracowni.
     - Hmmm... Czy ktoś ma tu plan miasta?
     - Tak - Frost właśnie wyjmował plan z szuflady biurka, kiedy zadzwonił telefon. Przyjął go kiedy Wade nachylał się nad rozłożoną już mapą.
     - To Dakar - szepnął zasłaniając słuchawkę.
     - Główna podejrzana Wade`a - syknął Chatelain.
     - Cicho.
     - A co? Boisz się, że ktoś powtórzy jej wszystko?
     - Przestańcie - Frost odłożył słuchawkę na widełki. Wyraz jego twarzy świadczył, że zastanawia się nad czymś.
     - Powiedziała coś ważnego? - spytał Vanderberg.
     Profesor popatrzył na niego ciągle zamyślony. Przygryzł wargi, potem sięgnął po papierosa do stojącej na blacie biurka kasetki.
     - Ten nieprzytomny nurek, którego wyciągnęliście z tym drugim...
     - Co? Ocknął się w szpitalu?
     - Tak. Rozbił szybę i wbił w siebie szesnaście kawałków szkła zanim pielęgniarze zdołali go opanować.
     W zapadłej ciszy słychać było syk ulatniającego się z zapalniczki gazu.
     - Czy...
     - Czy odłamki szkła tworzyły obraz księżyca w ostatniej kwadrze? - dokończył za niego Frost. - Tak.