fahrenheit XXI działy stałe:  spis treści  wstępniak  stopka  kontakt  galeria  powieść interaktywna  erotyka literatura:  m. dydo  w. gołąbowski  w. gołąbowski (2)  a. hałas  a. kucharski  e. snihur  a. świech  p. wróbel publicystyka:  a. cebula  t. pacyński  t. pacyński (2)

erotyka copyright © a. mason      BAJKA NIE TYLKO DLA DZIECI (nie mam z tym NIC wspólnego - ae)      HISTORIA PEWNEJ ZABAWKI                        Dawno temu, za Siedmioma Górami i Siedmioma Rzekami Królewna Śnieżka spotkała w lesie Gapcia.       – Cześć Śnieżka.       – Cześć Gapciu.       – Co robisz?       – Wybrałam się na maliny.       – Aaa. Pobawimy się?       – Nie, zbieram maliny. Będą na deser.       – Jak skończymy się bawić, to ci pomogę zbierać. Szybko się uwiniemy. – zaproponował krasnal.       – No, dobrze. – zgodziła się w końcu Królewna. – A w co będziemy się bawić?       – Może w berka? – zaproponował Gapcio. – Policz do dziesięciu i zacznij mnie gonić. – mówiąc te słowa krasnal zaczął uciekać.       – Jeden, dwa... dziesięć! – doliczyła Śnieżka i pogoniła za krasnalem.      Dopadła go po chwili. – Gonisz! – Niestety krasnal jako mniejszy i mający krótsze nóżki nie miał większych szans na złapanie Śnieżki.       Minęło parę minut. W pewnym momencie krasnalowi prawie się udało, był już bardzo blisko, wyciągnął rękę za biegnącą królewną i...       – Aaaa! Rozdarłeś mi majteczki! – wykrzyknęła z płaczem Śnieżka.       Krasnalowi zrobiło się bardzo przykro widząc płaczącą Sierotkę. Zaczął ją przepraszać, ale to odniosło niewielki skutek. W końcu Gapcio zrozpaczony ściągnął spodenki.       – Widzisz? Rozdarłem ci majteczki, to teraz ty możesz podrzeć moje spodenki. Co? – zapytał błagalnym głosem.       Usłyszawszy to Śnieżka trochę się uspokoiła. Spojrzała zaciekawiona w stronę krasnala.       – Co to? – zapytała wskazując palcem.       – To? To taka moja zabawka – odpowiedział Gapcio i się zaczerwienił.       – Pokaż. Mogę się pobawić?       – Nnnnie. – odparł niezdecydowanym głosem krasnal.       – Mooogę? Pliiiisssss. Nie bądź samolub. Powiedziałeś, że będziemy się bawić.       – No dobrze. – uległ krasnal, a królewna zaczęła bawić się jego zabawką. Krasnalowi najprawdopodobniej spodobało się to, gdyż rumieniec na jego twarzy zrobił się jeszcze bardziej czerwony, a twarz przybrała wyraz błogości. Śnieżce także zabawka musiała się spodobać, gdyż nie chciała jej wypuścić z ręki. Spodobało się jej to, że zabawka, gdy ja dotykała robiła się twarda, a gdy wypuszczała z ręki nieco opadała. Zaczęła więc poruszać zabawką coraz szybciej.      W pewnym momencie królewna nieco zmęczona dmuchnęła lekko na zabawkę i na jej rękę pociekła jakaś ciecz, przy czym zabawka skurczyła się do minimalnych rozmiarów. Krasnal z błogą miną uprzedził jej pytanie:       – Tak się dzieje, gdy jest fajna zabawa.      Śnieżka wycierając rękę o trawę zapytała:       – Czy ona jest zepsuta?       – Nie, tak po prostu jest. Zaraz będziesz mogła się pobawić znowu. A może pokażesz mi swoją?       Śnieżka nieco posmutniała.       – Ale ja nie mam takiej fajnej zabawki.       Krasnal chwilę się zastanawiał.       – Wiesz co? To ja będę czasem ci dawał swoją. Dobrze?       – A dasz mi ją teraz?       Gapcio odpowiedział po chwili:       – Dobrze, ale musisz się położyć.       Zabawa rozpoczęła się na dobre. W pewnym momencie krasnal zaczął się z Śnieżką droczyć. To dawał jej zabawkę, to zabierał. To znów dawał, to zabierał. Co ciekawe, królewna nie miała mu wcale tego za złe, a nawet bardzo jej się to podobało. W pewnym momencie oboje osiągnęli szczyty i stracili siły do dalszej zabawy. Położyli się obok siebie i odpoczywali.       – Wiesz co? – zaczął w pewnym momencie krasnal – Ale nikomu nie mów, że my tak fajnie się bawiliśmy. Mogliby nam tego zabronić, a wtedy byłby już koniec.       – Dobrze, nie powiem nikomu. – odpowiedziała Śnieżka.       I rzeczywiście nikt się nie dowiedział o tajemnicy Śnieżki i Gapcia. W jakiś czas później Śnieżka przez przypadek odkryła, że podobne zabawki ma pozostałe sześć krasnoludków, cóż więc mogła innego zrobić? Zaczęła bawić się z każdym z nich z osobna. Zabawki mieli fajne, ale najbardziej chyba podobała jej się ta Brzusia. Ten mial najfajniejszą, bo największą i Królewna miała największą przyjemność gdy się z nim bawiła.      Tak oto krasnoludki i Królewna Śnieżka żyli jeszcze długo i szczęśliwie, a czas upływał im pod znakiem ciągłej zabawy.      Aż pewnego dnia Śnieżka przechadzawszy się wraz z czternastoma krasnoludkami po lesie spotkała pięknego Królewicza.      Ale to już chyba zupełnie inna bajka...      KONIEC BAJKI kontakt z autorem spis treści początek