Piotr Flint Schmidtke

strona 26

Skutki pewnej popijawy

O AUTORZE Piotr Schmidtke - aka "Flint". Rocznik 83, zodiakalny Tryton (wodnik w porywach do ryb). W wolnych chwilach studiuje na Politechnice Warszawskiej, choć planuje ten stan rzeczy w najbliższej przyszłości zmienić. Prywatnie czytelnik-maniak, pochłaniający książki w tempie tyleż ekspresowym, co obłąkanym. Nie przeszkadza mu to w starannym doborze lektur. Osobnik niezwykle (niestety) produktywny. Rokrocznie nominowany do pokojowej nagrody Nobla za niepublikowanie swoich wierszy.

Zeus otworzył oczy i syknął z bólu, gdy światło słoneczne bezlitośnie wbiło się w źrenice. Nieco jeszcze mętnym wzrokiem, mrużąc ślepia, bóg rozejrzał się po komnacie. Zauważył kryształowy wazon wypełniony zielonkawą wodą, w której tkwiło kilka smętnych badyli. Gromowładny bez wahania odrzucił zielsko precz i jednym haustem opróżnił naczynie. Przyjemny chłodek rozlał się po skacowanym ciele. Nieco już przytomniejszy Zeus udał się chwiejnym krokiem do kuchni, gdzie wychylił całe wiadro cudownie zimnej, krystalicznie czystej wody. Westchnął i beknął potężnie, rozkoszując się chwilową jasnością i lekkością umysłu.

- Zeus!!! - wydarła się Hera.

Krzyk poraził świdrującym bólem mózg Gromowładnego. Bóg skulił się żałośnie, zasłaniając uszy wielkimi łapami.

- Kochanie, proszę, nie krzycz... - jak zwykle spróbował pertraktować.

- Ty cholerny, stary pijusie! - darła się niewzruszenie bogini - Jak się jeszcze raz tak spijesz, to, przysięgam, osobiście utopię cię w Styksie!

- Kochanie...

- Zamknij się! Idź lepiej po Nektar i Ambrozję, najwyższy czas na następną porcję!

Zeus, na własnym przykładzie wnioskując jak czuje się jego połowica, bez słowa wziął siatkę i powoli, unikając jakichkolwiek gwałtowniejszych ruchów udał się do spiżarni bogów. Przez moment zaintrygowały go nieobecność Strażnika i szeroko otwarte drzwi, lecz mgliście przypominał sobie, że ten brał udział we wczorajszej imprezie i nie żałował sobie wina, więc jego niedbalstwo łatwo było wytłumaczyć.

Pośrodku spiżarni, na kamiennej podłodze, leżał mężczyzna. Spał snem sprawiedliwego, chrapiąc przy tym wyjątkowo głośno. Wokół niego walały się skorupy z co najmniej kilkunastu rozbitych amfor. Były to bez wątpienia puste naczynia po Nektarze, którym najwyraźniej Strażnik usiłował zaleczyć kaca. Gromowładny uśmiechnął się ze zrozumieniem, jednak dobrotliwy wyraz twarzy zniknął jak zdmuchnięty, gdy ujrzał, że półki świecą pustkami.

Nie było już Nektaru.

Zeus z miejsca wytrzeźwiał. Kilkoma uderzeniami otwartej dłoni przywrócił śpiącemu przytomność i w kilku niewybrednych słowach uświadomił mu konsekwencje braku napoju bogów, co natychmiast pomogło Strażnikowi odzyskać jasność myśli.

Razem pognali przez Olimp, dzieląc się z każdym tragicznymi wieściami.

*

Przez Górę przemknęła fala błyskawicznych, graniczących z cudem otrzeźwień; było już jednak za późno.

- Sprawa jest poważna! - grzmiał Gromowładny - Nie mamy ani kropli Nektaru, a bez niego wkrótce umrzemy. Nie pozostała nawet kropelka, którą mógłbym pomnożyć i koniec końców, odbudować nasze zapasy. Trzeba do jutra odnaleźć choć odrobinę, albo wszyscy umrzemy. Herkulesie?!

- Co? - burknął wielki, muskularny mężczyzna o wysokim czole półgłówka.

- Wiesz, że musisz wykonać jeszcze trzynastą pracę?

- Co? Ja? - monosylaby były najwyraźniej jedynym sposobem komunikacji półboga.

- Hermesie, Boski Posłańcze, musisz odnaleźć Nektar. Gdy to zrobisz, Herkules rozniesie w drzazgi i mak drobny wszystko, co będzie trzeba, potem tu wrócicie. Ruszajcie!

- Ale szefie, ja przecież... - płaczliwie bronił się Hermes.

Zeus spiorunował go wzrokiem, który niósł w sobie zapowiedź kolejnych, ale już materialnych, gromów.

Dwaj pechowcy zmyli się w mgnieniu oka.

*

Zawiedli. Posłaniec wyciskał ze swych skrzydlatych bucików, ile kuźnia Hefajstosa dała, ale obleciał cały świat i nie znalazł nawet najmniejszej fiolki z Nektarem. Nawet Syzyf, stary znajomy, wychlał końcówkę swego zapasu parę dni wcześniej. Z mściwą satysfakcją Hermes doniósł o tym Zeusowi. Od tego momentu aż do końca świata Syzyf miał swej pochopności ciężko żałować.

Zdesperowani bogowie, postawieni przed nieuniknionym losem śmierci następnego dnia, mogli zrobić tylko jedno. Była taaaka biba! Olimp aż drżał w posadach.

I tylko Strażnika nikt na imprezę nie zaprosił...

*

Hermes obudził się w objęciach Hery, z którą spędził był upojną noc. Przeciągnął się, aż strzeliło mu w kręgosłupie i spojrzał na kochankę; zdrętwiał. W ciągu jednego wieczora postarzała się o tak wiele lat, że przemieniła się w babsko, które można było określić tylko jako wyjątkowo starą i wyjątkowo przy tym nieurodziwą maszkarę. Zresztą Posłaniec też nie wyglądał zbyt kwitnąco. Małżonka Zeusa otworzyła oczy i bezskutecznie usiłowała zogniskować spojrzenie na twarzy wczoraj jeszcze młodego boga.

- Chodź do mnie, mój zwierzaku... - wymruczała lubieżnie.

Tego było za wiele. Hermes złapał się za pierś i skonał na zawał.

*

Gromowładny umierał. Stał na szczycie Góry, patrząc na świat, który już za moment miał zostać pozbawiony bogów. Zeus uniósł zwiotczałe ramię i cisnął złocistym piorunem w kierunku Rzymu.

- Sami se stąd, kurwa, nie pójdziemy - mruknął ze złośliwą satysfakcją.

Powoli osunął się na tron, z trudem chwytając powietrze; po chwili oddech Władcy Piorunów ucichł.

*

Nie minęło wiele czasu, a barbarzyńskie hordy zaatakowały Cesarstwo i błyskawicznie je podbiły.

Zeus i inni bogowie obserwowali to z Hadesu, bezsilni.

Nawet Strażnik przerwał pracę i przystanął na chwilę; oparł się o miotłę i oglądał malownicze pożary zalewające ulice Rzymu. Nie mógł sobie jednak pozwolić na dłuższy odpoczynek; czekało go jeszcze tyle zamiatania...

Koniec