strona główna     -     konkurs     -     archiwum fahrenheita     -     stopka redakcyjna     -     napisz do nas
 
Tadeusz Oszubski
Początek Poprzednia strona 35 Następna Ostatnia

Pakt

ilustracje Małgorzata "Asfodel" Jakubiak

 

 

Andras (...). Ukazuje się pod postacią anioła z głową puchacza, dosiadając czarnego wilka i dzierżąc miecz. Tych, którzy przypadną mu do gustu, uczy, jak zabijać nieprzyjaciół, panów czy sługi. To on wznieca kłótnie i waśnie.

 

J. Collin de Plancy, "Słownik wiedzy tajemnej".

 

 

Budynki klasztorne o dachach krytych szarym łupkiem tonęły w grafitowym mroku. To wówczas, z purpurowymi smugami porannego słońca, znaczącymi bielone wapnem ściany, do klasztoru nadciągnęła śmierć. W tamtej chwili Merfyn czerpał wodę ze studni cembrowanej głazami i to zwykłe, codzienne zajęcie ocaliło mu życie.

Modlił się, napinając linę, ciągnąc wiadro napełnione, ciężkie wodą, gdy od strony refektarza dobiegły go okrzyki i szczęk broni. Mnich opróżnił wiadro i, kryjąc się za cembrowiną, podniósł je przed siebie niczym tarczę. Jednak dębowe klepki spojone obręczami z żelaza lichą stanowiły obronę przed mieczami Morawian. Merfyn nie zastanawiał się nawet, kto klasztor najechał. Pewny był, że to oddział morawskich wojów napadł na mnisie sanktuarium, mając za nic i księcia Wiślicy, i opata Adamnana, i Boga samego.

Od dziesięciu lat grupa mnichów iryjskich żyła w opactwie wzniesionym na pogórzu słowiańskich ziem. Tu, na krańcu świata, Merfyn i jego bracia duchowi nieśli Słowo Boże poddanym księcia Wiślan, Czechom, nawet ludowi księcia Bolesława - Polanom role orzącym na nizinach północy. Jednak klasztor solą w oku był jednemu z morawskich wielmoży. On i podwładni jego czcili bóstwa w drewnie, kamieniu czynione. Ani myśleli wyrzec się ich dla Chrystusa. Od kilku miesięcy swą wrogość czynami podkreślali. A to jaką owcę mnichów ubili, a to chatę na przysiółku podle opactwa z dymem puścili. Wreszcie jednego brata zakonnego w lesie dopadli i nim śmierć mu zadali, wzięli na straszliwe męki.

Merfyn miał za nic pogańskie obrzędy, dla niego były to hołdy składane mocom czartowskim. A tu, na świata krańcu, demony słabowite były i leniwe. Wiedział jednak, że z mieczami pogan żartów nie ma, a do śmierci męczeńskiej pilno mu nie było pilno.

Otworzył zaciśnięte z sił całych, ze strachu, powieki. Wyjrzał ostrożnie zza wiadra w dłoniach kurczowo ściskanego. Musiał podjąć decyzję: zostać u studni i pewnie zginąć, czy salwować się ucieczką. Przeżegnał się żarliwie i wybrał to drugie.

Podwinął poły habitu, skulił się i przygarbiony, niemal na czworakach, przebiegł dziedziniec. W połowie drogi między zabudowaniami nad jego głową świsnęła włócznia rzucona przez któregoś z wojów. Dwóch Morawian z zakrwawionymi mieczami w dłoniach ruszyło ku iryjskiemu mnichowi. Zamierzali przeciąć mu drogę, ten jednak gnał jak kozica i był od nich szybszy. Strach wykrzesał w Merfynie siły, o których zasoby mnich siebie nie podejrzewał.

Podbiegł do niskiego muru z głazów okalającego przyklasztorny warzywnik, wspiął się nań, po czym skoczył na szorstkie, górskie trawy. Poczuł zapach wilgotnej ziemi i młodych roślin. Był już poza kręgiem zabudowań.

Poderwał się i biegiem ruszył przez dolinę ku pobliskiej plątaninie jarów i osuwisk. Ścigały go okrzyki: tryumfujących zbrojnych i umierających zakonników. I choć żaden z Morawian nie przeskoczył muru, by gnać za Merfynem, mnich wciąż nie był bezpieczny. Przez powietrze świsnęła strzała. Potem druga - blisko. Wreszcie trzecia, wypuszczona przez łucznika stojącego na klasztornym murze niczym posąg, dopadła Merfyna.

Ciężki pocisk przebił sukno habitu, jednak stracił impet w fałdach grubej tkaniny. Grot przeciął tylko skórę na plecach mnicha, ześlizgnął się po kości obojczyka. I choć rana była bolesna, to nie uczyniła Merfynowi znaczącej krzywdy.

Mnich upadł między trawy, potoczył się ku pasowi zbawczych krzewów. Tam, między gałęziami, zamarł. Nie wiedział, czy lecą ku niemu następne strzały, czy ścigają go zbrojni. Czekał, nikt jednak za nim nie ruszył. Widać, w obliczu zwycięstwa, Morawianom nie zależało na jednej więcej, czy mniej ofierze.

Uciekinier, zaciskając zęby z bólu i rozpaczy, szeptał modlitwy. Tyle tylko dla swych braci mógł uczynić. O zagładzie opactwa upewnił go mdlący swąd płonących zabudowań, ciał ludzi i zwierząt trawionych pożarem.

Merfyn przeleżał w chaszczach dzień cały, póki nie spowił go kir bezksiężycowej nocy. W mroku poczuł się bezpieczny. Wstał z wilgotnej ziemi. Nie spojrzawszy nawet na zgliszcza opactwa, ruszył we wschodnim kierunku, ku przełęczy ze szlakiem wiodącym z nizin w góry wysokie. Tam była najbliższa wieś poddanych wiślickiego księcia, osada ludzi przychylnych opactwu.

Szedł i modlił się za dusze mnichów śmiercią męczeńską zgasłych. Nie miał jednak pokoju w sercu, by modlić się o zbawienie dla morderców.

Szedł cztery dni, nie napotykając człeka. Widział jednak wokół liczne ślady przemarszu morawskich wojów. Gdy dotarł do wsi - znanej mu, spokojnej, z ludem miłym - obraz grozy odjął mu mowę. Odjął też wiarę. Stał więc Merfyn przed spalonymi chatami, patrzył na zbezczeszczone zwłoki wyznawców Chrystusa - prostych, dobroci pełnych. W obliczu tej grozy nie potrafił już wypowiedzieć słów modlitwy. To tamtego dnia właśnie Merfyn obłożył klątwą Morawian, całą ludzkość, nawet Stwórcę.

O wschodzie słońca mnich ruszył na północ, ku wysokim górom. Kilka dni później, na pustkowiu, między krainami Wiślan i Morawian, dotarł do jaru z obszerną grotą. Zamieszkał w niej, niczym eremita na afrykańskiej pustyni w czasach początków Kościoła.

Merfyn żywił się ziołami, owocami leśnymi, mięsem królików i myszy - płowej zwierzyny odludków słowiańskich ziem, na którą polował zaostrzonym kijem. Jadał przy ogniu nieconym w jaskini, komnacie wyrytej w skale mocą wiatru i wody. Noce przesypiał tam na łożu uczynionym naprędce z wrzosów i trawy.

Mijały tygodnie, lato przemieniło się w jesień. Nadeszły chłody, mgły ścieliły się w jarze. Przez cały ten czas Merfyn nie spotkał człowieka, nie wypowiedział słowa. Wreszcie pewnej wilgotnej i zimnej nocy, gdy Merfyn wyszedł przed grotę i spojrzał w ciemność, rozległ się jakiś dźwięk. Mężczyzna drgnął zaskoczony, ze skupieniem wsłuchał się w noc. Potem... potem odkrył, że ciszę przecina jego własny głos. Nieświadomie wypowiadał słowa, które każdej chwili wibrowały w jego myślach. Ból to był, złość straszliwa i dogłębna: na Morawian-morderców, na książąt Kościoła, co mnichów śród pogan słali i na wiślickiego władcę, który do ochrony sprawy chrystusowej miernie się przykładał.

Merfyn nabrał powietrza w płuca i jawnie wykrzyczał swój ból w ciemność:

- Nienawidzę ich! Nienawidzę! Pozabijam ich!

Dźwięk odbił się od ścian jaru, zwielokrotnił w czaszy jaskini. Echo oddało Merfynowi jego słowa, po czym dźwięki zatonęły na dnie jaru. Nie był to jednak koniec sprawy, lecz jej początek.

Światło poranka odkryło w jaskini, u wezgłowia wrzosowego łoża Merfyna, wyryty w skalnej ścianie znak: łacińską literę A. Mężczyzna rozwarł sklejone snem powieki, wpatrywał się z niedowierzaniem w symbol. Pewien był, że dotąd w skale żadnego znaku nie było. Ktoś go nocą musiał kuć w kamieniu! Mnich poczuł lęk. Wybiegł z jaskini. Chwycił kij, którym polował na króliki i obszedł okolicę. Przeczesał zarośla, jednak nie odkrył śladu człowieka.

Kto nocą wyrył znak w skale nad łożem? - zastanawiał się Iryjczyk. Czy spał tak mocno, że nie słyszał stukotu młota, zgrzytu rylca drążącego kamień? W Merfynie rósł strach, że ktoś go obserwuje. Że patrzy nań, gdy on śpi i może go zabić, jeśli tylko chęć taką poczuje. Lęk rósł, przypominał o morawskich wojach, którzy zabili braciszków w opactwie, a na Merfyna polowali, jak na zwierza. W tamtej chwili przerażenie zamieniło się w nienawiść. W żądzę mordu i odwetu.

Mężczyzna znów wyszedł przed jaskinię i wykrzyczał swe uczucia. Złorzeczył wszystkim i wszystkiemu. Słowa te mknęły między góry wysokie, między skały, poza granice światów żywych i umarłych oraz takich, co takiemu podziałowi się nie poddają.

Mnich - niegdysiejszy już sługa boży, choć nadal pustelnik - krzyczał o swej nienawiści do Morawian. O nienawiści do wszystkich ludzi broń noszących. O nienawiści do władców, możnych i książąt Kościoła, którzy niewinnych na śmierć w mękach wydają. I o nienawiści do siebie samego, bo wszak złu nawet nie spróbował zapobiec. Krzyczał Merfyn do Boga i na Boga. Krzyczał, że On tylko patrzy w milczeniu na Zło, że bawi Go niemoc Merfyna.

Odtąd każdej nocy mężczyzna słowami wyrzucał toczące go ból, strach, nienawiść. Wrzeszczał w ciemności, aż głosu mu brakło, aż zmęczenie brało górę i zasypiał snem niespokojnym, nie przynoszącym wypoczynku. I poranka każdego nad wezgłowiem barłogu znajdował kolejną nową literę wyrytą w skalnej caliźnie. Kto kuł w kamieniu te znaki? - zastanawiał się mężczyzna. Człek, czy raczej siła jakaś tajemna? I czy moc ta była czysta, czy też nie?

Tydzień nie minął, a znaki łacińskiego alfabetu ułożyły się w wyraz o nieznanym mężczyźnie znaczeniu. Słowo brzmiało: ANDRAS.

Odtąd Merfyn wykrzykiwał nie tylko swą nienawiść, ale i słowo ANDRAS - nieznane, tajemnicze, kuszące. Bo choć nie znał znaczenia wyrazu, jego brzmienie pasowało w szyku płynących mimowolnie słów, symboli nienawiści i żądzy zemsty.

Mijały dni, przepływały noce. Wreszcie któregoś z purpurowych zmierzchów Merfyn doczekał się odzewu: spośród mgielnego oparu, z otchłani parowu, wyłonił się jakiś kształt. Nagły ruch, a szczególnie niezwykła forma, którą Merfyn ujrzał, sprawiły, że Iryjczyk przerwał swą litanię nienawiści.

Nie był pewny, czy ujrzał człeka, czy upiora. Z uwagą przyglądał się przybyszowi, gdy ten powoli, acz zdecydowanie, zmierzał poprzez mgły ku jaskini. Merfyn od dawna nie widział istoty ludzkiej i z nikim zdania nie zamienił, więc choć natura przybysza była mu niewiadoma, to jednak płomyk radości rozświetlił korytarz goryczy w jego duszy. Przybysz był już blisko i dało się dostrzec pierwsze szczegóły. Czyżby był to jeździec w asyście pieszych zbrojnych? Morawianie mnie dopadli?! - przeraził się Merfyn. W tamtej chwili Iryjczyk - zagnany przez los o tysiące mil od swego domu i porzucony śród ziem barbarzyńskich Słowian - pomyślał, że oto zaraz, na krańcu świata i w mękach, przyjdzie mu oddać życie.

Morawianie? - zastanawiał się z rozpaczą Merfyn. Zaraz jednak dane mu było odkryć, że świat żywych przemierzają watahy istot bardziej przerażających od pogańskich wojów.

Z mgły, dobrze teraz widoczny w skąpych światłach wieczoru, wyłonił się jeździec przewodzący przybyszom. Zatrzymał się kilka kroków przed Merfynem, który stał u wejścia groty.



Czytaj dalej...



 


Spis treści
451 Fahrenheita
Literatura
Konkurs
Bookiet
Recenzje
Spam (ientnika)
Komiks
Stopka
Hor-Mono-Skop
Ludzie listy piszą
Martin Králik
Adam Cebula
D'Bill
Idaho
Andrzej Pilipiuk
Ewa Białołęcka
Tomasz Pacyński
Eugeniusz Dębski
Tadeusz Oszubski
Artur Skowroński
Jaroslav Mostecký
KRÓTKIE SPODENKI
nonFelix
Adam Cebula
Necrosis
XXX
Ktokolwiek widział...
 

Poprzednia 35 Następna