strona główna     -     konkurs     -     archiwum fahrenheita     -     stopka redakcyjna     -     napisz do nas
 
Fahrenheit Crew
Początek Poprzednia strona 42 Następna Ostatnia

KRÓTKIE SPODENKI

 

 

Eryk Ragus


Matki się nie wybiera

 

 

Za siedmioma ulicami, za siedmioma blokowiskami, wcale nie tak dawno temu, ale najdalej wczoraj żyła sobie kobieta, która nigdy nie miała szczęścia. Urodziła się w złej rodzinie i w złym miejscu, dorastała wśród złych ludzi, patrząc na ich złe czyny, na święta nigdy nie było ryby, a jutro nie przynosiło promyka słońca.

Mimo to jednak, osaczona przez nieszczęścia innych i własne, nie traciła nadziei. Wierzyła we własne siły, bo usłyszała, że tak trzeba, że wiara potrafi czynić cuda. Marzyła o pięknym domu, wyrozumiałym i opiekuńczym mężu, ślicznych dzieciach, słodkim szczeniaczku, bardzo chciała bez strachu zrywać kartki w kalendarzu. Nadzieja znaczyła dla niej tak wiele, że w końcu stała się niemal jej uosobieniem.

Potem słuch o niej zaginął. Nie wiadomo, czy spełniły się jej marzenia, jedno natomiast jest pewne - dzieci urodziła wyjątkowo głupie.

 

13 V 2003





Łukasz Kulewski


Nasi Przyjaciele

 

 

Dawniej, na samym początku, byli nowością. Czymś nieznanym, nowym i tajemniczym. Mówili cicho i grzecznie. Pokazywali się rzadko i dzięki temu nie denerwowali.

Pozwalałem im wchodzić do mojego domu. Po co mieli stać na deszczu przed drzwiami? Zapraszałem na herbatę.

Byli zdziwieni, niewinni i wystraszeni. Z przyjemnością brałem udział w rytuale wymiany uprzejmości i z rozbawieniem patrzyłem, jak wpadają sobie w słowo i uśmiechają się nieśmiało. Byłem zadowolony. Miałem odtąd nowych Przyjaciół, którzy odwiedzali mnie, przynosili prezenty i zawsze byli punktualni. Nieco później zauważyłem, że aby się nie spóźniać, zamieszkali po drugiej stronie ulicy.

Minęło kilka lat. W kraju zapanowała demokracja. Wszyscy zapomnieli o totalitaryzmie i komunistach, a na przedstawieniach "Procesu" Kafki pękano ze śmiechu. Żyliśmy w dobrobycie, w którym technika nie tylko ratowała i wydłużała życie, ale przede wszystkim sprawiała, że było ono o wiele przyjemniejsze. Oczywiście moi Przyjaciele także zaczęli się zmieniać. Stawali się bardziej natarczywi, a ich wizyty coraz częstsze i niezapowiedziane. Tłumaczyłem sobie, że w końcu każdy się zmienia i miewa lepsze lub gorsze dni.

Teraz mówili dużo i szybko. Nawet gdy nie słuchałem. Przestali pić herbatę. Wchodzili i zaczynali mówić, mówić i mówić..

Starałem się nadal być uprzejmym i zawsze kiedy przychodzili, otwierałem drzwi i słuchałem, choć zwykle nie pamiętałem długo tego, co opowiadali.

Problemy zaczęły się, gdy Przyjaciele coraz częściej pojawiali się w nocy. Byłbym to darował, ale powtarzali te same rzeczy, które słyszałem w dzień! Przestali witać się ze mną i kłaniać na ulicy. Moim zadaniem było tylko słuchać.

W tym samym czasie Przyjaciele stali się znani i popularni. Prowadzili programy w TV, śpiewali piosenki w radiu, grali w filmach, pozowali do zdjęć, a ich podobizny umieszczano na plakatach. Wtedy też przestali dawać prezenty. Teraz trzeba było za nie płacić. Choć nie były drogie, to jednak Przyjaciele przynosili ich coraz więcej. A ja wcale nie byłem bogaty.

Któregoś dnia nie wytrzymałem i nie otworzyłem drzwi. Po prostu siedziałem w fotelu i słuchałem jak pukali i dzwonili. Nagle wszystko ucichło.

"Czyżby zrezygnowali?" - pomyślałem.

Podszedłem do drzwi i powoli otworzyłem. Nie było nikogo. Wróciłem do pokoju, bardzo z siebie zadowolony. Tutaj czekali już Przyjaciele. Musieli wejść przez okno. Było ich więcej niż zwykle i miny mieli wyraźnie niezadowolone, a w ich głosach dało się wyczuć nutkę rozczarowania. Kiedy wreszcie poszli, zaryglowałem drzwi, zabiłem deskami okna i zamknąłem się w piwnicy. Wiedziałem, że niedługo przyjdą następni.

Nie minęło pięć minut, gdy rozległo się pukanie. Najpierw delikatne i ciche, potem coraz mocniejsze i głośniejsze. W końcu stało się naprawdę brutalne - aż drewno trzeszczało.

"Nie ośmielą się..." - pomyślałem.

Wówczas jedno niezwykle silne uderzenie roztrzaskało drzwi na kawałki. Usłyszałem tupot wielu nóg. Po krótkim przeszukaniu znaleźli mnie, wywlekli na górę, przywiązali do krzesła i kazali słuchać. Kiedy zasypiałem lub mdlałem, oblewali mnie wodą, a gdy protestowałem - bili. Kiedy wreszcie poszli, panująca cisza była aż nienaturalna.

Rozejrzałem się po mieszkaniu. Wstawiono nowe drzwi - oklejone plakatami i zdjęciami Przyjaciół. Te same plakaty posłużyły za tapetę. Na biurku, stoliku, szafach i podłodze stały różnej wielkości telewizory. Nie zdążyłem nawet zastanowić się nad tym, gdy nagle wszystkie się włączyły. Na ponad stu kanałach rozpoczęły się filmy i programy z udziałem Przyjaciół. Próbowałem je ściszać lub wyłączać, ale nic to nie dawało. Musiały być zdalnie sterowane. Wściekły pobiegłem do kuchni po siekierę. Wyjąłem ją i chwilę ważyłem w ręku, by następnie roztrzaskać najbliżej stojący telewizorek. Trochę iskier, dymu i nareszcie cisza.

Po godzinie zlikwidowałem wszystkie odbiorniki. Stałem, dysząc, pośród pobojowiska i napawałem się ciszą. Z zadumy wyrwało mnie pukanie. Niespiesznie podszedłem do drzwi i uniosłem do góry siekierę. Czekałem. Po kilku minutach zaczęli wyważać zawiasy. Byłem gotowy. Górny zawias... Ścisnąłem mocniej trzonek. Wyobrażałem sobie, jak uderzam w pierwszego, który wejdzie i zaraz rzucam się na kolejnych. Dolny zawias... Niemal czułem ich strach, kiedy zobaczą mnie z siekierą w ręku. To miała być chwila triumfu. Zwycięstwo jednego człowieka przeciwko przeważającej sile wrogów. Z zimną satysfakcją patrzyłem jak drzwi zaczęły upadać. Czerwona mgła chęci mordu zasłoniła mi oczy. "TERAZ!!" - błysnęło w moim umyśle, gdy do mieszkania, na niewielkim wózeczku wjechał telewizor. Uderzyłem odruchowo, wykorzystując wszystkie siły pochodzące ze złości. Odbiornik pękł i zapalił się, lecz ja nie zdążyłem już podnieść siekiery, która zaczepiła się o rozłamaną obudowę. Za wózkiem wbiegło co najmniej dwudziestu Przyjaciół, którzy szybko mnie rozbroili, skrępowali i zabrali do samochodu. Założono mi opaskę na oczy.

Na miejscu prowadzili mnie wilgotnymi i pełnymi strasznych wrzasków korytarzami , by w końcu przywiązać do krzesła w ciemnej komórce. Przez wiele kolejnych godzin Przyjaciele wchodzili i wychodzili. Każdy z nich mówił i mówił, ja zaś miałem tylko słuchać. Kiedy zasypiałem, oblewali wodą, gdy się kłóciłem - bili... Trwało to na tyle długo, że straciłem rachubę czasu...

- Ale dość już o tym! Minęło wiele lat... Teraz, kiedy nie jestem już taki młody i mam dobrą pracę, nie myślę o tamtych strasznych czasach... Przepraszam, muszę już iść.

 

Starszy pan wstał z ławki i podszedł do drzwi stojącego nieopodal domu. Cicho zapukał. Ponieważ nikt się nie pokazał, zapukał mocniej. Wówczas otworzył mu młody człowiek. Uśmiechnął się i przyjaznym gestem zaprosił do środka:

- Niech pan wejdzie i napije się herbaty. - powiedział młodzieniec.

- Nie, nie! - Pokręcił głową starszy pan. - Przychodzę tylko, aby powiedzieć panu jak wspaniale działa nasz nowy proszek do prania. Biel staje się jeszcze bielsza!! Niemożliwe?

A jednak to prawda!!





Miroslav Žamboch


Inwazja

 

 

Drzwi otwarły się z przenikliwym jęknięciem i do pomieszczenia wpadł zziajany Frank. Szeryf rzucił na niego niechętnie okiem, po czym z powrotem skierował swą uwagę na jajecznicę. Frank zawsze panikował.

- Są! Są tutaj! - krzyczał i rozglądał się przerażony.

Szeryf westchnął. Nigdy nie dają mu zjeść w spokoju. Przełknął ostatni kęs, kciukiem rozgniótł karalucha, który zupełnie zbytecznie spieszył w kierunku doskonale wyczyszczonego talerza, i dopiero zapytał:

- Kto, Frank?

- Istoty pozazia... poziem... no, ufoludki, znaczy! I strasznie ich dużo!

- Hmm... - mruknął szeryf i podstawił barmanowi dwa palce, aby ten wiedział, ile ma nalać. - I jak wyglądają? Mali, zieloni, z antenkami?

Frank energicznie pokręcił głową.- Nie, nie... Mali, z antenkami, ale fioletowi.

- Aha - kiwnął głową szeryf, po czym wychylił drinka i przeładował winchestera. - To już czwarty raz w tym miesiącu, nie? Dobra, bierzmy się za nich.

 

 

Z języka czeskiego przełożył Konrad Bańkowski.

Tekst zaczerpnięto ze strony autora www.miroslavzamboch.cz








Spis treści
451 Fahrenheita
Literatura
Konkurs
Bookiet
Recenzje
Spam (ientnika)
Komiks
Stopka
Hor-Mono-Skop
Ludzie listy piszą
Martin Králik
Adam Cebula
D'Bill
Idaho
Andrzej Pilipiuk
Ewa Białołęcka
Tomasz Pacyński
Eugeniusz Dębski
Tadeusz Oszubski
Artur Skowroński
Jaroslav Mostecký
KRÓTKIE SPODENKI
nonFelix
Adam Cebula
Necrosis
XXX
Ktokolwiek widział...
 

Poprzednia 42 Następna