Idaho	Publicystyka
	strona 12

My own private (4)

Spalone mosty

Każdy ma jakieś narzędzie pracy. Nieliczni szczęśliwcy pracują głową, w której zwykle nie trzeba nic wymieniać, a modyfikacji dokonuje się na poziomie samego "oprogramowania". Mój przypadek jest jednak o tyle nieszczęśliwy, że cokolwiek robię, czy to dla chleba, czy dla uniknięcia złości redaktorki Karoli, niezbędny mi jest komputer. Głowę mógłbym wyrzucić lub wypuścić na spacer.

Co gorsza, czasami wpada mi do głowy głupi pomysł, by przeprowadzić modyfikację swojego narzędzia pracy. Wyjmuję wtedy z obudowy starą kartę graficzną i w jej miejsce wstawiam nową. Gdy wszystko zdaje się działać poprawnie, idę do łazienki i nalewam sobie pełną wannę wody, aby się umyć. Trzeba jednak wiedzieć, że w domu oprócz psa, świnki morskiej i rybek, trzymam młodszą siostrę, która jest niezwykle uzdolniona, inteligentna i piękna. Ma jednak pewną wadę. Lubi nietypowe dowcipy. Nie zdziwi więc nikogo informacja, że gdy tylko zacząłem się myć, drzwi łazienki otworzyły się, a siostra, która w nich stanęła, rzuciła starą kartą graficzną w moim kierunku. Trafiła, dzięki Bogu w głowę, nic mi się więc nie stało. Następnie do głosu doszła jednak grawitacja, która sprawiła, że pokryta kurzem Ati Rage IIc (8MB) zanurzyła się w wodzie, uderzyła o dno wanny i od tej pory, wraz ze mną brała kąpiel.

Gdy opuściłem wannę i osuszyłem siebie (ręcznikiem) i kartę (suszarką), okazało się, że nowszy sprzęt, który wsadziłem w Slot AGP, nie chce jednak poprawnie pracować i moje okno na świat połączone z narzędziem pracy, działa jedynie w rozdzielczości 640x480. Co oczywiste, nie odważyłem się wymienić karty na starszą (i w dodatku czystą). Dlatego pisząc ten tekścik, zmuszony jestem co chwilę przewijać okienko windowsowego notatnika i praca idzie mi powoli. Obdarzona nadmiernym i dziwacznym poczuciem humoru młodsza siostra spaliła za mną mosty, które na wszelki wypadek chciałem zostawić nietknięte. Jeśli istnieje jakakolwiek "droga, z której się nie wraca", moja karta graficzna właśnie w nią wyruszyła.

Dzięki koledze Loganowi, czytam ostatnio powieść Stephena Kinga Łowca snów. I odnoszę wrażenie, że dzieło to traktuje właśnie o przekroczeniu pewnej granicy. Starożytni mawiali o rzucaniu kości, co może uzmysłowić nam wielkie znaczenie, jakie miało dla nich pojęcie granicy właśnie. Punkt, który jest przekraczalny, lecz tylko w jedną stronę, legł u zarania cywilizacji współczesnej. Pax romana to nic innego jak Mur strzegący granic. Oddzielający to, co cywilizowane, od barbarzyńskich hord, niepewnych nawet, w jakich wierzą bogów. Lecz granica tkwi także w ludzkiej naturze. U Kinga taką granicą staje się moment, w którym czterej chłopcy udzielają pomocy "opóźnionemu" uczniowi. Oczywiście, nie są świadomi konsekwencji, które pojawią się, gdy będą dorośli. Przekraczają granicę nieświadomie a z efektów są dumni, choć cierpią i za swój czyn płacą najwyższą (jak się zdaje) cenę. Gdy jeden z nich walczy później, wewnątrz własnego umysłu, z Szarym, również wyznacza limes nieprzekraczalny dla przeciwnika. I chociaż Szary jest kosmitą, musi zastosować się do "ludzkiego" widzenia granicy. Po jej przekroczeniu przemieni się w człowieka, a przynajmniej stanie się na tyle człowiekowi bliski, że popełni błąd. Dla niego przekroczenie granicy także nie skończy się dobrze. Jeśli wysilimy umysł na tyle, by uświadomić sobie, że imperium rzymskie padło pod naporem barbarzyńców, którzy mieli gdzieś wszystkie wyznaczające granice Mury, zrozumiemy także, iż granice, na których budujemy naszą cywilizację, zwykle są także zagrożeniem. A przekraczanie ich nie kończy się dobrze.

Najgorzej jest jednak wówczas, gdy nieprzejednany sprzętowy limes przekracza za nas młodsza siostra lub inne stworzenie.