Magdalena Kozak	Literatura
	strona 30

Czarna chmura

Księżniczka rozpoczęła dzień od tradycyjnej walki z ciężkimi, aksamitnymi zasłonami. Naszarpała się z nimi dobrze zanim wreszcie wyjrzała na świat.

Dzień był piękny. Słoneczko przygrzewało życzliwie, po lazurowym niebie mknęły pojedyncze białe cumulusy, zieleń zieleniła się, kwiaty kwitły a ptaszki śpiewały. Słowem, wszystko było w jak najgorliwszym porządku. Księżniczka rozejrzała się po krajobrazie z wyraźną aprobatą, po czym spojrzała w dół, szukając wzrokiem Strażnika.

Pod Wieżą stał bez ruchu czarny koń a na nim zasiadał Czarny Rycerz, obaj niczym granitowe posągi wmurowani w trawę pod oknem.

Księżniczka natychmiast cofnęła się w popłochu do swej komnaty.

Zaspałam! – pomyślała z przerażeniem. Zaspaliśmy wszyscy, na amen! Co za pech, że też nam się znowu zachciało grać w te cholerne okręty do białego rana...

Podbiegła do drugiego okna, tego od strony jeziora.

– Pssst, pssst! – zaszemrała rozpaczliwie. – Paaasiuuu... Ryyceeerz...

Tafla wody pozostała niestety niewzruszona. Nawet najdrobniejsza zmarszczka nie zmąciła gładziusieńkiej powierzchni. Tylko chmury przeglądały się w niej z samozachwytem, dumnie przechadzając się ponad nią, jedna po drugiej.

No, proszę, jeszcze i to! Paskuda wczoraj zdecydowanie za dużo zjadła, pomyślała Księżniczka z rozpaczą. Trzeba było jej jakoś te krowy reglamentować, teraz będzie spała przez tydzień!

Pokręciła się po pokoju w desperacji. Co robić, co tu robić...

Na dole zazgrzytały drzwi, Strażnik wyszedł ze swojej kwatery, przeciągając się. Rozejrzał się wokół beztrosko, napotkał wzrokiem Rycerza...

– O, dzień dobry – powiedział z głupią miną.

Rycerz zmierzył go ponurym, mrocznym spojrzeniem.

– Czy tutaj przebywa piękna Księżniczka, więziona przez straszliwego Potwora? – zapytał głosem, przywodzącym na myśl piekielne czeluście.

– I owszem... – Potaknął Strażnik, wycofując się dyskretnie do swojej kwatery. – Paaasiuuu! – wrzasnął na cały głos, wpadł do środka i zamknął za sobą drzwi.

Zaczął się gorączkowo przebierać w bardziej oficjalny strój. Zdesperowanym wzrokiem rozglądał się wśród swojej kolekcji mieczy. Który teraz pasuje do sytuacji, trzeba jakoś zatrzeć tę gafę... Ten? A może ten bardziej zdobiony? O, ten czarny będzie pasował.

Woda w jeziorze zafalowała, jakkolwiek bardzo niemrawo. Rozległo się kilka głuchych stęknięć, potem niezadowolone parsknięcie... Wreszcie Paskuda wynurzyła się, jakkolwiek tylko do połowy. Popatrzyła na Wieżę, szukając wzrokiem znajomych postaci Księżniczki lub Strażnika. Jej wzrok napotkał jedynie Czarnego Rycerza.

– Mniam? – zapytała z wyraźną niechęcią, popatrując na niego bez entuzjazmu.

Księżniczka uznała, że najwyższy czas już wkroczyć do akcji. Ukazała się w oknie Wieży, powiewając chusteczką.

– Po-mo-cy – stwierdziła, nie przykładając się zbytnio do nadania swym słowom chociażby cienia realizmu.

Paskuda popatrzyła na nią z wyrzutem. Nieopatrznie przeładowany żołądek ciążył jej, niczym wyrzut sumienia. Ale cóż, praca to praca.

– Mniaaaam – westchnęła, zrezygnowana.

Z wyraźnym trudem wzbiła się do góry, ciężko młócąc skrzydłami. Rycerz podniósł głowę, popatrzył na nią bez odrobiny lęku, za to z jakąś taką przeraźliwą determinacją.

– Pożryj mnie, nikczemny potworze! – zadeklamował, dokładnie w momencie, gdy gadzina składała się do piki.

Paskuda wybałuszyła oczy ze zdumieniem, załopotała skrzydłami, tracąc równowagę, po czym, po raz pierwszy w swoim życiu... chybiła, uderzając pyskiem w grunt dobre parę metrów od Rycerza.

Ziemia zadudniła z łoskotem, Paskuda pojechała kilkanaście metrów po trawie, zostawiając za sobą równiutko wyorany ślad. Kępki zieleni, fragmenty korzeni i grudy ziemi rozprysły się po bokach, w nieudolnej imitacji błotnej fontanny.

– Pasiu! – krzyknęła Księżniczka w przerażeniu, wychylając się z okna, jak mogła najbardziej.

Strażnik natychmiast wypadł ze swojej izdebki. Podbiegł do Paskudy, która przysiadła na ogonie i kiwała pyskiem na wszystkie strony, z wyjątkowo ogłupiałą miną. Najwyraźniej wciąż jeszcze kręciło jej się w głowie.

– Nic ci nie jest? – zapytał Strażnik szybko, chwytając ją za łeb i przyciągając go ku sobie.

Zakrył jej ręką to jedno oko, to drugie, sprawdził, czy ma wciąż równe źrenice, wreszcie podwinął jej raz jedną, raz drugą powiekę. Wynik tego pobieżnego badania usatysfakcjonował go najwyraźniej, westchnął bowiem z wyraźną ulgą.

Czarny Rycerz przyglądał się im z ostentacyjnym niesmakiem.

– Stawaj do walki, nikczemny potworze! – zażądał stanowczo.

Strażnik odwrócił się ku niemu.

– Może mógłbyś wrócić jutro? – rzucił, poirytowany. – Smok jest dzisiaj niedysponowany. Przyjdź kiedy indziej...

Rycerz popatrzył na niego z miażdżącą pogardą.

– To ja wybieram dzień mojego Przeznaczenia. – oznajmił. – Teraz albo nigdy, stawaj do walki, potworze!

Paskuda popatrzyła na niego ze łzami w oczach.

– Mniam, ble – stwierdziła w odpowiedzi i demonstracyjnie odwróciła się tyłem.

Rycerz pokręcił głową z wyraźnym osłupieniem.

-To oburzające – powiedział.

Strażnik, chcąc nie chcąc, musiał się zachować.

– Stawaj do walki! – powiedział, wzdychając ciężko i wyciągając z pochwy elegancki, czarny miecz.

Czarny Rycerz popatrzył na niego z wysokości swego konia. Nagle załkał, głębokim, zduszonym szlochem, jakby coś w nim pękło.

– Nie wygłupiaj się – powiedział drżącym głosem. – Ciebie to przecież zabiję od razu. O smoka mi chodzi...

– Wcale nie jestem ładna. – rzuciła Księżniczka z okna, z desperacją w głosie. – A jak się robi gorąco, wyskakują mi paskudne pryszcze. I mam nieciekawy charakter. A ojciec w ogóle nie ma pieniędzy...

Rycerz machnął tylko w jej kierunku ręką. Wzgardliwie.

– Wiem, wiem – rzucił. – Zresztą, wszyscy wiedzą...

– No więc o co ci chodzi? –Strażnik był co najmniej zdumiony. – Widzę, że masz w herbie czarną chmurę, chcesz sobie zmienić na inny, bardziej atrakcyjny, albo dołożyć "Pogromcę Smoków" do tytulatury? Paskuda wcale nie jest aż tak atrakcyjnym przeciwnikiem, żeby się potem można było chwalić, wierz mi...

– Ale pożreć by mnie mogła, prawda? – wybuchnął Rycerz, zsiadając z konia. – I zginąłbym chwalebnie... – Podszedł szybkim, zdecydowanym krokiem do Paskudy, odrzucając w bok miecz. – A teraz, może tak? – zaproponował z wyraźną nadzieją.

– Mniam, ble – powtórzyła Paskuda uparcie, odwracając od niego głowę z ostentacją.

Rycerz usiadł na pooranej trawie, skrywając twarz w dłoniach.

– Nawet smok mnie nie chce! – załkał z wyrzutem.

Strażnik westchnął i schował miecz, po czym zasiadł tuż obok niego. Księżniczka wychyliła się ze swojej Wieży jeszcze bardziej, balansując na granicy wytrzymałości parapetu i nasłuchując z ciekawością. Nawet Paskuda połowicznie odwróciła łeb w ich stronę, strzygąc jednym uchem.

– No, stary, o co chodzi? – rzucił Strażnik, wkładając w to zdanie całą empatię, jaką kiedykolwiek był dysponował.

– Nikt mnie nie chce, wszyscy się mnie boją... – Pokręcił głową Rycerz w wyraźnej rozpaczy. – Taki jestem Czarny...

– To zmień kolor, kup sobie nowe ubranie – zaproponował Strażnik trzeźwo.

Rycerz potrząsnął głową w zdecydowanym proteście.

– Nie ma mowy – stwierdził kategorycznie. – To najpiękniejszy kolor, i tylko w nim mi do twarzy.

– Aha – powiedział Strażnik, rezygnując z jakiejkolwiek dalszej dyskusji.

– Same nieszczęścia mnie spotykają – pożalił się Rycerz, niezrażony dość lakoniczną odpowiedzią rozmówcy. – Posłuchajcie tylko... Służę u jednego z okolicznych Władców, ze zrozumiałych względów nie będę wymieniał żadnych nazwisk. Należę do jego Gwardii Przybocznej. Jak się możecie domyślać, jest to nasza najlepiej wyszkolona, elitarna jednostka, Gideford Anamirien jest w nas po prostu zakochany. Czujecie ten ból? – zakrzyknął patetycznie.

Popatrzyli po sobie z niewyraźnymi minami. Nie czuli, nic a nic.

– W każdej chwil może okazać się, że jestem nie dość dobry, i wyrzucą mnie z Gwardii – pożalił się Rycerz. – Tak, wiem, na razie wygrywam wszystkie turnieje, ale to przecież nie może trwać wiecznie. Kiedyś przyjdzie ktoś, kto będzie lepszy, to nieuchronne. Czy warto w ogóle żyć wobec takiej perspektywy?

Popatrzył najpierw na Strażnika, potem przeniósł wzrok w górę, na Księżniczkę. Przezornie zachowywali kamienny, posępny wyraz twarzy.

– Widzę, że groza mej sytuacji odebrała wam mowę – skonstatował Czarny Rycerz z nieudolnie maskowanym zadowoleniem. – Ale to jeszcze nie wszystko, to dopiero początek moich problemów.

– Jeżeli są aż tak straszne, to może nie powinniśmy o nich słyszeć? – zaproponował nieśmiało Strażnik. – Dama nie będzie mogła spać po nocach...

Księżniczka westchnęła rozdzierająco, wzmacniając jego wypowiedź.

– Niech się uczy życia – powiedział Rycerz ponuro. – Niech sobie nie myśli, że jest tańcem po płatkach róż...

Pokiwali głowami ze źle skrywanym rozczarowaniem. Nie zauważył z tego nic.

– Mam żonę – wydusił z goryczą. – To najpiękniejsza i najmądrzejsza pani w całym Księstwie. Nawet Księżna, choć niechętnie, musiała to przyznać.

– Oj, to niedobrze – powiedzieli naraz oboje. – To się może dla niej źle skończyć...

Paskuda odwróciła się nagle i usiadła frontem do Rycerza, postanawiając najwyraźniej skończyć z konspiracją. Ciekawie wbiła w niego swoje pionowe, gadzie źrenice.

Rycerz pokraśniał z wyraźnym zadowoleniem. Nareszcie miał pełne audytorium.

– Nasza Pani nie jest zawistna, z jej strony nic mej małżonce nie grozi – wyjaśnił. – Poza tym, żona jest z bardzo możnego rodu, wszyscy muszą się z nią liczyć. Dzięki niej ze mną też. Sami więc widzicie, po prostu zgroza.

– Jaka zgroza? – nie wytrzymał Strażnik. – W czym problem?

– Rzuci mnie – oznajmił Czarny Rycerz, łzy zakręciły mu się w oczach. – Rzuci mnie prędzej czy później, to nieuniknione...

– Jeżeli będziesz tak marudził, to z pewnością tak się stanie! – orzekła brutalnie Księżniczka. – Po co sam sobie tworzysz kłopoty?

Popatrzył na nią z nietajoną nienawiścią.

-No, właśnie – powiedział. – Wszyscy tylko by mi chcieli wsadzić jakąś szpilę. Nikt mnie nie rozumie. Ty też.

– Ech! – zeźliła się nagle, machnęła ręką i wycofała się z parapetu.

Podeszła do łóżka, postała chwilę w niepewności, po czym powróciła pod okno i ukradkiem nasłuchiwała nadal.

– Żona tak samo mi powiedziała! Że tworzę kłopoty... – wybuchnął Rycerz nietajonym żalem. – Oznajmiłem jej, że skoro jestem dla niej kłopotem i skoro mnie ma kiedyś rzucić, to lepiej będzie, jak sam usunę jej się z drogi. Że pojadę do tego strasznego smoka, co to ostatnio pożarł brata naszemu Księciu Panu. Niech mnie też pożre, niech się to wreszcie wszystko skończy...

– I co ci na to powiedziała? – zapytał Strażnik z zaciekawieniem.

– Żebym wrócił na obiad – wycedził Rycerz ponuro. – Widzisz, jaka znieczulica? Takie właśnie są kobiety.

Strażnik pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Co to, to fakt – zgodził się nieopatrznie. – Zupełnie bez serca. Choćbyś sobie człowieku, flaki wypruł, i tak nawet nie zwrócą na ciebie uwagi. Co innego, jak przyjedzie jakiś przystojny i utytułowany Rycerz...

Czarny popatrzył na niego aż nazbyt domyślnie tudzież wyjątkowo wyniośle.

– Ty chyba się tutaj za bardzo nie rozmarzasz, co? – rzucił brutalnie. – Nie potraktuj tego osobiście, ale wiesz... Od razu widać, że z nikczemnego rodu jesteś, rodzice chyba świnie pasali. Dziwię się, że ktoś ci w ogóle przydzielił tak zaszczytną placówkę.

– Dobry byłem. – Strażnik wydobył z gardła wyjątkowo nieprzyjemny zgrzyt. – Pokonałem pozostałych kandydatów w rekordowym tempie. Nie dałem im szans...

– Mnie i tak byś nie pokonał – objaśnił go Rycerz. – To przez szlachectwo, rozumiesz. Walkę trzeba po prostu mieć we krwi a nie tylko nauczyć się paru technicznych sztuczek.

Strażnik postanowił nie ciągnąć dalej tej dyskusji. Zaczynał bowiem czuć przemożną chęć przekonania się, czy arystokratyczne teorie Rycerza mają zastosowanie w praktyce. Niestety, Szlachetnie Urodzony mógłby się potem poskarżyć Księciu Panu i Strażnik pożegnałby się z posadą. Zacisnął więc zęby i nie powiedział nic.

– No nic, nie przejmuj się – poradził mu Rycerz przychylnie. – Taki jest świat i już. Jako cham i prostak niewiele masz szans, pogódź się z tym po prostu. Zaakceptuj siebie samego takim, jakim jesteś...

Księżniczka nie wytrzymała, wychyliła się znowu z Wieży.

– Strażnik jest dużo bardziej rycerski, niż większość tych szlachetnie urodzonych przybyszów! – rzuciła, najwyraźniej chcąc dopiec Rycerzowi. – I w odróżnieniu od znakomitej większości z nich, wciąż jest jeszcze żywy! – zakończyła perfidnie.

Czarny popatrzył na nią, niewzruszony.

– Ale to i tak niewiele zmienia w twojej sytuacji, prawda? – powiedział spokojnie. – Starzejesz się, więdniesz w tej Wieży, a męża jak nie ma, tak nie ma. – Z satysfakcją popatrzył, jak spłoszona Księżniczka chowa się z powrotem, po czym, pewien, że wciąż słyszy, wypuścił zatrutą strzałę. – I tak wszyscy wokół już wiedzą, że masz pryszcze!

Zapanował ponura, przygnębiająca cisza.

– I nawet smok mnie nie chce zjeść! – zabiadolił Rycerz ponownie. – Pewnie dlatego, że taki przygłupi i niezgrabny, nawet dobrze latać nie potrafi... – pocieszył się.

Paskuda popatrzyła na niego z jawnym obrzydzeniem.

– Mniam bleeee! – oświadczyła, po czym podniosła się gwałtownie i pomaszerowała w kierunku jeziora.

Zanurzyła się w falach z sykiem, pochlipując pod nosem.

Zostali we dwóch.

– Fajny masz ten miecz – zauważył Rycerz, popatrując na broń Strażnika. – Dałbyś mi go? Pasuje mi pod kolor...

Ten wyciągnął miecz z pochwy jednym, sprawnym ruchem, po czym rzucił go Czarnemu pod nogi.

– A weź sobie – mruknął, najwyraźniej zaprzątnięty jakimiś ponurymi myślami.

Rycerz podniósł miecz, obejrzał, wykrzywił się z niesmakiem.

– Eeee, taki wyszczerbiony... – powiedział. – Ale już trudno, jak dajesz, to wezmę.

Wstał, powlókł się posępnym krokiem do konia.

– No, cóż – oznajmił, wsiadając. – Niech już i tak będzie, taki to mój przeklęty los. Wrócę na obiad. Przynajmniej wyżaliłem się trochę... Ale powiem wam szczerze, we wspieraniu też nie jesteście najlepsi.

Rozejrzał się wokół triumfalnie, nie otrzymał jednak żadnej odpowiedzi. Paskuda zniknęła gdzieś w jeziorze, Księżniczka nie wychylała się z okna, zaś Strażnik siedział po turecku na ziemi i z uwagą obserwował zrytą przez ostatnie wypadki trawę.

Czarny Rycerz zawrócił więc konia i pocwałował w las.

Dzień teoretycznie nadal był piękny. Słoneczko wciąż przygrzewało życzliwie, po lazurowym niebie zawzięcie mknęły białe cumulusy, zieleń zieleniła się, kwiaty kwitły a ptaszki śpiewały. Niby, wszystko było w jak najgorliwszym porządku.

I tylko nad mieszkańcami Wieży zawisła jakaś taka ołowiana, czarna chmura.