Literaturoznawca	Literatura
	strona 03

Literatura

Taki pentagram to w zasadzie działa jak dobre wnyki. Wystarczy się tylko za bardzo zbliżyć i... już nie można się oddalić. Żeby jeszcze można było tego jakoś uniknąć, oblecieć szerokim łukiem, ustrzec się. Ale nie. Nie widać tego paskudztwa nijak. Zakrzywia to wokół siebie i przestrzeń (mam na myśli tę prawdziwą przestrzeń, a nie odległość od drzewa do drzewa) i czas, i płaszczyzny wymiarów. Jak się zobaczy taki dobrze skonstruowany pentagram, to znaczy, że właśnie się wpadło w sam jego środek. Dokładnie. A jak już się wpadło, to znaczy, że samemu się z niego nie wylezie. Ni mniej, ni więcej.

Wtedy zazwyczaj zaczynają się negocjacje...

Jeśli chodzi o mnie, to dokładnie w tym momencie zaczął się mój problem. Nie było z kim negocjować.

Postanowiłam sobie westchnąć. Nie żebym musiała, ale czasem takie typowo ludzkie reakcje mają swój urok, a nawet jakiś sens. Nie tym razem jednak. Mogłam wyglądać jak człowiek, wzdychać jak człowiek, a i tak nie zmieniało to faktu, że tkwiłam, uwięziona, w samym środku pentagramu.

Trzeba przyznać, że ktoś to świństwo wyrysował z prawdziwą znajomością tematu. Każda linia perfekcyjnie wykreślona, każdy znak pieczołowicie wypisany. Tu popiół z ziół, tam tłuszcz ze zwierząt i roślin – odpowiednio, pergaminy z zaklęciami. Będzie trzymało do skończenia świata. No chyba, że ktoś się tutaj wcześniej zjawi...

Miejsce z pewnością nie było odludne. Cały czas słyszałam głosy. Na moje ucho właśnie trwało dość intensywne pożegnanie. Pentagram generalnie ogranicza nie tylko możliwości przemieszczania się, jednak słuch generalnie mam niezły, no i tamci szeptem nie mówili. Ktoś podniesionym głosem żądał od kogoś noszenia skarpetek, szczególnie w zimne noce, oraz zakazywał stanowczo sikania za burtę w trakcie burzy. Ha! Znam paru takich, którzy mogliby zaprotestować przeciwko polewaniu moczem ich pieczołowicie skomponowanego sztormu. Po takim proteście zazwyczaj niewiele zostaje z polewającego.

Ktoś inny z naciskiem informował, że wroga atakuje się tym końcem włóczni, gdzie grot jest. Logiczne. Inny jeszcze przypominał z uporem, że najpierw palić, a potem dopiero gwałcić. Nielogiczne, ale za to ludzkie. Wszystko to zaś było okraszone odgłosami licznych klepnięć, chyba w plecy, i czyjegoś donośnego smarkania. Nad ten hałas wybił się nagle czyjś donośny głos z żądaniem, żeby się jednak pospieszyć, bo jak GIN wróci, to nie ma mocnych, nie przepuści okazji do wikingu. Wiking. Znaczy Normanowie. Znam Hel. Ostatnio miałam nawet okazję ją spotkać. New Age dobrze jej zrobił...

Usłyszałam czyjeś pospieszne kroki.

No proszę, a niektórzy utrzymują, że średniowiecze to epoka miniona. Tymczasem stanęłam twarzą z twarz z najprawdziwszym Wikingiem...Chociaż może coś jest w tym gadaniu o średniowieczu, bo brodaty wojownik spojrzał na mnie z zainteresowaniem i zapytał: Ty tu na zastępstwo? Nie odpowiedziałam. Wiadomo pentagram. Ale i chyba jemu nie za bardzo na odpowiedzi zależało. Rzucił mi krytyczne spojrzenie, wymamrotał pod nosem kilka uwag na temat kolejnej baby i gniazda os, którego miałam niby być kolejnym elementem, potem pokręcił się, pokręcił, pozbierał kilka przedmiotów i zanurkował pod jakiś mebel. Wylazł, strzepnął pajęczyny z rękawa tuniki i rzucił mi papierową kulkę. Wprost w moje ręce. No to masz i rób, co trzeba, stwierdził i zniknął. Nie patrzyłam, gdzie poszedł. Na kartce mogło być jakieś zaklęcie, może jakieś anty-pentagramowe? Miałam przecież robić swoje. Rozwinęłam kartkę. Z pewnością nie był to zapis runiczny... Czarne literki tworzyły równe rządki:

Jewgienij Łukin, Adam Cebula, Magdalena Kozak, Aleksandra Janusz, Monika Sokół, Szczepan Twardoch.

Ciekawe...