Hanna Fronczak	Literatura
	strona 17

Brzydka piosenka

Ognisko dopala się. Związany mężczyzna patrzy na mnie z udawanym spokojem. Leży blisko ognia, na pewno czuje gorąco. Jeszcze nie wie, co go czeka. Jeśli mam być szczera, ja też jeszcze nie wiem, co z nim zrobię. Może zażądam okupu. Może go zabiję. Może wypalę mu oczy i puszczę wolno. Może potraktuję go jak mężczyznę i na jedną słodką chwilę będę mu kobietą, a gardło poderżnę dopiero potem. Mogłabym puścić go wolno... Jeszcze nigdy tego nie robiłam. Jak to mówią – zawsze musi być ten pierwszy raz.

Dorzucam do ogniska. Moi kompani zabawiają się opodal, ustawiwszy między sobą antałek. Zazdroszczę im prostych myśli, prostych rozrywek, prostego życia.

Ja, Wilczyca.

Robina z Locksley widziałam wiele razy w dzieciństwie, przy okazji sąsiedzkich polowań. Podziwiałam go skrycie. Parę lat starszy ode mnie, chudy, czarnowłosy chłopak z dobrą ręką do łuku. Po cichu starałam się mu dorównać, lecz zawsze wygrywał, a mnie ogromnie to złościło.

Kiedy rodzina umyśliła wydać mnie za Gilberta ze Steathford, początkowo byłam zachwycona. Przestałam wspominać pochmurnego łucznika, który nigdy nie miał dla mnie czasu. Ogarnął mnie wielki entuzjazm. Pierwsza z gromadki zaprzyjaźnionych szlachcianek wyjdę za mąż, przestanę być tylko córką swoich rodziców. Zostanę panią na własnym zamku, małżonką pierworodnego syna, dziedzica majątku, bez niezamężnych sióstr, snujących się za mną po domu i patrzących mi na ręce. Gilbert podobał mi się. Przystojny, układny, wymownie patrzący w oczy, znakomicie trzymający się w siodle. Poprosił o moją rękę, więc na pewno mnie kocha. Czego chcieć więcej?

A potem przyszło otrzeźwienie.

Mój narzeczony miał zamiar być jedynym panem na swoich włościach i znakomicie dawał mi to do zrozumienia. Moje pytania i rady kwitował szyderczym śmiechem. Panny służące twierdziły, że po okolicznych wioskach biega około pół tuzina jego bękartów, a on sam nie podchodzi zbyt serio do wierności – i nic nie wskazywało na to, by po ślubie ten stan rzeczy uległ zmianie. Wobec mnie, swojej przyszłej żony, chełpił się liczbą podbojów, jakby byle kocur nie potrafił tego samego. Jego dotyk brzydził mnie, jego ręce były wilgotne i lepkie. Z takim człowiekiem przeżyć kilkadziesiąt lat, o ile wcześniej nie umrę w połogu?

Kiedy zwierzyłam się matce ze swych wątpliwości, uderzyła mnie. Nie odrzuca się takiego konkurenta, takiego majątku, takiej pozycji. „Czy ty myślisz, że ja z radością wchodziłam do łoża twojego ojca? Że lubiłam, jak się pocił i chrząkał nade mną jak świnia? My, kobiety, musimy to znosić. Wyjdziesz za mąż i basta, a gdy już urodzisz kilkoro dzieci, powiesz mu „nie”. Wtedy już nie będziesz musiała go znosić, niech spełnia swoje żądze z dojarkami!”

Wyposażona w takie rady na przyszłość, położyłam uszy po sobie i popadłam w stan otępienia. To jeszcze pół roku, myślałam. Może stanie się cud? Może Bóg powoła mnie do swojej służby, a rodzice pozwolą mi pójść do klasztoru? A może po prostu wcześniej umrę...

Nie umarłam. Nie poczułam miłości do Boga. Ale spotkałam zapomnianego Pana Jeleni – a w każdym razie, jego wysłannika.

Lubiłam konne wycieczki, dawały mi poczucie swobody, która – jak wiedziałam – niedługo się skończy. Podczas przejażdżek towarzyszyli mi dworscy, ale tego dnia ich obecność wyjątkowo mnie irytowała. I, jak już wiele razy przedtem, odskoczyłam w bok, skręciłam między drzewa i popędziłam – byle dalej, przed siebie. Dobrze znałam okoliczne lasy i nie czułam lęku. Instynktownie uchylałam się przed gałęziami, rumak zwinnie przeskakiwał pnie i wykroty, a ja śmiałam się, śmiałam, jak opętana.

Zamilkłam nagle. Wszystkie kolory wyostrzyły się, a cienie przybrały bardziej intensywną barwę. Było bardzo cicho. Wtedy po raz pierwszy przeszłam barierę światów, mimowolnie i na krótko. Wbrew własnej woli wiedziałam, kto za chwilę nadjedzie z przeciwnej strony.

Było ich tuzin, może więcej. Na pierwszy rzut oka ocenili mojego konia i kosztowne, w żadnym wypadku nie chłopskie, szaty. Przeraziłam się tego, co za chwilę mnie spotka. Wiedziałam, co dzieje się z samotnymi dziewczętami, które niebacznie zapuszczają się do lasu. Za chwilę rozciągną mnie na murawie, po czym wezmą po kolei, jeden za drugim, jeden za drugim – i tak wszystkich dwunastu.

Tak się jednak nie stało. Później dowiedziałam się, że mieli kategoryczny rozkaz trzymania się z daleka od kobiet, niepochodzących z ludu. Do słodkich chwil na sianie musiały wystarczyć im wieśniaczki. Szlachetnie urodzone, takie jak ja, miały bogatych ojców, mężów lub narzeczonych. Były warte sporo pieniędzy. Zasłonili mi więc oczy, luźno związali ręce, jeden ujął wodze wierzchowca, i zawieźli mnie do swojego siedliska. Do przywódcy, by postanowił o moim losie.

Czarnowłosy chłopak z dobrą ręką do łuku, kilka lat starszy. Nie, już nie chłopak... ale rozpoznałam go od razu. Otoczony złą i coraz gorszą sławą, szef bandy banitów, o których zaczynało być głośno. Robin z Locksley, mój dawny ideał i wzór. Robin Hood.

Zostałam z nim. Do rodziny już nie wróciłam. Wymarzony książę mojego dzieciństwa stał się moim kochankiem. Uratował mnie od tego, czego tak bardzo się bałam. Od stanowczości ojca, lodowatego zdecydowania matki, od męża zabawiającego się gdzie popadnie. Z plotek dowiedziałam się później, że ojciec mnie wydziedziczył, a za Gilberta ze Steathford wyszła moja siostra, Katarina. Już mnie to nie obchodziło. Zachłysnęłam się życiem tak odmiennym od dotychczasowego, że zaszumiało mi w głowie jak mocne wino. Powiedzieć, że się w nim zakochałam – to za mało. Moje dziecięce zapatrzenie przekształciło się w uwielbienie niedoświadczonej młódki, którą los zetknął z mężczyzną pięknym, inteligentnym i posiadającym władzę. Robin, przed którym drżeli właściciele majątków. Robin, za głowę którego szeryf wyznaczył nagrodę Niezwyciężony, buntownik, zbójca. Bohater, który zabierał bogatym i dawał biednym, a przynajmniej tak wierzyłam. Robin, który spierał się z druidami, Robin, który wracał do miejsca schronienia brudny, często ranny. Który udowodnił mi, że słowa mojej matki o spoconym, chrząkającym knurze w łożu można włożyć między bajki. Ten Robin, który potrafił nocami tulić mnie rozpaczliwie albo uderzyć w twarz, gdy nie podobały mu się moje słowa. Stał się moim autorytetem, moim bogiem, moim światem. I takim pozostał do końca. Do swojego końca.

Z pogromu uciekliśmy niewielką grupką. Nazir, ja, Will i głupkowaty Match. I właśnie ten prostoduszny młynarczyk mnie zaskoczył. Zapanował nad paniką. Wskazał dalszą drogę. I patrzył ma mnie wzrokiem pełnym najczystszego, niemal religijnego uwielbienia.

Jako kobieta Robina byłam dla jego kamratów niedostępna i daleka. Wielu członków bandy, chłopskich synów, zwracało się do mnie z szacunkiem „panno Marion”, czekałam tylko, aż zaczną zdejmować czapki i kłaniać się. Robin był dla mnie wszystkim, ale ja nie byłam wszystkim dla niego, zresztą – nie chciałam tego. Nie wyobrażałam sobie życia z kimś całkowicie podległym mojej woli. Byłam dla niego członkiem bandy, wprawnym łucznikiem. Także towarzyszką w te noce, kiedy sobie życzył. Podejrzewam jednak, że gdybym zginęła, nie odczułby boleśnie mojej straty. Kiedy jego kompani przyprowadzili mnie przed jego oblicze, powitał mnie serdecznie, jak dawną towarzyszkę pogoni za lisem i zawodów strzeleckich. Chciałam z nimi zostać? Pozwolił mi na to. Pokochałam go... a on potrzebował kobiety. Duma i pycha nie pozwalały mu zadawać się z dziewczętami ze wsi, jak czynili jego kompani. A gdybym chciała odejść? Nie miałam złudzeń – nie pozwoliłby mi. Za dużo wiedziałam. Wytyczył linię, za którą nie miałam wstępu. Z Matchem – to ja ustalałam tę granicę.

Podobało mi się to. Bardzo podobało. Dawało poczucie władzy, której nie znałam. Gdy patrzyły na mnie niebieskie oczy Matcha, widziały formę i postać doskonałą. Przez moment i ja mogłam uwierzyć, że jestem taką, jaką mu się wydaję – dobrą, piękną i nieskalaną. Jak na doświadczonego przez życie człowieka, był koszmarnie naiwny. Akceptował wszystko – co robię, co mówię, czego chcę. I na swój nieporadny, wzruszający sposób starał mi się to dać. Dawał bez pytania, dawał, bo tego chciałam. Cóż, jestem tylko człowiekiem. Ludzie nie cenią prezentów otrzymanych za darmo.

Match byłby dobrym przywódcą, ale nie w tych czasach. Szeryf znalazł na niego sposób, perfidny i skuteczny. Pozbawieni zaplecza, rozdzierani wewnętrznymi nieporozumieniami banici poszli w rozsypkę, a sam następca Robina odszedł w niesławie, ośmieszony przez Roberta de Reno i zmuszony szantażem do wykonywania jego rozkazów. Dla mieszkańców wiosek, którzy dawniej spełniali wszystkie jego prośby, stał się zdrajcą. Gdyby pokazał się w Sherwood, zginąłby z rąk tych samych ludzi, którym z narażeniem życia tyle razy pomagał. Jak wiadomo, pamięć ludzka jest wybiórcza i przechowuje tylko to, co jej akurat wygodnie. Nie zasłużył na taki los.

To dzięki niemu poznałam druidów. Kiedyś nieopatrznie zdradziłam się przed jednym z jego gości, że zdarza mi się wybiegać wzrokiem w przyszłość. Match powiedział mi później, że przybyły zażądał, by mnie im oddał. Nieszczęsny, nie wiedział, o co prosi. Match wpadł we wściekłość i kazał mu się wynosić. Pół roku później sama ich odnalazłam i zaproponowałam swoje usługi. Mój kochanek był teraz wysłannikiem szeryfa, a ja musiałam znaleźć sobie miejsce, bo nie miałam dokąd wracać. Czciciele dębów? Tak samo dobrzy, jak wszyscy inni. Miałam coś, co było im potrzebne. Zaopiekowali się mną. Oczywiście – nie za darmo. Tym, co we mnie cenili, była łatwość zapadania w trans. Umiejętność, która mogła im się przydać.

Nie byłam aż tak wyjątkowa, by zajął się mną ten najważniejszy. W końcu zwrócił na mnie uwagę Pandurban. Wątpię, by było to jego prawdziwe imię. Arogancki mężczyzna, pewny swej władzy i władzą upojony. To on zajął zaprowadził mnie do serca lasu, gdzie we mgle majaczyły rogate kształty, powiódł do kamiennego kręgu, nauczył, jak podróżować między światami, jak korzystać z mocy księżyca i używać niewielkich, bardzo rzadkich grzybów. Zawsze był ze mną. Byłam za słaba, aby odbyć podróż o własnych siłach. Umiałam go naprowadzić na ścieżkę już odkrytą, umiałam wzmocnić jego potęgę, ale nie potrafiłam sama znaleźć drogi. A po każdym takim seansie długo leżałam pod futrami, przykryta po czubek nosa, wstrząsana dreszczami. Za każdym razem dochodziłam do siebie trochę dłużej. Za każdym razem byłam coraz słabsza. Nie sądziłam, że moi panowie i gospodarze wypuszczą mnie ze swoich rąk, mimo wszystko byłam dla nich zbyt cenna. A jednak wypuścili. Nie sądzę, by przejmowali się, że z wyczerpania umrę podczas podróży. Życie człowieka, nienależącego do ich kręgu, nie miało dla nich zbytniej wartości. Podejrzewam jednak, że doskonale wiedzieli, jak cenna byłam dla Matcha, i obawiali się, że na wieść o mojej śmierci wbrew rozsądkowi będzie się mścił. A jak bardzo potrafi być groźny – o tym wiedzieli wszyscy.

Byłam wolna. I znowu nie miałam dokąd iść.

Nie, jednak było jedno miejsce, dokąd mogła udać się Marion. Czarownica Marion. Pewnego dnia do furty odciętego od świata klasztoru benedyktynek zapukała skromnie ubrana, mizerna kobieta i poprosiła o gościnę. Powiedziałam, że jestem wdową po Walijczyku i uciekam przed jego synem z pierwszego małżeństwa, dybiącym na moje życie i oskarżającym mnie o kradzież. Przełożona uwierzyła zaszczutej uciekinierce i udzieliła jej schronienia. Za które, nawiasem mówiąc, sowicie jej zapłaciłam.

Modliłam się i pracowałam razem z siostrami, wzbudzając ich podziw wiedzą na temat trujących i pożytecznych roślin. Poznałam ich drobne gierki, złośliwości i zamiłowanie do plotek, którymi umilały sobie codzienność. Przypomniałam sobie swoje naiwne rojenia, jakie snułam, przymuszana do ślubu z Gilbertem. Klasztor jako azyl i schronienie? Teraz zobaczyłam, jak okrutnie niektóre starsze siostry traktowały nowicjuszki. Mnie nie odważyły się tknąć – wniosłam temu przybytkowi zbyt obfite wiano. Przekonałam się, że pieniądz jest kluczem, otwierającym wszystkie bramy. Jest bogiem, do którego każdy skruszony grzesznik pokornie się pomodli.

Być może mogłabym tu pozostać do końca swoich dni. Przełożona początkowo wspominała coś o wysłaniu człowieka do Walii, by sprawdził, czy pasierb ich nowej towarzyszki zaniechał zemsty. Lecz Walia to kraj niebezpieczny, o czym znakomicie wiedziałam, podając go jako miejsce pochodzenia.

I nagle rutyna klasztornej codzienności została przerwana. W moje życie znowu wtargnął Robert de Reno.

Zapomniałam już, co tamtego dnia sprowadziło szeryfa do siedziby pobożnych zakonnic. Poznał mnie od razu – nie zwiódł go ani habit, ani welon na głowie. Po reakcji poznać klasę człowieka. Nie wydał mnie, ostatecznie wiedział, że może to zrobić w każdej chwili. Ale nacieszył się moim strachem, choć starałam się go nie okazywać. Wiedział, że w każdej chwili może zamknąć mnie w lochach pod zamkiem i wezwać księży, którzy już od dawna mieli na mnie oko. Z uroczym uśmiechem wypytał mnie o życie w Walii. W końcu z pełnym przekonaniem zapewnił przełożoną, że kiedyś znał mojego męża, zacnego człowieka, pokładającego wielką ufność w Panu. Czy można się dziwić, że w przeorysza pozwoliła nam na chwilę rozmowy w cztery oczy?

Siedziałam na ławeczce w herbarium. Przede mną stał człowiek, który doprowadził do śmierci Robina, mojego szlachetnego buntownika. Myślę, że gdybym znalazła się w takiej sytuacji kilka lat temu, próbowałabym wziąć na nim odwet. Rzuciłabym się na niego z nożem do szczepienia drzew, który miałam przy pasku, albo zrobiłabym coś innego, równie heroicznego i bez sensu. Teraz już nie. Nie byłam młodziutką dziewczyną, oszalałą z bólu po śmierci kochanka. Teraz wiedziałam, że prostackie wymachiwanie nożem mogłoby się skończyć źle wyłącznie dla mnie. Jeśli jesteś zbyt słaby, by walczyć – pamiętaj, że są także inne sposoby, by zapewnić sobie zwycięstwo.

Patrzyłam na niego i widziałam zmęczonego człowieka w średnim wieku. Z łysiną, opuchlizną pod oczyma, świadczącą o nadmiernym zamiłowaniu do trunków, z cienkimi nogami i wyraźnym brzuszkiem. I jednocześnie silnego, cieszącego się autorytetem mężczyznę z mojej sfery, nawykłego do rozkazywania i umiejącego korzystać z posiadanej władzy. Zaskoczyła mnie ta myśl. Mojej sfery? Kiedy ostatni raz w ten sposób myślałam? Przed dziesięcioma laty? Czy jeszcze dawniej?

Odprężyłam się. Musiałam się odwrócić, by nie dostrzegł triumfalnego błysku w moich oczach. Już wiedziałam, co dalej robić.

Podejdź do mnie bliżej, Robercie de Reno. Usiądź obok mnie. Spójrz na mnie. Zaśpiewam ci piosenkę, a ty uśmiechniesz się i odprężysz. Będziesz cieszył się jej brzmieniem. Ulegniesz czarowi melodii, bo już dawno nikt ci nie śpiewał. Będziesz chłonął dźwięki, nie słuchając słów. I to będzie twój błąd.

Bo to będzie brzydka piosenka. Zaśpiewam ją bez fascynacji, bez miłości, nawet bez żądzy. Zaśpiewam ją z wyrachowania. Wykorzystam cię. Zapewnisz mi ochronę i opiekę, której mnie pozbawiłeś wraz ze śmiercią Robina i upodleniem Matcha. Jestem bezbożną czarownicą, popychadłem druidów. Jestem też nadal piękną kobietą. Kochanką twoich dawnych wrogów, których wprawdzie zwyciężyłeś, ale nie udało ci się ich pokonać. Jeśli uczynisz mnie podległą swojej woli, zniszczysz ich ostatecznie. Nie pożałujesz. Posiadając mnie, otrzymasz tak doskonałą namiastkę przywiązania, że w nie uwierzysz. Będziesz moim mężczyzną i zapewnisz mi nietykalność. Bezpieczeństwo przed kościołem i przed druidami. To udana transakcja, nieprawdaż?

Byłam skrzywdzona i czarująca. Taka, jak powinnam być. Taka, jak oczekiwał. Oszczędził mnie. Wolał, abym raczej ogrzała jego łoże, niż miałabym zginąć na stosie. Był praktycznym człowiekiem i nie lubił marnotrawstwa.

Następnego dnia odjechał. Po niecałym miesiącu przeprowadziłam się. Znów byłam u siebie. W mojej posiadłości, moim domu. W miejscu, gdzie spędziłam dzieciństwo. Tym razem – bez ciężkiej ręki ojca, bez sióstr, bez konieczności zawarcia korzystnego mariażu. Sama byłam sobie panią, pod dyskretną opieką i strażą szeryfa Nottingham. Mogłam robić, co chciałam. Nie przypuszczałam tylko, że życie według własnych reguł i dla samej siebie może być tak puste i monotonne.

Szybko odkryłam, że wizyty Roberta de Reno zaczynają sprawiać mi przyjemność. Że zaczynam na nie czekać. Były jedynym urozmaiceniem mojego życia, przerwą między nieciekawym wczoraj a smętnym jutrem. Dostawał ode mnie więcej, niż początkowo planowałam dać. Ku jego niebotycznemu zdumieniu znalazł we mnie wdzięcznego słuchacza, rozsądnego komentatora i praktycznego doradcę. Któregoś wieczora przypomniałam sobie narzeczonego, Gilberta ze Steathford. Czy gdybym za niego wówczas wyszła, mogłabym teraz siedzieć razem z nim wieczorami i rozmawiać, jak rozmawiałam z Robertem – dawniej znienawidzonym wrogiem, teraz partnerem i czułym kochankiem? Czy rozmawiałabym o niepokojach w Walii, o zakulisowych gierkach dostojników kościoła, o walce stronnictw? Czy to możliwe, że po kilku latach Gilbert wyszumiałby się i uznał we mnie towarzyszkę, nie tylko matkę swoich dzieci? Nie mogłam tego wykluczyć. W oczach stanęły mi łzy – łzy żalu za innym życiem.... Szybko otarłam je wierzchem dłoni. Bzdura! Czarownice nie płaczą, każdy to wie.

I kiedy zaczęłam roztapiać się w poczuciu złudnego szczęścia i bezpieczeństwa, w okolicy znowu pojawił się Wieprz z Nottingham, a razem z nim banda podejrzanych typków, do których lepiej nie odwracać się plecami. W tym samym czasie usłyszałam plotkę, że szeryf Robert de Reno zakończył swoje życie. Człowiek, który przyniósł mi tę wieść, nie wiedział, jak to się stało. Niestety, wkrótce wiadomość się potwierdziła. Bałam się, że teraz odwiedzi mnie Match. Ciekawe, co miałby mi do powiedzenia? I jaką by mnie teraz zobaczył? Już nie wyśnioną boginię ze swoich marzeń, tylko kobietę, która go zdradziła. Która przez długie lata oddawała się człowiekowi, który go przechytrzył, pokonał i upokorzył. Zdawałam sobie sprawę, że teraz nie jestem już pod ochroną. I było mi wszystko jedno, kto w końcu spali mnie żywcem – wysłannicy kościoła czy prowadzony przez dawnego kochanka tłum chłopów z pochodniami. Musiałam się bronić.

Myślę, że dla zwykłej kobiety uzyskanie takiego posłuchu, jakim cieszę się teraz, byłoby niemożliwe. Dla bezpieczeństwa zorganizowałam sobie gwardię. Związałam się z bandą wyrzutków, a przy pierwszej okazji zabiłam ich szefa i ogłosiłam się przywódcą. Gdyby nie lata spędzone wśród druidów, moi nowi kompani roznieśliby mnie wtedy na strzępy. Mężczyźni mają do pewnych spraw podejście najprostsze z prostych. Niewiasta nadaje się do gotowania jedzenia, rodzenia dzieci i chędożenia. Nie będą jej słuchać, nie będzie nimi dowodzić. Na szczęście Pandurban nauczył mnie kilku użytecznych rzeczy. Nie sądziłam wtedy, że przydadzą się do zapanowania nad bandą pijanych krwią potworów. Teraz już nie boję się Wieprza z Nottingham. Proszę bardzo, niech do mnie przyjdzie, niech próbuje się zemścić. Zobaczy, że potrafię znacznie więcej, niż przypuszcza.

Moi podwładni – pospolite bandziory, którzy lubią, kiedy nazywam ich żołnierzami – to ludzie kompletnie prymitywni, rozkochani w zabijaniu. A ja? Czy jestem od nich lepsza? Nie musiałam zabijać wszystkich. Jednak krew, która przepływa mi między palcami, pachnie upojnie niczym miód lipcowy. Odkryłam, że przerażone spojrzenia towarzyszy znaczą dla mnie więcej niż uznanie Robina, uwielbienie Matcha, niechętna akceptacja Pandurbana czy spokojna przyjaźń Roberta de Reno.

Daleką drogę odbyła rudowłosa Marion. Od zamku szlachetnie urodzonych rodziców – do bandy zezwierzęconych morderców, pijących na umór w głębi kniei. Marion, która chciała sama radzić sobie w życiu. I dawała sobie radę. Zaczęłam od szalonego buntownika o arystokratycznym pochodzeniu, zakończyłam na świcie, która czuje się szczęśliwa, jeśli ma dość piwa do żłopania, dziewek do gwałcenia i jeleniego mięsa do napchania brzucha. Nie o to mi chodziło. Zdecydowanie nie o to.

Ognisko tli się, coraz mniejszym kręgiem rozświetlając mrok. Rozgrzebuję żar, dokładam suchych gałęzi, wstaję i podchodzę do związanego mężczyzny. Dźwigam go i opieram o pień drzewa. Zmartwychwstały płomień strzela wysoko, oświetlając brudną twarz jeńca. Jest młody, mógłby być moim synem. Przerażony, ale nie płaszczy się przede mną, nie spuszcza wzroku. Jasne włosy, szare oczy w pociągłej, ściągniętej stłumionym gniewem twarzy.

Prostuję się. Już wiem, co z nim zrobię. Podjęłam decyzję.

Ja, Wilczyca.