Fahrenheit XLVII - wrzesień 2oo5
fahrenheit  on-line     -     archiwum     -     archiwum szczegółowe     -     forum fahrenheita     -     napisz do nas
 
Jacek Izworski Literatura
<<<strona 23>>>

 

Węzeł światów

 

 

Losy powieści Jacka Izworskiego

 

Będzie już ze dwa lata, jak otrzymałem od Jacka Izworskiego maszynopis części jego powieści. Jacek, członek klubu Szedar, wcześniej „starego klubu” działającego przy śp. Indeksie, autor kontrowersyjnego „Gwiezdnego szczenięcia”, jest twórcą bardzo szczególnym. Z racji kalectwa, kontakt z nim bywa mocno utrudniony. Jego pomysły pisarskie bywają poważnym kłopotem dla redaktorów, a na dodatek archaiczna technika pisania, czyli na maszynie, stwarza dodatkową barierę. A jednak w tworzonym przez niego świecie coś jest. Wyczuwam zmagania autora ze swoim losem. Czasem upokarzające, czasem heroiczne, zmagania z tym, co dla sprawnego człowieka jest sprawą najprostszą. Jest tam jeszcze coś: umiejętność znalezienia się w swej niełatwej sytuacji, pomimo wszystko. To chyba było przyczyną, że najpierw sam usiłowałem za pomocą nowoczesnej techniki informatycznej przerzucić tworzone przez niego historie z papieru na dzisiejsze nośniki. Niestety, maszyna Jacka, ta do pisania, także nie pierwszej jest nowości, literki są podwójnie poodbijane. Zainicjowałem więc akcję społecznego przepisywania ze skanów. Z dużym wkładem „Słonia” oraz innych udało się fragment przełożyć. Niestety, Jacek nie napisał swej powieści do końca. Cóż, jest legenda, że „Węzeł światów” powstawało jedenaście lat... Z tej przyczyny postanowiłem zainteresowanym udostępnić efekty naszej wspólnej pracy. To nie jest gotowy tekst, to surówka bez redakcji. Nie bardzo wiadomo bowiem, póki nie ma zakończenia, jak z tekstem walczyć.

 

Adam Cebula

 

 

Jacek Izworski

Węzeł światów

 

PRZYBYSZE

 

Postanowiłem opisać te dziwne wydarzenia, w których braliśmy udział, jako powieść fantasy, gdyż inaczej na Ziemi nikt tego nie odbierze. Co prawda będzie to fantasy dość nietypowa, praktycznie bez walk i potworów. Ale może czytelnikom z naszego świata ten schemat już się sprzykrzył?

„Z naszego świata”... Napisałem te słowa odruchowo, ale czy ja i moja rodzina jeszcze do niego należymy? I kogo właściwie mam uważać za swoją rodzinę? Jak się to wszystko polatało...

W świecie, z którym obecnie się związaliśmy, gatunek ma bez porównania mniejsze znaczenie. Dla wielu ludzi, zwłaszcza nie związanych wcześniej z fantastyka, świat ten na pewno wydałby się dziwny, może nawet przerażający, choć jest on naprawdę piękny i pod wieloma względami lepiej urządzony od tego, w którym się wychowałem.

Sam z fantastyką związany byłem od dawna. Zebrałem wielki księgozbiór z tego zakresu, który obecnie ofiarowałem wrocławskiemu klubowi SF. Sam też trochę pisałem, ale tylko trzy opowiadania własne oraz cztery tłumaczone z rosyjskiego, opublikowałem w profesjonalnej prasie lub antologiach. Kilka zamieściłem w wydawnictwach klubowych, ale to się nie liczy – za mały nakład. Z zawodu jestem – czy raczej byłem – bibliotekarzem.

Zaczęło się to pod koniec października, chyba ostatniego dnia „złotej polskiej jesieni”. Na pojutrze zapowiadano znaczne ochłodzenie, jednak tego dnia było jeszcze ciepło. Skończyłem pracę w bibliotece i wsiadłem do tramwaju. Marcinek, od niespełna dwu miesięcy uczeń pierwszej klasy, czekał na mnie jak zwykle na przystanku, i poszliśmy razem do domu, opowiadając sobie wzajemnie różne fantastyczne historyjki. Każde dziecko potrafi tworzyć je „od ręki”, choć przeważnie pozbawione są one elementarnej logiki i sensu. Ale to właśnie jedna z tych historyjek Marcinka podsunęła mi blisko rok wcześniej pomysł na najlepsze moje opowiadanie. Gdy zostało ono opublikowane w „Fantastyce”, śmialiśmy się wszyscy, że Marcinek jest najmłodszym pisarzem w Polsce. Zrobiliśmy mu przyjęcie, kupiliśmy trochę zabawek i od tej pory zacząłem notować jego historyjki w komputerze. Kilka z nich opracowałem i niedługo przed tymi wydarzeniami wysłałem do prasy dla dzieci. Trzy zostały potem opublikowane, wziąłem egzemplarze autorskie, a pieniądze, które tu byłby zwykłymi śmieciami, przekazałem na fundusz ochrony zwierząt – zawsze je kochałem, a teraz mam do tego szczególne powody...

Kiedy przyszliśmy do domu, przywitała nas Krystyna.

– Cześć, fantaści – zawołała.

– Dzień dobry mamo – odkrzyknął Marcinek, rzucając się w jej objęcia. Ja pocałowałem ją w czoło i przekazałem zrobione w okolicach Rynku zakupy. Potem przywitaliśmy się z trójką naszych zwierzaków: suczka Łajka, będąca krzyżówką jamnika prawdopodobnie z pinczerem, oraz kotką Astrą i jej synkiem Radikiem, nazwanym tak od łacińskiego „radius” – „promień”.

– Wymyśliliście coś nowego? – spytała Krystyna.

– Tak, tak – zawołał Marcinek, wbiegając do domu.

– Hej buty! – krzyknęła za nim.

– Mama to zawsze taka... – zgubił się chłopiec.

– Jaka?

– No... taka... przyziemna! – wypalił.

– Ktoś w tej rodzinie musi myśleć o przyziemnych sprawach. Gdyby nie ja, byłby tu brud, smród i niechlujstwo.

– Masz rację – zgodziłem się. – Statek bez kotwicy nie popłynie. A ty jesteś jak kotwica dla naszej fantazji.

– Czy to twoja nowa złota myśl? – spytała, wchodząc do kuchni.

– Niezupełnie – odrzekłem. – Podobne porównanie spotkałem w jakiejś marynistycznej powieści.

Tak rozmawiając, wykonaliśmy codzienne czynności i usiedliśmy w kuchni do obiadu. Jak zwykle bardzo nam smakował. Potem Krystyna powiedziała:

– Miałeś skopać grządkę, Mirek.

– Wiem, tylko obejrzę najświeższe wiadomości.

Obejrzałem i poszedłem do ogrodu, a Marcinek za mną. Zaczęliśmy kopać, to znaczy ja kopałem, a on bawił się swoją łopatką, udając, że mi pomaga.

Nasz ogród jest otoczony w całości pięknym starym murem. Nie wiem, po co ten mur był potrzebny poprzednim niemieckim właścicielom posesji. Marcinek lubił sobie wyobrażać, że uprawiano tu czary i mur miał je ukryć, albo że było to oblegana twierdza. Oczywiście to była tylko dziecięca fantazja, ale trzeba przyznać, że mur ma swoisty urok. Jest oplątany pnączami winorośli, a jego słupki oporowe mają kształt okrągłych wieżyczek zakończonych stożkowymi „daszkami”. W rogach te wieżyczki są wyższe i otoczone ozdobnymi koronami z metalu, chyba z mosiądzu. Nawet nad bramą jest murowany łuk. Dzisiaj to niepraktyczne, gdyż ciężarówki nie mają jak wjechać. Przy remontach materiały budowlane, a dawniej przed przyłączeniem do elektrociepłowni także koks trzeba było nosić kawał drogi – ale nie wymieniłbym go na inne ogrodzenie. Mój dziadek, który był inżynierem architektem, opowiadał, że kiedy przyjechał do Wrocławia w jednej z pierwszych grup repatriantów, wybrał ten dom właśnie z uwagi na stary mur. Dom, przebudowany gruntownie w okresie międzywojennym, z metalowym dachem z lat osiemdziesiątych, jest zupełnie przeciętny, ale ten stary mur sprawia, że unosi się nad nim nieuchwytna atmosfera tajemniczości, grozy, a może i magii. W takiej aurze łatwo wyrosnąć na fantastę.

Wydaje się, ze właśnie ten mur odegrał na początku tej historii decydującą rolę. Z jednej strony ukrył całe zdarzenie, z drugiej zaś stał się swoistym kondensatorem szczątkowego „pola magii” naszego świata, dodatkowo wzmocnionym prze nasze fantastyczne zainteresowania. Gdyby nie to, brama z tamtego świata otworzyłaby się zapewne przed którymś z okolicznych kościołów albo na cmentarzu, i można sobie wyobrazić, co by to było...

Postanowiłem powiększyć grządkę. Pod porastającą jej obrzeża trawą znalazłem kilka kamieni, największy był wielkości kilogramowego ciężarka. W trakcie ich usuwania usłyszałem dziwny gwizd, przypominający trochę dawny sygnał powszechnej samoobrony. Marcinek wrzasnął i podbiegł do mnie. Trzymając w jednej ręce gotowy do odrzucenia kamień, drugą objąłem dziecko, odwróciłem się i... osłupiałem.

Kilkanaście metrów przed sobą ujrzałem... inny świat! Wyglądało to tak, jakby ktoś tuż nad ziemią wyciął w przestrzeni okrągłą dziurę o średnicy około dwóch metrów, przez którą widać było jakieś zupełnie obce rośliny. Wśród tych roślin biegły na nas cztery równie obce istoty: troje humanoidów i czworonóg. Od razu stwierdziłem, że nie są to tacy ludzie jak my, ale podobieństwo tych humanoidów do nas jest na tyle duże, że będę dalej ich nazywał „ludźmi”. Najmniejsza z nich była dziewczynka, może dziesięcioletnia, w długiej aż do ziemi kolorowej sukience i letnim płaszczyku, dwie pozostałe wyglądały na jej rodziców, choć potem okazało się, że nimi nie byli. Na razie nie miałem czasu przyjrzeć się im dokładnie, zwróciłem uwagę na niezwykły szafirowy kolor ich skóry i dość długie szpiczaste uszy. Za nimi biegł człowiek chyba identyczny jak my, ubrany na błękitno z wyciągniętym przed siebie łukiem z nałożoną strzałą. Przez ramię miał przewieszony karabin z bagnetem, który początkowo skojarzył mi się z powstaniem listopadowym, ale później, oglądając go, stwierdziłem, że nie była to skałkówka, tylko karabin kapiszonowy z nowocześniejszym systemem odpału, lecz równie powoli nabijany, jakiego używano u nas podczas wiosny ludów. Innych „białych” nie widziałem, ale musieli być za nim w pewnej odległości, gdyż usłyszałem wystrzał i szafirowy mężczyzna runął pomiędzy rośliny, jeszcze przed „granicą”. Kobieta, dziecko i zwierzę wbiegły na nasz teren. Dziewczynka i zwierzę pobiegły dalej, aż pod sam mur, kobieta zaś zatrzymała się, odwróciła ujęła w rękę zawieszony na szyi duży medalion, a drugą coś przy nim manipulowała, wypowiadając przy tym kilka słów. Dziura znikła z klaśnięciem, ale goniący ich człowiek zdążył wbiec przez nią do naszego świata. Wystrzelił z łuku do dziewczynki – zwierzę skoczyło, zasłoniło ją i z przebitym brzuchem runęło na ziemię – po czym odrzucił łuk chwycił karabin i wbił bagnet głęboko w twarz kobiety.

Zanim jeszcze umierająca kobieta zdążyła upaść, ja odzyskałem zdolność ruchu, rzuciłem w łucznika trzymanym w ręku kamieniem. Celowałem wprawdzie w rower, lecz nie przypuszczałem, że trafię. Chyba taki przysłowiowy łut szczęścia sprawił, że trafiłem, i to w skroń. Morderca zwalił się na ziemię. Marcinek tulił się kurczowo do mnie, od drzwi biegła zaalarmowana krzykami Krystyna. Gdy uderzony padł, była już blisko. Zapytała:

– Nic się wam nie stało??

– Mnie nic – odrzekłem drżącym głosem. – On jest chyba w szoku – uwolniłem się z objęć Marcinka. – Zobaczymy, co z resztą...

Czytelnik mógłby może zdziwić się, że nie ulegliśmy panice. Ale najpierw wszystko działo się zbyt szybko – nie wiem, czy od gwizdu do mojego rzutu minęła minuta – a później po prostu nie było już czego się bać Ciężko rannego zwierzęcia? Dziesięcioletniego dziecka? To byłyby kpiny! Ja w każdym razie szybko przyszedłem do siebie i oboje poszliśmy w kierunku naszych gości.

Kobieta nie żyła, jej morderca na szczęście również. Dziewczynka kuliła się w kącie ogrodu obok rannego zwierzęcia. Kiedy się zbliżyliśmy, chciała uciekać, ale zwierzę coś do niej... powiedziało. Tak, powiedziało, to na pewne była wyraźnie artykułowana mowa, chociaż wtedy jeszcze ani słowa z niej nie rozumieliśmy. Zaczęli się jakby kłócić. Dziecko wskazywało na nas z wyraźnym strachem, a zwierze jakby je uspokajało. Później okazało się, że zwiedziona podobieństwem wyglądu nas oraz ścigających ich ludzi, dziewczynka myślała, że trafili do świata najeźdźców, zwierzę zaś zorientowało się szybciej i dowodziło, że gdyby tak było, nie zabiłbym ścigającego, tylko właśnie ich. W końcu dziewczynka jako tako się uspokoiła, nawet pozwoliła nam pogłaskać się po głowie. Dopiero teraz mogliśmy się przyjrzeć dokładnie obu uratowanym istotom.

Dziecko wyraźnie różniło się od człowieka nie tylko kształtem uszu i kolorem skóry, lecz także twarzą. Nie miało brwi, przez czoło biegł łańcuszek niewielkich kostnych wypustek, od nosa aż do czubka głowy, dzieląc przód czupryny na dwie równe części. Jak któryś z bohaterów „Star Trecku” – pomyślałem. Piękne, złote włosy, zebrane z tyłu w pojedynczy warkoczyk.

Zupełnie identyczną głowę, tylko z czarnymi włosami, zebranymi w dwa warkoczyki po bokach, miało zwierzę. Z reszty ciała przypominało najbardziej panterę lub pumę, w każdym razie jakiegoś dużego kota o ciemnoszarej sierści. Palce na przednich łapach miało lepiej rozwinięte od naszych kotów, ale gorzej na przykład od małpiatek, nie miało też przeciwstawnych kciuków. Taką łapą można było jednak, jak się później przekonaliśmy, wykonywać sporo czynności, nawet utrzymać w niej na przykład łyżkę przy jedzeniu. Warkoczyki sugerowały, że to samica. Kot o ludzkiej głowie! – pomyślałem zdumiony. Istny sfinks!

Z rany na brzuchu kapała krew, choć stosunkowo powoli. Krystyna sięgnęła ręką w kierunku strzały, lecz ją odwiodłem od zamiaru:

– Nie ruszaj – powiedziałem. – Wyjmując ją, możesz jej na przykład skręcić jelita. Czytałem gdzieś, że w takich wypadkach niefachowiec może najwyżej przepiłować strzałę, żeby za bardzo nie wystawała. Zadzwoń do Karola.

– Co ja mu powiem? – spytała. – Że mamy tu rannego sfinksa?

– Co chcesz – odrzekłem. – Sądzę, że wystarczy mu powiedzieć, że mamy coś zupełnie niezwykłego i żeby przyjechał jak najszybciej

– A te ciała? Co z nimi zrobimy?

– Na razie nic. Karol musi je zobaczyć. Potem pewnie zakopiemy. I broń Boże nie dzwoń na policję.

– Nie miałam zamiaru.

– I dobrze. Dopiero zrobiłby się szum. A ich pewnie by zamęczyli. – Wskazałem na sfinksa i dziewczynkę. – Musimy ich ukrywać jak długo się da.

Sfinks znowu coś powiedział do dziecka. Dziewczynka podeszła do zwłok kobiety, zdjęła łańcuszek z medalionem i włożyła sobie na szyję. Potem zupełnie dziecinnym gestem przytuliła się do ciała i zaczęła rozpaczliwie płakać.

Krystyna zniknęła w drzwiach domu. Głowa sfinksa opadła na łapy. Zamknął oczy – pewnie stracił przytomność. Podszedłem do Marcinka. Chłopiec siedział z szeroko otwartymi oczami, ale jakby nic nie widział. Dopiero kiedy go objąłem, poruszył się i zapytał:

– Co to było?

– Nie wiem – odrzekłem Po chwili z udawaną niefrasobliwością dodałem: – Wygląda na to, że odwiedzili nas goście z innego świata. Marzyliśmy przecież o tym. A że spotkanie nie

wyszło jak należy, to już nie nasza wina.

– Ale.... ty go zabiłeś! – krzyknął chłopiec.

– Musiałem. On był zły, rozumiesz? Przecież zabiłby to dziecko. Zobacz, jak płacze – wskazałem. – A potem pewnie i nas.

– Nas?! – przeraził się Marcinek.

– Tak. Tam pewnie toczy się jakaś wojna. On był... – chciałem powiedzieć w „szale bitewnym”, ale dziecko w siódmym roku życia z pewnością by tego nie zrozumiało, więc dokończyłem: – w takim stanie, że zabiłby każdego kto stanąłby na drodze.

– Aha – kiwnął głową Marcinek. Mądre dziecko! Przyjrzał się dziewczynce i powiedział: – Inna niż my, co?

– Inna – zgodziłem się z nim. – Cóż, jest z innego świata . Ale wyobrażaliśmy sobie dziwniejsze istoty. Tam jest jedna taka – wziąłem go za rękę i poprowadziłem w kierunku sfinksa. – Ale jest ranna. Nie dotykaj!

Inne dziecko z pewnością by się przeraziło, widząc coś takiego, ale nie Marcinek. Co może fantastyka! Zapytał tylko:

– Przeżyje?

– Nie wiem. Mama zadzwoniła po pana Karola. Może ją wyleczy.

– Ja chcę żeby przeżyła! – krzyknął chłopiec. – Taka ładna...

Ładna? Dla większości ludzi taka twarz byłaby koszmarna. Ale my z miejsca poczuliśmy do tej istoty niezwykłą sympatię. Tak się poświęcić!

Dziewczynka nagle oderwała się od kobiety. Podbiegła do zwłok mordercy i zaczęła je bić i kopać po głowie, krzycząc wściekle. Z pewnością był to stek przekleństw. Nie dziwiłem się jej. Musiała w jakiś sposób wyładować sobie wściekłość na tego łotra, który zniszczył całe jej życie. Nawet nie próbowaliśmy jej uspokajać. Krystyna wróciła, zawiadamiając mnie, że Karol już jedzie i usiedliśmy na ławce, czekając. Podbiegła Łajka i wskoczyła mi na kolana. Zacząłem ją machinalnie głaskać, równocześnie rozmyślając o różnych aspektach tego wydarzenia. Wreszcie miałem czas się nad tym zastanowić, poprzednio wszystko działo się zbyt szybko.

Przede wszystkim skąd i jak oni przybyli? Z jakiego innego świata, bądź równoległego, oddzielonego od naszego na przykład barierą czasową, jak u Siniaka, bądź po prostu z innej planety przez wytworzoną przez nich dziurę w przestrzeni czy bramę. Z tego, że musieli uciekać przed tak słabo uzbrojonymi wrogami, wynikałoby, że jest to świat nietechnologiczny, czemu z kolei przeczyła obecność tego sfinksa, świadcząca o bardzo wysokim poziomie genetyki. W cywilizacji, zdolnej do aż takich manipulacji genetycznych, nie walczono by przecież za pomocą takich prymitywnych łuków czy karabinów. Nasuwała się więc alternatywa: albo to był świat postkatastroficzny, a istoty, którym pomogliśmy, były mutantami, albo świat magii, jak Xanth, czy świat czarownic Andre Norton. Sposób, w jaki kobieta zamknęła bramę, świadczył raczej o tym drugim.

Magia! Aż serce podskoczyło mi z emocji. A gdyby tam się wybrać? Na razie pomysł wydał mi się zupełnie niedorzeczny: tu mam bezpieczne, stabilne życie, a tam trwa jakaś wojna. Musiałbym się wpierw czegoś o tamtym świecie dowiedzieć. Ale jak? Nie znam ich języka ani oni mojego, trudno się będzie porozumieć. Wprawdzie dzieci szybko się uczą języków, ale i tak to dosyć długo potrwa. Jak ją przez ten czas ukrywać? I jeszcze tego sfinksa... jeśli przeżyje. A jeśli ich metabolizm różni się od naszego? Albo jeśli sprowadzą tu jakieś niebezpieczne bakterie? Same znaki zapytania...

Dziewczynka zmęczyła się i podeszła do Krystyny. Ta przesunęła się trochę, robiąc jej miejsce na ławce. Dziecko usiadło i przytuliło się do niej. Drżało jak w febrze. Krystyna zaczęła ją pocieszać.

– Dobrze, już dobrze, maleńka. Nie bój się, jesteś tu bezpieczna.

Dziecko nic z tego oczywiście nie rozumiało, lecz spokojny ton jej głosu sprawił, że ciągle pochlipując, położyła jej głowę na kolanach i po chwili zasnęła.

Przyjrzałem się z bliska jej medalionowi. Był znacznie większy niż mi się wcześniej zdawało, wielkości dużego płaskiego talerza. Kształtem przypominał stylizowane słońce o krótkich promieniach. Błyszczał też jak słońce, później się okazało, że wykonany był z pewnego naturalnego stopu złota. W połowie odległości między obrzeżem a środkiem wtopiono w niego około dziesięciu kolorowych kamieni. Jeden był całkiem czarny, dwa pół-czarne, pół-jasne, pozostałe jasne: różowy, seledynowy, błękitny... Tworzyły idealny krąg, podobny do tarcza zegarowej. Nad kręgiem było kilka ciemnych kamieni o innym kształcie, prawdopodobnie służących do czegoś innego. Spróbowałem dotknąć medalionu – i cofnąłem natychmiast sparzony palec. Z czystej ciekawości pociągnąłem za łańcuszek, na którym wisiał i poczułem, że zrobił się nieprawdopodobnie ciężki. A dziecko nic nie poczuło! Nawet się nie obudziło! To też mogła być wyłącznie magia obronna tego obiektu. Musiał to być niezwykle cenny przedmiot, przypuszczalnie artefakt mocy. Gdyby wpadł w ręce przeciwników, mógłby wpłynąć w decydujący sposób na wynik wojny Uciekinierzy z pewnością pilnowali go jak oka w głowie, a osaczeni użyli jego mocy, otwierając bramę, ostatnią deskę ratunku...

Moje rozmyślania przerwał dźwięk dzwonka Przyjechał Karol. Łajka natychmiast zeskoczyła z moich kolan i pobiegła do bramy. Znałem go jeszcze ze szkoły średniej. Potem ja, będąc dobrym raczej w przedmiotach humanistycznych, choć lubiłem też przyrodę, poszedłem na bibliotekoznawstwo, on zaś początkowo próbował dostać się na medycynę, a kiedy dwukrotnie zabrakło mu paru punktów – ukończył weterynarię. Chciał koniecznie kogoś leczyć, no i leczy zwierzęta. Do nas częste przychodzi towarzysko, bardzo się lubimy.

Wszyscy wstaliśmy z ławki. Dziewczynka na chwilę się ocknęła, była jednak tak wyczerpana, że głowa opadła jej na ławkę i spała dalej. Poszedłem otworzyć. Od bramy ogrodu nie widać – zasłania go dom. Wpuściłem Karola na podwórze. Zapytał bez wstępów:

– No co macie takiego niezwykłego, do czego jestem wam potrzebny?

– Dwa trupy i rannego sfinksa – odpowiedziałem. – Spróbuj go wyleczyć.

– Sfinksa?! – Karola aż zatkało.

– No, niezupełnie – uściśliłem. – Raczej rozumną pumę o głowie podobnej do ludzkiej. Chyba samica. Aha, i przynajmniej jeden z tych trupów jest wprawdzie humanoidem, ale nie człowiekiem. Przybyli pewnie z jakiegoś świata magii.

Spojrzał na mnie jak na wariata, ale kiedy Krystyna potwierdziła moje słowa, poszedł do ogrodu. Rzucił okiem na trupy, na śpiącą na ławce dziewczynkę. Mruknął coś w rodzaju: Rzeczywiście. Wyjaśnienia mogą poczekać. – i  podszedł do sfinksa. Pochwalił nas, że nie ruszaliśmy strzały, i sam przystąpił do jej ostrożnego wyciągania. Wyjął, zszył ranę, założył prowizoryczny opatrunek i powiedział:

– Ciężka, sprawa. Ma uszkodzony jakiś organ, przypominający wątrobę. Nie wiem, czy przeżyje. Miałeś rację, to samica. Powinienem zrobić jej zdjęcie rentgenowskie, ale może lepiej nie wozić. Wstrząsy mogłyby jej zaszkodzić. Przeniesiemy ją domu i położymy na czymś miękkim. Zwłoki zabiorę do sekcji. Gdyby wystąpiły jakieś kurcze, drgawki albo coś innego, to zadzwońcie . Możecie mnie budzić nawet w środku nocy. Przyjadę. A co się tu działo?

Wspólnie z Karolem przeniosłem sfinksa do pokoju Krystyny i położyliśmy go na przygotowanej przez nią starej kołdrze bez poszwy. Potem usiedliśmy przy kawie i opowiedzieliśmy Karolowi o wszystkim. Pokazaliśmy nawet artefakt na piersi dziewczynki, uprzedziwszy, żeby go nie dotykał. Wysłuchał i powiedział:

– Rzeczywiście, bohaterskie stworzenia. A co was, to wprawdzie nie jestem zwolennikiem mieszania się do zupełnie obcych konfliktów, ale chyba nie mieliście innego wyjścia.

– A co radzisz z nimi zrobić? Przyjmując oczywiście, że ta... sfinksica przeżyje? – spytała Krystyna.

– Jakiś czas mogą tu na pewno mieszkać – dodałem. – Ale co dalej?

– Podejmiecie decyzję, kiedy będziecie się mogli z nimi porozumieć – odrzekł Karol. – Nie wyobrażam sobie ich dłuższego życia tutaj, w naszym tak mało tolerancyjnym świecie. Lecz jeśli i tam będzie na nie czekała śmierć... Tak źle i tak niedobrze...

– Nie chcę, żeby umarły! – zawołał Marcinek.

– Nikt z nas tego nie chce synku – uspokoiłem go. – Zastanawiamy się właśnie, jak do tego nie dopuścić. Bo to dużo bardziej skomplikowane, niż ci się wydaje

Porozmawialiśmy jeszcze trochę, nie dochodząc jednak właściwie do żadnych konkretnych wniosków. Potem przyniosłem ze strychu składane łóżko, ustawiłem koło sfinksicy i przenieśliśmy na nie dziewczynkę. Nawet się nie obudziła. Karol zabrał ciała i odjechał, a Krystyna zaczęła robić kolację. Tuż przed posiłkiem chciałem dziewczynkę obudzić, ale Krystyna mi wyperswadowała. Zjedliśmy kolację, Marcinek obejrzał dobranockę, wykonał wszystkie wieczorne czynności i poszedł spać, a myśmy jeszcze długo siedzieli, myśląc trochę i rozmawiając o całym wydarzeniu. Wiedzieliśmy, że było ono doniosłe – odwiedziły nas istoty z innego świata! – lecz nie mieliśmy pojęcia, co z nimi począć. Czuliśmy się jednak za nie odpowiedzialni i zgodziliśmy się, że będziemy je bronili przed niebezpieczeństwami, czyhającymi na nie na każdym kroku w naszym świecie, a jeśli zajdzie taka konieczność, udamy się z nimi nawet do ich świata. Próbowaliśmy się skupić na czymś innym, na przykład na oglądaniu telewizji, ale to było niemożliwe. W końcu położyliśmy się do łóżek, nawet wcześniej, niż zwykle, ale spać w tych warunkach mogłyby chyba tylko dzieci w wieku Marcinka. Ciągle myśleliśmy o naszych niezwykłych gościach. Co z nimi zrobić? Oto było pytanie!

 

NOCNA ROZMOWA

 

Około jedenastej Krystyna usłyszała jęk. Wstała i zapaliła światło. Widząc to przez szybę w drzwiach, ja też wstałem. Otworzyłem drzwi, zobaczyłem ją pochyloną nad sfinksicą i natychmiast podbiegłem.

– Źle z nią – powiedziała. – Dzwoń do Karola.

Zadzwoniłem. Potem stanęliśmy i patrzyliśmy bezradnie. Czuło się wręcz fizycznie, jak to stworzenie walczy ze śmiercią. Twarz miało tak bladą, jakby nie było w niej ani kropli krwi, jęczało, skręcało się z bólu, dygotało. Coś potwornego! Przyniosłem mokry kompres, chciałem położyć na jej czole, ale ona bezwiednie odtrąciła mnie, aż się zatoczyłem na śpiącą na łóżku dziewczynkę. Ta ocknęła się i usłyszała jęki. Akurat w tym momencie przyjechał Karol i Krystyna poszła mu otworzyć. Dziewczynka rozejrzała się i ujrzawszy umierającą towarzyszkę, skoczyła na równe nogi Rozpaczliwie wrzasnęła i chwyciła w ręce artefakt. Skierowała tarczę w kierunku sfinksicy i naciskając jeden z kamieni, zaczęła mówić głębokim, zupełnie nie dziecinnym głosem:

– Alkandrat menua...

Artefakt błysnął i zgasł. Czar nie „zaskoczył”. Dziewczynka poprawiła coś i zaczęła po raz drugi:

– Alkandrat menua gab simbro...

Znowu błysnęło i zgasło. Przyszedł Karol, rzucił okiem i tylko machnął ręką.

– To już agonia – powiedział.

Dziewczynka chwilę siedziała w rozterce W końcu machnęła ręka, jakby podejmując trudną decyzję. Znowu zacisnęła jedną rękę na artefakcie, drugą chwyciła sfinksicę za łapę, zamknęła oczy, cała się sprężyła, aż krople potu wystąpiły na jej czole i zaczęła jeszcze raz:

– Alkandrat menua gab simbro ruhiworne a sejdo...

Tym razem „poszło”. Dziecko wpadło w rytm i mówiło jak w transie. Było to z pewnością jakieś długie, skomplikowane zaklęcie. Artefakt zapłonął jasnym, nieco migotliwym światłem. Staliśmy i patrzyliśmy w napięciu, co się stanie. Po chwili Krystyna zapytała szeptem:

– Jak ona może tak długi tekst zapamiętać?

– Nie sądzę żeby zapamiętała – odszepnąłem. – Prawdopodobnie zna tylko kilka pierwszych słów. Reszta uruchamia się sama. Tak jak parę kamyków uruchamia lawinę.

Krystyna kiwnęła głową. Zaklęcie się skończyło, lecz dziecko wciąż stało z jedną ręką kurczowo zaciśniętą na jasno świecącym artefakcie, a drugą na łapie sfinksicy. Stworzenie zaprzestało jęczeć i skręcać się, na jego twarz stopniowo powrócił normalny, szafirowy kolor. Widać było, że czuje się coraz lepiej, choć ciągle nie odzyskiwało przytomności. Trwało to może z pół godziny. Nagle artefakt zgasł.

Dziewczynka puściła łapę sfinksicy i osunęła się bezwładnie na łóżko. Teraz ona była bledsza od swojej towarzyszki. Dyszała jak po ostrym sprincie. Oderwała drugą rękę od artefaktu i zobaczyliśmy, że kolejny kamień na nim zrobił się zupełnie czarny. Prawdopodobnie oznaczało to całkowite wyczerpanie się danej dziedziny mocy artefaktu. Zamknęła oczy i leżała nieruchomo.

Karol podszedł do sfinksicy. Stworzenie oddychało równo i głęboko. Zdjął opatrunek i wszyscy zobaczyliśmy szybko zasklepiającą się ranę z niegroźnym skrzepem krwi, jak po zwykłym skaleczeniu

– Niesamowite – mruknął, zdejmując szwy. – Dopiero co była w agonii, a teraz pewnie niedługo wstanie... Przydałyby cię nam takie artefakty...

– Nie ruszaj! – ostrzegłem go. – To nie jest przedmiot z naszego świata i powinien tam wrócić.

– Nie mam zamiaru. Tylko mi szkoda.

– A co z nią? – Krystyna wykazała na dziewczynkę

– Chyba jest bardzo zmęczona – odrzekł Karol.

– Była przewodnikiem magii – zwróciłem uwagę.

– Tak. I nie wiemy, jak to może nią wpłynąć – dodał Karol.

– Dowiemy się – mruknąłem. – Jedziesz do domu?

– Muszę pospać I wam radzę to samo. Dobranoc. – I wyszedł.

Zanim się położyłem, zajrzałem na chwilę do Marcinka. Chłopiec spał, lecz co mu się prawie nigdy nie zdarzało, obudził się, kiedy otwierałem drzwi. Widocznie i jemu udzieliło się coś z napięcia, w jakim żyliśmy od kilku godzin.

– I co? – zapytał.

– Wszystko w porządku, kochanie. Sfinks już prawie zdrowy – odrzekłem. – Śpij spokojnie.

– Będę mógł się jutro z nimi pobawić?

– Chyba tak. Tylko że one nie mówią po naszemu.

– Nie szkodzi – mruknął chłopiec. – Pokażę im swoje zabawki. I zagramy na komputerze. I pójdziemy do parku.

– Tak, oczywiście – odrzekłem. Nie było sensu tłumaczyć mu o tej porze, że te prawie wszystko było niemożliwe. – Ale teraz śpij.

Pewnie by zasnął, a ja chyba zaraz po nim, gdyby nie krzyk Krystyny:

– Mirek, chodź tu! Obudziła się!

Pobiegłem a Marcinek, oczywiście, za mną, Krystyna rzuciła mi ostre spojrzenie – obudziłem dziecko – lecz ja patrzyłem tylko na naszych gości. Dziewczynka, choć wyraźnie osłabiona transmisją magii, zerwała się radośnie z łóżka i objęła swoją towarzyszkę za szyję. Sfinksica później tyle razy relacjonowała przy mnie ich rozmowę, że mogę przedstawić ją dokładnie, jakby była prowadzona po polsku, choć wtedy naturalnie nic z niej rozumieliśmy. Dziewczynka krzyknęła:

– Żyjesz, Bulena! Żyjesz! Uratowałam ciebie!

– A wcześniej ja ciebie. Jesteśmy kwita – odrzekła Bulena. – Ale gdzie my jesteśmy? I puść, bo tym wszystkim jeszcze mnie udusisz.

– Nie wiem. Ale miałaś rację, to na pewno nie jest ICH świat. To jakiś inny, choć podobny.

– Bo ja wiem, czy podobny? – mruknęła Bulena, rozglądając się po pokoju. – Nie znamy tamtego

– Z wyglądu mieszkańców – uściśliła dziewczynka.

– Co do tego się zgadzam. W każdym razie techniczny.

– Tak. I chyba bez własnej magii.

– Bez magii?! – zawołała Bulena. – To jak mnie uratowałaś?!

– Tak. – Dziewczynka położyła jedną rękę na artefakcie, a drugą na łapie sfinksicy.

– Kelia! – krzyknęła Bulena. – Czy ty wiesz, co zrobiłaś?!

– Wiem – odrzekła spokojnie Kelia, siadając z powrotem. – Uczyłam się o tym. To jedna z podstawowych zasad magii. Teraz ja też będę bantakiem. I wybrałam już twój gatunek – dersana. Ale nie mogłam pozwolić ci umrzeć. Nie mogłam żyć twoim kosztem.

– I ja też?!!

– Obawiam się, że tak. Ale...

Kelia wybuchnęła płaczem. Bulena wstała, usiadła przy niej na łóżku zupełnie po ludzku, jako tako objęła ją przednimi łapami i powiedziała pocieszająco:

– Cóż, może ty będziesz akurat jednym tych bardzo rzadkich przypadków, którym to ujdzie bezkarnie. Poza tym pamiętaj, że musimy za wszelką cenę dostarczyć magom aurę agresora. Wątpię, czy jeszcze komuś udało się ją zdobyć, a bez niej z pewnością przegramy. No i sam artefakt też jest bezcenny. Czy dla tego nie warto się poświęcić? Mogłyśmy zresztą już nie żyć.

– Tak, ale... to co innego – wybełkotała Kelia przez łzy.

– Zgadza się.. Ale czy mamy jakąś alternatywę? Powiedz sama.

– Nie mamy – przyznała Kelia, uspokajając się trochę. – Więc co mam zrobić?

– Musimy porozumieć się z nimi. – Bulena wskazała na nas. – W tym celu musisz użyć artefaktu. Nie martw się, jeśli magii nie przewodzisz, nawet podczas transformacji nie ulegniesz porażeniu.

– A kto ma ją przewodzić? – spytała zdziwiona Kelia.

– Nikt. Po prostu dopuść ich do artefaktu. Mam nadzieję, że ich przyjmie. A oni i tak nie będą potrafili tego wykorzystać. Wiesz, jak się to robi?

– Tyle wiem. – Kelia poczuła się nieco urażona Dotknęła jednego z „promieni słonecznych” artefaktu i coś powiedziała. Natychmiast cała zwrócona ku nam strona przedmiotu zmieniła kolor na zielony. Potem dziewczynka wskazała kolejno na sfinksach i na siebie, wypowiadając bardzo wyraźnie ich imiona. Wymawiając własne imię, położyła drugą dłoń na zielonej powierzchni. Wskazała na mnie, rozłożyła ręce, po czym skinęła przyzywająco i znowu położyła dłoń na artefakcie. Domyśliłem się, że chce, bym uczynił to samo. Powiedziałem swoje imię: „Mirek” i najpierw dotknąłem artefaktu jednym palcem, a kiedy nic nie poczułem, położyłem na nim całą dłoń. Tym razem wrażenie było przyjemne, jakbym dotknął lekko naelektryzowanej pluszowej zabawki. „Prąd” szybko zaniknął, pozostawiając uczucie błogiego ciepła, spokoju, komfortu psychicznego, jakby obecności kogoś starego, przyjacielskiego i bardzo mądrego. Następnie poczułem delikatne sondowanie, jakby ten ktoś chciał poznać moje myśli... Nie, nie myśli, uczucia. Było to coś zbliżonego de empatii. Otworzyłem się cały – nie miałem nic do ukrycia – i po chwili odebrałem błysk aprobaty, po czym wszystko minęło. Cofnąłem rękę, a artefakt ponownie zrobił się złoty. Kelia powtórzyła wszystko od początku, wskazując na Krystynę. Ta spojrzała niepewnie na mnie.

– Zrób to, co ja. Było bardzo przyjemnie – powiedziałem.

Krystyna podała swoje imię i przyłożyła ręka do artefaktu. Kiedy ją cofnęła, na jej twarzy malował się zachwyt. A Kelia wskazała na Marcinka. Chłopiec podszedł śmiało, podał swoje imię i wszystko powtórzyło się jak z nami.

– Było super – powiedział.

Kelia zamieniła kilka zdań z Buleną, pokazała nam że teraz mamy wszyscy troje przyłożyć ręce do artefaktu. Zmieściły się w sam raz. Dziewczynka nacisnęła jeden z kamieni i znów zaczęła recytować jakieś zaklęcie, inne niż poprzednio. Artefakt ponownie zapłonął. Jasno, jak wtedy, gdy leczył Bulenę. Marcinek krzyknął lecz natychmiast położyłem drugą rękę na jego ustach. Kiedy Kelia skończyła zaklęcie, wszyscy staliśmy w ciszy i bezruchu w stożku czarodziejskiego światła. W głowie miałem krystaliczną jasność. Po chwili zaczęły do mnie dochodzić jakieś odległe myśli, dźwięki, słowa. Początkowo wszystko było niezrozumiałe, ale przyswajałem je sobie bardzo szybko, trochę tak, jakbym przypominał sobie język, który kiedyś znałem. Tego języka oczywiście znać nie mogliśmy, ale kiedy po kwadransie artefakt zgasł i kolejny kamień zrobił się czarny, rozumieliśmy już w nim wszystko i mówiliśmy nim równie dobrze jak po polsku.

– Dziękuję wam za pomoc – odezwała się Bulena. – A jeżeli dzięki wam uda nam się mimo wszystko ich pokonać, to nasza wdzięczność będzie naprawdę bezgraniczna..

– No dobrze, ale o co w tej wojnie chodzi? Nic o niej nie wiemy, ratowaliśmy was trochę impulsywnie: kobieta, dziecko, półzwierzę. Bez urazy, ale skąd mamy wiedzieć, że stanęliśmy po właściwej stronie?

Kelia aż się żachnęła. Sądzę, że to słowo właściwie oddało jej reakcję, gdyż zamachała rękami i opadła na poduszkę. Być może moja niefortunna uwaga mogłaby u niej doprowadzić do ataku histerii, ale Bulena powiedziała spokojnie:

– Opanuj się, Kelia. On ma rację. Należą się im jakieś wyjaśnienia. Odwróćmy sytuację: czy ty na ich miejscu nie miałabyś prawa do wątpliwości?

– No już dobrze, przepraszam – odrzekła Kalia.

– To ja przepraszam – powiedziałem. – No więc, co to za wojna?

– To nie wojna, to rzeź! – krzyknęła dersanka. – Wtargnęli do nas ze swojego świata i mordują wszystkich jak leci; ludzi, bantaki, naturalnych, zwierzęta! A najgorsze, że magia u nich nie działa! Werstowi i Gewoce udało się wprawdzie złapać w artefakt ich aurę, ale zginęli i teraz my musimy ją dostarczyć do magów, i to szybko. Za dwa dni nie będziemy mogły wydostać się z waszego świata.

Teraz i ona była bliska płaczu. Nie wiedziałem wprawdzie, co to jest ta „aura”, ale mniej więcej domyślałem się, co Bulena miała na myśli. Czyżby było to owo nieuchwytne coś, co zdaniem niektórych otacza każdego i jest niepowtarzalne – dla osobnika lub gatunku? Ale jak takie coś schwytać w artefakt? Cóż, w magicznym świecie i to może być możliwe.

– Do czego wam ta aura potrzebna? – spytała Krystyna.

– Jak to do czego? Do włączenia ich w naszą magią – odrzekła Kelia takim tonem, jakby ktoś w naszym świecie zapytał, do czego służy samochód.

– Kelia, proszę, nie tym tonem – zwróciła jej uwagę Bulena. – Dla nas to są sprawy zupełnie oczywiste, lecz oni nie mają nich zielonego pojęcia. Czy ty na przykład wiesz, do czego to służy? – wskazała telewizor. – Nie. I ja nie. A dla nich te rzeczy podstawowe.

– Rozumiem – powiedziała Kelia.

Marcinek ziewnął. Spojrzałem na zegar – wpół do pierwszej w nocy. Cóż, my tej nocy już się nie położymy, ale on powinien pójść spać. I powiedziałem do Krystyny:

– Połóż go, i zrób nam kawę.

– Dasz sobie radę ze szklanką? – zapytała Bulenę Krystyna, wskazując stojące w kredensie za szybą naczynia.

– Ależ tak. – Bulena pokazała, że obejmie ją dwiema łapami.

– Daj te z pleksiglasu, z uszkiem – powiedziałem. – Będzie jej łatwiej.

– Nie chcę żadnych ekstra ułatwień – sprzeciwiła się dersanka.

– Ależ my też takich szklanek chętnie używamy – powiedziałem, podczas gdy Krystyna wyszła z Marcinkiem. – One się nie tłuką.

– Nie tłuką się? – spytała zdziwiona Bulena, a gdy potwierdziłem, powiedziała: – Wielu bantakom by się takie naczynia przydały. Musimy przynajmniej na co dzień używać drewnianych. Bo większość z nas stara się żyć jak ludzie, od których przecież pochodzimy. Przynajmniej na tyle, na ile się da.

– Pochodzicie od ludzi? Zostaliście zaczarowani? – spytałem.

– No, ja nie. Ja już się taka urodziłam. Ale moi przodkowie, kiedyś dawno, na pewno byli ludźmi. Albo stali się ofiarami pierwszych czarów, magicznych wojen na Parsytii bądź jakichś innych wypadków czy eksperymentów z magią, albo zostali skazani za przestępstwa.

– Rozumiem, niezły sposób na pozbywanie się przestępców. Stosujecie go jeszcze?

– O ile wiem, to dość rzadko. Ale teraz będziemy zastosować go wobec najeźdźców po włączeniu ich w naszą magię. Nie mamy innej broni zdolnej przeciwstawić się ich małej i dużej broni ognistej. Na Wanterii nigdy nie było zbyt wielu ludzi, a po faktycznym upadku cesarstwa – choć sam cesarz istnieje do dzisiaj – kiedy było trochę wojen, ich liczba jeszcze bardziej spadła i musieli zaprzestać walk...

– A bantaki? – przerwałem.

– Zaledwie kilka gatunków nadaje się do wojen, w tym dersany – odrzekła Bulena. – Poza tym to nie nasze sprawy i więcej zyskiwaliśmy, trzymając się od nich z daleka. Dziś już naprawdę nie mamy powodów do narzekań.. Na to, że się tacy urodziliśmy, nie mamy wpływu, a ludzie traktują nas coraz lepiej. Mamy już większość ich praw, chociaż zawsze będziemy istotami drugiej kategorii. Wprawdzie i wśród bantaków zdarzają się bogacze, a wśród ludzi biedni, ale to oni rządzą i będą rządzili Wanterią. Wiele zresztą zależy od gatunku.

– Dawniej było inaczej?

– O, bez porównania! Dawniej byliśmy niewolnikami, każdy człowiek mógł zabić bantaka bezkarnie, mógł zrobić z nim, co chciał. Tylko ci z nas, którzy żyli wyłącznie lub głównie w wodzie jak arbetsy czy skonery byli jako tako bezpieczni.

– Co te arbetsy i skonery?

– Daj Kelii coś rysowania, to zobaczysz.

Poszedłem do pokoju Marcinka, który już spał, wziąłem jego blok oraz kredki i położyłem przed Kelią. Potem poszedłem na chwilę na ganek, żeby odetchnąć rześkim powietrzem – podczas takiej bezsennej nocy to dobrze robi. Było bardzo zimno, jak to w końcu pażdziernika. Na niebie nie było widać gwiazd, bo okrywały je gęste chmury. Jeszcze nie padało, lecz czuło się, że niedługo będzie deszcz. Wczoraj było tak ładnie, pomyślałem, a na jutro zapowiedziano deszcz ze śniegiem. Bywa. Za mną poszła łajka, która, wyrwana ze snu o tak niezwykłej porze, chciała koniecznie sprawdzić, co się dzieje. Musiałem chwilę poczekać. Suczka obiegła dom i powróciła, szczekając pogardliwie. Jakby mówiła: Nikogo nie ma. Kto to widział wychodzić o tej porze? Chodzicie spać! Chciałbym, Łajeczko, ale nie mogę, myślałem, głaszcząc ją. Mamy naprawdę niezwykłych gości. I powróciłem do pokoju,

Kelia wciąż jeszcze rysowała. Bulena zaś położyła się na kołdrze z głową opartą na łapach. Usiadłem przy stole i zacząłem zastanawiać się nad dalszymi pytaniami – było ich tyle...

Kiedy Kelia skończyła rysunki, okazało się, że arbetsy to coś w rodzaju syreny, prawie w całości porośniętej krótką, foczą sierścią, z ogonami ustawionymi poziomo, jak u delfina, i zaczynającymi się poniżej bioder, a nie od pasa; skoner zaś najbardziej przypomina uchatkę o ludzkiej głowie. Kelia dodała, że część arbetasów ma tylko skrzela i może żyć wyłącznie w wodzie, część zaś ma i skrzela, i płuca – te mogą długo przebywać na lądzie. Potem zajrzała pod stół, podniosła głowę wyraźnie zaskoczona

– Czego szukasz? – zapytałem

– Nocnika – odrzekła zdziwiona. – Nie macie go?

– Mamy coś lepszego. Chodź – zaprowadziłem ją do łazienki. – Usiądź na tym. A potem umyj ręce. Bardzo jestem ciekawy jak ty wyglądasz nago, ale jeśli nie chcesz mi się pokazać, to po prostu wyjdę..

– Nie, zostań – ściągnęła majtki i podniosła sukienkę. Wszystko miała zupełnie identyczne, jak nasze dziewczynki, tylko kolor skóry i głowa świadczyły o jej obcym pochodzeniu. Użyła właściwie papieru choć musiałem jej to pokazać, lecz wody nie spuściła. Zrobiłem to za nią.

– Co to za szum? – spytała. – Co zrobiłeś?

Wyjaśniłem i zapytałem, czy u nich tego nie ma.

– U nas w ogóle tego nie ma – wykazała muszlę. Odkręciła jeden z kurków przy umywalni i podstawiła ręce pod wodę. A więc to zna, ale to chyba tylko zimna woda, pomyślałem.

– Czekaj. Nie tak od razu. Nareguluję ci temperaturę. – Odkręciłem drugi kurek i ustawiłem. Była zachwycano ciepłą wodą.

– Weź mydło. – Pokazałem jej.

– To ma być mydło? – spytała zdziwiona, ale wzięła. Później przekonałem się, że u nich mydło było półpłynne. Też całkiem niezłe.

Zajrzała Krystyna i powiedziała, że kawa stoi na stole i że Kelię przydałoby się całą umyć pod prysznicem. Ona to zaraz zrobi.

Umycie i wytarcie dziewczynki istotnie nie zajęło jej więcej niż kilka minut. Kelia nie mała innego ubrania, więc z konieczności włożyła stare, brudne i miejscami podarte, lecz i tak prezentowała się lepiej. Przez ten czas kawa trochę wystygła i można było pić. Obok stało zimne mleko, cukier oraz resztki upieczonego przez Krystynę kilka dni temu tortu. Byłem ciekawy, co z tego znają przybysze. Znali wszystkie dodatki, natomiast samej kawy nie. Kelia początkowe chciała samo mleko, ale kawa z mlekiem także bardzo jej smakowała.

Przyglądałem się Bulenie, ciekawy, jak sobie poradzi. Okazało się, że miała kłopoty. Była tak przyzwyczajona do krzeseł z szelkami, które zabezpieczają dersany przed spadnięciem na przykład przy pochylaniu się nad czymś, że nie pomyślała, iż tu może ich nie być. Dlatego było jej niewygodnie. Musiała poprosić o przysunięcie krzesła aż do oparcia się piersią o krawędź stołu, a potem bardzo koncentrować się siedzeniu i jedzeniu. Nie mając kciuków, musiała łyżeczkę trzymać zaciśniętą w dłoni, ale posługiwała się nią całkiem zgrabnie. Podobnie było z piciem: włożyła dwa palce do uszka i podniosła szklankę do ust, nieco chwiejnie, ale nie rozlała ani kropli. Przyznała jednak, że ze zwykłą, szklanką miałaby znacznie więcej kłopotów. Skończywszy ten nocny posiłek, powróciliśmy do rozmowy. Zaczęła Krystyna.

– Ile macie właściwie lat? – zapytała.

– Ja dziesięć – odrzekła Kelia.

– A ja dwadzieścia dwa – dodała Bulena.

– Macie ludzki rytm życia, prawda? – upewniłem się.

– Oczywiście, o tym decyduje głowa, a nie ciało. Dlatego naturalnych nie da się wykształcić jak nas.

– Co to są naturalni? – spytała Krystyna.

– Rozumne, mówiące zwierzęta. Po prostu jakieś sto lat temu magowie zaczęli je na dużą skalę cywilizować. Muszą one jednak spełniać określone kryteria: wielkość, pewien poziom intelektu, i co najmniej dwuletni okres rozwoju biologicznego. Tylko wtedy ma sens zakładanie im kamieni mowy. Ale i tak nie osiągają w zasadzie poziomu wyższego niż kilkuletnie dzieci ludzi, czy bantaków.

– A sorbegi? A odalumpy – przypomniała Kelia.

– Powiedziałam „w zasadzie” – podkreśliła Bulena. – Są i wyjątki. Sorbegi to istoty wodne i one zawsze były bardzo inteligentne...

– My także mamy takie zwierzęta – przerwałem. – Delfiny. Też wodne i też próbujemy nawiązać z nimi kontakt, lecz na razie bez rezultatu.

– Pewnie źle to robicie – wtrąciła Kelia.

– Możliwe. Nie znam się na tym – przyznałem. – Więc co z tymi sorbegami? Nawiązaliście z nimi kontakt?

– O już bardzo dawno – odrzekła Bulena. – One potrafią mówić bez kamieni, mają zbliżony do ludzkiego cykl rozwojowy i arbetsy dawno uznały je za pełnoprawnych partnerów. Kształcą nawet ich dzieci wspólnie z własnymi. Formalnie są naturalnymi, lecz w praktyce bantakami. Gdyby nie przybycie ludzi, w stosunkowo niedalekiej przyszłości stworzyłyby zapewne własną cywilizację. Na lądzie natomiast mogłyby ją stworzyć odalumpy – zapytaliśmy o nie i Kelia narysowała je. Okazało się, że to dinoteria, mioceńscy kuzyni współczesnych słoni.

– Mówiłaś: „przybycie” – zwróciła uwagę Krystyna. – Czyżbyście przybyli do swojego świata z innego?

– To niepamiętne czasy, ale wszystko za tym przemawia. – odrzekła dersanka. – Na Wanterię przybyliśmy na pewno z Parsytii, lecz i tam nie ma żadnych śladów po dawnych ludziach. Jakby pojawili się znikąd około trzy tysiące lat temu, a wraz nimi magia. Są także wśród nas legendy, które mówią o przybyciu ludzi z jakiegoś pozbawionego magii świata, o jakichś błyskach, dziwnych chorobach, latających grzybach...

– Wojna atomowa – powiedziała Krystyna po polsku. Skinąłem głową.

– Co? – spytała Kelia.

– Nic. Z pewnością nie wiecie, co to jest atom – odrzekłem i ze zdumieniem uświadomiłem sobie, ze słowo to wypowiedziałem w języku przybyszów. Czyżby więc coś o tym wiedzieli? Ale chyba nic konkretnego – przecież u nas Demokryt podejrzewał istnienie atomów już w starożytności. I rzeczywiście Bulena odpowiedziała:

– Hipotetyczna najmniejsza cząstka materii.

– Wcale nie hipotetyczna – zaprzeczyłem. – Naprawdę istnieje.

– I co z tego? – spytała dersanka.

– To, że w pewnych warunkach możemy atomy rozbić na jeszcze mniejsze składniki. Przy tym powstaje bardzo dużo energii – jak się okazuje i to słowo jest tam znane. Widocznie jednak było używane raczej w kontekście magicznym, gdyż Bulena zapytała:

– Dużo magii?

– Nie magii. Raczej... ciepła i światła, jak na Słońcu. Powstaje wielki huk, rozbłysk i... chmura w kształcie grzyba. – Gorączkowo szukałem zrozumiałych dla nich terminów. – I

taki wybuch może zniszczyć kawał świata, kilka, nawet cały świat. Wasi przodkowie musieli to zrobić i przy sposobności otworzyli też przejście do innego świata. Lecz kontakt z tą energią powoduje także ciężkie choroby i może zmienić potomstwo. Może właśnie to rozwinęło u was w nowym świecie zdolności magiczne?

– Pasuje, zgadza się! – zawołała Bulena. – Wszystko się zgadza!

– Co się zgadza? – spytała, nic nie rozumiejąc Kelia.

– Wyjaśniły się kwestie związane z naszym pochodzeniem – odrzekła dersanka. – Kiedy powiem magom, będą pewnie zadowoleni. Wy tę energię znacie, prawda?

– Znamy. Raz nawet użyliśmy jej w wojnie, na szczęście w niewielkiej skali. I oby nigdy więcej! Nawet używanie jej do celów pokojowych budzi duże opory społeczne. Dlatego nawet gdybym mógł, nie przekazałbym jej wam. Może i zniszczylibyście wrogów, ale przy okazji i swój. świat. Podobnie wasze artefakty w naszym świecie mogłyby albo przynieść duże korzyści, albo stać się potężną bronią.

– Przecież tu prawie nie ma magii – zwróciła uwagę Bulena.

– Nie martw się. Już ludzie znaleźliby sposób na wykorzystanie ich do swoich niecnych celów – powiedziałem z sarkazmem. – Wróćmy jednak do was. Mówisz, że wasi przodkowie znaleźli się na kontynencie zwanym przez was Parsytia? Czekajcie, może porównamy wasz świat z naszym? Zaraz przyniosę atlas. Zaczęliśmy porównywać. Okazało się, że ich świat ma geografię podobną do naszego, ale akurat w takim stopniu, że trudno było ustalić, czy to świat równoległy, czy obca planeta. Nie wszystko z poniższych szczegółów wtedy ustaliliśmy, sporo porównań dokonałem później na ich mapach. W każdym razie Parsytia obejmowała w przybliżeniu obie Ameryki, a Wanteria – Eurazję z Afryką. Większość wysp Archipelagu Franklina połączona była z kontynentem, natomiast Alaska była dwiema dużymi wyspami i wieloma mniejszymi. Grenlandia podzielona była na dwie duże wyspy, z których północna była zlodowaciała, natomiast na południowej połączonej z Islandią można było żyć. Morze Karaibskie i Zatoka Meksykańska była lądem, pełnym większych i mniejszych jezior, nie było natomiast Półwyspu Kalifornijskiego.

Najbardziej się jednak różniły brzegi „Europy”. Niemal całe Morze Północne i cały Kanał La Manche były lądem łączącym Anglię i Irlandię z kontynentem, Szkocja natomiast była wyspą. Północny Bałtyk był lądem, południowy zaś depresyjnym jeziorem. Nie było Półwyspu Kola. Bardziej na południe nie było Morza Śródziemnego, tylko trzy wielkie jeziora. Pierwsze obejmowało Morze Tyreńskie i Sardynię, sięgając na wschodzie do Balearów, drugie Morze Jońskie i chyba z połowę Adriatyku, trzecie wschodnią część basenu. Także Morze Czarne było jeziorem, zaś Zatoka Bengalska obejmowała prawie cały Bangladesz. Większość wysp Indonezji połączona była z kontynentem, natomiast Australia rozbita była na trzy duże wyspy i sporo mniejszych. Nowej Zelandii nie było, za to na samym środku południowego Pacyfiku znajdowała się wyspa niewiele mniejsza od naszej Grenlandii. Północne i wschodnie wybrzeża Azji podobne były do naszych, tylko Japonia tworzyła długi język połączony z Koreą, Kamczatka była natomiast o wiele mniejsza. Najbardziej podobne były brzegi zachodniej Afryki oraz zarysy Ameryki Południowej, z wyjątkiem północnych. Wybrzeża Antarktydy nie były dokładnie ustalone, ale ona też była pokryta lodem i mniejsza niż u nas. W naszym pasie pustyń magowie stworzyli kilka dużych niewysychających jezior. W sumie było tam kilka procent lądu więcej niż u nas.

Bulena przy niewielkiej pomocy Kelii opowiadała dalej o ich świecie. Ludzie zajęli najpierw północną Parsytię, potem zaczęli rozprzestrzeniać się coraz bardziej na południe. U dzieci zaczęły pojawiać się najrozmaitsze zdolności magiczne. Prawdopodobnie starsi próbowali je powstrzymać, ale na to nie było siły. Wtedy potencjał magiczny objawiał się dużo wcześniej niż obecnie i kilkuletnie dzieci potrafiły rzucić czar, zupełnie nie zdając sobie sprawy z jego konsekwencji. Czasem je nawet zabijano, ale mimo to ilość różnych półzwierzęcych istot zwanych ogólnie bantakami, szybko rosła. Głowy nie można było przemienić, ale resztę tak. Nikt nie mógł być pewny ani dnia, ani godziny. Bantaka natomiast w człowieka nie można było z powrotem przemienić.

– A w innego bantaka? – zapytałem.

– Tylko w znacznie gorszego – odrzekła Bulena. – No w zupełnie jednostkowych przypadkach, jeśli jesteś bardzo silnym magiem i nie żal ci mocy, którą po tym tracisz, możesz zamienić bantaka w nieco lepszego. Ale to byłoby bez sensu. Lepiej nieco poprawiać efekty starych przemian na całych gatunkach, jak w przypadku jolkenów. I to już się robi.

Pierwsze bantaki, nawet te tworzone przez dorosłych, były bardzo toporne. Miały po prostu ludzkie głowy „doczepione” do niezbyt im odpowiadających ciał zwierząt, bądź zwierzęce części do ludzkich ciał – trochę jakby je przyszyto chirurgicznie. Jeśli w dodatku były to zwierzęta znacznie odbiegające pokarmowo od człowieka, jak konie, ptaki, czy nawet koty, miały duże kłopoty z wyżywieniem się i często szybko umierały.

Ale już po kilkuset latach magowie nauczyli się tworzyć istoty o bardziej harmonijnej budowie, nawet „składaki” z kilku zwierząt, a organizmy bantaków „wypracowały” kompromisowe rozwiązania żywieniowe. Na przykład koniowate ginsalty, czy pochodzące od „koali” faskolary potrafią spożywać dowolne pokarmy roślinne, zaś dersany nie jedzą wyłącznie surowego mięsa, jak duże koty, lecz są bardziej wszystkożerne, jak psy.

Innym ograniczeniem była niemożność utworzenia bantaka o ilości kończyn różnej niż cztery, chyba że, jak w przypadku arbetsów, czy kilkunastu innych gatunków, w tym i lądowych, miały zrośnięte tylne nogi – gdyż nie licząc stawonogów tam nie było takich zwierząt. Co prawda magowie już od dawna próbowali tworzyć takie istoty, ale im to nie wychodziło. Dopiero ostatnio udało się – podobno – Bulena nie była tego pewna – uzyskać jakieś czworonogi z dodatkowymi skrzydłami, „pegazy”, czy „smoki”. Ale naturalna magia na to nie pozwalała, co wykluczało istnienie na przykład centaurów. Rzadkie i przeważnie bezpłodne były krzyżówki z gadami. Lecz i tak pozostawało wiele możliwości. Bulena opisała nam sporo takich istot, niektóre z nich narysowała Kelia. Na przykład sarwoty były ludźmi o rękach i nogach zakończonych płetwami, a jolkeny kopytkami. Postać jolkena była jedną ze szczególnie niewygodnych, gdyż dużo dłuższe kończyny tylne od przednich, utrudniały chodzenie, a dodatkowo w okolicach chłodniejszych przeszkadzał brak sierści. Dlatego ostatnio magowie obdarzyli większość tych istot sierścią i niektórym wyrównali kończyny, przekształcili ich szyje na dłuższe i bardziej „zwierzęce”, dla nich o wiele wygodniejsze. Było to wszystko, co można było dla nich zrobić. Były również harpie, zwane tam fentlami i wiele innych krzyżówek.

Po jakimś czasie magia u dzieci zaczęła się objawiać znacznie później, choć jej potencjał – ale nie rodzaj – można było określić wcześnie. Równocześnie ludzie się na magię odporniejsi, chyba że czar rzucał silny mag, lub posiadacz pewnego specjalnego, bardzo rzadkiego kamienia. Obecnie kamienie wchodzą w skład artefaktów, które „wynaleziono” znacznie później. Ci najsilniejsi magowie szybko stworzyli najwyższą klasę, rządzącą się własnymi prawami. Dochodziło pomiędzy nimi do konfliktów, kilka z nich przerodziło się w wielkie, bardzo wyniszczające wojny. W końcu cała Parsytia została tak nasycona magią, że normalne życie stało się bardzo trudne, wiele dzieci rodziło się mutantami. Większość jej mieszkańców przeniosła się na Wanterię, zabierając tam swoich niewolników – bantaki. Tu nauczeni smutnymi doświadczeniami magowie złożyli uroczyste ślubowanie, że nie będą wykorzystywali magii do złych celów. Przysięga ta jest dziś składana na nowo przez każdego maga. Kiedy ktoś ją złamie, zostaje zmieniony w bantaka i to jednego z tych gorszych. Nie wykluczało to naturalnie robienia mniejszych i większych złośliwostek, ale zakreślało ich granice.

Nad przestrzeganiem prawa czuwają tak zwani „magowie prawdy”. W przypadkach drobnych naruszeń wystarczy procedura podobna do naszej, kończąca się wyrokiem czasowej przemiany, grzywny lub więzienia. Większe i bardziej skomplikowane sprawy prowadzą tacy magowie przy pomocy „kamieni prawdy”, w obecności których kłamstwo jest niemożliwe. Każdy, choć długo dotyczyło to wyłącznie ludzi, mógł zgłosić swą sprawę „magom prawdy”, choć przy pewnych typach spraw trzeba było mieć wadium. Teoretycznie system ten jest znakomity, w praktyce zdarzają się wprawdzie rozmaite interpretacje uzyskiwanych danych, ale nie rażące niesprawiedliwe wyroki. Kilkadziesiąt lat temu objęto nim również bantaki.

Także inne dziedziny życia i przyrody w mniejszym lub większym stopniu regulują magowie. Nawodnili pustynie, nauczyli mówić naturalnych, potrafią wpływać na zwiększenie plonów z pola w danym roku – ale kosztem słabszych w następnym. Legendarny mag Habelus około dwustu lat temu dokonał przełomu w wyżywieniu ludzi, a przy okazji także części zwierząt mięsożernych: skrzyżował roślinę ze zwierzęciem. W rezultacie otrzymał drzewko z owocami wielkości wiewiórek, pokrytymi, jak zwierzęta, sierścią, lecz praktycznie bez mózgu i zmysłów. Nie miały oczu ani uszu, nie oddychały, nie jadły ani nie piły, nie czuły również żadnego bólu. Były po prostu kawałkami surowego mięsa w sierści, z czymś w rodzaju struny grzbietowej, która przez „ogon” wchodziła w gałązkę, a z przodu, w miejsce mózgu, tworzyła nasienie. Szczątkowe kończyny bez kości czasami się poruszały, lecz zupełnie bezwiednie. Po pierwszym szoku wszyscy doszli do wniosku, że jest to znakomity pomysł i znacznie ograniczyli zabijanie zwierząt. Nawet wielu naturalnych woli jeść to niż polować. To „roślinne mięso” dodatkowo wpłynęło na pewne osłabienie ludzkiego „instynktu agresji”, który w naszym świecie wciąż zbiera – przy zachowaniu całej ciekawości świata! Niestety człowiek stał się rozumny w znacznej mierze przez drapieżnictwo, a naturalne hamulce agresji wobec własnego gatunku w jego wypadku nie zadziałały, po prostu się nie wykształciły. Staliśmy się drapieżnikami niewłaściwymi, które dopiero teraz, z wielkimi oporami, uświadamiają sobie cały koszmar krzywd wyrządzonych przyrodzie – i sobie samym. Z pewnością dla przyrody byłoby lepiej gdyby człowiek albo pozostał roślinożercą albo od początku był drapieżnikiem właściwym. Oni mieli podobnie tragiczną przeszłość jeszcze z poprzedniego świata, z której wprawdzie nic konkretnego nie pamiętali, lecz widocznie coś z tamtych czasów przetrwało w ich podświadomości, umożliwiając im w nowych warunkach najpierw przetrwanie, a obecnie, wzbogacone o Parsytię i kilka innych doświadczeń, także rozwój o wiele mniej konfliktowy od naszego. Stopniowo włączano też do niego bantaki a nawet naturalnych.

Innymi dziedzinami magii, o których mi Bulena owej nocy dużo opowiadała, są iluzja i czasomian – skrót od czasowa przemiana – dwa sposoby czasowej transformacji człowieka w bantaka lub bantaka w innego bantaka, przy iluzji nawet w człowieka Iluzja jednak daje efekt wyłącznie wizualny. Przemieniony nie jest w stanie posługiwać nowymi możliwościami. Przy czasomianie przeciwnie – po pewnym przyzwyczajeniu można dość łatwo korzystać z nowych możliwości – pływać, biegać, posługiwać się rękami. W tym wypadku przemiana w „lepszego” bantaka trwa jednak znacznie krócej niż w „gorszego” a przy iluzji tyle samo – czas jej trwania zależy tylko od siły maga. Większość potrafi to robić w pół godziny do godziny, ale są i tacy, u których może to trwać nawet kilkanaście godzin, podobnie jak czasomian przy dużej różnicy „in minus”.

Wręcz legendarną trwałość czasomianu miał mag Xasedof, żyjący około pięciuset lat temu, kiedy jeszcze bantaki były niewolnikami On także miał swoją ulubioną niewolnicę dersankę, która raz gdzieś wysłana, natknęła się na jeden częstych wówczas pogromów bantaków, została ciężko pobita i ledwie żywa doczołgała się do jego domu. Chciał ją zanieść do uzdrowiciela – wówczas wielka rzadkość! – ale ona to odrzuciła, odpowiadając mu słowami, które przeszły do historii: „nie mnie trzeba ratować, tylko nasze społeczeństwo. Jeżeli chcesz coś dla mnie zrobić, to obiecaj mi, że wszystkie swoje siły poświęcisz walce o naszą, bantaków, sprawę. Twoja magia może być naprawdę potężną bronią. Spróbuj ją wykorzystać” – a gdy jej to obiecał, umarła naprawdę szczęśliwa. Zaczął wykorzystywać czasomian w wysokich sferach towarzyskich, zamieniając na krótko ludzi w bantaki. Dla większości była to tylko zabawa, ale niejeden zaczął mieć wątpliwości. W końcu dotarł na dwór lokalnego władcy, wówczas bardziej cesarskiego namiestnika niż udzielnego księcia, jego strażników pozamieniał w sarwoty lub skonery, porwał władcę i, przemieniwszy w dersana, podrzucił jakiejś rodzinie dersanów w sąsiednim mieście. Gdy po trzech dniach władca odzyskał swą postać i wrócił do pałacu, w pierwszym odruchu rozesłał za Xasendofem listy gończe, ale po dokładnym przemyśleniu sprawy, doszedł do wniosku, że mag postąpił właściwie, karząc go za dotychczasowe, hulaszcze i rozpustne życie. Wycofał listy, zamiast nich wysłał mu list żelazny, a kiedy mag przybył do niego ponownie, powiedział mu: „Te trzy dni nauczyły mnie więcej niż całe życie. Nawet sobie nie wyobrażałem, że można żyć aż w takiej nędzy i poniżeniu. A wiedz, że podczas wojen magów mój przodek stoczył z kimś magiczny pojedynek i wygrał go? Mógł równie dobrze przegrać i byłoby przeciwnie – ktoś z dzisiejszych bantaków by tu rządził, a ja byłym jednym z nich. Wiem, czego chcesz. Gdybym to zrobił od razu, zaraz by mnie obalili, ale obiecuję stopniowo łagodzić ten wyzysk”. I słowa dotrzymał. Z pewnością większość tej opowieści to legenda, jednak oparta na historycznych przesłankach. Droga bantaków do wolności była jeszcze długa i trudna, ale początek został zrobiony.

Obecnie bantaki, choć ciągle uważane za istoty drugiej kategorii, mają już większość praw ludzkich. Wiele z nich jest kształconych jak ludzie – z uwzględnieniem ograniczeń fizycznych, częściowo rekompensowanych specjalnym sprzętem i pracują w dostępnych dla siebie zawodach. Na przykład usługi pocztowe i kurierskie są domeną bantaków latających, fentli oraz wilsunów, podobnych do nietoperzy, ale o innym pochodzeniu, które wprawdzie latają nieco słabiej, lecz dzięki chwytnym kończynom mogą przenieść więcej. Są też magowie telepaci i teleportanci, jest ich jednak niewielu i korzystanie z ich usług poza sytuacjami ekstremalnymi jest tak drogie, że mogą to robić praktycznie tylko cesarz, inni władcy oraz – lecz już nie wszyscy – inni magowie.

Nominalnym władcą całego świata jest cesarz, ale w praktyce jest on raczej symbolem jedności wszystkich królestw i księstw. Mieszka w historycznym, ale jak na taką osobistość raczej dość przeciętnym pałacu, gdzieś na Wyżynie Cesarskiej, odpowiadającej naszemu Tybetowi, choć niższej. Sam nie musi być magiem lecz ma swoich osobistych magów, należących do najsilniejszych i teoretycznie może wykorzystywać ich do czego chce. Mogą go na przykład teleportować w dowolne miejsce, okryć jaką chce iluzją i tak dalej. Dzięki wpływowi na nominacje w Radzie Wielkich Magów ma pewną władzę nad magami. W praktyce rzadko z tych praw korzysta.

Magowie stanowią najbardziej rozwarstwioną grupę z wieloma klasami i podklasami, a wartość maga zależy od jego siły, użyteczności i talentu i innych czynników, z których urodzenie jest na ostatnim miejscu. Można być synem magów najwyższej klasy i nie mieć zupełnie zdolności magicznych, a można być synem chłopa i zostać wielkim magiem Z tym że oczywiście dzieci magów są znacznie częściej są magami niż inne. Wielcy magowie traktowani są na równi z królami i książętami ale mag sła­bej mocy albo „głupim” talencie typu zmiany kolorów własnego ubrania, może nic z tego nie mieć i musi się imać innych zajęć.

Realną władzę sprawują królowie i książęta. Jednak granice ich państw są bardziej kreskami na mapie niż w praktyce, prawie jak wewnętrzne granice naszych państw Unii Europejskiej. Do ochrony ich zupełnie wystarczą fentle i wilsuny. A władcy praktycznie ze sobą nie walczą, choć knuja między sobą spiski i i intrygi. Do prowadzenia długich wojen na Wanterii brakuje zresztą ludzi, którzy w większości krajów stanowią niewie­le ponad 10% społeczeństwa – ale 100% warstw rządzących – i boją się, by ten stosunek jeszcze się nie pogorszył. Istnieje tylko żandarmeria do tłumienia buntów i zamieszek – chęt­nie służą w niej także dersany oraz wyłącznie ludzkie pięknie umundurowane kompania honorowe i straż pałacowa, złożona głównie z kuzynów, a częste i kuzynek władców.

Dalej jest klasa właścicieli ziemskich, którzy przeważnie zarządzają majątkiem w bardzo praktyczny i „ludzki” sposób, nieco podobny do półfeudalnej gospodarki czynszowej. Mniejsze majątki, obejmujące najwyżej jedną wieś, mogą także posiadać bantaki. Następnie wyższa inteligencja: właściciele manufaktur, najlepiej prosperujący rzemieślnicy bogaci kupcy i tym podobne. Potem drobniejsza inteligencja: naukowcy i studenci, przeciętni rzemieślnicy, wolne zawody, policjanci i tak dalej – tu już są i bantaki, dla których przeważnie jest to szczyt marzeń. Potem inne zawody – niektóre zmajoryzowane przez bantaki, jak łączność, inne dostępne tylko dla najsprawniejszych, i ludzi. No i wreszcie ci od najczarniejszych, najmniej lubianych i najgorzej płatnych zawodów, jak śmieciarze, palacze i tym podobni oraz bezrobotni – w tych grupach zdecydowanie przeważają bantaki. Ale od czasu, kiedy stworzono „mięsne rośliny” i zmodyfikowane magicznie wiele innych roślin nie było głodnych. Żywności było tyle, że niemal każdy władca organizował jadłodajnie, w których można było zjeść może jednostajny, ale całkiem smaczny i pożywny pokarm za przysłowiowy grosz, a dla bantaków-ciekawostek, jak jolkeny praktycznie pozbawionych możliwości pracy – chyba ze w cyrku – nawet za darmo. Później dowiedziałem się, że w posiłkach tych były łagodne środki antykoncepcyjne, uniemożliwiające ich konsumentom

posiadanie więcej niż trojga dzieci – nie licząc ciąż wielorakich, równie rzadkich jak u ziemskich ludzi. W ten sposób unikało się wielu plag, które u nas w dużej mierze pochodzą właśnie z przeludnienia. Bardzo mądrze!

Mało który król czy książę rządzi sam. Przeważnie jego władza ograniczana jest przez różne, wybierane całkowicie bądź częściowo, parlamenty O ile w tych najwyższych organach władzy zasiadają wyłącznie ludzie – tyle w radach miast czy gmin bantak nie jest już jakimś ewenementem, choć i tam są one rzadkie. Jak z tego widać, bantaki mają już nawet prawa wyborcze, choć bierne tylko na niskich szczeblach. Ca prawda, i przy najwyższych organach władzy istnieją komisje do spraw bantaków, kierowane przez ludzi, ale co najmniej w połowie złożone z bantaków jako „ekspertów”, jednak mają one jedynie głos doradczy, a z jego słuchaniem bywa bardzo różnie. Bantaki jednak i z tego są zadowolone, nie tak dawno nie miały w ogóle żadnych praw. Przy wielu dworach są też przedstawicielstwa bantaków wodnych, które mają zupełnie odrębne systemy i struktury władzy O tych jednak Kelia i Bulena wiedziały nie­wiele.

Sporo za to dowiedziałem się o systemie finansowym Wanterii. Złota jest tam wiele, częściej spotykane niż w nas i jest, owszem, cenione jako surowiec do produkcji różnych wyrobów jubilerskich, błyskotek i tak dalej, jednak cała ich ekonomia opiera się na srebrze, znacznie od złota rzadszym. Najwar­tościowsze monety bite są z czystego srebra, mniejsze z jego stopu ze złotem lub miedzią Obecnie stopniowe na całej Wanterii wprowadza się wspólną walutę oraz pieniądz papierowy, oparty na zasobach cesarskiego skarbca, lecz jeszcze używane są także pieniądze lokalne.

Najrzadszym i najcenniejszym surowcem jest jednak tengrel – „magiczne złoto”, używane do wyrobu artefaktów. Jeżeli znaj­dziesz okruch tengrelu wielkości pestki jabłka i dostarczysz go magom, to po przejściu przez test „trawienia prawdy”, masz już zabezpieczony byt do końca swoich dni. Zdarza się to jednak oraz rzadziej i coraz trudniej magom tworzyć nowe artefakty, mogące zastąpić ewentualne straty. O wiele częściej spotykane, choć także bezcenne, są „kamienie magii”, które w czasie obróbki są wtapiane w artefakt. Jedne służą do zaklęć i po ich wyczerpaniu zostają wymienione na nowe, inne, stałe, służą na przykład do dopuszczania do artefaktu nowych osób, czy odpowiadania na pytania dotyczące magii – w tym zakresie artefakt jest magicznym odpowiednikiem naszego komputera. Ma również system ochronny, włączający się automatycznie – a ra­czej automagicznie – w razie jakiegoś zagrożenia. Niestety nie jest w stanie ochronić właściciela.

Opowiedziawszy nam o tym wszystkim, Bulena zaczęła mówić o sobie Po ukończeniu integracyjnej sześcioletniej szkoły podstawowej – wspólnej dla ludzi i bantaków! – oraz dwuletniego kursu rolniczo-gospodarskiego dla dersanów, zaczęła w wieku szestanstu lat pracę w czymś pośrednim między feudalnym folwarkiem a rolniczą spółdzielnią produkcyjną na przykład z francuskiej prowincji. Znowu musiała mi długo tłumaczyć ich stosunki własnościowe i system produkcji. W tym wypadku w dużym uproszczeniu wyglądało to następująco: dziedzic – formalny właściciel gruntu – spotykał się kilka razy w roku z pracownikami, wspólnie z nami ustalał, co się najbardziej opłaca produkować, za­łatwiał dostawy środków produkcji, w razie potrzeby interwen­cję maga i brał z zysku określoną część dla siebie, a reszta była dzielona między pracowników „spółdzielni” na podstawie

różnych przeliczników. Istniał też obowiązek przepracowania kilku lub kilkunastu dni w roku w osobistej części majątku dziedzica – formalnie bezpłatnie, ale coś tam się jednak za to dostawało, przeważnie obiad jak dla służby. Prócz tego każdy członek „spółdzielni” mógł mieć własny ogródek, gdzie uprawiał warzywa, owoce czy mięso. Wprawdzie większość bantaków nawet przy pomocy swojego sprzętu nie potrafiła wykonywać wszystkich czynności, ale w swoim zakresie umiały praco­wać równie wydajnie jak ludzie, a wśród członków spółdzielni istniał podział pracy.

Mając lat dziewiętnaście Bulena zakochała się w Hertonie, dersańskim pomocniku stróża porządku z pobliskiego miasta. Prawie każdy policjant w tamtym świecie chodzi na służbę w towarzystwie bantaka, i to przeważnie fersana. Człowiek jest sprawniejszy manualnie, dersan zaś szybszy i uzbrojony w pazury, uzupełnia­ją się idealnie. Po roku odbył się ich ślub, a po kolejnych kilku miesiącach urodziło się dziecko. Opowiadając o tym, Bulena nie mogła powstrzymać płaczu.

– Mój mało Kajros... – szlochała. – Taki był ładny, taki kochany... Herton, chodząc z Rokelem, mimo wszystko ryzykował, że może nie wrócić, ale takie dziecko... Co ono komu zawiniło!

Długo powstrzymywane łzy płynęły ciurkiem. Nam też kapnęła niejedna. Bulena padła na łóżko i szlochała spazmatycznie chyba przez kwadrans. Nawet nie próbowaliśmy ingerować – to mogło tylko pogorszyć sprawę. Dopiero kiedy podniosła głowę z kompletnie mokrej poduszki, podałem jej chusteczkę. Wytarła twarz i jako tako się uspokoiła.

– Przepraszam – powiedziała.

– Ależ nie na za co – odrzekła Krystyna. – Jak na kogoś po takich przeżyciach i tak trzymasz się świetnie. Czujesz się na siłach dalej opowiadać?

– Nie, nie o tym. To zbyt straszne, zbyt osobiste... – Bulena odwróciła głowę w zmieszaniu. Nigdy nikomu później o tym nie opowiadała, nawet nam, a my uszanowaliśmy jej decyzję.

Natomiast Kelia zawołała:

– To może ja o tym opowiem?

– Proszę bardzo – byliśmy ciekawi.

– Moi rodzice byli właścicielami papierni... – zaczęła.

– To Werst i Gewoka nimi nie byli? – zapytała Krystyna.

– Nie, oni byli magami.

– Zapewne mieliście w domu wiele książek? – zapytałem.

– Tak. Wydawcy chętnie dawali nam egzemplarze najrozmaitszych dzieł. Wesołych i poważnych. Poezji i romansów. Przygodowych i naukowych. Dla dzieci i dorosłych. Nauczyłam się czytać, mając pięć lat i pochłaniałam je jedna po drugiej.

Dlatego jest taka mądra, pomyślałem i spytałem:

– Papiernia była ręczna czy maszynowa?

– Początkowo ręczna, ale akurat kiedy nauczyłam się czytać zainstalowaliśmy maszyny. Wygodniejsze i o wiele więcej produkują.

Osiemnasty wiek, pomyślałem. Kelia kontynuowała:

– Potem okazało się, że mam pewien potencjał magiczny i poszłam do szkoły dla słabszych magów w Mawokarze. Dzięki swej wiedzy z domu dostałam się od razu do drugiej klasy, a potem byłam prymuską. Teraz byłam w czwartej. Po ukończeniu takiej szkoły mogłabym albo zostać magiem-kapłanem, albo studiować coś niemagicznego. Kiedy agresorzy zbliżyli się do Mawokaru, nasza Mistrzyni rozpuściła nas po domach. Ja udałam się na zachód, do Tigrit, gdzie mieszkałam. Wiedziałam, że oni przybyli właśnie z tamtej strony, ale gdzie miałam się udać? Do domu miałam może z dwanaście hardeli...

– Ile to jest hardel? – spytała Krystyna.

– Tysiąc terfoli. A terfol to mniej więcej tyle. – Kelia pokazała odległość około 1,2 m. – Mijali mnie uciekający w panice ludzie i bantaki, a w połowie drogi usłyszałam łoskot ich broni ognistej. Schowałam się w krzaki i wkrótce ujrzałam kolumnę ich pojazdów – bardzo szybkich, bez koni, z takimi wielkimi kotłami, do których wlewają wodę ze strumieni, a dookoła unosi się para jak z czajnika...

– Samochody parowe – mruknąłem do Krystyny po polsku.

– Prymitywne, ale na was wystarczą – zgodziła się.

– Prymitywne?! – krzyknęła Bulena.

– Dla nas tak – sprecyzowałem. – My byśmy ich pokonali z łatwością.

– A my nie możemy – odpowiedziała Bulena. – Na magię jak dotąd są odporni..

Mimo wszystko się rozłościłem.

– Trzeba próbować! – zawołałem. – Próbować, a nie grzecznie podkładać głowy pod topór! Zabrakło magii – to trzeba szukać innych sposobów.

– Jakich? – spytała zdumiona Kelia.

– Mnie pytacie?! – krzyknąłem. – Sami coś wymyślcie! No, macie tę waszą aurę. Ale załóżmy, że z jakichś powodów jej nie dostarczycie. Co wtedy?!

– Mirek, uspokój się – powiedziała Krystyna po polsku. – Prze­cież widzisz, że to urodzeni pacyfiści, którzy przywykli we wszystkim polegać ma magii, to może wkurzać, ale tak jest.

– Przepraszam – powiedziałem. – Mów dalej, Keliu.

– Schowałam się w kępie przydrożnych krzaków i patrzyłam. Coś potwornego! Strzelali do wszystkiego, co się rusza, zarówno z łuków, jak i ze swojej broni ognistej Uciekający ludzie i bantaki padali dziesiątkami, setkami. Kilka istot próbowało schować się w tych samych krzakach. Też zginęły, lecz ich ciała zapewne mnie osłoniły. Kiedy agresorzy przejechali, odważyłam się wyjść. Poszłam dalej w kierunku domu, bo co miałam robić? Szłam wśród trupów i rannych, czołgających się istot. Jakaś ranna w nogę zordelka karmiła po raz ostatni swoje niemowlę. Jakiś człowiek usiłował podnieść swój przewrócony wóz, spod którego dochodziły wrzaski. Jakiś welcik biegał w kółko, śmiejąc się histerycznie...

– Pewnie zwariował – mruknąłem. – Cóż, nie dziwię się...

– Kiedy dotarłam do domu, był wieczór. Przeszłam mostek na rzeczce Walan, stamtąd widać już było kępę drzew, kryjących mój dom. Ale kiedy spojrzałam w tamtym kierunku, zobaczyłam, że spomiędzy drzew bije kolumna ognia i słup dymu. Łuna oświetlała całą okolicę. Biegłam co sił w stronę domu, a kiedy wpadłam na podwórze, ujrzałam, że papiernia płonie. Chciałam wejść do środka i poszukać rodziców, ale nie było sposobu, żeby się tam dostać. Palił się już cały budynek, płomienie buchały ze wszystkich okien. Akurat podchodziłam do drzwi, budynek runął z okropnym trzaskiem i zapadł się do środka. Podmuch przewrócił mnie na ziemię, na szczęście osłonił mnie murek kanału doprowadzającego wodę do kół napędzających maszyny. Podniosłam się i zaczęłam biegać wokół domu, chcąc odnaleźć rodziców. Znalazłam ich przy stawidle otwierającym dopływ wody do kół. Martwych... – Kelia wybuchnęła płaczem.

Przytuliliśmy ją, pocieszaliśmy. Kiedy się wypłakała, podjęła:

– Z piersi matki sterczała strzała, ojciec zaś miał aż trzy wielkie krwawe dziury. Przytuliłam się do ich ciał, popłakałam i zasnęłam. Musiałam być rzeczywiście straszliwie zmęczona, bo kiedy się obudziłam, wschodziło już słońce. Ruiny papierni dopalały się, nie miałam już domu ani rodziców. Siedziałam koło ich ciał, zupełnie otępiała, nie wiem, jak długo to trwało. Nagle dostrzegłam jakiś ruch przy bramce prowadzącej na podwórze: ktoś nadchodził. Podniosłam się, poszłam w jego kierunku. Okazało się, że było ich dwóch. Gdy się zbliżyli, serce podeszło mi do gardła. To byli tamci! Mieli dziwną różową skórę, nad oczami kreski włosów, zupełnie płaskie czoła i okrągłe uszy – jak wy. Jeden z nich zawołał coś do drugiego, równocześnie zdejmując z pleców kij taki, jak ten – pokazała leżącą na stole strzelbę. – Drugi uczynił to samo, przyłożyli ich grubsze końce do twarzy, a cieńsze skierowali w moją stronę. Rozległ się straszliwy huk, a z kija wytrysnął pomarańczowy płomień, coś z wyciem przecięło powietrze i uderzyło w ziemię koło moich nóg. Zrozumiałam: chcieli mnie zabić tak, jak moich rodziców! Rzuciłam się do ucieczki w kierunku kanału wodnego. Znałam wszystkie zakamarki papierni i wiedziałem, że mogę ukryć się w tunelu doprowadzającym wodę do mniejszego koła. Ktoś, kto patrzy z góry, widzi tylko główny kanał. Ten mniejszy jest tuż pod powierzchnią wody, ale ja wiedziałam, że w tej chwili jest prawie cały suchy, gdyż oba koła nie pracowały. Wskoczyłam do wody i zaczęłam iść po dnie kanału w kierunku wylotu tunelu, kiedy już prawie do niego dochodziłam, odwróciłam się. Obaj stali już przy obmurowaniu kanału, jeden z nich wyciągnął rękę w moją stronę, pokazując mnie drugiemu. Ten podniósł do oka swój kij i skierował go prosto na mnie, ale ja już wiedziałam, co to takiego. Nabrałam powietrza w płuca i zanurkowałam do wylotu tunelu – w ostatniej chwili, gdyż pocisk trafił w kamienną obudowę kana­łu, gdzie dopiero co była moja głowa. Odłamek kamienia rozciął mi policzek i krew zabarwiła wodę na czerwono, ale byłam już bezpieczna w suchej części tunelu. Podczołgałam się w gó­rę po oślizgłych kamieniach dna, aż dotarłam do małego, zakratowanego otworu, służącego do kontroli stanu tunelu. Z miejsca, gdzie oni stali, był niewidoczny, zresztą zasłaniało go bujne zielsko, ja zaś mogłam przez nie na nich patrzeć, byli zajęci swoją bronią, coś do niej wsypywali, jeszcze coś przy niej robili, po czym skierowali końce broni w miejsce, gdzie zniknęłam im z oczu. Rozległy się dwa huki, jeden po drugim, obok ich głów ukazały się dwa obłoczki dymu. Nic mi już nie możecie zrobić! – pomyślałam, nie bez satysfakcji. Pochylili się nad wodą, jeden z nich zaczerpnął jej ręką, porozmawiali, pokiwali głowami, zarzucili sobie broń na plecy i odeszli. Szybko zasłoniły ich ruiny papierni. Zrozumiałam, co się stało: zobaczyli moją krew w wodzie i pomyśleli, że albo mnie trafili, albo utonęłam. Siedziałam skulona w ciasnym tunelu, w chłodzie i wilgoci, zaczęłam aż drżeć z zimna, wiedziałam jednak, że nie mogę wyjść, bo oni w każdej chwili mogą powró­cić. Ukrywałam się w tunelu aż do późnego popołudnia, a kie­dy słońce zaczęło znikać za drzewami, ponownie zanurkowałam i wypłynęłam z tunelu do kanału. Wkoło panował spokój, pożar już wygasł, z ruin sterczały tylko sczerniałe belki i metalowe części maszyn. Z trudem, bardziej wlokąc po ziemi, zaniosłam ciała rodziców do starej piwniczki na warzywa po drugiej stronie kanału i przywaliłam jej drzwi kamienia mi. Niech przynajmniej nie leżą na widoku, pomyślałam. Z drugiej, nienaruszonej – zapewne jej nie zauważyli – piwniczki z zapasami wzięłam trochę jedzenia i butelkę wina, zapakowałam to do swojej torby podróżnej. Na szczęście było jeszcze ciepło i moje ubranie dość szybko wyschło. Usiadłam na schodkach i zaczęłam się zastanawiać, co dalej. Tutaj nie mogłam zostać, nic już tu nie miałam, nie byłam też pewna, czy tamci nie powrócą. Postanowiłam odejść jak najszybciej – po prostu przed siebie. Nie chciałam wracać do Mawokaru, tam też już pewnie nikt nie żył, ruszyłam więc na południowy wschód. Miałam tam ciotkę w Bonkeli, daleko, ale zawsze to jakiś cel.

Kelia urwała na chwilę, popiła kawy. Siedzielismy w milczeniu, wstrząśnięci. Po chwili podjęła:

– Szłam chyba z godzinę, ale nie spotkałam nikogo żywego, wszyscy byli martwi. Ludzie, fantaki, dzieci, nawet niemowlę­ta. Ginęli od pocisków z broni ognistej, od strzał i mieczy. Leżeli na drodze, w rowach, w krzakach – wszędzie. Przy jed­nym z zakrętów zobaczyłam rodzinę jolkenów: rodzice zginęli od broni ognistej, a dwójka dzieci była tak naszpikowana strzałami, że wyglądały jak suntary – bantaki pochodzące od jeży. Było już całkiem ciemno, gdy doszłam do kolejnej osady. Jak wszystkie była spalona, a mieszkańcy wymordowani. Znalazłam ocalałą szopę z sianem i w niej się przespałam. Obudziłam się późno, zjadłam trochę zapasów z torby i ruszyłam dalej. Wszędzie to samo: trupy ludzi, bantaków, nawet naturalnych i zwierząt – dla tamtych nie było chyba żadnej różnicy...

– Była – wtrąciła Bulena. – Niektóre bantaki piekli i zjadali Sama widziałam. Wolałabym nie myśleć, że taki los spotkał...

– Wiemy, kogo – przerwałem, bojąc się kolejnego ataku płaczu. – Mów dalej, Keliu.

– Po całym dniu wędrówki został mi tylko słoik marynowanych habeli i wino. Wieczorem dotarłam do osady o nazwie Fawekbełt.

– Dziwna nazwa „Dzwoniący księżyc” – zwróciłem uwagę.

– Kiedy indziej bym się nad tym zastanawiała, ale nie wtedy. W poszukiwaniu jedzenia zaczęłam przeszukiwać zrujnowane i częściowo spalone domy i znalazłam dwa bochenki chleba, trzy pundaki i woreczek pieczonych kasztanów. Część z tego zjadłam, część schowałam do torby. Dwa domy na końcu osady były tylko zdemolowane, nie spalone. Weszłam do pierwszego, znałam tam glinianą butlę soku z malin, trochę jabłek i orzechy. Pomyślałam, że mogę się tu przespać. Wprawdzie wszystkie meble były rozbite, ale zrobiłam sobie posłanie z ocalałych poduszek i koców, nakryłam się kołdrą i zasnęłam kamiennym snem. Rano poszłam dalej. W sąsiedniej wiosce z jednego z ocalały domów usłyszałam pisk. Weszłam. Już w sieni leżało ciało kobiety, tuliła do siebie martwą dziewczynkę. Weszłam dalej, pisk rozległ się ponownie. Wszędzie leżały połamane resztki mebli, porozbijane naczynia. Kierując się odgłosem, pobiegłam w najciemniejszy kąt, gdzie w kołysce znalazłam wygłodniałego półrocznego chłopczyka. Wzięłam go w ramiona, był straszliwie wygłodzony, dałam mu kawałek chleba nasiąkniętego woda. Nie przełknął, zakrztusił się i umarł. Zabiłam go?

– Nie, ty go nie zabiłaś – powiedziała Krystyna. – Zresztą co byś z nim zrobiła? Nie wykarmiłabyś go, bardzo by ci przeszkadzał Nie obwiniaj się za jego śmierć. To oni.

– Tak, to oni! – powtórzyła Kelia. – Włożyłam go z powrotem do kołyski, odmówiłam krótką modlitwę i poszłam dalej. Czy uda mi się jeszcze spotkać kogoś żywego? A może ja jestem ostatnią? – pomyślałam. Wiedziałam jedno: muszę iść dalej, nie mogę siedzieć w jednym miejscu. Równie dobrze mogłabym dać się zabić. Było już koło południa, gdy dotarłam do mostku na jakiejś rzeczce. Przeszłam go i chciałam iść dalej, gdy zauważyłam, że spod mostka ktoś wyszedł. To był bantak, dersanka! Ale się ucieszyłam! I ona też. Spojrzała na mnie i westchnęła z ulgą: „Dziewczynka, jak to dobrze! bo myślałam, że to oni...”. Na jej twarzy malował się wielki smutek. Ot razu było widać, że i ją musiało spotkać wielkie nieszczęście, tak jak mnie.

„Co ty tu robisz, dziewczynko?” – zapytała.

„Mogłabym cię zapytać o to samo.”

„Dziecko, ja sama nie wiem...” – odrzekła.

– Usiadłam na barierce mostku, ona położyła się koło mnie. Nic nie mówiłyśmy, no bo co można było powiedzieć? Mijały werdany, przyglądałam się jej bliżej, była naprawdę piękna: ciemnowłosa sierść, czarne włosy, zaplecione w warkoczyki, no i coś takiego w twarzy, co budziło z miejsca sympatię i zaufanie

– U nas też – wtrąciłem. – Nawet Marcinek powiedział, że jesteś ładna.

– To może teraz ja kawałek opowiem? – zaproponowała Bulena. Kelia przytaknęła ruchem głowy, więc dersanka podjęła:

– Po śmierci Kajrysa i Hertona też włóczyłam się bez celu, od paru dni zresztą bardziej nocami, kiedy było bezpieczniej. Prawie nic nie jadłam, dwa razy spotkałam oddziały tamtych, ale szczęśliwie nie zauważyli mnie w lesie. Poczułam pragnienie i zeszłam pod mostek do rzeczki. Wypiłam ze dwa łyki, gdy usłyszałam kroki. Znowu ci mordercy pomyślałam i błyskawicznie schowałam się głębiej. Ale to były kroki pojedynczej osoby. Kiedy przeszła mostek, wyjrzałam. Poczułam ogromną ul­gę: to była zwykła, mała dziewczynka. Wyszłam spod mostku, na mój widok mała się ucieszyła. Ja też: była pierwszym żywym wanterczykiem, jakiego widziałam od paru dni. Zdziwiłam się; co tu robi to samotne dziecko i zapytałam ją o to, ale okaza­ło się, że ona chciała mi zadać to samo pytanie. A ja tylko uciekałam, byle przed siebie, byle dalej. Co miałam jej odpowiedzieć? Siedziałyśmy w milczeniu i to nam uratowało życie. Nagle usłyszałam dalekie kroki – my, dersany, mamy znacznie lepszy słuch od ludzi...

– Zapewne po kotach? – zapytała Krystyna.

– Chyba tak – odrzekła Bulena. – Wiedziałem, że idzie kilka osób. Nie było ich jeszcze widać, ale słyszałam, jak rozma­wiają między sobą. Po chwili rozpoznałam: to nie była nasza mowa, to byli oni! Serce zamarło mi ze strachu.

„Uciekajmy, natychmiast, pod most” – cicho zawołałam i skoczyłam. Dziewczynka posłuchała. Ruszała się wolniej ode mnie, ale zdążyła. Na nasze szczęście mostek był bardzo niski, a oba brzegi rzeczki porośnięte bardzo wybujałymi badylami i krzewami. Wpełzłyśmy pod niego i bałyśmy się nawet oddychać. Po chwili na deskach mostku zadudniły liczne kroki, usłyszałyśmy też śpiew. Tamci przeszli przez mostek, ich śpiew powoli ginął oddali. Ale my nie miałyśmy zamiaru wychodzić. Nie wiem, ile tak siedziałyśmy, może zudrę, może dwie? W końcu wyszłyśmy na drogę. Nikogo już nie było... Chcesz mówić, Keliu?

Było wyraźnie widać, że chce. Podjęła:

– Podziękowałam jej, a ona spojrzała na mnie i uśmiechnęła się; smutno:

„Nie ma za co, ja lubię dzieci...” – Głos jej się załamał. Byłam już prawie pewna, że straciła swoje dziecko.

„Co dalej?” – zapytałam.

„Nie wiem” – dersanka pokiwała głową.

„Zbliża się noc – Zwróciłam uwagę. – Musimy poszukać jakiegoś schronienia. Trzeba się gdzieś przespać.”

„Masz rację. Wiesz, tam dalej jest stodoła. Idziemy.”

Miała rację, za zakrętem rzeczywiście była stodoła, na szczęście nietknięta. Weszłyśmy do środka, była pełna siana. Wlazłyśmy na samą górę i zakopałyśmy się w nim. Sięgnęłam do torby, chciałam zjeść jakąś kolację. Wyjęłam chleb, lecz za­ledwie ugryzłam parę kęsów, gdy poczułam na sobie wzrok dersanki. Patrzyła na mnie, przełykając ślinę.

„Jesteś może głodna?” – spytałam chyba niezbyt mądrze.

Pokiwała głowa:

„Od kilku dni prawie nic nie jadłam”.

„Mam tu habele, chcesz?”

„Tak”.

Otworzyłam słoik i podałam go dersance.

„Jedz, proszę” – powiedziałam.

Była naprawdę bardzo głodna, Zjadła całą zawartość słoju w mgnieniu oka, ja zaś zjadłam jeszcze kilka pieczonych kasztanów. Siedziałyśmy w milczeniu, aż zrobiło się ciemniej. Dersanka wyjrzała przez szparę w ścianie i powiedziała:

„Już noc, to dobrze. Oni nie włóczą się po ciemku, mordują tylko w dzień”.

Leżałyśmy w gęstniejących ciemnościach, ale sen nie chciał przyjść... Może teraz ty, Bulena?

– Dobrze – podjęła dersanka. – Leżałyśmy w sianie obok siebie. Po zjedzeniu habeli poczułam się znacznie lepiej, wróciły mi siły. Zaczęłam się zastanawiać, co robić jutro. Spoj­rzałam na dziewczynkę, ona też patrzyła na mnie, choć wiedziałam, że przy tak słabym świetle na pewno mnie nie widzi. Jakie to musi być dzielne dziecko, pomyślałam, wędruje samo przez te ruiny i zgliszcza, ciekawe, od ilu dni? Poczęstowało obcego bantaka jedzeniem, a przecież nie wszyscy ludzie by to zrobili, są tacy, którzy nas nie lubią. Postanowiłam z nią porozmawiać, w końcu byłam od niej starsza.

„Dziękuję za poczęstunek, dziewczynko” – zaczęłam.

„Nie ma za co” – odrzekła i znowu zapadła cisza.

„Co zamierzasz robić jutro?” – zapytałam w po chwili.

„Idę do Bonkeli”.

„Masz tam rodzinę?”

„Ciotkę, Może tam jeszcze nie dotarli?” – spytała z nadzieją.

„Na pewno dotarli. Ich wozy są bardzo szybkie”.

„To znaczy, że...” – urwała.

„Tak. Ale ja też już nikogo nie mam”.

„To może, pójdziemy razem?” – zaproponowała.

Właściwie czemu nie? – pomyślałam. Co za różnica, gdzie pójdę, było mi to najzupełniej obojętne.

„Dobrze. Będzie nam raźniej” – zgodziłam się, po czym przedstawiłyśmy się sobie wzajemnie. Robiło się coraz chłodniej, była już późna jesień, plidaston.

„Widzę, że jest ci zimno, Keliu – powiedziałam. – Przytul się do mnie, ja mam bardzo ciepłe futerko”.

Kelia przytuliła się i po chwili już spała. Delikatnie pogłaskałam ją łapą po głowie i nagle zrobiło mi się tak strasznie smutne: jeszcze parę dni temu Kajrys tak samo wtulał się w moje futerko. Łzy zakręciły mi się w oczach. Ale to przecież też jest dziecko, co z tego, że ludzkie i znacznie starsze? Kilka lat temu matka na pewno tak samo tuliła ją do snu. Tak rozmyślając, zasnęłam. Rano zjadłyśmy to, co było, resztę chleba i dukmary, i ruszyłyśmy dalej. Natrafiłyśmy na kolejną osadę, Balorennę kiedyś zamieszkałą przeważnie przez ludzi. Tu także wszystko było zburzone, ale jakoś dziwnie, domy wyglądały, jakby zastały rozsadzone od wewnątrz jakąś potworną siłą...

– Proch – przerwałem. Powiedziałem to po wamtersku, więc musieli to znać, ale Kelia zapytała:

– Co?

– No, takie kule pełne prochu. Ta taka wybuchowa substancja.

– Czekaj, już chyba wiem! – zawołała Bulena. – My tego używamy w kopalniach i kamieniołomach. No i do fajerwerków. Ale żeby tym rozsadzać domy... Straszne.

– Równie dobrze można rozsadzać domy – powiedziałem. – To tylko kwestia sposobu wykorzystania tej samej substancji. My też to znamy. „Atom wykorzystywany do celów pokojowych niczym się nie różni od atomu użytego do zagłady” – zacytowałem jakiś tekst z gazety. – No, ale opowiadajcie dalej.

Tym razem opowiadanie podjęła Kelia:

– Postanowiłyśmy przeszukać ruiny, jak się okazało, słusznie. Znalazłyśmy sporo żywności: habele, chleb, owoce, nawet trochę ciasta i beczułkę piwa. Trochę zjadłyśmy, trochę wzięłyśmy ze sobą i poszłyśmy dalej. Szłyśmy cały dzień, na szczęście tamtych nie spotkałyśmy, za to ich ślady były wszędzie. Spalone osady, pomordowane istoty. I właśnie tego dnia napotkałyśmy chyba na najgorszą rzecz, jaką widziałyśmy. Było to w małej, głównie ludzkiej osadzie Xaldorn. Weszłyśmy do niej ostrożnie, panowała w niej cisza, więc śmiało ruszyłyśmy naprzód. Na końcu osady stał nieuszkodzony dom, myślałyśmy, że tam się prześpimy. Bulena pierwsza tam weszła i wyskoczy­ła, cała jasnobłękitna.

„Nie wchodź tam, Keliu” – szepnęła.

„Dlaczego? Co tam zobaczyłaś?” – zapytałam.

Dersanka usiadła na ziemi i, patrząc tępo przed siebie, powiedziała łamiącym się głosem:

„W tym domu był przytułek dla dzieci... Tam, na dole... stały wszędzie łóżeczka, chyba ze dwadzieścia. A oni zabili te dzieci w łóżeczkach, wszystkie... Tak jak mojego synka.”

„I jak moich rodziców – dodałam. – Buleno, ty jesteś starsza, powiedz, dlaczego oni to robią? I co im zawiniły te maleństwa?”

Dersanka długo nie odpowiadała, w końcu szepnęła:

„Nie wiem, Keliu, ja też tego nie potrafię zrozumieć. Chodźmy już stąd”.

– A ty wiesz, Mirek? – spytała Bulena.

– Domyślam się – odrzekłem. – Ale to będzie bardzo trudno wam wytłumaczyć. No cóż, mówcie dalej.

– Droga prowadziła brzegiem rzeki, po jakimś czasie doszłyśmy do młyna – podjęła Kelia. – Wyglądał ma nieuszkodzony. Bulena zaproponowała, byśmy tam przenocowały. Jeżeli znajdziemy drewno na podpałkę, to może zrobić placki. Wreszcie coś ciepłego! Aż ślinka mi podeszła. Weszłyśmy, w środku było pusto, ale nie było widać zniszczeń. Bulena ruszyła wprost do kuchni i nagle stanęła jak wryta, nakazując mi gestem ciszę. Po długiej jak wieczność chwili powiedziała z ogromną ulgą:

„Tu ktoś jest, ale to nasi. Wchodzimy”.

Weszłyśmy do kuchni. Przy stole siedziało na ławie dwoje lu­dzi. Na nasz widok poderwali się gwałtownie na nogi, ale przyjrzawszy dokładnie się nam, usiedli z ulgą z powrotem. Kobieta powiedziała:

„Witajcie, wędrowcy. Siadajcie. Co robicie w tej okolicy?”

Usiadłyśmy, Bulena podparła się przednimi łapami na stole – nie miała szelek, zresztą ława była bez oparcia – i powiedziała:

„Idziemy przed siebie, nawet nie wiemy dokąd. A wy?”

„My nie – odparł mężczyzna. – My jesteśmy tu w misji.”

„Tutaj?! – zawołałam. – Stąd ucieka wszystko, co żyje! Ja, ta dersanka, cała nasza szkoła...”

„Jaka szkoła?” – zapytała kobieta.

„No, szkoła dla słabszych magów w Mawokarze” – odrzekłam.

Kobieta zerwała się od stołu i schwyciła umie w ramiona.

„Dziecko! Z nieba nam spadasz! Na którym jesteś roku? Co już umiesz? Mów!” – zawołała.

Dopiero teraz zauważyłam, że kobieta ma pod kubraczkiem wiszący na szyi artefakt; Wielka Magini!

„Nazywam się Kelia, jestem na czwartym roku, mistrzyni”

„Keliu, muszę cię o to zapytać. Jak ci idzie nauka?”

„A jakie to ma teraz znaczenie?” – wzruszyłam ramionami.

„Ma, i to ogromne – powiedział mężczyzna. – Odpowiedz!”

„Znakomicie! Jestem prymuską!” – odrzekłam z dumą.

„To cudownie! – ucieszyła się magini – Ale mamy szczęście!”

„Nic nie rozumiem” – westchnęłam.

„Zaraz ci wszystko wyjaśnimy – zaczęła kobieta. – Ja jestem Gewoka, Wielka Magini aurologii z Zamku Magów w Zerkunie, a to jest mój mąż, Werst.”

„Z Zerkuna? Ale to przecież tak da... – zaczęłam, lecz nagle sobie uświadomiłam: – Teleportacja?”

„Oho, widzę, że rzeczywiście umiesz myśleć! – Uśmiechnęła się Gewoka. – Tak, zostaliśmy tu teleportowani z misją, od której z pewnością zależy przetrwanie naszego, a być może i wielu innych światów”.

„Innych też?” – krzyknęłam.

„Możliwe. To ta otwarta brama, przez którą oni się tu wlewają, gdzieś tam – wskazała na zachód – spowoduje katastro­fę. A tamci o tym nie wiedzą”.

„Jaka katastrofę?” – zapytałam.

„To dla ciebie za trudne – odrzekła Gewoka. – W każdym razie bramę musimy zamknąć”.

„Ale jak się tam dostać? Przecież oni...” – zaczęłam.

„Jest pewien sposób. Musimy ich pozamieniać w kiepskie bantaki. Ale żeby to zrobić, musimy mieć ich... co?”

„Aurę!” – krzyknęłam.

„Brawo! Widzę, że rzeczywiście jesteś prymuską” – Uśmiechnęła się Gewoka.

„A czy nie można pobrać aury od jakiegoś jeńca?” – zapytała Bulena.

„O to właśnie chodzi, że nie. Mamy kilku, ale cóż z tego? W niewoli od razu kompletnie głupieją ze strachu. Dostają jakichś drgawek albo drętwieją. Coś mi się wydaje, że nie są, mądrzejsi od naszych pakertów. Ich aura jest wypaczona, faluje, nie można jej ustabilizować. Absolutnie nie nadaje się do transformacji. Rozumiecie?” – zapytał Werst.

„Tak, mistrzu” – odparłam.

„Trzeba więc pobrać aurę od jednego z nich na wolności – kontynuowała Gewoka. – Należy w tym celu podejść do niego... No, jak blisko?”

„Dwa terfole!” – krzyknęłam.

„Dwa i pół, ale nie bądźmy aż tak ściśli – mruknęła Gewoka. – A potem musimy aurę dostarczyć do Zerkuna”.

„Jesteś teleportantem, mistrzu?” – zapytałam.

„Nie. Był z nami teleportant, Hiskun, ale już nie żyje”.

„To jak... – zaczęłam, lecz nagle zrozumiałam: – Aha, przez inny świat!”

„Keliu, jesteś naprawdę genialna! – powiedziała z uznaniem Gewoka. – Mamy artefakt ustawiony na świat bigraków.”

„Tych ziemnowodnych?” – upewniłam się. Gewoka potwierdziła:

„Tak. Tam wprawdzie nie ma magii, ale też jest sporo naszych i furtian. Kiedy tam już trafimy, oni się nami zajmą”.

„Jasne. Ale co ja mam w tym robić?”

„To jest bardzo niebezpieczne. Ich broń ogniowa potrafi zabijać nawet na sto terfoli, a my musimy podejść znacznie bliżej. Może się zdarzyć, że pobierzemy aurę, ale nie zdążymy uciec. Wtedy ty dokończysz misję za nas.”

„Chcecie mnie dopuścić do artefaktu?! – zrozumiałam. – Ale to przecież przywilej dorosłych magów najwyższej klasy, a ja jestem tylko...”

„Dziewczynko! – przerwał mi Werst. – Nie mamy czasu na roztrząsanie teoretycznych problemów najwyższej magii! W normalnych warunkach za coś takiego zostalibyśmy zdegradowani i zesłani co najmniej na rok na odległą placówkę jako magowie-kapłani, ale to nadzwyczajna sytuacja i wymaga nadzwyczajnych działań. Najważniejsze jest, co ty potrafisz. Naprawdę umiesz posługiwać się artefaktem?”

„Tak, ale ja robiłam to tylko na modelu.”

„Czyli wiesz, jak działa który kamień?” – upewniała się Gewoka.

„Tak, nasza mistrzyni, Owixanta, mówiła, że artefakt znam perfekcyjnie!.”

„Ale czy ty się aby nie przechwalasz?” – skrzywił się Werst.

„Nie. Ja wiem, jakie to w tej chwili ważne! Możecie być spokojni, to prawda! Jeśli mi nie wierzycie..”

Gewoka pogłaskała mnie po głowie:

„Keliu, to nie o to chodzi, ale my nie możemy pozwolić sobie na najdrobniejszy błąd lub opóźnienie. Wierzę, że znakomicie potrafisz użyć artefaktu. Ale musimy być pewni, ty zresztą też. Dlatego zaraz zaczynamy ćwiczenia.”

Gewoka wzięła artefakt w ręce, skierowała go ku mnie stroną bez kamieni, wypowiedziała zaklęcie i dopuściła mnie do artefaktu tak, jak ja ciebie, Mirku. A mnie aż zatkało! Nie mogłam wprost uwierzyć w wyróżnienie, jakie mnie spotkało. Stałam się równa wielkim magom!

– Czyli my też jesteśmy wielkimi magami? – spytałem z przekąsem.

– Tak, ale „pustymi”. Nie macie żadnej magii, możecie tylko być nosicielami artefaktu. Takie sytuacje też się zdarzały, ale wbrew pozorom, są mniej groźne, Zwykły człowiek o artefakcie zazwyczaj wie bardzo mało, a jeśli nawet, to wyjdzie mu z tego znacznie słabszy czar.

– Aha – mruknąłem. – Cóż, opowiadaj dalej.

Kelia znowu upiła łyk kawy i podjęła:

– Kuchnia była znakomicie zaopatrzona, magowie przyrządzili wspaniałą kolację. Na Bulenę jakoś nikt nie zwracał uwagi, dopiero pod koniec posiłku Werst zapytał mnie, kim jest ta dersanka.

– To ja opowiem – przerwała Bulena. – Ponieważ ty prawie nic o mnie nie wiedziałaś, przedstawiłam się i opowiedziałam krótko o sobie. Gewoka usiadła koło mnie i położyła mi dłoń na grzbiecie.

„Buleno, bardzo by nam się przydała twoja pomoc, ta misja jednak jest szalenie niebezpieczna. Jeśli chcesz, możesz zostać, jeśli nie, pójść swoją drogą” – powiedziała łagodnie.

Co?! – pomyślałam. Ja miałabym zostawić ludzi, którzy z narażeniem życia ratują nas wszystkich? Nigdy! Miałabym nie pomóc im w dokonaniu zemsty na mordercach moich najbliższych? Przenigdy! Poza tym, jaką ja mam właściwie swoją drogę?

Odwróciłam głowę w stronę magów i powiedziałam:

„Nie zostawię was! Bardzo chcę wam pomóc. Jestem silna, przydam się wam na pewno. Czekam na polecenia, mistrzyni.”

Werst uścisnął moją łapę, a Gewoka objęła mnie za szyję.

„Cieszę’ się, że zostajesz z nami” – powiedziała.

„Wygląda że na to, że jesteśmy w komplecie” – dodał Werst.

A Kelia pogłaskała mnie po grzbiecie i spojrzała mi w oczy. Jej wzrok był pełen wdzięczności. A ja zrozumiałem, co jeszcze zatrzymało mnie przy tych ludziach. Przez te dwa dni tak bardzo pokochałam tę mądrą i dzielną dziewczynkę. Jeśli znów zostaniemy same, zajmę się nią jak córką, postanowiłam.

– Masz okazję – zauważyłem.

– Tak – zgodziła się Kelia. – Potem ćwiczyliśmy do późna w nocy. Opowiedzieć wam o tym?

– Nie – odrzekłem. – Obawiam się, że nic bym z tego nie rozumiał Mam nadzieję, że zdałaś ten „egzamin”?

– Wspaniale! – pochwaliła się Kelia. – Gewoka była ze mnie naprawdę dumna. Następnego dnia wstaliśmy bardzo późno, zjedliśmy coś i wyruszyliśmy dalej. Tak jak poprzednio, wszędzie była tylko śmierć i zniszczenie. Nie chcę pamiętać tego, co widzieliśmy, ale będę pamiętała do końca życia. Kilkakrotnie mijały nas kolumny pojazdów agresorów, ale nigdzie nie mogliśmy natrafić na samotnych pieszych; dobrze jeszcze, że Bulena za każdym razem uprzedzała nas dostatecznie wcześnie i było gdzie się schować. Kolejną noc spędziliśmy w częściowo ocalałym budynku mieszkalnym w bantaczej wsi Doskal, zamieszkałej wcześniej głównie przez trewanki. Po drodze znaleźliśmy dużo żywności nadającej się do dłuższego przechowywania, więc na razie głód nam nie groził. A następnego dnia wieczorem, kiedy szukaliśmy miejsca na nocleg, Bulena znalazła coś ciekawego.

– Tak. Weszłam do ocalałego domu. Na podłodze leżał martwy dersan, a obok trup agresora – podjęła bantaczka. – Zawołałam wszystkich i zaczęliśmy oglądać oba ciała. Dersan zginął od pocisku z broni ognistej, ale przed śmiercią zabił tamtego! Na szyi agresora była ogromna rana, zadana jego pazurami. Potem musiał przyjść drugi, może nawet kilku, zabili dersana i odeszli, zupełnie nie przejmując się ciałem towarzysza. Kompletne dno moralne, jak zauważyła Gewoka. Na plecach bandyty była broń ognista... Jak wy ją nazywacie?

– Strzelba albo karabin – powiedziałem.

– Karabin. To łatwiejsze do wymówienia – powtórzyła Bulena.

– Więc Gewoka wzięła ten karabin, powiedziała, że wie, jak się z tego strzela: trzeba pociągnąć za tę dźwigienkę...

– Spust – podpowiedziałem. – Ale mogliście go użyć tylko raz. Przecież nie wiecie, jak się go nabija. Zresztą oni też nabiją go dość długo, dlatego czasami jeszcze używają łuków.

– Werst też na to zwrócił uwagę. Ale Gewoka powiedziała, że dobre i to. Wzięła broń na plecy, jak tamci, po czym, chcąc uszanować spokój owego bohaterskiego dersana, poszukaliśmy innego ocalałego domu, w którym przenocowaliśmy. Wieczorem niechcący podsłuchałam rozmowę magów, którzy nie mogli się nas nachwalić. Mówili, że Kelia i ja jesteśmy bardzo mądre jak na dziesięciolatkę i bantaka, że nasza pomoc znacznie zwiększa szansę misji i że chcieliby Kelię zaadaptować po tym wszystkim jako córkę i mnie też w jakiś sposób wyróżnią.

– Kiedy mi o tym rano powiedzieli – kontynuowała Kelia – byłam tak wzruszona, że nie mogłam wydobyć głosu. A oni mnie przytulili zupełnie jak moi rodzice! To było cudowne! Nie będę sama na świecie! A potem Werst zwrócił się do dersanki:

„Buleno – powiedział. – Skoro zostałaś z nami, mamy do ciebie wielką prośbę: gdyby coś się nam stało, opiekuj się Kelią, chroń ją za wszelką cenę! Ona będzie wtedy ostatnią nadzieją całej Wanterii. Ona i artefakt. Tylko zawarta w nim aura pozwoli nam ich pokonać.”

Bulena podniosła głowę, spojrzała na maga i powiedziała:

„Mistrzu, tak będzie. Będę chroniła Kelię nie tylko dlatego, że mnie o to prosicie. Przez tych kilka dni zdążyłam ją naprawdę polubić. Możecie więc na mnie liczyć.”

Podbiegłam do dersanki i z całej siły objęłam ją za szyję.

„Ja ciebie też bardzo polubiłam!” – zawołałam.

Myślę, że to od tej chwili połączyła nas naprawdę wielka przyjaźń. Jak się niedługo miało okazać, na śmierć i życie.

„Aha, Keliu i Buleno, zapomniałem wam powiedzieć jeszcze jednej bardzo ważnej rzeczy – powiedział Werst. – Otóż moją specjalnością magiczną jest niewidzialność. Dotąd nie była zbyt użyteczna, ale teraz nagle zrobiła się bardzo cenna.

– Nieużyteczna! Też coś! – prychnąłem. – Mógłby każdemu ukraść, co tylko bym chciał! U nas wielu oddałoby za to duszę.

– Kodeks i honor magów tego zabrania. Magowie prawdy i czasu na pewno by to wykryli. Zresztą magowie i tak żyją najlepiej ze wszystkich – odrzekła Kelia.

Ciekawe, ile w tym prawdy? – pomyślałem. Później miałem się przekonać, że jednak całkiem sporo. Kelia kontynuowała:

„To znaczy, że ty, mistrzu, możesz podejść do nich niewidzialny?!” – zawołałam.

„Tak, ale tylko Gewoka może pobrać aurę” – westchnął.

„Czy macie jakiś plan? – zapytałam. – Nasza mistrzyni zawsze mówiła, że trzeba mieć plan, a nawet dwa, tak na wszelki wypadek.”

„Miała rację – przyznał Werst. – Słuchaj uważnie, oto nasz plan. Kiedy pojawi się jeden z nich, podejdę do niego z artefaktem i sprawdzę, czy jego aura jest prawidłowa. Jeśli będzie, podejdzie Gewoka i pobierze ją, po czym wszyscy uciekniemy.”

„A co ja mam robić?” – zapytałam.

„Jeśli pobiorę aurę, a potem zginiemy, weźmiesz artefakt i otworzysz bramę. Bulena będzie cię osłaniać. Pamiętaj, musisz za wszelką cenę ocalić artefakt! Nami się nie przejmuj.”

„Ale ja się przejmuję...” – zaczęłam.

„Nie wolno ci! – przerwał mi surowo Werst. – Jeśli nam się nie uda, zginie cała Wanteria, jeśli się uda, w najgorszym wypadku zginę tylko ja i Gewoka.”

„Ale ja nie chcę, żebyście zginęli! Nie chcę! Nie zgadzam się na to!” – wrzasnęła i tupnęłam nogą.

A Gewoka przytuliła mnie do siebie i bardzo poważnym głosem powiedziała:

„Keliu, od chwili, kiedy zostałaś dopuszczona do artefaktu, przestałaś być małą dziewczynką. Jesteś maginią! Ja też nie chcę umierać, nie chcę, żeby coś się stało Werstowi. Ale musimy wykonać zadanie, rozumiesz, magini Keliu?”.

Pokiwałam głową:

„Rozumiem, ale...”

„Ale masz dopiero dziesięć lat...” – westchnęła Gewoka.

Chwilę wszyscy siedzieliśmy w milczeniu. Nagle Bulena zerwała się i powiedziała:

„Coś idzie. To chyba oni!”

Natychmiast schowaliśmy się w krzaki, Bulena miała rację: to był jeden z nich. Był sam! Szedł powoli, nawet specjalnie nie uważał. Werst zrobił dziwny ruch lewą, dłonią i nagle zniknął. Obserwując drogę, zauważyłam, że leżące na niej liście zaczynają zapadać się w miejscach, gdzie stawał na nich niewidzialny mag. Wyglądało to dość osobliwie. Potem ślady zawróciły ku nam, cicho trzasnęła sucha gałązka obok naszej kryjówki. Mag ukazał się ponownie i powiedział:

„Sprawdziłem, jego aura jest nieuszkodzona. Ruszamy!” – Znowu zrobił się niewidzialny i poszedł w kierunku tamtego. On akurat przystanął, wyjął z torby jabłko i zaczął je jeść. Bulena usłyszała szept Wersta: „Teraz!”, dała nam znak i Gewoka wybiegła z krzaków, a my za nią. Już prawie byłyśmy w wymaganej odległości, już prawie miałyśmy aurę, gdy on nas zauważył. Rzucił jabłko i błyskawicznie zdjął z pleców ten... karabin, przyłożył do twarzy i skierował w naszą stronę.

Myślałam, że już po nas! Nagle stało się coś niezwykłego. Broń tamtego poszła gwałtownie w górę, podbita przez niewidzialnego Wersta. Rozległ się huk, buchnęły płomień i dym, lecz pocisk poleciał nieszkodliwie gdzieś w powietrze. Zaczęłyśmy uciekać między drzewa, ale on nagle potknął się i przewrócił, karabin wyskoczył mu z rąk, wyrżnął w drzewo i złamał się na dwie części. Tamten krzyknął coś po swojemu i zaczął uciekać, rozglądając się dookoła błędnym wzrokiem i wrzeszcząc. Raptem jego wrzask urwał się jak ucięty nożem: to Bulena skoczyła na niego. Wysuniętymi pazurami przeorała jego gardło, krzycząc:

„Masz, łotrze! To za mojego Kajrysa!”

Werst ukazał się, wściekły.

„Coś ty zrobiła?!” – zawołał.

„Miałam dopuścić, żeby ściągnął nam tu innych? Nie wiadomo, jak daleko oni są” – odrzekła dersanka.

„Werst, ona ma rację – odezwała się Geweka. – Co przyszłoby nam z jego aury, gdyby natychmiast opadli nas inni? Przecież wiesz, że po wchłonięciu aury artefakt musi odpocząć przynajmniej z pół zudry. W tym czasie jest rozregulowany i mógłby nas źle skierować.”

„Przepraszam – powiedział mag. – Nic się nie stało.”

„Ale aury jak nie mieliśmy, tak nie mamy – zauważyła Gewoka. – Może następnym razem nam się uda?”

„Myślę, że można byłoby zrobić to trochę inaczej” – powiedziałam nieśmiało.

„A jak, mądra Keliu?” – zapytała Gewoka bez cienia ironii.

– Czasem nie zawadzi, kiedy dziecko dorosłemu doradzi – strawersowałem znane przysłowie. Wprawdzie po wantersku nie było rymu, ale Kelia i tak domyśliła się, że to jakaś nasza sentencja.

– Właśnie – zgodziła się. – Mój pomysł był taki: kiedy spotkamy następnego, Werst pokaże mu się. My w tym czasie będziemy schowane w jakimś bezpiecznym miejscu. On na pewno zacznie Wersta gonić, ten zaś pobiegnie w stronę naszej kryjówki. Kiedy znajdzie się tuż przy niej, Werst zniknie, tamten zatrzyma się, zacznie się rozglądać, a my będziemy tuż obok, o dwa terfole. Gewoka pobierze aurę. On będzie tym tak osłabiony, że Bulena go bez trudu wykończy. Kiedy skończyłam, Werst i Gewoka spojrzeli po sobie zdziwieni. Nie mogli się mnie nachwalić, uściskali, całowali.

– Ludzie uwielbiają się całować – wtrąciła Bulena.

– My też – zapewniła Krystyna. – A wy, dersany, nie?

– Raczej nie. Teraz ja, dobrze? – Kelia skinęła głową. Wtedy ja zwróciłam uwagę na broń ognistą: jeśli tamten zobaczy Wersta, te zapewne do niego strzeli, i co wtedy? Werst spojrzał na mnie z podziwem.

„Coś mi się wydaje, że nie docenialiśmy inteligencji bantaków” – powiedział.

„Tak! Bo wy sobie siedzicie w tych zamkach, bogaci, wyniośli...” – zaczęłam.

„Wiem, wiem. Ale to niezupełnie tak” – przerwał mi Werst.

„A może ona ma rację? – zapytała Gewoka. – Może rzeczywiście należałoby bardziej słuchać ich mądrości ludowej?”

„Tak! – zawołałam gorąco. – Więc co, jeśli on strzeli?”

„No cóż, zaryzykuję, Buleno. Kiedy pokażę mu się pierwszy raz, będę dość daleko i będzie mu trudno mnie trafić. Zresztą będę cały czas w ruchu. A kiedy już wystrzeli, nie będzie miał czasu na przygotowanie następnego strzału. Po pierwsze, to trwa dość długo, a po drugie będzie się musiał zatrzymać, a ja mu na to nie pozwolę.”

„No to idziemy, każda chwila zwłoki to śmierć tylu naszych!” – powiedziała Gewoka.

Poszliśmy dalej. Jakąś zudrę po południu doszliśmy do ruin osady Jollinart. Na miejsce zasadzki Gewoka zaproponowała bardzo starą, już wcześniej zrujnowana świątynię jakiejś nieznanej mi bogini Roliny. Ukryliśmy się w niej i czekaliśmy. Minęło nas trochę pojazdów, kilka grup tamtych, aż wreszcie po trzech zudrach przyszedł samotny. Werst wyprostował się i powiedział:

„To ja ruszam. Bądźcie gotowe!”

I zniknął. Po chwili zobaczyłyśmy go obok sosny bursztynowej całkiem blisko naszej kryjówki, a dość daleko od tamtego. On zauważył maga natychmiast, zdjął z pleców broń i podniósł ją do twarzy. Kiedy już miał wystrzelić, Werst zniknął. Rozległ się huk, z wylotu broni wytrysnął płomień i dym. Kiedy dym się rozwiał, Werst ukazał się ponownie i zawołał:

„Coś ci dzisiaj nie idzie, oj, nie idzie! Możesz spróbujesz mnie złapać, co? To jest zabawa nie byle jaka, złap człowieka, złap bantaka! Złap trewanka, złap insyka, bo do domku szybko zmyka!” – Mniej więcej tak wyglądałby po polsku przekład ich dziecięcej rymowanki z zabawy w chowanego.

Werst pobiegł w stronę ruin, tam, gdzie była nasza kryjówka. Tamten, oczywiście, za nim, Na karabinie wisiał miecz...

– Bagnet – poprawiłem odruchowo. Wanterczyey nie mogli tego znać.

– Bagnet – powtórzyła Bulena. – Kiedy Werst znalazł się przy oknie, za którym byłyśmy schowane, ponownie zniknął. Tamten wpadł z tym... bagnetem na miejsce, gdzie przed chwilą widział Wersta. Ale nikogo tam nie zobaczył! Rozglądał się ze zdumieniem, coś zamruczał do siebie. Ale był już tylko o dwa terfole od nas. A o to nam właśnie chodziło – plan Kelii zadziałał znakomicie! Gewoka wyciągnęła rękę w kierunku tamtego, drugą uruchomiła artefakt. Po chwili mieliśmy aurę! Tamten, osłabiony, zwalił się na ziemię, a ja ze złośliwą satysfakcją wbiłam mu pazury w gardło. „Masz, łotrze! To za mojego Hertona!” – zawołałam.

„To za moich rodziców!” – dodałam, pęczniejąc z dumy, podjęła Kelia. – Mieliśmy aurę! Teraz trzeba było tylko poczekać z pół zudry i otwierać bramę do bigraków. Ale nie mogliśmy pozostać. Oni na pewno zobaczą świeżego trupa i będą szukali sprawców. Poszliśmy drogą i po kilku werdanach, na pustej przestrzeni, zobaczyliśmy idący w naszym kierunku cały oddział tamtych, było ich chyba z dwudziestu. Uciec przed nimi mogłaby chyba tylko Bulena, ale ona nie była człowiekiem, nie mogłaby nawet zostać dopuszczona do artefaktu, nie mówiąc już o posłużeniu się nim. Pozostawało tylko jedno.

„Otwieraj bramę, Gewoka! – zawołał Werst. – Wszystko jedno dokąd, byle dalej stąd!”

I zniknął. Gewoka natychmiast wypowiedziała zaklęcie, tamci zaczęli do nas strzelać. Jedna z kul otarła mi się o ramię, przerywając pasek torby, która spadła na ziemię, druga drasnęła grzbiet Buleny. Otworzyła się brama, wszyscy pobiegliśmy w jej kierunku. Ale Gewoka zapomniała o jednym: włączenie artefaktu znosi w pobliżu wszelką słabszą magię, w tym niewidzialność Wersta! Mag ukazał się nagle tuż przed jednym z tamtych. Gewoka zdjęła karabin z pleców i prawie nie celując nacisnęła ten... spust. Napastnik został odrzucany do tyłu potężną siła, padł na ziemię i znieruchomiał. Zginął od własnej broni, Gewoka go trafiła! Wyrzuciła bezużyteczny karabin Po chwili rozległ się kolejny huk, Werst upadł na ziemię, musiał dostać pociskiem...

„Uciekajcie! I pamiętajcie o artefakcie! Kelia... żegnaj córeczko!” – zdążył jeszcze zawołać.

Za bramą był mur, jakieś grządki ogrodowe i ławka, biegłam co sił, za mną Gewoka i Bulena. Obejrzałam się, tuż za mną biegł któryś z tamtych z wyciągniętym karabinem i łukiem przewieszonym przez ramię. Przekroczyłyśmy bramę i stanęłyśmy jak wryte. Wyglądaliście zupełnie jak oni! Czyżby to był świat tamtych?! Czyżby wszystko było nadaremnie?! – pomyślałam z rozpaczą. Ale Gewoka i tak musiała zamknąć bramę. Zrobiła to, tamten ją zakłuł tym... bagnetem, a potem strzelił z łuku do mnie. Bulena mnie zasłoniła, a wtedy ty... ty, Mirku, zabiłeś jego a nie nas! – Kelia rzuciła mi się na szyję z płaczem. – Dziękujemy ci, dziekujemy! – bełkotała przez łzy.

Siedziałem wstrząśnięty, machinalnie głaszcząc ją po głowie. Ależ to dziecko miało przeżycia! Niejeden dorosły by się załamał. A teraz musi jeszcze dostarczyć tę aurę magom... Musimy, poprawiłem się. Nie wyobrażałem sobie, żebyśmy mogli pozostawić je na łasce losu. Zapytałem:

– Jak chcieliście przedostać się do Zerkuna przez ten świat bigarków?

– Bigraków – poprawiła Bulena. – One miały dostarczyć nas i artefakt do furtiana, a ten otworzyć bramę na terenach jeszcze przez nich nieopanowanych.

– A czy u nas, bez furtiana, to byłoby możliwe? – spytałem.

– Każdy mag może to uczynić artefaktem. – Kelia już się uspokoiła. – I ja teraz też.

– Ale popełniłaś wielki błąd, ratując mi życie – powiedziała Bulena.

– Miałam pozwolić ci umrzeć po tym wszystkim, co dla mnie zrobiłaś?! – zawołała Kelia.

– Misja jest ważniejsza niż życie jakiejś tam dersanki.

– Niby tak, ale nie mogłam! Mam dopiero dziesięć lat!

Chciałem spytać, o czym mówią, ale akurat w tym momencie rozległ się gwizd postawionego nieco wcześniej przez Krystynę czajnika. Przerwaliśmy na chwilę rozmowę. Krystyna poszła do kuchni po wodę na nowe porcje kawy, a mnie Bulena poprosiła, żebym wyszedł z nią na dwór. Było około wpół do trzeciej, robiło się coraz zimniej, zaczynało padać.

Bulena zniknęła w mroku. Nie trudno się było domyśleć, co robiła, ale na wszelki wypadek zapytałem ją o to, gdy po chwili wróciła. Potwierdziła i dodała:

– To jedne z nielicznych rzeczy, jakie większość bantaków robi po zwierzęcemu. Cóż, mamy już taką budowę. Ale zawsze tak, żeby nikt nie widział – uśmiechnęła się.

Wróciliśmy do pokoju. Na stole stały już nowe porcje kawy. Jedna dla Kelii z mlekiem. Sama Kelia siedziała na krześle i drapała się po całym ciele. Bulena powiedziała:

– Nie drap się, Keliu. To ci nic nie pomoże.

– Wiem, ale to tak swędzi... – mruknęła Kelia.

– Co się jej stało? – zapytała Krystyna.

– Z magią trzeba bardzo uważać. Jeśli ją ktoś przewodzi, staje się bantakiem. Wiedziałam o tym, ale chciałam ją koniecznie uzdrowić, tu nie było innego sposobu – odrzekła Kelia. –

Ona mi uratowała życie... Trudno, będę dersanką.

– I to pewnie sparaliżowaną – dodała Bulena i wyjaśniła, dlaczego.

Zamarliśmy ze zgrozy.

– Ale to nieważne – machnęła ręką Kelia. – Ważna jest misja. Poświęcę się dla mojego świata.

– Biedne dziecko! – Tylko tyle mogłem powiedzieć. Krystyna aż się rozpłakała. Kiedy się uspokoiła, zaczęliśmy kombinować, jakby można Kelii pomóc.

– Słuchaj, Kelia. Przecież ty później nauczyłaś nas magicznie rozumieć wasz język – zwróciłem uwagę

– Ale ja wtedy nie przewodziłam.

– A zaklęcie?

– Zaklęcie tylko uruchomiło magię. To był czar „bezprzewodowy”. A czar bramy i to z tej strony będzie czarem „przewodowym”. Stanę o tak – Kelia jedną rękę ostrożnie położyła na artefakcie, drugą wysunęła w przód – i przeze mnie przepłynie magia.

– U nas, gdzie wiele substancji, w tym powietrze przewodzi magię, ta niebezpieczna metoda praktycznie nie jest stosowana, ale tu nie ma innego wyjścia – dodała Bulena.

– A może któreś z nas byłoby przewodnikiem? – zaproponowała Krystyna. – Jestem gotowa nawet...

– To niemożliwe – przerwała Kelia. – Do tego trzeba mieć wrodzony potencjał magiczny. Nikt z was go nie ma. Nie, to muszę być ja. Już się z tym pogodziłam.

– Biedne dziecko – powtórzyła Krystyna. – Ale my pojedziemy z wami i przeniesiemy tam zarówno artefakt, jak i ciebie.

– Ale dokąd? – zapytała Bulena. – Nie możemy przecież wrócić w to samo miejsce, a mamy zaledwie dwa dni czasu.

– W ciągu dwu dni naszymi latającymi pojazdami możemy dotrzeć praktycznie wszędzie – uspokoiłem ją.

– Latającymi pojazdami?! – Kelia aż wytrzeszczyła oczy.

– Tak samolotami. – Krystyna wymówiła to słowo po polsku. – Ale mogą być duże kłopoty z przewiezieniem nas przez granicę.

– Pomyślimy. Najpierw jednak musimy się zastanowić, gdzie lecieć. Mówiłyście, że oni przybyli z zachodu? – zwróciłem się do Buleny.

– Tak. Bramę przypuszczalnie otworzono gdzieś w lasach dorańskich. Ten obszar ma złą sławę.

– Dlaczego? – spytała Krystyna.

– Bo tam straszy – palnęła Kelia.

– U was są duchy? – zapytałem.

– Zależy co przez to rozumieć – odrzekła Bulena. – Są magowie, którzy potrafią rozmawiać z duchami własnych przodków. Lecz te duchy pozostają w międzyświecie – dersanka nie potrafiła powiedzieć, co to takiego – i nie wracają do naszego świata. To dusze magów trafiają w jakiś sposób do nich, a potem wracają. Tylko nie pytajcie, jak oni to robią, bo sama nie wiem. Ale te zjawy, strachy, upiory – to wszystko przesada babek.

– Podobnie jak u nas – mruknąłem. – Lecz i u nas są miejsca, których unika się raczej z podobnych powodów. Czemu jednak jakiś mag miałby otworzyć bramę w takim miejscu? I co on tam miał w ogóle do roboty.

– Może był na wyprawie badawczej, trafił na jakiegoś potwora i, uciekając, pomylił światy, tak jak wy? – zasugerowała Krystyna.

– Zupełnie możliwe – zgodziła się Kelia.

– Nie mógł po prostu zabić potwora, mając artefakt i pewnie jakąś magiczną broń – spytałem sceptycznie.

– Jednego na pewno, ale jeśli wpadł na kilka... – Bulena machnęła łapą. – Zresztą skąd mamy wiedzieć, co się tam wydarzyło? Ważne, że trafił do ich świata i zginął, zanim zdążył zamknąć bramę. Całe szczęście, że Gewoka zdążyła.

– Nie sądzę, żeby nas świat zdołali opanować. Bo my byśmy ich zgnietli.

– Ale cała nasza piątka na pewne by już nie żyła. A poza tym nasi ludzie tylko by ich u was zastąpili – zaprzeczyła Krystyna. – Może nie wybijaliby was tak masowo, jak tamci choć i to nie jest takie pewne. Ale na pewno ponieślibyście spore straty, także kulturowe.

– Masz rację – zgodziłem się. – I mielibyśmy trzy światy, podczas gdy nie bardzo potrafimy dać sobie radę z jednym? Byłby to dla nas wyjątkowo niebezpieczny i zdecydowanie przedwczesny prezent. W rzeczywistości byłoby jeszcze gorzej – dla wszystkich trzech światów, a może i dla innych...

Chwilę milczeliśmy, po czym zaczęliśmy się zastanawiać, gdzie lecieć.

– Zakładając tak słaby opór, tamci są pewnie już na terenach odpowiadających u nas Ukrainie. To takie państwo. – Wskazałem na mapie. – Musimy więc wybrać się do Rosji.

– Moskwa? – spytała Krystyna.

– Nie. W Moskwie nikogo nie znamy. Mam fantastycznego korespondenta w Jekatierinburgu. O, tutaj – wskazałem. – On mógłby znaleźć nam dobre miejsce na bramę. Przecież nie będziemy otwierali na ulicy. Za jakieś pół godziny połączę się z nim tym – wskazałem na komputer,

– A gdzie jest ten wasz Zerkun? – zapytała Krystyna.

Bulena chwilę patrzyła na mapę. Zadała kilka pomocniczych pytań, po czym wysunęła jeden ze swoich rzeczywiście długich i ostrych pazurów i pewnie wskazała okolice Magnitogorska.

– Gdzieś tutaj. To jedno z największych miast Wanterii, stolica księstwa Orerdyn i jedna z „magicznych stolic” świata. Tam jest stara i znana szkoła magii.. Nawet cesarz tam bywa.

– Stosunkowo niedaleko – zauważyłem.

Krystyna zmierzyła prowizorycznie odległość palcami, przeniosła ją na skalę liniową i powiedziała:

– Niby niedaleko, ale jednak czterysta hardoli – wiedzieliśmy już, że to odpowiednik naszych pięciuset kilometrów – na południe. Myślisz, że ter twój Igor nas tam w zabierze?

– Nie. Tego nie będę od niego wymagał. Zabierze nas gdzieś, gdzie nikogo nie ma. Do jakiejś opuszczonej wioski, na stary cmentarz, bądź nawet po prostu parę kilometrów w głąb tajgi – i tam otworzymy bramę. Jeśli nie trafimy w pobliże jakiejś miejscowości, to Bulena pójdzie kogoś poszukać, a my zostaniemy z Kelią i Marcinkiem...

– Marcinkiem?! – przerwała Krystyna. – Chcesz go zabrać?

– Nie darowałby nam, gdybyśmy go zostawili.

– Ale tam może być niebezpiecznie. Możemy już. nie wrócić...

– Dlaczego mielibyśmy nie wrócić?

– No... Mogą nas na przykład wziąć za napastników...

– Prędzej was wezmą bez dziecka – wtrąciła Bulena.

– Widzisz? Ma rację. Zresztą zapytamy go, dobrze?

– Co on tam wie? Nie ma jeszcze siedmiu lat.

– Jak na ten wiek jest bardzo rozgarnięty. I jeszcze jedno: na granicy będzie lepiej wyglądało, jeśli będziemy również z własnym dzieckiem, a nie tylko z obcym – Kelią.

– A Bulena? Nie pomyślałeś o niej?

– Z Buleną to rzeczywiście kłopot – mruknąłem. – Ani to człowiek, ani zwierzę...

– Dobrze. W sprawie Marcinka ustępuję. Jak zechce, niech jedzie. A Bulena... Cóż... – Krystyna przyjrzała się jej badawczo. – Jako puma zdecydowanie odpada. Trzeba by ukryć jej głowę, kto zaś ubiera pumie czapkę i maskę? Wyglądałoby to idiotycznie.

– Nawet podejrzanie – zgodziłem się. – Czasem ubiera się....małpy – to słowo znów musiałem wypowiedzieć po polsku i jakiś czas trwały wyjaśnienia, co to za zwierzę. Trzeba było pokazać gościom ilustrację w jednej z książeczek Marcinka.

Nie znają małp, pomyślałem. Jeszcze jeden argument za ich pochodzeniem z innego świata.

– Na małpę to ona absolutnie nie wygląda – mruknęła Kelia.

– Nie wygląda – przyznałem. – Kelia, a może masz w tym swoim skarbcu cudów iluzję? Czy to czar bezprzewodowy?

– Mam, ale o szczegóły muszę zapytać artefakt.

Chwilę z nim rozmawiała, po czym powiedziała:

– Nic z tego. Czar wprawdzie mógłby być bezprzewodowy, lecz tu iluzja przetrwa najwyżej parę minut. Za mało magii.

Dla uproszczenia na razie będę używał naszych jednostek czasu. U nich wprawdzie doba i rok są identyczne jak u nas, lecz dzielą się inaczej.

– Za krótko – zgodziła się Krystyna. – A więc zostaje tylko człowiek. Bulena, dasz radę chodzić w pozycji wyprostowanej na dwóch łapach?

– Kilka kroków – pokazała. Rzeczywiście było jej trudno.

– A o... kulach? – spytała Krystyna. Znowu nie było tam odpowiednika tego słowa, ale natychmiast wyjaśniliśmy, że chodzi o rodzaj lasek.

– Nie wiem. Miałabym pewne kłopoty z ich utrzymaniem.

– Moglibyśmy ci je przywiązać – zaproponowałem.

Długo dyskutowaliśmy o szczegółach i stopniowo dochodziliśmy do wniosku, że byłoby to wprawdzie możliwe, ale szalenie kłopotliwe dla Buleny i łatwe do wykrycia. Musiałaby być cała dokładnie „zawinięta”: sukienka aż do ziemi, czapka, kurtka, szalik, woalka i rękawiczki i nawet w samolocie nie mogłaby nic z tego zdjąć, zresztą podobnie jak Kelia. Byłoby jej o wiele za gorąco, zwłaszcza uwzględniając kocia sierść. Stanęła na dwóch łapach i zmierzyliśmy jej „wzrost”: metr sześćdziesiąt, prawie tyle, co Krystyna. Z jednej strony było te korzystne, gdyż mogliśmy dać jej stare ubranie Krystyny, z drugiej jednak była zbyt wysoka na wiek, przy którym nie jest jeszcze wymagany dokument tożsamości. Ubraliśmy ją na próbę – efekt był tak komiczny, że wszyscy uśmialiśmy się do rozpuku, mimo że z naszego punktu widzenia było to niekorzystne. Bulena cały czas podkreślała, że zrobi wszystko, żeby uratować swój świat, ale ten sposób był zdecydowanie zbyt ryzykowny. Na razie nie mogliśmy nic innego wymyślić, a dochodziło wpół do czwartej rano i mogłem spróbować porozumieć się z Igorem. U niego była siódma, a wiedziałem, że wychodzi do pracy o ósmej.

Najpierw jednak musiałem „porozmawiać” z komputerem warszawskiego LOT-u. Znalazłem jego adres i zapytałem o połączenia do Moskwy i z Moskwy do Jekatierinburga. Okazało się, że najlepszy dla nas samolot odlatuje z Warszawy o 3.55, w Moskwie jest o 6.00, czyli 8.00 czasu moskiewskiego, potem z tego samego lotniska o 9.20 samolot do Jekatierinburga i na miejscu o 13.55 czasu uralskiego. Doliczając do tego przeszło godzinę na drobne formalności, przejazd z Igorem i przejście wychodziło, że na Wanterii będziemy około piętnastej. Przyjmując, że tamten świat ma identyczne parametry astronomiczne, było to trochę późno, ale natychmiast przypomniałem sobie, że czas w całym dawnym ZSRR był przesunięty o godzinę w stosunku do astronomicznego i będziemy mieli tę dodatkową godzinę do zmroku. Dla dzieci były wprawdzie bilety ulgowe, ale łączna cena nieco przekraczała nasze możliwości, choć różnica nie była duża i łatwa do pożyczenia u rodziny albo znajomych. Zwierzęta można przewozić tylko jako bagaż w klatce w ładowni.

Przez ten czas Krystyna wytłumaczyła Kelii i Bulenie, co to jest „zdjęcie” – coś jak portret, tylko wykonany bardzo szybko – zrobiła im je polaroidem. Natychmiast umieściłem je w komputerze i wszedłem na internetową stronę Igora. Obaj znaliśmy doskonale swoje języki – ja tłumaczyłem fantastykę z rosyjskiego, on z polskiego – i nie mieliśmy żadnych kłopotów z porozumieniem się. Wielokrotnie już ze sobą „rozmawialiśmy”, chociaż nigdy o tej porze. Wyobrażam sobie, jaki musiał być zdumiony, kiedy odebrał moje wezwanie. Natychmiast napisał:

„Mirek, ja za piętnaście minut wychodzę do pracy. A która tam jest u ciebie godzina? Czwarta?”.

„Wpół do czwartej. I nie rozmawiałbym z tobą o tej porze, gdyby nie to, że to naprawdę niesłychana i niezwykle ważna sprawa. Proszę cię, zawiadom pracę, że przyjdziesz o godzinę czy dwie później, a jutro weź wolny dzień. Będę u ciebie.”

„Ty u mnie?! Tak daleko?! – To dopiero musiało go zaintrygować. – No dobrze, już dzwonię – i po krótkiej przerwie – Załatwione. O której będziesz na lotnisku?”

„O 13.50, u was już mrozy?”

„Jeszcze nie. Minus parę stopni. A po co tu będziesz?”

„Dla mnie to już mróz. A teraz uważaj. I siedź mocno, żebyś nie spadł z krzesła. BOMBA” /na cały ekran/

„Siedzę. No, co tam u ciebie takiego bombowego?”

„Zdobyłem dowód na istnienie innych światów, w tym co najmniej jednego magicznego. Prawie Xanth. Mam gości z niego”.

„?!?” /na cały ekran/.

„Tak. Musimy uratować ten świat przed inwazją z trzeciego. Pomożesz mi? Wymagam tylko tyle, żebyś zawiózł nas do jakiejś opuszczonej wioski, na stary cmentarz albo parę kilometrów w głąb tajgi. Chcemy tam otworzyć bramę do tamtego świata.”

„Mirek, to rzeczywiście bomba! Opowiedz dokładnie, dobrze?”

Opowiedziałem mu o wszystkim, przesłałem zdjęcia Kelii i Buleny i zapytałem, co on o tym sądzi. Przyznał mi rację, że Wanterii trzeba pomóc.

„Dołożę wszelkich starań” – obiecał.

„Może ty wymyślisz, jak przewieźć do ciebie Bulenę?”

„Pomyślę. Jak wymyślę, dam ci znać, Przywieziesz mi książki?”

„Przywiozę. A ty przygotuj swoje. Na Wanterię nie wezmę, ale chcę zobaczyć, co masz. W drodze powrotnej wezmę”

„Spasiba” Da swidanija”.

„Czesć” – wyłączyłem komputer.

Krystyna stała koło mnie i czasem poprawiała moje pomyłki lub przekazywała Kelii i Bulenie jakieś dodatkowe pytania Igora. Skończyliśmy rozmowę około piątej, po czym Krystyna zaczęła wyjaśniać naszym gościom, że za niecałe trzy godziny będziemy musieli wyjść, lecz postaramy się jak najszybciej wrócić, że Marcinek pokaże im przez ten czas swoje zabawki, telewizor i tak dalej, żeby nie wychodziły poza ogród i takie inne, codzienne sprawy. Ja w tym już nie brałem udziału – poszedłem do siebie i położyłem się na wznak na pościelonym łóżku z rękami pod głową, by ewentualnie nie zasnąć. Musiałem to wszystko przemyśleć...

 

PRZYGOTOWANIA

Od momentu, gdy usłyszeliśmy, co prawdopodobnie czeka Kelię przy otwieraniu bramy na Wanterię, sprawa naszej podróży z nią i Buleną została definitywnie przesądzona. Nie zastanawiałem się więc już nad tym, konstatując tylko, że los bywa wyjątkowo niesprawiedliwy, jeżeli wymaga aż takiej ofiary od tak młodej i tak sympatycznej istoty. Na to jednak nie miałem wpływu. Myślałem natomiast o praktycznych sprawach, związanych z planowaną podróżą.. Pierwszy z nich były pieniądze. Wydamy wszystko, co od paru lat odkładaliśmy, mając zamiar w dosyć odległej przyszłości kupić samochód – i jeszcze trochę zabraknie. To tylko na same przeloty. A dodajmy jeszcze do tego przejazd pociągiem do Warszawy, pewnie nocną taksówkę z dworca na lotnisko, no i może trzeba będzie komuś zapłacić za przepuszczenie Kelii i Buleny. Dałoby się tego uniknąć, gdyby je odpowiednio zamaskować, ale jak? Kelia mogłaby być jakąś towarzyszącą nam „kuzynką”, lecz jej niezwykły wygląd na pewno zwróci uwagę służb granicznych. Trzeba by jej twarz ukryć, ale jak to z kolei zrobić w sposób nie budząc ich podejrzeń? Nie wiem także, jakie papiery wymagane są przy wyjeździe za granicę z dzieckiem niewłasnym, chyba metryka urodzenia, pisemna zgoda rodziców, może coś jeszcze? Skąd jej to wszystko wytrzasnąć? A to i tak drobiazg w porównaniu z Buleną. Z tą to już zupełnie nie miałem pojęcia, co zrobić. Muszę jeszcze rano, przed wyjściem, zadzwonić do Karola – może on znajdzie sposób? Już i tak sporo wie, próbował pomóc Bulenie, można mu więc powiedzieć także całą resztę.

Kto jeszcze? Przede wszystkim nasi najbliżsi: moja matka i ojciec Krystyny. Reszta odpada: jej matka już nie żyje, mój ojciec po rozwodzie nie utrzymuje z rodzina kontaktów, brat Paweł akurat wyjechał na parę dni do Poznania, a jego żona Ela opiekuje się chorym dzieckiem. Oni na pewno dołożą swoje pieniądze, a jeśli i to nie wystarczy, trochę pożyczę od znajomych lub w banku. Jeśli zdołamy dostarczyć magom artefakt z aurą, na pewno nas ozłocą, a ewentualnym utknięciem w Rosji będziemy się martwili po fakcie. W bibliotece powiem tylko, że mam nagły wypadek losowy i poproszę o pięć dni urlopu – powinno wystarczyć. Gdybyśmy do tego czasu nie wrócili, mają czekać jeszcze dwa-trzy dni, a potem przyjąć kogoś innego. To samo postanowiłem zasugerować Krystynie.

Kiedy usłyszałem terkot budzika, wstałem. Zacząłem się golić, cały czas rozmyślając o podróży do innego świata. Zakładając, że uda nam się szczęśliwie dotrzeć do Jekatierinburga i otworzyć bramę – jak nas tam powitają? Lepiej byłoby, gdybyśmy nie trafili na jakąś miejscowość, gdyż jej mieszkańcy, zwiedzeni naszym podobieństwem do agresorów, mogliby nas zabić, zanim Bulena coś by wyjaśniła – na Kelię nie będzie co liczyć. Może przy pomocy artefaktu da się w jakiś sposób ustalić, co tam jest jeszcze przed otwarciem bramy? Z drugiej strony niedobrze by też było znaleźć się zbyt daleko od terenów mieszkalnych. Nie wiem, jak daleko magowie posunęli się z ingerencją w klimat tamtego rejony, nie sądziłem jednak, aby był on znacznie cieplejszy niż u nas. Wędrować w takim klimacie kilkadziesiąt kilometrów, i to nie wiedząc, w którym kierunku, zupełnie nam się nie uśmiechało, zwłaszcza z Marcinkiem i sparaliżowaną Kelią. Miałem nadzieję, że nasi goście znajdą rozwiązanie tego problemu.

Idąc do łazienki, zajrzałem do pokoju Krystyny. Nie było ani jej, ani Buleny, natomiast Kelia jak zahipnotyzowana wpatrywała się w ekran włączonego przez Krystynę telewizora. Oczywiście nic z tego, co się na nim działo, nie rozumiała, lecz wrażenie i tak musiało być niesamowite. Nie przerywałem jej – niech się napatrzy. Przechodząc obok kuchni odruchowo powiedziałem „dzień dobry”, na co Krystyna zareagowała śmiechem – dopiero co się widzieliśmy. Bulenę spotkałem w łazience. Stała na dwóch łapach przed lustrem i kompletem do manikiuru Krystyny czyściła sobie pazury i otwory na nie na czubkach palców. Rzuciłem jakąś kpiarską uwagę o upiększaniu się, na co dersanka odpowiedziała:

– Nie o to chodzi. Dla nas to bardzo ważna sprawa. Otwory na pazury łatwo się zatykają błotem.

– Rozumiem. Kończysz?

– Nie bardzo. A przeszkadzam ci?

– Wyjaśniłem. Trzymając się ściany, wyszła. Wykonałem wszystkie łazienkowe czynności, po czym obudziłem Marcinka. Chłopiec zwykle marudził przy wstawaniu, tym razem jednak zerwał się natychmiast.

– I co? – spytał.

– Słuchaj, Marcin. Nie pójdziesz dzisiaj do szkoły. Zostaniesz z nimi i będziesz je pilnował, żeby czegoś nie zrobiły źle. To odpowiedzialne zadanie – dodałem, choć w rzeczywistości nie bardzo było wiadomo, kto kogo ma pilnować. Wierzyłem jednak, że sobie poradzą. – My postaramy się jak najszybciej wrócić A wieczorem jedziemy najpierw do Rosji, a później do ich świata

– Ja też?! – Chłopcu aż zaświeciły się oczy.

– Ty też. Chyba że nie chcesz?

– Chcę, chcę – zawołał Marcinek. – Hurra, jedziemy!

– No to teraz leć do łazienki, wracaj i ubieraj się.

Dalsze czynności poranne odbyły się jak zwykle. Śniadanie jedliśmy zazwyczaj w kuchni, lecz tym razem, z uwagi na większą ilość osób, zjedliśmy w pokoju Krystyny. Podała zupę mleczną, którą ona i Marcinek bardzo lubili, ja nie przepadałem, ale zjadłem. Marcinek, który dopiero rok temu został nauczony trzymania łyżki w sposób uważany w towarzystwie za właściwy, zwrócił naturalnie uwagę na te, że nasi goście trzymają ją inaczej.

– Tam mogą być inne zwyczaje – powiedziałem. – A poza tym widzisz przecież, że Bulenie jest trudno już siedzieć, a co dopiero jeść tak jak my. Ona nie ma kciuków.

– Rzeczywiście. Przepraszam – odrzekł chłopiec.

Rozmawialiśmy głównie w języku naszych gęści, z tym że Marcinek czasem mieszał języki tak, że trudno było zrozumieć.

Po zupie mlecznej zjedliśmy po kawałku chleba, do którego Krystyna podała masło i do wyboru: ser, miód, dżem i konserwę rybną. Nasi goście wszystko znali, choć ryby nie w tej postaci. Bulena miodu nie lubiła, ale poza tym im smakowało.

Kelia zjadła najwięcej ze wszystkich, co zdaniem Buleny w czasie transformacji było normalne. Musiała mieć dużo energii. Oczy jej błyszczały, na pewno miała gorączkę, patrzyła jednak cały czas z ciekawością na ekran telewizora i odmówiła pójścia spać.

Po śniadaniu zadzwoniłem do Karola. Okazało się, że on właśnie miał dzwonić do mnie, ciekawy, co się dzieje z „tą sfinksicą”. Odpowiedziałem, że wszystko w porządku, poznaliśmy magicznie ich język i przegadaliśmy całą noc, a wieczorem musimy polecieć z nimi do Jekatierinburga i stamtąd przejść do ich świata, żeby go uratować.

– To gdzieś w Rosji? – zapytał.

– Na Uralu. W ZSRR nazywał się Swierdłowsk, a teraz powrócili do starej nazwy, od Katarzyny II – wyjaśniłem. – Ale jak je przewieźć przez granicę? Nie maja żadnych papierów, a poza tym Bulena i Kelia się wyróżniają...

– Może wpadnę na chwilę, obejrzę je i razem coś wymyślimy? – zaproponował. – Potem odwiozę cię do pracy. Do pracy? Bredzę...

Podziękowałem i rozłączyłem się. Czekając na niego, zamieniłem jeszcze kilka zdań z Krystyna. Zgodziła się na wtajemniczenie naszych rodziców, po czym sprawdziliśmy rozkład jazdy pociągów. Bałem się, że może nie być pociągu do stolicy, który odjeżdżały tak wczesnym wieczorem – między 19.30 a 21. Na szczęście był pociąg Praga – Wilno, odjeżdżający z Wrocławia o 20.36 i przyjeżdżający do Warszawy 2.22. Ten pociąg nam całkiem odpowiadał, ale ponieważ nie kończył biegu w Warszawie, jedno z nas będzie musiało czuwać na korytarzu, po pierwsze, żeby nie przespać stacji, a po drugie, jako przynajmniej częściowe zabezpieczenie przed kontrolerem. Po zarwanej poprzedniej nocy mogą z tym być kłopoty. Krystyna zaproponowała mi, żebym położył się spać zaraz po powrocie z biblioteki – ona przez ten czas będzie robiła obiad, pakowała nas, i tak dalej a ja potem w nocy będę czuwał. Zgodziłem się, po czym zapytałem Bulenę, czego można się spodziewać u nich na „Uralu”: jakie jest ukształtowanie terenu, klimat, roślinność i zaludnienie. Dersanka nie wiedziała zbyt dokładnie, gdyż mieszkała w zupełnie innym rejonie Wanterii, a ze szkoły pamiętała tylko, że na pewno nie ma tam gór, powiedziała jednak, że magowie, bojąc się kataklizmów klimatycznych, raczej niechętnie sterują pogodą – wyjątkiem było nawodnienie dawnych pustyń. Nie sądziła zatem, żeby było tam więcej niż o kilka stopni cieplej – albo zimniej – niż w odpowiadających mu obszarach Ziemi. Nie będzie tam więc prawdopodobnie wielu osiedli, lecz o zabłądzeniu w lesie raczej nie było mowy. W tamtejszych lasach łatwo można spotkać pakerty – naturalne, jak wywnioskowałem z opisu, podobne trochę do naszych niedźwiedzi, tylko nieco mniejsze i nie przesypiające zimy. Te „misie” włóczą się przeważnie grupami po kilka osobników, dość często przychodzą do wiosek i są z ich mieszkańcami naprawdę w dobrych stosunkach, w zimie ci trochę je dokarmiają. Jeśli więc znajdziemy się daleko od wiosek, prędzej czy później powinniśmy natknąć się na jakieś pakerty, a one udzielą na pewno pomocy. Nie są zbyt mądre, jak kilkuletnie dzieci, ale to wystarczy. Dużo mądrzejsze, lecz rzadziej spotykane, są walki – wanterskie odpowiedniki wilków, o tak podobnej, a przy tym źle się u nas kojarzącej nazwie, że będę używał polskiej.

Zanim jeszcze skończyliśmy ten temat, przyszedł Karol. Wpuściła go Krystyna i w kilku zdaniach wprowadziła w całą sprawę. Wyjaśniła, dlaczego jedziemy właśnie do Jekatierinburga, co ma się stać z Kelią i dlaczego to wszystko jest takie ważne. Kiedy wspomniała Karolowi o próbie zrobienia człowieka z Buleny, ten najpierw uśmiał się z tego setnie, a potem zaproponował zupełnie inne rozwiązanie: „kapturek weterynaryjny” jaki już nieraz zakładał zwierzętom rannym w głowę.

– Nic nie będzie widać – zapewnił.

– A jak ona sama będzie patrzeć, słyszeć i oddychać? – spytała Krystyna.

– Oddychać przez gazę, która przepuszcza świetnie powietrze, widzieć przez szparki, a słyszeć przez perforowane osłony. Dla niej przygotuję coś specjalnego. Zwykle chodzi o to, żeby zwierzęta nie mogły tego same zdjąć, ale w jej wypadku będzie to łatwe do zdjęcia. Po południu wezmę was do mojej przychodni, a przy okazji zobaczy miasto.

– Większość ludzi się na to nabierze, ale czy celnicy? – zapytałem. – Na pewno wyda im się dziwne, że z ranną „pumą” jedziemy tak daleko.

– Mogę wystawić jej skierowanie do słynnej kliniki profesora Zubowa na leczenie oparzeń. Czytałem, że mają tam też oddział weterynaryjny. To gdzieś pod Moskwą, adres mam w komputerze.

– Ale my jedziemy znacznie dalej – zwróciłem uwagę.

– To wypiszę je dopiero na poniedziałek. Nikt się nie zdziwi, że przed wizytą w klinice pojedziecie na parę dni do znajomego, który was zaprosi. A zaproszenie macie?

– Nie, ale Igor prześle nam je komputerem – odrzekłem.

– To dobrze. Ale pozostaje sprawa jej własności i certyfikatu. Bez tego nie przekroczycie granicy. Puma to nie jest zwykły kot czy pies, a ja nie mogę wam go wystawić.

– A kto może? – spytałem natychmiast.

– Gucwiński. Trochę go znam leczyłem mu nieraz zwierzęta. To tak znana osoba, że jeśli zobaczą jego podpis, przepuszczą was na pewno. Ale nie macie chyba nic w zamian, co mogłoby go zainteresować.

– Ależ mamy! – krzyknąłem. – Zwierzęta z innych światów! Z pewnością znajdą się tam gatunki identyczne z niemal wytępionymi u nas. Zaproś go do nas na obiad i powiedz ogólnie, że w zamian za czysto formalną przysługę, postaramy się załatwić mu jakieś zupełnie wyjątkowe okazy. I to rozwiązuje sprawę Buleny. Masz tu jej zdjęcie, pokaż mu. A Kelia? Potrzebna jej będzie metryka urodzenia i coś tam jeszcze.

– Nie macie nikogo, kto miałby córkę w jej wieku?

– Parę osób, ale kto pożycza... – zacząłem, ale nagle urwałem. – Zdzisiek! – krzyknąłem. – Mój kolega z klubu fantastyki. Jego Marusia jest chyba o rok młodsza, ale to nie szkodzi. I

także jest blondynką! Na pewno zgodzi się w tym uczestniczyć! On i Danusia będą rodzicami Kelii i właścicielami Buleny. W ich domu był: pożar i nie mogą z nami pojechać, więc wysłali je z kuzynami.

– A może i Kelię skierować do tej placówki? – zaproponowała Krystyna. – Opatrunku jej na pewno nie ściągną.

– Nie mogę jej wypisać skierowania – zwrócił uwagę Karol.

– Ale profesor Krabusiewicz mógłby – zareplikowałem.

– Ależ on ma chyba ze sto lat – powiedziała Krystyna.

– Osiemdziesiąt dziewięć – sprostowałem. – To całkiem jeszcze sprawny staruszek. Jego też zaprosimy i jeśli zdoła je zaaprobować na pewno wypisze, co potrzeba.

Przetłumaczyliśmy Kelii i Bulenie ustalone z Karolem rozwiązanie sprawy ich podróży i zapytałem dersankę, czy zgodzi się chodźić na smyczy – ma być przecież zwierzęciem. Odpowiedziała:

– Żaden bantak a i naturalny u nas nigdy by się na coś takiego nie zgodził. Duma istoty rozumnej nie pozwoliłaby mu na to, a poza tym kojarzyłoby się te z dawnym niewolnictwem. Ale tutaj, jeśli to konieczne, to zniosę wszystko, nawet tych kilka godzin wstydu!

– Brawo, Bulena! – zawołaliśmy oboje z Krystyną. Ręce składały się nam do oklasków, lecz nie klaskaliśmy, nie wiedząc, co mogłoby to oznaczać na Wanterii. Potem okazało się, że to samo, co u nas.

– Aha, jeszcze jedno! – przypomniała sobie Krystyna. – Kelia, chodź? tutaj! – wyjęła centymetr i zaczęła ją mierzyć. – Muszę ci kupić jakieś ubranie. W tym wyglądasz u nas śmiesznie, a poza tym tam, gdzie jedziemy, są już mrozy.

– I woalkę – chciałem powiedzieć to po wantersku, ale nie było takiego słowa.

– Myślisz, że to jeszcze gdzieś będzie? – spytała Krystyna. – Kto jeszcze w tym chodzi? I po co? Jeśli będzie w bandażu...

– Starsze panie czasem chodzą. Sam widziałem niedawno A na pewno będzie w tym wyglądała lepiej niż z bandażem na wierzchu – przerwałem.

– Poszukam – obiecała Krystyna, wyjaśniła Kelii, o czym mówiliśmy, po czym spojrzała na zegar i dodała: – No ale musimy już iść. Gdyby nie Karol, Mirek by się pewnie spóźnił. A wy albo siedźcie przy tym – wskazała na telewizor – albo Marcinek pokaże wam nasze gry – wskazała na komputer. – Bawcie się dobrze i pilnujcie się nawzajem.

– Ale to... wszystko jest wspaniałe! – Kelia była zachwycona. – Nam by się coś takiego przydało!

– Nie da rady. To jest na prąd elektryczny – i uświadomiłem sobie, że to pojęcie powiedziałem po wantersku. – Co?! Wy go znacie? – spytałem, zdumiony, że to u nich istnieje, lecz Bulena natychmiast odpowiedziała:

– Niektórzy magowie potrafią go wytwarzać. Bawią się tym.

– A u nas to podstawowe źródła zasilania. Ale o tym będziemy rozmawiali później. Do widzenia!

Ubrałem się i wyszedłem z Karolem. Wiedziałem, że Krystyna też za chwilę wyjdzie, ale do liceum, w którym uczyła matematyki, To było znacznie bliżej, choć w przeciwnym kierunku. Dlatego nigdy nie wychodziliśmy razem.

Wszystko załatwiłem tak, jak planowałem. Zadzwoniłem też do punktu kontroli celnej przy wrocławskim lotnisku i upewniłem się, że do wyjazdu za granicę z dzieckiem nie własnym, trzeba mieć pisemną zgodę jego rodziców albo metrykę urodzenia i zdjęcie, albo nowo wprowadzony dziecięcy paszport. Do Zdzisława postanowiłem zadzwonić dopiero z domu.

Wróciłem koło wpół do dziesiątej. Cała trójka siedziała przy telewizorze i bawili się pilotem. Marcinek od czasu do czasu tłumaczył na wanterski jakieś zdanie z ekranu, lecz i tak wątpię, czy nasi goście coś z tego rozumieli. Podobał im się po prostu sam ruchomy obraz. Krystyny jeszcze nie było – robiła zakupy.

Poszedłem do siebie i zacząłem się pakować. Kelia i Bulena poszły ze mną – chciały widzieć wszystko, co zabieram. Kiedy wziąłem do ręki aparat fotograficzny, Kelia zapytała:

– To też na prąd? – pamiętała „szybki portret”, jaki zrobiłem jej w nocy.

– Nie.. I chyba to do was wezmę. Albo lepiej to – wskazałem kamerę video. – Lecz wy i tak nie będziecie potrafili tym się posługiwać. Poza tym niedługo skończyłyby się wam te części – pokazałem kasety – a nowych tam nie będzie. Ale tu, jak pokażę ruchome obrazki z waszego świata, z pewnością wszyscy poszaleją.

Kelia mruknęła coś potwierdzającego i nagle zatoczyła się do tyłu. Byłaby upadła, gdybym jej nie podtrzymał. Położyłem rękę na jej czole. Miała naprawdę wysoką gorączkę. Rozpiąłem jej parę górnych guzików sukienki, częściowo zsunąłem jej z ramion. Pod nią miała coś w rodzaju kremowej ni to koszulki, ni to halki z rękawami.. Kiedy i to jej spuściłem, zobaczyłem na piersiach niemal współczesny stanik, a nad nim dużo brązowych plamek.

Skąd tu stanik? – pomyślałem, zdziwiony, pamiętając, że u nas zaczęto je nosić dopiero na początku dwudziestego wieku, a do tego czasu obowiązywały gorsety, teraz jednak nie to było najważniejsze. Zapytałem Bulenę, wskazując na plamki:

– Transformacja?

– Tak – odrzekła dersanka – U nas jest to o wiele szybsze, ale przebiega podobnie. Musi dużo jeść i spać, a nie chciała się położyć. Zagoń ją, Mirek.

– Do kuchni! Już! – powiedziałem ostro, jak do psa. Zataczając się poszła, a ja za nią. Dałem jej kilka kromek chleba z czymś i wodę z czajnika, pochłonęła błyskawicznie. Potem zaprowadziłem do łóżka, zdjąłem sukienkę i położyłem. Zasnęła niemal natychmiast.

– Jak to dalej przebiega? – spytałem Bulenę.

– Myślę, że gorączka do wieczora się zmniejszy, w nocy cała skóra zrobi się czerwonobrązowa, jutro zacznie porastać sierść, a...

– Jutro będziemy już waszym świecie – przerwałem. – Pewnie nastąpi natychmiastowe przyśpieszenie transformacji. Ale co się stanie, jeśli nie zdążymy zamknąć bramy?

– Na razie nic. Wymiesza się trochę powietrza i może jakiś ptak czy inne zwierze przedostanie się z jednej strony na drugą.

– I trochę magii od was dostanie się do nas – dodałem.

– Tak, ale to nie ma znaczenia Ale gdyby ta brama pozostała otwarta bardzo długo, to może być całkiem niedobrze.

– Jedną bramę już macie otwartą – zwróciłem jej uwagę.

– Właśnie. Werst i Gewoka mówili nawet, że to śmiertelne niebezpieczeństwo dla obu światów. A tamci nie zdają sobie z tego sprawy... Nie, Mirek, my musimy wrócić! – jęknęła dersanka. – Żeby nie wiem co, musimy!!!

– Nie martw się, Bulena – dodałem jej otuchy, głaszcząc ją po grzbiecie. – Na pewno się uda Może ty też pójdziesz spać?

Zgodziła się, wyciągnęła się na podłodze obok łóżka, na którym spała Kelia, podłożyłem jej pod głowę poduszkę i zasnęła.

Zadzwoniłem do Zdzisława. Zacząłem od pytania: stoi czy siedzi. Kiedy odpowiedział, że stoi, poradziłem, by usiadł i siedział mocno, żeby nie spadł z krzesła i powiedziałem, że mam w domu przybyszów z innego magicznego świata. Gdyby mnie nie znał, pewnie by nie uwierzył. Chciał przyjechać natychmiast, ale poprosiłem, żeby przyjechał dopiero na obiad z papierami córki. Potem spakowałem jeszcze parę rzeczy, a kiedy przyszła Krystyna, poprosiłem, żeby obudziła mnie na obiad, i też poszedłem spać.

Obudziłem się sam. Z kuchni dochodziły smakowite zapachy. Zajrzałem do pokoju Krystyny. Przy stole siedział jej ojciec, a ona z mamą robiły obiad. Kelia spała, Bulena zaś siedziała po zwierzęcemu na podłodze i wraz z Marcinkirem oglądała jakąś kreskówkę. Ujrzawszy mnie, zapytała:

– Mówiłeś, że zwierzęta u was nie mówią A to?

– Ależ to bajki. Rysunkowe bajki – odrzekłem i zacząłem jej z grubsza wyjaśniać, na czym polega film animowany. Dość szybko zrozumiała, o co chodzi. Naprawdę mądre stworzenie!

Zaledwie zdążyłem się ubrać, gdy przyjechał Zdzisiek. Wpuściłem go i pokazałem Bulenę. Dersanka, widać poinstruowana wcześniej przez Krystynę, wstała, podeszła do niego, stanęła na dwóch łapach i podając mu prawą przednią, powiedziała po polsku:

– Dzień dobry. Nazywam się Bulena.

– Więc to prawda! – mruknął Zdzisiek. – Niesamowite!

– A co, myślałeś może, że cię nabieram? – spytałem.

– Nie, ale w coś takiego naprawdę trudno uwierzyć. Przecież to... to spełnienie naszych najskrytszych marzeń! Kontakt z innym światem, i to magicznym! Kiedy stamtąd wrócisz, dopiero będzie spotkanie!

Zgodziłem się, zaznaczając tylko, że muszę najpierw wrócić, pokazałam mu śpiącą Kelię i streściłem naszą nocną rozmowę. Zaledwie zacząłem, przyszedł profesor Krabusiewicz. Był dobrym znajomym jeszcze moich dziadków z przedwojennego Jaworowa, a potem długie lata jednym z najlepszych wrocławskich chirurgów. Jeszcze kilka lat temu pełnił czasem rolę konsultanta przy trudniejszych operacjach. Mama wyszła z kuchni, poszła z nim do pokoju Marcinka i dość długo wprowadzała w sprawę. Oboje skończyliśmy prawie równocześnie. Mama z profesorem wyszli podeszli do nas i poproszona przeze mnie dersanka przywitała się z nim tak, jak ze Zdziśkiem. Jemu także trudno było w to wszystko uwierzyć, lecz powiedział, że skierowanie Kelii wypisze, choć właściwie to powinien nas obłożyć ścisłą kwarantanną, gdyż nie wiadomo z jakimi bakteriami mieliśmy do czynienia przy przybyszach.

– Musiałby pan obłożyć pół Wrocławia – zaśmiałem się. – Przecież już wychodziliśmy, spotykaliśmy się z wieloma ludźmi, którzy stykali się z innymi... Pozostaje tylko wierzyć, że nie dojdzie do wybuchu jakiejś wielkiej epidemii. A nawet, jeśli dojdzie, to i tak z pewnością ją opanujecie. A tamten świat potrzebuje naprawdę szybkiej pomocy.

Nie pozostało mu nic innego, jak tylko zgodzić się ze mną. Po kilku minutach przyjechał też Karol z już wtajemniczonym Gucwińskim. Dyrektor ZOO opowiadał, że gdy Karol wystąpił z ofertą załatwienia mu niezwykle rzadkich, ginących bądź nawet całkowicie wytępionych zwierząt, nie mógł uwierzyć. Gdyby nie znał Karola wcześniej, pomyślałby, że to jakiś wariat. Przekonało go dopiero zdjęcie Buleny i podkreślenie Karola, że nic nie straci na przyjściu do nas, w ostateczności po prostu zje dobry obiad. Wystarczyło mu jedno spojrzenie na Bulenę, żeby uwierzył we wszystko. Szok światopoglądowy musiał być spory, ale wytrzymał go całkiem nie źle. Przyniósł ze sobą grubą księgę, zawierającą ilustrowany wykaz owych zwierząt i zaczęliśmy go wstępnie przeglądać w trójkę z Buleną –  ja tłumaczyłem. Jedno z nich rozpoznała od razu.

– Wikorul – powiedziała wskazując wiwerę wodną.

– Znasz to??! – Gucwiński był wyraźnie przejęty.

– Ależ tak, to u nas bardzo pospolite zwierzę –  odrzekła. – Na nim został oparty baxtron, jeden z „najlepszych” ziemnowodnych bantaków.

– A czy on nie jest przypadkiem naturalnym? – spytałem.

– Nie, chociaż niektórzy uważają, że rokuje pewne nadzieje na przyszłość jako ziemnowodne zwierzę o dobrej chwytności. Na razie jednak jest zbyt małe i ma zbyt krótki cykl życiowy.

– A u nas obserwowano je tylko raz, gdzieś w Afryce. Wiecie co, zostawię wam tę księgę. Spróbujcie mi znaleźć coś jeszcze osbornicitis piscivera.

Przy rzadkich i egzotycznych zwierzętach będę zawsze podawał w przypisach nazwę łacińską i natychmiast wystawił certyfikat, z którego wynikało, że wyraża zgodę na wyjazd do Rosji na leczenie oparzeń czteroletniej pumy koloru szarego imieniem Bulena, stanowiącej własność Zdzisława Nadalskiego, chwilowo pod opieką jego kuzyna, Mirosława Działyńskiego, który bierze wszelką odpowiedzialność za ewentualne szkody, wyrządzone przez dzikie zwierzę. Kiedy jej to przetłumaczyłem, uśmiała się. Gucwiński zostawił na dokumencie pieczątkę wrocławskiego ZOO i wszyscy trzej podpisaliśmy się w odpowiednich rubrykach.

W międzyczasie mama i Krystyna podały obiad w pokoju tej os­tatniej, Kelii nie budziliśmy, chcąc, żeby jak najwięcej wypoczęła, ale i tak zebrało się nas dziewięcioro. Trzeba było rozsunąć stół. Goście podziwiali Bulenę, jak zgrabnie potrafi posługiwać się łyżką, mając łapy na oko niewiele chwytniejsze od kocich. Z widelcem miała więcej kłopotów, raz czy dwa nawet jej wypadł, ale też dała radę – jak opowiadała, u nich dopiero niedawno go wymyślono. Noża jej nie daliśmy, podobnie jak Marcinek otrzymała wszystko pokrojone na talerzu. Gały czas rozmawialiśmy, dersanka za naszym pośrednictwem opowiadała gościom o swoim świecie. Gdy wspomnieliśmy, że może nam zabraknąć pieniędzy na podroż, goście natychmiast nam je dali. Zanotowaliśmy skrzętnie, kto ile, mając zamiar wszystko oddać po powrocie.

W pewnym momencie rozmowa zeszła na ciała Gewoki i prześladowcy. Zapytałem Karola, co z nimi zrobił. Odpowiedział, że przechowuje je w swoim wiwarium, jutro – był to dzień Wszystkich Świętych – przeprowadzi sekcję, a potem spali jak zwierzęce. Bulena w pierwszej chwili nie mogła pogodzić się z takim potraktowaniem Gewoki, lecz wyjaśniłem jej, że Karol nie ma innej możliwości i może zachować tylko jakiś nieduży fragment zwłok, które postaramy się później jakoś dostarczyć wanterczykom. Będą mogli urządził jej symboliczny pogrzeb – zasługiwała na to! Dersanka musiała się tym zadowolić.

Kończyliśmy już, kiedy odebrałem sygnał z komputera. Był to Igor. Przekazał nam pisemne zaproszenie i odbyliśmy krótką rozmowę.

On również wpadł na pomysł z kapturkiem dla Buleny, któryś z jego kolegów podsunął mu też chyba dobre miejsce na otwarcie bramy, choć jeszcze tego nie sprawdzał, u nich była już dawno noc. Wybierze się tam jutro rano.

Kiedy wyłączyłem komputer, mama nagle zapytała, co będzie, jeśli z jakichś powodów nie wrócimy. Początkowo chciałem obrócić to w żart, lecz po chwili przyznałem jej rację: rzeczywiście była to osobliwa i mimo wszystko ryzykowna podróż. Nie wiadomo, co nas tam może czekać. Napisałem coś w rodzaju testamentu, w którym książki przekazałem klubowi s-f, a dom i całą resztę – mojemu bratu Pawłowi. Na czas podróży domem i zwierzakami miała zająć się mama. Na razie została z Krystyną i jej ojcem i zaczęli sprzątać po obiedzie i pakować resztę rzeczy.

Tymczasem ja z pozostałymi wsiedliśmy do furgonetki Karola. Uprzedziłem Bulenę, by była przygotowana na dziwne dla niej widoki i nie bała się, ale ta odrzekła:

– Czego mam się bać? Jestem z wami.

– Tak, ale my jesteśmy do tego przyzwyczajeni, a ty...

– A ja nie. I co z tego? Co może mi się stać z tobą? Bałam się wtedy, podczas ucieczki przed tamtymi. To była makabra! Wyczerpałam już chyba swój limit strachu na całe życie. A tu po prostu inny świat, techniczny. Jasne, że muszą w nim być dziwne widoki.

Ależ rozsądek! Po prostu inny świat... Nie jestem pewny, czy ja na jej miejscu wykazałbym aż takie opanowanie.

Gucwiński pożegnał się prawie od razu – ZOO było tak blisko, że mógł właściwie pójść piechotą. Zaraz za mostem Zwierzynieckim koło szpitala wysiadł też profesor Krabusiewicz, biorąc od Zdzisława dokumenty jego córki. Powiedział, żeby wstąpić po niego w drodze powrotnej. Sam Zdzisław opuścił nas przy rondzie Powstańców Śląskich – niedaleko mieszkał – a mnie z Buleną Karol zawiózł jeszcze kawałek dalej, na Krzyki, gdzie był współwłaścicielem dużej prywatnej kliniki weterynaryjnej.

Przez całą drogę dersanka rozglądała się z ciekawością po mieście i zamęczała mnie pytaniami, na które cierpliwie odpowiadałem. Wprawdzie była już noc, ale wszędzie było jasno, a poza tym te dersany, które, jak ona, były nimi już od wielu pokoleń, miały, jak się później dowiedziałem, pewne dodatnie kocie cechy w zmysłach. Na przykład jej zielone oczy łączyły korzystne cechy kocie i ludzkie: z jednej strony widzenie przy bardzo słabym świetle, z drugiej zaś rozróżnianie kolorów.. Podobnie słuch i węch miała o wiele lepszy od ludzkiego, choć na pewno gorszy od kociego.

Pytała się między innymi o tramwaje, które dla niej określiłem jako „wozy elektryczne”. Gdy wspomniałem, że w pierwszych latach były ciągnięte przez konie, natychmiast postanowiła, że wprowadzi to i u nich. Imponowały jej kolorowe neony, wysokie domy i wiele innych rzeczy. Z prawdziwą ulgą powitałem krótka przerwę, gdy Karol oznajmił, że dojechaliśmy na miejsce. Było już po szóstej, wprawdzie niektóre oddziały dyżurowały na okrągło całą dobę, ale jego pawilon był ciemny. Wpuścił nas do poczekalni i znikł w swoim gabinecie. Wrócił w centymetrem, zmierzył głowę Buleny i kazał nam czekać. Po niecałym kwadransie nas zawołał. Gdy weszliśmy, właśnie kończył sklejać nieregularne pudełko z brystolu. Powiedział:

– Formalnie robimy to zupełnie inaczej, ale dla niej to wystarczy. Załóż jej to, Mirek.

Założyłem. Cała głowa zniknęła w „pudełku”. Rzeczywiście nic nie było widać. Tylko z przodu znajdowały się dwa otworki na oczy, a pod nimi trochę pustej przestrzeni. Karol celowo wysunął tę część do przodu, gdyż zwykła puma miałaby w tym miejscu pysk. Był tam także otwór, lecz cały zasłonięty siatką z gazy. Warkoczyki nie bardzo się mieściły, więc za zgodą Buleny obciąłem je.

– Mała strata – mruknęła. – No i jak wyglądam?

– Jest tu gdzieś lustro? – zapytałem, wiążąc jej na szyi sterczące z kapturka sznurówki.

– Jest. – Karol zaprowadził nas do łazienki.

Bulena stanęła na dwóch łapach i spojrzała w lustro.

– Zupełnie nieźle – oceniła. – Nic nie widać, nigdzie nie uwiera... Jak jest u was „dziękuję”? – powiedziałem jej

– Dziękuje, Karol!

– A może by ją trochę naprawdę „poparzyć”? – zaproponował Karol, wręczając mi wypisane zaświadczenia o badaniach, rozpoznaniu i leczeniu z sumą, jaką niby to Zdzisław miał za to zapłacić – była całkiem spora – i skierowanie na dalsze leczenie pod Moskwą oraz świadectwa jej szczepień na wściekliznę i kilka kocich chorób, z datami zgodnymi z cyklem rozwojowym pumy. – No wiesz, wygolić z sierści kilka miejsc i posmarować je czymś lekko żrącym. Będzie ją trochę piekło dzień czy dwa, ale szybko zniknie, za tydzień czy dwa nawet sierść odrośnie – a będzie bardziej wiarygodne.

Przetłumaczyłem i Bulena zgodziła się, mrucząc pod nosem coś w rodzaju: „Czego to się nie zrobi dla uratowania świata!”. Karol zrobił jej kilka efektownie wyglądających „oparzeń”, zdjąłem jej kapturek i wyszliśmy. Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy najpierw do pobliskiego domu towarowego, gdzie kupiliśmy dla dersanki obrożę ze smyczą, a potem na dworzec. Zatrzymaliśmy się na placyku pomiędzy bocznym wejściem a stacją benzynową, dałem mu pieniądze i poszedł kupić bilety na pociąg, zestawiając nas w nieoświetlonym pojeździe. Był to pociąg pośpieszny z dopłatą, taki „półekspres”, drogi i bez ulg, ale szybki – nie zatrzymywał się nawet na paru stacjach, gdzie stają „zwykłe” pociągi pospieszne i miał też inne zalety. Siedzieliśmy i czekaliśmy, rozmawiając. Akurat na peron pierwszy najbardziej widoczny, wjechał jakiś pociąg.

– Właśnie czymś takim pojedziemy do Warszawy – wskazałem.

– Tym? Ależ to strasznie hałasuje! – odrzekła. – Jak w czymś takim można spać?

– Jak najbardziej można. Wewnątrz to się mniej słyszy, a poza tym monotonia tego stukotu usypia.

– A to co? – wskazała stację benzynową. – Fuj, ale śmierdzi! – zatkała z obrzydzeniem nos.

Wyjaśniłem jej, co to takiego – przez analogię do punktu karmienia koni na trasie dyliżansu.

– Aha. Ale te hałasy i zapachy...

– To ta druga strona medalu – przerwałem. – Nie ma nic za darmo, moja droga.. I wy też przez to kiedyś przejdziecie.

– Naprawdę nie da się tego uniknąć?

– Pracujemy nad tym. Są już nowe źródła energii, o wiele czyściejsze, ale jeszcze zbyt mało efektywne. Na przykład urządzenia przetwarzające energię słoneczną. Wraca się też do

początków i wykorzystuje do produkcji energii wiatr i wodę.

– Tak jak u nas są wiatraki i młyny wodne – zauważyła.

– No widzisz! Przy stosunkowo niewielkich przeróbkach dałoby się je chyba wykorzystać do produkcji prądu.

– Naprawdę? – zapytała zaskoczona.

– Tak, ale ja się na tym nie znam.

– A nie mógłbyś nam załatwić specjalistów, książki i inne potrzebne rzeczy? Mirek, proszę cię!

– Zastanowię się – odrzekłem wymijająco.

Co innego jednorazowa pomoc w odparciu inwazji obcych, a zupełnie co innego stała pomoc w rozwoju techniki, pomyślałem. Nie wiadomo, gdzie ich to może zaprowadzić.

Ale z drugiej strony, jeśli ich cywilizacja będzie dalej rozwijała się tak harmonijnie, jak przez ostatnie kilkaset lat – nawet biorąc pod uwagę dążenie wanterki do przedstawiania jej w możliwie najkorzystniejszym świetle – moja ewentualna ingerencja mogłaby im zaoszczędzić wielu ujemnych aspektów naszego rozwoju, wielu naszych ślepych uliczek, prób i błędów. Jak pamiętałem z nocnej rozmowy, manufaktury już tam istniały, Prawdopodobnie był tam więc poziom techniki porównywalny z naszym osiemnastym wiekiem – jak na świat magiczny naprawdę wysoki. Tak więc moja pomoc mogłaby nie tylko nieco przyśpieszyć wybuch rewolucji przemysłowej która i tak nieuchronnie by nastąpiła, lecz także „ucywilizować” ją, nakierować na właściwe tory, żeby nie wyrządziła tylu nieodwracalnych szkód w przyrodzie, jak w naszym świecie...

Na razie odłożyłem rozstrzygnięcie tego dylematu. Za mało miałem danych do podjęcia decyzji. Muszę najpierw poznać i zrozumieć tamten świat, porozmawiać z magami, dowiedzieć się czy nie są oni przypadkiem przeciwnikami rozwoju techniki – klęski w tej wojnie chyba ich jednak czegoś nauczyły? – a potem dopiero ingerować, i to jak najostrożniej. Karol przyniósł bilety i ruszyliśmy. Przed szpitalem czekał już na nas profesor Krabusiewicz, pomogłem mu wsiąść. Przekazał nam papiery i powiedział, że przed wyjazdem przyjdzie jeszcze raz, żeby fachowo zabandażować Kelii twarz. Minęliśmy naszą ulicę i zatrzymaliśmy się przed jego domem, na rogu dwie przecznice dalej. Wysiadł, a my pojechaliśmy jeszcze dwie przecznice i zatrzymaliśmy się przed domem Karola. Karol opowiadał wczoraj o Bulenie żonie i Stefania chciała koniecznie ją zobaczyć. Kiedy wjechaliśmy na podwórze, podszedł do nas bernardyn Karola, Saba, a za nią Stefania. Karol powiedział:

– Przepraszam, że tak późno, Stefa, ale musiałem pomóc Mirkowi. On za dwie godziny wyjeżdża i... Saba, leżeć! Pojadę z nim jeszcze na dworzec. Chciałaś zobaczyć tego „sfinksa”, o którym ci opowiadałem. Proszę bardzo.

Bulena wyszła z samochodu, przedstawiła się, a Stefania, mrucząc jakieś „ojejku?” i „A to dopiero! „, poprosiła, żebyśmy weszli do domu. Weszliśmy tylko na chwilę. Bulena poznała córeczkę Karola, niespełna trzyletnią, Wiktorię, która zupełnie się jej nie przestraszyła. Karol posadził dziewczynkę na jej grzbiecie i zrobił zdjęcie.

– Będę miał pamiątkę – powiedział.

Po chwili rozmowy pożegnałem się z matką i córka, założyliśmy Bulenie kapturek i obrożę, wziąłem ją na smycz i poszliśmy do domu. Mogliśmy pojechać z Karolem, ale celowo z tego zrezygnowałem – obojgu nam był potrzebny taki próbny spacer. Głupio mi było trzymać na smyczy czy istotę rozumną, ale nie było innego sposobu. Szła bardzo spokojnie, a kilka mijanych po drodze osób nie zwróciło na nas uwagi. Kiedy wróciliśmy, pierwsze jej pytanie brzmiało:

– Co z Kelią?

– Długo spała. Gorączkę ma chyba mniejszą, ale wysypkę potworną. Ciągle pyta o was – odrzekła Krystyna. – Ale zdejmij już jej to. Kolacja gotowa..

– Jeszcze nie. Kelia to musi zobaczyć – powiedziała Bulena.

Dziewczynka siedziała na łóżku w samej „haleczce”. Wyglądała okropnie – wszystko oprócz głowy miała w brązowe i czarne cętki. Gdy zobaczyła mnie z Bulena na smyczy, zerwała się i zawołała:

– Co?! I ty się na te zgadzasz?!

– Muszę? – odrzekła spokojnie dersanka. – Ale to tylko na podroż. Gdy dotrzemy do naszego świata, smycz wyrzucimy a kapturek zachowam na pamiątkę. Możesz mi to już zdjąć.

– A to co? – Kelia wskazana na „oparzenia”. – Coś ci się stało?

Wyjaśniliśmy jej, że to część maskarady i że ona sama też będzie musiała wziąć w niej udział. Ubrała sukienkę i zasiedliśmy do kolacji. Choć w czasie naszej nieobecności jadła obiad, teraz też zjadła najwięcej ze wszystkich. Mama i Krystyna prawie wszystko już spakowały, więc tylko to przejrzałem, dodałem parę drobiazgów i pokłóciłem się z Marcinkiem, który chciał zabrać wszystkie swoje zabawki. Zgodziłem się na kilka małych, a co do reszty, okłamałem go, że tam, gdzie jedziemy, będzie miał: podobne.

Zaledwie skończyłem, przyszedł profesor. Przyniósł materiały opatrunkowe i zabandażował twarz Kelii tak, że widać było tylko jej oczy i usta. Nawet nos zasłaniała siatka z razy. Najwięcej kłopotów było z elfimi uszami, ale i to w końcu udało się ukryć. Pożegnał się, życząc nam powodzenia, a Krystyna podała Kelii ciepłe ubranie wraz ze wszystkimi dodatkami: buty, rękawiczki, czapka, szalik, woalka – jednak i ją gdzieś dostała. Dziewczynka przebrała się i w woalce, z artefaktemi ukrytym pod kurtką prezentowała się całkiem nieźle. Przez woalkę przeświecał bandaż, ale to nie raziło. Po namyśle zawinęliśmy bandażami także jej dłonie – celnikom może się wydać podejrzane, że nie zdejmuje rękawiczek w ciepłym hallu dworca. Jej stare, brudne i pozadzierane w czasie kilkudniowej ucieczki ubranie zestawiliśmy do wyrzucenia. Na ramię daliśmy jej niewielką torbę z. jakimiś chrupkami do pojadania.

Potem posiedzieliśmy jeszcze trochę z rodzicami, kilkanaście minut po ósmej pożegnaliśmy się z nimi – tak wylewnie, jakbyśmy mieli już nigdy się nie spotkać – i wzięliśmy baraże, Rzeczy osobistych zabieraliśmy niewiele, ale książki dla Igora oraz kamera i kasety video były dosyć ciężkie. Te dwie torby wziąłem ja, Krystyna trzecią, lżejszą, a Kelia Bulenę na smycz. Tak obładowani zaczęliśmy podróż do obcego świata, praktycznie w nieznane...

 

PODROŻ

 

Uprzedzony telefonicznie Karol właśnie nadjeżdżał. Pomógł nam wsiąść i rozmieścić rzeczy w furgonetce, po czym ruszyliśmy. Kelia rozglądała się z ciekawością po mieście i pytała o wiele rzeczy, jak poprzednio Bulena. Tym razem jednak jechaliśmy o wiele krócej niż wcześniej i już po kwadransie byliśmy na dworcu.

Najpierw poszedłem na peron sam z Karolem. Zanieśliśmy bagaże i ponieważ pociągu jeszcze nie było, usiedliśmy na chwilę. Poczekaliśmy może ze dwie minuty, a kiedy pociąg przyjechał, ja zostałem, a on poszedł po resztę. Po chwili przyprowadził Bulenę, a Krystyna dzieci. Nasi goście z ciekawością rozglądali się po dworcu, ale natychmiast zagoniłem ich do pociągu, nie chcąc zwracać niczyjej uwagi.

Pasażerów było niewielu, zwłaszcza w wagonach pierwszej klasy sporo wagonów świeciło pustkami. Usiedliśmy wszyscy w jednym z nich i pożegnaliśmy się z Karolem.

– Cześć Mirek, przyślij stamtąd pocztówkę – zażartował.

– Postaram się – odrzekłem w tym samym kpiarskim tonie, markując zdenerwowanie.

Na chwilę opuściłem okno i, gdy pociąg ruszył, pomachaliśmy sobie rękami. Ściągnęliśmy Bulenie kapturek i obrożę, sami zdjęliśmy kurtki, a Kelii również woalkę i rękawiczki. Potem oni zostali w przedziale, a ja wziąłem termos z mocną czarną kawą, trochę cukierków i książkę, wyszedłem na korytarz i usiadłem na niewygodnym siedzeniu – zasnąć tu się raczej nie dawało. Jeszcze przed Oleśnicą Krystyna zgasiła w przedziale światło. Siedziałem, czytając książkę, ssąc miętówki i od czasu do czasu popijając łyk kawy, od czasu do czasu wstając i wyglądając w ciemność przez otwarte okno. Kilka razy już jeździłem do Warszawy i zawsze denerwował mnie brak bezpośredniej linii kolejowej na odcinku Kępno-Sieradz, zmuszający do długich objazdów. Nie wiem doprawdy, dlaczego jej nie wybudowano.

Kontroler przyszedł gdzieś pomiędzy Kaliszem a Sieradzem. Podałem mu bilety i poprosiłem, żeby nie wchodził do przedziału.

– Widzi pan, tam są dzieci. Śpią, Mogłyby się rozbudzić, jeśli pan zapali światło – powiedziałem.

– Rozumiem – odrzekł. Mimo wszystko lekko rozsunął drzwi, rzucił okiem w ciemny przedział, zapewne policzył sylwetki, mruknął coś jak „zgadza się” i poszedł dalej. Pierwsza przeszkoda za nami, pomyślałem z ulgą.

Zaraz potem kawa mi się skończyła, więc poszedłem po nową do wagonu restauracyjnego, w którym przesiedziałem nad książką do Łodzi. Kiedy pociąg zaczął zwalniać, powróciłem na swej posterunek przed przedziałem z kolejną kawą w termosie. Tkwiłem tam do Żyrardowa, w którym obudziłem wszystkich.

– Warszawa? – zapytała Krystyna. W tym momencie pociąg ruszył.

– Nie. Żyrardów, chyba ostatnia stacja przed Warszawa. Taki pociąg raczej w Pruszkowie się nie zatrzymuje. Musimy mieć trochę czasu na ubranie się i przekąskę. Jak się spało, Buleno?

– Zupełnie nieźle – odrzekła. – A ty jak się czujesz, Kelia?

– Niezbyt dobrze – przyznała.

Położyłem rękę na jej czole. Miała gorączkę cały czas, czuło się to nawet przez bandaż. Spuściłem jej na chwilę sukienkę z ramion. Niemal całe ciało miała brązowe, pokryte na razie delikatnym puszkiem, z którego jednak miejscami zaczynały już wyrastać wyższe kępki seledynowej sierści. Kciuki miała wyraźnie mniejsze, natomiast paznokcie na pozostałych pal­cach były dłuższe i grubsze. Daliśmy jej prawie wszystkie zabrane kanapki i dosłownie pożarła je. Popiła prawie całą litrową butelką coca-coli, drugą wypili wszyscy pozostali do spółki. Ubraliśmy się i kiedy pociąg zatrzymał się w Warsza­wie, byliśmy gotowi.

Krystyna wyjrzała na korytarz. Z obu stron przy drzwiach sta­ło po kilkanaście osób, które zaczynały wysiadać. Postój był tutaj dość długi, więc nie musieliśmy się śpieszyć. Spokojnie wszystkich przepuściliśmy, jak również kilku wsiadających od razu po zatrzymaniu i wyszliśmy. Szybko przeszliśmy tunelem i znaleźliśmy się na placu przed dworcem.

– Jedziemy taksówką? – spytała Krystyna.

– Ty z dziećmi jedź. My albo weźmiemy drugą, albo jeśli nikt nie zechce nas zabrać, może pojedziemy jakimś autobusem. I kup bilety.

Krystyna kiwnęła głową. Kelia zatrzymała się z Buleną w pewnej odległości, pomogłem Krystynie wnieść bagaż, wróciłem do Kelii, wziąłem od niej smycz, dziewczynka też wsiadła, i odjechali.

Wyszedłem z Buleną z cienia. Przeszliśmy wzdłuż szeregu taksówek, ale widząc tak dużego kota, nikt nie chciał nas zabrać, choć zapewniałem o całkowitym braku zagrożenia, a nawet proponowałem dodatkową opłatę. Cóż, nie dziwię się.

Sprawdziłem autobusy. Na lotnisko jechał 602, lecz do najbliższego kursu było ponad pół godziny. Zastanawiałem się, czy nie pójść piechotą, gdyż wiedziałem mniej więcej, gdzie to jest, obawiałem się jednak, że będzie to dla mnie zbyt da­leko. Przy lotnisku jest wprawdzie przystanek kolejowy War­szawa-Okęcie, ale stają tam wyłącznie podmiejskie pociągi osobowe, o tej porze zaś chyba ich nie ma. Któryś z kierowców zaproponował mi przewiezienie „pumy” w... bagażniku. Było to jakieś wyjście i może bym się na nie zgodził – Bulenie byłoby tam ciasno, ale kilkanaście minut by wytrzymała – ale akurat przed dworcem zatrzymał się prywatny miniwan, z. którego wysiadła kobieta. Przypomniałem sobie, że kilka razy jeździłem już takimi samochodami.. Mają obracane fotele typu lotniczego, które można dość dowolnie ustawić, przy tym na tyle wysokie, że nad nimi nie ma miejsca, żeby puma” mogła tamtędy się przedostać.

Zanotowałem numer dyspozytorni taksówek, powiedziałem Bule­nie, żeby chwilkę poczekała i zaczepiłem końcówkę smyczy na słupku łańcuchowej barierki, wróciłem do hallu dworca i zadzwoniłem z kabiny. Zapytałem, czy mają miniwany. Dyspozytor powiedział, że mają i zaraz przyślą. Powróciłem do Buleny i czekaliśmy. Po kilku minutach przyjechał pożądany samochód, kierowca ustawił odpowiednio fotele, usiedliśmy z Buleną w tylnej części i pojechaliśmy.

Ruch o tej porze był niewielki, więc znaleźliśmy się przed lotniskiem bardzo szybko. Zapłaciłem, wysiedliśmy i zaczęliśmy rozglądać się za resztą naszej grupy. Dzieci siedziały na jednej z ławek przed wejściem, pilnując obu cięższych toreb. Krystyny i najlżejszej torby nie było.

– Jeszcze nie kupiła tych... ee... kart wstępu? – zapytałem Kelię.

– Kupiła, ale poszła załatwiać klatkę dla Buleny – odrzekła.

Usiadłem z nimi i czekaliśmy. W trakcie tego czekania przyszło mi nagle coś do głowy:

– Słuchaj Kelia, czy twój artefakt mógłby zmienić kolor i stać się bardzo lekki?

– Mógłby, ale po co? Straci całą swoją obronność i każdy będzie mógł mi go ściągnąć.

– Nikt ci go nie zdejmie, jeśli będą myśleli, że to zabawka. A gdyby odkryli, że te złoto... Wyobrażasz sobie. U nas także byłoby to bezcenne. Nie będą w stanie ci go zdjąć, ale jeśli go odkryją, zrobi się potworne zamieszanie i wtedy już na pewno nas nie przepuszczą. Więc zmień jego kolor, uczyń jak najlżejszym i powieś na widoku. Ale nie tutaj. O, tam jest żywopłot, ukryj się za nim.

Kelia poszła i zaraz wróciła z niebieską zabawką na wierzchu. Udzieliłem jej jeszcze informacji, że przy przechodzeniu przez bramkę magnetyczną ma go zdjąć na chwilę i położyć na stojącym obok stoliku. Kiedy obiecała, że tak postąpi, uznałem, że ta sprawa jest już załatwiona i przestałem się przejmować.

Po kilku minutach przyszła Krystyna. Załatwiła klatkę, głównie dzięki certyfikatowi Gucwińskiego, powiedziała jednak, że to ja, jako opiekun Buleny, muszę być przy jej „załadunku”. Najpierw jednak musimy przejść przez kontrolę celną.

Poszliśmy. Celnicy byli uprzejmi, ale dokładni. Przeszukali wszystkie torby, któryś zapytał nawet o artefakt, ale zadowoliła go moja odpowiedź, że to zabawka chorego dziecka. Kelia rzeczywiście nie musiała nawet chorej udawać, widać było, że naprawdę źle się czuje.. Któryś z celników wyraził nawet wątpliwość, czy w tym stanie powinna lecieć, ale ja powiedziałem, że biorę na siebie wszelkie konsekwencje związane z jej stanem. Musimy być dzisiaj w Jekatierinburgu, to było bardzo ważne. I w końcu machnął ręką. Chyba nawet im przez myśl nie przeszło zaglądanie pod bandaż dziewczynki, nie mówiąc już o kapturku „pumy”. Przejrzeli tylko ich papiery i w końcu nas puścili. Jeden z nich zaprowadził mnie do pomieszczenia, w którym czekał bagażowy z klatką na wózku. Otworzył ją i prowadzona przeze mnie Bulena zaraz do niej wskoczyła i odwróciła się. Odpiąłem smycz, zwinąłem ją i włożyłem do kieszeni kurtki. Bagażowy zamknął klatkę na klucz i podał mi, a ja włożyłem go obok smyczy, pochyliłem się tuż obok głowy Buleny i szepnąłem po wantersku:

– Trzymaj się, kochana, do widzenia.

– Gdyby Herton to widział – odszepnęła.

– Byłby z ciebie dumny. Naprawdę świetnie to znosisz. Połóż się. Leżeć – zakomenderowałem głośno i dersanka natychmiast położyła się.

– Dobrze ułożona – zwrócił uwagę bagażowy, idąc za mną do kasy. – Ale jednak ja bałbym się podróżować z takim drapieżnikiem.

– Inaczej bym jej nie zabierał – odrzekłem. – A w ogóle to drapieżniki nie są wcale takie krwiożercze, jak się powszechnie uważa. Znacznie mniej od ludzi, może mi pan wierzyć. Córka kuzynki zresztą zawdzięcza jej życie. Wyciągnęła ją z płonącego pokoju. Teraz jadą razem się leczyć.

– Więc to dlatego ma ten kapturek – domyślił się bagażowy – Ale jak ją karmicie? Zdejmujecie jej to?

– Tak, zdejmujemy. Mógłbym i teraz zdjąć, ale jej głowa to teraz paskudny widok.

– Wyobrażam sobie – mruknął.

– Poza tym ten kapturek spełnia też rolę kagańca. Kasa wyda mi na nią kwit?

Obaj z celnikiem potwierdzili. Zostawiliśmy w kasie resztę bagaży, zapłaciliśmy za nie i Bulenę, kwit na „pumę” ja schowałem do kieszeni, pozostałe Krystyna do torebki i bagażowy z klatką odjechał do innego wyjścia. Poszliśmy dalej. Po przejściu przez odprawę Straży Granicznej, gdzie bardzo dokładnie sprawdzano wszystkie nasze papiery, ale nie dopatrzono się żadnych uchybień, i bramkę magnetyczną, gdzie Kelia wszystko zrobiła właściwie, a ja o mało nie zapomniałem wyjąć smyczy – jej końcówka także jest metalowa – weszliśmy korytarzem teleskopowym do samolotu. Znaleźliśmy nasze miejsca, Krystyna usiadła przy Marcinku, pozostawiając dla mnie fotel obok Kelii. Chciało mi się potwornie spać, więc usiadłem głębiej, przy oknie, tłumacząc Kelli, że i tak w nocy nic nie zobaczy, zwłaszcza że niebo zakrywały chmury. Ta spytała sceptycznie:

– W takim razie jak ten, no... samolot będzie mógł coś w tym zobaczyć?

Wyjaśniłem jej, że to nie samolot, tylko człowiek, który nim kieruje i że ma on do pomocy różne urządzenia, między innymi coś w rodzaju oczu – czy raczej uszu – nietoperza. Przypiąłem do fotela pasami ją i siebie, zapewniając, że Krystyna jej to zaraz po starcie zdejmie i przywiozą jedzenie. Potem wyciągnąłem się wygodnie w fotelu i zasnąłem. Nie obudził mnie nawet start, lecz dopiero stewardesa krótko przed lądowaniem w Moskwie, wraz z Kelią. Jak się potem dowiedziałem, dziewczynka sporo zjadła, po czym też zasnęła. Rozejrzałem się półprzytomnie, nie bardzo w pierwszej chwili zdając sobie sprawę, gdzie jesteśmy, ale szybko oprzytomniałem. Kelia jeszcze dłużej nie mogła połapać się, gdzie się znajdujemy, przyszła jako tako do siebie dopiero po wylądowaniu, kiedy rozpiąłem jej pasy i siłą postawiłem na nogi. Znowu czuła się gorzej. Włożyła jej rękę pod kołnierzyk – sierści miała już sporo, na szczęście mogła jeszcze normalnie chodzić.

Wyszliśmy ze wszystkimi i znaleźliśmy się w sali odpraw. Na zewnątrz musiało być zimno. może plus dwa-trzy stopnie, gdyż padał gęsty, mokry śnieg, który na ziemi od razu się topił, ale dzięki korytarzowi teleskopowemu ani trochę nie zmokliśmy.

Ustawiliśmy się mniej więcej w połowie kolejki do wojskowej odprawy paszportowej. Mieli listę pasażerów sporządzoną w Warszawie, odfajkowywali ją, jednak dokumenty przeglądali uważnie.

Kiedy pokazałem papiery Buleny, jeden z wojskowych wyjął telefon komórkowy i gdzieś zadzwonił. Drugi powiedział, żebym chwilę poczekał. Stanąłem z boku i czekałem, zastanawiając się, co to będzie. Wprawdzie papiery były w porządku, ale diabli wiedzą, co ci rosyjscy biurokraci celni mogli wymyślić. Po chwili przyszedł celnik-cywil i zupełnie niezłą polszczyzną powiedział, żebym z nim poszedł. Zaprowadził mnie do pomieszczenia, w którym stała klatka z dersanką, a przed nią kilku ludzi. Gestykulowali, kłócili się o coś.

– O co chodzi? – spytałem po rosyjsku.

– On – człowiek, który mnie przyprowadził, wskazał na jednego z celników – chce koniecznie zajrzeć pod kapturek.

– Myśli, że tam jest ukryta jakaś kontrabanda? – zaśmiałem się.

– Właśnie. Po co ktoś miałby tak ukrywać głowę kota? – zapytał.

– Nie widzicie, jaka ta puma jest poparzona? – Wskazałem czerwone plamy na ciele Buleny.

– Głowa też? – spytał ktoś inny.

– Ależ tak, jeszcze znacznie gorzej, naprawdę bardzo nieprzyjemny widok. A zresztą... – Z celową nonszalancją wyjąłem papiery.

– Nie znam polskiego – powiedział tamten.

– Ale ja znam – i ten, który mnie przyprowadził, przetłumaczył zaświadczenie Karola i certyfikat z wrocławskiego ZOO. – No proszę! – mruknął pod koniec. – Sam Gucwiński to podpisał!

– Pan go zna? – spytałem zaskoczony.

– Ze słyszenia. Raz już miałem do czynienia z kimś od niego, kto przywiózł nam jakieś zwierzę na wymianę. Ale skierowanie wystawione jest dopiero na poniedziałek.

– Chcemy przy okazji odwiedzić znajomego w Jekatierinburgu – pokazałem zaproszenie. – A teraz chciałbym uspokoić zwierzę. Zostawcie na chwilę nas samych.

Bulena rzeczywiście krążyła po klatce, zdenerwowana. Nic z tej rozmowy nie rozumiała i odprężyła się dopiero, kiedy zostaliśmy sami. Streściłem jej dyskusję z celnikami.

– Niewiele brakowało – mruknęła.

– Niewiele – zgodziłem się. – A jak ci się podobał lot?

Okazało się, że podobnie jak ja prawie cały czas spała. Potem zapytała, kiedy będziemy na Wanterii.

– Jeśli wszystko dobrze pójdzie, za parę godzin – odrzekłem.

– Ale co będzie, jeśli Kelia nie wytrzyma? Coś za szybko się zmienia. Zapomniałyśmy, że u dzieci przebiega to nieco szybciej. Ale dopóki przemiana się nie zakończy, zachowuje potencjał magiczny.

– Oby wytrzymała! Do widzenia! – wolałem nie myśleć, co stałoby się w przeciwnym wypadku. Ja straciłbym tylko pieniądze, nie miałbym za co wrócić, ale one? Ich świat...

Wróciłem o sali odpraw. Przez ten czas Krystyna załatwiła wszystkie formalności i denerwowała się, czekając na mnie. Uspokoiłem ją, po czym czekaliśmy już tylko na nasz samolot. W końcu go podstawiono, przeszliśmy przez kolejną, lecz już mniej dokładną, „krajową” odprawę i weszliśmy na jego pokład.

Tym razem Kelia usiadła przy oknie, trochę przez nie popatrzyła, znowu coś przekąsiła i zapadła w niespokojną drzemkę. Mnie się już spać nie chciało, za to zjadłem śniadanie i obudziłem ją jakieś dziesięć minut przed lądowaniem. O dziwo, czuła się jakby lepiej chociaż transformacja poczyniła dalsze postępy: rosły pazury, pojawił się zalążek ogona, kciuki zaś były już tak krótkie, że miała kłopoty z uchwyceniem kolejnej kromki. Chciała już iść do wyjścia, ale ja nie pozwoliłem jej rozpiąć pasów.

– Poczekaj. Jeszcze nie wylądowaliśmy.

W dole widać było miasto, przykryte już bielą śniegu. Szybko zbliżała się ziemia. Gdy wylądowaliśmy i rozpiąłem Kelii pasy, sprawiała wrażenie, jakby chciała gdzieś pobiec.

Cóż, to się zdarza, pomyślałem. Takie oznaki ożywienia w ogólnym wyczerpaniu czasami występują. W sporcie może to być nawet korzystne – tak zwany drugi oddech – ale nie tutaj? I powiedziałem dość ostro:

– Kelia, proszę bez wygłupów. Nie rób z siebie pseudobohaterki. Oszczędzaj siły na bramę.

– Dobrze, Mirek – zgodziła się.

W budynku od razu rozpoznałem Igora, zgodnie z umową był w liliowej kurtce, a w ręku trzymał naszą Fantastykę. Przywitaliśmy się, po czym wziął dzieci do samochodu. Ja poszedłem odebrać Bulenę, a Krystyna resztę bagaży. Zanim przywieziono klatkę, był już z powrotem, ciekawy dersanki. Na wszelki wypadek – ktoś mógłby się mimo wszystko przestraszyć „pumy” – poprosił bagażowego, by ten za drobną opłatą podwiózł klatkę pod jego samochód. Potem bagażowy tak ustawił wózek, że wypuszczona przeze mnie dersanka od razu przeskoczyła do pojazdu. Igor zamknął samochód na klucz i wróciliśmy do Krystyny, która właśnie odbierała bagaże. Przenieśliśmy wszystko, usiadłem z przodu obok Igora, a reszta z trudem zmieściła się z tyłu – Marcinka Krystyna musiała wziąć na kolana. Ruszyliśmy Po chwili Igor zapytał:

– Jedziemy na stary cmentarz w Kotkowskoje czy w tajgę?

– Kotkowskoje to wieś? – upewniłem się.

– Stara opuszczona wieś, kilkanaście kilometrów stąd. Do tajgi jest trochę dalej.

– Gdyby nie to, że akurat dzisiaj jest święto zmarłych, wybrałbym na pewno cmentarz. Chociaż wy zdaje się obchodzicie je dwa tygodnie później, według kalendarza kościelnego.

– Część tak, część tak. W ZSRR także je obchodzono. Ale kto tam pójdzie w takiej wymarłej wiosce? Zresztą tam jest zrujnowana kapliczka – cztery ściany bez dachu. Tam to już na pewno nikt nie wejdzie. Może w niej?

– A ty skąd znasz to miejsce? – zapytała Krystyna.

– Popytałam kolegów i znajomych. A rano sprawdziłem. Cmentarz kompletnie zdewastowany, dwa-trzy groby z krzyżami. Ruina.

– Dobrze. Jedziemy do Kotkowskoje – zadecydowałem. – Krystyna, zdejmij wszystko Kelii i Bulenie.

Z Buleną poszło łatwo: rozwiązać sznurówki kapturka, ściągnąć go, rozpiąć obroże. Zrobiła to prawie sama. Natomiast Kelia nie potrafiła prawie nic zrobić. Krystynie było bardzo niewygodnie pomagać jej w ciasnym samochodzie, i to z Marcinkiem, dlatego zaraz po minięciu ostatnich domów miasta Igor zatrzymał samochód, wziął chłopca na kolana, a ja z Krystyną zdjęliśmy Kelii bandaże i rozebraliśmy ją do naga. Niemal całe ciało porastała już jasnozielone sierść, rósł także ogon. Kciuków prawie już nie miała, stopy były mniejsze.

Jak Ksin u Lewandowskiego w stadium kotołaka, pomyślałem. Igor patrzył na nią, cały pod wrażeniem, mrucząc od czasu do czasu: „niewiarygodne” lub „niesamowite”. Skończyliśmy, Krystyna wzięta od niego Marcinka i pojechaliśmy dalej, rozmawiając trochę nowościach z zakresu fantastyki.

Minęliśmy dwie-trzy wioski – ostatnia nazywała się Bieriozowoje – i po kwadransie skręci1iśmy w wąską polną drogę, ledwie widoczną wśród śniegu. Znaczyły ją tylko ślady opon samochodu Igora, który był tu rano. Na szczęście śniegu było niewiele – trudniej byłoby przejechać. Droga była nierówna na tylnym siedzeniu wszystkich podrzucało, ale była.

– Ktoś czasami tu jeździ – zauważyła Krystyna.

– Dalej jest rzeka. Pewnie łowią tam ryby – odrzekł Igor.

Uznałem ten szczegół za godny uwagi i przetłumaczyłem na wanterski. Zapytałem, czy u nich też będzie tu rzeka.

– Nie wiem – odrzekła Bulena. – Sam widziałeś, jakie różnice są na mapie. Ale Kelia może poprosić artefakt, żeby otworzył bramę jak najbliżej rzeki, jeżeli jest w promieniu paru hardoli.

– Poproś, Kelia. Byłby to dobry punkt orientacyjny – powiedziałem.

Obiecała, że poprosi. Rzeczywiście zarówno wioska – może ze czterdzieści walących się albo już zawalonych chałup – jak i znajdujący się za nią cmentarz otoczony z trzech stron niewielkim zagajnikiem były od dawna zupełnie opuszczone. Na dobrą sprawę można było otwierać bramę nawet w wiosce. Wolałem jednak podjechać pod cmentarz.

Wysiedliśmy i poszliśmy, Kelia jeszcze w samochodzie przywróciła artefakt do poprzedniego stanu i teraz błyszczał złotem. Pod nogami chrzęścił zlodowaciały śnieg, skrząc się w słońcu aż raził w oczy. Kelia szła niepewnie, chwiejnie i nagle upadła, tuż przed resztkami cmentarnego ogrodzenia, które w tym miejscu przecinały wyraźnie odciśnięte ślady butów Igora z porannej wizyty.

– Wstawaj i rób bramę! Szybko!! – krzyknąłem.

Kelia wstała, stanęła w rozkroku – tak łatwiej jej było utrzymać równowagę na zmniejszających się stopach – wyciągnęła rękę – czy może już łapę dersana? – drugą ręką – łapą nacisnęła na wpół czarny kamień na artefakcie i zaczęła zaklęcie. Na szczęście było ono bez porównania krótsze od poprzedniego i już po chwili z charakterystycznym gwizdem pojawiła się przed nią; tuż nad śniegiem dziura w przestrzeni o średnicy niewiele ponad pół metra. Było w niej widać późno jesienny iglasty, ale nie na tyle gęsty, by drzewa blokowały słońcu swobodny dostęp do ziemi. Na dole rosło więc dość bujne poszycie, choć w większości już bezlistne. Było tam jednak o dobre kilka stopni ciekłej niż po tej stronie i pod samą bramą śnieg zaczął szybko topnieć. Kelia osunęła się bezwładnie w tworzącą się breję.

– Taka mała! – lekceważąco prychnął Marcinek, przypominając sobie o wiele większą bramę Gewoki.

– Widocznie Kelia nie była w stanie otworzyć większej – odrzekłem. – I tak dobrze, że mamy chociaż tyle. Sam widzisz, co się z nią dzieje – wskazałem na to biedne stworzenie, już dersana, a nie człowieka, które teraz leżało nieprzytomne w brei i, wstrząsane drgawkami jak w ataku epilepsji. W tym stanie nie mogliśmy jej nawet przenieść. Spytałem Bulenę, czy to długo potrwa, Nie wiedziała.

– Wiesz co, Bulena? – zaproponowała Krystyna. – Może pójdziesz tam na razie sama i kogoś sprowadzisz?

– Dobrze – zgodziła się, ale najpierw podeszła do Igora, stanęła przed nim na dwóch łapach, podała mu przednią, powiedziała: – Dziękuję, Igor! Do widzenia! – i dodała po wantersku, co

przetłumaczyłem: – Postaramy ci się; jakoś odwdzięczyć.

– Ależ nie ma za co – odrzekł Igor, a gdy zniknęła w bramie, powiedział: – Mirek, ona jest naprawdę niesamowita!

– Zgadzam się.. Będziesz tu czekał z nami? – zapytałem.

– Tak. Może pójdziemy do samochodu? – zaproponował.

– Wy idźcie.. Ją zostanę przy Kelii – powiedziałem.

Zacząłem chodzić przed nią tam i z powrotem, aż wydeptałem w śniegu szeroką ścieżkę. Atak „epilepsji” skończył się może po kwadransie, ale na jej ramionach i udach pojawiły się sine pasy.. Domyślałem się, co to oznacza – paraliż magiczny. Przynajmniej już się nie trzęsła i mogłem przenieść ją do samochodu, gdzie szybko odzyskała przytomność. Zapytała:

– No i jak, otworzyłam bramę?

– Otworzyłaś, ale bardzo mała. O taką – pokazałem.

– Co?! Musimy tam zaraz iść, bo może się zamknąć! – krzyknęła. Chciała się zerwać – i z przerażeniem stwierdziła, że nie może. Kończyny ciała bezwładne. Mogła poruszać tylko barkami, biodrami i – jak na ironię – ogonem. Jęknęła: A więc jednak... – i zaczęła rozpaczliwie płakać.

Mnie też się zbierało na płacz, kiedy spojrzała mi w oczy. W jej wzroku było tyle rozpaczy, aż odwróciłem głowę. W bezsilnej złości, aż zazgrzytałem zębami i zacisnąłem pięści. Za co?! – krzyczało jej nieme spojrzenie. I miała rację.

Za co?!

Losie, czemu bywasz czasami aż tak okrutny? W czym ci to dziecko zawiniło?!

– Słuchaj, Kelia! – powiedziałem. – Przysięgam ci, że będziesz kiedyś jeszcze chodziła! Przetrząsnę nawet dziesięć światów, aż znajdę coś, co ci pomoże!

– Magowie nie znaleźli na to sposobu, a ty...

– A ja znajdę! Przysięgam! Ale najpierw musimy wyratować wasz świat.

– Dobrze, Mirek, bierz artefakt i idź. A mnie zostaw w spokoju!

– Nie wygłupiaj się, Kelia! Chcesz być ciężarem dla Igora w tym świecie, którego zupełnie nie rozumiesz? Nawet z nim nie porozmawiasz. Wezmę artefakt, ale i ciebie. Igorowi zostawimy całą resztę oprócz kamery video z kasetami i książki od Gucwińskiego.

Zdjąłem jej artefakt, zawiesiłem sobie na piersi – pozwolił mi na to jako dopuszczonemu. W międzyczasie Krystyna streściła Igorowi moją rozmowę z Kelią i przyznał mi rację, że on by z nią sobie nie poradził. W samochodzie znalazł kawał sznura i chciał już mi ją przywiązać do pleców, ale ja powiedziałem:

– Daj Krystynie. Ona to zrobi... tam. Razem możemy się nie zmieścić. I trochę pieniędzy – jeśli będziemy tędy wracać, przydadzą się. Mam wprawdzie jeszcze trochę polskich, ale nie

będę nimi tu płacił. A może masz żetony telefoniczne?

– Kupiłem specjalnie dla ciebie. Ja mam telefon komórkowy – podał mi kilka. Przewidujący!

Rzeczywiście byśmy się nie zmieścili. Pierwszy przez bramę przebiegł Marcinek, który musiał się tylko pochylić. Potem przelazłem ja, następnie Krystyna podała mi Kelię, którą na razie wziąłem zwyczajnie na ręce. Ważyła chyba z 25 kilogramów. Jakiś czas damy radę ją nieść, a potem... Nie zastanawiałem się, co będzie potem. Miałem nadzieję, że Bulena kogoś znajdzie. Ostatnia przełaziła Krystyna. Igor podał nam torbę ze sprzętem video i przełożoną tam książkę, uścisnęliśmy sobie ręce i rozstaliśmy się. Kiedy Krystyna przywiązywała mi Kelię do pleców, usłyszeliśmy warkot zapuszczanego silnika. Zostaliśmy sami w zupełnie nam nieznanym obcym świecie...

 

PAKERTY I SARWOTY

 

Nie wiem, czego właściwie spodziewałem się po pierwszym kontakcie z obcym światem. Może myślałem, że od razu natkniemy się w nim na coś – lub na kogoś – niezwykłego? W każdym razie, kiedy rozejrzałem się dookoła, nie dostrzegłem w nim właściwie osobliwego. Las, jak las. Mogłaby być to równie dobrze jedna z naszych puszcz. Może w innej porze roku sprawiałaby bardziej obce wrażenie, ale teraz, u progu zimy niemal bezlistne gałęzie roślin poszycia i wysmukłe drzewa iglaste wyglądały naprawdę swojsko. Oczywiście każdy jako taki znawca przyrody dostrzegłby natychmiast spore różnice – nawet ja widziałem ich kilka, na przykład za wysokie paprocie – ale nie one tu dominowały.

Spojrzałem na zegarek – było piętnaście po drugiej. Usłyszałem szum wody. Na podstawie położenia słońca ustaliłem, że dochodzi ze wschodu. Udaliśmy się w tamtym kierunku i po przejściu może pięćdziesięciu metrów wyszliśmy na brzeg niezbyt szerokiej i głębokiej, ale wartkiej rzeczki. Płynęła na północ i poszliśmy z jej nurtem w dół, gdyż było to najlogiczniejsze. Co prawda nasz główny cel, Zerkun, znajdował się akurat w przeciwnym kierunku, ale sami i tak nigdy byśmy tam nie doszli, nawet bez dzieci. A z Kelią na plecach nie byłem w stanie iść długo. Zdecydowanie przeceniłem swoje możliwości w tym zakresie. Już po przejściu około trzystu metrów dyszałem spocony, a po pięciuset musieliśmy się, zatrzymać. Krystyna zdjęła mi Kelię z pleców i posadziła na ziemi, oparła o drzewo.

– Uff! – stęknąłem – Jesteś jednak dla mnie za ciężka, Keliu!

– A nie mówiłam! – odrzekła. – Zostawcie mnie i idźcie!

– Przestań! – huknęła na nią Krystyna. – Marcin, a ty dokąd?
Marcinek wrócił. Po kilku minutach usłyszeliśmy od strony, z której przyszliśmy, jakieś dziwne klaśnięcie. Nasłuchiwaliśmy pilnie, ale dźwięk się nie powtórzył. Zaczęliśmy się zastanawiać, co to było.

– Brama się: zamknęła – powiedziała Kelia.

– Dobrze, że wyszła ci taka mała – zauważyłem. – Jeden kłopot mniej. Co teraz? Czekamy na Bulenę?

– A cóż innego możemy zrobić? – spytała retorycznie Krystyna.

Czekaliśmy około godziny. W końcu przyszła, przyprowadziła ze sobą cztery nieduże „brunatne niedźwiadki” – pakerty. Kiedy stanęły na dwóch łapach, były mniej więcej mojego wzrostu, ważyły jednak na pewno o wiele więcej. Sierść miały brunatno-białą – jak się potem okazało, były akurat w trakcie zamiany z letniej na zimową. Każdy miał na szyi obrożę, ale bez haczyka, w który można byłoby włożyć karabinek smyczy. Za to z przodu w obroże wszyte były lekko błyszczące kamienie.

– Przepraszam, że to tak długo trwało – odezwała się Bulena. – Ale oni nie chcieli ni wierzyć.

– Ludzie są dla nas uprzejmi – powiedział jeden z misiów. – Dają nam te kamienie. Ale często zmyślają. Bantaki też.

– Nie było drzwi – dodał drugi.

– Bramy – poprawiła Bulena. – I już się denerwowałam, czy zdążyliście przejść. Na szczęście złapaliśmy wasz zapach.

– Ja pierwszy – pochwalił się któryś z misiów.

– Nie, ja! – zaperzył się drugi.

Kłótnia wisiała w powietrzu. Rzeczywiście jak dzieci!

– Przestańcie! – zawołałem. – Czy to ważne, kto pierwszy? Ważne, że nas znaleźliście, Bulena, do czego one mogą nam się przydać? Czy mogą przewieźć Kelię i Marcinka?

– Ależ możemy! Możemy! – zaczęły skakać dookoła nas. – Możemy nawet was wszystkich!

– No, ja z Mirkiem tęgo jeszcze nie potrzebujemy – powiedziała Krystyna. – Możecie nas zaprowadzić do ludzi?

– Do ludzi daleko – odrzekł któryś. – Do rana.

– Co? – nie zrozumiałem. Bulena mi wyjaśniła:

– On ma na myśli, że dopiero nad ranem dotarlibyśmy do ich wioski. Ale z ich paplaniny wynikało, że o parę godzin drogi stad na zachód jest wielka rzeka, a nad nią osada sarwotów,
Moglibyśmy tam się udać.

– Sarwoty? To mogłoby być ciekawe! – powiedziała Krystyna. – Ale czy one potrafią zawiadomić ludzi?

– One rzeką, zwłaszcza z prądem, dopłyną o wiele szybciej, niż my byśmy doszli – odrzekła dersanka.

– Dobrze. Idziemy do sarwotów – zdecydowałem.

Misie znów zaczęły kłócić się, który ma co przewieźć, Tylko jeden nie brał w tej kłótni udziału. Przyjrzałem mu się. Nie był większy od pozostałych, ale coś w jego wyglądzie i zachowaniu sugerowało, że jest od nich znacznie starszy. Skinąłem na niego, a gdy się zbliżył, powiedziałem:

– Ty przewieziesz Kelię. A Marcinka... ten, na którego wypadnie – zacząłem liczyć. – Entliczek, pentliczek... – i ten, na którego wypadło, aż uniósł się na dwie łapy, dumny z wyróżnienia. Pozostałe spojrzały na nas zawiedzione.

– A ja? – powiedziały niemal równocześnie.

– Dobrze, mogę na chwilę na ciebie wsiąść – wskazałem jednego z nich – a potem Krystyna na ciebie – wskazałem drugiego. – Poprzywiazuj dzieci, Krysiu, a potem nakręcimy pierwsze
sceny filmu video.

Kelię z bezwładnymi kończynami trzeba było dosłownie położyć na grzbiecie pakerta, natomiast Marcinek siedział i wymagał tylko przywiązania w okolicach bioder. Trochę protestował twierdząc, że poradzi sobie bez tego, ale wiedziałem, że nie da rady i zaraz spadnie. Wytłumaczyłem mu, że to jak pasy w samochodzie i ustąpił.

Wsiadłem na trzeciego, zawołałem Bulenę. Krystyna odpowiednio nakierowała kamerę i misie powoli ruszyły. Dobrze, że tak powoli, gdyż nie mając się czego uchwycić, pewnie od razu bym spadł. I tak trochę się obsunąłem do tyłu, ale jeszcze utrzymaliśmy równowagę. Niewątpliwie ktoś, kto choć trochę jeździł na koniu, zwłaszcza na oklep, albo na osiołku nie miałby żadnych problemów z jazdą na pakercie, stworzeniu bądź co bądź rozumnym, ale z całej naszej trójki tylko Marcinek siedział parę razy na... dwóch bernardynach: Sabie i suce sąsiadów Baryle.

Po minucie zatrzymałem pakerty i zamieniliśmy się z Krystyną. Miś ruszył tym razem nieco szybciej i ona chwyciła go za obrożę. Widocznie kamień obroży uraził go w gardło, bo charknął „co robisz?!” i zrzucił ją. Przerwałem filmowanie i podbiegłem do niej. Pakert rozcierał sobie łapą gardło, a Krystyna pośladek. Po chwili wstała i oboje zaczęli się wzajemnie przepraszać.

Wyjaśniwszy całe zdarzenie, poszliśmy. Misie chciały iść szybko, lecz my nie mogliśmy długo biec. W końcu wyjęliśmy resztę sznura, wsiedliśmy na nie i też przywiązaliśmy nie do ich grzbietów. Od razu poszło szybciej. I dobrze, gdyż w przeciwnym razie nie zdążylibyśmy do sarwotów przed zmierzchem w żaden sposób. Dodatkowe opóźnienia wynikły z konieczności wielokrotnego przeprawiania się przez różne mniejsze rzeczki i

strumienie, co – ponieważ nasze wierzchowce były tak małe, że ja i Krystyna musieliśmy podnosić nogi, aby nie szurać nimi po ziemi – było dość skomplikowane. Żeby nie przemoczyć butów i spodni, musieliśmy każdorazowo buty ze skarpetami zdejmować i brać do ręki, a spodnie podnosić i później wycierać mokre nogi. Aż pakerty dziwiły się, że jesteśmy tacy delikatni.

– Wy macie sierść, a my nie – odpowiedziałem. – Musimy się ubierać. A przemoczenie ubrania przy tej temperaturze mogłoby skończyć się ciężką chorobą.

Nad rzekę wyszliśmy o zmierzchu. Też płynęła na północ i rzeczywiście musiała być bardzo szeroka, gdyż jej drugiego brzegu nie było już widać. Pakerty skręciły w górę i po kilku minutach w gęstniejącym mroku wieczoru zobaczyliśmy przed sobą kilka światełek.

– Oni używają ognia? – spytałem zdumiony.

– To „wieczny”, magiczny ogień – odrzekła Bulena. – Nie jest tak gorący jak zwykły, nie parzy i może płonąć nawet pod wodą, jeśli zapali się go w powietrzu – wystarczy bańka. Magowie otworzyli go najpierw dla arbetsów, stopniowo zaczęły używać go również inne bantaki. Ugotowanie na nim czegoś trwa bardzo długo, nie daje też wiele światła, dlatego ludzie raczej rzadko go używają, choć praktycznie nie da się nim wzniecić pożaru.

– A dlaczego „wieczny”? – zapytała Krystyna.

– Bo dłuższy patyk zapalony w nim może palić się kilka godzin. W końcu się wypala, ale wolniej nawet niż świeca – odrzekła dersanka.

Do pierwszych domków osady było może ze sto metrów, gdy misie i Bulena widocznie coś usłyszały, gdyż się zatrzymały.

– To my! To my! – zaczęły wołać pakerty.

– Dobrze, dobrze! Chodźcie! – Teraz i my usłyszeliśmy krzyki.

– Za chwileczkę! – zawołałem i odwiązaliśmy siebie i Marcinka, tylko Kelia wjechała do osady na pakercie. W gasnącym świetle wieczoru rozejrzeliśmy się dookoła. Nie wiem, jakie uczucie ogarnęłoby kogoś nieprzygotowanego na ten widok. Czy byłoby to przerażenie, czy może litość? Istoty, które otoczyły nas natychmiast po wejściu, do osady, faktycznie były ludźmi pokrytymi sierścią – oprócz twarzy – z rękami i nogami zakończonymi płetwami. Nawet na głowach miały sierść, tyle że według ludzkiego kroju i układu włosów – ludzkie włosy utrudniałyby im podwodne pływanie albo musiały być często strzyżone.

Podstawowy żywioł sarwotów stanowiła raczej woda. Ich dolne płetwy nie były przekształconymi stopami, tylko zakończeniami nóg „obciętych” jakieś dziesięć centymetrów pod kolanem, ale na tyle dużymi, że po ich podwinięciu można było na nich chodzić. Nie było to może zbyt wygodne, lecz i tak zostało poprawione przez magów: dawniej sarwoty miały mniejsze płetwy i dłuższe golenie, co zmuszało je do jeszcze mniej wygodnego chodzenia na kolanach. Dorośli starali się raczej nie podpierać „rękami”, czynili to jednak, jeżeli chcieli poruszać się nieco szybciej; kilkuletnie dzieci natomiast poruszały się przeważnie na czterech kończynach, ale całkiem zgrabnie, nawet z pewnym wdziękiem. Jak się później przekonaliśmy, ich szybkość poruszania się na lądzie była zbliżona do naszej przeciętnej w wodzie – i na odwrót. W wyścigu „łączonym” szanse byłyby więc chyba mniej więcej, wyrównane.

Ich oczy przesłaniamy dziwne, przeźroczyste błonki. Później dowiedzieliśmy się, że błonki te, podnoszone w wodzie, na lądzie pełniły funkcję okularów. Kiedyś sarwoty miały zwyczajne oczy ludzkie, nie nadawały się one jednak do patrzenia pod wodą, dlatego magowie zastąpili je foczymi, lecz te z kolei były na lądzie silnie krótkowzroczne, więc dodano im te błonki, dzięki którym mogły równie dobrze widzieć w obu środowiskach. Wykorzystano w tym celu – po jej zregenerowaniu – trzecią, przeźroczystą powiekę, z której u ludzi z obu światów prawie nic już nie zostało.

Górne, dość długie trójkątne płetwy u sarwotów zaczynały się dopiero od nadgarstków i potrafiły obejmować nimi różne przedmioty. Wiele z tych przedmiotów zostało wykonanych specjalnie dla nich i, choć wyglądało to na pierwszy rzut oka cokolwiek groteskowo, umiały nimi całkiem sprawnie się posługiwać. Sierść miały najrozmaitszych kolorów, lecz przeważnie jednolitą lub prawie jednolitą: żółtą, brązową, beżowa, popielatą, szarą, nawet różową lub zieloną. Osobniki dwu- lub wielobarwne były stosunkowo rzadkie.

My oczywiście nie poczuliśmy na ich widok ani zgrozy, ani litości, tylko zwykłą ciekawość, jakbyśmy w naszym świecie oglądali jakiś zabytek czy piękny park. Nawet tak krótka znajomość z Buleną pozwoliła nam stwierdzić, że bantaki, choć mają jeszcze względem ludzi pewien kompleks niższości, wcale nie czują się jakimiś kalekami czy dziwolągami. Ba, jak później stwierdziliśmy, że część z nich jest nawet dumna ze swoich osiągnięć w dziedzinach, w których miały nad ludźmi naturalną przewagę, bądź zupełnie dla ludzi niedostępnych. Wpisały się dobrze w to społeczeństwo, w którym mają zresztą nad ludźmi zdecydowaną przewagę ilościową, są dla niego naprawdę wartościowym składnikiem i nawet ludzie, choć niektórym oszołomom marzył się jeszcze powrót do czasów ich zniewolenia, przyznawali, że bez nich byłoby ono niepełne jak nasze bez samochodów czy telewizorów.

Nawet te sarwoty, wydawałoby się, mieszkające na całkowitym odludziu, w swoistej „komunie”, miały z ludźmi trochę kontaktów: nieco poniżej tego miejsca rzeka tworzyła istny labirynt rozlewisk zatok, mielizn, kanałów i ślepych odnóg i wielu statkom trudno byłoby tamtędy przepłynąć bez pilotów. A kto może lepiej poznać ten labirynt, jak takie ziemnowodne istoty? Za tymi rozlewiskami znajdowała się wieś, w której mieszkali zarówno ludzie, jak i sarwoty współpracujące i raczej przyjaźniące się z nimi, choć z pewnością nie brakowało i kłótni. Mieszkał tam też słaby mag-kapłan, który trochę opiekował się również osadą. Tam także te dzieci sarwotów, które tego chciały, mieszkały u krewnych lub znajomych i uczyły się, Nie była to może taka nauka jak dla dzieci ludzkich czy wielu „lepszych” bantaków, ale zawsze coś: czytanie, arytmetyka, podstawowe wiadomości z innych nauk i pewne umiejętności praktyczne.

Równie ciekawie jak my na sarwoty, tak i one patrzyły na nas. Z pewności i my byliśmy dla nich jakimiś osobliwościami, gdyż wyglądaliśmy inaczej niż ludzie, z którymi mieli dotąd do czynienia. Wiadomość o wojnie i tu oczywiście dotarła, jednak dla nich była to czysta abstrakcja i zupełnie nas z nią nie kojarzyli. W końcu jeden z nich, starzec z siwą sierścią na głowie i białym „kołnierzem” przy ciemnożółtej reszcie, odezwał się:

– Witajcie, przybysze. Wszystko, co nasze, jest wasze.

– Wszystko, co nasze, jest wasze – powtórzyła Bulena. – Czy możemy zjeść z wami kolację?

– Ależ oczywiście – powiedział któryś z młodszych, koloru lawendowego. – Ryb dla wszystkich wystarczy.

– A ja?! A my? – zapiszczały pakerty.

– A was dobrze tu znamy. Uciekajcie, darmozjady! – wykrzyknął inny sarwot.

– Wcale nie darmozjady – sprzeciwiłem się. – Bardzo nam pomogły. Bez nich byśmy tu nie trafili. Coś im się za to należy.

– A to prosimy – zgodził się starzec. – Bo normalnie to one przychodzą i żebrzą zamiast samemu sobie złowić.

– I co, dajecie? – zainteresowała się Krystyna, zdejmując z pakerta Kelię.

– Zasadniczo tylko wtedy, gdy rzeka już zamarznie. Wtedy rzeczywiście trudno im łowić. My mamy swoje sposoby.

– Ale powinny zrozumieć, że za wykonaną pracę coś się dostaje. A dzisiaj naprawdę uczciwie zasłużyły – powiedziałem.

Wszyscy się ze mną zgodzili i poszliśmy na centralny placyk osady. Na środku znajdowała się bardzo ciekawa konstrukcja, wzniesiona niewątpliwie przez ludzi i pewnie też przy użyciu magii. W płytkim zagłębieniu w ziemi płonęło stosunkowo duże i jasne „ognisko” złożone chyba z ponad stu „wiecznych” płomyków. Obok leżał spory stos niedużych gałęzi, przyniesionych przez wyspecjalizowane, jak się dowiedzieliśmy, grupy sarwotów – zbieraczy drewna. Zebranie takiego stosu musiało być dla nich naprawdę ciężka pracą. Koło stosu stało naczynie z jakąś niezbyt przyjemnie pachnącą żółtą substancją, w której zanurzano końce gałęzi przed włożeniem ich do ogniska. Po wyjęciu zaczynały się żarzyć. Po bokach ogniska stały wtopione w skałę dwa wysokie i grube metalowe drągi połączone poprzeczką, na której wisiał wielki gar. Prowadzi do niego specjalny pomost z niskimi i szerokimi schodami i zabezpieczającymi przed spadnięciem poręczami, służący sarwotom do wrzucania ryb systemem taśmowym „podaj cegłę”. Z góry do gara prowadziła rura, którą dopływała tam woda z rzeki – nie wiem, czy wykorzystywano w tym celu zjawisko pompy ssąco-tłoczącej czy po prostu magię. Rura szybko opadała na ziemię, gdzie w łatwo dostępnym miejscu znajdował się na niej kurek o specjalnym kształcie, służący do regulacji przepływu. Taki sam kurek był na końcu drugiej, krótkiej rury, wychodzącej z dna garu – ta z pewnością służyła jako odpływ przy spłukiwaniu. Najciekawszy był jednak system przekładni i dźwigni dzięki któremu po naciśnięciu płetwę pedału z garu wyskakiwało ramię z czerpakiem, obracało się i opadało poza gar na wysokości niemal stołu, cały czas utrzymując czerpak w pozycji poziomej. Naciśnięcie drugiego pedału powodowało, że ramię zaczynało powoli obracać się dookoła stołu tak, że każdy mógł wziąć z czerpaka kawałek ryby albo, po przechyleniu czerpaka, przelać trochę samego smaku do drewnianej miseczki, która stała przed nim na stole w płytkim zagłębieniu, a trzeciego – że wracało do garu. Sam stół w kształcie okręgu, z przerwą, jak w literze c, w której znajdował się pomost i wejście do środka, zrobiony był z iednolitego bloku skalnego, podobnie jak otaczające go ławki: zewnętrzna i wewnętrzna. Przy tworzeniu tych skalnych „mebli” to już na pewno użyto magii. Do kotła wrzucało się oczywiście całe ryby, ale widocznie była w nim jakaś krajalnica, gdyż w czerpaku pływały kawałki. Smród, ryby częściowe tłumił ostry zapach jakichś ziół dodawanych do zupy.

Nie powiem, konstruktorzy tego wszystkiego bardzo się starali zapewnić sarwotom przynajmniej jako taką wygodę. Prawdopodobnie miało to być rodzajem choć niewielkiej rekompensaty za dawne transformacje i inne niewątpliwe prześladowania. Mimo to ich życie nie było łatwe. Były dobrze przystosowane do ziemnowodnego trybu życia, ale z niektórymi czynnościami, choćby z przeniesieniem czegokolwiek, miały pewne kłopoty. Starały się być maksymalnie samodzielne, lecz w jakim stopniu im się to udawało? Przypuszczalnie korzystały trochę z pomocy znajomych ludzi i „lepszych” bantaków z najbliższej wioski, a może i załóg przepływających statków – tym ostatnim „płacili” przeprowadzeniem ich przez zdradzieckie miejsca rzeki. Przyjrzeliśmy się dokładnie konstrukcjom i podumaliśmy nad życiem naszych gospodarzy, po czym wzięliśmy się do posiłku.

Pakerty otrzymały surowe ryby gdzieś na boku, a my usiedliśmy przy stole na miejscach „specjalnie dla ludzi”, jak nam powiedziano. Na pierwszy rzut oka miejsca te niczym się nie różniły od pozostałych, ale miały w skale zagłębienia, w których leżały zupełnie podobne do naszych łyżki i widelce. Sarwoty używały tylko łyżek, większych i o specjalnym kształcie, które były w stanie objąć płetwą lub po prostu podnosiły do ust miseczki i piły. Zacząłem rozdrabniać rybę, szukając ości, ale okazały się tak chrupkie, że można je było zjeść. Usuwaliśmy tylko łby i ogony. Pomagałem w jedzeniu Marcinkowi, a Krystyna karmiła Kelię. Po posiłku zaczęliśmy opowiadać naszą historię. Rolę głównego opowiadacza powierzyliśmy Bulenie, od czasu de czasu wtrącając różne uzupełnienia, Sarwoty były wstrząśnięte, Kiedy skończyliśmy jakiś czas dysputowały z ożywieniem, po czym dwoje z nich wstało i odeszło w ciemność.

– Niewiele po północy dopłyną do wioski – powiedziała młoda i ładna różowa sarwotka, siedząca koło nas. Już wiedzieliśmy, że ma na imię Renda.

– Ależ tam wszyscy będą spali – zauważyłem.

– No to co? Taka sprawa nie cierpi zwłoki – odrzekł starzec, który nas powitał, Zurwak – Bedos i mówił zapewne o kapłanie – wszystko spisze i wyśle.

– Przecież nie rają tam teleportanta – zwróciła uwagę Bulena.

– Nie, ale o parę godzin jazdy lądem jest miasteczko Lifron, w którym na pewno mają – odpowiedziała Renda. – Nawet jeżeli zasięg jego przekazu nie sięga Zerkuna, gdzieś po drodze obudzi innego maga i do rana w Zerkunie będą już wiedzieli o wszystkim.

– No to może pójdziemy spać, co, Mirek? – zaproponowała Krystyna. – Wprawdzie dopiero ósma, a u nas piąta, ale no dwóch takich nocach... Marcinek i Kelia już śpią – wskazała.

– Więc zanieśmy ich do... czy macie tu łóżka? – spytałem.

– My śpimy na siennikach na parterze, ale w niektórych domach są pięterka raczej dla ludzi. Tam są łóżka. U mnie też – odrzekła Renda.

– Zaprowadzimy was – dodał jej partner Dakon, o sierści zielonej. Wzięliśmy dzieci i poszliśmy. Nie chciało mi się wnosić Kelii na górę, więc położyłem ją na dole na wskazanym mi przez Rendę „rezerwowym” sienniku i nawet się nie obudziła. Marcinek natomiast przy wejściu do domu obudził się. Krystyna postawiła go na ziemi i kazała mu wejść na schody. Nasi gospodarze nie poszli za nami, lecz ich córeczka w wieku Marcina zaczęła wdrapywać się po stopniach. Szło jej to całkiem sprawnie, ale Renda krzyknęła:

– A ty dokąd, Maja?! Wracaj, bo spadniesz!

Maja – cóż to za swojskie imię? – tylko się zaśmiała i gramoliła się dalej.

– Mam ją znieść? – zawołałem z góry.

– Nie, wystarczy, że staniesz za nią i zabezpieczysz – odkrzyknął Dakon.

Stanąłem. Okazało się to zupełnie niepotrzebne, gdyż dziecko zgrabnie pokonało ostatnie stopnie i wlazło za Krystyną i Marcinkiem do pokoju. Poszedłem za nimi z gałązką „wiecznego ognia” w ręce. Podobną gałązkę niosła i Krystyna. Rozejrzeliśmy się w ich słabym świetle i stwierdziliśmy, że na podłodze leży gruba warstwa kurzu, natomiast na obu łóżkach, przykrytych kapami, nie ma go ani pyłka. Znów magia, pomyślałem. Krystyna otworzyła okno, ja zaś chwyciłem stojące w kącie wiadro i poszedłem po wodę.W czasie, kiedy mnie nie było, Krystyna przyniosła duże zapalonych gałązek i kończyła je właśnie wtykać w ścienne „lichtarze”, po czym zabraliśmy się do sprzątania. Przez ten czas Marcinek i Maja siedzieli na jednym z łóżek i coś sobie opowiadali, śmiejąc się. W świetle gałązek stwierdziłem, że Maja ma poza imieniem jeszcze jedną cechę zbliżającą ją do telewizyjnej pszczółki – cała sierść w paski, wprawdzie zielono-różowe, a nie czarno-żółte, ale jednak. Dla mnie wyglądało to ślicznie, sarwoty jednak nie lubiły takiej pstrokacizny. Przeważnie z par o różnych barwach rodziły się dzieci koloru pośredniego, ale jednolitego, albo koloru jednego z rodziców co najwyżej z kilkoma łatkami

Kiedy skończyliśmy odkurzać pokój, oboje już spali. Zszedłem na dół i spytałem Rendę i Dakona, czy nie mają nic przeciwko temu. Nie mieli. Renda narzekała, że Maja ich nie słucha, że włazi gdzie nie trzeba i może kiedyś spaść, ale Dakon powiedział:

– A czy my w ich wieku tak nie łaziliśmy? Ja, kiedy byłem od niej niewiele starszy, kilka razy wlazłem na Rutlan.

Wyjaśnił mi, że to takie wysokie wzgórze w okolicy, na które człowiek wydrapałby się bez żadnych kłopotów, ale nie sarwot.

– Tak. I raz spadłeś i potłukłeś się – uzupełniła Renda.

– Bo Delblank mnie strącił. Zresztą to naprawdę rzadkie przypadki – dodał. – I to normalne. Dzieci muszą mieć trochę wrażeń, nawet połączonych z pewnym zagrożeniem... Tak na lądzie, jak i w wodzie. A mówię ci, Mirek co myśmy wyprawiali w wodzie!

– Nie znam waszych możliwości w wodzie – odrzekłem. – Domyślam się, że są one znacznie większe niż na lądzie – przeciwnie niż u nas. Ale u nas też dzieci często włażą gdzie nie trzeba, przykład na drzewa, zdarzają się wypadki. Dzieci wszędzie są podobne.

W przeciwieństwie do Krystyny, mnie się jeszcze nie chciało spać, zresztą gdybym teraz zasnął, obudziłbym się pewnie gdzieś o trzeciej, czwartej nad ranem i nie wiem, co robiłbym o tej porze. Dlatego postanowiłem posiedzieć jeszcze z sarwotami przy ogólnym stole. Wracałem z Rendą i z Dakonem i dowiedziałem się między innymi, że przez te pasy na sierści Maja może mieć duże kłopoty ze znalezieniem sobie partnera. Kiedy zapytali o to maga z wioski, ten wziął ją na kolana, przyjrzał się jej „magicznym wzrokiem, po czym wpadł w trans i wygłosił dziwną przepowiednię: „Nie martwcie się. Czeka ją zupełnie wyjątkowa przyszłość. Znajdzie partnera z kraju bez magii i poleci z nim do korzeni”. Wprawdzie przepowiednie zawsze są takie niejasne, lecz ta wydawała się zupełnie absurdalna. Renda i Dakon nic z niej nie rozumieli.

– Jak można polecieć do korzeni? – pytali.

To akurat byłem w stanie im wyjaśnić. Oni myśleli, że chodzi o korzenie roślin, dla mnie jednak było oczywiste, że mag miał na myśli kraj przodków. Ale całej reszty i ja nie rozumiałem.

Moje słowa, wypowiedziane już przy stole, skierowały rozmowę; na tematy „historyczne”. Wprawdzie nikt już tego nie pamiętał, lecz przekazywane z pokolenia na pokolenie opowieści wiele mówiły o ich przeszłości. Prawie wszystkie ratunki bantaków powstały jeszcze na Parsytii, sarwoty również. Była to jedna z gorszych postaci, zwłaszcza że wtedy jeszcze nie miały sierści. Za to ich ziemnowodny tryb życia i fakt, że nie bardzo było do czego je wykorzystywać, dawały im pewną niezależność, której nie miały gatunki wyłącznie lądowe Dlatego nigdy nie zostały tak zniewolone jak na przykład dersany. Wtedy było ich jednak niewiele i żyły wyłącznie w rejonach ciepłych. Dopiero nieco ponad sto lat temu, kiedy zaczął się ruch kompensatorów, zostały obdarzone barwną sierścią i rozsiedlone po całej Wanterii. Wraz z uchatkowatymi skonerami, z którymi często rywalizowały, zaczęły pełnić rolę pilotów statków na trudnych do przepłynięcia obszarach, w okolicach portów, raf, mielizn tak dalej, a także pomagać przy pracach regulacyjnych rzek i budowie portów. Do tych prac niby najlepiej nadają się arbetsy, ale większość z nich nie lubi słodkiej wody, o poza tym uważają się – poniekąd słusznie – za „władców mórz”, jak ludzie za „władców lądu” i niechętnie pomagają ludziom w tych pracach. Sarwotom i skonerom było natomiast wszystko jedno, czy woda jest słona czy słodka, a każda złożona im przez ludzi propozycja współpracy była dla nich powodem do dumy.

Nie bardzo rozumiałem, dlaczego miało być możliwe obdarzenie sarwotów sierścią, a niemożliwy zwrot dłoni. Pytałem o to, ale ani sarwoty, ani towarzysząca mi przy stole Bulena nie potrafiły udzielić mi odpowiedni. Dopiero później dowiedziałem się, że sierść była tylko dodatkowym składnikiem, powszechnym w przyrodzie i można było sprawić, by wyrosła nawet ludziom – były już takie plemiona zwane mestaremami na dalekiej, północy Wanterii i wyspach jeszcze dalej na północ – i stała się jeszcze jednym elementem dziedzicznym, Natomiast płetwy czy łapy w momencie czaru utrwalały się tak, że nie było już od nich odwrotu i były przekazywane z pokolenia na pokolenie na Ziemi współcześnie powiedziano by „zostawały wpisane w kod genetyczny”. Dlatego tak niewiele można było poprawić w ten sposób.

Jeden z sarwotów, jeszcze nie stary, mogący mieć na oko może ze czterdzieści lat, imieniem Medan, wspomniał, że kiedyś był człowiekiem.

– Wiemy. Znamy twoja historię – powiedziały inne.

– Ale oni jej nie znają – wskazał na mnie i Bulenę. – Chodźcie do mnie, jeśli jesteście ciekawi.

Byliśmy i poszliśmy z nim. U niego też było pięterko, a oprócz tego na dole miał sporo ludzkich mebli. Usiedliśmy na krzesłach, Bulena podparła się łapami na stole i zapytaliśmy, czy te meble ma tylko z przyzwyczajenia.

– Nie. To dla mojej żony i dzieci, kiedy do mnie przyjeżdżają.

– Tu też masz dzieci. – Bulena wskazała na dwójkę śpiących na siennikach chłopców, z których jeden wyglądał nieco starszego od Mai a drugi na nieco młodszego.

– Mam na myśli dzieci ludzkie – odrzekł i zaczął opowiadać. Pochodził z Lifronu, przeżył tam swoją wielką miłość, zakończoną małżeństwem lecz po paru latach, pomimo urodzenia się dzieci, zaczęło mu się źle układać, Musiał zmienić pracę na gorszą, kłócił się z żoną coraz częściej, aż zaczął pić. Jak się okazuje, tutaj też znany jest alkohol i wszystkie problemy z nim związane... Po dalszych kilku latach po pijanemu pokłócił się z sąsiadem i zabił go. Został skazany na transformacje w ”kiepskiego” bantaka – sam wybrał sarwota, poni­eważ znał je wcześniej, był raz nawet w tej osadzie i żywił do nich ciepłe uczucia. Mówił, że podobało mu się w nich że one w tak trudnych warunkach potrafiły stworzyć zupełnie nieźle zorganizowaną społeczność.

– A inne nie potrafią? – zapytała Bulena.

– Na pewne potrafią. Jakieś dziesięć hardoli stąd w górę rze­ki przy drugim brzegu jest osada moreteków, lecz to dwudyszne płetwonogi, siedzące raczej pod wodą.

– Byłeś tam? – zapytałem ciekawie.

– Wiele razy, ale już jako sarwot. Człowiek tam nie wejdzie – uśmiechnął się ironicznie. – A jednogatunkowych osad bantaków lądowych nie widziałem. One są bardziej przemieszane.

– Zgadza się – mruknęła Bulena. – Ale opowiadaj dalej.

– Przed transformacja, mnie uśpili, żebym nie miał tych wszystkich nieprzyjemnych doznań... – podjął.

– Wiem – przerwałem. – Obserwowaliśmy to na Kelli i to w zwolnionym tempie. Bardzo przykry widok. Ale i tak musiało być dla ciebie wielkim szokiem obudzenie się w tej postaci.

– Szok był, ale nie aż tak wielki, jak myślałem. Przeszedłem przed tym pewien trening – najpierw obserwacja sarwotów, potem iluzja, w końcu coraz częstsze i dłuższe czasowe przemiany. Mogłem się więc do pewnego stopnia z tym oswoić. Poza tym, kiedy staje się bantakiem, szybko nabywa się odruchów właściwych danemu gatunkowi.

– Mimo wszystko to musiało być paskudne przeżycie – mruknąłem.

– Było, było – machnął płetwo-ręką. – Ale mam to już dawno za sobą. Potem mnie tu przywieźli i zostawili. Inne sarwoty pomogły mi przetrzymać pierwszy najgorszy okres, a teraz nie jest już tak źle. Alkoholu tu nie ma mam, kochająca żonę i dzieci... To trudne i twarde życie, ale dopiero z tej perspektywy mogę lepiej ocenić wszystkie wartość i tamtego. Wierzcie mi sporo z nich to zwykły blichtr, fałsz i zakłamanie.

–  Przesadzasz – sprzeciwiła się Bulena.

– A może i nie? – mruknąłem, pomyślawszy o naszym świecie. – I nie chciałbyś tam wrócić?

– Czasem tak – przyznał Medan. – Ale nie do tego ostatniego okresu. Może do młodości, miłości... Lecz to już i tak by nie wróciło.

– A ja zawsze chciałam być człowiekiem – powiedziała Bulena.

– Wy, dersany, cały czas żyjecie wśród ludzi. Widzicie ich na co dzień i zazdrościcie. Tu ludzie nie są tak częstymi gośćmi. W zimie całymi dekadami nikt tu nie zagląda, może oprócz maga-kapłana z wioski, który trochę opiekuje się też tą osadą. W lecie często pilotujemy statki, ale nie są to jakieś trwałe kontakty. Takie życie nastawia inaczej.

– A z innymi ludźmi? – spytałem.

– Zdarzają się, choć też rzadko. Czasem ciekawscy turyści poproszą kapitana statku o zatrzymanie tutaj. Ci z Lifronu trochę nas znają, wiedzą mniej więcej, czego od nas oczekiwać i jak do nas podchodzić. Ich lubimy. Ale reszta... – znów machnął kończyną. – Albo litują się nad nami, albo piszczą z podziwu, że mamy to czy tamto. Okropność!

– A ci wioski? – spytała Bulena.

– To nie są turyści Czasem przychodzą i pomagają. Kształcą nam dzieci i udzielają cennych rad. Nie są to jednak jakieś regularne wizyty. A sami poza nagłymi wypadkami staramy się ich o nic nie prosić. Nie chcemy naśladować pakertów, a poza tym im też nie przelewa.

– Rozumiem. Chcecie być maksymalnie niezależni – powiedziałem.

– Może nie tyle niezależni, co... – Medan chwilę szukał dobrego określenia. – Honorowi. To lepsze słowo.

– Rozumiem – powtórzyłem. Spojrzałem na zegarek – było wpół do jedenastej. Ziewnąłem – Aleśmy się zagadali, Bulena. Chodźmy spać. Dobranoc, Medan.

Wyszliśmy na dwór. Dobrze, że Bulena była ze mną, bo sam bym przy tak słabym świetle nie rozpoznał domu Rendy i Dakona. Przy centralnym stole siedziało jeszcze kilkoro sarwotów, ale i one wstały i rozeszły się akurat, kiedy przechodziliśmy. Ktoś minął nas, kierując się w stronę domu Medana – może to jego żona nie chciała nam przeszkadzać w rozmowie?

– Ciekawa istota z tego Medana – powiedziała po drodze Bulena. – Wygląda na to, że lepiej się czuje jako sarwot niż jako człowiek.

– Nie przesadzaj, na pewno nie lepiej. Po prostu pogodził się z losem, co i tak w jego wypadku jest sporym osiągnięciem – odrzekłem. – Chcesz spać na dole czy z nami na górze?

– Chyba z wami. Tylko połóż mi na podłodze kapę i coś pod głowę, jeśli znajdziesz – poprosiła.

Na dole u Dakona wszyscy już spali, na górze w jednym łóżku Marcinek i Maja też spali, objąwszy jedno drugie jak zakochani. Kołdra obsunęła się i prawie ich nie zakrywała, ale chłopiec spał oczywiście w ubraniu, tylko bez kurtki i butów. Dziwnie wyglądali tak razem: człowiek i takie... półzwierzę? – pomyślałem w sennym rozmarzeniu, przykrywając ich kołdra z powrotem, lecz natychmiast te słowo wyrzuciłem z głowy. Po rozmowie z Medanem musiałem już całkowicie przestać myśleć o sarwotach lub innych bantakach jako o zwierzętach czy nawet półzwierzętach. W ich wypadku liczyły się nie ciała, tylko to co mieli w głowach. Wielu z nich miało w sobie więcej z człowieka niż spora część tak zwanych „ludzi”, których znałem w swoim świecie. Gdyby ci, pożal się Boże ludzie trafili tutaj – dopiero mieliby pożywkę do głoszenia swoich ksenofobicznych, często wręcz kryptorasistowskich poglądów typu: jesteśmy najlepsi ze wszystkich... Ten świat, choć trwało to bardzo długo, praktycznie pozbył się takich poglądów i choćby z tej racji zasługiwał na ocalenie.

Dobrze, że akurat my, może dzięki naszemu humanistycznemu wychowaniu, a może i dzięki mojej fantastyce, jesteśmy zupełnie inni niż tamci – rozmyślałem dalej, rozkładając jedną kapę na podłodze, drugą składając tak, żeby Bulena mogła położyć na niej głowę. Dersanka natychmiast ułożyła się na posłaniu, mruknęła „dobranoc” i po chwili już spała. Ja też zdejmując tylko kurtkę i buty, wsunąłem się do łóżka obok Krystyny. Obudziłem ją oczywiście, ale ona tylko coś mruknęła, odsuwając się trochę dalej pod ścianę i robiąc mi miejsce. Położyłem się koło niej i nakryłem połówką kołdry. Przypomniały mi się nasze czasy studenckie, kiedy dość często po przehulaniu połowy nocy wracaliśmy do mieszkania jej rodziców – mój dom był znacznie dalej od centrum – i tak samo kładliśmy się razem do jej łóżka. Przyłożyłem głowę do poduszki i po chwili już zasnąłem.

 

MAGOWIE Z ZERKUNA

 

Następnego dnia obudził mnie ruch wstającej Krystyny około wpół do siódmej. Byliśmy znacznie na północ od Warszawy, mniej więcej na szerokości geograficznej Rygi, więc o tej porze roku była tu jeszcze noc. Przyniesione wieczorem gałązki dawno się wypaliły i widać było tylko nieco jaśniejszy prostokąt okna. Wstaliśmy ostrożnie, bojąc się po ciemku nadepnąć na Bulenę, ale jej już nie było. Podszedłem do okna i spojrzałem.

Na dole zaczynał się ruch. Pierwsze sarwoty podchodziły do stosu gałązek, brały po jednej, zanurzały w wiecznym ogniu i albo wrzucały do „ogniska” – choć było ono jeszcze małe –

albo zaciskając je w płetwach, wracały z nimi do domów.

– Cześć, Mirek! – powitała mnie Krystyna. – Jak się spało?

– Cześć, dobrze – odrzekłem. – Nie ma tu gdzieś papieru toaletowego?

– Ale masz wymagania, Mirek! Nie ma. Idź w las i znajdź tam sobie jakieś liście albo gałązkę paproci. Aha, i weź Kelię, jeśli już nie śpi.

Na dole świeciły się już dwie gałązki, przyniesione zapewne przez Dakona. Kelia nie spała, wziąłem ją. na ręce i zaniosłem do lasu. Nie wiedziałam, jak mam ją trzymać, ale po kilku próbach znaleźliśmy właściwą pozycje. Cały czas przepraszała za kłopoty, jakie sprawia, aż w końcu miałem tego dosyć i powiedziałem ostro:

– Przestań przepraszać, że żyjesz, Kelia! Mam nadzieję, że za parę dni znajdziemy się wśród ludzi i dostaniesz się do ośrodka, gdzie zaopiekują się tobą. No i coś ci wczoraj obiecałem.

– Sądzisz, że uda ci się coś znaleźć? – zapytała sceptycznie.

– Jestem pewny. A jak nie, to w moim świecie obetną ci kończyny i zastąpią je protezami. Znajdę kogoś, kto to przeprowadzi, choćby mój kuzyn Dariusz Muszkowski, który akurat jest chirurgiem ortopedą. Nie zyskasz na tym wiele, ale zawsze coś – nasze protezy są z pewnością o wiele lepsze od waszych. Ale to w ostateczności.

Gwiazdy nad osadą zaczęły już blednąć, kiedy wracaliśmy do domu. Spotkaliśmy Rendę z kolejną gałązką.

– Jak tam Maja? – zapytała.

– Cały czas spędziła z Marcinkiem. Wieczorem długo rozmawiali, a teraz pewnie jeszcze śpią. A gdzie Dakon?

– Poszedł nad rzekę. Łowi ryby ze wszystkimi.

– Mam nadzieję, że połów im się uda. Ale nie przynoś już gałązek. Ja tylko położę Kelię i przyniosę o wiele więcej.

Rozmieściłem część gałązek we wskazanych mi przez Rendę miejscach i poszedłem z Rendą na górę. Kończyłem ich wtykanie w „lichtarze”, gdy zobaczyłem, że dzieci już nie śpią. Przywitaliśmy się. Marcinek się ubrał i powiedział:

– Ale ta Maja jest fajna! Opowiadała takie ciekawe rzeczy! Możemy pójść razem nad rzekę?

– Tak, ale trochę poczekajcie. Jeszcze za ciemno – odrzekła Krystyna.

Kiedy zrobiło się trochę jaśniej, wyszli, a ja z nimi.

– Zejdziesz sama ze schodów? – spytałem Maję.

– To o wiele łatwiejsze niż wejście – odpowiedziała.
Doczłapała się na skraj, usiadł, spuściła nogi, odepchnęła się górnymi płetwami i... zjechała na dół na pupie. Marcinek zbiegł za nią.

– Tylko nie pozwól, żeby wszedł do wody – poprosiłem. – Za zimno, a poza tym on nie umie pływać.

– Zupełnie? – zapytała zdziwiona.

– No, miał tę parę lekcji w basenie, ale to się nie liczy. Gdyby było lato, to może bym mu pozwolił... pod twoim czujnym okiem.

– I wróćcie na śniadanie! – zawołała Krystyna z góry.

– Wrócimy! Wrócimy! – odkrzyknęli.

Na wszelki wypadek poszedłem trochę za nimi. Marcinek pobiegł tak szybko, że sarwotka, choć starała się jak mogła, została natychmiast daleko za nim. Zawołałem go i wytłumaczyłem, że musi w tym zakresie dostosować się od niej. Zaproponowałem im „wyścigi” na brzegu – on na lądzie, ona w wodzie. Podchwycili ten pomysł i poszli.

Stopniowo robiło się coraz jaśniej. Wziąłem kamerę i też poszedłem nad rzekę, gdzie zacząłem filmować sarwoty, jak wyciągają z wody sieć pełną ryb, po czym ustawiają się w szereg aż do gara i zaczynają je sobie podawać. Pod garem płonęło całkiem spore ognisko – zużyto niemal wszystkie gałązki.

Kiedy sarwoty skończyły z rybami, usiedliśmy przy stole. Idąc z powrotem, w świetle dnia, zobaczyłem, że ich domki otoczone są ogródkami, co prawda choć o tej porze roku już pustymi. Wyraźnie było jednak widać ślady po grządkach, rosły tam też krzewy niewielkie drzewka, niewątpliwie owocowe. Kiedy już usiedliśmy, zapytałem sarwotów, jak je uprawiają.

– Normalnie, narzędziami – odrzekły zaskoczone, że pytam o coś tak oczywistego.

– Jesteście w stanie się nimi posługiwać je utrzymać?

– Ach, o to chodzi! Mają uchwyty przystosowane do naszych płetw. Z tym nie ma kłopotów. O wiele większe są z obieraniem wielu warzyw. Potrafimy posługiwać się odpowiednimi nożami, ale sporo tracimy przez brak precyzji. Odpady są jednak zjadane przez kirmele razem z rybami.

– Kirmele te naturalne?

– Nie, zwykłe zwierzęta. Biegają sobie swobodnie po okolicy, a na sygnał gwizdka przychodzą i pozwalają się zaprząc do wózków, a zimie do sań. Noszą część uprzęży na sobie, więc tylko łączymy parę niezupełnie zamkniętych stalowych kółek. Dzięki temu możemy na przykład zawieźć ryby na wymianę do wioski, czy przywieźć z lasu gałązki do ogniska.

– A jak pozyskujecie te gałązki? Przecież blisko pewnie już wszystko pozbieraliście.

– To prawda, zwykle musimy po nie jeździć dosyć daleko. Ale nie zawsze zbieramy je z ziemi. Czasem ścinamy je z krzaków, niskich rozgałęzień albo drzew zwalonych przez burzę.

– Czym? Siekierą? – byłem coraz bardzie zaskoczony.

– Nie. To już byłoby zbyt trudne i ryzykowne. Niewielką piłą, która też ma z jednej strony odpowiedni uchwyt. Większych pił używają tylko przybysze z wioski, kiedy trzeba nam wybudować jakiś nowy domek, jak niedawno Jarugowi i Symirze.

– Chyba nie za darmo? – zapytałem.

– Oczywiści że nie. Magowie tylko urządzili nam tu kiedyś gotową wioskę za darmo, a za wszystkie nowe rzeczy płacimy.

– Gotówką?

– Raczej nie. Głównie dostawami ryb dla wioski, a rzecznym kupcom usługami pilotażu i przewodnictwa. Na nagłe potrzeby mamy trochę gotówki, ale wolimy bezpośrednią wymianę towarów i usług.

– Widzę, że żyjecie tu znacznie lepiej, niż wyglądacie na pierwszy rzut oka – powiedziałem z uznaniem.

– Wielu przejeżdżających tędy po zapoznaniu się z nami to przyznaje – odrzekł Dakon.

Długo tak rozmawialiśmy, czekając, aż ryba się ugotuje. Przyszła Krystyna, potem Bulena, cała mokra – pewnie się kąpała – a w końcu, kiedy zaczynaliśmy się już trochę denerwować, także Maja z Marcinkiem. Pod koniec chłopak nie wytrzymał, zostawił sarwotkę z tyłu i przybiegł do nas. Zaczął opowiadać o ich „wyścigach” – okazało się, że w tym układzie byli mniej więcej równi. Jeśli Maja płynęła pod prąd – on wygrywał, jeśli z prądem – ona. Na dłuższym dystansie – tam i z powrotem – wygrywali na zmianę, ona nieco częściej. Kiedy się zmęczyli, usiedli na piasku i zaczęli na nim rysować – on patyczkiem, ona końcówką płetwy – i opowiadać sobie wzajemnie różne rzeczy. W wiele jego opowieści o naszym świecie nie wierzyła. Prosiła nas o potwierdzenie, a kiedy je otrzymała, tak chciała to zobaczyć, aż musiałem jej obiecać, że pokażę jej przynajmniej część z tych rzeczy. Szczerze mówiąc, nie widziałem sposobu na dotrzymanie tej obietnicy i rzuciłem ją tylko na odczepnego, sądząc, że zaraz o tym zapomni. Nie zapomniała, a jej pomyślunku nikt z nas nie docenił...

Kończyliśmy właśnie jedzenie śniadania, gdy do osady zaczęli przybywać mieszkańcy wioski, zarówno łodziami, jak i wozami, zaprzęgniętymi w konie lub woły. W jednej z pierwszych łodzi przyjechał przypłynął mag-kapłan wioski, wysoki mężczyzna po czterdziestce. Opowiadał, że kiedy sarwoty krótko przed północą przypłynęły do wioski i obudziły go, z początku nie chciał im wierzyć – one także, jak wszystkie rozumnie istoty, potrafią czasami zmyślać – i uwierzył im dopiero wtedy, gdy wspomniały o aurze agresora w artefakcie – skąd niby miałyby o czymś takim słyszeć? – i dodały, że przecież nie płynęłyby taki kawał drogi w nocy, by mu opowiadać bajki na tak poważny temat. Kazał opowiedzieć o wszystkim od początku, powoli i spokojnie, w miarę, jak mówiły, spisywał. Potem zostawił je w domu – natychmiast poszły spać – od jednego z sąsiadów wziął najszybszego konia w wiosce i popędził na złamanie karku do Lifronu. Pobił chyba rekord trasy, dosłownie wtargnął do domu teleportanta i kazał tamtemu natychmiast wysłać notatki do Zerkuna. Wyrwany ze snu mag długo nie mógł zorientować się, o co chodzi, lecz kiedy przyszedł do siebie, wysłał je do Oresoku – dalej nie mógł – do specjalnego pomieszczenia przy domu miejscowego teleportanta. Ten, obudzony przez sygnał teleportacyjny i uprzedzony notatką na opakowaniu podpisaną przez obu magów o niezwykłej wadze przesyłki, musiał wysłać ją do Zerkuna. Z pewnością już dawno dotarła i ktoś niedługo po nas przybędzie. A mag-kapłan wrócił do wioski na innym koniu, opowiedział o tym kilku rannym ptaszkom, ci zaś obudzili prawie wszystkich i wielu postanowiło udać się do osady na spotkanie z nami.

Wśród przybyszów przeważali ludzie, lecz były też sarwoty z wioski – te miejscowe powitały szczególnie wylewnie – kilka labenów, podobnych do bobrów o ludzkich głowach, oraz para „psich” bantaków, weldików, które w prezencie od kompensatorów dostały długi ogon z rozdwojoną końcówką. Taki istniał w wanterskiej przyrodzie, miały go nadrzewne zwierzęta zwane wingami. Wedliki musiały idąc trzymać go uniesiony do góry lub śmiesznie skręcony w spiralę, potrafił nim jednak wykonywać sporo chwytnych czynności, niektóre nawet pisać. Wszyscy chcieli nas zobaczyć, usłyszeć opowieści o wojnie – na ten temat najwięcej mogła opowiedzieć Bulena – czy o zupełnie dla nich obcym świecie bez magii. Niektórzy przywieźli nam różne miejscowe rarytasy, z których wprawdzie tylko część nam smakowała, ale najedliśmy się po uszy. Sarwoty też częstowano, przywieziono im również tyle gałązek, że miały z ich zbieraniem spokój chyba na tydzień.

Gdy przybysze zobaczyli Kelię, kiwali nad nią głowami, wielu płakało. Pytałem, czy nie znają na to jakiegoś lekarstwa, ale tylko rozkładali bezradnie ręce. Ktoś powiedział, że złoży bogom w jej intencji rodzinną pamiątkę ze stopu srebra. Była to tutaj bardzo cenne rzecz. Doceniliśmy jego poświęcenie, nie wierzyliśmy jednak, by to coś pomogło – choć nie wiadomo, może ten świat ma bliższe „kontakty” ze swoimi bogami niż nasz?

Kiedy po jakichś dwóch godzinach odjechali, z ulgą odetchnęliśmy. Wszyscy byliśmy zmęczeni byciem centrum uwagi, choć wiedzieliśmy, że to dopiero przedsmak tego, co jeszcze nas oczekuje czeka. I rzeczywiście, niedługo po jedenastej zobaczyliśmy na niebie pojazd, zaprzężony w cztery uskrzydlone czworonogi.

– Więc to prawda... – mruknęła, obserwując je, Bulena.

Prowadzący chwilę szukał miejsca do lądownia, aż zatrzymał pojazd na rozjechanej „drodze”, którą odjechały wozy do wioski. Zasłoniły go na chwilę drzewa, ale już tocząc się po ziemi wyjechał spod nich i zatrzymał się tuż przed pierwszymi domkami osady.

Wyglądał mniej więcej jak kareta, nad którą na czterech grubych linach umieszczony był stosunkowo niewielki balon, pod którym na wysokości chyba pół metra pod „gondolą” znajdował się metalowy kosz żarowy z „wiecznym ogniem”. Pamiętam, że zdziwiłem się, iż balon jest taki mały – jak może unieść w powietrze pojazd tej wielkości? – po czym, jak wszyscy, skupiłem uwagę głównie na zaprzężonych do powozu, zresztą naprawdę wspaniałych, zwierzętach.

Nie były to ani pegazy, ani smoki, tylko duże uskrzydlone koty, dorównujące wielkością lwom. Dla siebie na swój użytek na razie nazwałem je gryfami, choć poza skrzydłami, i to umieszczonymi pośrodku ciała, jak u pegazów, nie miały nic ptasiego. Jeden był czarny z białymi łapami, drugi – samica – złoto-brązowy z ciemnoszarymi skrzydłami, pozostałe dwa natomiast, wyraźnie mniejsze – pewnie dorastające potomstwo pierwszej pary – w czarno-złote pasy. Na szyjach miały obroże z kamieniami jak pakerty. Przy bliższym przyjrzeniu się dostrzegłem sporo szczegółów odróżniających je od naszych lwów: zamiast grzywy szlara, (promienisto rozmieszczone pióra wokół oczu sów i błotniaków) u samców coś w rodzaju brody – pas znacznie dłuższej sierści od dolnej szczęki aż po pierś – ponadto uszy jak u rysia, ogony bez lwich” pędzelków oraz chwytne przednie łapy jak u dersanów, ale z niewysuwalnymi pazurami. Zaraz po zatrzymaniu się zaczęły nimi odpinać uprząż od dyszla.

– Przekształcone naturalne – mruknęła znowu Bulena. – Ale ciekawe, skąd je wytrzasnęli?

– Cicho bądź! – powiedziałem dość nieuprzejmie, gdyż jej komentarze rozpraszały mi moją uwagę.

„Gryfy” szybko się odpięły, przeszły statecznym, dumnym krokiem kilka metrów i dopiero wtedy z kozła zszedł człowiek. Jakby podkreślał w ten sposób, że one służą mu z własnego wyboru, nie z przymusu, i są w tej chwili nawet ważniejsze od niego, choć sam musiał być nie byle kim. Ubrany był w błękitny płaszcz obszyty na górze, na dole i przy paru kieszeniach pięknymi złotymi wzorami. W rozcięciu płaszcza widać było nogawki purpurowych, równie pięknie obszytych spodni, podobnych do naszych XIII-wiecznych pludrów, a pod nimi wysokie, czarne buty, każdy ze złotym lampasem (paskiem, lampas raczej dotyczy spodni) na cholewie i ozdobną klamrą na podbiciu. Na głowie miał również purpurową czapkę, ozdobioną w górnej części wyszywaną złotą koroną. Był młodym, młodszy nawet ode mnie, lecz wyczuwało się w nim pewien majestat. Z pewnością członek rodziny królewskiej, a może i cesarskiej, pomyślałem.

„Gryfy” podeszły do nas, czarny usiadł przede mną – zapewne dlatego, że to ja miałem artefakt – pochylił głowę, jakby w ukłonie i przedstawił wszystkich:

– Jestem Jurtan (Ogień), to moja partnerka Jelfa (Iskra) i nasze dzieci: Eston (Żar) i Tulia (Płomień). A to książę Amandys, najmłodszy syn cesarskiego brata.

Prawie tak samo – w przekładzie – nazywały się rumaki Heliosa. Ale te „ogniste” imiona do nich pasują. I od razu widać, ze są bez porównania inteligentniejsze bardziej inteligentne od pakertów, pomyślałem.

Potem cała czwórka położyła się na ziemi, ciężko dysząc – widać było, ze są bardzo zmęczone. Książę podszedł do nas, już miął wyciągnąć do mnie rękę na powitanie, lecz nagle pośliznął się w na błocie i upadł na plecy. Przyglądające się temu sarwoty wybuchnęły śmiechem. Ja też z trudem powstrzymując śmiech, podałem mu rękę i pomogłem wstać. Podniósł się, klnąc jak szewc. Cały jego majestat diabli wzięli. Atmosfera zrobiła się swobodna.

– Tak, tak, wasza wysokość z dużych? – odezwałem się trochę kpiarsko. – Nie wszyscy żyją w pałacach.

– Wiem. Znam życie, dużo podróżowałem. O sarwotach też sporo słyszałem, choć nigdy jeszcze nie byłem w ich osadzie. Trafia się okazja do nadrobienia zaległości – też uśmiechnął się kpiarsko. – Ale najpierw trochę formalności. Pan nazywa się Mirek?

– Tak. Dokładnie Mirosław Działyński, lecz to dla pana może być za długie i trudne do wymówienia. – Pamiętałem, że Bulena głosek „dz” i „ł” nie wymawiała. – Dlatego proszę do mnie mówić po prostu Mirek. To moja żona Krystyna i synek Marcinek – wskazałem. – A to...

– Wiem. Dersanka Bulena. Ale co dalej?

– Bulena Sarema-dirka – przedstawiła się oficjalnie.

Książę sięgnął do sakwy, którą nosił u pasa, wyjął z niej kawałek papieru wielkości przeciętej kartki naszej książki oraz ołowiany akselbant i coś na tej kartce zanotował. Potem zapytał:

– A jak się nazywał twój ojciec?

– Bault. Ale... – zatkała sobie łapą usta. Widać było, że kipi z ciekawości: po co księciu jej rodowód?

Amandys zanotował i to, po czym schował akselbant, wyjął z sakwy coś podobnego do małego kaduceusza, uderzył tym Bulenę po ramieniu i zawołał:

– Od dziś nie jesteś już zwykłą dersanką! Zostałaś nominowana do tytułu wajry, Buleno, córko Saremy i Bauta! Witaj w świecie ludzi!

Bulena, która stała na dwóch łapach – u wielu bantaków była to forma oddawania komuś czci – zachwiała się i opadła na cztery. Lecz i to nie wystarczyło – łapy się jej rozjechały i musiała położyć się w błocie. Część obserwujących to sartwotów znowu wybuchła śmiechem. Cóż, przy całej swej życiowej mądrości nie były w stanie zrozumieć, co się dzieje. Nawet ja w pierwszej chwili musiałem się tego domyślać, i to tylko z tego, że według informacji, przekazanych mi przez artefakt, słowo „wajr” lub „wajra” było dawnym, obecnie rzadko używanym, określeniem kogoś szlachetnie urodzonego, dzisiaj mówiło się „tulnif” lub „poxel”. Dopiero po wypytaniu o to księcia i Buleny uzyskałem potwierdzenie swoich domysłów.

Formuła użyta przez Amandysa, rzeczywiście była dla bantaków czymś w rodzaju nadania przywileju szlacheckiego. Wprawdzie bogacenie się bantaków, podobnie jak ludzie, formalnie nie było niczym ograniczone, lecz awans społeczny powyżej pewnej granicy był równie nieprawdopodobny jak jeszcze nie tak dawno prezydentura USA dla Murzyna. Tak, i w tym świecie wśród ludzi było jednak powszechne przeświadczenie o własnej wyższej wartości. Może na niższym poziomie nie było tego widać, częste były wielki e przyjaźnie ludzi z bantakami, czasem nawet nieformalne związki partnerskie, ale na wyższym poziomie władzę sprawowali wyłącznie ludzie – i nawet bantaki to akceptowały. Niezwykle rzadkie były sytuacje, gdy za jakieś zasługi bantak otrzymywał wszelkie prawa ludzkie. Stawał się niejako „honorowym człowiekiem” i dalszy awans życiowy był już dla niego niczym nieograniczony – teoretycznie Bulena mogłaby teraz zostać nawet księżną. Pierwszym bantakiem, który został wajrem, był około stu lat temu wilsun Darkless za odkrycie kilku praw fizyki, w tym prawa powszechnego ciążenia. Obecnie zdarzało się to raz na parę lat i zawsze odbijało się szerokim echem w świecie. Zarazem to stare słowo uzyskało nowe znaczenie, odnosząc się obecnie tylko do nobilitowanych bantaków.

Nic dziwnego, że dla Buleny było to tak wielkim przeżyciem, że trudno jej było w to uwierzyć. Dopiero po chwili stanęła na łapy i wykrztusiła:

– Cooo? Ja... wajrą?! Niemożliwe! Za co?

– Za bohaterstwo, jakim wykazałaś się podczas wojny. Oto tymczasowe zaświadczenie, podpisane przez Wielkiego Księcia Ogerdynu, Romsefa IV. Oficjalne nadanie odbędzie się jutro w Zerkunie. – Podał jej papier, który przeczytała i  rozpłakała się.

– Ależ to nie ja... – wyjąkała przez łzy. – To Kelia... Jej się to wszystko należy. To ona była prawdziwą bohaterką. Ja tylko jej pomagałam.

– Kelia... – mruknął książę. – Tak, z nią jest duży kłopot... Przynieście ją tutaj.

Kiedy ją zobaczył, ukląkł i zapłakał, po czym powiedział:

– Co za poświęcenie! Zasługuje naprawdę na najwyższy podziw i szacunek. A najgorsze jest to, że naprawdę nic nie jesteśmy w stanie dla niej zrobić poza zapewnieniem jej najlepszej opieki w ośrodku.

– Najlepiej mnie zabijcie i będziecie mieli spokój – powiedziała Kelia.

– Znowu te humory! – huknąłem. – Obiecałem ci, że będziesz chodziła i postaram się dotrzymać.

– Cóż, u nas to jedno z nielicznych schorzeń, na które nie ma lekarstwa. Inne leczymy magicznie – odrzekł Amandys. – Nawet, gdyby ją przemienić w innego bantaka, też zachowałaby ten bezwład.

– A gdyby w coś takiego? – Wskazałem na „gryfy”.

– W uskara? TO niemożliwe. One już się urodziły z sześcioma kończynami. My tylko zamieniliśmy środkowe w skrzydła.

– Ale jak coś takiego mogło się urodzić? – spytała Bulena. – A może one są z Parsytii?

– Nie, nie z Parsytii. O wiele bliżej. Gdzieś na wschód od Zerkuna jest taka niewielka strefa, gdzie w ciągu ostatnich lat rodzie się sporo różnych dziwadeł, często nie „ przestrzegających” elementarnych zasad biomagii. Ludzie tam chorowali, wynieśli się. Co prawda pod magiczną osłoną można tam nawet dość długo przebywać, ale nie jest to wygodne. I tam nasi magowie ich znaleźli. Najpierw Jurtana niedługo no nim Jelfę, a potem jeszcze kilkoro, ale są za młode.

– My też mamy młodsze dzieci – wtrąciła Jelfa. – Uczą się w szkole.

– Jak dersany? – spytała Bulena.

– Niezupełnie – odrzekł książę. – Mają jednak znacznie krótszy cykl rozwojowy i pewnych rzeczy nie są w stanie opanować. Dużo jednak potrafią. Ale skąd się tam wzięły?... – rozłożył ręce.

– Czyżby wpływ naszego Semipałatyńska? – mruknąłem po polsku.

– Na to by wyglądało – zgodziła się Krystyna.

– Co tam mówicie? – zapytał Amandys.

– Po naszemu – odrzekła Krystyna. – Dla pana, książę, i tak byłoby to równie niezrozumiałe jak dla nas wiele aspektów działania waszej magii, u nas bowiem magii nie ma, jest natomiast znacznie bardziej zaawansowana nauka i technika.

– Rozumiem. Ale może jednak wyjaśnicie, przynajmniej najogólniej?

Spróbowaliśmy, używając zrozumiałych dla niego terminów. Wysłuchał, po czym powiedział:

– Cóż, trudno mi sobie wyobrazić, żeby w takich malutkich atomach było aż tyle energii. Ale to wiele wyjaśnia... także nasze pochodzenie. Dziękuję.

– Przyleciał pan no nas, książę? – zapytała Krystyna.

– Oczywiście. Jestem członkiem rodziny cesarskiej, co prawda dosyć dalekim w kolejce do tronu – pewnie nigdy na nim nie zasiądę a poza tym miłośnikiem podróży, opiekunem uskarów oraz wprawdzie dosyć przeciętnym, lecz jednak magiem ciężaru...

Więc to dlatego balon może być taki mały, pomyślałem.

– Byłem akurat w Zerkunie – kontynuował Amandys. – Radziliśmy na temat sposobów zamknięcia tej cholernej bramy i nic nie mogliśmy wymyślić. I nagle w środku nocy otrzymujemy przesyłkę z Lifronu...

– Wyobrażam sobie, jakie to musiało wywrzeć wrażenie! – uśmiechnąłem się.

– Tak. Wszyscy nie mogą nie już was doczekać. Kiedy uskary odpoczną i najedzą się, zaraz polecimy.

– Lubicie ryby? – zapytał uskary któryś z sarwotów.

– Mogą być – odrzekł Jurtan. – Ale lepiej na surowo.

– Świetnie. Bo będziemy zaraz łowili, ale zanim się ugotują, bardzo długo potrwa.

– Nie będziemy tak długo czekali – powiedział książę. – Teraz jednak mamy trochę czasu i chciałbym wyrazić uznanie naszym gospodarzom i przy okazji zwiedzić ich osadę. Kogo polecicie mi jako przewodnika?

– Zurwaka i Medana. Ten drugi był kiedyś człowiekiem – odparłem.

– O! – książę aż zastrzygł uszami.

– A my możemy jeszcze trochę pobawić się nad rzeką, mamo? – zapytał Marcinek, mówiąc też w imieniu Mai.

– Dobrze, ale krótko – zgodziła się Krystyna i dzieci poszły. Z pewnością by nie pozwoliła, gdyby wiedziała, co one wymyślą.

Zurwak i Medan wystąpili spomiędzy sarwotów. Wspólnie z nimi pokazaliśmy osadę Amandysowi. Medan w dużym skrócie w opowiedział księciu swoją historię, obejrzeliśmy również połów ryb, których część natychmiast otrzymały zawołane uskary. Niedługo potem przybiegł Marcibek, ale sam bez Mai. Zapytany o nią odpowiedział, że bawili się nad rzeką i ona tam została. W ogólnym podnieceniu nie zwróciliśmy uwagi, że przybiegł z zupełnie innej strony. Od czasu do czasu włączałem kamerę, wyjaśniwszy uprzednio księciu, do czego to służy. Bardzo mu pochlebiło, gdy dowiedział się; że zobaczą go w innym świecie.

Kiedy uskary najadły się i odpoczęły, podleciały do kosza żarowego i zaczęły z niego wybierać łopatkami popiół i resztki zetlałych gałązek. Amandys wyjął spod kozła pojemnik z jakimś innym, zielonym rodzajem „wiecznego ognia” – Bulena wyjaśniła nam, że ten na znacznie wyższą temperaturę spalania, choć poniżej zapłonu tej papieropodobnej substancji, z której zrobiony był balon. Potem, za zgodą sarwotów, uskary zaczęły wypełniać kosz gałązkami z ich stosu, zapalając je w pojemniku księcia. Wsiedliśmy do powozu, Kelię wniósł do niego sam Amandys i przywiązał do specjalnych kółek. Zdziwił się że nie mamy bagaży, ale wyjaśniłem, że nie byliśmy w stanie zabrać i ich, i Kelii.

Wysiadłem jeszcze na chwile, pożegnałem się z sarwotami, dziwiąc się trochę, że nie ma wśród nich Mai, sfilmowałem kilka ostatnich lotów uskarów z zapalonymi gałązkami w łapach oraz ich zaprzęganie przez Amandysa do powozu, wsiadłem ponownie, książę wykonał jakieś gesty – domyśliłem się, że czynił pojazd lżejszym – usiadł na koźle i ruszyliśmy. Całe szczęście, że uskarom wystarczyło przestrzeni, by nie przeszkadzając sobie biec na długich rzemieniach i wynieść pojazd w powietrze. Na chwilę wstałem i nakręciłem kolejna, scenę filmu: osadę z fragmentami rzeki i lasu, widziane z góry, po czym usiedliśmy spokojnie, gdyż Amandys prosił, żebyśmy za bardzo nie brykali, ponieważ zbyt wielki ruch mógłby zachwiać stabilnością powozu.

Jakie to uczucie, jechać takim pojazdem? – mógłby zapytać czytelnik. Trudno powiedzieć. Na pewno nie przypomina jazdy wozami lub nawet samochodem po ziemi, gdyż powóz unosił się w powietrzu bardzo płynnie. Od czasu do czasu któryś z uskarów lekko szarpał w bok, lecz niemal natychmiast wyrównywał lot czasem silniejszy podmuch wiatru lekko nas znosił, ale ogólnie leciało się spokojnie. Nigdy nie latałem innymi niż samoloty pojazdami, dlatego trudno mi powiedzieć, czy byłoby to porównywalne na przykład, z lotnią lub sterowcem.

Powrót z osady sarwotów do Zerkuna miał według księcia trwać około siedmiu zdur, czyli ośmiu godzin. Ten rodzaj „wiecznego ognia” powodował szybsze niż u sarwotów spalanie się gałązek, więc trzeba było aż trzech lądowań między osadą a Zerkunem. Za pierwszym razem wylądowaliśmy bardzo płynnie w zupełnie niezamieszkałym terenie na sporym kawałku naturalnej łąki pośrodku tajgi, nad dość szerokim dopływem głównej rzeki. Amandys przygotował już rano stos gałązek, uskary wyprzęgły się więc tylko po to, by wymienić je w koszu żarowym, napiły się wody z rzeki i po kilkunastu minutach polecieliśmy dalej Podczas zaprzęgania zapytałem Amandysa, czy nie są już głodne i zmęczone – bądź co bądź ten lot pochłaniał duże energii. Zamiast niego odpowiedział mi sam Jurtan:

– Tu nie ma nic do jedzenia. Odpoczniemy i najemy się w Orosoku.

Po niespełna rodzinie dalszego lotu zaczęty pojawiać się pod nami pierwsze wioski, Minęliśmy je szybko i zaczęliśmy podchodzić do lądowania dopiero niedaleko niewielkiego miasteczka. Na ściernisku czekało nas sporo jego mieszkańców. Tym razem lądowanie nie było aż tak płynne. Zmieniając pułap lotu uskary mocno potrząsnęły powozem, aż Marcinek wpadł na Krystynę, Krystyna na Kelię, a Bulona na mnie, ale nikt nie spadł z ławki. A po chwili spod ławki, na której siedzieliśmy zBulena, rozległo się... stukanie.

Natychmiast oboje wstaliśmy, podnieśliśmy siedzenie i ujrzeliśmy... małą sarwotkę w różowo-zielone paski.

– Maja A ty skąd się tu wzięłaś?! – krzyknęliśmy zdumieni, wszyscy oprócz Marcinka, Wiedział łobuz!

– On mi pomógł – odrzekła Maja, wskazując Marcinka. Chłopiec roześmiał się wesoło. To im się udało!

Nie wiedziałem doprawdy, jak zareagować. Czy się rozłościć, czy być dumnym, że para dzieciaków w tym wieku natrafiła przeprowadzić coś takiego. W tym momencie książę krzyknął:

– Uwaga, trzymajcie się! Lądujemy!

Każdy, kto mógł, złapał za uchwyt. Maję przytrzymałem drugą ręką. Wylądowaliśmy niedaleko pierwszych domów. Książę otworzył okienko w przedniej ściance i zapytał:

– Jak się leciało?

– Bardzo przyjemnie. Ale mamy pasażera na gapę – odrzekłem, podczas gdy Krystyna strofowała Marcinka, że pomógł Mai w ucieczce, że Renda i Dakon nie wiedzą, co się z nią stało i z pewnością szaleją z rozpaczy i tak dalej.

– Wcale nie – odezwała się Maja. – Powiedzieliśmy Wurczonkowi starszemu synowi Medana. Zaraz po odlocie miał powiedzieć o wszystkim.

Więc nawet o tym pomyśleli! Naprawdę mądre dzieciaki!

– Ale że tak długo wytrzymałaś... – Nie mogła się nadziwić Bulena.

– Zasnęłam – przyznała się sarwotka. – Było miękko...

Zajrzeliśmy jeszcze raz pod siedzenie. Rzeczywiście „bagażnik” wyścielony był jakimś miękkim materiałem, pewnie po to, by przewożone rzeczy nie obijały się. Tymczasem książę machnął ręką i powiedział:

– Trudno, musi już z nami polecieć. Coś mi zresztą mówi, że odegra jakąś rolę w tej historii.

– Możemy wysiadać? – zapytałem.

– Możecie, ale lepiej nie oddalajcie się za bardzo. Uskary najedzą się, odpoczną z pół zudry i polecimy dalej.

Mieszkańcy miasteczka podchodzili już do nas. Znowu najwięcej było ludzi, ale była też rodzina derranów z trójką dzieci w rożnym wieku, młody weldik, kilka fertli i wilsun. Dwóm ostatnim gatunkom przyglądałem się szczególnie ciekawie, gdyż widziałem je po raz pierwszy.

Fentle rzeczywiście przypominały harpie: ludzkie głowy na ptasich tułowiach. Samice poza tym miały ludzkie piersi, zakryte stanikiem, nie wiedziałem, czy ze wstydu, czy z zimna – okazało się później, że jedno i drugie. Właśnie fentle zaczęły jako pierwsze w tym świecie, i to już bardzo dawno temu, nosić staniki. Dopiero później podchwyciły ten pomysł kobiety i samice innych gatunków. Samce fentli, trochę większe, miały całą pierś pokrytą piórami. Akurat te fentle były „klasyczne”, najpospolitsze na Wanterii. Ich kończyny dolne, przypominające bardziej łapy papugi niż sępa, dawały im całkiem niezłą chwytność, niewiele gorszą od dersanów. Wiele z nich potrafiło nimi całkiem ładnie pisać, a dzięki długiej szyi także zgrabnie jeść.

Później dowiedziałem się, że były także inne fentle, z częścią z nich nawet zetknąłem się osobiście. Zdarzały się fentle o ludzkich stopach, zwane funbulami – też całkiem niezłe – ale na przykład rolbery miały na kończynach dolnych kopytka, a pelnaki płetwy. Te ostatnie, o powiększonych, jak u sarwotów, płucach, roznosiły pocztę wśród bantaków morskich, a także pomiędzy nimi a istotami lądowymi.

Ostatnio, drogą magicznych eksperymentów, częściowo prowadzonych na Parsytii, udało się uzyskać folendy – krzyżówki fentli właściwych z czterorękimi nadrzewnymi ormandami. Mają one na kończynach dolnych zupełnie ludzkie dłonie. Wprawdzie słabo na nich chodzą, ale przy umiejętności lotu nie jest im to aż tak niezbędne, za to mogą nimi jeszcze więcej zrobić. Na razie jest ich bardzo mało, nie stanowią konkurencji dla fentli właściwych i wilsunów, lecz podobnie jak te ostatnie należą do najściślejszej czołówki bantaków i są już pierwsi ludzie, którzy najzupełniej dobrowolnie przyjmują tą postać. Wygląd pozostałych odmian zależy wyłącznie od fantazji tych, którzy je kiedyś stworzyli.

Zupełnie inaczej było z wilsunami. Te, podobnie jak folendy, magowie stworzyli świadomie i celowo, choć o wiele dawniej – gatunek liczył sobie ponad 150 lat. Ich dłonie też zachowały, co pośród bantaków było rzadkością, pełną przeciwstawność kciuków, choć miały właściwie tylko cztery palce. Na piątym, „małym”, powiększonym do nieprawdopodobnej długości rozpięta była cała ogromna błona lotna, którą ten, stojąc, miał zwiniętą. Łączyła wszystkie jego kończyny, a także ogon, który wystawał jednak poza nią, zaopatrzony w płat sterujący. Nogi miał krótkie, choć dużo dłuższe, niż u odpowiadającego mu rozmiarami pteramodona, latającego gada ery mezozoicznej, około 40-50 centymetrów – co i tak przy jego chyba dwumetrowym wzroście wyglądało dość osobliwie – zakończone wolnymi, prawie ludzkimi stopami. Podobnie jak folendy, tak i on nie chodziła na niech zbyt zgrabnie, ale zarówno pierarodony, jak też nietoperze nie potrafią tego praktycznie w ogóle, a wilsunom nie było to za bardzo potrzebne, gdyż świetnie latały. Wprawdzie ani szybkością, ani długotrwałością lotu nie dorównywały fentlom, lecz sama umiejętność aktywnego latania przy całkowicie chwytnych ręka sprawiała, że do czasu pojawienia się folend były powszechnie – i słusznie – uważane za najlepsze możliwe bantaki. Obecnie było wiadomo, któremu gatunkowi przyznać pierwsze miejsce, choć siła przyzwyczajenia wanterczyków jeszcze stawiała wyżej wilsuny. Oba gatunki były wykluczone przy transformacjach przestępców, ale i wilsunami niektórzy ludzie zostają całkowicie dobrowolnie. Naprawdę wyjątkowo udane istoty magiczne, nie mające właściwie odpowiedników w przyrodzie, gdyż na wszystkich znanych wanterczykom światach nietoperze latają słabiej – większość w nocy – i przede wszystkim nie mają chwytności. Jeszcze słabiej latają, właściwie tyko szybują jak wiewiórki polatuchy, bantaki zwane gawasatami.

Mieszkańcy miasteczka mieli już przygotowane mięso dla uskarów. Widocznie Amandys poprosił ich o to podczas porannego postoju. Teraz zapłacił, uskary zaczęły jeść, nas także czymś poczęstowano – przydały się zwłaszcza ciepłe napoje – po czym podszedłem do wilsuna i zagadałem go.

Podobnie jak nowe bantaki dla nas, tak my dla oroskian byliśmy istotami egzotycznymi, nikt się jednak nikogo nie bał, nawet dzieci. Marcinek od razu zawarł znajomość z dziewczynką-dersanem w swoim wieku, Piolą, a ja z wilsunem zaczęliśmy konwencjonalną rozmowę: najpierw kilka zdań o pogodzie – tutaj było już kilka stopni cieplej niż u sarwotów – potem zapytał, jak się tu tak szybko dostaliśmy z terenów objętych wojną – teleportowano nas do tajgi czy co? Wyjaśniłem, że większą część podróży odbyliśmy w naszym świecie latającymi pojazdami, o wiele większymi i szybszymi niż powóz księcia. Bulena opowiedziała, jak do nas trafiła – wszyscy współczuli zarówno jej jak i Kelii. Następnie zapytałem wilsuna, jak się nazywa i co robi. Okazało się, że nazywa się Darkless, na pamiątka słynnego wilsuna-fizyka sprzed stu lat, pierwszego bantak-wajra, lecz on sam nawet o tym nie marzył, jest murarzem. Przy pracy na wysokości jego skrzydła bardzo się przydają. Odziedziczył ten zawód po ojcu, który dobrowolnie poddał się transformacji wraz z całą rodziną pod wrażeniem tragicznego wypadku przy pracy, jakiemu uległo kilkoro jego kolegów. Jego brat miał wtedy dwa lata, on sam i dwie siostry urodzili się już wilsunami. Później wspomniałem,. że Bulena też właśnie została wajrą, co wszyscy zebrani powitali aplauzem.

W czasie tej rozmowy Krystyna nakręciła dalszy kawałek filmu. Pod koniec poprosiłem wilsuna o rozłożenie skrzydeł. Dopiero wtedy mogliśmy go zobaczyć w całej okazałości. Rozpiętość błon lotnych wynosiła, na oko, co najmniej sześć metrów. Były koloru granatowego, ze znaczną ilością niezbyt symetrycznie rozmieszczonych żółtych plamek. Potem na nasze życzenie zatoczył w powietrzu koło. Zaledwie wylądował, Amandys zawołał, żebyśmy wsiadali. Uskary znowu wymieniły gałązki i ruszyliśmy.

Póki Marcinek był sam, siedział spokojnie. teraz jednak oboje z Mają zaczęli brykać tak, ze musieliśmy ich przywiązać do kółek jak Kelię – któreś z nich mogłoby nawet przypadkowo otworzyć drzwi i wypaść. Zacząłem myśleć o Mai i przypomniała mi się dotycząca jej przepowiednia: „znajdzie partnera z kraju bez magii i poleci z nim do korzeni”. Pasowało to tylko do Marcinka. Czyżbyśmy więc mieli tu zostać? Czyżby on miał wejść z nią w nieformalny związek ludzko-bantaczy? Widać było od razu, że przypadli sobie do gustu od pierwszego wejrzenia – w ich wielu na określenie tego mianem „miłości” czy nawet „sympatii” było jeszcze o wiele za wcześnie. Jednak jej przyłączenie się do nas było widać z góry przesądzone i może rzeczywiście miała do odegrania w tych wydarzeniach jakąś rolę...

Otrząsnąłem się z zamyślenia i rozejrzałem dookoła. Słońce było coraz niżej, kończył się krótki, listopadowy dzień. Zapukałem w przepierzenie, a kiedy Amandys otworzył okienko zapytałem:

– Czy uskary mogą latać w nocy?

– To są koty, więc mogą. Przecież kiedy wyruszaliśmy z Zerkuna, była jeszcze głęboka noc. Nie przepadają za tym, zdają sobie jednak sprawę ze znaczenia naszej misji i zrobią to.

Złota kula słońca coraz bardziej bladła zbliżając się ku czerwieniejącemu horyzontowi, aż w końcu znikła zupełnie, ale ciemniejące odblaski zachodu długo jeszcze było widać. Zanim znikły, wszyscy przywiązaliśmy się do kółek i, kiedy zrobiło się ciemno, zasnęliśmy. Nie wiem, jak innych, ale mnie nie obudziłoby nawet trzecie lądowanie dla wymiany gałązek w wiosce Peruszta. Dopiero niedaleko Zerkuna obudził mnie szturchnięcie Buleny i jej słowa:

– Mirek, wstawaj. Książę mówił, że zaraz będziemy na miejscu.

Zapaliłem zegarek: dochodziło pół do ósmej. Po chwili rzeczywiście zobaczyliśmy przed sobą światła miasta. Nie było tu naturalnie tak jasno i barwnie jak w naszych współczesnych miastach, ale latarnie olejowe na ulicach dawały całkiem sporo blasku. Przelecieliśmy nad miastem i wylądowaliśmy na dużym dziedzińcu zamkowym w samym środku kręgu drążących na wietrze pochodni. Czekający ludzie – sami ludzie – rzucili się nas powitać.

Nawet wielcy magowie, będący często ludźmi starszymi, statecznymi i trudno ulegającymi emocjom, w tym wypadku zupełnie ich nie ukrywali. Byli podekscytowani, krzyczeli, machali rękami. Książę tym razem nie czekał, aż uskary się wyprzęgną, od razu zeskoczył z kozła i otworzył drzwi. Podałem mu Kelię, a sam wziąłem na ręce Maję i wysiadłem z pojazdu. Sarwotka zasłoniła wprawdzie niemal cały artefakt, lecz magowie i tak wiedzieli, że mam go na piersi. Za mną zeskoczyła po kociemu na ziemie Bulena, a ostatni wysiedli Krystyna z Marcinkiem. Postawiłem Maję na ziemi i dla efektu wskoczyłem na kozioł, stamtąd zaś wdrapałem się na dach powozu, zdjąłem artefakt z piersi i, uważając, żeby nie zahaczyć o kosz żarowy, obróciłem się triumfalnie dookoła, trzymając go nad głową. Rozległy się oklaski, kilka osób zapłakało ze wzruszenia.

Po chwili usłyszeliśmy głos trąb. Zszedłem na ziemie, a otaczający powóz ludzie rozstąpili się, robiąc przejście kilku osobom. Podeszli do nas, pokłonili się głęboko, po czym pierwszy z niech, herold z trąbą, odezwał się:

– Jego Książęca Mość Romsef IV, Wielki Książę Ogerdynu... – wymienił kilka dalszych tytułów, po czym cofnął się, przepuszczając przed siebie niewiele starszego ode mnie człowieka w uroczystych szatach, który powiedział:

– Miło mi was powitać, dostojni goście. Z pewnością uratowaliście nasz świat, a kto wie, czy nie także wiele innych. Dla czegoś takiego nie ma słów, które byłyby zdolne wyrazić naszą wdzięczność. W granicach naszych możliwości spełnimy każde wasze życzenie.

Odsunął się na bok, robiąc miejsce innemu mężczyźnie, starcowi z długą, siwą brodą. Ten powiedział:

– Jestem wielki mag Zollar, aktualny przewodniczący Rady Wielkich Magów. Moją specjalnością jest pogoda. Zrobiłem wam piękny dzień, jak na tą porę roku. Mógłbym zrobić cieplejszy, lecz mogłoby to zakłócić równowagę, tak że musimy z tym uważać. Ale chyba nie było źle?

– Nie było. Mamy ciepłe... płaszcze – chciałem powiedzieć „kurtki”, ale w wanterskim nie było tego pojęcia. Były zbliżone, ale nie bardzo wiedziałem, które wybrać.

Następnie podeszła kobieta w średnim wieku, ze śladami dawnej piękności twarzy, ale zupełnie siwa. Pochyliła się nad Kelią i rozpłakała się. Potem przedstawiła się – Allenta, wielki mag uzdrowiciel – i powtórzyła niemal słowo w słowo wypowiedź o Kelii księcia Amandysa. Zgodziłem się, że na razie trzeba będzie dziewczynę umieścić w ośrodku, ale powiedziałem, że po ostatecznym rozwiązaniu sprawy wrogów i bram zaraz wyruszę na poszukiwanie czegoś, co mogłoby jej pomóc – jak nie w tym świecie to w innych.

– Dobrze byłoby, gdyby przed wyprawą poradził się pan wyroczni Salaskionid – odrzekła magini. – Oni nie udzielą panu dokładnej odpowiedzi, ale zawężą sferę poszukiwań, a może i domyśli się pan, o co im chodzi.

– Dziękuję. Skorzystam – zapewniłem.

– A co się pani stało, wario Buleno? – magini wskazała „oparzenia”.

– Nic. Maskarada – dersanka machnęła łapą.

Podszedł kolejny wielki mag, Cendromans, zajmujący się produkcją artefaktów. Podałem mu „swój” i wraz z młodym magiem, zapewne wkrótce wielkim, Mogartem, specjalistą w zakresie badań nad aurą, odszedł w kierunku jednego z licznych wyjść z dziedzińca. Allenta wzięła Kelię i skierowała się ku innym drzwiom. Wszyscy zaczęli się rozchodzić, do nas zaś podszedł jakiś młody człowiek, pewnie ze służby, i zapytał o bagaże. Wyjaśniłem, dlaczego ich nie mamy i powiedziałem, że może wziąć Maję. Bałem się, że dla niej może tu być za wysoko.

– Cóż, to jedno z nielicznych miejsc, gdzie bantaki nie mają w zasadzie wstępu. – Wskazał otaczający zamek – lecz wajrowie – uśmiechnął się do Buleny – oczywiście mają, dla niej możemy zrobić wyjątek, zresztą to dziecko. Po co ją zabraliście?

Rzeczywiście było bardzo wysoko – szóste piętro. Podczas wchodzenia zdążyliśmy mu opowiedzieć, jak to było. Był zaskoczony jej pomyślunkiem.

– Sam chyba bym na to nie wpadł – powiedział. – Ale oto pokoje, w których możecie zamieszkać – wprowadził do pierwszego Bulenę i Krystynę i poszedł z nami do drugiego. Komnata byłą duża, oświetlona kilkoma lampami olejowymi i naprawdę pięknie urządzona.

– A co z sarwotką?

– Może spać razem z Marcinkiem – odrzekłem. – A tam łazienka? – Wskazałem drwi w kącie pokoju. Potwierdził i pokazał mi ją.

Tego się, prawdę mówiąc, nie spodziewałem. Prawie wszystko było tam zupełnie jak u nas: umywalka, wanna, nawet wklęśnięcie w podłodze, spełniające rolę ubikacji. Była nawet konewka do spłukiwania i... ciepła woda. Tylko były po dwie niezależne rury z kurkami: jedna dla ciepłej wody, druga dla zimnej, no i mydło było półpłynne, w miseczce. Mydliło się jednak znakomicie, co sprawdziłem myjąc ręce. Zapytałem:

– Skąd macie ciepłą wodę? Podgrzewacie? A może magia?

– Ani jedno, ani drugie. Mamy w okolicach wielkie zasoby wód geotermicznych. Dlatego to miasto jest właśnie tutaj.

– Wspaniale – mruknąłem. Wytarłem ręce i wróciliśmy do pokoju. Tymczasem dzieci zaznajamiały się z nim po swojemu. O chwili Marcinek zapytał:

– A gdzie telewizor? – to słowo powiedział oczywiście po polsku i posługiwacz nie zrozumiał.

Przeprosiłem go i wytłumaczyłem, też po polsku, mojemu synkowi, że telewizja będzie tutaj, jeśli dobrze pójdzie, za jakieś dwieście lat, ale mogą tu być inne ciekawe rzeczy. Chłopiec był zawiedziony, lecz nie pozostawało mu nic innego, jak się z tym pogodzić. Usiedliśmy przy stole na dwóch wygodnych fotelach i dwóch zwykłych krzesłach i kontynuowałem rozmowę z wanterczykiem.

– Po kolacji możecie się wykąpać – powiedział. – A nas przyjęcie, które wydamy na waszą cześć, kiedy to się skończy, przygotujemy wam coś reprezentacyjnego. – Zmierzył nas jakąś krawiecką miarą i zapytał: – Jaki jest pański ulubiony kolor?

– Zielony. Ale jeśli ma to być coś w rodzaju fraka, to proszę do niego białą koszulę.

– Dobrze. A dla syna?

– Wszystko jedno. Macie tu dzieci w tym wieku? – zdziwiłem się.

– Magowie też mają dzieci – uśmiechnął się. – Poza tym ściągamy tu wszystkie dzieci z Ogerdynu i kilkunastu okolicznych państw, u których wykryjemy przynajmniej średni potencjał magiczny. Mamy nawet dla nich przedszkole, tylko że znajduje się ono poza kompleksem. Integracyjne – dodał.

– Z bantakami? – upewniłem się.

– Tak, ale akurat sarwotów tam nie ma. Możecie tam jutro pójść i zwiedzić. Jeśli im – wskazał – się spodoba, mogą tam jakiś czas pobyć. Dla obojga będzie to spore przeżycie – wprawdzie Marcinek był już w szkole, ale pomyślałem, że parę dni tam mu nie zaszkodzi. – Ale co wam podać na kolację? Bo na pewno jesteście głodni i zmęczeni. – Zmęczony nie byłem ale głodny owszem.

– Nie wiemy. Nazwy waszych potraw nic nam nie powiedzą.

– Dla mnie ryby – wtrąciła Maja.

– Jasne. A wam może przyniosę zbieraninę: trochę tego, trochę tamtego, trochę owego. Jak coś wam zasmakuje, przyniosę więcej. Ale wy lepiej nie wychodźcie. Najwyżej do sąsiedniego pokoju, w którym są Bulena i Krystyna. Tu jest wiele przejść, i można łatwo zabłądzić. Gdybyście czegoś chcieli, może pan zadzwonić – wskazał sznur i wyszedł. Zaraz potem przyszła Krystyna.

– Ależ tu mają luksusy! – powiedziała. – Chcesz do wody, Maja?

– Oczywiście! – krzyknęła sarwotka.

– Ja też! – zawołał Marcinek.

– Proszę, jak ona na niego wpływa! W domu nigdy nie lubił kąpieli – mruknąłem.

Napełniliśmy wannę ciepłą wodą i oboje weszli. Kiedy posługacz przyniósł nam próbki jedzenia, pluskali się wesoło. Zaczęliśmy degustację. Dwie pierwsze potrawy nam nie smakowały, trzecia była lepsza, ale miała niezbyt zachęcająca galaretowatą konsystencję – nie przepadaliśmy za tym, szczególnie Marcinek – za to czwarta i piąta były znakomite i je zamówiliśmy.

Wróciliśmy do łazienki i zaczęliśmy mydlić Marcinka. Kiedy Maja to zobaczyła, poprosiła o to samo. Wprawdzie w jej wypadku miało to mniejsze znaczenie, ale Krystyna spełniła jej prośbę. Kiedy wyszli z wody, wytarliśmy ich – jednak i Maja lśniła teraz czystością... Akurat przyszła Bulena z przerzuconymi przez grzbiet szelkami. Gdy przypiąłem ją do krzesła, podano kolację. Maję trzeba było karmić, lecz najgorsze było to, że ości w jej rybach nie były chrupkie i musieliśmy tak się z nimi babrać, aż w połowie mieliśmy dość. Zaproponowaliśmy jej coś innego, początkowo nie chciała, lecz kiedy skosztowała, też jej zasmakowało. Gdy posługacz przyszedł sprzątnąć talerze, oboje z Marcinkiem byli już w łóżku. Na naszą „reklamację” w sprawie ryb, powiedział:

– Oni tam dodają do ryb ziół troplessu, a nam to nie smakuje, poza tym te zioła mają potworny zapach.

– A nam to smakowało – sprzeciwiła się Krystyna.

– I zapach wcale nie był przykry – dodałem.

– Cóż, wy to możecie inaczej odbierać – przyznał – ale my tego nie używamy.

– De gustibus non est disputandum – mruknęła Krystyna.

– Co?

– Nic. Nasze powiedzonko – odrzekłem. – Chciałbym porozmawiać z jakimś magiem o tej wojnie, o zagrożeniach płynących z otwartych bram i tak dalej... mógłby ktoś przyjść?

– Proszę bardzo – wziął talerze i wyszedł.

Po chwili przyszedł młody mag Solbar, o silnej, ale mało wartościowej magii trwałego malowania przedmiotów martwych bez farb. Poprosiliśmy go, żeby namalował coś na ścianie nad łóżkiem, w którym spały dzieci. Namalował dwoje sarwockich dzieci: chłopca i dziewczynkę – czyżby coś przeczuwał?...

Potem usiedliśmy przy stole i poprosił, żebyśmy mu najpierw dokładnie wszystko opowiedzieli.

Zaczęła Bulena. Okazało się, że znał trochę Gewokę i kiedy dersanka opowiedziała o śmierci jej i Wersta, poprosił o chwilę przerwy. Uklęknął i wykonał dość zawiły rytuał, zaczynający się ucałowaniem podłogi, a kończący zapatrzeniem się gdzieś w przestrzeń z dotknięciem zewnętrzną stroną palców obu skroni w czymś w rodzaju salutu. Widać było, że jest naprawdę głęboko przejęty. W końcu wstał i dał znak, że można kontynuować, lecz zaraz po pierwszym zdaniu Buleny: „A potem strzelił do Kelii, ale ja skoczyłam, zasłoniłam ją i dostałam – wskazała – o tutaj” – nastąpiła kolejna przerwa. Okazało się, że sarwoty wprawdzie wspominały, że Bulena była ranna, ale niedokładnie o okolicznościach, w jakich się to odbyło. Mag padł przed dersanka na kolana, oddał jej wszystkie honory – wyglądało to dość groteskowo, ale nikt z nas się nie śmiał – po czym powiedział:

– Rzeczywiście zasłużyłaś na wajrę, a może i na coś więcej.

– Ależ nie ma o czym mówić. Chyba każdy bantak postąpiłby tak samo na moim miejscu. A co mogłabym jeszcze dostać?

– Nie wiem, ale kontynuujcie.

Teraz opowiadaliśmy głównie ja z Krystyną. Bulena rzadko zabierała głos, zrelacjonowała tylko swą pierwszą, jeszcze dla nas niezrozumiałą, rozmowę z Kelią po odzyskaniu przytomności i wrażenie, jakie na niej wywarła technika naszego świata. Kiedy skończyliśmy, zapytałem Solbara, czy magowie nie mieliby obiekcji przeciw przyspieszeniu rozwoju techniki Wanterii. Odrzekł:

– O ile wiem, był okres, kiedy próbowali ten rozwój hamować. Ale to stare dzieje i może rzeczywiście pokłosie tej wojny... jak ją nazwaliście?... atomowej? – skinąłem głową. Zdążyłem się już zorientować, ze ruch ten oznacza na Wanterii to samo co na Ziemi. – Dzisiaj nie mielibyśmy już chyba nic przeciwko temu. Ma pan rację, że ta nowa wojna dużo nas nauczyła. Chcielibyśmy tylko ten postęp utrzymać w jakichś ryzach.

– Słusznie – zgodziła się Krystyna. – I ludzie z naszego świata mogliby też wam pomóc w ominięciu pewnych zagrożeń dla środowiska. Na przykład do produkcji prądu wykorzystać najpierw wiatr i wodę, a później od razu słońce, aby zaoszczędzić wam przynajmniej części tych wszystkich dymów i trucizn z procesów chemicznych, na przykład spalania.

– To już się zaczyna – przyznał. – W Zerkunie mamy akurat wody geotermalne, ale są miasta, gdzie w zimie trudno byłoby wytrzymać, gdybyśmy tych dymów magicznie nie rozpraszali.

– Ależ to tylko przerzuca je w inne miejsce i odsuwa kumulację w czasie – zwróciłem uwagę.

– O tym nie pomyśleliśmy – przyznał. – Więc może mają rację ci, którzy chcieliby ludzi obdarzyć sierścią? Są już takie ludy na dalekiej północy.

– Obawiam się, że to doprowadziłoby do drugiej skrajności – wyraziłem swoje zdanie. – Do degradacji z powodu braku motywacji rozwojowych. Lepiej się już rozwijać, ale ostrożnie.

– Ja też tak uważam – zgodził się...

Dalej rozmawialiśmy o magicznej biologii. Od niego dowiedzieliśmy się o tych wszystkich zależnościach czarodziejsko-genetycznych, po czym stopniowo przeszliśmy sprawy bram.

Oni także podejrzewali, że jakiś mag z artefaktem trafił do świata agresorów. Gdyby nie późniejsze zamieszanie wojenne, dałoby się nawet ustalić, kto to był, gdyż liczba artefaktów była skończona i określona i wiadomo było, kto posiada który. I rzeczywiście było to w lasach dorańskich, na obszarze zamieszkałym chyba tylko przez naturalnych. Wprawdzie otwarcie każdej bramy pozostawia pewien ślad, lecz zanim magowie się zorientowali, tamci już zdążyli przeprawić przez nią spore siły – może akurat w tym miejscu odbywały się ćwiczenia wojskowe, czy coś w tym rodzaju? – i zabijali każdego kto się tam zbliżył. Dla nich bramami była tylko narzędziem do podboju nowego świata, na pewno byli zadowoleni, że powoli się rozszerza i zupełnie nie zdawali sobie sprawy, czym to grozi. Zdążyliśmy niemal w ostatniej chwili – już za trzy, cztery dni byłaby nie do zamknięcia, a za dalszych kilka tygodni nastąpiłby raptowny „skok”, po którym dwa światy gwałtownie zlałyby się w jeden. Można sobie wyobrazić, jaką taka implozja – sądzę, ze ten termin dobrze oddaje sens zjawiska – byłaby katastrofą. Oba światy uległyby, jeśli nie całkowitej zagładzie, to na pewno takim zniszczeniom, że nie wiadomo, czy w nowym świecie przetrwałoby jakiekolwiek życie. W dodatku – tego Solbar nie był pewien, lecz ja, znając coś niecoś z nowoczesnej fizyki, raczej tak – mogłoby spowodować naruszenie całej struktury powiązanych z Wanterią światów i żaden z nich, z Ziemią włącznie, mógłby tego nie przetrwać w nienaruszonym stanie. Doszłoby do wielu przemieszczeń, w jednych światach powstałyby „wyspy” innych – jak w „Robinsonach kosmosu” Carsaca. Najbardziej zagrożone byłyby miejsca, gdzie owa „bariera międzyświatowa” została naruszona przez kontakt albo w jakiś inny sposób. Na Ziemi byłby to Wrocław i Jekatierinburg oraz prawdopodobnie Trójkąt Bermudzki i poligony atomowe. W najgorszym, na szczęście bardzo mało prawdopodobnym wariancie, mogłoby dojść nawet do pochłonięcia wszystkich tych światów przez coś w rodzaju – używając współczesnej terminologii – czarnej dziury.

– Jak chcecie przedostać się do bramy? – zapytała Krystyna.

Solbar wyjaśnił, że teraz, mając „zdrową” aurę, można będzie włączyć jeńców w magię, po czym wszystkich agresorów poprzemieniać w kiepskie bantaki. Zaczął o procesach, dzięki którym można będzie to osiągnąć, lecz ja z Krystyną nic z tego nie rozumieliśmy. Zdziwił się: u nich podstawy zna nawet wiele bantaków.

– Ja też, ale u nich magii po prostu nie ma – przypomniała mu Bulena.

– Właśnie. A co wy wiecie o budowie atomu? – nie mogłem powstrzymać się od tej drobnej złośliwości. – U nas też podstawy znają wszyscy.

– No tak... przyznał. – W każdym razie teraz możemy wreszcie coś zrobić, a nie tylko bezradnie siedzieć i czekać na koniec świata.

– Aha, a skąd macie tych jeńców? Jak ich zdobyliście? – zapytała Krystyna.

– Nie o wszystkich wiem. Trzech czy czterech zdobyły wodne bantaki przy przeprawach, jednego porwały wilsuny. Nie dawali się teleportować i trzeba ich było przesyłać w specjalnie umagicznionych klatkach. Już myśleliśmy, że to wszystko było i tak nadaremnie.

– Na szczęście Gewoka pobrała aurę, a potem udało się nam ją dostarczyć, mimo że artefakt źle nas skierował – podsumowała Bulena.

– A może przypadkiem dobrze? – mruknąłem. – Na pewno macie u bigraków kogoś, kto zdołałby się skontaktować z Wanterią.

– Furtiana – potwierdził Solbar.

– Ale czy te wasze bigraki zdążyłyby przetransportować do niego człowieka z artefaktem? Śmiem wątpić. Jak one wyglądają i jak szybko się poruszają? – zapytałem.

 

/chwilowy koniec/

 

Okładka
Spis Treści
451 Fahrenheita
Literatura
Bookiet
Recenzje
Spam(ientnika)
PMS
Galeria
Anna Misztak
Adam Cebula
M.Kałużyńska
W.Świdziniewski
Andrzej Zimniak
Bartłomiej Czech
Dawid Juraszek
Adam Cebula
Jerzy Piątkowski
Magdalena Kozak
Dušan Fabián
Jacek Izworski
Anna Głomb
Marek Kolenda
Duo M
Hastatus
awatar Wal Sadow
Witold Jabłoński
Jaga Rydzewska
Wojciech Szyda
< 23 >