Fahrenheit nr 50 - styczeń/luty 2oo6
fahrenheit on-line - archiwum - archiwum szczegółowe - forum fahrenheita - napisz do nas
 
Literatura

<|<strona 23>|>

Dura lex sed lex

 

 

Moja pokuta w Czyśćcu dobiegała końca, gdy pojawił się On – zwiastun złych nowin. Jak zwykle wyglądał na zblazowanego: przetłuszczone skrzydła, ekstrawagancko pomięta sutanna, no i ten ohydny nawyk wydmuchiwania balonów z gumy w trakcie mówienia.

– Mam tu (balon) coś dla (balon) pana – odezwał się nonszalancko, podając mi dwa dokumenty formatu A-4. – Proszę się z tym (balon) zapoznać i w razie jakichkolwiek (balon) wątpliwości skontaktować się (balon) ze mną.

Wyszedł zanim zdążyłem odpowiedzieć.

Diabli nadali tych przedstawicieli z urzędu, pomyślałem zirytowany i zabrałem się za czytanie. Decyzja nr 1054/345 w sprawie zaliczenia w poczet Wiecznie Potępionych – ze zdumieniem spojrzałem na nagłówek pierwszego dokumentu.

Wziąłem do ręki drugie pismo, Skierowanie nr 1036/666 do Piekła. Poczułem zamęt w głowie. Jakie Piekło? Jaki poczet Wiecznie Potępionych? Przecież odbywałem właśnie osiemsetpięćdziesięcioletnią pokutę w Czyśćcu, ustaloną prawomocną decyzją Centralnego Urzędu Ewidencji Zbawionych i Potępionych!

Zeźlony na niekompetentnego Anioła i oczywistą pomyłkę, postanowiłem samodzielnie udać się do urzędu i wyjaśnić sprawę. Załatwienie przepustki z Czyśćca zajęło mi nieco czasu, ale w końcu kroczyłem zdecydowanym krokiem w stronę najbardziej zbiurokratyzowanego miejsca w całej Administracji Niebiańskiej, dzierżąc pod pachą niezbędnik każdego zmarłego: Świadectwo Zgonu, Decyzję ustalającą wymiar pokuty na osiemset pięćdziesiąt lat oraz Przydział do Nieba po okresie pobytu w Czyśćcu.

Anioł, który mnie przyjął, wyglądał jakby przez tysiące lat gromadził na sobie cały istniejący w zaświatach kurz. Pióra wymagały generalnego czyszczenia, staromodna sutanna raziła bezpłciowością, do tego komicznie przekrzywił mu się tupecik. Nic jednak nie było w stanie zmącić powagi urzędu.

– Słucham pana. – Spojrzał na mnie bez większego zainteresowania.

– Przychodzę w sprawie tych dokumentów. – Papiery rzucone na biurko zbyt gwałtownie rozsypały się bezładnie. Anioł bez pośpiechu zebrał je w porządny stosik i spiął spinaczem, a w tym czasie ja wyrzucałem swoje żale:

– Zaistniała karygodna pomyłka! Ktoś wydał decyzję o zaliczeniu mnie w poczet Wiecznie Potępionych, podczas gdy legitymuję się ostateczną decyzją waszego urzędu, ustalającą wymiar pokuty do odbycia w Czyśćcu. Notabene, kończy się ona za pięć lat. Mam też odpowiedni przydział do Nieba z klauzulą prawomocności! Chciałbym wiedzieć, kto odpowiada za ten błąd... bo ktoś chyba odpowiada, prawda?

Anioł leniwie przeglądał dokumenty, podczas gdy ja mówiłem coraz bardziej podniesionym tonem. Od czasu do czasu rzucał mi przelotne spojrzenie i z powrotem zagłębiał się w lekturę. Kiedy skończyłem, odchrząknął z lekka i przymknął powieki.

– Z prawdziwą przykrością muszę pana poinformować – zaczął sennym głosem, nie otwierając oczu – że w ostatnich dniach zmieniły się przepisy regulujące ustrój Nieba i Piekła, a także dokonana została bardzo ważna nowelizacja ustawy o grzechach... Tak się akurat nieszczęśliwie dla pana złożyło, że zaostrzono kryteria przyjmowania do Nieba. Katalog grzechów, których popełnienie nie niweluje możliwości przekroczenia Perłowych Wrót, został znacznie ograniczony. Również listę tych, za które trafia się do Czyśćca zmodyfikowano w kierunku jak najlżejszych. Pana przewinienia zakwalifikowano obecnie do kategorii najcięższych, zagrożonych karą pobytu w Piekle. Cóż mogę powiedzieć... Radykałowie doszli do władzy... Pan rozumie... Oni zawsze lubili postraszyć żywych.

– Jak to? A moja decyzja? Przecież jest ostateczna! Pan zna kodeks postępowania postmortalnego i zasadę trwałości decyzji. Nie możecie tak po prostu wydać nowej, a podstaw do wznowienia postępowania czy nawet stwierdzenia nieważności nie macie żadnych!

– Zasadniczo ma pan rację. Jest jednak wyrok Sądu Ostatecznego, sygnatury w tej chwili nie pamiętam, w którym wyraźnie stwierdzono, że jeżeli zmieniły się przepisy, to mimo tożsamości grzechów i zmarłego, sprawa powinna być rozpatrywana jako nowa.

– Nie rozumiem?

– W największym uproszczeniu, z dniem wejścia w życie znowelizowanej ustawy o grzechach, Szatan uzyskał możliwość ponownego ubiegania się o pana duszę. Jak widać, skwapliwie z tego skorzystał. Niczego nie przeoczą tam na dole, spryciarze. – Zachichotał i zakrztusił się.

– Więc nie ma dla mnie nawet cienia szansy? – zapytałem załamanym głosem.

– Ależ jest, jest, oczywiście – Anioł podniósł się zza biurka i konfidencjonalnie ujął mnie pod łokieć. – Za pięćset lat mamy kolejne wybory. Jeżeli tylko wygra przeciwne ugrupowanie... – zawiesił głos znacząco, prowadząc mnie jednocześnie do drzwi. – Na pewno złagodzą przepisy i wtedy pańska sprawa znów będzie mogła być rozpatrzona. Może nawet pozytywnie...

– I tak za każdym razem? Góra – dół? Góra – dół?

– Ach, wie pan – delikatnie wypychał mnie za drzwi – nic na to nie poradzimy. Mamy takich przedstawicieli, jakich sami sobie wybierzemy. A że zajmują się nie tym, co trzeba... Ale ja już nic nie mówię, jestem przecież apolityczny. – Puścił oko i znów zachichotał.

– A człowiek? – zapytałem z goryczą. – Gdzie w tym wszystkim jest miejsce na człowieka?

– Mnie obowiązuje litera prawa i muszę się jej bezwzględnie trzymać. Nie mogę sobie pozwolić na żadne odstępstwa, bo za chwilę będę miał na głowie miliony takich jak pan. Proszę wybaczyć, ale mam dużo pracy...

I zatrzasnął mi drzwi przed nosem, mrucząc na odchodnym „Dura lex sed lex”.

 


< 23 >