Archiwum FiF
fahrenheit  on-line     -     archiwum     -     archiwum szczegółowe     -     forum fahrenheita     -     napisz do nas
 
EuGeniusz Dębski Literatura
<<<strona 20>>>

 

Sen o wolności, sen o śmierci

 

 

Teksty nieuchronnie prowadzące do powieści o perturbacjach Hondyleka. Tytuł roboczy "Na tropie Xameleona". Przygotowywana do druku, ale poleżakuje jeszcze dobrych kilka miesięcy."

 

EuGeniusz Dębski

 

Najpierw bili dwaj strażnicy, trzeci, jakby znudzony zabawą ze skutymi więźniami, stał w drzwiach oparty barkiem o kamienną okutą pionowymi żelaznymi sztabami futrynę. Trzymał w ustach koniec rzemyka, którym zapinał pod brodą szyszak, gryzł go i ssał, co jakiś czas popluwając na podłogę. Odezwał się tylko raz, kiedy jeden z oprawców splótł palce i utworzoną w ten sposób maczugą z dłoni uderzył słaniającego się już i tak Hondelyka w bok głowy, a drugi natychmiast poprawił w kark. Hondelyk runął bezwład- nie na kolana i zwaliłby się twarzą w cienką warstwę słomy na kamieniach, ale podtrzymały go kajdany. Wtedy właśnie ten przy drzwiach przesunął koniec rzemyka w kąt ust i wydał z siebie coś jak: "No-o!?". Pierwszy sołdafon kopnął jeszcze Hondelyka w bok, ale nie pozwolił zrobić tego samego drugiemu – odsunął go i wskazał brodą Cadrona. Ten przy drzwiach westchnął głośno, przypomniało to coś obu żołdakom, w pośpiechu uderzyli po dwa razy Cadrona w głowę i niespodziewanie skierowali się do drzwi. Ostatni wyszedł ten, który nie bił, rzuciwszy na niego spojrzenie Cadron zrozumiał, że on właśnie jest najbardziej niebezpieczny z widzianej trójki. Dwaj piersi bili, bo trzeba, bo rozkaz, ten trzeci lubił widok i zapach krwi, on tu wróci i nie będzie machał rękami, nie będzie kopał, on przysunie sobie zydel i chwyci nos w cęgi, wolno będzie obracał wytrzeszczonymi oczami wpatrując się w usiłującą okręcić się za ruchem cęgów ofiarę. Potem chwyci w klamernię jądra i będzie przez cały wieczór skręcał po trochę mutrę napawając się jarzącymi z bólu oczami ofiary. Może będzie przejeżdżał wolno po plecach rozpalonym do czerwoności prętem. Może wsadzi twarz w kosz z rozżarzonym węglem, może... Och, na Kreista, jakież możliwości otwierają się dla kogoś, kto potrafi zaangażować się w ulubioną zabawę!?

Cadron opadł na kolana czując jak ręce same podnoszą się mu do góry szarpnięte łańcuchami. W ścianach lochu umocowane były solidne żelazne pierścienie, przez które przewleczono łańcuchy łączące prawą rękę jednego więźnia z lewą drugiego. W nikłym i pulsującym świetle sączącym się z dwu olejowych kaganków przy drzwiach Cadron zobaczył, że jest przyłączony do jakiegoś mężczyzny z lewej, prawą ręką połączony z Hondelykiem, a jego z kolei prawa rękę krótkim łańcuchem złączono z kółkiem, tak samo jak lewą rękę współtowarzysza niedoli. Zebrawszy trochę śliny oczyścił nią usta, splunął w słomę i z wysiłkiem dźwignął się na nogi. Zauważył, że nieznajomy współwięzień przesunął się jak mógł najbliżej lewej obręczy, by dać Cadronowi możliwość odpoczynku na kolanach.

– Postaraj się wyciągnąć do przodu – powiedział obcy. – Może sięgniesz nogą kubła z wodą – popchnij go do mnie, a ja skorzystam z rogu i może uda mi się przyciągnąć do nas.

– Zaraz – wychrypiał Cadron – Najpierw zobaczę... – Przyciągnął prawą rękę do boku, lewa ręka Hondelyka powędrowała do góry, całe ciało zakołysało się, głowa majtnęła na boki, ale nic więcej nie dało się z tej pozycji zobaczyć.

Wybrał cały możliwy luz oków, nieznajomy z lewej przysunął się do niego jak mógł najbliżej, Cadron odetchnął i wyrzucił do przodu obie nogi. Stuknął czubkami butów w ściankę kubła, zawisł na kajdanach, otarte i potłuczone przeguby zabolały tak, że wrzasnął głośno. Tyłem głowy uderzył w lodowatą ścianę lochu. Pomysłodawca z lewej pociągnął za łańcuch pomagając Cadronowi wstać.

– Przykucnij, a dopiero potem sięgaj kubła – pouczył go.

– Wtedy nie sięgnę, łańcuchy mnie przyciągną. – Poprawił ułożenie dłoni w kajdanach, naprężył łańcuchy i chwycił je w dłonie. Wybrał ile się dało łańcucha od strony Hondelyka i szybko, by nie męczyć przyjaciela ponownie rzucił się nogami do przodu. Tym razem udało mu się objąć rozpaczliwie wyprężonymi stopami kubeł. Kiedy bezwładne ciało Hondelyka pociągnęło go do tyłu przyciągnął kubeł. Kiedy zakołysał się niebezpiecznie puścił wiedząc, że następnym razem sięgnie już niemal bez trudu. I tak się stało. Miał kubeł przy nogach.

– I co dalej? – zapytał siebie wpatrując się w mętną rozedrganą powierzchnię cieczy.

Mógł sięgnąć ręką do pasa, wykluczone było by jego ręce zetknęły się. Zastanawiał się chwilę.

– Zrzuć but do wiadra a jeśli masz sprawne palce u stóp podasz sobie potem but. Widziałem tu takiego jednego, zawsze mógł się, kiedy chciał napić.

– Nie żartuj.

– Tu się w ogóle nie żartuje. Nie zauważyłeś? – zapytał nieznajomy.

Woda w wiadrze była zimna. Wypełniła but dość szybko, Cadron chwycił między paluch i drugi palec krawędź cholewki i wykręcając pod nienaturalnym kątem nogę w kolanie wolno podniósł but do poziomu połowy ud. Na tym skończyły się jego możliwości. Przez chwilę starał się chwycić but lewą ręką, ale ból w kolanie zmusił go do rezygnacji. Postawił but patrząc z żalem jak wylewa się część wody. Poruszył nogą żeby szybciej odzyskać w niej całkowitą władzę. Odetchnął głęboko.

– Może... – Zaczął obcy, ale umilkł uciszony syknięciem Cadrona.

Tym razem podnosił nogę szybko, gdy skończył się zasięg nogi rozwarł palce stopy i sięgnął po lecący do góry but. Pudło. Powtórzył od początku czynność – zaczerpywanie wody, "podrzucanie" buta. Zaczerpywanie wody, podrzucanie... Zaczerpywanie... Zaczerpywanie...

– Jest! – syknął triumfalnie nieznajomy.

Chwycony w koniuszki palców but groził wypadnięciem z uchwytu, więc Cadron delikatnie, przyspieszając ile mógł podniósł go do góry, jednocześnie szarpnął głową w dół i chwycił cholewkę w zęby. Teraz mógł chwilę odpocząć. Zamyczał triumfalnie, przestąpił z nogi na nogę, opuścił ręce. Nie czuł smaku skóry, ale woń wody uderzyła w nos. Na pewno w normalnych warunkach nie przyszłoby mu do głowy nawet pomyśleć o zaspokojeniu pragnienia tą bryją. Odczekał chwilę, w lewej słyszał ponaglające sapanie obcego, zgiął się w pół, wysunął do góry ręce i wypuścił but z zębów. Przycisnął obiema rękami but do brzucha, ostrożnie manipulując przełożył cholewkę do prawej ręki. Teraz popuścił wyprężony łańcuch, pozwolił opaść ręce Hondelyka i całemu jego ciału, zamachnął się wychlusnął część wody na głowę przyjaciela. Nie czekając na efekt, śpiesząc się, bo wody nieustannie wyciekała ze spoiny cholewki i podeszwy, powtórzył operację, struga trafiła gorzej – w plecy. Jeszcze raz, uwzględniając poprawki dokonał jeszcze jednego zamachu trafiając tym razem znowu dobrze w kark i głowę. Hondelyk drgnął. Teraz Cadron odwrócił się do obcego.

– Chcesz?

– Tak, ale najpierw wy. – Nagle wyszczerzy zęby, z przodu, nie miał co wyszczerzać, ciemny parów prowadził prosto do przełyku. – Później będzie trochę ten but przepłukany – zachichotał chrapliwie.

Cadron odkrył, że ściskając część buta może wydusić wodę z jego czubka do napiętka, skąd – jak sądził – łatwiej będzie wylać ją w dowolnym kierunku. Hondelyk potrząsnął lekko głową, syknął. Potem kołysał się chwilę, podniósł się z klęczek i dopiero wtedy rozejrzał. Ze zlanej krwią twarzy wyjrzało jedno oko, drugie zakleił gruby skrzep. W dolnej części krwawej maski otworzyła się szczelina i rozległ się najpierw charkot, potem Hondelyk odkaszlnął boleśnie wzdrygnąwszy się całym ciałem i na koniec zapytał:

– Długo?

– Nie, ale głęboko. Chcesz jeszcze wody?

Hondelyk odwrócił oko na brzuch Cadrona, chwilę zastanawiał się.

– Jak tyś to zrobił?

– Nieważne, chcesz czy nie? Jak nie – oddaję towarzyszowi z lewej.

Hondelyk wychylił się, wyszarpnięte o wiele wcześniej spod pierścienia długie włosy przesunęły się na twarz, przykleiły do klejącej maski.

– Pij, bracie, pij – pozwiedzał.

Cadron przestawiał chwilę palce na bucie, popatrzył w lewo. Nieznajomy skinął głową, ciśnięty but chwycił zręcznie i przedłużając ruch ręki chlusnął sobie w twarz. Z drugim razem było już o wiele gorzej – w bucie kończyła się woda i mniejsza struga trafiła w pierś. Współtowarzysz niedoli westchnął, wytrząsnął z buta resztę wody starając się nie pochlapać swoich nóg, zdziwionemu Cadronowi wyjaśnił, że w lochu jest upiornie zimno.

– Acha – powiedział Cadron. Odwrócił się do Hondelyka, ale nieznajomy dorzucił:

-, Dlatego ci czarujący woje tak lubią machać tu na dole rękami.

– Acha – powtórzył Cadron – Rozumiem. – Popatrzył na Hondelyka. – Czujesz się jakoś? Połamany? Zapytany poruszył rękami, barkami, przestąpił z nogi na nogę.

– Chyba nie... – Rozpoczął długą serię ostrożnego pocharkiwania aż zakończył ją soczystym splunięciem w stronę drzwi. – Ale nie wiem, czy będzie mi się chciało być niepołamanym jeszcze raz.

– Bydlę! – warknął Cadron – Nie jestem mściwy, ale ten szubrawiec mi zapłaci za to wszystko.

Obcy z lewej parsknął śmiechem. Nikt nie dołączył do niego. Cadron i Hondelyk zabrali się do oglądania swoich kajdan i łańcuchów. Zlustrowali również kółka, za pośrednictwem których byli złączeni ze ścianami. Przy pobieżnym oglądzie nie zauważyli żadnych słabych stron. Niemal jednocześnie wyprostowali się i odetchnęli głęboko.

– No i co? Długo jeszcze Ferny Sadłowór będzie żył? – zakpił obcy.

Nikt mu ni odpowiedział. Odchrząknął i powiedział:

– Zwyczaj jest taki – jeśli wejdzie tu z żołdakami – koniec z nami, a przynajmniej z jednym z nas. Lubi wdychać zapach ulatującej duszy. Jeśli go nie ma – tylko trochę poboli. – Dalej nikt nie podchwytywał tematu. – A tak w ogóle – po coście tu...

...przyjechali wczesnym rankiem, nie świtem, ale wcześnie. Miasto drżało niczym ogarnięty febrą organizm w oczekiwaniu czterech dni świąt, już kilka kroków za murami trafili na pierwszych członków klanu kurkowe- go, którzy usiłowali im sprzedać kryształowo czystą lodowatą wodę po cenie niezłego wina, ale sprzed bramy. Obok nich kręcili się piekarze z gorącymi pachnącymi apetycznie aż do bólu bułkami, rogalami, kołaczami, podpłomykami, bachławami, palcherem, chalawą, plecionkami, gurlakami i całą resztą asortymentu. Cadron wiedział co mu grozi, jeśli skusi się na kawałek pieczywa, ale nie miał zamiaru rezygnować z przyjemności. Przy drugim kramie pochylił się i cisnął dwureklową monetą, zawirowała tnąc powietrze srebrzystymi błyskami i uderzyła z dźwięcznym brzękiem w dno misy.

– Dwie chalawy!

Zanim piekarski czeladnik podał płaskie uginające się pod własnym cię- żarem puszyste stinmesle za piętę buta Hondelyka chwycił pucołowaty pachołek od masarza wyciągający do góry trójkątną tacę z kawałkami parującego mięsa i zimnych pasztetów.

– Skosztuj, panie, do chalawy. Jeśli nie posmakują ci – nie zapłacisz! – Zamrugał oczami i nie wytrzymał: – Nie wierzę byś skłamał!..

Obejrzał się przez ramię najwyraźniej obawiając, że mistrz usłyszy jak nie utrzymał się w roli i dźgnie go stalką w obfity zad.

Hondelyk pochylił się lekko i mocno wciągnął powietrze przez nos.

– Jeśli masz chrzan, albo – jeszcze lepiej – młode grzybki wofe-le!..

– Oczywiście! – Czeladnik obejrzał się i ryknął: – Grzyby, chrzan, ketczołp, pieprzowy miód, kurna wasza maty, rychlej, bo ryje powy... – obejrzał się na Hondelyka. – O-p-przepraszam, panie – dość kiepsko zagrał takie mocne zaangażowanie w obsługę godnego klienta, że aż się niby zapomniał poganiając pachoły. – Dawać-dawać-dawać!

Chwilę później Cadron i Hondelyk musieli zsiąść z koni, uznając, że zjadanie śniadania w siodle o tyle ma mało sensu, że nie utrzyma się w ręku wszystkiego, co oferują piekarze i masarze, a dobrowolna rezygnacja to przywilej starości a nie ich wieku zaledwie dojrzałego. Rzucili więc cugle bojkowi i zsunąwszy się z siodeł, nawet nie rozprostowawszy grzbietów, oparłszy się tylko o chłodne jeszcze po nocy mury zachłannie rzucili na ciepłe pieczywo i mięsa. Cadron zwłaszcza chwytał kawały, ciął zdecydowanymi łakomymi ruchami szczęk, mlaskał i oznajmiał na przykład:

– Brzuściec parwowy, och, ale mięsny, żeby go pho-okrę... – Ten właś- nie kawałek pardwona był gorący, przed kilkoma chwilami zaledwie wyjęty z bulionu, parzył. – Auć! Ale cyndra...uomblom! uff! – Odrywał kawał chalawy i traktując ją jak przebitkę szybko przeżuwał. Hondelyk jadł na pozór wolniej, ale jego taca o pół kawałka szybciej opustoszała. Przetarł ją ostatnim kęsem buły, porzucił go i chwycił w usta, Cadron z żalem popatrzył na połyskującą sosami tacę, ale ostatni kawałek pieczywa zjadł chwilę wcześniej.

– No, teraz mogę z głodnym porozmawiać, jak mawiał tata – powiedział tłumiąc będącą objawem sytości czkawkę. – Dokąd?

– Chyba spać, nie?

W najbliższym zajeździe gospodarz z wyraźną satysfakcją w głosie po- informował ich, że miejsc nie ma, nie w całym mieście i nie będzie przez trzy dni. Przyjął natomiast do stajni konie i – po chwili zastanawiania się – pozwolił za niewielką dopłatą rozłożyć tam swoje dery.

– Żeby go... – oburzył się Cadron, ale dopiero wtedy gdy rozłożyli się do drzemki na sianie. – Za niewielką dopłatą, suczysyn jeden! Przesz tyle byśmy zapłacili za całą izbę kilka dni temu?!

– Cicho bądź, bo się rozbudzisz i nie zaśniesz... Łekch-hułaaaa... -ziewnął Hondelyk zamaszyście okrywając się ceinkim kocem. – Albo idź daj mu w spasiony zadowolony chciwy pysk.

– Zadzieram kiece i lece!

Zamilkli, konie chrzęściły sieczką, któryś przestąpił z nogi na nogę, ale ludzie już tego nie słyszeli. Gdy popołudniowe słońce przez szparę w drzwiach musnęło twarz Cadrona obudził się natychmiast, chwilę leżał nie- ruchomo, potem poderwał i poszedł w kąt stajni za potrzebą. Wróciwszy zo- baczył, że Hondelyk już nie śpi.

– Myślałem, że to Gaber tak szczy – mruknął Hondelyk.

Cadron zrobił dumną minę i nie odzywając się sprawdził poidła obu Pok, ogier Hondelyka wypił tylko pół wiara, Gaber, jego cisawy wałach, wy- pił wszystko, a teraz chłodnym pyskiem potrącał pana domagając się pieszczot. Chwilę przytulali się do siebie , człowiek i koń, ręka Cadrona pieszczotliwie drapała szyję wierzchowca.

– Idziemy na turniej? – rzucił przez ramię pytanie Cadron.

– Jutro dopiero miecze.

– To i dobrze, za bardzom się objadł. Ale możemy szyć z kuszy?

– Jak chcesz – szyj, ja po prostu – Hondelyk poderwał się do siadu, zrzucił koc, wstał – popatrzę. – Wciągnął buty, otrzepał ubranie z kilku źdźbeł siana. Sprawdził rapier, przypasał, wyciągnąwszy do przodu dłoń zobaczył, że sygnet z połyskującą w granacie literką "X" jest przybrudzona oczyścił sygnet pocierając pierścieniem o kaftan na piersi. Popatrzył wyczekująco na Cadrona. – No?

Niebo podczas ich drzemki zdążyło spochmurnieć, gdy wyszli skropił ich leciutki deszczyk, ale zanim zdążyli zerknąć do góry deszcz ustał. Ulicami ciągnęły gęste rzesze mieszkańców gości. Wyglądało i tak chyba było, że wszyscy jednocześnie wyszli na wąskie ulice i poruszają się tylko w dwu kierunkach – na łęg przed twierdzą Mroclave’a i od niego. Najwyższy punkt twierdzy – wieżę obserwacyjną zobaczyli jeszcze ponad dachami budynków, potem, ponad ostatnim szeregiem dachów pojawił się wieloboczny donżon, miejsce ostatniego punktu obrony, z którego wobec potęgi twierdzy nigdy jeszcze nie korzystano. Potem, gdy wyszli na obszerną ławę łęgów otaczających twierdzę ogrom budowli zatchnął oddech w piersiach. Budowniczowie mając do dyspozycji niemal nieograniczone zasoby niewolników i potężne skarbce, zaś obie te rzeczy do wykorzystania przez kilka pokoleń wybudowali na naturalnym skalnym wzniesieniu gigantyczną budowlę składającą się z niezliczonych i potężnych bastionów, kurtyn, donżonów, kleszczy i wież obserwacyjnych połączonych wysokimi grubymi murami. Przed frontami obronnymi widniały trójkątne lunety, potężne kamienne bastiony najeżone ramionami katapaletów osłonięte były słoniczołami, które rozbijać miały impet jazdy napastnika i kroić szeregi jego piechoty. Z obu stron bramy, której potęga nawet z tej odległości odstraszała ewentualnych napastników znajdo- wały się na dodatek raweliny w kształcie półksiężyców i czołobitnie, ot, gdyby kiedyś straceńcza szarża jazdy na otwartą bramę nastąpiła.

Oszołomieni przyjaciele zastygli w milczeniu chłonąc wzrokiem niewysławialną potęgę twierdzy.

– Gdyby... Gdyby – syknął Cadron – wszyscy władcy mieszkali w ta- kich... – pokręcił głową i nie znajdując słów dokończył: – To czy byłby sens najeżdżać kogoś? Żeby tłuc łbem o takie mury?

– Zawsze można splądrować miasto – mruknął sceptycznie Hondelyk.

– Nie zaryzykowałbym – ripostował Cadron – Skąd wiesz dokąd sięgają podziemne chodniki? Wtargniesz do miasta i okaże się, że masz z obu stron siły obrońców.

Szturchnięty łokciem Hondelyka zamilkł i ruszył z maszerującym długimi krokami druhem. Szli brzegiem łąki tuż przy tylnych ścianach ostatnich domów, tu było mniej ludzi i zupełnie nie było kramów. W zadomowych ogrodach mieszczanie porozkładali stoły, ławy, wywiesili hamaki. Służba krzątała się dymiąc apetycznie pachnącymi rożnami, gdzieś huknął szpunt z beki, syknęła struga piwa i ktoś ryknął: "Marucha! Pójdź tu, ale migiem, bo pierwsze łyki, te najlepsze ktoś inszy wypije!", "Nie daj!" ryknął ów Marucha i pokazał się na chwilę, potężne brodate chłopisko przeskakujące kucakiem niski płot między ogrodami. Cadron zachichotał a Hondelyk westchnął. Kilka chwil później dotarli do miejsca, gdzie heroldowie, zmagając się ze sobą o miano najgłośniejszego, grzmiącymi głosami obwieszczali rozpoczęcie turnieju arbaletów. Cadron przyspieszył, wyprzedził Hondelyka i niczym pocisk zaczął się przebijać przez gęstniejący tłum. Potem tempo po- ruszania się zaczęło spadać, tłum gęstniał i coraz trudniej było przedzierać się przezeń. Cadron obejrzał się na Hondelyk i mruknął, że pewnie się spóźni na losowanie. Potem tłum zafalował i gdzieś od twierdzy nad głowami zbitego tłumu zaczęło pofruwać jedno słowo, gdy dotarło do Hondelyka usłyszał, że wszyscy czy niemal wszyscy powtarzają imię Mroclave’a. Widocznie sam kasztelan raczył przybyć na zawody kuszników. Dało to Cadronowi czas na dotarcie do pierwszego szeregu. Lektyka stała już na ziemi, na długim drewnianym stole leżało kilkadziesiąt arbaletów, z których mieli strzelać uczestnicy zawodów. Z lektyki leniwie wysiadł – Cadron odwróciwszy się do Hondelyka szepnął mu na ucho, że wreszcie wie, co znaczy "miłościwie prze- mieścił swe ciało" – potężny kiedyś, dziś otyły mąż z twarzą opuchniętą, nalaną, błyszczącą od zimnego potu mimo ciepłego dnia. Wyraźnie złościł go obowiązek bycia na błoniach, choć sam go sobie narzucił. Tłum jakby nie zauważył tego, ludziska rozdarli się z całej mocy, młodsi powsadzali palce do gąb i pocięli powietrze na smugi trylowanymi gwizdami, dopiero teraz Mroclave łaskawie podniósł obie ręce i pozdrowił zgromadzony tłum. Wrzask spotęgował się jeszcze, ale gdy kasztelan zatrzepotał dłońmi w najbliższej odległości zaległa cisza i niczym kręgi na wodzie po rzuconym kamieniu rozszerzyła się na cały łęg. Mroclave odchrząknął chrapliwie i ryknął:

– Są kusznicy wśród was, ludzie?

Odpowiedziały mu pojedyncze okrzyki.

– Wystąpcie zatem i losujcie broń. Zwycięzca dostanie ten oto szlem pełen srebra – wskazał za siebie, gdzie jeden z giermków uniósł nad głowę największy hełm, jaki kiedykolwiek wykuto, chyba nawet nie dla człowieka, bo każdemu opadłby na brodę. Cadron sapnął usatysfakcjonowany. – Ogłoś – warknął Mroclave do herolda.

– Kusznicy losują arbalety z wystawionych tu oto – wrzasnął soczystym barytonem wywołany. – Oddają po trzydzieści strzałów do trzech tarcz każdy. Po każdej tarczy odpada połowa strzelających. Po trzeciej tarczy zostaje pięciu i oni strzelać będą nie na trzy, ale na pięć przekroków, po dziesięć znowu strzał. I najlepszy odejdzie z nagrodą miłościwego kasztelana.

– Oby tylko trafić na broń zacną – mruknął Cadron

– Naprawdę chcesz startować w zawodach?

– A czemu nie?

– Hm, myślałem, że cię już nie bawią takie... Ghołp! – stęknął gdy przyjaciel wsadził mu solidną sójkę w bok.

Cadron wysunął się przed pierwszy szereg, podszedł do grupki już zdecydowanych strzelców. Cała grupka zachowywała się podobnie i każdy kto do- chodził zaczynał tak samo patrzeć taksująco na rywali a potem podnosił się na palcach i zerkał na zgromadzoną broń. Nikt się temu nie dziwił – nawet z daleka widać było, że leżały tam egzemplarze starannie wykonane i zapewne dobrze bijące, obok takich kusz, których nawet pijany ślepiec nie próbowałby naciągnąć. I było też kilka arbaletów, do których nawet pozornie spokojnemu i niemal obojętnemu Hondelykowi serce się rwało. Nasunął na czoło rondo fagrowego kapelusza, bo przelotny deszczyk znowu sypnął wilgocią w tłum.

– Teraz każdy będzie brał po kolei kulę z korca – ogłosił herold. – Na kuli jest znak, po którym znajdzie swoją broń.

Mroclave nagle poruszył się i zrobił dwa kroki w kierunku kamiennego gara, po drodze pociągnął za sobą szczupłego wysokiego mężczyznę z przebiegłą lisią twarzyczką, ubranego w skórzane wąskie porty i kamzolę z ćwiekami. Strąki bezbarwnych włosów opadały mu na uszy, ale nie mogły ich zakryć – i włosów było za mało i uszy za duże. Mężczyzna poddał się ochoczo woli Mroclavea i ruszył do korca.

– Sam Shuanej – syknął sąsiad Hondelyka do siebie. – Kim jest? – Hondelyk pochylił się do jego ucha.

– Najlepszy u nas kusznik, panie – szybko odpowiedział zapytany nie odwracając się nawet, by nie stracić ani chwilutki z rozgrywającego się przed nim turnieju.

– Aha. Zobaczymy...

Mroclave podszedł do korca i zapytał tłum:

– Mogę za niego wyciągnąć kulę?

Ryk zadowolenia przemknął nad głowami porywając kilka co słabiej osadzonych czapek. Mroclave wsunął pulchną dłoń w sagan, pomanewrował nią chwilę, wsadził głębiej. Oczekiwanie przeciągało się, Mroclave opuścił wzrok, skierował go na tłum i nagle mrugnął łobuzersko do kogoś, co ciżba przyjęła zadowolonym rechotem. W końcu Mroclave wyjął kulę i rzucił ją Shuanejowi.

– Nie wiem czy mnie nie przeklniesz – powiedział głośno. – Ale taki z ciebie mistrz, że i z krokownika powinieneś wygrać.

– Dołożę starań, panie. – Shuanej pochylił głowę w ukłonie. Odłożył swoją kulę na stół i odsunął się by dać innym miejsce. Wszystko robił starannie, dokładnie, jakby chciał oznajmić światu: "Patrzcie – jam wzorowy sługa".

Hondelyk wpatrywał się w kasztelana i jego zausznika z uwagą, fałsz tej scenki dolatywał do niego wyraźnie i do innych również, ale oni byli miejscowi, pragnęli zwycięstwa swojego strzelca i – przede wszystkim – nie wiadomo dlaczego, ale uwielbiali Mroclave’a. Kasztelan również odsunął się i z wyraźnym niezadowoleniem zerknął na niebo, z którego prószyła mglista wilgoć. Przysunął się bliżej lektyki, obejrzał przez ramię. Jeden z towarzyszących mu pazi szybko wspiął się po balaskach na dach lektyki i odwinął płachtę, dwaj inni sprawnie umocowali jej brzegi w wystających tycz- kach. Tymczasem pierwszy z rywali Shuaneja odważył się i podszedł do kor- ca, wyjął kulę i popatrzywszy na emblemat odetchnął z widoczną ulgą. Hondelyk przyjrzał się totumfackiemu kasztelana spokojnie rozglądającemu się po najbliższej okolicy. Spokojny o wynik, pomyślał, jakby już od wczoraj wiedział, że wygra. Ciekawym z jakiej broni będzie...

Pochylił się do przodu chcąc dojrzeć znaczek na kuli Shuaneja, zmarszczył czoło i nagle wysunął się do przodu o krok i zawołał:

– Fałszujecie, kasztelanie, turniej!

Minęła chwila zanim do wszystkich dotarło znaczenie słów Hondelyka. Cadron odsunął zasłaniającego mu widok mężczyznę, Mroclave podniósł ciężkie powieki i przesunął na bok dolną szczękę, jakby chciał rozetrzeć coś między zębami. Shuanej szarpnął się do przodu, ale zaraz zatrzymał i obejrzał na pana. Hondelyk szybko podszedł do stołu z korcem i nie dotykając niczego wskazał palcem kulę Shuaneja:

– Patrzcie! Jest rozgrzana i dlatego łatwo można było ją znaleźć wśród innych!

Drobniutkie kropelki mżawki osiadały na kuli i prawie natychmiast parowały, kula pokryta więc była nieregularnymi plamami ciemniejszymi, połyskującymi, wilgotnymi i szarawymi – suchymi. Czasem nad kulą unosił się przez chwilę malutki obłoczek pary. Cadron wysunął się przed szereg zawodników i krzyknął:

– To takie są warunki kasztelana?! Ludzie?

W śmiertelnej ciszy nagle z tłumu rozległ się cienki krzyk. Wrzeszczał ktoś młody albo bardzo starający się, by jego dyszkant dotarł do wszystkich:

– Jaki fałsz!? To przybłędy!!! Czego tu szukają, to nasze święto!

Jeszcze przez chwilę panowała cisza, a potem nagle ktoś wrzasnął "Tak jest-e-est!" i jeszcze ktoś, i nagle tłum zaczął wygrażać Hondelykowi. Mroclave uśmiechnął się szeroko i wskazał go palcem:

– Brać i do ciemnicy!

Shuanej mruknął coś patrząc pod swoje stopy. Mroclave rozejrzał się po strzelcach.

– I tego też! – wskazał brodą Cadrona.

Usłużni sędziowie, zawodnicy i straż migiem przełamali opór obu przyjaciół. Przy okazji każdy kto sięgnął ręką starał się uderzyć pięścią, łokciem, uszczypnąć, zadrapać. Na samym początku zawieruchy ktoś podbił oko Cadronowi, ktoś inny zdołał wsunąć rękę w kłąb innych i uderzyć w krocze Hondelyka, jeszcze ktoś inny szarpnął jednego a potem drugiego za włosy, musiało ich być kilku, bo szarpanie za włosy powtarzało się stale. Potem, kiedy wyciągnięto ich z tłumu do dzieła zabrali się strażnicy. Mieli więcej miejsca do zamachu, razy bolały bardziej i przynosiły więcej szkód. Po drugim kopniaku w pierś Cadron poczuł, że coś trzasnęło zaś po trzecim, zanim zemdlał, zrozumiał, że kopniak złamał mu kilka żeber. Hondelykowi złamano jednocześnie palec czwarty i piąty w lewej ręce, a potem ten sam żołdak umyślnie za te właśnie palce go szarpał, a najchętniej poniósłby. Któryś wpadł na pomysł, że żeby nie kaleczyć rąk o kości twarzy więźniów trzeba ich bić czymś innym, mniej cennym niż własne łapy. Takim czymś były pasy, więc przez całe błonia, bramę, kilka szeregów schodów i kilka dziedzińców co jakiś czas na osłaniane przedramionami i ramionami twarze Cadrona i Hondelyka spadały dźwięczne uderzenia grubych ledwie wyprawionych żołnierskich pasów. Już po kilku chlaśnięciach spełniły swoje zadanie: po- szatkowały twarze aresztantów, pocięły wargi, zmasakrowały nosy i upuściły z nich krew. Całe szczęście, że – Cadron usłyszał to wyraźnie i za to postanowił zabić, jeśli przeżyje – propozycja jednego z rozochoconych sołdafonów, żeby użyć klamer nie spotkała się z uznaniem dowódcy.

– Nie teraz – rzucił zdyszany żołdak. Zamachnął się i chlasnął Hondelyka w kark. – Jeszcze nie t-he!.. – stęknął starając się końcem złożonego pasa trafić w oko – ...r-ras! F-chu-uu... – odetchnął. – Do ciemnicy i dobrze przykuć. I już nie tykać, bo Mroclave musi mieć coś dla siebie.

Przyprowadzili ich trzej żołdacy, skuci i pobici nie mieli ani okazji do stawiania oporu, ani możliwości, ani sił. Gdy w lochu przekuto ich kajdany na łańcuchy przyścienne żołdacy, którzy odpoczęli trochę prowadząc więźniów po schodach dopełnili zabawy tłukąc już tylko dla własnej przyjemności.

– A tak, w ogóle – po coście tu przyjechali? – zapytał współwięzień, gdy zaspokoili pragnienie śmierdzącą wodą. – Na turniej – mruknął z ironią Cadron

– Na turniej – powtórzył nieznajomy. – Nie wiedzieliście, że tu nikt obcy wygrać nie może?

– A co teraz wspominać, co wiedzieliśmy i czego nie. Lepiej pomyślmy co można zrobić tu i teraz, żeby nie służyć Mroclave’owi za tarczę strzelniczą.

– Nie łudź się – tu ścinają łby – pośpiesznie oświadczył nieznajomy. – Dowiedziałem się, bo mnie to czeka, więc nie chciałem być nieprzygotowany.

Po prawej stronie Cadrona poruszył się Hondelyk, długo postękiwał, pocharkiwał, jęknął kilka razy, ale w końcu nadspodziewanie raźnym głosem zapytał:

– Ktoś ty i za cię zdekapitować mają?

– Ukloper, przyjacielu drogi, do usług – mężczyzna wykonał coś na kształt ukłonu, na tyle na ile pozwoliły mu łańcuchy. – A odetną mi nos z przyległościami za złodziejstwo.

Jednocześnie i Cadron i Hondelyk chrząknęli.

– Wiem – westchnął z fałszywym żalem Ukloper. – Nie cieszy się ten fach szczególnymi względami ludzi, zwłaszcza zamożnych. Ale co robić – taki los mi Kreist przeznaczył.

– Jak stąd uciec? – przeszedł do rzeczy Hondelyk.

– Och, na wiele sposobów – parsknął zapytany. – Najlepiej być niewidzialnym. – Na korytarzu czyjeś kroki wzbudziły echo, Ukloper zamilkł a Cadron poczuł, że nawet przez łączące ich zimne łańcuchy dotarło do niego napięcie, z jakim złodziej wsłuchiwał się w kroki. Odetchnął gdy oddaliły się, ale już nie żartował. – Gdybym wiedział sam bym dyla sobie zafundował.

Zapadła cisza. Nowi więźniowie zaniechali rozpytywania, zajęli się rozglądaniem po lochu, ocenianiem grubości murów, drzwi, siły sztab, szczelin pod i nad drzwiami, wielkości dziury od klucza. Hondelyk zrobił krok do przodu i wychyliwszy się usiłował obejrzeć ściany celi za Cadronem i Ukloperem. Przy okazji przyjrzał się złodziejowi. Cadron z kolei zajął się sufitem, zadarł głowę do góry i starannie ocenił powałę, choć już na pierwszy rzut oka dawała ona szansę na harce tylko pająkom. Kilka chwil później lustracja była zakończona. Na korytarzu, gdzieś daleko od ich lo- chu zabrzmiał dźwięk dzwonu. Ukloper wzdrygnął się słysząc go.

– Zawsze zastanawiałem się – powiedział pośpiesznie, jakby chciał swoimi słowami wypchnąć z celi ciszę, albo zagłuszyć lęk – jak to jest po śmierci – może dusza wędrować czy nie, może dać jakiś znak żyjącemu czy nie?

– Jeszcze jak dla mnie za wcześnie na takie rozważania – oznajmił zniecierpliwiony Cadron, od razu zawstydził się czując, że nie dodaje ducha Ukloperowi, jednakże gadatliwość złodzieja zaczynała go męczyć. Od- wrócił się do Hondelyka: – Chcesz jeszcze wody? Nie?

Chwycił cholewę buta i podniósł jak poprzednio na wysokość pasa, przechwycił but w rękę i napił się. Upuścił but i odsunął trochę od siebie, przewidując, że za jakiś czas mógłby go zmoczyć mocz, a wtedy obrzydzenie do wody z buta jeszcze by się wzmogło.

– Waść zgrabne masz te nogi – odezwał się ponownie Ukloper. Widocznie chciał rozmawiać, albo mówić, obojętne mu było na jaki temat. – Ja w dzieciństwie wsadziłem nogę do buta, do którego moja siostra wrzuciła tuż przed tym kilka węgielków z komina. Została mi po tym taka długaśna blizna na stopie i nie mogę tak zręcznie jej zginać jak ty, panie. – Przerwał by złapać oddech, ale zanim ktokolwiek zdążył coś wtrącić zatrajkotał: – Kiedyś, kiedy byłem w bandzie Wachlowanki, był tam też taki zwijus, który potrafił nanizać igłę na nić i zaszyć dziurę na kaftanie nogami. Pokazywał to na targach, a my żeśmy tarmosili sakiewki aż miło...

Przerwał i nasłuchiwał w napięciu. Cadron poczuł, że ni stąd, ni zo- wąd jeżą mu się włosy na karku i drobniutkie chłodne ciarki przebiegają po plecach, ogarniają uda i zsuwają się na stopy. Ta rozzuta, prawa natychmiast ścierpła.

– Wieleśmy... tych sakiewek... na...darli – powiedział wolno Ukloper jąkając się i spazmatycznie chwytając oddech, jakby go rozgrzanego wsadza- li do lodowatej przerębli. Zamilkł na chwilę. – Nie ma co – idą – rzucił przełykając jednocześnie ślinę, przez co jego mowa stała się prawie niezrozumiała. – Żebym tylko się nie zesrał – warknął nagle przez zęby. – Żeby, ścierwa, nie mieli satysfakcji! – Szarpnął łańcuchy żeby widzieć obu współwięźniów. – Ale przecież nic nie żarłem od dwóch dni, to czym? Prawda?

– Nie bój się – powiedział spokojnym głosem Hondelyk – Na pewno wystarczy ci odwagi.

Kroki zadudniły na kamiennej posadzce, zbliżyły się, nasłuchiwali ich wszyscy troje z niepokojem, zatrzymały się przed drzwiami do ich lochu. Gładko zaterkotał klucz w naoliwionym zamku, drzwi otworzyły się i weszła czwórka żołdaków. Pierwszy miał w ręku klucz, drugi topór a dwaj ostatni nieśli na dwóch drągach niewysoki pniak. Okorowany, ale brązowy na całej widocznej powierzchni i od góry, i z boków.

– Ten – wskazał kluczem Uklopera pierwszy. Przystanął skromnie pod ścianą. – Bierzcie.

Dwaj od pniaka ustawili go, jeden sprawdził czy się nie chybocze, drugi zrobił krok w kierunku więźnia, ale widząc, że Ukloper stoi nieruchomo zatrzymał się i obejrzał na pozostałych.

– Jestem miejscowy, dlatego tu mnie zetną – wyrzucił z siebie przez zęby złodziej. – Mroclave nie chce stracić miłości mieszczan, bo wtedy może z nimi robić co chce.

– Zamknij ryj! – warknął żołnierz, ten który przestraszył się nieruchomej postawy więźnia. – Uklęknij!

Ukloper stał nieruchomo i nie zamierzał wykonać polecenia; poruszył się kat, odłożył topór na pniak, wyminął tchórzliwego strażnika i nagle błyskawicznym ruchem wyszarpnął spod poły krótką pałkę i z dołu do góry prowadząc zamach uderzył Uklopera w skroń. Więzień runął na twarz, ale zawisł na łańcuchach naprężonych odruchowo przez Cadrona. Kat pokazał skazańca i odsunął się. Teraz wszystko odbyło się sprawnie – Ukloper został rozkuty migiem, jego łańcuchy połączone i przyłączone do dalszego od Cadrona kółka, sam on zawleczony do pniaka i ułożony na nim. Ale ciągle się obsuwał, więc znudzony ceremonią klucznik zaszedł go od tyłu, przycisnął stopą plecy do pniaka.

– No? – ponaglił i gdy topór uderzył w naprężony kark zręcznie od- skoczył, żeby krew nie pobrudziła mu butów i nogawek. Głowa złodzieja opadła, miękko uderzyła twarzą w kamienie, przewróciła się kierując zamknięte oczy na Hondelyka. – Na ciebie się gapi – powiedział ponuro klucznik do Hondelyka, ale nie doczekał się odpowiedzi. – Zbierać!

Ci dwaj od pniaka szybko zarzucili ciało na pień, jeden lekkimi kopniakami porozmieszczał z obu stron pnia ręce i nogi, drugi niedbale zadarł kaftan na plecach i wcisnął tam głowę, dźwignęli całość. Kat wyszedł jeszcze przed nimi, klucznik chwilę zamarudził szukając jakichś słów, od których ścierpła by więźniom skóra, ale nie znalazł, więc tylko splunął w ich kierunku i wyszedł. Dawno ucichły ich kroki i uspokoiły się pełgające płomyki kaganków, gdy Hondelyk odezwał się cicho:

-Szast-prast i po złodzieju... Tyle to trwało ile wypicie kufla piwa. – Milczał chwilę. – To dla nas to widowisko – nie usłyszał żadnej odpowie- dzi więc dodał: – Może nawet ten biedak nie dałby szyi, gdyby nie my? – Cadronowe "E,tam..." nie uspokoiło jego sumienia: – Po diabła ciągnąłem cię tutaj? Mogliśmy...

– Przestań! – mruknął Cadron. – Będziemy tak długo "pocomkać": po com cię tu ciągnął, a ja pocom brał się za te kusze, pocom też się odzywał, a deszcz po co padał, a Mroclave to gnida i tak dalej. Pomyślmy lepiej jak się stąd wyrwać.

Hondelyk podniósł zmasakrowaną twarz i wpatrywał się chwilę w oblicze przyjaciela, spróbował ułożyć zmiażdżone wargi w uśmiech.

– Jeśli tak wyglądam jak ty...

– Ty? – zdziwił się niewesoło Cadron. – Ty byś chciał wyglądać jak ja!

– Rozumiem. A powiedz mi co z moim prawym okiem? – Podniósł możliwie wysoko twarz i ustawił ją w światło kaganków.

– Skrzep ci je zakleił. Hondelyk odetchnął z ulgą: – Chwała Kreistowi, bo już myślałem, że mi wyrósł jęczmień. – Chwilę milczał, przestępował z nogi na nogę usiłując znaleźć wygodniejszą pozycję, jakby nieświadom tego, że nie mogło jej być. – Długo byłem nieprzytomny?

– Nie. Dlaczego pytasz?

– Jaka to pora dnia? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

Cadron odruchowo zerknął w górę szukając słońca, parsknął niewesołym śmiechem, ale gdy Hondelyk zachrypiał parsknął jeszcze raz.

– Żebym tak miał taki przyrząd, o którym opowiadał Zager, pamiętasz?

– Pamiętam – że niby takie coś małe jak pół jaja czas wskazuje... Bzdura.

– Bzdura – zgodził się Cadron. – Ale gdybym taki miał...

– To by ci go kapole zabrali! Tak jak sakiewki.

– No tak – zgodził się Cadron

Jeszcze raz zadomowiona tu więzienna cisza zapanowała nad celą.

– Ale jak myślisz – będzie wieczór? – zapytał Hondelyk

– Coś się wściekł z tym czasem?! Czekasz, że ci wieczerzę przyniosą czy się z damą jakąś umówiłeś? Odwołaj wszy... – Ponury odgłos dzwonu przemknął przed drzwiami celi i zgasł gdzieś w dalszych korytarzach podziemi. – Co za ponury dźwięk – mruknął Cadron zapominając, że nie dokończył poprzedniego zdania. – Milczał chwilę wpatrując się w podłogę przed swoimi stopami. – A niby jaki ma być – odpowiedział sam sobie. Westchnął. – Srebra mi się zachciało – powiedział z goryczą. – Przecież mam tyle ile potrzebuję, prawda? – zerknął spod oka na Hondelyka.

Stał z pochyloną głową oddychając z chrapliwym poświstem, jakby spał. Cadron skrzywił się, ale nie odezwał. Szczególnie, że na korytarzu ktoś zarechotał i brzęknęło coś metalowego uderzonego o podłogę albo ścianę. Ciemna kratownica w drzwiach pojaśniała, blask wzmógł się tak, że zaczął konkurować z kijankowatymi chwościkami ognia w kagankach, a potem prostokąt stał się wyraźnie jaśniejszy i głosy zdążających w tym kierunku żołnierzy stały się wyraźne. I zrodziły nerwowe ciarki w dłoniach i stopach.

– Udawaj nieprzytomnego – dobiegło Cadrona ciche mruknięcie od strony Hondelyka. – Za skarby się nie odzywaj. Już! – syknął ponaglająco.

Cadron cicho podciągnął okowy, ugiął nogi w kolanach i ostrożnie zawisł na kajdanach. Poprawił się i zamarł słysząc pokasływanie pod drzwiami i głos żołdaka, który klnąc szpetnie niemal bez przerwy wskazywał drzwi do ich celi. Klucz gładko porozsuwał rygle, blask pochodni rozjaśnił przymknięte powieki.

– Obu, w dr-ryzd ich, bierzem, tak?

– Ta-a...

– Jeden śpi czy kiego?..

– Akurat śpi! – parsknął pierwszy z pogardą. – Może omdlał, kijem robiony, ze strachu. Zara się sprawdzi jak mu pochodnie pod kinol wsadzem.

Szurnęły podeszwy i Cadron gorączkowo przerzucił w głowie kilka wariantów postępowania, ale żaden nie przewidywał wytrwałego smażenia własnej twarzy.

– Te, a ten drugi? – Ktoś zrobił dwa szybkie kroki. – Przecież to nie ten, co miał być!

– Jak to, wszawa jego... Pokaż pysk!

Obaj strażnicy przyglądali się Hondelykowi. Cadron słyszał ich gorączkowe oddechy, jeden stęknął.

– O-żesz w trzy rzycie drągiem ruchany! – jęknął ten aktywniejszy. – Nie ten... Nie tego ścieli, wypierdziawy grochowe! – Ktoś ty? – ryknął drugi głos, głos drżał a siła nie pokrywała bijącego z niego strachu. Po chwili rozległ się ogłos uderzenia i jęk. Gadaj! – na drugiej sylabie głos się załamał do koguciego skrzeku.

– Ukloper...- usłyszał Cadron głos Uklopera. Nadal nieruchomy odetchnął z ulgą. Przynajmniej wiem, co może być dalej, pomyślał.

– Jak to? Mieli cię ściąć! – wrzasnął strażnik. Przez zaciśnięte zęby dodał: – Gad-daj!

– A co ja wiem? Przyszli, wzięli tego nowego i ciach! Nikt go o nic nie pytał.

– No to im Mroclave smarki zagotuje... – powiedział cicho strażnik.

– Im? A nam to nie?

Chwilę sapali zmagając się z ciężkimi myślami. – Może weźmiemy ich... Że niby nic się nie stało? – bąknął jeden. – Akurat Mroclave nie pozna, kapcanie posrany! – Zagrzechotał łań- cuch. – Nie ma co – bierzem tego złodzieja, chiba go trza ścionć, bo był do ściencia przewidziany, nie?

– I co – było trzech ścięli jednego i został jeden? – zaprotestował drugi.

– No tak... – stracił kontenans pierwszy. Myślał mozolnie aż słychać to było w ciszy lochu. – To co robim?

– Może weźwa do góry i pokażemy Trybuchowi? To on ciął, niech tera myśli. Nie?

– Tak! – ucieszył się pierwszy. – Dawaj go!

Cadron ostrożnie rozchylił powieki, kątem oka widział jak jeden ze strażników rozkuwa Hondelyka, drugi stoi z boku, ale za daleko jeden i drugi, by ich sięgnąć. Okowy Hondelyka z grzechotem zsunęły się przez pierścienie wydłużając jednocześnie łańcuchy Cadrona. Odetchnął bezgłośnie i czekał. Hondelyk szarpnięty przez żołnierza poderwał się nagle, grzmotnął go pięścią w zęby, w kierunku Cadrona i rzucił się na drugiego, który zamarł z pochodnią w jednej ręce i kluczem do celi w drugiej. Cadron poderwał do góry nogi i objął nimi strażnika, udało mu się zapleść stopy, zacisnął cęgi z całej siły, aż żołnierz przeciągle beknął, a potem głucho stęknął, szarpnął się bezmyślnie kilka razy i opadł na ziemię, ale Cadron, mimo że łańcuchy wpiły mu się aż do kości w przeguby, nie puścił chwytu. Dopiero gdy uznał, że sam traci przytomność z bólu rozwarł imadło nóg i sycząc stanął na nogach. Drugi strażnik przestał kląć, tańczył z rozpędzlowanym na miękko nosem, i w ogóle – słaniał się, po celi kierowany potężnymi zamaszystymi uderzeniami, ale nie padał z nóg. W końcu, trafiony w skroń poleciał do tyłu, huknął tyłem głowy w ścianę i dopiero wtedy zwalił się na bok, jednakże przez cały czas opadania patrzył z wyrzutem w oczy napastnikowi.

– Czas najwyższy – syknął Cadron. – Znęcasz się nade mną czy co?

Zdyszany mężczyzna odwrócił się do Cadrona, ten pokiwał głową:

– Tak właśnie myślałem. Że nie ma Hondelyka, a jest Ukloper...

Ukloper w ubraniu Hondelyka pochylił się nad strażnikiem, wyszarpnął klucze spod jego boku i uwolnił Cadrona. Nie zmawiając się podeszli do beki, napili się śmierdzącej wody, potem Cadron zanurzył w niej kiście rąk i posykując chłodził je chwilę poszarpane okowami. Hondelyk-Ukloper podciągnął pod łańcuchy oba bezwładne ciała.

– Chodź, pomóż – poprosił.

Przyjaciel wyjął ręce, pomachał nimi w powietrzu, ale zbliżywszy się do strażnika najpierw wciągnął na stopę but. Potem sprawnie zdarli ubranie z obu strażników, przykuli do ściany jednego wbiwszy w usta kłąb onucy, przykuli drugiego, drugą częścią szmaty wypełniwszy gębę. Cadron szybko narzucił na siebie tyle części ubrania ile trzeba było, by udać strażnika, rozejrzał się za Hondelykiem. Druh stał przy beczce i pochylając twarz nad zmąconym lustrem wody opłukiwał twarz posykując z bólu. Potem odwrócił się i pokazał twarz – niecałkiem udaną kopię oblicza strażnika, którego sam bił aż do skutku. Dyszał ciężko, Cadron podbiegł i podtrzymał go.

– Dasz radę?

– Chyba muszę – stęknął Hondelyk – Ale im szybciej wyjdziemy tym dla nas lepiej.

– Oprzyj się na mnie – Cadron chwycił przyjaciela w pół i przyciągnął do siebie.

– Nie, bo co powiedzą inni...

– Pies im rzycie lizał! Powiemy, że jeden więzień się stawiał i udało mu się kopnąć cię słabiznę.

Hondelyk nic nie odpowiedział, ale po tym jak raptownie wzrósł jego ciężar na ramieniu Cadrona ten ostatni zrozumiał, że tych kilka kroków zrobił ostatkiem już sił. Wysunęli się na korytarz i powędrowali ku schodom. Korytarz był dziwnie wąski i niski, co kilka kroków skwierczały umocowane w specjalnie wykutych szczelinach kopcące pochodnie. Pod każdą z nich musieli przechodzić ostrożnie – inaczej przypaliliby sobie włosy. Szczęśliwie przedarli się przez dwie kondygnacje, wyszli na wewnętrzny dziedziniec. Słońce już zaszło, albo niemal zaszło, w każdym razie zmrok nieoczekiwanie i fartownie pokrył załomy murów cieniami, w których łatwo było przystanąć, odpowiedzieć krzywym uśmieszkiem na powitania innych żołdaków, wysłuchać kpin i niemrawo odszczeknąć. Dopiero przy głównej bramie zrodził się problem, ale jak na zawołanie los podesłał im powóz z kimś znacznym, pod nosem więc straży zajętej przekomarzaniem ze stangretem wyszli bełkocąc pod nosem pijackie komentarze, klnąc i chichocąc na prze- mian. Potem Hondelyk zemdlał i Cadron wciąż udając podpitego żołdaka taszczył go aż pod linię ostatnich przed twierdzą domostw, gdzie złożył na zroszonej obficie całodzienna widocznie mżawką trawie, a sam wykonał zwiad po ogrodach. Wrócił po chwili, by przeciągnąć przyjaciela pod gigantyczny sąsiek drewna, w którym ktoś już wcześniej wybrał trochę bali z dołu tworząc wystarczająco obszerną komorę. Potem wypuścił się jeszcze raz i wrócił z dwoma flaszami, w których bulgotało coś, co pachniało jak wino i kilkoma plackami. Placki zostały nienaruszone – zbyt bolały zęby i wargi, ale wino wybornie pokrzepiło. Ułożyli się jak mogli najwygodniej, przytulając bokami do siebie.

– Rano – wyszeptał Hondelyk – pójdę do karczmy po nasze rzeczy, po- wiem, że Mroclave kazał skonfiskować. I won z tego przeklętego miasta!

– A jeśli już skonfiskowali?

– Niemożliwe. W taki dzień nie mieli czasu na wyszukanie naszego noclegu.

Zapadł zmrok, księżyc, schowany za jednym z wyżej ulokowanych bastionów bezszelestnie wychylił się zza kamiennego muru, nadał i tak imponującym kształtom fortecy jeszcze bardzie złowrogą otoczkę. Jakiś nocny ptak, może dzienny tyle że spóźniony w drodze do gniazda przeleciał nad ich głowami dwa razy strzeliwszy lotkami w powietrze. Tłumiąc jęk Cadron obrócił się na bok, wrócił do poprzedniej pozycji, zamknął oczy. Poczuł, że zawirowało coś nad nim, jakaś ciemna miękka ciepła płachta... Odetchnął głęboko, z ulgą, zrobiło mu się cieplej i przyjemniej. Ciało przestało boleć i...

– Zawsze podziwiałem twoją umiejętność zasypiania w najdziwaczniej- szych miejscach – usłyszał jakby nie swoimi uszami. Poderwał powieki, na moment powrócił ból w obitym ciele, ale zaraz został pokryty snem, przyduszony...

... i miękka ciepła puszysta ciemna płach...

***

– Obudź się!

Cichy, ale przenikliwy szept wwiercił się w otulinę snu, jak nieprzyjemny zimny podmuch wdzierający się pod pierzynę, wstrząsnął Cadronnem, poderwał go. Wyprostował wyciągniętą gdzieś ponad głowę rękę, uderzył o coś przegubem. Rozległ się przy tym dźwięk, który na chwilę zmroził wszystkie zmysły. Serce uderzyło kilka razy mocno, gwałtownie i pocwałowało, a echo uderzeń puchatym łomotem zabrzmiało w uszach.

– Zawsze podziwiałem twoją umiejętność spania w dowolnej pozycji, ale teraz...

Hondelyk powiedział jeszcze coś, czego Cadron nie dosłyszał, ponieważ łomot w uszach nasilił się, a na dodatek zaczął czuć swoje nogi, ręce, ból w całym ciele. Z wysiłkiem, już wiedząc co zobaczy uniósł powieki. But. Oklapły, przemoczony, skierowany noskiem do beczki, w połyskującej wilgocią kałuży.

– Słyszysz mnie? Cadronie?! – usłyszał z boku. Z wysiłkiem podkurczył jedną nogę, drugą, zacisnął zęby i wstał uwalniając ręce od dźwigania ciężaru ciała. Najpierw nie poczuł w nich nic, potem skurcze wykręciły na chwilę łokcie i przeguby dłoni.

– Och, żeby to... – stęknął. – Długo to trwało? – zapytał, żeby tylko cokolwiek powiedzieć, odpędzić ból odgłosami rozmowy.

– Nie, chwilę, ale i tak – Hondelyk pokręcił głową. Jedno oko, prawe, nadal miał przykryte plackiem zeskorupiałej krwi, ale lewe patrzyło na Cadrona zawadiacko. – Uwierzę, że będziesz umiał...

– Zaraz! – przerwał Cadron Zerknął w lewo, zwisały tam czyjeś kajdany, puste. – Miałem sen... Czy tu był jakiś złodziej?

– No przecież! Ukloper. Ścięli go niedawno... – Hondelyk zaniepokoił się. – Dobrze się czujesz?

– Tak, czuję się pysznie. Jak kapłon na widok siekiery i ostrzałki... – mruknął Cadron myśląc o czymś innym. – I potem nic się już nie działo?

– Po ścięciu? Nic, a co? Mało ci? – Hondelyk poruszył wargami chcąc strząsnąć z nich jakiś mały zwisający na cieniutkim płatku skóry skrzep. – Może jak kat się z nami zabawo będzie akurat... – przerwał i cmoknął z niesmakiem.

– Szkoda, miałem piękny sen – rozmarzył się przyjaciel nie zauważając niestosownego dowcipu Hondelyka. – Uciekliśmy w nim stąd i spaliśmy już na wolności. Gładko posz...- Nagle potrząsnął głową: – Przecież można go wykorzystać!.. – Szarpnął się w stronę Hondelyka, ściszył głos. – Słuchaj, widziałem we śnie, wyraźnie jak na jawie, że – przeszedł na niemal niesłyszalny szept: – zmieniłeś się w Uklopera, niech mu Kreist cierpienie wynagrodzi, rozumiesz? Jak przyszli po nas to zobaczyli, że nie tego ścięli i odplątali ciebie, zrobiła się zawierucha... Ty zrobiłeś jeszcze po drodze strażnika i – no? – rozumiesz? Daliśmy, jak to mówią, na buty dla Dyla!

Hondelyk słuchał uważnie, przez cały czas ruszając mięśnia- mi twarzy w daremnym usiłowaniu zerwania doskwierającego strupa na oku. Gdy Cadron umilkł jeszcze chwilę posykując krzywił się na wszystkie możliwe sposoby i w końcu zrezygnował.

– Nic z tego – pokręcił głową. I widząc jak we wpatrzonych w niego oczach gaśnie nadzieja dodał: – Ani nie zerwę tego plastra, ani nie udam Uklopera. Nie widziałem go nawet dobrze, a po- za tym jestem taki słaby, że... – skrzywił się i jeszcze raz po- kręcił głową.

– Nie możemy czekać na zmiłowanie Mroclave’a – po chwili wypełnionej więzienną ciszą powiedział Cadron. – Zgoda.

– Musimy coś przedsięwziąć – odrobinę głośniej rzucił Cadron napastliwym tonem.

– Tak – zgodził się Hondelyk.

Odpowiedziało mu westchnienie. Cadron zabrał się do szczegółowego oglądania swoich kajdan i łańcucha, ogniwa po ogniwie. Hondelyk wrócił do robienia min. W przerwanej odgłosami krzątaniny głośno zaskwierczał jeden z kaganków, płomyk pyrknął, skoczyć do góry, opadł, wydłużył się jeszcze raz i zgasł. Więźniowie znieruchomieli na chwilę.

– Może zaraz ktoś przyjdzie napełnić kaganki? – rzucił domysłem Hondelyk.

Cadron wrócił do lustracji oków i poszarpywania ogniw uznanych za słabsze, potem okręcił się i wykręciwszy ramiona w bar- kach sięgnął najpierw jedną potem drugą stopą wkutych w ścianę pierścieni, ale mimo kilkukrotnego mocnego uderzenia żaden nie drgnął w kamiennych posadach. Zdyszany Cadron zerknął na cierpliwie poruszającego mięśniami twarzy Hondelyka. Jedno źródło słabego światła, rozbite napuchnięte wargi Hondelyka, zmierzwione włosy i czarny placek na prawej połowie twarzy sprawiały, że te upiorne miny wystraszyłyby niemal każdego bez względu na płeć, wiek i zawód.

– Może zrób taką minę jak przyjdą po nas – zaproponował wzdrygając się Cadron.

Zanim usłyszał odpowiedź cicho szczęknął rygiel w zamku, drugi, jeszcze dwa. W nagłej i głębokiej ciszy wyraźnie usłyszeli jak ślizga się metal po metali, klama poruszyła się, drzwi uchyliły i do celi wśliznęła się otulona sięgającym ziemi okapturzonym płaszczem postać. Cała trójka zamarła: postać wodząc – widać było błyski oczu w nieśmiałym blasku kaganka – oczyma od więźnia do więźnia, Cadron gorączkowo przypominają sobie w jakim położeniu jest łańcuch i czy wystarczy go by kopnąć przybyłego, Hondelyk z wykręconą i zadartą do góry głową, żeby móc zobaczyć go lewym okiem. Postać poruszyła się i nagle podbiegła do Cadrona, nieświadoma, że za chwilę zetknie się z mocnym kopnięciem.

– Cicho bądźcie – syknęła postać, a Cadron omal nie zwalił się na bok wyhamowując już rozpoczęte kopnięcie. Postać nawet nie zauważył tego. Wyszarpnęła spod poły płaszcza klucz i zaczęła majstrować przy kajdanach Cadrona. Po chwili był wolny. Nie wtrącał się do uwalniania Hondelyka, wciągnął na stopę but, podskoczył do drzwi i zaczął gorączkowo masować przeguby nasłuchując odgłosów z korytarza. Hondelyk – jak we śnie Cadrona – najpierw rzucił się do beczki i zaczął nerwowo odrywać strup z oka. – Szybciej! – syknęła postać.

– Niech się z tego uwolni – szepnął Cadron chwytając ją za łokieć i przyciągając do siebie. – Z takim krwawym plackiem zwróci na siebie uwagę każdego żołdaka. Ktoś ty? – zapytał jednym tchem.

– Potem wszystko wyjaśnię. Uciekajmy, bo...

Hondelyk przetarł twarz rękawem koszuli, przykucnął dwa razy, żeby rozruszać stawy, ale był to niemal zbyt duży dla niego wysiłek – zachwiał się, i dopiero podpierając o ścianę wstał.

– Masz jakąś broń? – zapytał.

Postać wyciągnęła zza pasa dwa sztylety i zanim zdążyła mrugnąć okiem oba zostały jej z rąk wyrwane. Cadron błyskawicznie zsunął kaptur.

– Wybacz, ale nawet nie wiemy jak się do cię zwracać – po- wiedział. Młodzieniec niecierpliwie potrząsnął głową. Obejrzał na drzwi. – Dokąd zamierzasz nas poprowadzić?

– Mam przygotowaną pakamertę dla was, tylko musimy dwa piętra pokonać.

– Jak tu są zmiany wart przeprowadzane? – zapytał Hondelyk.

– No właśnie niezadługo będzie. Wiem, niedobrze, ale nie mogłem wcześniej, a późniejsza warta już nie będzie taka podchmielona i śpiąca. Musimy teraz...

– No to nie gadajmy, w drogę – zakomenderował Cadron – Gdyby ktoś nas spotkał – jak najdłużej udawaj głuchego i najważniejsze: żeby alarm się nie rozniósł. – Położył dłoń na ramieniu niespodziewanego współtowarzysza. – Prowadź!

Młodzian pociągnął do siebie drzwi i bezszelestnie wymknął się na korytarz. Za nim poszedł Cadron, odepchnąwszy wcześniej Hondelyk od drzwi. Korytarz nic się zmienił od czasu gdy ich nim wleczono – te same pełgające kaganki oddzielone od siebie plama- mi mroku, co kilka kroków drzwi do cel, niektóre gościnnie ot- warte, inne zamknięte, wszystkie okute i solidne. Zza czwartych od opuszczonej celi licząc dobiegało niskie monotonne bormotanie jakiegoś nieszczęśnika, który albo zwariował, albo usiłował zagłuszyć przeciągłym jękiem ból skatowanego ciała. Idący na końcu Cadron nagle syknął i gdy obaj zaskoczeni i zaniepokojeni wspólnicy odwrócili się szepnął do Hondelyka:

– Zupełnie nie tak wyglądał korytarz we śnie. Odpowiedziała mu wściekła mina Hondelyka i brak zrozumienia w spojrzeniu młodzieńca. Machnął ręką: "Nieważne, róbmy swoje", ponaglił ruchami rąk. Niemal bezszelestnie udało im się dotrzeć do zakrętu korytarza, tuż przed załomem młodzieniec uniósł palec i wolniutko wychylił głowę, patrzył chwilę a potem machnął ręką i pierwszy zniknął z oczu Cadrona. Popatrzył do tyłu na Hondelyka, napotkał ponaglające spojrzenie, ruszył za przewodnikiem. Tuż za rogiem na zydlu rozwalił się żołnierz i sapał ciężko, obok niego stał młodzieniec i pokazał, że będzie pilnował strażnika, ponaglił. Przemknęli obok śpiącego, ziejącego oparami wina jak duchy i dopadli schodów, młodziak dogonił ich i ponownie wysforował się na przód. Na szczycie schodów odwrócił się i szepnął:

– Tu jest wartownia, musimy przechodzić pojedynczo...

Zwolnili, napięli mięśnie barków, jakby chcieli ulecieć, albo przynajmniej odciążyć przy pomocy skrzydeł swoje kroki, za- cisnęli zęby, Cadron i młodzieniec zębami przytrzasnęli wargi. Hondelyk oddychał przez szeroko otwarte usta, obawiając się, że opuchnięty nos może mu spłatać figla. Dotarli do szerszych od innych drzwi, otwartych szeroko, biła od nich jaśniejsza plama światła. Z odgłosów sądząc rozmawiało trzech strażników, głosy świadczyły o tym, na wartowni również świętowano. Młodzian przysunął się, zerknął do izby i pokazał cztery palce, potem jeden zgiął i skrzywił się. Acha, mamy do czynienia z trzema czuwającymi strażnikami, pomyślał Cadron. Młodzian sprężył się, przy- giął i nagle lekko, bezszelestnie, ale szybko przemknął przez jasny prostokąt światła. Cadron sięgnął ręką do tyłu, wymacał połę kaftana Hondelyka, ale poczuł nagle na swojej dłoni chwyt palców przyjaciela. Zmagali się chwilę, potem Cadron wyrwał palce, zbliżył się i wzorem chłopaka wyjrzał. Dwaj strażnicy siedzieli na ławie plecami do drzwi, trzeciego głowa widniała między ich ramionami, tylko ten miał widok na korytarz, ale jego głowa chwiała się we wszystkie strony i Cadron bez większego trudu skorzystał z takiej chwili, kiedy strażnik majtnął nią w bok i do przodu, widok zakryli mu kompani. Coś w izbie stuknęło – kubek o stół albo czyjaś czaszka, urwała się raptownie rozmowa dwóch siedzących tłem do drzwi żołnierzy, któryś głośno i w miarę trzeźwo powiedział:

– Idę szczyny zlać... – czknął i dodał: – Sprawdzę Huńka...

Cadron rozpaczliwie popatrzył przez prostokąt otwartych drzwi na Hondelyka, przyjaciel stał blady, oparty plecami o ścianę, najwidoczniej opadł z sił, nie w stanie przejść dwóch czy trzech kroków, by dopaść Cadrona. Zgrzytnęły na kamieniu nogi odsuwanej ławy, drugi głos powiedział bełkotliwie:

– Te...but-fów nie zapow-mnij... Jak bess buts...

– Wiem, wiem... Nie tyle wypijam i wszystko wiem – pochwalił się pierwszy.

Cadron wolno wyjął sztylet i zacisnął na nim palce. Wychylił się odrobinę i akurat zobaczył, jak strażnik naciąga na stopę but, przytupuje i nagle rzuca się do tyłu, unosi nogę w górę i rycząc wali się na plecy. Drugi wystraszony usiłuje się poderwać na równe nogi, ale te, które ma nie są bynajmniej równe, opada na bok na ławkę, a z niej na kamienną podłogę. Trzeci strażnik podnosi głowę błędnym spojrzeniem omiata izbę, wciąga do ust policzki i pomemławszy puszcza je i mruczycoś, że służba to nie zabawa z dziew... Ten pierwszy wrzeszczy:

– Łoj, pali! Pa-a-ali! Ogień... Ła-a-a-iii! – krzyk prze- chodzi w kwik.

Cadron rzucił się do przodu, przez prześwit drzwi, otoczył Hondelyka ramieniem i spojrzał pytająco na młodzieńca, ten zerknął do izby i skinął ponaglająco ręką. Po chwili obaj już wlekli Hondelyk po schodach, jeszcze chwilę później po dziedzińcu, dopadli korytarza, zwyczajnego, bez cel. Młodzian zwolnił.

– No, tu już jesteśmy bezpieczniejsi – odetchnął. – Jeszcze jedno piętro.

Hondelyk zupełnie opadł z sił, donieśli go powłóczącego czubkami butów do komory przygotowanej przez młodzieńca. W jednym kącie leżał na podłodze gruby siennik i kilka szarych pledów. Obok dzban, kubek i ukrywająca przed wzrokiem jakieś nieregularnego kształtu przedmioty serweta. Hondelyk opadł na materac, odwrócił się na plecy, poruszył ustami. Cadron skoczył do drzwi, założył zasuwę. Młodzieniec przyklęknął obok siennika, chlusnął z dzbana do kubka, szybko przyłożył do ust Hondelyka, potem delikatnie ułożył go na materacu i przykrył kocem.

– Jestem Kolster – powiedział wstając. – Jestem tu w fortecy zsizsisbeo – dodał idąc do drzwi.

– Co to? – syknął Hondelyk.

– Oficjalny adorator kasztelanowej – pośpieszył z wyjaśnieniem Cadron. – Tak? – Młodzieniec akurat sprawdzał zamknięcie drzwi, ale odwrócił się żeby skinąć twierdząco głową. – Mąż ma przez to więcej czasu, bo nie musi dbać o zabawianie żony, staranie się o trefnisia dla niej, damy do towarzystwa, zabawy i takie tam inne.

– Pochodzę z ubogiego, niestety, już rodu, ale na tyle zacnego – zastrzegł wyraźnie Kolster – że trzeba mi było dać jakąś godną funkcję w kasztelu. Zostałem więc zsizsisbeo – nagle za- czerwienił się.

Cadron zmrużył oczy i chwilę przyglądał się młodzianowi. – A nie zakochałeś się w swojej pani aby? – zapytał. Rumieniec na twarzy Kolstera jak podsycony wewnętrznym ogniem buchnął z policzków na czoło, brodę, uszy, ściemniał i przerodził się w ciemny karmin. – Acha... I co – myślisz, że my zabijemy na przykład Mroclave’a? Czy co?

– Nie – jęknął Kolster. – Wystarczy, że ten bydlak się zezłości. On ją bije – dodał trochę nie na temat, ale obaj słuchacze zrozumieli o co mu chodzi. – Przychodzi do łaźni podczas kąpieli i gwałci badziewki łaziebne, patrząc przy tym na panią, a ona nie może wyjść. – Zaczerpnął tchu, żeby wyrzucić z siebie wszystko, ale wystarczyło mu odwagi tylko na trzy słowa: – I ją też...

Zasapał wściekle zaciskając dłonie w pięści, odsunął się od materaca i przemaszerował się do drzwi i z powrotem. Wrócił na poprzednie miejsce i poczekał aż Cadron ugasił pragnienie.

– Ja wiem, to małostkowe, gówniarskie, ale chcę mu jak najczęściej i jak najmocniej szkodzić! – wyrzucił z siebie. – Może w końcu udławi się swoim gniewem, może w szale wbije sobie nóż w bebechy – wyszeptał mściwie.

– Zaiste – motywy twoje nie są piękne – uśmiechnął się Cadrona z poziomu materaca. – Ale my na nich skorzystaliśmy więc nie zamierzamy krytykować. Nie będę cię też namawiał do intryg, ani tym bardziej do pochopnych jakichś działań... Tak po prostu jest w życiu – czasem w niegodne ręce dostają się kobiety warte kogo innego, ale dla ciebie to jeszcze nie koniec życia. Jesteś młody...

– Tak, wiem to wszystko. Podobnie i ona mówi – westchnął Kolster.

– Widzisz więc, że to prawda – ucieszył się Cadron. Usiadł wygodniej ze skrzyżowanymi nogami, nalał do kubka wina i zaproponował Hondelykowi. Potem napił się sam i poczęstował Kolstera. Hondelykowi wyraźnie wróciło trochę sił, usiadł i zaczął obmacywać swoje ręce i nogi. – A wiesz co? – powiedział wolno Cadron – Pamiętasz co mówił Ukloper o swojej stopie? Pamiętasz, że oparzył sobie wsuwając nogę do buta, gdzie był węgielek?

– No, pamiętam – odrzekł nic nie rozumiejący Hondelyk.

– A pamiętasz, że powiedział coś jak: ciekaw jestem czy można jakiś znak dać żyjącemu? – Hondelyk uniósł brwi i wolno pokręcił głową, patrząc na oniemiałego z oburzenia druha powtórzył ruch głowy. – Na pewno tak powiedział – nie ustawał Cadron.

– Nie-e! – prychnął w odpowiedzi Hondelyk. – Nie chcesz chyba mi wmówić, że... Nie-e...

– Tak! Właśnie tak! – Cadron poszukał wzrokiem pomocy u Kolstera. – Jego dusza jeszcze tu jest, albo była. Był rozgniewany na Mroclave’a, chciał się na nim jakoś zemścić, ale nie może albo nie chce bezpośrednio, więc pomógł nam... Nie rozumiesz – wrzucił węgielek do buta strażnika! Mówię wam! – Poszukał w spojrzeniach obu mężczyzn zrozumienia i aprobaty, ale obaj mieli na twarzach wypisane tylko zdziwienie. Machnął ręką. – Ach, niedowiarki...

– Jak zamierzasz nas stąd wypchnąć? – zapytał Hondelyk ignorując całkowicie perorę Cadrona. Oparł się na łokciu i posykując ułożył na boku, żeby mieć na widoku Kolstera, Cadrona i drzwi. – Teraz już nie zdążymy, za chwilę odkryją pusty loch. Jutro?

– Chyba tak – powiedział Kolster. Uciekł spojrzeniem na podłogę przed swoimi stopami. – Myślę... eee... – Sapnął, stęknął boleśnie i zamilkł definitywnie.

Przyjaciele wymienili spojrzenia, obaj już wiedzieli, że plan zsizsisbeo nie sięgał dalej niż do tej komnaty, ale jakkokwiek by oni zręcznie układali plany to młodzian znał twierdzę, a oni nie. Bez niego nie mieli szans na przejście obok posterunków, a nawet wleczeni do turmy widzieli, że mijają co najmniej cztery. Cadron przymknął kilka razy powieki starając się powiedzieć w ten sposób Hondelykowi, że bierze na siebie prowadzenie rozmowy.

– Jeśli to bezpieczna komora możemy posiedzieć tu dzionek, dwa póki żołdakom gorliwość nie opadnie – zaproponował.

– No tak... Pewnie, tylko co do bezpieczeństwa... – Kolster spurpurowiał, odetchnął nerwowo kilka razy. – Ja...

– Posłuchaj, przecież rozumiemy – myślałeś, że wyprowadzisz nas od razu za mury i koniec, prawda? – powiedział miękko Cadron. – Trudno, nie wyszło. Trzeba zmienić plany i już. Najlepiej teraz idź do siebie, żeby na cię nie padło podejrzenie i przyjdź tu do nas jak tylko nabierzesz całkowitej pewności, ale powtarzam – całkowitej pewności, że już nas tu nie szukają, że są pewni udanej ucieczki za mury, przynajmniej do miasta. Dobrze? – Podszedł do chłopaka, położył mu obie ręce na ramionach i potrząsnął lekko. – Jesteśmy ci bardzo wdzięczni, naprawdę. Uratowałeś nam życie, a mało jest takich – uśmiechnął się szeroko – co byśmy im na to pozwolili. – Popchnął lekko chłopaka w stronę drzwi. Gdyby Kolster znał go lepiej zobaczyłby w jego oczach na- pięcie, z jakim wsłuchiwał się w odgłosy spoza drzwi, oczekując alarmu. – No, idź.

Szybko i cicho przymknął drzwi za chłopakiem, ostrożnie opuścił zasuwę w skoble, wydała z siebie cichą, ale nieprzyjemną zgrzytliwą skargę. Za wąskim oknem zmierzchało, gdzieś daleko, naprawdę daleko rozległ się głośny chóralny śmiech zakończony wibrującym dziewczęcym zadowolonym piskiem. Cadron zrobił krok, drugi nie odrywając spojrzenia od fortecznego okna, przy trzecim przesunął się w bok.

– Można nas zobaczyć – poinformował Hondelyka, ale tamten leżał z zamkniętymi oczami i nie zareagował na jego słowa.

Cadron pochylił się i zgięty w pół dotarł do siennika, zerknął pod serwetę, jak przypuszczał na lnianej ściereczce leżało kilka słodkich bułek. Młodzieńcza naiwność Kolstera wzruszyła Cadrona. Słodkie bułeczki ci nam przygotował, pomyślał. Ot, dzieciak, co sam lubi tym się i podzielił. Ostrożnie ułożył się na boku a po chwili – nadciągnięta w barku ręka pobolewała – przewrócił się na plecy. W twierdzy ciągle jeszcze panowała cisza, nikt nie wszczynał alarmu z powodu ucieczki dwóch więźniów. Za dobrze im tu, przemknęła myśl, bezpieczni, osowiali, nabzdyczali z dumy i pogardy wobec innych, za murami.

Ziewnął przeciągle. Zaraz, pomyślał i na chwilę wyrwał się z miękkich otulających łapek snu, zasnę i znowu mi się coś przyśni, że już na wolności jesteśmy, i w ogóle. Niedobrze jest tak budzić się w gorszym niż we śnie świecie. A może to co teraz jest to sen? Może wcale nie jesteśmy pobici i w twierdzy, tylko śpię gdzieś i mam taki sen? Jak to sprawdzić? Uszczypnąć się? Dobrze, mogę...

Ale zanim ręka dotarła do uda, w które chciał się uszczypnąć na korytarzu rozległ się głośny wrzask i zaraz potem jeszcze głośniejszy dźwięk dzwonu. Teraz nie był to głuchy, jękliwy, niemrawy gong, ktoś kto uderzył weń zrobił to z dużą werwą. Za- raz potem zagrzechotały na schodach serie kroków, poszczękiwań broni, kilka zgrzytów, gdy końce wąskich tarcz przetarły się po ścianie. W wąską przestrzeń korytarzy i nieco szerszą pobliskiego wewnętrznego dziedzińca poleciały głośne komendy wsparte wielopiętrowymi przekleństwami. Hondelyk poruszył się, ale Cadron położył mu dłoń na ramieniu i przytrzymał na sienniku, sam pod- niósł się i niemal wyrysowując w kurzu na podłodze rysy kolanami dotarł do drzwi i przycupnął obok nich. W komorze panowała już niemal całkowita ciemność, tylko na ścianie za plecami Cadrona rysował się świetlny odcisk wąskiego okna. Na chwilę piętno gasnącego dnia wyrysowało się jaśniej, widocznie wtedy, gdy po dziedzińcu przemaszerowała grupa żołnierzy z pochodniami i wtedy można było zobaczyć, że Cadron chowa prawą pięść pod połą bluzy, a dolną wargę przygryza zębami. Przelotne, wędrujące wraz z bratnim światłem cienie pogłębiły zmarszczki na jego twarzy, podczerniły siniaki i strupy i Hondelyk, mimo że spięty i gotowy do walki, nasłuchujący i obolały na dodatek, zdążył pomyśleć, że gdyby był żołnierzem, który wszedłby do tej komory to na widok Cadrona zapragnąłby z całej duszy znaleźć się o całe setki staggów stąd.

Plama światła powędrowała dwukrotnie od lochów w kierunku wyjścia i raz z powrotem, wrzaski dowódców i częste odgłosy kopniaków czy uderzeń płazem dowodziły, że Mroclave może być wyraźnie niezadowolony z czujności i gorliwości swojej straży. Po chwili jednak ktoś zaprowadził ład w poczynaniach podchmielonych żołdaków, usłyszeli jak ów ktoś zgrzytliwym głosem wypytuje poszczególnych strażników i rozsyła ich na dokładne spenetrowanie lochów i cel. Potem ten sam ktoś wysłał trójkowe patrole na inspekcję najbliższych okolic więzienia i ten sam odbierał meldunki powracających rekonesantów i tylko ziębnący z każdym raportem głos zdradzał, że jego właściciel balansuje na krawędzi wybuchu. Na szczęście jedna z trojek przyniosła zaskakującą no- winę: spotkali dwóch chłopaków – Cadron usiłował posłać Hondelykowi porozumiewawcze spojrzenie, ale w komorze było już za ciemno – którzy widzieli parę kulejących mężczyzn, pobitych i w po- dartym odzieniu, jak ci, jak na swój wygląd gorączkowo, maszerowali w kierunku głównej południowej bramy fortecy. Dziedziniec pod oknem komory opustoszał błyskawicznie, w ciemnościach Cadron osunął się na kolana i długo przeciągle odsapnął. – Pewnie to Kolster

– No to niepotrzebnie, żeby nie zaczęli się go czepiać...

– Aha...

– Sprytniej by było, gdyby podpuścił kogoś.

– Ale wtedy więcej ludzi by wiedziało.

– No tak.

Milczeli. Twierdza zapadła w majestatyczny sen, niecała, bo co jakiś czas lekki wietrzyk przynosił nieśmiałe dźwięki muzyki i ostatnie wzloty gremialnego śmiechu, ale potęga budowli tłumiła samym swym ogromem zbyt śmiałe dźwięki. Nigdy nie powiedziałbym, pomyślał Cadron, że to miejsce tętni życiem. Ale w końcu, kontynuował filozoficznie, nie po to ją budowano. Nabrał pełne płuca powietrza, napiął przeponę sprawdzając gdzie i jak boli.

– Boli cię gdzieś? – szepnął w ciemność.

Odpowiedziało mi milczenie, ale Cadron zrozumiał, że przyjaciel patrzy na niego przez ciemność z wyrzutem. Potem syknął: – Zgaduj do trzech razy! – i po chwili: – Śpij, bo jutro... – Ziewnął potężnie i nie dokończył.

Pod kocami było wystarczająco ciepło, cisza trwała niemal niezmącona, niepłoszony sen nadleciał i pośpiesznie przykrył oczy mięciutkimi łapkami. Cadron zasnął zanim zdołał wydusić z siebie pytanie co będzie jutro. Ale kołatało się ono jeszcze po jego głowie, gdy nagle ktoś położył mu dłoń na ustach i przycis- nął. Szarpnął się przytomniejąc i usłyszał przeciągły miękki cichy syk.

– Śśśśś... – Hondelyk pochylił się i tchnął mu do ucha: – Ktoś jest pod drzwiami.

Do ich uszu dobiegło ciche rytmiczne poskrobywanie. Cadron wyobraził sobie stojącą do drzwi tyłem postać, nerwowo rozgląda- jącą się po otoczeniu, a wskazujący palec lewej ręki nerwowo skrobie drewno drzwi. Poderwał się z siennika i dwoma cichymi skokami dopadł drzwi, uzbrojony w sztylet i przewagę zaskoczenia podniósł zasuwę i szarpnął drzwi. Zamierzał energicznie wciągnąć gościa do komory, ale przybysz sam tak gwałtownie wcisnął się w powstającą szparę, że omal nie przewrócił Cadrona i nadział się na jego broń.

– To ja, Kolster! – zasyczał, wyszarpnął się z objęć Cadrona zamknął drzwi. – Uff! Już myślałem...

– Co tam masz?

– Przebranie. Pojedynczo stąd was wyprowadzę... Mroclave jest wściekły, to pierwsza ucieczka z jego więzienia, ciągle nie może uwierzyć, że jacyś obcy przedarli się przez całą fortecę i uciekli szczęśliwie. Powtarza, żeby szukać, bo gdzieś się zaszyli. – Kolster zrobił krok w kierunku siennika ciągnąc za sobą Cadrona.. – Kto pierwszy?

– Nie moglibyśmy razem? – Cadron usiłował dotykiem rozłożyć na sztuki przebranie, owiał go mocny duszący zapach pachnideł. – Co to jest?

– Suknia, wachlarz i baret jednej z dam, wypożyczyłem bez jej wiedzy, ale to jedyna, która jest...

– Suknia?! -jednocześnie krzyknęli szeptem Cadron i Hondelyk.

– ... na tyle wysoka, żebyście... A co miałem przynieść? Pancerz czy katanę Mroclave’a?

– Ale...

W ciemnościach rozległo się zgrzytnięcie zębami.

– No to ty pierwszy – usłyszeli w ciemnościach głos Hondelyka.

– Kreiscie litościwy! Dlaczego ja?

– Boś nie powiedział, że ja pierwszy – odparowała ciemność głosem Hondelyka.

– Uoff... – wściekłe sapanie Cadrona przez chwilę dominowało w komorze, potem pokrył je chichot Hondelyka, ale po wykonanej na oślep sójce chichot urwał się słabym czknięciem i tylko szelest zdejmowanej odzieży zakłócał ciszę. – Co dalej? – usłyszeli chwilę po tym jak umilkło sapanie i odgłosy rozbierania.

– Już, tylko... Żeś tu porozrzucał... – zakrzątnął się Kolster. – O, to suknia, od mojej strony jest przód...

– Da-awaj już, znajdę! – wyszarpnięto mu suknię z rąk. Po dłuższej chwili szamotania, posykiwania i cichych, ale ciężkich przekleństw usłyszeli: – Gdzie ten baret? – I po chwili: – Chusta! – Po komorze przeleciał wietrzyk, gdy Cadron zamaszystym ruchem zarzucił chustę na ramiona. – Już, możemy iść. Mam nadzieję, że nie przez jakieś jasno oświetlone korytarze? Acha, i bierzemy moje odzienie.

– Nie bardzo mam jak...- zaczął Kolster, ale Cadron nie zamierzał wysłuchiwać argumentów.

– Bierz! – miękki tłumok uderzył w pierś Kolstera, chwycił go i wcisnął sobie pod pachę. – Jak będę czekał na was – goły?! – Kolster poczuł, że coś go trąca w ramię a potem palce Ca.a mocno chwyciły za rękaw. – No? Idziemy! Zamknij drzwi – do Hondelyka.

Pierwszy na korytarz wysunął się Kolster, ułożył usta w ciup, jakby chciał pogwizdać sobie, niedbałym spojrzeniem spenetrował oba końce korytarza, krótkim ruchem głowy wywołał Cadrona i szybko poprawił dwie fałdy na sukni i baret. Wsunął rękę pod łokieć i pociągnął wysoką kobiecą postać po korytarzu. Korzystając z nieobecności świadków gnali tworząc dziwaczną a co najmniej zastanawiającą parę – młody wystrojony chłopak z nerwowym rumieńcem na twarzy i wysoka kobieta w niedopasowanej sukni, ciężkich butach widocznych przy szybkich krokach, poruszająca się kanciasto, wymachująca wolną prawą ręką, z kilkoma kosmykami włosów wypadającymi spod bareta. Na dodatek każdy kto zobaczyłby tę parę zrozumiałby, że to ona wlecze niemal po ceglanej podłodze urodziwego towarzysza. Na jednym z połączeń korytarzy natknęli się na parę strażników niemrawo maszerujących po odnodze kruchty, przemknęli obok nich, ale dogonił ich tłusty rechot i "Ale sobie chłopak znalazł ciuciurupę!" jednego z żołdaków.

– Tylko coś powiedz a wrócę i pozabijam ich! – syknął Cadrona kątem oka widząc układające się do Uśmiechu usta Kolstera.

Nie odzywając się do siebie pokonali schody, skręcili korytarzem w prawo, podbiegli po jeszcze jednych schodach. Zaczęła się ta część twierdzy, w której więcej kręciło się ludzi, na razie widzieli ich tylko przelotnie na krzyżówkach korataarzy, czasem słyszeli za drzwiami, ale sprzyjające im szczęście musiało się kiedyś skończyć. Cadrona czuł, że jeszcze kilka kroków, jeszcze jeden zakręt i natkną się na dociekliwszy patrol, albo urwie mu się poła sukni, albo jeszcze coś, dlatego niemal nie uwierzył własnemu szczęściu, gdy Kolster szarpnął go w bok i po przejściu kilku kroków wyjętym z kieszeni kluczem błyskawicznie otworzył drzwi i wepchnął do pomieszczenia Cadrona. Sam wskoczył śladem, zatrzasnął drzwi niemal jednocześnie gładkim ruchem przekręcając klucz w zamku i oparł się plecami o ścianę, nawet w bladym roztańczonym po wejściu ludzi do izby świetle jedynego malutkiego kaganka widać było świeży perlisty pot na jego czole. W komorze potężnie śmierdziało dziegciem i świeżą spalenizną. Było tu niewiele miejsca dla ludzi – od ściany do ściany i pod sufit jedna na drugiej wypełniały ją ciemne połyskujące tu i ówdzie rozlaną na klepki zawartością zacieki.

– Ch-uff!.. – odetchnął Kolster – Tu jest smoła na wypadek szturmu. Tam – wskazał ciemny kąt – macie linę. Po wxjściu z korytarza skierujecie się w prawo, jeden przekrok i wychodzicie na mury. W tej części niemal nie strzeżone, bo tu jest rzeka. No i to wszystko, spłyniecie do miasta, a tam już...

– Poradzimy sobie. Dzięki. – Cadron szybko zrzucił chustę, baret i suknię. – Daj mi moje łachy... Kolster podał mu niezgrabny rozchełstany tłumok, sam podszedł do kąta i przyciągnął zwój liny. – Jeśli tylko nie pomyliłem się powinna wystarczyć – powiedział taksując kłąb wzrokiem.

– Wystarczy – uspokoił go Cadron. – Tylko żebyśmy już na murze byli to... – prychnął przez nos i nagle zamarł w bezruchu. – Gdzie moje porty? – syknął.

Kolster odruchowo wyprostował się i popatrzył na drzwi, potem sprawdził dokoła siebie. Wzruszył ramionami.

– No niech cię... – powiedział z niepokojem Cadron kolejny raz rozglądając się po niewielkiej przestrzeni komory. W jego głosie brzmiała wyraźna trwoga przemieszana z gasnącą nadzieją: – Przecież muszą tu gdzieś być...Gdzie... – Trzasnął pięścią w kolano. – A żeby to stary cap wydudkał, żebyż to grom rozpirzył na skrawki i rossss... – Zasapał wściekle, popatrzył na siebie stojącego nad ciśniętą na podłogę suknią, w koszuli do połowy ud i wysokich butach. Pochylił się i zgarnął szerokim gestem kobiece przebranie, cisnął w Kolstera. – Pędź a patrz pod nogi, może gdzieś moje portki leżą. – Okręcił się wokół własnej osi z pięściami przyciśniętymi do piersi. – Nie mogę! – jęknął. – Nigdy w życiu... – popatrzył na stojącego w bezruchu Kolstera. – Na co czekasz? – syknął.

Kolster wypadł przez drzwi, Cadron zamknął je na klucz i przykucnął przy ścianie beczek. W nieużywanej, nieogrzewanej komorze, na dodatek znajdujące się blisko murów zewnętrznych, albo nawet wręcz na ścianie studzonej powiewami wiatru było zimno. Naciągnął koszulę na kolana, objął golenie rękami, ale i tak po chwili wstrząsnął nim dreszcz, wstał więc i zaczął wymachiwać ramionami, co spowodowało, że niemrawy kaganek z wyschniętym knotem zamrugał na pożegnanie i zgasł. Cadronowi nie udało się do końca zdusić przekleństwa. Zrobił ostrożny krok, dotarł do muru bek, oparł się odeń plecami i dalej machał rękami. Po długiej chwili, kiedy pobite członki, żebra i stawy zaczęły domagać się litości poczuł, że nieco cieplejsza krew zaczyna krążyć po żyłach. Opuścił ręce, ale zajął się z kole przysiadami, wiele ich nie zrobił – kopnięte przez któregoś z żołdaków kolano gwałtownie zaprotestowało.

– Jak nie z nosa, to z rzyci – mruknął do siebie Cadrona – Mogliby już...

Po omacku przysunął się do drzwi, przyłożył do nich ucho i zamarł wstrzymując oddech. Na korytarzu panowała cisza, bliźniacza siostra tej z komory. Mógłbym zrobić zwiad, pomyślał rozzłoszczony. Już byśmy wiedzieli co i jak, do licha! Do licha, do licha! Jak to się stało, że zgubiłem... Nieważne, jakoś zgubiłem. Nawet nie ja, chyba że zostały w komorze z Hondelykiem?! Oj, tak musiało być – ja mu podawałem, on brał, ciemno było i trzask – zostały tam gdzieś.

Mdłe echo przyniosło skądeś odgłos niedbale zatrzaśniętych drzwi, za plecami nasłuchującego Cadrona trzasnęło coś, znieru- chomiał, ale po chwili napiętego wsłuchiwania się musiał uznać, że któraś z klepek wysychającej beczki skarży się na brak wilgo- ci. Tknięty pomysłem Cadron przekręcił klucz, ostrożnie uchylił drzwi i odczekawszy chwilę wyjrzał na korytarz. Jeśli będzie ktoś szedł, pomyślał, biorę go tu i zdzieram porty. Żeby mnie nawet miało kosztować prawą rękę. Zamknął drzwi, przekręcił klucz wsłuchując się w cichy zgrzyt rygli, przekręcił z powrotem, zostawiając niedokręcony klucz tylko o ułamek obrotu, żeby jak najszybciej i najciszej, najzręczniej dopaść ofiary.

Już musiał dojść do komory, pomyślał. Przebierają się... Nawet jeśli Hondelykowi trudno jest podnieść rękę to za chwilę powinni wyjść, potem te korytarze... Schody, dwa dziedzińce, jeszcze jedne schody. Kawałek korytarza. No to liczymy... Wyszli...

Zaczął liczyć swoje uderzenia serca, przymierzając je do kroków obolałego Hondelyka. Po długiej chwili w myślach doszedł do zajmowanej aktualnie komory. Cisza. Dołożył kilkadziesiąt uderzeń serca, nic. Przekręcił do końca klucz, wyjrzał na korytarz i zrobił kilka kroków w kierunku, z którego miał nadejść Kolster Z Hondelykiem. Wytrzymał w niepewności, półgoły dłuższą chwilę, potem wrócił do izby i zamknął drzwi jak poprzednio – gotowe w każdej chwili do natychmiastowego otwarcia. Zorientował się, że na dolnej wardze nie ma już miejsca, z którego mógłby wyskubać kawałek skórki, każde poruszenie ustami piekło i smakowało słono. Najcichszym z szeptów wyrzucił z siebie ciąg długich serdecznych przekleństw, których głównym obiektem był sam, potem równie cicho wezwał na pomoc Kreista i wszystkie poznane w awanturniczym życiorysie bóstwa.

Cisza.

Coś się musiało-musiało, musiało-musiało-musiało stać! Co? Złapali! Może tylko schowali się czasowo gdzie indziej, by przeczekać patrol, przeczekać zakrojone na szerszą skalę, dokładniejsze poszukiwania?! Nic innego, nic gorszego. Na pewno nic gorszego, na pewno!

W końcu stracił rachubę czasu, kiedy oderwał się na chwilę od rozważania wszystkich możliwych czyhających na parę spiskowców niebezpieczeństw i zastanowił nad upływem czasu okazało się, że zupełne nie jest w stanie określić, jaki czas upłynął od odejścia Kolstera. Przypomniał sobie przechwałki Zagera i w tej samej chwili czyjaś stopa szurnęła o podłogę korytarza. Zamarł ze sztyletem w jednym ręku i palcami gorączkowo wymacującymi klucz. Z drugiej strony drzwi ktoś zadrapnął je palcem, powtórzył sygnał. Cadron gładkim ruchem dokończył obrotu klucza i szarpnął drzwi. Na korytarzu stał Kolster i nie śpieszył się wejść do komórki. Cadron odczekał chwilę, a czując, że za chwilę wybuchnie wrzaskiem zacisnął zęby i wciągnął chłopaka do komórki.

– Daj ogień – wychrypiał.

– Po c-co ci og... og-gień? – wyjąkał Kolster w ciemnościach.

– Krzesz ognia – zażądał Cadron czując, że jedynie ta nie- potrzebna nikomu w gruncie rzeczy sprzeczka o ogień trzyma go na powierzchni normalności.

– Z-zaraz... Już. – Kolster zaczął szamotać się z ubraniem, coś trzasnęło.

Cadron przeczekał dwa mocne niepotrzebne spazmy serca, wy- ciągnął rękę i odnalazł po omacku pierś młodzieńca. Zgarnął w pięść fałdy kamzołu i koszuli.

– Nie trzeba... Nie trzeba ognia. Mów! Tylko szybko i wszystko! No?!

– Nie wiem wszy-wszystkiego. Po drodze zatrzymał mnie pat-patrol i wypatywał co widziałem, c-co tu robię, gdzie są moim zdaniem najlepsze miejsca do ukrycia-cia się... I jeszcze na koniec, kied-dy już odchodziłem zap-py-pytali czy nie widziałem klauchetra, jakiegoś Diliwala... T-to wszystko trwało chwilę i jak doszedłem do tej ko-omory...

Zamilkł spazmatycznie wciągnąwszy powietrze. Cadron usły- szał już najgorsze, ale gorączkowo odrzucał od siebie tę myśl, szukał sposobu, by zmusić Kolstera do powiedzenia czegoś innego, na przykład: "Wchodzę, a tu Dwaj żołdacy trzymają Hondelyka a trzeci kopie go w brzuch" albo: "Wywlekają go właśnie z komory i ciągną na dół, więc śledziłem ich aż dowiedziałem się...". Nie zamierzał ponaglać chłopaka obawiając się, że natręctwo może los uznać za zuchwałość.

I ukarać kilkoma słowami.

Jednym.

– Kie-kie-kiedy doszedłem do komory... Cadron usłyszał, że krzyczy "Nic nie mów! Nie mów, bo jeśli wypowiesz te słowa, to nic już ich nie odwróci, nie zgładzi ich śmiertelnie ostrych krawędzi! Milcz więc, poczekajmy, może wszystko się odwróci!".

– ... to tam nikogo nie było...

No i dobrze, świetnie! – krzyczał ktoś w głowie Cadrona. – Trudno – złapali go, ale ja jestem na wolności i mogę coś przedsięwziąć. Mam pieniądze w gospodzie, przekupię, przemycę...

– ...ale kiedy zacząłem wracać tu-t-taj, to strażnicy zaczęli krzyczeć, że znaleźli więźnia, tam pod oknem do kom-mom-mo... – zająknął się szczególnie mocno i zamilkł.

– Złapali... – wyszeptał Cadron.

– Nie! – prawie krzyknął Kolster. – Pod oknem... – wyrzucił z siebie głośno, jakby nikogo się nie bali, jakby się nie ukrywali w ciemnej wypełnionej beczkami ze smołą komorze. – Pod oknem leżało ciało twego przyjaciela!

– Nie.

– J-ja...

– Nie!

Zwaliła się ma komorę cisza ciężka, gniotąca, śmierdząca smołą i spalenizną, dusząca gniewem i poczuciem straty. Cadron znalazł po omacku ścianę, oparł się o nią plecami, zgiął kolana, zjechał szorując plecami aż usiadł na podłodze.

– Mam twoje spodnie – powiedziała ciemność głosem Kolstera.

– To nie mógł być on – odpowiedział Cadron.

– Znalazłem twoje spodnie – powtórzył chłopak. I dodał innym tonem: – To był on. Sam chciałem widzieć w tym ciele kogoś innego, ale...

– Zaraz! – Cadron poderwał się na równe nogi. – Jak powie- działeś?

– No, że...

– Miałeś, znaczy wątpliwości!?

– Najpierw tak – ciało jest zmasakrowane, znaczy się – głowa. Tam jest wysoko, niewiele... – Odetchnął głęboko jak przed skokiem do wody. – Niewiele zostało z twarzy, ale! – podniósł głos przewidując protest Cadrona. – wystarczy – włosy, na przykład. Ubranie, sztylet... Acha i to... – Coś dotknęło piersi Cadrona, chwycił dłoń młodzieńca i wyszarpnął z garści coś ciepłego ciepłem ludzkiego ciała, ciężkiego, małego, okrągłego... – To pierścień twojego druha, granatowe tło i skrzyżowane sztylety czy coś takiego.

Palce Cadrona odruchowo otoczyły sygnet Hondelyka., zacisnęły się w chwilową skamielinę z ludzkiego mięsa i kości, jednakże ani pierścień nie stopił się w jedno z ciałem, ani ciało nie przeniknęło srebra i kamienia. Może gdyby łzy kapały nie na podłogę, ale właśnie na pierścień?..

– Nie wiem... – Kolster przełknął ślinę, odkaszlnął. – ...co powiedzieć. Nie straciłem jeszcze nikogo bliskiego, ale jestem pewien...

Cadron zgrzytnął zębami, przetarł oczy rękawem. Sygnet przymierzył na czwarty palec, trzeci, lepiej siedział na trze- cim, więC tam go zostawił.

– Masz gdzieś te portki? – zapytał starając zapanować na głosem.

– Tu...

Chwycił podane w ciemnościach spodnie, po omacku odnalazł pas i zzuwszy buty naciągnął spodnie. Wsadził koszulę za pas, ostrożnie wcisnął tam sztylet.

– Krzesz jednak tego ognia – polecił. – Muszę sprawdzić linę.

Była porządnie fachowo zbuchtowana, na oko miała cały przekrok albo niewiele mniej. Zarzucił ją sobie na ramię i podszedł do stojącego nieruchomo Kolstera, chłopak miał na twarzy wypisaną mękę i wahanie.

– Dziękujemy ci za pomoc – powiedział Cadron. – Nie ma gorszej śmierci niż z ręki niedbałego, znudzonego kata. Bo to szlachtunek, a człowiekowi jest pisana śmierć. Chyba że żył na bydlęcą modłę. Więc z całego serca dziękujemy – chwycił dłoń młodzieńca i mocno ścisnął. – Gdy już wszystko się ułoży prześlę ci wiadomość, ale najpewniej będzie to strzała w brzuchu Mroclave’a. Bywaj – ruszył do drzwi. – Od tej pory – ja idę w prawo, ty w lewo i cokolwiek by się nie zdarzyło nie znasz mnie.

Nonszalancko otworzył drzwi nie sprawdzając czy jest ktoś na korytarzu, nawet pragnął tego, a komuś ze straży fortecnej dopisało szczęście, bo sztylet Cadrona nie dałby w mroku tej feralnej nocy nikomu szans. Nikt jednak na swoje własne szczęście nie zachodził mu drogi. Wyszedł z budynku i międzymurzem pomaszerował aż znalazł wygodną platformę przy murze zewnętrznym. Nie kryjąc się wdrapał na nią, zaczepił linę i nie sprawdzając niczego ani mocowania, ani dokąd sięga, zdając się zupełnie na los przewalił przez mur i zaczął zsuwać po linie. Po chwili mu- siał zatrzymać się, czując jak niemal skwierczy skóra na dłoniach, skorzystał z niewielkiego występu, by owinąć się liną przez plecy i krocze, dopiero teraz zjazd stał się wygodny. Lina doprowadziła go do łagodnie szemrzącej powierzchni wody. Bez namysłu puścił linę i popłynął w wartkim nurcie wzdłuż posępnych kamiennych skarp i murów. Przepłynął około pół stagga, rzeka odsunęła się od fortecy jakby zniechęcona nieustannym nieskutecznym atakiem na jej mury, nurt zwolnił, rzeka rozlała się, stała się płytsza, ale ciągle biegła po równinie nie dając schronienia pływakowi. W końcu Cadron widząc, że jeszcze trochę i w ogóle zostawi miasto za sobą wyszedł na brzeg i zajął wyżymaniem odzieży. Potem wytrzepał wodę z butów i w końcu szczękając zębami włożył na siebie niewiele suchsze ubranie i pomaszerował do miasta.

Miał przed sobą dwa cele – pierwszy bliższy: odzyskać złożone w gospodzie rzeczy, konie, uprząż; dalszy – zabić Mroclave’a. Najlepiej tak, żeby męczył się długo, żeby wiedział, że umiera...

– Najlepiej by utopić go w g-gównie! – mruknął usiłując za- grzać się rozmową z samym sobą. – Byle za szybko nie utonął.

Wszedł pomiędzy pierwsze domostwa, w niektórych jeszcze dogasały zabawy sąsiedzkie i rodzinne, w innych zatroskane matki i żony już wieszały wymoczone i wyprane koszule poplamione winem i tłustymi sosami. Cadron przypominający ofiarę ciężkiej bitwy stoczonej z kilkoma antałkami nie interesował nawet skacowanych złodziei i szumowin. Dotarł względnie szybko do bogatszej dzielnicy, przypomniał sobie drogę i zaryglowawszy w głuchym zakątku umysłu wspomnienia, pomaszerował w stronę gospody. Doszedłszy do ulicy, przy której stała ominął ją i dopiero przy następnej skręcił, potem jeszcze raz, przeskoczył niski płotek, uraczywszy soczystym kopniakiem uciszył nadgorliwego i nieznającego się na humorach ludzkich psa, przeskoczył jeszcze jeden mur i znalazł się na tyłach gospody. Dopiero teraz zaczął uważać na swoje kroki, przemknął jak duch pod ścianą, wsłuchał w stajenne odgłosy, odetchnął z ulgą słysząc znajome parsknięcie Poka. Szybkim złodziejskim spojrzeniem obrzucił całe podwórze i wślizgnął się do stajni. Nie licząc koni – przeszukał ją starannie – była pusta. Szereg sakw był ułożony jak go zostawili. Cadron rzucił się do swojej i wydarł z niej świeże suche ubranie, szczękając zębami wygrzebał z drugiej wyklepaną z cienkiej srebrnej blachy oplecioną mięsistymi skórzanymi rzemykami płaską flaszę z pieprzową gorzałką, na takie właśnie okazje wiezioną i łyknął soczyście. Zaczął zrzucać wilgotne ziębiące rzeczy i przygadując do siebie naciągać suche.

– Kochane miasteczko – nawet nie ruszyli bagaży! Zajęci zabawą na błoniach, kurwiesyny! Dam ja wam, brandzlmistrze – pociągnął z flaszy – zabawę. Posracie się ze śmichu, bydło. – Pociągnął nosem i szybko wytarł oczy. – Gady... – Nie dbając o za- chowanie ciszy cisnął zdjętym mokrym butem w wał słomy pod jedną ze ścian stajni, dołożył drugi but. Wymasował zziębnięte stopy, naciągnął na nie grube gryftowe scharpety, nieodpowiednie na tę porę roku, ale odpowiadające wyziębionemu ciału, włożył suche stare buty, których nie wiadomo dlaczego nie wyrzucił kilka dni temu, zakupiwszy nowe, wygodne, dobre. Łyknął jeszcze raz i zdecydowanie zakorkował flaszę. Zadał obroku koniom, napoił i dok- ładnie wyczyścił Hondelykowego Gabera i Poka. Sprawdził kopyta, skropił je i wypędzlował olejem z karbonnika, rozczesał grzywy i ogony i w końcu usiadł obok sakw.

– Chodzi o to – powiedział do Poka – że jak nas było dwóch to decyzje zapadały same i zawsze dobre. teraz jestem sam i nie wiem – czekać na zmierzch – a może przyjdą? Wyjeżdżać teraz – może mnie szukają? Zostać tutaj – może gospodarz doniesie. Iść go przekupić – naśle zbirów.

Siedział chwilę bez ruchu, aż poczuł, że zmęczenie, ból ciała i ducha, znajomy i szanowany zapach siana i koni do spółki z podstępnym snem sklejają mu powieki. Potrząsnął głową.

– Zaraz zasnę... Może to właśnie trza zrobić? Łu-u-e-ech!.. – stęknął i jeszcze raz sięgnął do sakw. Grzebał chwilę po omacku aż wyszarpnął rękę z kawałem cienkiej suchej czarnej kiełbasy w garści. Wsadził koniec do ust i chwilę mocował się aż z głośnym chrzęstem ułamał kawałek i zaczął go pracowicie gryźć i miażdżyć zębami. Podlał też pieprzówką. – A ja tes dobry jestem – powiedział do siebie z pełnymi ustami. Odłożył flaszę, prze- szedł się do legowiska, spod słomy wyjął swój rapier, przypasał, dołożył sztylet i na końcu wyrychtował do strzału kupiony kiedyś przez Hondelyka od Malepis arbalet. Z kołczanem bełtów zasiadł z powrotem do posiłku nieco tylko zmieniając miejsce – teraz miał na oku drzwi i dwoje z trzech okien, nie było takiego miejsca, skąd mógłby kontrolować wszystkie trzy. Wolniej, nieco nasycony a przede wszystkim zmęczony żuciem kamienistej kiełbasy rozwalił się wygodniej, jeszcze poprawił się, zapadł w siano. Przełknął z wysiłkiem kęs i niechętnie popatrzył na resztę. – Później... – i tknięty nagłą myślą dodał: – Zawsze już tak będę do siebie mówił?

Pogrążył się w rozmyślaniach, przede wszystkim przypominając sobie wszystko, co wydarzyło się od poprzedniego dnia, ranka, rozważał wszystkie możliwości i ciągle wychodziło mu, że gdyby nie poszli na błonie, gdyby on nie zechciał wystartować w konkursie kuszników, gdyby Hondelyk nie zareagował na fałszerstwo Mroclave’a... W końcu mogli pójść na inne zawody, choćby okłada- nie się gminu poduchami ze strąkowiną bobową, mógł nie startować z powodu zmęczenia i mogli nie zważać na jawne oszustwo, bo i tak przecież zawsze magnat swoich ziomków i totumfackich popierali. Podniósł do ust flaszę, ale nie wypił ani łyka. Pijany być nie mogę, pomyślał. Odłożył piersiownik, podszedł do drzwi, założył widły w uszy skobla, którego od lat tu nie było i dowlókł się do sterty słomy. Zmęczenie zwaliło się nań ciężarem młyńskiego koła.

– Pilnujcie teraz wy – mruknął do Poka i Gabera i chwilę później zasnął.

Obudziło go dźgnięcie w brzuch, zanim otworzył oczy sięgnął do pasa, ale broni tam nie było. Otworzył oczy. O dwa kroki od niego, poza zasięgiem nóg stał klauchetr, czubek rapiera wolno przesuwał się jak wąż szukający lepszego miejsca do ukąszenia, pewny, że zdobycz mu się nie wymknie. W milczeniu wpatrywali się w siebie długą chwilę. Klauchetr rzekł:

– Szukam cię od świtu. Cała załoga twierdzy cię szuka, ale to mnie się udało – zakończył triumfalnie.

Cadron milczał.

– Nie pytasz jak tego dokonałem? – Cadron milczał. – Nie ciekawi cię, co teraz zrobimy?

Cadron milczał.

– A może...

– Słyszałem o tobie – wychrypiał nagle Cadron – ty jesteś Diliwal, prawda? – Zapytany nie odpowiedział, zmrużył oczy jakby zastanawiał się o co Cadronowi chodzi. – Może puścisz mnie wolno jeśli opłacę się?

– Ta-ak? A czymże to?

– A tym... – Zdjął z czwartego palca sygnet Hondelyka i ostrożnie cisnął w ręce oficera.

Tamten złapał i dokładni obejrzał zdobycz.

– Hm? A nie jest to twojego przyjaciela?

– Jest, ale nie jest on już moim przyjacielem.

– Pewnie, zimny jak nogi staruchy w grudniową noc. Tylko wyznawcy Gerontego mogą go pokochać. – Oficer włożył pierścień na palec i obejrzał dokładnie pod światło. – No, nieźle muszę przyznać. – Opuścił nieco rapier i popatrzył na Cadrona pytają- co. – Coś jeszcze?

– Jeszcze to mi możesz rzyć wylizać! – charknął Cadron – Pół nocy się zamartwiam, a ty się w klauchetra bawisz?

Diliwal odsunął się, przyklęknął na jedno kolano i sięgnął do piersiownika.

– Bawisz – rzucił z goryczą. – Włamał się jeden do tej mojej komory, to co miałem robić? Ledwo zdążyłem nas przebrać jak zjawiła się reszta patrolu, wyrzuciłem ciało przez okno, na szczęście nikt nie pomyślał, że przez tę szparę nie da się nikogo żywego ani przytomnego wyrzucić.

– Ja pomyślałem, właśnie przed chwilą. Daj – wyciągnął rękę, odczekał aż Diliwal pociągnął głęboko i śpiesząc się pociągnął długo sam. – Ale przede wszystkim, jak już się obudziłem, jak już postanowiłem, że za chwilę zabiję cię przy pomocy koni – Hondelyk pokręcił głową – Tak, wrzasnę na nie, zaczną się miotać i tak dalej, ale właśnie wtedy uświadomiłem sobie, że Gaber wcale się nie niepokoi, że żaden z nich nie parsknął nawet gdy wchodziłeś i wszystko zrozumiałem.

Hondelyk wyciągnął dłoń i przejął flaszę, łyknął.

– Musimy się zbierać...

– Musimy. Połóż się i zdrzemnij, ja już się odespałem prawie. Przygotuję konie i wyjeżdżamy, zatrzymamy się na uczciwy popas w jakiejś najbliższej wsi. Odbijemy sobie i uczcimy twoje zmartwychwstanie. – Coś przyszło mu do głowy. – Chyba że decydujemy się zostać tu i zemścić?

– Nie, taka zemsta, to przegrana. Siebie nie zadowolę, bo od jego bólu mojego nie ubędzie, a zabijanie jako kara jest mi obrzydliwe.

– No to wyjeżdżamy! Zdrzemnij się.

– Dobrze – Hondelyk nie sprzeciwił się planom przyjaciela. Odłożył rapier, zwalił na bok i przeciągle westchnął. Popatrzył na pierścień, zerknął na Cadrona gapiącego się na druha z uwielbieniem. – Tym razem blisko było, co?

– Przestań – warknął Cadron przełykając jakąś grudę rosnącą w gardle. – Ty byś po prostu nie żył, a ja co? Pomyślałeś o tym?

– Pomyślałem. Właśnie o tym przede wszystkim myślałem. I o tym, że gdyby kiedyś coś takiego wyszło, to wolałbym znowu być tym, co... No wiesz?..

– Akurat, wolałbyś – usiłował ironicznie prychnąć Cadron. – Akurat – powtórzył. – Ja bym odwrotnie.

Ale wiedział, że to nie on w tej chwili mówi prawdę.

I wiedział, że Hondelyk też o tym wie.

 

Okładka
Spis Treści
Tomasz Agurkiewicz
Tomasz Agurkiewicz
Jacek Andrzejczak
Jacek Andrzejczak
Jacek Andrzejczak
Jacek Andrzejczak
Tomasz Bąkowski
Shigor Birdman
Ryszard Bochynek
Dawid Brykalski
Dawid Brykalski
Charms
Sebastian Chosiński
Paweł Ciemniewski
Paweł Ciemniewski
Gregorio Cortez
Gregorio Cortez
EuGeniusz Dębski
EuGeniusz Dębski
EuGeniusz Dębski
EuGeniusz Dębski
Andrzej Drzewiński
Andrzej Drzewiński
Andrzej Drzewiński
Andrzej Drzewiński
Andrzej Drzewiński
Tomasz Duszyński
Tomasz Duszyński
Tomasz Duszyński
Tomasz Duszyński
Łukasz Dylewski
Mateusz Dymek
Ryszard Dziewulski
Ryszard Dziewulski
Piotr Ferens
Michał Fijał
Michał Fijał
Aleksander Fiłonow
Aleksander Fiłonow
Aleksander Fiłonow
Aleksander Fiłonow
Aleksander Fiłonow
Aleksander Fiłonow
Jurij Gawriuczenkow
Grzegorz Gortat
Grzegorz Gortat
Grzegorz Gortat
Grzegorz Gortat
Grzegorz Gortat
Jakub Gruszczyński
W.Grygorowicz
Agnieszka Hałas
Agata Hołuj
Agata Hołuj
Agata Hołuj
I.Ilf i J.Pietrow
I.Ilf i J.Pietrow
Jacek Inglot
Jacek Inglot
Dariusz S. Jasiński
Dariusz S. Jasiński
Dariusz S. Jasiński
Maciej Jesionowski
Marcin Jeżewski
Marcin Jeżewski
Marcin Jeżewski
Marcin Jeżewski
Marcin Jeżewski
Daniel 'Beesqp' Jurak
Daniel 'Beesqp' Jurak
Maciej Jurgielewicz
Maciej Jurgielewicz
Maciej Jurgielewicz
Maciej Jurgielewicz
Irena Juriewa
Irena Juriewa
KAiN
Hubert Kolano
Hubert Kolano
Hubert Kolano
Hubert Kolano
Hubert Kolano
Tomasz Kolasa
Mariusz Koprowski
Mariusz Koprowski
Mariusz Koprowski
Marcin Korzeniecki
Rafał Kosik
Kot
Kot
Kot
Kot
Justyna Kowalska
Justyna Kowalska
Justyna Kowalska

Archiwum cz. II
< 20 >