Już tak nie Dukaj.

[Rheged]

Dukaj jest agnostykiem

Zdanie, o które chodzi równie dobrze może świadczyć na rzecz deizmu, więc nie uogólniałbym tak mocno.

[Młodzik]

Hmm... czy agnostycyzm to nie to samo co deizm?

Aaaa, sprawdziłem, nie to samo^^. Czyli bardziej jednak pasuje stwierdzeie, że Dukaj jest deistą, choć chyba i tak nie do końca.

[Millenium Falcon]

Czytam sobie tę dyskusję i czytam i wychodzi mi, że pisarz to ma bardziej, za przeproszeniem, przedefektowane niż taka Paris Hilton. Takiej to tylko sekstaśmę w net wrzucą, a pisarzowi rozbiorą na czynniki pierwsze każde zdanie z powieści, żeby dojść jakie ma poglądy religijne tudzież inne. Może jestem konserwa, może patrzę z innej perspektywy, ale z rozdrapywaniem intymności mi się to kojarzy.

[Albiorix]

Do wcale niedawna poglądy religijne nie były częścią życia prywatnego czy inszej intymności, były częścią życia publicznego. No chyba że ktoś czcił Bafometa. Bo przecież do kościoła chodzi się publicznie i wiadomo bez problemu kto modli się w kościele kto w cerkwi a kto w meczecie.

Religia jako coś prywatnego to jest jakiś nowopoprawnopolityczny pomysł który wyrósł z walki z dyskryminacją w pracy na tle czegokolwiek bądź. Paskudztwo. Co mają myśleć bogowie o wyznawcach którzy wstydzą się do nich przyznawać?

[Millenium Falcon]

Religia w tym wypadku to tylko przykład. Zważ, że cała dyskusja opiera się na teoretyzowaniu, bo jednoznacznej wypowiedzi autora brak. Ergo: z jakiegoś powodu nie zdecydował się ujawnić swoich poglądów w tej akurat dziedzinie. Może chciał je zachować dla siebie, może uważa to za temat zbyt intymny, może uważa, że jego twórczość należy interpretować w oderwaniu od nich, może bawi go gdybanie czytelników... Może.

[Rheged]

Mnie tam w ogóle nie obchodzą jakiekolwiek poglądy jakiegokolwiek autora, rozkminiam zdanie, które jest ciekawe, ot po prostu. Nieważne co autor miał na myśli, ważne co ja myślę analizując daną rzecz.

[Albiorix]

A ja to widzę jak migrację memów. Dociera do mnie w książce jakiś mem. Mogę się zastanowić skąd do mnie przyjechał i jak odbył podróż :) Najchętniej wiedziałbym nie tylko co autor miał na myśli ale też co mieli na myśli ludzie którzy nauczyli go tak myśleć i jak ta koncepcja ewoluowała od czasów starożytnych :)

edit słówka

[Korowiow]

http://www.rp.pl/artykul/404334_Mroczna ... abula.html

[Alfi]

Recenzja pani Małkowskiej dowodzi, że do odbioru jakiejkolwiek literatury potrzeba czegoś więcej niż znajomość liter.

[flamenco108]

Recenzja pani Małkowskiej dowodzi, że do odbioru jakiejkolwiek literatury potrzeba czegoś więcej niż znajomość liter.

W myśl zasady Talleyranda, moje zainteresowanie "Wrońcem" rośnie. Ale co też babie strzeliło do głowy, że to jest bajka dla dzieci? To tak, jakby wszystkie komiksy miały też być dla dzieci...

[nosiwoda]

Mnie najbardziej rozwaliło w tej recenzji to:

Przede wszystkim jednak nie rozumiem, czemu służy bajka osnuta wokół stanu wojennego? Przywołaniu grozy i groteski tamtego czasu, rozliczeniu z PRL -owską schedą, rozprawieniu z własną przeszłością? Z książki cel nie wynika.

Zwłaszcza że zestawione z tematem "stan wojenny" wywołuje u mnie nieodparcie skojarzenie z innym cytatem:

Kto za tym wszystkim stoi?

Bo literatura ma służyć i mieć cel. Howgh. Oby nie jako woda na młyn odwetowców z Bonn.

[Alfi]

Strzeliło jej do głowy, że to bajka, bo bohaterem jest pięciolatek, który widzi potwory. A skoro już orzekła, że to bajka, to się martwi, że dziecko nie zrozumie, bo nie wie, kto to byli Stacze albo Złomoty. Przypomina mi to faceta, którego oskarżono o molestowanie Kunegundy: usłyszał, że Kunegunda jest podobna do róży, więc temi ręcami szukał kolców...
Wroniec oczywiście nie jest bajką. Jest zapisem wyobrażonej przez dorosłego dziecięcej gry wyobraźni, zainspirowanej strzępami słów i zdań, niezrozumiałymi, a strasznymi obrazami zrodzonymi z tak samo niezrozumiałych a niepokojąco brzmiących rozmów dorosłych itp. Krytyk, który tego nie zauważył, który tego nie potrafił odczytać, powinien się zająć raczej harlekinami.

[Korowiow]

Warto tutaj trochę obronić recenzentką- otóż bajki są dla dzieci i pod dzieci robiona jest szata graficzna książki. I fajnie,jeśli dzieci będą Wrońca czytać, mimo, iż na pewno nie zrozumieją(ale jeśli rodzice im wytłumaczą, to czemu nie- ten plus, że obcowanie z potomstwem będzie). Natomiast bajki są nie tylko dla dzieci(czasem głównie nie dla dzieci) i niezrozumienie przez recenzentkę konwencji jest wyraźne. Co do ilustracji- mnie samego zawiodły, liczyłem, że mroczne będą. No,ale dzieci nie należy przesadnie straszyć:)

[Młodzik]

Nie miałem przyjemności czytania Alicji w Krainie Czarów, ale z mroków niepamięci wydobywają się obrazy z przeróżnych ekranizacji książki i trudno się doszukać tam jakiejś konkretnej logiki: królik, który jęczy, że jest spóźniony, cudaczny podwieczorek, Alicja jako oskarżona. Niezbyt to logiczne, ale dla dziecka ciekawe. Tak samo "Wroniec". Jest logiczniejszy, bo bohater ma cel, do którego dąży, a wszystkie niezrozumiałe elementy będą dla niego udziwnieniami takimi jak te w "Alicji" i wcale nie będzie się głowił "dlaczego tak", tylko "ale to dziwne" i nic wiecej. Dorośli z kolei będą mieli frajdę z rozszyfrowywania kolejnych określeń i dukajowych gier językowych, choć sama fabuła nic nowego do ich życia nie wniesie (chyba że zastanowić się nad baśniowym stylem powieści, który może zostać odebrany jako próba wyśmiania i uwidocznienia nonsensu stanu wojennego).
A odwołując się do celu tekstu: autorka recenzji nie miała chyba do czynienia z "Confiteorem" Przybyszewskiego. Facet twierdził, że jeśli sztuka ma jakiś wyraźnie określony cel to sztuką nie jest. Jedynym celem sztuki może być tylko sama sztuka.
To tyle w temacie :).

[Harna]

W myśl zasady Talleyranda, moje zainteresowanie "Wrońcem" rośnie.

Nie sądziłam, że kiedykolwiek to powiem, ale moje również...