Czas, przestrzeń i ludzkie zmysły potrafią zakpić z nas i doprowadzić do szaleństwa. Jarosław Misiak i jego opowiadanie „Wzgórze H 224”. Żołnierze leżeli na wznak, gapiąc się do znudzenia na słoniowate chmury. Znali ten skrawek nieba na pamięć i chociaż nigdy nie udało się im dostrzec Najważniejszego Generała, to w każdej chwili potrafili odgadnąć, w jakim jest humorze. Dzisiaj musiał być zły i nadąsany, dlatego pancerne słonie przetaczały się powoli […]
Niebo nad Doliną Sępów było czyste i koszmarnie wyblakłe. Gdzieś za szczytami gór gromadziły się chmury, lecz tutaj ziemia została wydana na pastwę bezwzględnego słońca. Jim Cordes odwrócił twarz od żaru i splunął pod nogi gęstą śliną. Miał nadzieję, że jeszcze dzisiaj spadnie deszcz, w przeciwnym razie wszystko wokół zacznie wariować, a zwierzęta przeniosą się w pobliże rzeki. Skrzywił się na myśl o pozostaniu samemu na tym przeklętym odludziu. […]
Adam umarł nagle. Zdarzyło się to w środku nocy, podczas snu; gdy rzeczywistość i tak istnieje tylko na niby. Jego serce przestało bić, oddech ustał, a ciało nie reagowało na jakiekolwiek impulsy. W pierwszej chwili Adam sądził, że zbudził się zbyt wcześnie i dlatego tak długo nie może dojść do siebie. Był lekki, bezcielesny, poruszał się, chociaż nie czuł żadnego oporu. Patrząc na człowieka leżącego na łóżku, zrozumiał, że to jest właśnie śmierć. Kiedy umiera się […]
Przecież jesteśmy ludźmi – rzekł Myszka. – Wszyscy. Magowie, królowie i cała reszta. Jesteśmy ludźmi tak samo weseli albo smutni. Albo samotni… albo mamy pstro w głowie. Mag przeklina, a królowa ucieka służącym.
