Autor: Piotr Wojnarowicz

Proces tworzenia tak olbrzymiego, złożonego produktu, jakim jest gra cRPG, jest sam w sobie fascynujący. Wysiłek można porównać chyba do li tylko superprodukcji kina hollywoodzkiego, podobnie zresztą jak czas jego trwania, liczbę osób pracujących przy realizacji czy też budżet.

Autorka szuka, zmaga się, chce odnaleźć uniwersalny klucz do duszy ludzkości. I nawet jeśli przez długą i pełną sukcesów karierę, której jej życzę, nie odnajdzie go[…], to jestem przekonany, że jej poszukiwania dostarczą nam jeszcze wiele smakowitych literacko kąsków…

Autorka po prostu niczym rusałka wabi miłośnika literatury „Kisielowym stylem”, by zaprosić go w wyprawę głęboko w „Toń”.

Słodko-gorzka pigułka pisarskich refleksji opakowana jest w świetną literaturę i naprawdę warto docenić to, jak w kilku-kilkudziesięciostronicowych opowiadaniach Nagamasu pewną ręką tworzy […] portrety psychologiczne swoich postaci.

Tak bowiem, jak dalej uważam, że my, Polacy wręcz specjalizujemy się w pisaniu powieści pesymistycznych, pełnych mroku, brudu i beznadziei, tak w przypadku książki Miszczuk miałem do czynienia z dziełem z jednej strony lekkim, pełnym humoru, z drugiej zaś nie omijającym poważniejszych tematów, tylko po prostu opisanych mniej cierpiętniczo czy smętnie…

Czysta przyjemność obcowania z dojrzałą, inteligentną literaturą fantasy, którą reprezentuje najnowsza powieść Radomira Darmiły i Witolda Dworakowskiego jest okazją, która zdarza się rzadko, czasem myślę nawet, że zbyt rzadko.

Autor nie oszczędza swoich bohaterów, o nie! W drugim tomie doświadcza ich nawet jeszcze mocniej niż w pierwszym […], i jak w eksperymencie psychologicznym pozwala nam obserwować, jak radzą sobie w sytuacjach naprawdę ekstremalnych.

Ciężka, wręcz duszna atmosfera, wszechobecny brud, oblepiający nie tylko wszystkich uczestników zdarzeń, ich ubrania, broń i domy, ale przede wszystkim dusze wypełnia każdą stronicę powieści „Za kamień i za ciemność”. To chyba naprawdę nasza narodowa specyfika, że nikt tak jak my, Polacy, nie potrafi przedstawiać klimatów smutku, szarości, brudu i beznadziei.

Trzeba przyznać, że autor bardzo udanie wybrnął z zadania, jakim było połączenie próby przekazania jak największej ilości wiedzy, często trudnej w odbiorze, z utrzymaniem dobrego tempa narracyjnego, pozwalającego na utrzymanie zainteresowania czytelnika. Czytający tę książkę wręcz z zapartym tchem poznają kolejne warstwy problemów i szaleństw, w których wprost nurza się miasto Gotham wraz ze swoimi mieszkańcami.

Autor bowiem pochyla się nad człowiekiem, nad stanem ludzkości i poprzez całe sto trzydzieści utworów składających się na „Obyś żył…” śmieszy, tumani i przestrasza, grając na uczuciach czytelnika niczym wirtuoz na najlepszym instrumencie.

Galeria napisanych w naprawdę głęboki i złożony sposób postaci, sceneria dzikiej, zimowej Karelii, historyczne wydarzenia (takie jak słynna bitwa o Suomussalmi), realistycznie opisana broń i pojazdy, dzielni bohaterowie, twarde kobiety, groźni przeciwnicy, a wszystko to podlane solidnym, fantastycznym sosem.