Ostatnio czytaliśmy ver. 2

[Młodzik]

Przeczytałem "Drooda" Dana Simmonsa.
Bodaj najbardziej nietypowa książka fantastyczna jaką czytałem. Bardziej powieść historyczno-biograficzna, fantastyki tyle co kot napłakał i pytania. Stada pytań i niedopowiedzeń i praktycznie żadnych wiarygodnych odpowiedzi na nie.

[Kruger]

Oderwanie od fantastyki.
Sięgnę wstecz nieco, jakoś tak w drugim kwartale roku odkryłem Harlana Cobena. Sprawnie napisane, trzymające w napięciu, takie pierwsze wrażenia. Potem gorzej, kilka kolejnych odkryło przede mną prawdę, że to autor bardzo schematyczny (jak Dan Brown) tzn. odkrył jeden działający schemat i go w nieskonczoność realizuje. Trzeba jego ksiązki czytać co jakiś czas, bo inaczej to razi.
Niedawno zaraz po jednym Cobenie (wyjątkowo słabym, jak to sam radośnie ujął w przedmowie, to jego pierwsza pozycja z szuflady, której radośnie nie poprawiał tylko puścił tak jak leżała, gdy już nazwisko zdobył, słabizna) trafiłem na "Makabryczną grę" Sebastiana Fitzka. I się zjeżyłem.
Podobieństwa do Cobena są masakryczne. Schemat na schemacie. Bohater główny musi być genialny w tym co robi (tu negocjatorka policyjna) nawet jeśli ma zawalone życie. Obowiązkowy twist nr 1 w połowie (rozgryzłem go w 1 rozdziale). Obowiązkowy twist nr 2 na końcu (rozgryzłem w połowie) Twist nr 2 oczywiście polega na tym, że postać którą autor nam konsekwentnie sugeruje jako największą gnidę od samego początku, okazuje się w porzo, zaś największy przyjaciel i dobroczyńca bohaterki okazuje się byc gnida i zdrajcą.

No i trafiłem na Simona Becketta. O "Chemii śmierci pisał tu prawie 6 lat temu Melchior:

Całkiem niezły thriller dziejący się w prowincjonalnej wiosce daleko od Londynu. Zaczynają się morderstwa, na miasteczko pada blady strach bla bla bla i tak dalej. Fabuła dosyć sztampowa a główny bohater to wiecznie użalający się nad sobą były patolog policyjny. Oczywiście pojawia się obowiązkowy w tego typu historiach wątek romantyczny a bohater w końcu wyrywa się ze swojego marazmu.
Bardzo denerwujące w opisach, które są prowadzone w pierwszej osobie, były powtarzające się zwroty, takie jak: "Myślałem, że to naprawdę piękny dzień. Ale wkrótce miałem się przekonać, że był to jeden z najgorszy w moim życiu", oczywiście nie jest to dosłowny cytat.
Za to trzeba pochwalić niezwykle dokładne i "malownicze" opisy rozkładających się zwłok oraz czynności jakie musi wykonywać patolog policyjny.
Ogólnie książka znośna, ale jeśli ktoś lubi jakieś bardziej skomplikowane kryminały to się zawiedzie.

U Becketta w kolejnych 3 książkach (czwartej jeszcze nie czytałem) też widac echa schematów. Ale o ileż umiejętniej są zrobione! Naprawdę zaskakują. Otoczka opisów o których wspomniał Melchior. No - bardzo ciekawe książki. Świetna rzecz, IMHO. Polecam.

[Narsil]

Podobieństwa do Cobena są masakryczne. Schemat na schemacie. Bohater główny musi być genialny w tym co robi (tu negocjatorka policyjna) nawet jeśli ma zawalone życie. Obowiązkowy twist nr 1 w połowie (rozgryzłem go w 1 rozdziale). Obowiązkowy twist nr 2 na końcu (rozgryzłem w połowie) Twist nr 2 oczywiście polega na tym, że postać którą autor nam konsekwentnie sugeruje jako największą gnidę od samego początku, okazuje się w porzo, zaś największy przyjaciel i dobroczyńca bohaterki okazuje się byc gnida i zdrajcą.

Sounds like Jeffery Deaver. ;]

[Cintryjka]

Z tym że Deaver, w odróżnieniu od Cobena, kiedyś pisał bardzo dobrze.

[Cordeliane]

A co Deavera warto przeczytać? Tak w pociągu chociażby?...

[Cintryjka]

Wszystko od Kolekcjonera kości do Dwunastej karty +Modlitwę o sen. Szczególnie polecam Kamienną małpę i Maga.

[Cordeliane]

Dzięki, dopisuję sobie do listy lektur podróżnych :)

[Małgorzata]

Przeczytałam wreszcie "Honor samuraja". To jest naprawdę beznadziejnie przełożona powieść - bez wyczucia, bez stylu i z żałosnymi błędami-kalkami z angielszczyzny, które stanowią świadectwo bardzo niewystarczających kompetencji translatora.
Jednak wszystko to, co znajduje się poza tłumaczeniem, czyli treść i kompozycja opowieści - są piękne i godne polecenia.
Zatem polecam. Tym, którzy umieją czytać w lengłydżu - niech sięgną po oryginał bez wahania. Pozostałych mogę tylko pocieszyć, że choć język przekładu koszmarny, treść wynagrodzi niewygody lektury. :)))

A poniżej fragment na zachętę:

— Myślisz zapewne, że rzut oka w przyszłość to nie to samo, co spojrzenie w przeszłość?
— Owszem, tak myślę — odparł książę.
— Po prawdzie nie ma żadnej różnicy.
— Bzdura — rzekł książę. — Przeszłość już była. Przyszłość dopiero będzie. Gdzież tu podobieństwo?
— Skoro znasz przeszłość, możesz ją zmienić?
— Jasne, że nie — odpowiedział książę.
— Czymże więc różni się wiedza o tym, co nieuniknione, od wiedzy o tym, co już kiedyś zaszło?

Czyż nie śliczny? :)))

[Juhani]

Czyż nie śliczny? :)))

Nie. Zdecydowanie nie jest śliczny, a nawet śmierdzi sofistyką. W takim sobie wydaniu.

[Małgorzata]

Właśnie dlatego śliczny. :)))
Język do bani. Opowieść bardzo elegancka.

[Juhani]

Jesteś wrednie przewrotna, ot co! :)

[ElGeneral]

A poniżej fragment na zachętę:

— Myślisz zapewne, że rzut oka w przyszłość to nie to samo, co spojrzenie w przeszłość?
— Owszem, tak myślę — odparł książę.
— Po prawdzie nie ma żadnej różnicy.
— Bzdura — rzekł książę. — Przeszłość już była. Przyszłość dopiero będzie. Gdzież tu podobieństwo?
— Skoro znasz przeszłość, możesz ją zmienić?
— Jasne, że nie — odpowiedział książę.
— Czymże więc różni się wiedza o tym, co nieuniknione, od wiedzy o tym, co już kiedyś zaszło?

Czyż nie śliczny? :)))

Łatwo ganić tłumacza. Przełóżcie to lepiej.

[Małgorzata]

Bez problemu, jak tylko gdzieś znajdę oryginał.
Ten fragment i tak jest czysty w porównaniu z fragmentami "akcyjnymi".

[Juhani]

Łatwo ganić tłumacza.

Pewnie:))

Przełóżcie to lepiej.

Primo: za darmo?! :)
Secundo: nie ma żadnej gwarancji, że przełożyłbym to lepiej - być może po prostu inaczej.
Tertio: może przekład jest super, tylko książka do d...y. Skąd mnie to wiedzieć? :)) W końcu odnosiłem się bardziej do treści, niż do tłumaczenia:)

[ElGeneral]

Poruszony postem Małgorzaty odnalazłem na półce "Honor samuraja". Wiedziałem, że kiedyś to przeczytałem i przekład nie wzbudził we mnie gwałtownego sprzeciwu. Małgorzata jest - co oczywiste - bardziej krytyczna, niż ja. Zacząłem czytać raz jeszcze i istotnie widzę pewne niedomagania przekładu. Ale... może to uprzedzenie wywołane postem Małgorzaty Bezlitosnej? Przeczytam do końca, to się wypowiem...
P. S. Nawiasem mówiąc pierwej trzeba przeczytać "Chmarę wróbli" tegoż pisarza. "Honor samuraja" to część druga. No i mam dwie książki na karku...