Autor: Magdalena Anna Sakowska,
Wydawnictwo: EmpikGo,
Redakcja: Magdalena Świerczek-Gryboś,
Typ publikacji: audiobook,
Premiera: 18 stycznia 2022
Cena (audiobook): 34.90
PLN
Więcej informacji: Magdalena Anna Sakowska „Fuga. Powieść Polifoniczna”
Recenzje fantastyczne: [RECENZJA] „Fuga” Magdalena Anna Sakowska
W minionym tygodniu ukazała się (w formie dźwiękowej oraz papierowej) książka Magdaleny Anny Sakowskiej pt. „Fuga. Powieść Polifoniczna”, którą Fahrenheit objął swoim patronatem. Poniżej prezentujemy fragment powieści.
Tak właśnie znalazłem się w Salinas: wśród palmowych alei oraz kabrioletów na ulicy. Nie było to jednak typowe nadmorskie siedlisko nuworyszy. Nie miało piasku na plaży ani półnagich turystek, odsłaniających polerowaną w gabinetach kosmetycznych skórę. Wybrzeże stanowiły wąskie, prywatne plaże oraz skaliste klify, o które co chwila rozbijały się grzywiaste fale. Lody nie sprzedawały się tam tak dobrze, jak kawa po irlandzku, o czym dobitnie świadczyły liczne gwiazdki wyświetlające się w bluNecie, gdy mijałem kafejki sprzedające rozgrzewający napój.
Z każdą chwilą coraz bardziej mi się tam podobało. Podobały mi się nawet zadbane kobiety, przemierzające świat na szpilkach albo w klimatyzowanych suvach: w tamtym miejscu nie zdawały się przestylizowane, wyglądały po prostu zdrowo. Podobali mi się towarzyszący im mężczyźni, którzy sprawiali wrażenie, jakby wieczorami nie znikali z domów.
Właśnie ustawiłem się w kolejce po kolbę prażonego groszku, gdy nagle poczułem, że coś ciągnie mnie za rękaw. Obejrzałem się i zobaczyłem dziewczynkę na oko dziesięcioletnią, umorusaną jak siedem nieszczęść, ubraną w niedorzeczny zestaw niebieskich ogrodniczek i eleganckiego różowego płaszczyka. Patrzyła na mnie mądrymi oczami. Wyłączyłem muzykę i zapytałem, czego sobie życzy.
– Chce pan zobaczyć coś fajnego?
– Hę?
– Pokażę panu.
– Wiesz, może lepiej nie… – odpowiedziałem, odganiając wizję antypedofilskiej policji, zajeżdżającej na sygnale pod cukiernię.
Zamówiłem dla niej dodatkową porcję i usiedliśmy na skwerze. Słona woda ściekała nam po brodach, gdy ogryzaliśmy swoje kolby. Nie zamierzałem pytać, jak ma na imię ani czy podoba jej się szkoła.
– Nie jest pan ciekaw? – westchnęła smutno. – Nikt nie jest ciekawy.
– Naprawdę?
Nagle poczułem się głupio. To dziecko chciało mi tylko coś pokazać. To przecież robią dzieci, nie? „Mamo, patrz! Tato, chodź zobacz!”.
– Co to jest, to coś, co chcesz, żebym zobaczył? – spytałem.
– Prawda. – Dziewczynka zarzuciła warkoczykami, wstając energicznie i najwyraźniej kończąc wyjaśnienia.
– Oho – z pewną niechęcią również podniosłem się z ławki – w takim razie muszę jednak zobaczyć.
Zmierzając na spotkanie prawdy, szliśmy wąską uliczką, pnącą się w górę wzgórza, mijając małe kwiaciarenki i duże technokluby. Korciło mnie, by sprawdzić profil dziewczynki, czy ma jakieś rodzeństwo, czy jej rodzice wiedzą, gdzie się podziewa, ale z jakiegoś powodu wydawało mi się to niestosowne. W Salinas nawet diody połączenia blunetowego, jarzące się na niebiesko w chodnikach i ubraniach, łączące ludzi w jedną żywą tkankę informacji, wydawały się… sam nie wiem, nienaturalne.
Na szczycie wzgórza dziewczynka zawołała:
– Prawda! Prawda, chodź tutaj!
Obejrzałem się zaniepokojony; część mnie obawiała się, że Prawda rzeczywiście przyjdzie. Do nóg dziewczyny podbiegł jednak kundelek o lśniącej czarnej sierści – taki, jakiego dawno już nie widziałem: mały i pocieszny.
– Obieca pan, że nikomu nie wygada? – Dziewczynka znów pociągnęła mnie za rękaw.
– Obiecuję – odparłem z poważną miną. – A czego mam nie wygadać?
– O piesku. Mama by się gniewała.
– Naturalnie. – Pokiwałem głową.
– Musiałam komuś powiedzieć, bo Prawda potrzebuje lekarza.
– Wygląda całkiem zdrowo. – Pochyliłem się, podrapałem Prawdę za uchem i przyjrzałem się jej wilgotnemu nosowi.
– Co pan wygaduje?
Wzruszyłem ramionami, zmierzwiłem sierść na karku psa.
– Wszystko z nią w porządku.
– A oczy? – Kundelek biegał od jednego z nas do drugiego i merdał radośnie.
– Jakie oczy? – spytałem zawadiacko. – To imię kota?
– Co? Nie. – Dziewczynka potrząsnęła głową. – Musi pan zdjąć opaskę.
Dopiero w tamtym momencie zauważyłem, że holoopaska dziecka jest nieaktywna, prawdopodobnie dlatego spojrzenie dziewczynki wydało mi się szczególnie mądre, pozbawione mlecznoniebieskiego blasku.
– W porządku – odparłem i machnąłem ręką. Muzyka w moim holo zamilkła, a ja z wrażenia aż przysiadłem na chodnik.
Miasteczko, na które teraz mieliśmy widok z góry, stanowiło obraz nędzy i nieudanych popisów graficiarkich. Nie było żadnych palm. Kawiarenki mieściły się w barakach, a niedorosłe fale ledwie majaczyły na horyzoncie. Woda w morzu mieniła się dziwnym, tęczowo-oleistym kolorem charakterystycznym dla odpadów chemicznych. Jedyne, co się nie zmieniło, to spojrzenie małej, umorusanej dziewczynki. A pies rzeczywiście miał ropę w oczach.
– Na początek przemyjemy jej ślepia wodą – powiedziałem i wyciągnąłem z plecaka swój ulubiony szalik oraz butelkę. Pies znosił zabiegi dzielnie, ale mimo najlepszych starań nie udało mi się usunąć z jego oczu żółtawej wydzieliny. – Jest w tym mieście jakiś weterynarz? – zapytałem, ale nie miał mi kto odpowiedzieć, bo opaska była wyłączona. Wzdrygnąłem się na myśl o aktywowaniu jej ponownie, ale nie bardzo miałem inne wyjście. Gdy tylko przesunąłem palcem, wysypały się powiadomienia o nowej aktywności. Zignorowałem je wszystkie i jak najszybciej odnalazłem adres lecznicy.
[Recenzja] „Lew i Stalker z grzywą”, Magdalena Świerczek-Gryboś
Książkę „Lew i Stalker z grzywą” można zatem przyrównać do mozaiki. Jej…
[RECENZJA] „Fuga” Magdalena Anna Sakowska
Ludzie w XXII wieku oddali własny los we władanie technologii. Podróżują między…
Antologia „Tarnowskie Góry. Miejskie opowieści”
Dzisiaj (8.09.2022 r.) ma miejsce premiera antologii „Tarnowskie Góry. Miejskie opowieści”, która…
Gliwice
08.07.2022 - 10.10.2022
