Antologia „Science fiction po polsku” (fragment)

SF po polsku. Wstęp Jakuba Ćwieka

Szczerze mówiąc, nie chce mi się po raz kolejny wałkować tema­tu: „Jak to się stało, że zacząłem pisać”. Znudziło mi się, a ponadto przez te parę lat zyskałem graniczące z pewnością przeświadcze­nie, że nikomu się to nie ma prawa przydać. Bo taka wypowiedź to żadna motywacja dla niezdecydowanych, a i wcale nie najlep­sza historia dla słuchaczy. Tak, dobrze rozumiecie, uważam, że to nudne.

Pozwólcie zatem, że zamiast tego opowiem Wam o miętoleniu pomysłów. Ot, na przykład opowiadanko, które niedługo przeczyta­cie, króciutki tekst, właściwie scenka w klimacie starych tekstów SF-owych. Wiecie, dwóch bohaterów rozmawia o życiu, w tle zmieniony świat albo jakiś ciekawy gadżet. Ma takie teksty na swoim koncie Asimov, ma Zajdel. A – o dziwo – słabsi autorzy jakoś nie. Przyczyną jest wspomniane właśnie miętolenie pomy­słów.

Polega ono, mówiąc pokrótce, na tym, że jak młody autor wpadnie na coś fajnego, zamiast to wykorzystać, zaczyna pomysł oglądać, głaskać, muskać i zastanawiać się: „Do czego ja tego użyję, to w końcu takie świetne”. Często kończy się na tym, że tekst w ogóle nie powstaje albo przeciwnie – jest, ale tak wy­miętolony, że aż się człowiek krzywi na myśl o tym, żeby po nie­go sięgnąć.

Czy to znaczy, że uważam, iż nie należy dopracowywać pomy­słów? Ależ skąd! Nie należy się jednak bać, że każdy z nich jest ostatnim, że więcej nie będzie, że to musi być moje dzieło życia. Czasami warto napisać krótki, nawet nieco banalny tekst z naszym wspaniałym pomysłem w tle, by zobaczyć, jak bardzo tam pasuje.

I od razu odpowiadam na ewentualne pytanie – nie, nie uwa­żam, żeby moi ludzie z obrożami, ludzie na pilota byli jakimś superświeżym odkryciem. Ale zauważyłem, że lubię ten pomysł na tyle, że zaczynam go miętolić. A potem zobaczyłem w autobu­sie śliczną dziewczynę i chłopaka, który najpierw z nią rozma­wiał, później wziął numer, a potem długo, długo patrzył za nią, gdy wysiadła.

Oto banał wart mojego pomysłu, pomyślałem. A potem z czy­stym sumieniem „zmarnowałem” pomysł na może nawet po­wieść? I wiem, jak daleko mi do wielkich pisarzy. Ale przez mo­ment poczułem się, jakbym był jednym z nich – ludzi, którzy nie boją się swoich pomysłów.

Kto wie, może to właśnie jest sekretny klucz do pisania?

Tymczasem zachęcam do lektury tekstów tych, którzy również się nie bali. Miłego czytania.

Fragment opowiadania z antologii polskiej fantastyki

SCIENCE FICTION PO POLSKU Wydawnictwa Paperback

Dariusz Domagalski „Upiorny błękit”

Gdy nauczyliśmy się zakrzywiać czasoprzestrzeń, wszechświat stanął przed nami otworem. Sięgnęliśmy gwiazd. My – rasa ludz­ka. Wyruszyliśmy w niezbadane rejony kosmosu i tak jak nie­gdyś pierwsi żeglarze odkrywali nieznane lądy po drugiej stronie oceanu, tak my docieraliśmy do niedosiężnych galaktyk czy od­ległych mgławic, przyglądając się z bliska czerwonym karłom, niebieskim nadolbrzymom, cefeidom, pulsarom i wybuchają­cym supernowym, a co odważniejsi dolatywali nawet do kwaza­rów oddalonych o miliardy lat świetlnych. Wyznaczaliśmy nowe szlaki.

Rozpoczęła się era podróży kosmicznych.

W naszych sercach nie było strachu, płonęły za to żądza po­znania i odwieczne pragnienie podboju. Niczym konkwistado­rzy oślepieni złotem Inków, my, oślepieni pychą i arogancją, po­dążyliśmy za marzeniami. Czekały na nas nowe światy, nowe możliwości, nowe nadzieje. Kolonizowaliśmy i eksplorowaliśmy planety aż do wyczerpania ich zasobów i niczym się nie przejmu­jąc, porzucaliśmy wyjałowione. Byliśmy jak szarańcza nawiedza­jąca uprawne pola i przynosząca zniszczenie.

Taka już nasza ludzka natura.

Nie wierzyliśmy, że coś może nas powstrzymać, bo chociaż sto­pa człowieka stanęła na blisko dziesięciu tysiącach planet, księży­ców i planetoid, nigdzie nie znaleźliśmy śladów obcej cywilizacji. Wyglądało na to, że jesteśmy w kosmosie sami i nie musimy z ni­kim dzielić się jego bogactwem. Uwierzyliśmy, że to wszystko nam się należy. My, kruche, białkowe istoty będące zaledwie na począt­ku swojej ewolucji, uznaliśmy się za władców wszechświata.

Przedwcześnie…

*

Do gromady kulistej 47 Tucanae polecieliśmy w pięć osób na lśniącym nowością statku kosmicznym o wdzięcznej nazwie Gwiezdny Anioł. Była to jedna z tych jednostek badawczych, które dolatywały na skraje poznanego wszechświata, wszędzie tam, gdzie jeszcze nikt nie dotarł. Jej właścicielem, a zarazem do­wódcą wyprawy był komandor Thorssen, jasnowłosy mężczyzna w średnim wieku, o rysach twarzy jak wyrzeźbionych w granicie.

Siedząc w fotelu pierwszego pilota, usta miał mocno zaciśnię­te i zimnymi niczym stal oczami w napięciu obserwował ekrany nawigacyjne. Thorssen był perfekcjonistą, wszystko musiało być zawsze zapięte na ostatni guzik. Nie akceptował błędów ani sła­bości, zarówno u siebie, jak i członków załogi.

Trudno było mu się dziwić. Zainwestował w wyprawę sporo pieniędzy, licząc na to, że dochody z odkrytych złóż nie dość, że zrekompensują mu koszt ekspedycji, to jeszcze uczynią z niego bogatego człowieka.

Taka była strategia wielkich korporacji. Wynajmowali takich jak my, zwiadowców podbijających dla nich nowe światy za obietnicę udziałów. Przetartymi szlakami nadciągały konwoje wiozące maszyny wydobywcze, komponenty górnicze, automaty i pracowników. Na odkrytych globach stawiano fabryki i osady, które potem rozwijały się w całe miasta. Dochód z nich przekra­czał najśmielsze wyobrażenia i te kilka procent udziałów okazy­wało się być sumami bajońskimi.

Wizja olbrzymich zarobków pchała w kosmos rzesze śmiał­ków. Niewielu jednak udawało się zbić fortunę. Większość ginę­ła, źle obliczywszy koordynaty, co skutkowało tym, że ich statki rozbijały się o planetoidy, spalały w gwiazdach lub znikały na zawsze w czarnych dziurach. A na tych, którym udało się szczę­śliwie dotrzeć do celu, czyhały nie mniejsze niebezpieczeństwa, bowiem badane planety, księżyce czy planetoidy rzadko kiedy bywały przyjazne. Pionierzy międzygwiezdnych szlaków ginęli w rozpadlinach aktywnych sejsmologicznie globów, rozszarpy­wani przez dzikie zwierzęta, gubiąc się w nieprzebytych dżun­glach, umierając od nieznanych zarazków. A nie zawsze odkryte światy warte były takiego poświęcenia. Niektóre były wyjałowio­ne i nie opłacało się ich eksplorować. Pomimo tego tysiące zwia­dowców corocznie wyruszało w kosmos, wierząc w swoją szczę­śliwą gwiazdę i licząc, że fortuna się do nich uśmiechnie.

Tak samo było z nami. Pięciu straceńców, którzy postanowili wrócić na Ziemię w chwale, sławie i bogactwie lub nie wrócić wcale.

Z dowódcy przeniosłem spojrzenie na siedzącego obok Bah­mana, który był inżynierem odpowiedzialnym za automaty, son­dy i roboty potrzebne do pracy na powierzchni planety. Wysoki i chudy, o wiecznie bladym obliczu, sam wyglądał jak jeden ze swoich robotów.

Nigdy go nie lubiłem. Zamknięty w sobie i skryty, nie był naj­lepszym kompanem. W przeciwieństwie do Gorszkowa, naszego lekarza. Jowialny, zawsze uśmiechnięty jasnowłosy mężczyzna był dobrym duchem wyprawy. Na szczęście podczas lotu nie miał za wiele pracy, a ja żywiłem nadzieję, że tak pozostanie.

W fotelu obok siedział Szenrab. Orli nos i ciemna karnacja skóry zdradzały semickie pochodzenie. Dołączył do wyprawy najpóźniej i nie uczestniczył w cyklu przygotowawczym, więc niewiele o nim wiedziałem. Był małomówny, ożywiał się jednak, kiedy rozmowa schodziła na tematy naukowe. Wydawało mi się, że tylko wówczas. Był naszym oficerem naukowym.

Ja zaś byłem biologiem.

Plan dotarcia do samego serca gromady kulistej 47 Tucanae wydawał się szalony. Trzeba było niezwykle dokładnie wytyczyć kurs statku, co do setnej sekundy obliczyć wyjście z zakrzywienia przestrzennego, znaleźć odpowiedni kąt, żeby nie trafić w sam środek rozżarzonej gwiazdy, o co nietrudno w tak wielkim ich nagromadzeniu.

Oddalona od Ziemi o trzynaście tysięcy lat świetlnych groma­da 47 Tucanae od lat intrygowała badaczy. Liczne skupisko gwiazd jaśniało na niebie i przyciągało jak magnes, a w dodatku w centrum gromady naliczono dwadzieścia jeden tajemniczych błękitnych maruderów – gwiazd, które nie powinny istnieć.

Musiałem przerwać moje rozmyślania, ponieważ wchodzili­śmy w atmosferę planety, która dziwnym trafem krążyła wokół jednej z tych osobliwych gwiazd.

(…)

Mogą Cię zainteresować

Fahrenheit nr 19

Archiwum Fahrenheita Fahrenheit Crew - 1 września 2000

FAHRENHEIT NR 19 09-2000 / 10-2000 DZIAŁY STAŁE OKŁADKA SPIS TREŚCI WSTĘPNIAK –…

Czytelniczy dwugłos

Recenzje fantastyczne Kazimierz Kozłowski - 24 września 2014

Przeczytałem „Polaroidy z zagłady” Pawła Palińskiego – i jestem w kropce. Mam…

Tony Judt i Timothy Snyder „Rozważania o wieku XX”

Nie-fantastyka Tony Judt, Timothy Snyder - 7 kwietnia 2019

„Brawurowa jazda po prądach ideologicznych i mieliznach myśli dwudziestego wieku” – „Los Angeles Times”…