Opowiadania

Anna powoli rozsmarowała dżem na gorącej kromce, wpatrując się dłuższą chwilę w lśniący czerwienią toster i zastanawiając się, czy nie poszukać lakieru do paznokci w takim właśnie odcieniu. Dopiero muśnięcie w okolicach bioder wyrwało ją z zamyślenia. Leighton przytulił się delikatnie do żony. Poczuła na policzku jego szorstki zarost, kątem oka zobaczyła włosy w kolorach soli i pieprzu. „Ostatnimi czasy coraz więcej soli i coraz mniej pieprzu”, odnotowała w myślach. […]

Gadają, że jak Barbara po lodzie, to święta po wodzie, a jak Barbara po wodzie, to święta po lodzie. Od niepamiętnych czasów sprawdza się bez pudła. Wszyscy krewni i znajomi Basiek bacznie obserwowali aurę, pędząc na imieniny i z rezygnacją lub podnieceniem martwili się lub cieszyli brakiem śniegu lub jego obfitością w czasie nadchodzących świąt. Zielona Wigilia jest dla ludzi wybrakowana. Brakuje jej magii. Nikt właściwie nie umie wyjaśnić, o co chodzi […]

Lato zostało w ojczyźnie. Na północy z początkiem sierpnia zaczynała się jesień – z popielatym niebem, pożółkłą trawą i przenikliwym chłodem polarnego dnia. Tylko ja zeszłam z parowca. Na przystani siedziała w kucki grupka dzieci – milczących, poważnych, o nieprzeniknionych twarzach. Nikogo nie witały – patrzyły na parowiec, nie zwracając nawet uwagi na wyładunek i załadunek worków z pocztą. Gdzieś wściekle szczekały psy. Szkoła nie znalazła mi jeszcze kwatery, ale starsza fizyczka, która nie wróciła […]

Niczym niezmącona cisza przestrzeni kosmicznej. Czerń ponakłuwana igłami krystalicznie czystego światła gwiazd. W tej ciszy i w ogromie pustki wiruje umierająca gwiazda. Przez miliardy lat wypalała się nadaremnie. Nigdy nie krążyły wokół niej planety, nigdy nie karmiła życia na żadnej z nich. Umiera samotnie jak samotnie żyła. * Na wydzierganym punktami gwiazd tle przesuwa się cień. Niezgrabny, tępy dziób przechodzi w obły korpus zakończony gruszkami dysz […]

  Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby zgodzić się na odwiedziny u starej ciotki Ireny. Ostatnio byłem tam jako dziecko, a miejscowość leżała prawie na końcu świata. Nawet trafić było trudno. Nic tylko ciągnące się kilometrami wsie, jedna bardziej zapadła od drugiej. I przeplatający je ciemny, gęsty las, wśród którego niewielka, piaszczysta droga wydawała się nitką zaplątaną w sierści mamuta. Do tego upał, który sprawiał, że podróż była cholernie […]

– … W takim razie życie jest niegodnym, pełnym upokorzeń koszmarem. Nie można żyć stale w obliczu śmierci, w przeświadczeniu, że wszystko jest nicością. – Większość ludzi nie zastanawia się nad tym. Ani nad śmiercią, ani nad bezsensem życia. – Choć pewnego dnia przyjdzie im wydać ostatnie tchnienie i spojrzeć w mrok. (Dialog rycerza Antoniusa Blocka ze Śmiercią z filmu Ingmara Bergmana „Siódma pieczęć”)   Schodziłem po ścieżce prowadzącej […]

Zimno. Coraz zimniej. Nad ośnieżonymi turniami Ninchen Tangla ani chmurki. Kopuła czystego, mroźnego błękitu. I słońce, które – zdawałoby się – wcale nie grzeje. Yan Fu wzdrygnęła się. Nawet jej, nie ulegającej własnym słabościom i gardzącej cudzymi, mróz coraz bardziej zaczynał dokuczać. Pozostałe dziewczyny nadrabiały miną, starając się sprawiać wrażenie twardych, nieczułych na przenikliwy ziąb – ale Yan Fu widziała, że mają dość. […]

Bezczas Trzeci dzień czasu okrętowego. Tam, na zewnątrz, nie minęła nawet sekunda. Tutaj – trzeci dzień. Dokładnie – szósta godzina trzeciego dnia. Do końca jeszcze dwanaście godzin. Do tego czasu nie mam praktycznie nic do roboty. Oprócz myślenia. Szare ściany kajuty nie nastrajają optymistycznie. Nigdy nie miałem pojęcia, dlaczego wszystko na statku ma być szare. Zapewne jakiś mądry człowiek dowiódł, że w ten sposób nic nie będzie […]

Zapach alkoholu, dymu i testosteronu otaczały mnie znajomą mgiełką. Muzyka niskimi basami przenikała do szpiku kości. Szatański Pierwiosnek był swojski jak zawsze, jednak niepokój, który szarpał moimi wnętrznościami, nie pozwalał na zwyczajowe rozluźnienie. Wciąż czułam napięcie, od kilku dni nieodmiennie gromadzące się w moich ramionach i wzdłuż kręgosłupa. Nie było w tym nic racjonalnego. Przeczucie, które nie pozwalało mi zasnąć. Przeczucie, które kazało szperać, a w końcu zmusiło mnie […]

(opowiadanie promujące powieść „Listy lorda Bathursta” – premiera w sierpniu)   Drzwi tawerny uchyliły się i do środka wtargnął lodowaty powiew. – A szlag by cię… – odwrócił się stary Gunwhale z gniewnym grymasem, ale nie dokończył. Starczyło bowiem rzucić okiem na przybysza, by wiedzieć, że dość już wycierpiał i nie zasłużył sobie na obelgi. W świetle nielicznych łuczyw i świec widać było, jak drżącymi z zimna dłońmi usiłuje ściągnąć przemoczony płaszcz, […]

Dlaczego właśnie Warszawa? Dlaczego spośród tylu miejsc na świecie wybrałem to miasto z jego wieczną gorączką, pośpiechem i jednoczesną szarością dni podobnych do siebie jak smugi spalin? Właśnie w powyższym zdaniu tkwi odpowiedź. Miałem nadzieję wtopić się w pulsującą szaleńczo tkankę miasta. Ukryć się pomiędzy goniącymi za kolejnym dniem mieszkańcami i wreszcie, po czterdziestu latach tułania się po ziemskim padole, zaznać świętego spokoju. No… niezupełnie czterdziestu. […]

I przyszedł dzień, kiedy Najważniejszy Pan Naturalnego Biegu Rzeczy zrozumiał nagle, że wszystko idzie zupełnie nie tak, jak planował. Miał wiele przyzwyczajeń i słabości, ale najbardziej kochał trzy rzeczy: wczesny letni poranek, waldurski antrykot w ostrym kwiatowym sosie, który tak biegle przyrządzała jego osobista kucharka, i – zwłaszcza – niezniszczalną matematyczną logikę, która pozwalała przewidzieć i prognozować wszystko, co działo się i powinno było się wydarzyć w każdym […]

– Możesz łaskawie przestać się szarpać? – rzucił David Turner, regulując ostrość w wizjerze. – Nie ma co robić takiej tragedii. Wiem, co mówię, też w końcu jestem cyborgiem. Jedna soczewka sztuczna, wszczep w uchu, o rozruszniku serca nie wspominając. OK, rozumiem, mózgu mi nikt nie podmieniał. Ale czy ty naprawdę jesteś aż tak przywiązany do swojego mózgu? Pająk krzyżak nie odpowiedział, za to, dokonując cudów zręczności, wywinął […]

Zostałem Przewodniczącym. Może i dobrze, ale chciałem być Prezesem. Siedzę teraz na ławce na rynku i gapię się na ptaki, które podłażą coraz bliżej. Może to też dobrze, ale zastanawiam się, niepokoi mnie to. Wcale mi się nie podobają. Wstałbym i poszedł sobie, lecz wtedy one się ostentacyjnie zerwą.  To może zostać źle odebrane! Mój Boże, trzeba uważać. Trzeba uważać, bardzo!  Kto by się na przykład spodziewał, że gawron to kruk, a kruk […]

Proza życia: poniedziałek, piąta rano. Budzik wyje, a moja pierwsza świadoma myśl, nieodmiennie, jak każdego roboczego dnia, brzmi: i tak, kurwa, do zajebania. Do końca usranego życia. No dobra, do emerytury, ale to mi jakoś humoru nie poprawia. No właśnie, budzik. No nic, trzeba sięgnąć, wymacać przyciski i wdusić właściwy. Zapewne byłoby bardziej dramatycznie, gdybym jednym zdecydowanym ciosem pięści rozbił obudowę i zmiażdżył bebechy mego porannego […]

Jest piękna urodą nocy. Drobną, porcelanową twarz okala burza kruczoczarnych loków, długie rzęsy skrywają lodowy błękit oczu, a srebrzysta sukienka podkreśla kobiece kształty i mlecznobiałą skórę, przez którą prześwitują niebieskie żyłki. Jest tak doskonała, że nie ma prawa istnieć. Bogini księżycowego światła. Leży bez ruchu, pogrążona we śnie, z którego nie ma przebudzenia. Dokoła jej głowy ktoś rozsypał płatki kwiatów, a w złożone na piersiach dłonie wsunął bukiet z lilii. […]