Shogun czyli Chamberlain vs Jarvis

[Q]

Książki są... ciężkie w odbiorze, tak to ujmijmy.

Miałem wrażenie, że to taki Tad Williams-bis, bez jego subtelności i momentów liryzmu. I zastanawiałem się, gdzie się podział Martin z etapu "Tysiąca Światów".

[jaynova]

Tad Williams

Ciężki klasyk, bardzo ciężki. :(

Sam Shogun jako książka też zresztą do najlżejszych nie należy i początkującym czytelnikom wahałbym się polecać.

[Q]

Tad Williams

Ciężki klasyk, bardzo ciężki. :(

Ale z czasem wciąga, gdzieś tak, jak przebrnąć przez połowę pierwszego tomu...

[jaynova]

Najpierw trzeba przebrnąć..., a pewne rozwiązania fabularne są tak sztampowe, że aż mdli.

[Q]

Ale coraz bardziej urzekający z czasem - z braku lepszego słowa - liryzm trafia się od początku.

[jaynova]

Cóż, dla mnie nie tak znowu rzadki przypadek ksiązki, o której się wie, że powinna się podobać, a męczy i wkurza jednocześnie.

Kilka pozycji z kanonu Sapkowskiego mnie tak tarmosiło w trakcie czytania.

[Q]

Cóż, dla mnie nie tak znowu rzadki przypadek ksiązki, o której się wie, że powinna się podobać, a męczy i wkurza jednocześnie.

Mnie i męczyła, i się podobała, jednocześnie.

Kilka pozycji z kanonu Sapkowskiego mnie tak tarmosiło w trakcie czytania.

Które jeszcze? ;)

[jaynova]

Kilka, lecz nie wszystkie, przykłady:

John Crowley, Małe, duże - podczas czytania tej ksiązki miałem wrażenie, że przydałaby się dawka czegoś z Jamajki na wyluzowanie ;) Potwornie męcząca, przeciągnięta.

Jonathan Carroll, Kraina Chichów- nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Do bólu przeciętna IMHO.

Elizabeth A. Lynn, cykl Kroniki Tornor - zupełna pomyłka, nic oryginalnego ani porywającego. Nudy, po prostu.

Mark Helprin, Zimowa opowieść - przykład sztandarowy. Książka do czytania w trakcie leżenia w szpitalu, z połamanymi nogami. I tak nie możesz wstać, ale możesz sobie odłożyć książkę w każdej chwili i wrócić do niej później.

[Q]

John Crowley, Małe, duże - podczas czytania tej ksiązki miałem wrażenie, że przydałaby się dawka czegoś z Jamajki na wyluzowanie ;) Potwornie męcząca, przeciągnięta.

Ciężkawe, ale jakoś lubię. Może dlatego, że lubię ciężkawe ;). (Ale to właśnie bym uznał za przykład prozy szpitalnej wedle Twojej powyższej definicji ;).)

Jonathan Carroll, Kraina Chichów- nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Do bólu przeciętna IMHO.

Tu chyba Mistrz Lem za dobrą opinię o tej powieści odpowiada. Zdaje się, że tamtejsza zabawa determinizmem Mu się spodobała. Ale - z całym do Mistrza szacunkiem - też sądzę, że sam ten motyw całości dostatecznie w górę nie ciągnie, choć pomysł oryginalny. I wątek romansowy bohaterów też fajny, zanim na dobre fantastyka wkracza.

[jaynova]

Może dlatego, że lubię ciężkawe ;)

Kobiety też? ;)

choć pomysł oryginalny. I wątek romansowy bohaterów też fajny, zanim na dobre fantastyka wkracza.

Taka trochę miejska opowieść o niczym.

[Q]

Kobiety też? ;)

Z dwojga złego wolę od zbyt szkieletowatych. Ale tu w pewnych granicach. Książki mogą za to być ciężkie do woli. (Zbyt lekka literatura przypomina, jak wiadomo, naczynie nocne.)

Taka trochę miejska opowieść o niczym.

Trochę tak, jak bodaj cały Carroll, poza "Głosem naszego cienia" (który przypadł mi do gustu

choć wizja świata, a minimum postrzegania go przez bohatera, bardziej fantasmagoryczna, niż u Lovecrafta z Grabińskim do kupy

, a może właśnie dlatego...).

[jaynova]

Trochę tak, jak bodaj cały Carroll,

Jest jeszcze na liście Sapkowskiego trylogia tegoż Carrolla - Kości Księżyca, ale nie znam w ogóle.

[Q]

Chyba czytałem, ale nic nie pamiętam...

[jaynova]

Mam ambitny zamiar zacząć rozpracowywać kanon Sapkowskiego od nowa, zaczynając od pozycji z którymi do tej pory nie miałem styczności.
A na początek Ziemiomorze i Amber.

[Q]

Cóż Cię przed tym powstrzymuje? ;)