Adam Cebula	Literatura
	strona 16

Mistrz egzorcyzmów

Opowiadanie to powstało dzięki dyskusjom, które toczyłem z Packiem o tym, jaką rolę pełnią w naszym życiu i w rozwoju cywilizacji religie, przesądy i głupota.

Myślę, że gdyby je doczytał do końca, usłyszałbym jego radosny chichot. A może wcale mi się nie zdawało, że stał za moimi plecami i podszeptywał kolejne akapity?

Na salę wszedł mnich. Chudy, wysoki. Twarz miał czarną, przypominającą czerstwy, razowy chleb. Odziany był w habit, który wiele lat temu pewnie był brązowy, dziś nieokreślonego ciemnego koloru, pokryty łatami, wyraźnie pojaśniały od słońca na ramionach. Mnich podpierał się kawałem drewnianego drąga, a spod siermiężnej szaty przy każdym kroku wystawały najprawdziwsze drewniaki. Te, w zetknięciu marmurowymi, błyszczącymi i gładkimi jak lustra płytami podłogi, klekotały niepokojąco. Mnich obrzucił niechętnym spojrzeniem towarzystwo w koronkach, atłasach, jedwabiach, błyszczące złotymi lamowaniami, ściągające wzrok karmazynami, podzwaniające orderami, i z rezygnacją na twarzy wypowiedział jakieś pozdrowienie. Potem zastygł, podparty swoją gałęzią, najwyraźniej czekając, co dalej, bo sam w tym pałacowym otoczeniu nie był w stanie wymyślić żadnego powodu do przebywania tu i teraz. Kilka twarzy ciekawie zwróciło się ku niemu, kilka wręcz przeciwnie. Był to ktoś, mimo podłego ubioru, najwyraźniej i znany, i znaczny. Zrobiło się ciszej. Prowincjał trącił biskupa.

– To jest ojciec Ubzym. Sprowadziłem go, by umocnił naszą wiarę. Ostatnio częściej, przyzna Eminencja, słyszymy o różnych kacerzach, braciach kalwinach czy arianistach. Ojciec Ubzym jest nieugiętym dla wszelkiego rodzaju odstępstw, surowy dla innych, ale i dla siebie...

– No tak... Zdaje się, że kąpieli zażywa raz koło Wielkiej Nocy?

– Ależ... wobec zalet umysłu...

– Rozumiem...

– Nieugięty w dysputach. Największą jego zaletą jest stałość umysłu dla naszego Kościoła. Spotykał się z różnymi kacerzami i publicznie potykał na słowa. Nigdy nie wyszli z tego z podniesioną głową, Ubzym zawsze wszystkich pokonywał. Nigdy nie dał się zwieść żadnym podstępom, jego serce nigdy nie pobłądziło i zawsze płonęło jasnym płomieniem wiary...

– I powiadasz, ojcze prowincjale, że jest nam niezbędny?

– A Jego Eminencja ma wątpliwości?

– Zasięgam rady!

– Jest niezbędny!

– No... To znajdziemy dla niego jakieś zajęcie – zgodził się biskup bez widocznego entuzjazmu.

W chwilę później udał się do małego pokoiku. Zamknął drzwi na zasuwę i podszedł do stołu, przy którym czekała zakapturzona postać.

– I cóż powiesz, Dionizy, na nasz nowy nabytek?

– Ha, zboże obrodziło, obfitość i myszy, i boćków.

– Bociek to czy mysz, czy może jeszcze inny jaki stwór?

– Bociek... lub mysz. Czas pokaże. Obawiam się... że i to, i to. Mogą być kłopoty. To uparty, nieprzejednany człek. Sam nie wiem, czy tak prawy, czy...

– Rozumiem – dokończył Jego Eminencja biskup.

– Radziłbym... Gdyby sprawy zaszły zbyt daleko... A może zawczasu?

– Nie, Dionizy. Nie martwmy się. Miejmy nadzieję, że nie zajdą.

– Słuchałem rozmów z nim. Nikomu nigdy nie przyznaje racji, swoich jest pewien, nie dopuszcza żadnej myśli do siebie. Ma głowę jak żeliwny garnek. Nic do niej wchodzi ani nie wychodzi. Wierzy tylko w to, co w niej powstanie. Wszędzie wietrzy zdradę, demony, diabła, ciągle odprawia egzorcyzmy...

– Egzorcyzmy, powiadasz? No cóż, powiadają, że na każdego demona znajdzie się święty mąż, który go pokona. Nie sądzisz, że byłoby zabawne, gdyby okazało się, że jest i odwrotnie? Dajmy szansę opatrzności...

***

Jakiś mężczyzna chwycił ją za rękę. Spojrzała. Nie wyglądał na obwiesia, dostatnio ubrany, obgolony, niebrudny. Patrzył na nią przenikliwie.

– Grzeszysz – powiedział.

– Co? – zdumiała się.

– Grzeszysz!

– Precz! – Odpędziła się od natręta.

– Grzeszysz, kusisz mężczyzn, wyznaj swoje winy, bo twoja dusza grzęźnie w mule piekła.

– Coś ty obłąkany? – Mężczyzna cofnął się. Pokiwał głową jakby z rezygnacją.

– Wyznasz swoje winy. Mamy sposoby. Wyznasz wszystkie!

***

Dziekan redymptów słuchał biadań proboszcza bez większego zainteresowania. Diabeł... Na diabła zawsze skutkuje święcona woda. Czarownice? Wszędzie są czarownice. Już on by sobie poradził! Stanowczości brak! W pewnym momencie jednak zastrzygł uszami. W opowieści pojawiło się bowiem coś szczególnego, padło imię Poświst. Szatan, zbójnik, czarnoksiężnik? O tym człowieku opowiadano w wielu krajach. Wszędzie ze zgrozą, z obrzydzeniem, przerażeniem. Poświst zawracał w głowach ludziom prostym. Opowiadano sobie cuda o jego lekach. Za nic prostaczkowie mieli ostrzeżenia głoszone z ambon, że kto przyjmuje mikstury z szatańskich rąk, traci duszę, że lepiej życie poświęcić niż dać się uleczyć z mocą piekła. Za nic mieli też ostrzeżenia, że owe leki zwyczajnie nikogo nie leczą, że są oszustwem. Poświst tymczasem krążył, pojawiał się, znikał, mylił pogonie i dokonywał nowych zbrodni. Powszechnie wiedziano, że to on podesłał wschodnich robotników, którzy mieli budować Dolny Most. Ci nie znali się na tutejszym rzemiośle i materiałach, przez co doszło do zawalenia się całego przęsła, które pogrzebało pod sobą i owych robotników, i jeszcze trzydziestu ludzi. Powiadano, że zatruwał studnie, że porywał dzieci. Chudy od postów jak szczapa dziekan Ubzym, zawsze tyleż surowy co powściągliwy w swych sądach, nie dawał tym wieściom do końca wiary. Wierzył raczej w to, co było opisane. A tego wystarczyło, by Pośwista uznać za jednego z najniebezpieczniejszych duchów tego świata. Choćby powstrzymanie pościgu za trucicielami z Osyno. Przedstawił się dwunastu strażnikom, stojąc na moście z pistoletami w ręku. I nie przepuścił ich mimo, że mieli pismo do biskupa. Na skutek zwłoki, po mordercach wszelki ślad zaginął. Dziekan na wspomnienie bezczelności owego postępku aż się zatrząsł. Jednak nie odezwał się ani słowem. Ileż to innej niegodziwości na tym świecie! Na południu ciemny lud wracał do pogańskich obyczajów, na skutek czego ludzie życie tracili. Zło krążyło po świecie, uderzało z coraz to innej strony, a czasem od środka. Dziekan spojrzał na siedzącego przy stole ojca Orione. Informacje się potwierdziły. Bardzo go lubił, ale niewielka buteleczka, którą znaleziono w poczcie do czcigodnego duchownego, na co dzień grzebiącego się w starych papierzyskach, wyjaśniała dokumentnie, za jaką przyczyną ten otrzymywał wciąż kosztowne dzieła sztuki.

Zawartość szkła była częścią trucizny. Sama w sobie nieszkodliwa, ale do niczego innego się nie nadawała. Orione, gorliwie kopiąc w starych księgach, wynalazł w nich przepisy na coś, co wśród bliźnich zawsze miało wielkie wzięcie: zgładzenie persony z powodów jakichś niewygodnej, tak by wyglądało na naturalną śmierć.

Ubzym nie wątpił, że świątobliwy mędrzec nawet nie czuł wyrzutów sumienia.

Cóż, rzecz niby nie leżała w zakresie jego obowiązków, ale przecież wchodząc w posiadanie takiej wiedzy, nie mógł nie zrobić z niej użytku i nie powiadomić stosownych władz. Przykre zdarzenia, jakie miały nastąpić, były już przesądzone.

***

Z kompletnych ciemności wyłonił się pochód. Czterech ludzi w płaszczach wlekło mnicha, dwu szło przodem, pilnie rozglądając się, czy nie nadciągną jacyś gapie, zawsze gotowi narobić kłopotu. Ale o tej porze wszyscy już spali. Słychać było tylko ujadanie dalekiego psa. Przebyli podwórze domu i dotarli do bramy, za którą na ulicy czekała więzienna karoca. Pilnujący jej mężczyźni sprawnie otwarli drzwi. Pierwszy z dwu strzegących spokoju stróżów prawa skinął głową

– Mamy gagatka – potwierdził prawie szeptem. Ze środka wyskoczyło jeszcze dwu w czarnych płaszczach.

– Ładnie to tak postępować ze starszym człowiekiem – odezwał się ktoś, kto wyszedł z czarnego podcienia. Prefekt policji najpierw cicho syknął „Brać go!” – a potem dopiero pomyślał, że skoro tak bezczelnie wyłazi, to pewnie nie jest sam. W pół zdrowaśki szybko zmówionej wiedział już, że tamten jest sam. Dziewięciu poturbowanych strażników, próbujących się podnieść z bruku, i ostrze pod szyją naczelnika policji wprawdzie temu przeczyło, bo jakże jeden człowiek czegoś takiego mógłby dokonać, ale nikogo, kto towarzyszyłby napastnikowi, prefekt nie dostrzegł.

Obcy miał bardzo ostry pałasz lub szpadę, nieważne co, dość że umieszczone umiejętnie, świdrował swymi oczami, jakby decydował się, czy pchnąć, czy zostawić życiem.

– Czego chcesz, panie?

– Pytałem o coś...

Policjant wytężył swój umysł do bólu. Że co? Że aresztowali mnicha?

– Panie, z polecenia Jego Eminencji biskupa...

– Nie interesuje mnie z czyjego polecenia. Ale czy to ładnie tak wlec człowieka starszego od ciebie, tak na oko ze dwa razy...

Ostrze zrobiło dziurkę w skórze pod szyją. Prefekt uświadomił sobie, że przypadkowy ruch i przebije tę pulsującą żyłę, której już potem żaden medyk połatać nie potrafi.

– Nieładnie, panie – jęknął.

– Też tak myślę. A jak nieładnie, to co?

– Trzeba go wypuścić...

– To się rozumie samo przez się. Ale co jeszcze winien młodszy, gdy uchybi starszemu?

– Nie wiem... Przeprosić?

Straszny nieznajomy uśmiechnął się i pokiwał głową. Prefekt zobaczył, że chowa swoją broń. Pomyślał o pistolecie pod płaszczem, ale spojrzawszy na swych poturbowanych podwładnych, zrezygnował. Oni też mieli pistolety i sztylety i byli zabijakami, jakich strach spotkać. Nie, z tym fechtmistrzem, nie miał najmniejszych szans. Pokornie ruszył w kierunku zbierającego się z ziemi mnicha.

***

Ubzym słuchał relacji z ponurą miną. Truciciel się wymknął, to... drobiazg. Ale że ktoś ośmiela się przeciwstawiać woli biskupa! Po namyśle przyznał, że po prawdzie chodzi o jego, Ubzyma, wolę, ale w świetle prawa był to zamach na władzę biskupa, ba, na porządek prawny w ogóle, na radę miejską, burmistrza i wszystkich!

– Łżą psy – powiedział właśnie burmistrz. – Wzięli sowitą zapłatę i nam teraz bajki opowiadają.

– Nie, to był Poświst – powiedział Ubzym, ściskając pięści z wściekłością.

***

Biskup bawił się kielichem z winem. Jak zwykle dawał do zrozumienia, że daleko jest od spraw, które mu przedstawiano.

– Czarnoksiężnik, powiadacie, ojcze? Nie wierzę w czarnoksiężników. Zręczny iluzjonista, bardzo zdolny mechanik. Tyle. Powiadasz, że raził piorunem? A cóż w tym czarnoksięskiego? Coś ci pokażę. – Popchnął Ubzyma do sąsiedniego pokoju. Na stole stała jakaś dziwna maszyneria z korbą, pachniało z lekka piekłem, czyli siarką. Biskup pokręcił, potem złapał za rękę dziekana i przysunął do czegoś. Ubzym usłyszał trzask i jednocześnie poczuł dziwne ukłucie czy uderzenie w rękę.

– No widzisz, piorun w miniaturze.

Dziekan przeżegnał się, przestraszony. Biskup roześmiał się w głos.

– Nie, tu diabła nie ma! – Spojrzał poważniej na swego rozmówcę. – Dobrze, lepiej sobie jedź, bo widzę, że za chwilę mnie zaczniesz egzorcyzmować. Tylko pamiętaj o jednym: wszelki gwałt jest obcy kościołowi. Kościół kieruje się miłością. A cokolwiek uczynisz jako kapłan, nie będzie obojętne dla kościoła. I że władze z tego świata, nader chętnie sięgają po blask władzy niebieskiej. Nader chętnie i z niepowetowanymi szkodami dla bożej owczarni.

***

Biskup przeglądał papiery przy biurku. Inna osoba by tego nie dostrzegła, był swobodny i jak zwykle zdawał się niezwykle zdystansowany. Postronny uległby złudzeniu, że nic Jego Ekscelencji nie interesuje w listach, raportach i rachunkach, że myślami jest raczej przy swoich poetach i malarzach, lecz sekretarz dostrzegł, że jeden papier powraca w biskupie ręce.

– Czy może jakiś problem... ma Jego Eminencja?

– Może rzeczywiście... problem. Możesz zawołać ojca Dionizego? Chciałbym wyjaśnić jedną sprawę, związaną z wyjazdem ojca Ubzyma na północ.

Sekretarz spojrzał uważnie. Pora była późna. Wyszedł z pokoju i zawołał służącego. Tamten przywołał zaspanego chłopaka na posyłki. Nie minęła godzina, jak Dionizy, który pełnił rolę swoistego wywiadu, mnich do specjalnych poruczeń, zjawił się w gabinecie przytomny jak zwykle, choć przecie wyrwany z łóżka .

– Chciałbym wiedzieć, gdzie pojechał ten Korpacz. – Biskup patrzył wymownie w oczy zakonnika.

– Kto to jest?

– Taki niby Szkot, niby Hiszpan... Nakłuwacz czarownic, słyszałeś o nim?

Dionizy się skrzywił.

– A jeśli... pojechał za Ubzymem...

– To nic... To znaczy... Słuchaj... Czy ten Orione, coś... Wiesz, nam wystarczy choroba, nie musimy od razu... Może zostały jakieś kontakty po nim?

– Myślę, że nic.

Na chwilę zaległa kłopotliwa cisza.

– Chyba musimy czekać – stwierdził biskup.

– To znaczy, ja...?

– Ty nic nie rób.

Dionizy wstał i pokręcił głową. Trudno powiedzieć, czy na znak zrozumienia trudnej sytuacji, czy też dla tego, że był odmiennego zdania.

***

Ubzym musiał przyznać, że opowieści o tym, że klimat w pobliżu Srebrnych Gór jest surowszy, nie były jednak przesadzone. Zimno dawało mu się we znaki. Jadło było podlejsze, ludzie zamknięci w sobie i biedniejsi. Jadąc w te strony, ze zdziwieniem obserwował całe połacie ugorów. Początkowo przypisywał to lenistwu tutejszego ludu, lecz teraz przyznawał powoli, że z powodu ciężkich zim, późnej wiosny i chłodnego lata, ziemia nie mogła urodzić za wiele, zaś nawet ta odrobina plonów potrzebowała niewspółmiernej pracy. Do tego zwyczajnie brakowało rąk.

Widział nędzne snopki, kopki chudego siana. Bieda wynikała z zimna, skalistej, pełnej głazów nieprzyjaznej wszelkim narzędziom ziemi. Ludzie sprawiali wrażenie nieufnych. Widział te domostwa, budowane z kamieni, każde jak mała forteca z podwórkiem w środku, postawione w czworokąt. Izba i komora, w jednym skrzydle, w pozostałych dwu obora i stodoła. Przykrywała je mokra, pokryta mchem strzecha, czasami gonty równie mokre z zielonymi płatami trawy. Podobno nie sposób było to coś podpalić, lecz także żyć pod takim dachem ledwo się dawało. Czworokąt zamykał mur z wąską bramą, tak, że całość mogła wytrzymać kilkunastu zbrojnych. Ubzym przyznawał w duchu, że ludzie którzy tu żyli, musieli być i bardzo twardzi, i odważni. Czasami zdarzały się napady zbójców, czasami niezwykle gwałtowne powodzie z obrywami całych stoków, wreszcie w czasie zwyczajnej zimy można było zamarznąć, gdy się pobłądziło w drodze do domu.

Było coś w tych ludziach i tej okolicy niechrześcijańskiego. Legenda mówiła o niezwykle wysokiej górze, która znajdowała się jeszcze gdzieś dalej na północy, na którą zlatywały się czarownice. Ubzym nie bardzo wierzył. Miał zamiar rzecz ostrożnie sprawdzić. Korpacz miał inne podejście do tej sprawy. Chciał wziąć kilka dziewek na badanie. Był pewien, że łażąc choćby po ulicy miasta poznaje te, które mają cokolwiek z diabłem wspólnego i że odpowiednio potraktowane wyznają, jak się sprawy z ową górą mają. Ubzym jednak zakazał mu robienia czegokolwiek. Nie... żadnych badań, dopóki nie będzie ku temu poważnego powodu. Miał inne zdanie na temat swej i kościoła misji, niż biskup, ale nie zamierzał czynić rebelii. Instrukcja była jasna. Cokolwiek uczyni, będzie przypisane nie jemu, ale majestatowi owczarni bożej. Chwilowo wszczynanie jakichkolwiek gwałtownych kroków mogło się źle skończyć dla całej misji. Ubzym chciał bowiem wiedzieć. Spraw do wyjaśnienia miał co najmniej kilka. Po pierwsze, czy rzeczywiście Orione pojawił się w tej okolicy. Po drugie, czy Poświst tu gdzieś naprawdę urzęduje, czy opowieści proboszcza mają w sobie choćby ziarno prawdy. Po trzecie, jeśli jest tu gdzieś kwatera tego łotra, to gdzie? A najważniejsze: kim on jest, diabłem czarnoksiężnikiem, zwykłym oszustem? Chciał zrozumieć, co było przyczyną jego siły, jakim sposobom zawdzięczał nie tylko swą bezkarność, ale jeszcze niezwykły wpływ na ludzi?

Ubzym, wspominając swe rozmowy z Orione, odnajdywał w nich oznaki odchodzenia od pryncypialności. Coś się z ojcem niedobrego działo. Milkł naraz, gdy inni ojcowie z ogniem rozprawiali o szatańskich sprawkach, zajmował się za wiele próżnymi dobrami świata przemijającego. Czyżby Poświst jakoś przeciągnął na swoją stronę bogobojnego męża? Jak, jakimi sztuczkami? Ubzym odkrywał w sobie próżność, chęć zmierzenia się tym złem wcielonym choćby na dyspucie, ale ta próżność miała solidne uzasadnienie: aby walczyć ze złem, trzeba znać jego sposoby.

***

Dwa zdarzenia pozornie nie miały ze sobą większego związku. Pierwsze było nieznaczne, prawie niezauważalne. Chudy, wysoki mnich zapytał o coś świniopasa pod oberżą. Potem dał mu miedziaka i poszedł swoją drogą.

Drugie zdarzenie wywołało poruszenie w całym mieści i okolicach. Oddział żołdaków i miejskich strażników łapał w okolicy czarownice. Kobiety ładowano na okratowany wóz i wieziono do więzienia. Tego już nie sposób było nie zauważyć, krzyki, lamenty, przekleństwa zdawały się odbijać od nieboskłonu. To, co się działo potem, przeszło ludzkie pojęcie.

***

Drobna, złotowłosa dziewczyna nie mogła uwierzyć, że ten człowiek, który przed chwilą mamrotał pacierze, mówi jej takie rzeczy.

– Unieś spódnicę i zrób siku. Tu. – Pokazywał szklaną butelkę. Chwilę próbowała dyskutować, lecz mężczyzna złapał za szatę i bez ceremonii pociągnął, złapała go za ręce, wtedy ku jej zgrozie rozpustnikowi na pomoc ruszył mnich.

– Świnie, wieprze, bezwstydnicy, niech was piekło pochłonie! – klęła ich, pluła, ale wszelka obrona była niemożliwa. Mnich chwycił ją za ręce, ten, co mamrotał pacierze, obdzierał z ubrania. Robili, co chcieli, ugniatali w intymnych miejscach.

– Nietknięta jeszcze przez człowieka

– To znaczy, kalamy niewinność? – pytał mnich.

– Nie, ojcze. – Ten z butelką pokręcił głową i ugniatał ją dalej. – Szatan ma sposoby, żeby wniknąć w ciało, nie pozostawiając śladów. Zaraz to sprawdzę.

– Ratunku! Ratunku! – zawołała chyba do niebios, aż się odbiło od skalnego sklepienia.

– Córko, nie wzywaj pomocy, jesteś w rękach prawa i kościoła, jeśli... – zaczął przemawiać mnich i nagle zamilkł. Żelazna krata piwnicy gwałtownie się otwarła i do środka wpadł dowódca straży więziennej, ogromny drab. Za nim wsunął się kocim ruchem ktoś mniejszy w czarnym płaszczu. Zdawało się, że trzyma tego pierwszego na wędce. Wielki drab ze strachem patrzył na tego mniejszego. Mnich się poderwał gwałtownie.

– Prowadzimy badanie, nie wolno... – Zamilkł.

– A... badanie. Ładnie się zabawiacie... U nas to się inaczej nazywa. – Chwilę lustrował salę. – Ty. – Wskazał końcem szpady czy pałasza na dowódcę. Drab skurczył się prawie z przestrachu.

– Zrób to, o czym przed chwilą marzyłeś... – polecił ten w czarnym płaszczu.

– Nie wiem, panie...

– Widzisz tego. – Kiwnął na człowieka z butelką. – Nakłuwacz czarownic. Prawda? – Urzędnik z butelką cofnął się w głąb piwnicy .

– Działam z woli najjaśniejszego...

– No, no, ty działaj sobie, a ty przed chwilą chciałeś mu przecież skręcić kark, prawda?

– Tak, panie, mi się wypsnęło...

– Jestem urzędnikiem i strzeże mnie ... – wrzasnął Korpacz, przerażony, i zamilkł, widząc, że bynajmniej nikogo nie obchodzi, kim jest i w czyim imieniu działa.

– Ja myślę, że szczerze chciałeś mu skręcić kark, każdy mężczyzna, który ma odrobinę godności, zrobiłby to takiej kanalii, prawda? Zrób to albo coś innego, co sprawi zadośćuczynienie za krzywdy, jakie uczynił. Inaczej uznam, żeś niegodzien, by nosić broń i żyć...

Dowódca spojrzał na osobnika ze szpadą. Chwilę się namyślał i naraz zdecydowanie ruszył w kierunku Korpacza.

– Ja ci rozkazuję, nie ten... Mnie masz słu... – Mnich zagrodził mu drogę, lecz trafiony w podbródek tylko wywinął kozła. Korpacz z rozpaczą zagonionego w kąt szczura złapał za stołek i nadstawił w kierunku napastnika.

***

Jeździec niespiesznie mijał bramy miasta. Za jego koniem, którego piękność można było dostrzec nawet zapadających ciemnościach, podążała zwykła szkapa. Związany i przerzucony przez nią jeniec stracił resztki nadziei. Jeśli straży miejskich nie zainteresował ten niecodzienny widok, wszak raczej z miasta nikt nie wywoził jego obywateli w ten sposób, to zaiste władza napastnika była piekielna. Zaczął mamrotać zdrowaśki za swą duszę i choć nigdy się nie ugiął, teraz zaczynał żałować swej wyprawy w ten północny kraj. Z wysiłkiem podniósł głowę i zobaczył majaczące jeszcze całkiem blisko mury. Stający na nich strażnik musiał ich widzieć. Chciał zawołać pomocy, ale poprzez knebel wydobył z siebie tylko cichy jęk.

***

Ubzym usłyszał, że ktoś wchodzi do izby.

– No i jak się czujesz, ojcze, po podróży? – Mnich szarpnął ze wściekłością więzy.

– Powiedz swoje imię, szatanie! – prychnął wściekle, aż zasłona, którą miał naciągniętą na twarzy, zafalowała.

– Widzę, że dobrze. Czy jak ściągnę ci worek ze łba, będziesz pluł?

Ubzym chciał obiecać, że będzie. Jednak ciekawość wzięła w nim górę. Jeśli miał się potykać z szatanami, to lepiej było zobaczyć ich oblicza.

– Nie będę.

Ktoś chwycił za krzesło, na którym siedział, i najpewniej je przekręcił.

– Wybacz – powiedział – ale ci nie wierzę, więc gdybyś chciał pluć, obróciłem cię do ściany.

Zasłona pofrunęła do góry. Światło oślepiło Ubzyma, ale nie na długo. Po chwili widział wyraźnie przed sobą bieloną ścianę. Podniósł głowę. Był w jakiejś chłopskiej, ubogiej chałupie, świadczyła o tym powała, wisząca nad nim nieprzyzwoicie nisko Był pewien, że gdyby wstał, mógłby sięgnąć do niej głową. Szatan podszedł z tyłu i podsunął mu pod nos kubek.

– Pij, woda z winem.

Mnich bał się szatańskich napojów, ale w końcu musiał coś wypić. Miał ogromne pragnienie. Kiedy płyn dotknął warg, zaczął przełykać ogromnymi haustami.

– No, jest dobrze. – Mnich obrócił głowę, jak mógł najmocniej do tyłu i spojrzał w twarz dręczyciela. To był ten sam człowiek, który wtargnął do miejskiego więzienia. Okrywała go czarno-siwa broda. Ten same świdrujące kocie ślepa i bezczelny uśmiech. Mnich widział portrety korsarzy, porywacz byłby znakomitym modelem dla malarza, gdyby chciał namalować morskiego rozbójnika.

– Jeśli obiecasz, że się będziesz zachowywał przyzwoicie, to rozwiążę ci ręce.

– Obiecuję – powiedział Ubzym, choć nie wiedział, co to znaczy przyzwoicie. Szatan podszedł do krzesła i uwolnił go jednym cięciem. Mnich mógł wyprostować ręce. Wstał. Faktycznie powała znajdowała się ledwie kilka palców nad jego głową. Rozejrzał się po izbie. Była niewielka, znajdował się w niej jeszcze stół, łóżko i, oprócz tego, do którego był przywiązany, drugie masywne krzesło. Na stole dwa kubki i gąsior. Jego dręczyciel siedział obok i patrzył z niejakim rozbawieniem.

– Jakie jest twoje imię, szatanie!

– Poświst. Szukałeś mnie, to i masz.

– Czego chcesz?

– Ciekawe, prawda? Bo czego ty chciałeś, to wiemy. Zabić mnie, prawda?

– Szatana nie można zabić...

– To jakoś unicestwić... Nie, nie, chciałeś mnie zabić. Niczego innego nie potrafiłeś sobie wyobrazić. A czego ja mogę chcieć?

– Zgubić moją duszę. To stokroć gorsze!

– To się jeszcze okaże – powiedział Poświst. Wstał i wyszedł. Mnich został sam. Chwilę rozmyślał, co zrobić. Jeden rzut oka na drzwi przekonał go, że właściciel chałupy, przewidział iż więźniowie mogli chcieć je forsować. Podszedł do okienka. Ku swemu zaskoczeniu, zdołał je otworzyć. Zobaczył, że widać przez nie rozległą łąkę, gdzieś w dali pasła się koza, rosłą kępa drzew. Wolność była tuż tuż... Chwycił rękami za oprawę okienka i podciągnął się. Było wąsko. Nawet jak dla chudego mnicha.. Szarpnął się mocniej. Poczuł, że nogi mu dyndają w powietrzu. Zaczął wykonywać wężowe ruchy. Część siebie już przewlekł, choć czuł, że najtrudniejsze jeszcze przed nim. Szamotał się już kilka zdrowasiek gdy naraz usłyszał za sobą głos Pośwista:

– Może jednak łatwiej przez drzwi, czemu nie próbowałeś?

Chwilę trwała droga odwrotna, wcale nie łatwiejsza. W końcu Ubzym, zziajany i lekko poturbowany, klapnął na krzesło. Drzwi były otwarte. Szatańskie podstępy...

– Masz, jedz i pij. – Poświst pokazał na stół, na którym oprócz gąsiora pojawiła się misa i bochen chleba.

– Drzwi masz otwarte. Nie pchaj się po raz drugi w okno.

– Nie boisz się, że ci umknę?! – Ubzym był naprawdę zdumiony.

– A dlaczego ja mam się obawiać? – odpowiedział pytaniem Poświst.

– Więzisz mnie. Więc jak odejdę, pokrzyżuję ci plany...

– Nie.

– Co więcej, sprowadzę tu wojsko.

– Nikogo, mnichu, nie sprowadzisz, nie znasz okolicy, daleko nie zajdziesz.

– Popytam ludzi, zaalarmuję, że szatan się tu sprowadził... – przerwał, bo Poświst roześmiał się w głos.

– Ludzi, powiadasz?

– Prosty lud, który kocha Boga i Kościół, zawsze chętny stanąć w ich obronie. Niechybnie udzielą mi pomocy... Okażą mi miłość i szacunek, jako przedstawicielowi porządku niebieskiego...

– A nie interesuje cię, co się stało z Korpaczem, z tym miłośnikiem kobiet, któren też ponoć w imię Boga i porządku działał? – wtrącił się Poświst. Ubzym zamilkł, bo faktycznie, rzecz była istotna.

– Dowódca straży wrzucił go do lochu z kobietami. Sądziłem, że rozerwą go na strzępy... ale wiesz co, ojcze? One urwały mu jeden kawałek. Taki, o którym w przyzwoitym towarzystwie nie godzi się rozmawiać. A potem rozbiły bramę, nikt ich nie zatrzymywał i wróciły do swych domów. Korpacz też wydostał się z więzienia. Co prawda ciut rozerwany, ale zdołał wybiec na ulicę. Najwyraźniej biegał dość długo, stukając od bramy do bramy i żebrząc pomocy. Oficjalnie mówi się, że z rany naszła go paskudna gorączka. Widziałem trupa i moim zdaniem to nie gorączka, ale zdzielenie kamieniem po głowie. Najwyraźniej lud go nie kochał...

– Miłość krętymi ścieżkami chodzi, lud czasami nie potrafi rozpoznać swych gorących uczuć i wyraża je nazbyt gwałtownie – powiedział Ubzym, który zwyczajny był słownym potyczkom. Poświst jednak zamiast docenić erystyczny kunszt, prychnął mu kolejny raz śmiechem w nos.

– Mamusia powinna ci to powiedzieć, że zazwyczaj nie tak okazuje się miłość. Zazwyczaj ten, kto wali cię kamieniem w głowę, nienawidzi. Nikt ci tego nie wytłumaczył? Ja ci powiem: jak kocha, to głaszcze, a jak wali i to jeszcze tak, żeby zabić, to w tych okolicach mówi się, że nienawidzi. U was tam, na południu, albo w klasztornych krużgankach być może walenie po głowie kamieniem zwiecie miłością, ale żebyśmy się porozumieli, mów na to nienawiść. Bo tak naprawdę chodzi o to, czy uciekać, czy można podejść i oczekiwać pomocy. Rozumiesz? To taka najprostsza wiedza istot żywych rozpoznać wroga lub przyjaciela. Kaczka na przykład na widok myśliwego z fuzją ucieka. U niej wróg się nazywa jakoś kwaa, kwaa! Ojcze, gdy idziesz w lud, nie w klasztorne krużganki, język służy nie zwodzeniu tych, co na dysputy chodzą, ale na przykład ostrzeżeniu, że nadchodzi niebezpieczeństwo. Używaj tych samych słów, co inni, bo inaczej powiesz, że ktoś mnie kocha, gdy w rzeczywistości chce kamieniem łeb rozwalić i mnie zgubisz. Rozumiesz? Mnich spojrzał na Pośwista, jak na prostaka. Na wszelki wypadek jednak milczał.

– Otóż powiem ci coś, co powinieneś sam zrozumieć – podjął tamten. – Już pierwszego dnia gdyście kobiety zaczęli odbierać mężom, dzieciom matki i matkom córki, chłopi po wsiach zaczęli szumieć. Trzeciego dnia, gdy włamałem się do więzienia, bunt wisiał na włosku. Chyba nawet burmistrz oczy zamknął na te tłumy czerni, co się z widłami pchały przez bramy. Myślę, że jeszcze chwila, a zaznałbyś tej miłości ludu.

– Nie powiesz chyba, żeś mnie ocalił?! – Mnich aż zatrząsł się z gniewu.

– No cóż... Tego nie wie nikt. Pewnie się setnie mylę, ale chodź... – Poświst pociągnął Ubzyma za rękaw. Wyprowadził go z izby do sieni, potem na podwórze, aż wreszcie na łąkę, którą mnich widział przez okienko.

– Ta ścieżka prowadzi do wsi, z niej trafisz na gościniec do miasta. W jeden dzień dojdziesz. Ale... gdyby co, gdy będziesz dochodził do wsi, po lewej będzie zagajnik. Uciekaj do niego. Kieruj się na prawo od wielkiego dębu, jaki góruje nad tym młodniakiem. Nie uciekaj ścieżką, bo cię dogonią, i zdradzisz naszą kryjówkę. Uciekaj w ten młodniak, ja tam zaczekam... Wstrzymaj się chwilę z odejściem, oddam ci twoje rzeczy. – Poświst wrócił na chwilę do gospodarstwa. Mnich, zdumiony trochę, przyjął swój, kostur który powinien był zostać w piwnicy, drewniaki i worek. Zmacał w nim gąsiorek i chleb. Najwyraźniej szatan naprawdę chciał go wypuścić ze swoich szponów! Oglądając się niepewnie do tyłu, czy nie spotka go jakaś brzydka niespodzianka, Ubzym ruszył ścieżką. Ze dwie msze później pomiędzy chatami biednej wioseczki rozległ się wrzask. Za chwilę spomiędzy zabudowań wypadł, migając gołymi piętami, Ubzym. Mimo swych lat gnał, że kto wie, może i zająca by dogonił. A potem, spomiędzy chałup wysypała się gromada chłopów z drągami, widłami i kosami. Ubzym mimo strachu dojrzał sterczącą nad młodniakiem wielką koronę dębu. Jeśli Poświst, nich go piekło pochłonie, nie zdradził, miał szanse dotrzeć tam przed wieśniakami.

***

– Jak, ojcze, czy lud kochał, czy chciał cię zabić? – zapytał Poświst, gdy dotarli już do chaty.

– Lud ciemny – wystękał mnich, wyciągając na stołek obolałe stopy.

– Nie pytam, czy ciemny, tylko czy chciał cię zabić?

– A co, nie było widać?

– Może chciał ci za pomocą owych narzędzi wyrazić miłość?

– Ciemny lud, niech go piekło pochłonie – stękał Ubzym, wydłubując drzazgę.

– A widzisz. Zaczynasz gadać do rzeczy. – Roześmiał się Poświst.

– Dlaczego to robisz? Czemu narażasz się dla mnie? – Ubzym po wydobyciu wbitego w piętę drewna odzyskał nieco chęci do dysput.

– Pewnie żeby naruszyć filar Kościoła, jakim niewątpliwie jesteś. Jak w niebie wielka radość z nawrócenia jednego grzesznika, tak w piekle, z wprowadzenia na manowce jednego świętego, prawda?

Ubzym chciał coś odpowiedzieć, lecz jednocześnie spróbował spuścić nogę na ziemię i zamiast wygłosić swe zdanie, syknął z bólu.

– A może jestem ostatnią szansą, by uratować twoją duszę? – Mnich spojrzał ze zgrozą. To było świętokradztwo.

– Wiesz, kim był Korpacz?

– Wiem, mężem zesłanym nam przez opaczność, który miał dar ścigania czarownic.

– A ja wiem coś innego. Naprawdę pochodził z Italii z małej wsi Godione. Nazywał się Franko Petreno, jakoś tak. Musiał uciekać ze swej okolicy, gdyż był ścigany za mordowanie kobiet. Dla przyjemności. Znasz ten rodzaj opętania? – Mnich milczał, słuchając z niepokojem. Skinął jednak głową. – Jak go tamtejsza policja zaczęła szukać, przepadł bez wieści, jakieś piętnaście la temu. A potem w Irlandii objawił się jako Korpacz. To jedna i ta sama osoba. Tak więc, mój ojcze, przyjąłeś na służbę piekielnego demona. Zresztą... – zwiesił głos – chyba nie po raz pierwszy.

Mnich nic nie odpowiedział. Chwilę dłubał w swojej pięcie. Poświst wyszedł gdzieś i wrócił, trzymając w ręku niewielką flaszkę. Przykucnął przy stoliku i przyjrzał się pięcie.

– To – podniósł flaszkę – ta mikstura, co podobno odbiera duszę.

Mnich spojrzał z niewielkim zainteresowaniem.

– Powąchaj. – Poświst podsunął naczynie, z którego wionęło zapachem ziół i alkoholu. – Zleję ci tym ranę, bo zrobi ci się zapalenie, i będę miał chorego klechę, który, gdyby przyszło uciekać, będzie mi mocną zawadą. Twej duszy od tego nic nie będzie, wszak świętemu mężowi diabelskie mikstury nic zrobić nie mogą. Zresztą jesteś w mojej przemocy, więc nijakiego grzechu nie popełniasz. Zapiecze trochę, lecz przestanie.

Mnich patrzył nieufnie. Diabelskie nasienie schwyciło nogę, poczuł strumyk cieczy spływającej na skórę. Faktycznie zapiekło, lecz jakoś zdrowo, nie tak gdy sypią sól na ranę. Poświst wydobył z kieszeni kamizelki białe szmatki i fachowo przewiązał nimi stopę. Obejrzał drugą i bezceremonialnie polał świętokradzką cieczą.

– Jakby nie to, kulałbyś ze dwa tygodnie – oznajmił pogodnie i znów wyszedł a Ubzym zadumał się głęboko. Co fakt, to fakt... Korpacz i jego metody wzbudzały i w nim niepokój. Ale diabeł ma swe metody, by zwieść nas ze ścieżki prostej. Kto kołuje, zawraca, zwykle błądzi. Rozmyślał o ciemnocie ludu, który mało co go nie zatłukł, jak zwykłego zbójcę, o swej misji. Minęło ze trzy pacierze, gdy poczuł ulgę w stopie. Faktycznie mikstura Pośwista skutkowała. O duszę, którą miała zabierać, się nie bał, bowiem, jeśli nawet wystawiał się na termina najróżniejsze, to w służbie Kościoła.

***

Następnego dnia z rana stwierdził, że pięta boli go tylko lekko przy stawaniu. Rana się już zabliźniała. Mnich w duchu przyznał, że nigdy nie widział, by co tak szybko się goiło. Nawet na psie. Dostał całkiem porządne śniadanie, chleb, kawał sera, wino. Przemyśliwał całą sprawę. Kiedy ponownie Poświst wszedł do jego izby zabrać naczynia, żarliwie zawezwał:

– Powiedz, czyś demon czy człowiek?

– Demon, zaraz ci to pokażę – powiedział Poświst i najwyraźniej postanowił przejść przez zamknięte drzwi. Nic jednak z tego nie wyszło. Grzmotnął czołem w dębowe deski, aż się rozległo. Potem spróbował bokiem, też bez skutku.

– No widzisz, najwyraźniej straciłem swe demoniczne możliwości. – Zaniechał przedstawienia z udanym zatroskaniem.

– Nie czyń sobie żartów z poważnej sprawy!

– A widziałeś kiedy żywego demona? – Poświst spojrzał na niego z bezgranicznym politowaniem. – Głupie pytania, głupia odpowiedź. Owszem, widziałem już bestie w ludzkiej skórze, ty zresztą też. Ale demonów nigdy. Tylko złych albo dobrych ludzi.

– Więc jesteś człowiekiem?

– Tak sądzę – roześmiał się Poświst.

– Miałeś ojca i matkę?

– Miałem. Już nie mam.

– Byłeś chrzczony?

– Byłem.

– Tedy słuchaj.

– Słucham.

– Opatrzność przywiodła mnie do ciebie, żebym twoją duszę uratował. Nie jesteś złym człowiekiem, tylko błądzącym. Jeśliś człowiekiem. Jeśliś szatanem, Pan skierował mnie tu, bym pokonał ciebie. Jeśliś człowiekiem opanowanym przez szatana, wypędzę zło z ciebie.

– Więc?

– Widzę, że zamiast dyskutować, żarty sobie czynisz. Unikasz starcia, aby mnie zwieść i osłabić. Tedy... wyzywam ciebie. Wypróbuj mnie, skieruj na mnie wszystkie swoje podstępy, sztuczki i sposoby. A ja wytrwam. I tak przekonam cię o sile naszego Kościoła.

– Aha – odparł po chwili namysłu Poświst. – Tu to nazywają... bzik. Ale niech będzie. Wiesz... wkurzyłeś mnie. Uratowałem ci życie dwa razy. A ty mi tu takie tyrady wygłaszasz. Więc pytam cię... Trwasz w swoim postanowieniu? Wszak mogę wymyślić rzeczy bardzo paskudne!

– A wymyślaj sobie co chcesz!

– Dobrze – powiedział Poświst, pozbierał naczynia i poszedł. Potem jeszcze trzy razy przychodził do Ubzyma i pytał, czy swego postanowienia nie zmienił. Na wieczór zjawił się ponownie, po raz czwarty, i powiedział:

– Ojcze, będziecie musieli tu zostać kilka miesięcy, aż minie uczucie serdeczności, jakie żeście sobie u ludu zaskarbili i przestaną was szukać. Może to być ciężka próba i dla mnie, i dla was. Czy...

– Tak! – zawołał radośnie mnich, poczuł bowiem, że po raz pierwszy czymś zaskoczył gospodarza.

Minęło kilka dni. Poświst wyjaśnił, że muszą kwaterę zmienić na bezpieczniejszą i wygodniejszą. Nocą, przy upiornym świetle księżyca przejechali do jakiegoś opuszczonego dworku. Z zewnątrz wyglądał na ruinę, w której ocalał tylko mur układany z solidnych ledwo obrobionych głazów. Na wystających zza niego szczątkach budynków rosły już niewielkie drzewka. Jednak wewnątrz okazało się, że to pozór. Całość nieźle była utrzymana. Ubzym stwierdził ze zdumieniem, że pod powalonym dachem znajduje się drugi, cały, że drzewa rosną w donicach, na budynkach nie ma śladów zacieków, wszystkie szyby są całe. Otrzymał kwaterę na pięterku, co przy jego starych kościach było o wiele bardziej przyjemne niż chłopska izba, w której ciągnęło od ziemi. Rano przekonał się, że w zameczku mieszka kilka osób. Poświst pojawił się tylko na chwilę, bo jak twierdził, mus było spraw swoich dopilnować. Na odchodnym zerknął jeszcze na mnicha ciekawie.

– Ciągle trwasz w swym postanowieniu, bym cię poddał próbie?

– Tracisz czas, oczywiście!

Gospodarz zniknął. Ubzym pilnie przypatrywał się ludziom kręcącym się w obejściu. Miał ochotę rozpytywać o Ojca Orione, ale ugryzł się w język. Ostatecznie, teraz także był ukrywającym się uciekinierem. Postanowił tylko pilnie słuchać. Lecz nie miał do tego za wielu okazji, nikt bowiem od niego niczego nie chciał, nie pytał o nic. Gruba służąca przynosiła jedzenie, wyglądało na to, że zdolna jest do wypowiedzenia zaledwie kilku wyrazów. Potem odbierała naczynia i wychodziła bez słowa. Czasami, zdawało się, wszyscy gdzieś znikali. Ubzym chodził po obejściu, nie spotykając nikogo. Nie bardzo rozumiał, gdzie i dlaczego odchodzą, lecz nie chciało mu się tego badać. Może odlatywali na miotłach? Któregoś ranka zrobił się jakiś szum, naczynia szczękały, prowadzono głośne rozmowy. Ubzym zszedł, wiedziony głosami, i po raz pierwszy dotarł do kuchni, w której przygotowywano jadło. Wejście było pod schodami. Zawsze zdawało mu się, że kryje ono jedynie tylko niewielką rupieciarnię, tymczasem przechodziło w krótki ciemny korytarzyk. Ta przygoda uświadomiła Ubzymowi, że były tu pomieszczenia, bynajmniej nie ukryte, lecz jemu nieznane, gdzie wszyscy mogli zejść i być dla niego niewidoczni. Taka zapewne była przyczyna niespodziewanego znikania wszystkich mieszkańców. Rzecz nakłaniała do rozmyślań nad słabością ludzkiego umysłu, i takim też Ubzym się oddał, lecz zostały przerwała mu niespodziewana wizyta. Gość był ubrany dość strojnie, czarny kaftan z błyszczącymi naszywami, zapinany na srebrne guziki, kapelusz z piórem strusia, wysokie błyszczące buty.

– Ojciec Ubzym? -zapytał.

– Tak.

– Czy trwasz panie w postanowieniu poddania się próbom mocy waszej wiary?

– Tak – odpowiedział mnich, choć z niejakim zmieszaniem.

– Tedy słuchaj: zasada jest taka, że możesz się wycofać, ale nie podczas trwania próby. Ta, którą rozpoczynamy, może potrwać... z osiem tygodni. Czy przystajesz na to?

– Przystaję – powiedział już mocniejszym głosem.

Jakiś czas później naszły go wątpliwości, co do słuszności postanowienia. Poczuł się tak, jak wówczas, gdy Poświst wywoził go z miasta na szkapie. Przesadził. Choćby w tym, że pozwolił wsadzić sobie łeb i ręce w dyby. Nieznajomy elegant przysunął mu przed nos tablicę. Wypisał na niej:

2 x 2 = ?

-Ile? – zapytał.

Ubzym zrozumiał, że szatan drobnymi kroczkami zmusza go do współpracy. Postanowił milczeć. Wówczas elegant bezceremonialnie zadarł jego habit i klepnął w tyłek. Ojciec wykrzywił twarz w oczekiwaniu na hańbę, jaka mogła go spotkać, lecz stało się coś całkiem innego. Wszedł rosły parobek z beczką z rózgami. Tego Ubzym, który uprawiał pokutę, nie obawiał się zbytnio. Zaczął mamrotać różaniec.

– Ile? – zapytał znowu cudak w wysokich butach, wskazując na tablicę. Mnich nic nie powiedział. Tamten skinął obojętnie głową i parobek zaczął walić rózgą. Ubzym początkowo się krzywił, ale po kilkunastu razach umocnił swą wolę i mamrotał półgłosem pacierze, jakby nic się nie działo. Dziwak co raz wskazywał na tablicę, lecz oczywiście bez rezultatu. W końcu chłopak zziajał się i ustał. Wtedy do pomieszczenia weszła służąca. Mnich spojrzał w jej twarz i poznał dziewczynę, którą badali w piwnicy więzienia. Trochę się zmieszał. Ta wzięła kilka witek i spróbowała. Samo świśnięcie już nie wróżyło niczego dobrego. Przy pierwszym uderzeniu przerwał pacierz, przy drugim nie mógł złapać powietrza, przy trzecim go zaćmiło, przy czwartym zawołał:

– Czteryyy! – I ledwo wciągnął powietrze. Panienka zakończyła bowiem swe dzieło drobnym, lecz nadzwyczaj celnym kopnięciem.

– Kim jesteś, szatanem, człowiekiem, wyjaw swe imię – wrzasnął z dyb mnich, próbując się uwolnić, lecz one trzymały, jak to dyby.

– Mistrz Carizzo, do usług. – Tamten się skłonił. – Gdybyś miał wątpliwości, człek z krwi i kości, który lubi czasami proste rymy.

– Skąd jesteś?

– Z daleka, z Italii. A to? – Napisał na tablicy:

24+17=?

– Nie wiem! – wrzasnął przerażony Ubzym lecz nie uratował się przed kolejnym razem wymierzonym drobną, lecz jakże skuteczną rączką. – Auuu! – Tym razem nie mógł się powstrzymać od jęku.

– A wiesz, mój uczony mężu, jaki wniosek płynie z naszego doświadczenia?

– Nie wiem! – jęknął

– Że jak trzeba uczynić ból mężczyźnie, to najlepiej zrobi to kobieta. Trzeba poszukać odpowiedniej, ale zawsze się też i taka znajdzie – zakończył sentencjonalnie. Po czym wytarł tablicę i napisał na niej nowe zadanie. Minęło kilka pacierzy, gdy Ubzym najwyraźniej miał już dość.

– Gdzieś się szkolił, nie znam żadnego kata o takim imieniu, diabelskie nasienie!

– O, przepraszam bardzo – elegant obruszył się. – Nie, nie jestem żadnym katem. Jestem sławnym bakałarzem. Dziwne, że nie słyszałeś o mnie... Ach faktycznie, dzieci nie masz...

– Kim?

– Bakałarzem. Specjalizuję się w trudnych... zapuszczonych przypadkach. Stosuję podstęp, przekupstwo, działam na żądze, lecz zawsze w jednym szlachetnym celu, żeby odrobić braki w nauczaniu. Pan Poświst zostawił mi okrągłą sumkę za nauczenie ciebie podstaw rachowania i czytania... ze zrozumieniem tekstu. Przedstawił dziwny zakład, więc natychmiast uznałem, że będzie stanowił dobry wstęp do współpracy.

– Co? Mnie nauczać?

– Chyba nie zaszkodzi ojcu. Jak na razie, tabliczka mnożenia opanowana w jednej trzeciej, rachowanie idzie jakoś do dwudziestu. A powiedzże, ojcze, szczerze, czy listy sam czytałeś, czy robił to za ciebie młodszy braciszek?

– Braciszek – przyznał Ubzym, łypiąc w tył, gdzie stała panienka rózgą.

– No, to jutro, mój uczony mężu, przerobim solidnie raz jeszcze abecadło...

***

Do gabinetu biskupa ktoś zastukał.

– Proszę! – Wszedł ojciec Dionizy.

– Faktycznie odnalazł się nasz brat Ubzym.

– O! To wielka radość – powiedział biskup dość ponuro.

– Chyba... No... Pojawił się na dyspucie u Braci Karmelów Większych Bosych, na dyspucie. Tylko słuchał. Nikogo nie łajał, nie straszył ogniem piekielnym... Powiedział tylko jedno, gdy go wywołano, że wie, że nic nie wie.

– O! Czytał pisma Platona o Sokratesie...

– Ciekawe, co też mu się podczas tego roku nieobecności przytrafiło? – zadumał się Dionizy.