A.Mason	Publicystyka
	strona 11

Przyjacielowi

Dla dwóch osób siedzących razem przy dzbanku herbaty

i świeżych ciasteczkach wszystkie wielkie problemy

świata przestają istnieć. W tej chwili przyjaciele znajdują

się we własnym „cudownym ogrodzie”.

Dugdale Pamela

Nie jest dobrze, kiedy umiera przyjaciel. Szczególnie, jeśli nie miał umrzeć. Kiedy wspominał, że jest już stary, ja – poirytowany – nakazywałem mu zacząć rozglądać się za trumną. Często przekomarzaliśmy się, kto z nas pierwszy polegnie – ja, wdepnąwszy na minę, czy on ze starości. I od ponad ośmiu miesięcy planowaliśmy, że przyjadę do niego, do Broku. Aż pewnego razu, kiedy wspomniał coś o śmierci, poprosiłem go, żeby nie wykitował zanim nie przyjadę. Powiedział, że się postara. Był to jedyny raz, kiedy nie dotrzymał danego mi słowa, zmarł nieco ponad tydzień przed moim przyjazdem. Zawsze był złośliwy.

Tomek, obok Adama Cebuli, w najgorszym okresie mojego życia był jedyną osobą, która została przy mnie pomimo wszystkiego złego, co zrobiłem. Będzie bardzo cholernie mi go brakować... Już brakuje. Tych godzin spędzonych na rozmowach na gadu-gadu, dowcipkowania i prawienia sobie różnych złośliwości. Nawet kłótni...

Znaliśmy się bardzo krótko, debiutował w Fahrenheicie, później przerzucił się na Srebrny Glob, by w końcu zająć się Fantazinem. Tak naprawdę zaczęliśmy się poznawać dopiero w momencie połączenia Fahrenheita i Fantazinu. Nie wiem, kiedy narodziła się ta przyjaźń, pojawiła się tak po prostu, i była.

W książkach czasem można znaleźć patetyczne stwierdzenie w rodzaju: „Śmierć przyjaciela odbiła się na jego życiu...”. Jest ono prawdziwe, ale jednego jestem pewien – nie oddaje ono prawdy o tym, jaka rzeczywiście była przyjaźń. Bo to nie śmierć, a przyjaźń z Tomkiem miała ogromny wpływ na moje życie. Nauczył mnie wielu rzeczy, wielu rzeczy nauczyliśmy się wspólnie. Bo bardzo dobrze się rozumieliśmy i potrafiliśmy zaakceptować siebie, włącznie z wszystkimi wadami. Zresztą, co będę gadał, oto część logów naszych rozmów, tych weselszych:

Oczywiście, powyższe cytaty, to tylko fragment bardzo obszernego archiwum naszych rozmów. Często poruszaliśmy tematy bardzo poważne, osobiste. Zawsze mogłem liczyć na radę Tomka. Mogłem też mu się chwalić wszystkimi rzeczami, jakie spotkały mnie w życiu. Nie tylko tymi złymi, ale także dobrymi. Nie tylko dużymi, ale też zupełnymi duperelami. To on podsunął mi myśl zostania w wojsku, mówiąc, że byłbym „dobrym trepem”. Mylił się, trep ze mnie kiepski, ale wojsko nauczyło mnie wielu rzeczy, okres służby pozwolił inaczej spojrzeć na swoje życie. Kiedyś, kiedy pojawiła się opcja mojego wyjazdu do Iraku, zdradził się, że chciałby być żołnierzem, być na moim miejscu. Dziwne, jak toczą się ludzkie losy, bo ja chciałem być pisarzem, choćby w połowie tak dobrym, jak on.

Jest dla mnie jednym z ideałów pisarza i człowieka. Adam Cebula powiedział o nim, że pisał, bo miał coś do powiedzenia. I rzeczywiście, miał wiele do powiedzenia. Był pisarzem, publicystą, recenzentem, redaktorem, udzielał się na forach dyskusyjnych i usenecie. To, co zrobił, doskonale świadczy o poziomie jego pisarstwa. Z powieścią „Wrzesień” wbił się moim zdaniem do kanonu literatury fantastycznej (jak mu to powiedziałem, popukał się w czoło). Zaczął też cykl „sherwoodzki”. Miałem mu ogromnie za złe, że go nie kończył. Gdyby udało mu się domknąć cykl o Matchu i Jasonie, i zrobiłby to z pomysłem godnym „Sherwood”, a stylem i warsztatem pisarskim z pierwszej części „Wrót Światów”, całość byłaby dziełem wybitnym.

Pacek chciał coś robić, i robił. Naśmiewał się ze mnie, kiedy mówiłem mu o misji, jaką powinni realizować pisarze, publicyści, redaktorzy i recenzenci. A jednak sam, być może nie wiedząc o tym, także realizował jakąś misję. Świadczyć o tym może fakt, że zaangażował się w przedsięwzięcia, jakim był Fahrenheit, Srebrny Glob, Fantazin, Fahrenheit i Fantazin. I jakim obecnie jest Fahrenheit, łączący je wszystkie. Dlaczego to robił? Pewnie dlatego, że wiedział, jak internetowe periodyki pomogły w rozwoju jemu samemu. Obserwował też młodych i starszych autorów, zaczynających w Internecie, a kończących na papierze. Pamiętam, jacy byliśmy dumni kiedyś, przeglądając roczniki czasopism i wymieniając: „Ten zaczynał w F, tamten w FiF, ten może nie zaczynał, ale pisał dla nas, a ten... ten nie pisał, ale wiemy, że czytał nas :-)”.

Sami zaczynaliśmy w Fahrenheicie i pokochaliśmy go. Pamiętam, jak w najgorszym okresie zniechęcenia, to jeden, to drugi bardzo poważnie groził, że zrezygnuje... Na szczęście nigdy ta myśl nie przyszła nam do głowy jednocześnie... Pacek nie pozwolił mi tak naprawdę nigdy odejść z Fahrenheita. Przez ostatnie dwa i pół roku jeżeli robiłem coś na rzecz F, to tylko dla i przez Tomka. Została we mnie jeszcze ta iskierka fantastyczna, którą on podtrzymywał. Nie pozwolił, żeby zagasła.

Śmierć Tomka uświadomiła mi jedną ważną rzecz. Chociaż wiedza ta tkwiła gdzieś w mojej świadomości, zrozumiałem, że nie był on jedynym moim przyjacielem. Pacek to wiedział i wielokrotnie usiłował mi dać to do zrozumienia.

Trzy dni po pogrzebie Tomka pojechałem do Broku. Właściwie sam nie wiem, po co. Wymówką była chęć pomocy Dorocie. Jechałem tam z myślą, że ostatni raz zobaczę to miasteczko. Chciałem sobie przypomnieć, jak wyglądał dom Packa. Pójść w miejsca związane ze wspomnieniami z nim. Wspomnieniami, które bardzo szybko mi umykają. Zapominam już wiele tak bardzo ważnych rzeczy z nim związanych. Cholernie się tego boję i tym bardziej jest to bolesne.

W Broku spotkało mnie spore zaskoczenie, spotkałem tam młodego, dojrzewającego mężczyznę – Krzyśka, siedemnastoletniego syna Tomka. Zaprzyjaźniliśmy się. Szkoda, że dopiero w tak niesprzyjających okolicznościach, że Packowi nie dane było w tym uczestniczyć. Z pewnością by się ucieszył, tak jak cieszył się każdym sukcesem syna, i podobnie jak cieszył się moimi. A narodziny przyjaźni mojej i Krzyśka, to nasz wspólny sukces.

Będąc już w Broku, zrozumiałem jeszcze jedną rzecz. Wcześniej jeździłem tam do Tomka, ale polubiłem te wyjazdy nie tylko ze względu na niego czy atmosferę miasteczka, ale ze względu na klimat jego domu. Klimat, w którego tworzeniu w dużej mierze uczestniczyła Dorota, krzątająca się po domu. I za każdym razem, kiedy nasze ścieżki się przecinały, przystawaliśmy oboje, tak jak gdy spotyka się przyjaciół na ulicy. I w zależności od potrzeby, wymienialiśmy kilka słów i ruszaliśmy dalej, albo zatrzymywaliśmy się, siadaliśmy jedno przy stoliku, drugie na kanapie i rozmawialiśmy. Bardzo to lubiłem i nadal lubię.

Tydzień temu, w czasie Dni Fantastyki we Wrocławiu, patrząc na ludzi, którzy przez lata byli mi inspiracją: redaktora i publicystę – Maćka Parowskiego; pisarzy – Andrzeja Ziemiańskiego i Eugeniusza Dębskiego; swojego mentora i publicystę – Adama Cebulę. Zobaczywszy Ikę Repeczko i przypomniawszy sobie Packa, tę dwójkę, która przecież w Fahrenheicie zaczęła udzielać się znacznie później niż ja. Ujrzawszy, jak oni wszyscy wiele osiągnęli bardzo ciężką pracą, pomyślałem, że Pacek się pomylił „zatrzymując” mnie w Fahrenheicie, bo cholernie daleko mi do nich i tak naprawdę mój udział w czymkolwiek jest mało istotny. Szczególnie, że zabrakło najsilniejszego i najważniejszego ogniwa, łączącego mnie z Fahrenheitem. A potem, nagle zobaczyłem wokół siebie tych wszystkich przyjaciół, których potrzebuję, i którzy z jakiegoś niewiadomego mi powodu chcą, żebym był z nimi. I pomyślałem sobie, że nie wolno mi ich zawieść. Szczególnie widząc, jak jest im ciężko po śmierci Tomka. Nie mam innego wyboru, bo Fahrenheit to nie czasopismo internetowe, Fahrenheit to ekipa. Ekipa przez duże F. I pomimo, że Pacek umarł, jego duch pozostał w Fahrenheicie. W nas samych.