Katarzyna i Andrzej Pilipiukowie	Literatura
	strona 29

Po drugiej stronie

Część druga

Obudziłem się zlany potem... Żona, pomrukując coś przez sen, spała obok. Co za debilny koszmar. Poszedłem do kuchni i nalałem sobie szklankę zimnej wody. Szok powoli mijał. Popatrzyłem na zegar, za piętnaście szósta – nie było już sensu kłaść się spać.

Sądziłem, że z konferencji wrócę około północy. Niby do Poznania nie jest daleko, dwie i pół godziny pociągiem Intercity, ale ostatnie spotkanie robocze miało skończyć się o dziewiętnastej. Tymczasem okazało się, że dwaj prelegenci zachorowali, i już o piątej mogłem się urwać. W ostatniej chwili udało mi się wskoczyć do ruszającego pociągu. Gdy przekręcałem klucz w zamku, właśnie kończyły się wiadomości.

– Już jesteś? – zawołała Anita z pokoju. – Był do ciebie telefon z policji. – Stanęła w drzwiach z kieliszkiem wina w ręce. – Jakiś funkcjonariusz wściekał się, że wyjechałeś. Prosili, żebyś natychmiast się zgłosił – wyrecytowała jednym tchem.

Zauważyłem, że kieliszek lekko drżał. Podszedłem do niej i pogłaskałem po policzku.

– Kochanie, spokojnie, nie martw się. Pojadę teraz na komisariat i złożę zeznania. A potem wrócę i spędzimy razem twój urodzinowy wieczór. Wszystkiego najlepszego kochanie – wyszeptałem, wyjmując zza pleców kupioną przy dworcu różę.

Policjant był stary, poczciwy i wyglądał na zmęczonego. Otworzył dwie teczki. Jedna, nieco zakurzona, była pełna jakichś papierzysk, druga, nowiutka, na razie pusta. Wyciągnął z szuflady arkusz papieru z urzędowym nadrukiem i długopis.

– Dobra – powiedział, patrząc do notatek sporządzonych wczoraj. – Smok...

Pogrzebał w starej teczce i wyciągnął czarno-białą fotografię broszki. Obok położył kolorowe zdjęcie skonfiskowanego wczoraj przedmiotu.

– Wyglądają identycznie – ocenił. – Ale sekcja fotogrametrii jeszcze porówna. A rzeczoznawca będzie dopiero w przyszłym tygodniu...

– Wyrób chiński, pierwsza połowa osiemnastego wieku, robota prawdopodobnie kantońska. Nie sygnowany. Forma na wosk tracony, powierzchnia ozdobiona poprzez grawerowanie. – Wzruszyłem ramionami.

Spojrzał na mnie znad okularów.

– Zna się pan na tym?

– O tyle, o ile. Interesuję się nieco sztuką Dalekiego Wschodu... Trochę kolekcjonuję, szukam po różnych targach staroci.

– Niech mi pan powie: to rzadkie?

Zamyśliłem się na chwilę.

– U nas bardzo – przyznałem. – Na Zachodzie wyroby chińskiej sztuki złotniczej trafiają się ciut częściej. Kupiłem go, bo prawdopodobnie nigdy w życiu nie trafi mi się nic podobnej klasy.

– Czy mogą istnieć dwa takie smoki?

– Teoretycznie tak, ale jest skrajnie mało prawdopodobne, by dwie identyczne broszki wypłynęły niemal jednocześnie w Warszawie. Myślę, że to ten sam egzemplarz, skradziony tamtej pani...

– Gdzie nabył pan to cacko?

– Przecież podałem wczoraj adres? – Zdziwiłem się.

– Ale tak go zapisali, że nie doczytałem – westchnął, pokazując kartkę z jakimiś bazgrołami, zapewne wczorajszą notatkę służbową policjantów, którzy mnie przesłuchiwali.

Podałem adres raz jeszcze.

– I dowód zakupu przepadł? – Indagował dalej policjant.

– Tyle z niego zostało. – Wyjąłem z kieszeni plastikową kopertkę ze strzępkami papieru.

– Lepsze to niż nic – mruknął. – Może laboratorium coś z tej sieczki złoży. Teraz muszę tylko pokombinować, jak podejść tego antykwariusza, żeby się nie wyparł... Ile to jest warte? – Potrząsnął zdjęciem

– Zapłaciłem cztery tysiące osiemset – wyjaśniłem.

– O kuźwa – przeklął z uznaniem.

– Ale przypuszczalnie dowolny kolekcjoner na Zachodzie dałby od ręki dwa, trzy razy tyle – uzupełniłem.

– Płacił pan kartą? – Funkcjonariusz spojrzał na mnie z uwagą.

– Oczywiście. Przecież nikt normalny nie nosi takiej sumy przy sobie.

Spojrzał na mnie z politowaniem i pokiwał po ojcowsku głową.

– I po co panu kwit, skoro bank potwierdzi, gdzie dokonał pan zakupu?

– No tak – przyznałem. – O tym nie pomyślałem. Jutro wezmę wyciąg z konta... – Odetchnąłem z ulgą i odprężyłem się.

– No to z podejrzanego awansujemy pana na świadka. A stąd już niedaleko do uniewinnienia – zażartował. – A poważnie: jeszcze pana trochę pociągamy...

Policjant był młody, energiczny i wyglądał na skrajnie wkurzonego. Otworzył z trzaskiem dwie teczki. Jedna, nieco zakurzona, była pełna jakichś papierzysk, druga, nowiutka, na razie pusta. Wyciągnął z szuflady arkusz papieru z urzędowym nadrukiem i długopis.

– Dlaczego wyjechał pan z miasta bez zapowiedzi? – warknął. – Jest pan podejrzanym, obowiązuje pana zakaz oddalania się z miejsca zamieszkania.

– Nie wiedziałem. Przecież zostawiałem wam mój numer – bąknąłem. – Dostałem SMS’a w pociągu i zaraz z dworca przybiegłem tutaj...

Trochę byłem zaskoczony. Byłem pewien, że to oskarżonym nie wolno opuszczać miejsca zamieszkania! A może tylko tak straszył? Chyba tak.

– I całe szczęście, bo już szykowaliśmy list gończy. Dobra – powiedział, patrząc do notatek sporządzonych wczoraj. – Smok...

Pogrzebał w starej teczce i wyciągnął czarno-białą fotografię broszki. Obok położył kolorowe zdjęcie skonfiskowanego wczoraj przedmiotu.

– Wyglądają identycznie – ocenił. – A sekcja fotogrametrii jeszcze porówna. Rzeczoznawca będzie dopiero w przyszłym tygodniu...

– Wyrób chiński, pierwsza połowa osiemnastego wieku robota prawdopodobnie kantońska. Nie sygnowany. Forma na wosk tracony, powierzchnia ozdobiona poprzez grawerowanie. – Liczyłem że drobna pomoc nieco go udobrucha.

Spojrzał na mnie znad okularów. Oczy miał równie sympatyczne jak dwie lufy karabinowe.

– Zna się pan na tym?

– O tyle, o ile. Interesuję się nieco sztuką Dalekiego Wschodu... Trochę kolekcjonuję, szukam po różnych targach staroci.

– Niech mi pan powie: to rzadkie?

Zamyśliłem się na chwilę.

– U nas bardzo – przyznałem. – Na Zachodzie wyroby chińskiej sztuki złotniczej trafiają się ciut częściej. Kupiłem go, bo prawdopodobnie nigdy w życiu nie trafi mi się nic podobnej klasy.

– Czy mogą istnieć dwa takie smoki?

Czułem, że szuka na mnie haka – ale zdecydowałem się odpowiadać szczerze i zgodnie z prawdą.

– Teoretycznie tak, ale jest skrajnie mało prawdopodobne, by dwie identyczne broszki wypłynęły niemal jednocześnie w Warszawie. Myślę, że to ten sam egzemplarz, skradziony tamtej pani...

– To już wiemy – uciął. – Gdzie nabył pan to cacko?

– Przecież podałem wczoraj adres? – zdziwiłem się.

– Ale tak go zapisali, analfabeci wtórni, że nie doczytałem – burknął, pokazując kartkę z jakimiś bazgrołami, zapewne wczorajszą notatkę służbową policjantów, którzy mnie przesłuchiwali.

Podałem adres raz jeszcze.

– I dowód zakupu przepadł? – indagował dalej policjant.

– Tyle z niego zostało. – Wyjąłem z kieszeni plastikową kopertkę ze strzępkami papieru.

– Jaaasne – mruknął. – Nawet laboratorium nic z tej sieczki nie złoży. Ile to jest warte? – Potrząsnął zdjęciem.

– Zapłaciłem cztery tysiące osiemset – wyjaśniłem.

– O kuźwa – warknął z zawiścią.

– Ale przypuszczalnie dowolny kolekcjoner na Zachodzie dałby od ręki dwa, trzy razy tyle – uzupełniłem.

– Płacił pan kartą? – Funkcjonariusz spojrzał na mnie z uwagą.

– Oczywiście. Przecież nikt normalny nie nosi takiej sumy przy sobie.

Spojrzał na mnie z politowaniem i pokiwał głową.

– I sądzi pan, że niepotrzebny już panu kwit, skoro bank potwierdzi, gdzie dokonał pan zakupu?

– No tak – przyznałem. – Jutro wezmę wyciąg z konta... – Odetchnąłem z ulgą i odprężyłem się.

– Tylko że na wyciągu nie będzie napisane, czy kupił pan broszkę, czy sznur korali. – Spojrzał na mnie z błyskiem w oku. – Więc takie alibi na wiele się nie zda. Jest pan wolny. Powinniśmy zapuszkować pana na czterdzieści osiem godzin, póki sąd nie wyda nakazu aresztowania, ale jak na złość cele przepełnione. Zmiataj pan, do jutra.

Przekręciłem klucz w zamku mojego mieszkania. Ze zdumieniem stwierdziłem, że za drzwiami panuje ciemność. Było cicho, tylko krople deszczu biły o szyby. Przecież Anita powinna już być w domu... Zapaliłem światło na przedpokoju. Pusto... Na szafce pod lustrem leżała kartka:

Wybacz, wydarzenia wczorajszego wieczoru przepełniły czarę goryczy. Nie mam siły dłużej wysłuchiwać Twoich kłamstw. Odchodzę. Nie proś mnie, żebym wróciła. Pięć lat temu dałam Ci ostatnią szansę. Zaprzepaściłeś ją – Twoja sprawa. Zabrałam większość swoich rzeczy. Po resztę przyślę kogoś później. Nie próbuj się ze mną kontaktować.

Anita

Stałem bez ruchu, wpatrując się w tekst. Po mojej twarzy popłynęły łzy. W końcu nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Oparty o ścianę, osunąłem się na podłogę. Łkając, odłożyłem na list kupioną przy dworcu różę.

– O do licha. – Sprzedawca spostrzegł policjanta w drzwiach antykwariatu. – Coś się stało?

– No właśnie. – Stróż prawa kiwnął głową. – Prowadzę dochodzenie w pewnej sprawie.

– Czym mogę służyć? – Antykwariusz wskazał mu krzesło.

– Czy zna pan tego człowieka? – Podał mu fotografię.

Staruszek przez chwilę studiował ją uważnie.

– No, osobiście to nie, ale bywa u mnie od czasu do czasu. Interesuje się sztuka Dalekiego Wschodu, czasem kupi jakiś drobiazg. Gust to on ma...

– Ostatnio zrobił u pana drobny zakup...

– Tak, złotą broszkę w kształcie smoka. Jak zgaduję, w tej sprawie pan przyszedł?

– Chciałbym wiedzieć, od kogo i kiedy kupił pan ten drobiazg. Niestety, wedle naszych ustaleń, pochodzi on z włamania, które miało miejsce w ubiegłym roku. – Położył przed nim zdjęcie broszki.

Sprzedawca pobladł lekko.

– Oczywiście, zaraz sprawdzę. – Podreptał do masywnego sejfu, w którym prawdopodobnie przechowywał dokumentację. – Z tego, co pamiętam, poszła za cztery tysiące dziewięćset złotych?

– Świadek zeznał, że cztery osiemset – sprostował uprzejmie policjant.

– Oczywiście, oczywiście zwrócę mu natychmiast całą kwotę, reputacja firmy i honor są dla mnie najważniejsze. Nie mam tyle gotówki w kasie, ale proszę mu przekazać, że jeśli poda mi numer konta, zaraz zrobię przelew...

Wyciągnął księgę buchalteryjną i przez chwilę ją kartkował.

– U mnie jak w przedwojennej aptece: wszystko musi być zanotowane – zażartował smutno. – O proszę, tu są dane sprzedawcy, spisałem go z dowodu.

– Dużo nam to nie da, jeśli przedstawił fałszywy – westchnął policjant.

– A może po fotografii da się go zidentyfikować?

– Ba, a skąd ją wziąć?

Staruszek popatrzył na datę a potem siadł do laptopa. Przez chwilę grzebał w jakichś plikach, po czym tryumfalnie odwrócił ekran w stronę funkcjonariusza. Dziwnie wyglądający typek w garniturze siedział w tym samym miejscu co on, przed nim na ladzie leżał drobiazg, w którym bez trudu dało się rozpoznać broszkę.

– Ukryta kamera – mruknął policjant. – Sprytne.

– Życie nauczyło – wyjaśnił antykwariusz. – Czasy teraz takie parszywe, że nikomu nie można wierzyć...

Policjant zaklął, złożył parasol i wszedł do sklepu. Za ladą siedział ciemnowłosy, młody mężczyzna w skórzanej kurtce. Pośpiesznie upychał w szufladzie jakieś papierzyska.

– Czym możemy służyć? – zapytał, po czym podniósł wzrok. Gdy spostrzegł policjanta, jego twarz stężała. – Coś się stało?

– Owszem. – Stróż prawa kiwnął głową. – Prowadzę dochodzenie w pewnej sprawie, a ten koleś jest na razie głównym podejrzanym... – Rzucił fotografię na blat.

– Wygląda na niezłego gagatka. – Sprzedawca nie wykonał najmniejszego gestu, więc policjant sam przysunął sobie krzesło i rozsiadł się jak basza.

– Kupił tu podobno broszkę w kształcie smoka – powiedział.

– Możliwe. – Wzruszył ramionami typek za ladą. – Ale tyle towaru przechodzi nam przez ręce, że trudno wszystko spamiętać. Ma dowód zakupu?

– Tylko wyciąg z konta...

Podał mu wydruk. Młody z szuflady wyciągnął rolkę papieru od kasy fiskalnej i przez chwilę sprawdzał kolumny cyfr.

– No faktycznie, była taka transakcja – powiedział. – Ale jaki konkretnie przedmiot został sprzedany, tego nie wiem. Ruch w interesie jest spory. Zresztą z tego, co widzę, nie było mnie wtedy w pracy.

– Notujecie, co i od kogo kupiliście? – zapytał policjant.

– Nie ma takiej potrzeby, poza tym za dużo byłoby z tym roboty. Mamy stałych i zaufanych dostawców, ryzyko, że trafi nam się trefny towar, jest znikome.

– Ale to bardzo charakterystyczna rzecz...

Podał sprzedawcy wydruk.

– Może było coś takiego a może nie. – Wzruszył ramionami chłopak. – Ale raczej nie. Chyba bym zapamiętał, choć biżuterii sprzedajemy tu na kilogramy...

Obudziłem się szczęśliwy i pełen nadziei. Sięgnąłem ramieniem, by przytulić żonę. Nagle dobry nastrój prysł. Wrócił koszmar wczorajszego wieczoru. Anity nie ma. Odeszła. Ech... ten sen... taki realistyczny... Anita była w domu, rozmowa w antykwariacie wykazała, że jestem niewinny. Z przerażeniem spojrzałem na zegarek. Pół godziny! Nie zdążę!

W pośpiechu naciągnąłem na siebie wymięte spodnie, nieświeżą koszulę i marynarkę. Na krawat nie było już czasu. Rozchlapując kałuże, pobiegłem do miasta.

– Spóźnił się pan dziesięć minut – oznajmił zimno policjant, taksując mój strój. – Mój czas jest cenny. Proszę wchodzić.

Siedliśmy w gabinecie. Streścił mi, co stało się w antykwariacie.

– Ma pan jeszcze jakieś alibi? – Spojrzał na mnie z mieszaniną pogardy i politowania.

Pokręciłem głową. Czułem się całkowicie bezsilny. Bez słowa wziąłem w dłoń karteczkę z terminem kolejnego przesłuchania, odwróciłem się na pięcie i poszedłem do domu. Do domu, w którym nikt na mnie nie czekał.

Przekręciłem klucz w zamku i, zamiast zapalać światło, sięgnąłem po pistolet. Słaby przeciąg wskazywał wyraźnie, że ktoś się do mnie włamał. Szczelne zamknięcie okien i uruchomienie alarmu były rytuałem, który sumiennie odprawiałem każdego ranka. Anita o tej porze jeszcze była w pracy. Stojąc w drzwiach, wyjąłem telefon i zadzwoniłem po policję. Następnie poruszając się możliwie ostrożnie, spenetrowałem szybko pokoje w poszukiwaniu włamywaczy. Pusto. Wycofałem się na korytarz, aby nie zadeptać ewentualnych śladów i tu cierpliwie czekałem na ekipę.

Oczywiście, jak każdy kolekcjoner, liczyłem się z ryzykiem włamania. Wydawało mi się, że mieszkanie zabezpieczyłem wzorowo. Atestowane drzwi antywłamaniowe, specjalne okna o stalowych ramach i szybach, których nie da się przerąbać nawet siekierą. Na wszelki wypadek moje zbiory kryły się w pancernych gablotkach, z zameczkami na klucze kodowe. Niestety, nie przewidziałem jednego. Mieszkanie na lewo ode mnie stało przez kilka miesięcy puste. Złodzieje, udając ekipę remontową, włamali się tam, a potem spokojnie i metodycznie wypiłowali dziurę w cienkiej ściance oddzielającej obie łazienki. Musieli użyć szlifierki kątowej i poświęcić na to sporo czasu, ale ostatecznie w trakcie remontu hałasy to zupełnie naturalna rzecz. Nikt z sąsiadów nie zwrócił na to uwagi... Na szczęście samo wejście dużo im nie dało. Gablotki były naprawdę solidne. Pierwsze dwie usiłowali otworzyć, tnąc zamki. Jednak bolce z węglików spiekanych, stal samohartująca to naprawdę piekielnie twarde materiały. Do kolejnych dwu przedzierali się przez szyby. Pewnie sądzili, że to zwykłe hartowane szkło. Po wierzchu owszem, ale wewnętrzną warstwę stanowił specjalistyczny polimer, który, nie dość, że pierońsko twardy, w wyższej temperaturze topił się i oblepiał tarczę, powodując jej ślizganie... Wcześniej czy później musiał się jednak poddać. To wcześniej w tym przypadku oznaczało około godziny...

Złodzieje wybierali przedmioty na chybił trafił. Straciłem w sumie cztery rzeczy. Zabrali wachlarz za może trzysta złotych, podczas gdy obok spoczywała szesnastowieczna figurka Buddy, warta stokrotnie więcej. Połaszczyli się na flaszeczkę ze steatytu, podczas gdy sztylet wykuty z żelaza meteorytowego nie wzbudził ich zainteresowania. Zabrali też mój najnowszy nabytek – szkatułkę, której nie zdążyłem nawet do końca odświeżyć. A więc zwykłe leszcze, a nie fachowcy. Tylko skąd wiedzieli, że do mnie warto?

Policjanci pojawili się po dwudziestu minutach. Wyskoczyli z windy z bronią gotową do strzału, osłaniając się wzajemnie... Zachciało mi się śmiać, ale nie był to wesoły śmiech... Sprawdzili szybko i sprawnie oba mieszkania. W tym czasie zadzwoniłem do żony, powiedzieć jej co się stało...

Krzyknąłem i zerwałem się ze spoconej pościeli. Cisza. Puste mieszkanie, puste łóżko. Nie ma Anity... Już pewnie nie wróci... Spojrzałem na zegarek. Szósta rano. Nie warto kłaść się z powrotem. Co za koszmar mi się przyśnił...Włamanie przez ścianę sąsiedniego mieszkania. Okropność!

Podszedłem do gablotek z mymi skarbami. Wziąłem w dłoń wachlarz i gładziłem jego bambusowy szkielet. Sięgnąłem po szkatułkę. Zaraz... Gdzie ona jest? Gorączkowo rozglądałem się po pomieszczeniu. Przeglądałem bibeloty zgromadzone na półkach... nic! Wczoraj wieczorem jeszcze była! Włamanie? Nie, przecież to tylko sen!!! Miotałem się po mieszkaniu, zaglądałem w każdy kąt. Nic. Zniknęła. Zrezygnowany, usiadłem za biurkiem i schowałem twarz w dłoniach. Dlaczego... dlaczego od kilku dni prześladuje mnie jakiś pech? Broszka, policja, utrata Anity, teraz szkatułka... Spojrzałem na zegarek. Musiałem wziąć się w garść. Tego dnia czekało mnie kolejne przesłuchanie.

Autobus, jak na złość, nie przyjechał. Po dwudziestu minutach bezowocnego oczekiwania na smaganym deszczem przystanku, postanowiłem pójść pieszo. Kuląc się pod siekącymi biczami ulewy, stawiając opór porywom wichru, brodząc po kostki w kałużach, biegłem przez miasto. Na posterunku byłem pięć minut po czasie. Skostniałą dłonią przekręciłem lodowatą mosiężną gałkę w drzwiach.

Przez chwilę ciepło oszołomiło mnie. Na parę sekund popadłem w rodzaj drzemki na jawie. Sucho, cicho...

– No proszę, jednak zdecydował się pan pojawić. – Kąśliwy głos policjanta brutalnie wdarł się w moją świadomość. – Proszę do gabinetu.

Siadłem na krześle i zgarbiłem się nieco.

– W zasadzie powinienem pana od razu aresztować – powiedział. – Ale, psiamać, sędzia nie wyraził zgody, bo mamy przepełniony areszt śledczy. Jest jednak pewna kwestia, która nie daje mi spokoju. Odciski palców się nie zgadzają.

– Nie rozumiem? – zdziwiłem się.

– Od rozumienia to ja tu jestem – warknął. – Ślady daktyloskopijne z mieszkania tamtej staruszki i twoje nie zgadzają się.

– To chyba dowód mojej niewinności? – Uczepiłem się rozpaczliwie tej szansy.

– To znaczy, cwaniaczku, że nie poszedłeś na włam sam, tylko z jakimś wspólnikiem – rzucił twardo. – I lepiej, żebyś wszystko teraz wyśpiewał...Jak na spowiedzi.

Wszedłem na posterunek. Po upale na dworze wnętrze powitało mnie miłym chłodem. Coś podobnego, mieli tu klimatyzację, a tyle się mówiło ostatnio o niedofinansowaniu policji...

– Niepotrzebnie się pan fatygował. – Znajomy policjant wyszedł mi na przeciw. – Dorwaliśmy ptaszka. Odciski palców z tamtego włamania pasują, zresztą od razu przyznał się do wszystkiego... I jeszcze jedno, poznaje pan? – Położył przede mną dwie fotografie.

– To moje! – Rozpoznałem natychmiast przedmioty skradzione poprzedniego dnia.

– A to nasz ptaszek. – Pokazał mi fotografię.

Zaraz, zaraz... Przecież to Edek!!! Świnia! Włamać się do dawnego kumpla!

– Wyciągnęliśmy z magazynu jego teczkę. Wtedy, jak go pan wsypał po transakcji z tą kradzioną wazą...

– A teraz się do mnie włamał, bo... – zacząłem.

– To normalne, chciał się odegrać. Albo tylko zdobyć cenne fanty. Od kiedy go wypuszczono z więzienia, ćpa na potęgę. A wie pan, narkomani szybko tracą poczucie rzeczywistości, przestają zwracać uwagę na ślady, które zostawiają. To tylko kwestia czasu, zanim wpadną.

– Czyli ja...

– Jest pan wolny. – Wzruszył ramionami. – Sprawa jest ewidentna. Nie przypuszczam, żeby sąd chciał pana brać na świadka, ale musi się pan liczyć z taką ewentualnością, więc przez najbliższe trzy tygodnie proszę nigdzie nie wyjeżdżać...

Wyszedłem z posterunku radosny jak skowronek. A zatem oczyszczono mnie z wszystkich zarzutów. Anita na pewno też się ucieszy... Nogi same zaniosły mnie pod feralny antykwariat. Hmmm... Na wszelki wypadek nie będę tu nic kupował. Ale gryzło mnie jedno pytanie...

Wszedłem.

– Ach, to pan. – Staruszek ucieszył się na mój widok. – Był rano ten gliniarz, przyskrzynili drania. Kto wie, może nawet odzyskam pieniądze, które bydlakowi zapłaciłem za smoka, jeśli jeszcze wszystkiego nie przepuścił... I proszę o numer konta, zaraz przeleję panu...

– Taka strata dla pana... – bąknąłem.

– E, nie ma problemu, transakcje są ubezpieczone. – Uspokoił moje wyrzuty sumienia.

– Mam pytanie – wybąkałem. – Czy zna się pan na chińskich ideogramach?

– Trochę. – Spojrzał na mnie znad okularów.

– Mam takie znaczki. – Położyłem przed nim kartkę z przerysowanymi ze szkatułki symbolami.

Podreptał na zaplecze i po chwili wrócił z opasłym słownikiem. Kartkował go długo.

– Wie pan – mruknął – to chyba nie jest współczesny zapis... Myślę, że to średniowieczne pismo mandaryńskie...

– Czy zna pan kogoś, kto byłby w stanie to odczytać? – zasępiłem się.

– Jest taki człowiek, gadałem z nim kiedyś. Chiński profesor wyrzucony z uniwersytetu w Pekinie...

– Gdzie mogę go znaleźć?

– Handluje na stadionie dziesięciolecia. W którym dokładnie miejscu, nie umiem powiedzieć, ale niech pan popyta. Nazywa się mistrz Wu.

Wyszedłem z antykwariatu i zamyślony ruszyłem w stronę domu. Na skrzyżowaniu miałem zielone światło. Ruszyłem niespiesznie po pasach.

Potężny tir zaryczał klaksonem. Co on głupi, przecież mam pierwszeństwo! Zignorowałem palanta, szedłem dalej. Klakson zaryczał ponownie. Spojrzałem lewo i dostrzegłem za szybą przerażoną twarz kierowcy. I nagle zrozumiałem. To nie był pirat drogowy. Coś zawiodło. Może sprzęgło, może hamulec. Po prostu nie mógł się zatrzymać przed przejściem. A ja byłem na jego drodze. Szarpnąłem się do ucieczki, ale było już za późno. Poczułem straszliwe uderzenie i wszystko wokół zalała ciemność.

Poderwałem się na równe nogi. Sen, paskudny sen. Co to było? A tak, potrąciła mnie ciężarówka, trafiłem do szpitala w stanie śpiączki. Wszystko słyszałem, a nie mogłem się ruszyć. A może... Anity nie było obok mnie. Zaraz, przecież to jest sen, ten ohydny koszmar, w którym jestem podejrzany o kradzież...Sam już nie byłem pewien, co jest snem, a co rzeczywistością. Uszczypnąłem się, zabolało. Nie, to niemożliwe...

Na stadion przyszedłem o świcie. Wiał paskudny, zimny wiatr. Stanąłem na koronie i patrzyłem, jak jego podmuchy szarpią płachty folii i plandeki osłaniające stoiska. Gdzieś tam, pośród stosów butów i ubrań, którymi handlowali przybysze z Dalekiego Wschodu, kryła się odpowiedź na moje pytanie. Tylko jak w tej zbieraninie ludzi przybyłych z kilkunastu różnych azjatyckich krajów odnaleźć mistrza Wu?

Niepotrzebnie się martwiłem. Po czterech godzinach bezowocnego włóczenia się pomiędzy straganami poczułem ostry ból żołądka. No tak, od wczorajszego obiadu nie przełknąłem ani kęsa... Znalazłem budkę z dalekowschodnim fast foodem. Wszedłem do środka i zamarłem z przerażenia. Nie powinienem tu wchodzić. Przy plastikowych stolikach siedziało kilku Chińczyków. Wyglądali niby normalnie, ale owłosione łapska i tatuaże mówiły wszystko. Mafia. Prawdziwa chińska triada. Otaksowali mnie spojrzeniami, a jeden z nich gestem wskazał mi pusty stolik. Zrozumiałem, że jeśli spróbuję uciekać, zabiją mnie od razu.

Usiadłem na krzywym plastikowym krześle. Bandyci zamawiali sporo alkoholu, może się spiją i zapomną o mnie? Zamówiłem sobie ryż wie-ku-wo, czyli z wieprzowiną, kurczakiem i wołowiną. Byłem kompletnie wykończony. Sądziłem, że nic nie przełknę ale głód zwyciężył. Gangsterzy jedli, co jakiś czas popatrując na mnie. No i co? Przynajmniej umrę syty! Ryż dostałem rozgotowany, mięso dla odmiany było niedopieczone. Włączyłem telefon. Było mi już wszystko jedno. Jeśli gliniarze zechcą mnie aresztować, proszę bardzo, niech mnie namierzają. Lepiej iść do pudła niż trafić w ręce tych z sąsiednich stolików. Oderwałem wzrok od błotnistego sosu w plastikowej misce i wtedy go zobaczyłem. Był bardzo stary, siwy i pomarszczony. Ale jego oczy patrzyły na mnie bystro.

– Szukałeś mnie – mówił po rosyjsku z bardzo dziwnym akcentem, ale rozumiałem go.

– Mistrz Wu?

Kiwnął dostojnie głową. Nagła cisza wręcz zadzwoniła mi w uszach. Rozejrzałem się odruchowo. Jeszcze przed chwilą bar był pełen bandytów. Teraz nie było tu nikogo.

– Musieli wyjść – wyjaśnił. – Masz pytanie.

Wyjąłem z kieszeni kartkę i podałem mu. Wziął ją z pozoru obojętnie, a rzuciwszy okiem na ideogramy bez słowa, zrozumiałem, że wie, że od razu wiedział, po co przyszedłem.

– Klatka na świerszcze czy szkatułka? – zapytał.

– Szkatułka. – Spuściłem oczy. – Co się ze mną dzieje?

– Jesteś nie tu, gdzie chciałbyś być – powiedział mistrz Wu. – Trafiłeś na drugą stronę.

– Co to znaczy? – zdziwiłem się.

– Jin i Jang, dwa kosmiczne pierwiastki, dwie strony rzeczywistości – mówił wolno, jakby chciał, żebym dobrze zrozumiał. – Dwa światy. W pierwszym układa się wszystko idealnie. Ale ten drugi też jest potrzebny, by zachować równowagę. Twoja dusza cieszy się wolnością w zwykłym świecie, ale twoja mara cierpi w tym, byś mógł być silny tam, choć nie przechodzisz prób. Tu się męczysz, a tam zbierasz owoce tych przykrych doświadczeń.

– Tutaj...

– To ta gorsza strona. Bandyci, złodzieje, mordercy... Wieczny pech, wieczne cierpienie. Tu ciągle pada deszcz. Tu zawsze dostaniesz do jedzenia rozgotowany ryż i mięso z kota..

Z obrzydzeniem odsunąłem od siebie miskę.

– A nie powinieneś tu być – dodał. – Twoje miejsce jest tam. Zaczęło się od snów?

– Tak – wykrztusiłem. – Śniłem, jakbym jednocześnie był tu i tam...

– Szkatułka. Było ich kilka. Gdy hitlerowcy mordowali na Pradze naszych, stworzono je jako pułapki. Ten, kto ją otworzy... Jego dusza, ta prawdziwa, zostaje w środku. Człowiek żyje potem już tylko swoją marą, doświadczając tylko tego, co najgorsze... Myślałem, że wszystkie zostały dawno zniszczone. Nie sądziliśmy, że ucierpieć może ktoś niewinny.

– Co mam teraz robić?

– Masz ją?

Zaprzeczyłem.

– Włamali się do mnie i ukradli. Tam w prawdziwym świecie. W tym też znikła.

Pokiwał powoli głową.

– Ona jest jedna – powiedział. – W tym świecie i w tym prawdziwym. W niej kryje się rozwiązanie twoich problemów. Odnajdź ją, otwórz. Twoja dusza stanie się wolna. Zeskrob ideogramy, a nigdy już nie doświadczysz bezpośrednio istnienia tej gorszej rzeczywistości...Ruszaj.

Wstał na znak, że rozmowa skończona. Przeliczyłem pieniądze, które mi zostały. Trzydzieści złotych. Na koronie stadionu kupiłem maczetę. Ruski, który ją sprzedawał, podarował mi złamaną osełkę. Siedziałem długo w krzakach nad Wisłą, polerując blaszane ostrze. Jeśli w tamtym prawdziwym świecie szkatułkę ukradł Edek, to i w tym znajduje się w jego rękach. Jeśli tam jest złodziejem i ćpunem to tu, w gorszym świecie, jest zapewne bandytą i mordercą. Cóż, jeśli to ta gorsza rzeczywistość, to i ja będę gorszy. Jeśli trzeba, rozwalę mu łeb. Odnajdę ją, otworzę i zniszczę dziwne znaki.

I wszystko będzie dobrze. Uwolnię swoją duszę. Obudzę się ze śpiączki, a ten świat...Cóż, zniknie na zawsze z mojego życia.

Wstałem z kamienia i sprawdziłem opuszką kciuka ostrze. Było jak brzytwa. Czekaj cierpliwie, Anito. Niebawem wrócę do ciebie. I już na zawsze będziemy razem...