Autor: Valerie

 Co prawda kalendarz jasno sugeruje, że przyszła pora raczej na tłuściutkich i radosnych Mikołajów niż na smukłe emowampiry, ale – jak mówi stare ludowe przysłowie – zawsze jest dobra pora na wampira. A jak nie mówi, to koniecznie powinno. No to… wgryźmy się w temat…

Główną bohaterką „Ludzi bez dusz” jest młoda kapłanka, Elena Stawska, mieszkanka Lśniącej, stolicy państwa Luny okupowanego przez imperium Galenu. To dosyć istotne dla fabuły i warto o tym wspomnieć, szczególnie że jeden z głównych minusów książki wiąże się właśnie z tym – „Ludzie bez dusz” długo się rozkręcają, jednak nie bez powodu. Autorka raczej dosyć świadomie wybrała taki sposób prowadzenia opowieści, by wprowadzić czytelnika w świat, w którym przyszło żyć Elenie.

Fabuła na pierwszy rzut oka składa się z serii opowiadań, ale tak naprawdę każde kolejne wydarzenie napędza kolejne, większe, na zasadzie schodzącej z góry lawiny. I o ile w tomie pierwszym (bo zapowiada się na dylogię) to raczej Sambor robi za napęd fabularny, mózg i pięść wszelkiej akcji, a Blanka bezwładnie podąża za nim, napędzana chyba wyłącznie swoją neurotycznością i dzikim uporem, to w tomie drugim dziewczyna będzie musiała zacząć grać pierwsze skrzypce – zupełnie jak te ożywione legendy: czy tego chce, czy nie…

Recenzja ksiażki „Dom płomienia i cienia” Sarah J. Maas.
Czytelników czekają poza tym epickie ucieczki, przejmowanie tronów lokalnych władców, więcej ucieczek, śmierć kilku mniej lub bardziej istotnych postaci, ewolucja kilku innych postaci do poziomu supersaiyanina, wielka rozpierducha w okolicach finału oraz autentyczny koniec świata