Bookiety

Jako że czytałam „Statek śmierci”, już po pierwszej ofierze wiedziałam, jak książka się skończy (i nie pomyliłam się). Im bardziej zaś zagłębiałam się w lekturę, tym bardziej utwierdziłam się w przekonaniu, że S.J. Lorenc jednak czytał więcej niż jedną książkę Yrsy, bo tajemniczy uśpiony wirus i potencjalna epidemia wydały mi się zaczerpnięte z innej jej książki, „Lód w żyłach”. I zrobiło mi się przykro, bo „Koniec mapy” nie jest książką złą, tylko za dużo jak dla mnie jest w niej pomysłów, które widziałam już gdzie indziej.

„Bajtel”, choć jest rasowym kryminałem, to jednak, w przeciwieństwie do klasycznych pozycji z tego gatunku, nie jest powieścią służącą czystej rozrywce intelektualnej czytelnika, przeciwnie, pogłębione tło społeczne zmusza wręcz odbiorcę książki do moralnych przemyśleń.

Jeśli Kristen Perrin nie „wystrzelała się” z fajnych pomysłów w debiutanckiej książce, cykl może okazać się jednym z poczytniejszych nie tylko w podgatunku „cosy crime” ale po prostu wśród brytyjskich kryminałów trzeciej dekady dwudziestego pierwszego wieku.

Kiedy ma się jakiś problem, dobrym rozwiązaniem jest znalezienie grupy wsparcia, która pomoże nam się z nim uporać albo chociażby pokaże, że nie jesteśmy z tym sami. I tak Anonimowi Alkoholicy spotykają się w jakimś przytulnym miejscu, najlepiej z dala od sklepu monopolowego. Natomiast Anonimowi Skrytobójcy… cóż, oni starają się nikogo nie zabić…

Ostatnio debatowałam z koleżankami ze świata wydawniczego o trendach literackich na następne lata. Żadna z nas nie rzuciła: „RPG-i”, no bo wiecie, bez przesady, takie rzeczy się nie zdarzają. A kilka dni później zwaliły się na mnie zapowiedzi takich książek jak „Dungeons and drama”, „Dating and dragons” oraz „Dungeons and dragon dating”. Mój wewnętrzny geek zapłonął jak Karlach poza Avernusem i jestem już po lekturze jednej z tych książek, bo przecież nie mogłam sobie odpuścić…

Autorami tomu zawierającego 75 kocich zagadek są dr Gareth Moore i Laura Jayne Ayers, autorzy bestsellerowych łamigłówek dla dzieci i dorosłych. W tomie „Miaudle” nie zadają jednak pytania, kto zabił, lecz poruszają inne kwestie, tak bliskie sercu każdego miłośnika kotów. Odnajdzie w nich sens każdy, kto choć przez krótki czas dzielił mieszkanie z puchatym mruczkiem!

Proces tworzenia tak olbrzymiego, złożonego produktu, jakim jest gra cRPG, jest sam w sobie fascynujący. Wysiłek można porównać chyba do li tylko superprodukcji kina hollywoodzkiego, podobnie zresztą jak czas jego trwania, liczbę osób pracujących przy realizacji czy też budżet.

Czego zatem możemy spodziewać się po wzmiankowanej książce? Już sam jej tytuł wraz z grafiką na okładce powinien wywołać radosny uśmiech zrozumienia w starszym pokoleniu, wychowanym na kultowych komiksach niezrównanego Bogusława Polcha. Bo tytuł i okładka stanowią bez wątpienia obietnice nostalgicznej podróży do czasów, kiedy jednym z ważniejszych mediów, kreujących wyobraźnię młodego człowieka był właśnie komiks…

Z przedstawionych losów Stefana Weinfelda, który przyszedł na świat w listopadzie 1921 roku, wyłania się obraz traum typowych dla wielu jego rówieśników urodzonych w tym właśnie czasie na terenach Rzeczypospolitej. Stosunkowo spokojne życie zostaje nagle przerwane przez wybuch II wojny światowej, a przynależność rodziny do osób wyznania mojżeszowego powoduje, że ich egzystencja jest zagrożona. Weinfeld przetrwa, ale kosztem zesłania na daleki Wschód, z którego powraca nie w glorii i chwale Armii Andersa, lecz jako żołnierz deprecjonowanej Armii Berlinga.

„Wtem denat” jest drugim tomem przedstawiającym nie do końca typowe losy pracowników oficyny wydawniczej „JaMas” oraz zaprzyjaźnionych z nimi policjantów, zarówno tych czynnych, jak i w stanie spoczynku. Autorka bardzo sprytnie ucieka jednak od powtarzania schematu jedności miejsca i czasu akcji. Poprzednią lokalizację, czyli budynek firmy, zastępuje urocza głusza. Opowieść rozciąga się w czasie do czterech dni i trzech nocy, gdy poprzednio było to właściwie kilkanaście godzin…

Marta Kisiel, jakże utalentowana rodzima pisarka fantastyki, nieco zaskoczyła swoich fanów, gdy dwa lata temu, podążając za rynkowymi trendami, zdecydowała się rozpocząć nowy cykl powieści, daleki od tematów grozy czy magii, a będący serią kryminałów. Co prawda, autorka nie byłaby sobą, gdyby rzeczywiście wyprawiła się na prostą ścieżkę zbrodni i kary. Zatem zamiast książek opowiadających o takich czy innych zawodowych śledczych, czytelnicy otrzymali dość specyficzną bohaterkę wraz z równie nietypową rodziną i psem, którzy już dwukrotnie wplątali się wbrew sobie w sprawy morderstw. Dodatkowo, co już nie było tak zaskakujące w przypadku Marty Kisiel, całość okraszona była i jest dużą dawką humoru.

Trzeba przyznać, że autor bardzo udanie wybrnął z zadania, jakim było połączenie próby przekazania jak największej ilości wiedzy, często trudnej w odbiorze, z utrzymaniem dobrego tempa narracyjnego, pozwalającego na utrzymanie zainteresowania czytelnika. Czytający tę książkę wręcz z zapartym tchem poznają kolejne warstwy problemów i szaleństw, w których wprost nurza się miasto Gotham wraz ze swoimi mieszkańcami.

W konsekwencji o ile rzeczą oczywistą jest, że „Moje komiksy. Vol. 2…” stanowią pozycję godną polecenia dla wszystkich miłośników historii obrazowych, o tyle jest to książka, po którą powinny sięgnąć przede wszystkim osoby nieczytające komiksów i/lub mające na ich temat mieszane (jeśli nie wyłącznie negatywne) opinie. (…) Po lekturze prac Pawła Ciołkiewicza można zrozumieć, że komiks to medium uniwersalne, mogące opowiadać każdą historię. Czyni to ani nie lepiej, ani nie gorzej od książek, radia czy telewizji, a po prostu na swój niepowtarzalny sposób.

RedNacz przygląda się najnowszemu kryminalnemu i Miętowemu wydaniu Marty Kisiel.
Akcja „Nagle trupa” rozgrywa się w ciągu jednego dnia – a nawet, dokładnie mówiąc, w ciągu kilku godzin, od momentu otwarcia do czasu zamknięcia wydawnictwa. Miejsce również pozostaje właściwie bez zmian – poza kilkoma wyjątkami, historia toczy się w budynku firmy „JaMas” albo na jego podwórku. Ta jedność przestrzeni i czasu to także odwołanie do klasycznych powieści detektywistycznych. Pozwala również przełożyć ciężar narracji z opisów wnętrz czy pomieszczeń na monologi, w tym wewnętrzne, dialogi oraz, zwłaszcza, potyczki słowne…

Serię „Tarnowskie Góry…” wydawnictwa Almaz śledzę od samego początku z ogromną sympatią. Cieszy mnie, że projekt ma się dobrze. Nie tylko nie uwiądł (jak wiele inicjatyw lokalnych), lecz wręcz przeciwnie – rozwija się, i to jak! Lada dzień pojawi się już piąta książka. Tym razem będą to „Tarnowskie Góry romantycznie”. (Dotychczas ukazały się trzy zbiory opowiadań fantastycznych i jeden kryminalnych).

Przyznaję, że dosyć długo zbierałam się do napisania tej recenzji, starając się podejść do opowiedzenia o tej książce jak najbardziej obiektywnie. Ale cóż z moich chęci, kiedy ja zwyczajnie kocham wszystkie atlasy Brooke’a-Hitchinga i nie mam się do czego doczepić, nawet jakbym chciała, bo to takie perełki? Krótko mówiąc: Tak, to kolejna z tych książek, które po prostu musicie mieć na swoich półkach…

„Efekt pandy” jest komedią kryminalną jeszcze bardziej kameralną niż „Dywan z wkładką”. Właściwie grono postaci występujących na łamach powieści ogranicza się do dziesięciu osób – protagonistek, podejrzanych sąsiadów zza ściany apartamentu wypoczynkowego oraz kilku osób z obsługi kurortu. Na szczęście ta jakże zróżnicowana i barwna grupa w zupełności wystarcza, by historia iskrzyła dobrym humorem i ciekawymi przygodami….

RedNacz zmierzył się z pierwszym kryminałem w dorobku popularnej autorki fantastyki. Czy skórka warta wkładki… to znaczy wyprawki?
„Dywan z wkładką” jest dziesiątą powieścią Marty Kisiel, a pierwszą pozbawioną wątków fantastycznych. Natomiast nie jest to debiut autorki, jeśli chodzi o budowanie opowieści wokół wątku poszukiwania mrocznego zabójcy, chociaż tym razem jest on kluczowy dla toczącej się przygody. Myli się jednak ten, kto sądzi, że pisarka podeszła do sprawy przesadnie poważnie, rezygnując z tak charakterystycznego dla siebie humoru, ironii czy zgryźliwości…

R.I.Palacio, właściwie Raquel Jaramillo – amerykańska pisarka, graficzka  i córka imigrantów z Kolumbii urodzona w Nowym Jorku. Jest autorką kilku książek dla dzieci, w tym bestsellera „Cudowny chłopak”, którego światowa sprzedaż przekroczyła 5 milionów egzemplarzy. „Biały Ptak” to graficzna powieść o przyjaźni, życzliwości, odwadze i wartościach, jakimi wszyscy powinniśmy się w życiu kierować. Rekomendowana starszym dzieciom, ma jednak szansę spodobać się też dorosłym czytelnikom. Książka jest  kontynuacją bestsellera „Cudowny chłopak”, a także kolejnym etapem szerzenia dobra przez autorkę,  założycielkę ruchu „Wybierz dobro”.

Rok literacki 2020 kończę pozycją mocarną i zacną. Edward Brooke-Hitching zaczarował mnie już wcześniej albumem „Atlas lądów niebyłych”, więc spodziewałam się, że „Biblioteka szaleńca. Największe kurioza wydawnicze” będzie perełką. Jednak im dłużej czytałam to cudo, tym bardziej zdawałam sobie sprawę, że to nie jest pojedyncza perła, a wielki kufer skarbów, złota i klejnotów…