Recenzje

Sam „Demon luster” stanowi drugą część trylogii opowiadającej o Szamance od umarlaków. Jakkolwiek fabuła książki jest bezpośrednią kontynuacją przygód Idy Brzezińskiej, czytelnik, który nie zna jej wcześniejszych losów, bez większych problemów powinien odnaleźć się w historii, a to za sprawą „Prologu”, w którym autorka przypomina kluczowe wydarzenia i postacie z dotychczasowego życia dziewczyny. Przy tym nie czyni tego topornie, lecz niejako naturalnie wplata w bieżące losy Idy, dzięki czemu nie ma się poczucia nachalnego przedstawiania protagonistki…

„Anihilacja” opowiada o dwunastej wyprawie badawczej do Strefy X, tajemniczego obszaru, który wyłonił się nie wiadomo skąd i zaczął rozprzestrzeniać się na kolejne tereny. Tym razem do jego wnętrza wkraczają cztery kobiety: biolożka, geodetka, psycholożka i antropolożka. Śledzimy wydarzenia z perspektywy biolożki, której narracja przybiera formę dziennika…

Jako że czytałam „Statek śmierci”, już po pierwszej ofierze wiedziałam, jak książka się skończy (i nie pomyliłam się). Im bardziej zaś zagłębiałam się w lekturę, tym bardziej utwierdziłam się w przekonaniu, że S.J. Lorenc jednak czytał więcej niż jedną książkę Yrsy, bo tajemniczy uśpiony wirus i potencjalna epidemia wydały mi się zaczerpnięte z innej jej książki, „Lód w żyłach”. I zrobiło mi się przykro, bo „Koniec mapy” nie jest książką złą, tylko za dużo jak dla mnie jest w niej pomysłów, które widziałam już gdzie indziej.

„Bajtel”, choć jest rasowym kryminałem, to jednak, w przeciwieństwie do klasycznych pozycji z tego gatunku, nie jest powieścią służącą czystej rozrywce intelektualnej czytelnika, przeciwnie, pogłębione tło społeczne zmusza wręcz odbiorcę książki do moralnych przemyśleń.

Jeśli Kristen Perrin nie „wystrzelała się” z fajnych pomysłów w debiutanckiej książce, cykl może okazać się jednym z poczytniejszych nie tylko w podgatunku „cosy crime” ale po prostu wśród brytyjskich kryminałów trzeciej dekady dwudziestego pierwszego wieku.

„Kłopoty w Hamdirholm”, które zostały wydane niemal szesnaście lat temu, to debiutancki zbiór opowiadań autorstwa Wojciecha Świdziniewskiego. Debiutancki i niestety jedyny, ponieważ pochodzący z Białegostoku pisarz i członek redakcji Fahrenheita zmarł niespodziewanie kilka miesięcy przed ukazaniem się książki.

Kiedy ma się jakiś problem, dobrym rozwiązaniem jest znalezienie grupy wsparcia, która pomoże nam się z nim uporać albo chociażby pokaże, że nie jesteśmy z tym sami. I tak Anonimowi Alkoholicy spotykają się w jakimś przytulnym miejscu, najlepiej z dala od sklepu monopolowego. Natomiast Anonimowi Skrytobójcy… cóż, oni starają się nikogo nie zabić…

Ostatnio debatowałam z koleżankami ze świata wydawniczego o trendach literackich na następne lata. Żadna z nas nie rzuciła: „RPG-i”, no bo wiecie, bez przesady, takie rzeczy się nie zdarzają. A kilka dni później zwaliły się na mnie zapowiedzi takich książek jak „Dungeons and drama”, „Dating and dragons” oraz „Dungeons and dragon dating”. Mój wewnętrzny geek zapłonął jak Karlach poza Avernusem i jestem już po lekturze jednej z tych książek, bo przecież nie mogłam sobie odpuścić…

Autorami tomu zawierającego 75 kocich zagadek są dr Gareth Moore i Laura Jayne Ayers, autorzy bestsellerowych łamigłówek dla dzieci i dorosłych. W tomie „Miaudle” nie zadają jednak pytania, kto zabił, lecz poruszają inne kwestie, tak bliskie sercu każdego miłośnika kotów. Odnajdzie w nich sens każdy, kto choć przez krótki czas dzielił mieszkanie z puchatym mruczkiem!

Proces tworzenia tak olbrzymiego, złożonego produktu, jakim jest gra cRPG, jest sam w sobie fascynujący. Wysiłek można porównać chyba do li tylko superprodukcji kina hollywoodzkiego, podobnie zresztą jak czas jego trwania, liczbę osób pracujących przy realizacji czy też budżet.

Muszę pogratulować autorowi koncepcji i wyobraźni. Nie sądziłam, że w jednej książce można powiązać życie po życiu, loty w kosmos, oddziaływanie sztuki na człowieka, programowanie neuronalne i święty kamień z Mekki, i wszystko to spójnie połączyć jako fantastykę naukową – a Andrzejowi Miszczakowi się to udało. I to jak!

Wydawało się, że półork jest kolejnym wcieleniem Conana Barbarzyńcy czy Kane’a, a – jak wiadomo – nie są to osoby mające szczególne wątpliwości względem swoich poległych wrogów, zniszczonych miejsc czy zagrabionych skarbów. I chociaż może taka zmaskulinizowana rzeczywistość nie jest już szczególnie popularna u znacznej części odbiorców współczesnej kultury, nie jest pozbawiona swoistego niepowtarzalnego uroku.

Autorka szuka, zmaga się, chce odnaleźć uniwersalny klucz do duszy ludzkości. I nawet jeśli przez długą i pełną sukcesów karierę, której jej życzę, nie odnajdzie go[…], to jestem przekonany, że jej poszukiwania dostarczą nam jeszcze wiele smakowitych literacko kąsków…

Motywy przewodnie wszystkich opowiadań odpowiadają współczesnym lękom znacznej części nowoczesnych społeczeństw. Są to krytyczne uwagi pod kierunkiem liberalnej gospodarki i niemal niczym nieograniczonej dominacji korporacji, strach przed nieuchronnie nadchodzącą katastrofą klimatyczną oraz narastający strach wobec powoli powstającej sztucznej inteligencji, pomieszany z obawami o brak swobody, gdy człowiek zdecyduje się na komfortowe życia ze złudnym poczuciem bezpieczeństwa i braku odpowiedzialności…

 Co prawda kalendarz jasno sugeruje, że przyszła pora raczej na tłuściutkich i radosnych Mikołajów niż na smukłe emowampiry, ale – jak mówi stare ludowe przysłowie – zawsze jest dobra pora na wampira. A jak nie mówi, to koniecznie powinno. No to… wgryźmy się w temat…

Czego zatem możemy spodziewać się po wzmiankowanej książce? Już sam jej tytuł wraz z grafiką na okładce powinien wywołać radosny uśmiech zrozumienia w starszym pokoleniu, wychowanym na kultowych komiksach niezrównanego Bogusława Polcha. Bo tytuł i okładka stanowią bez wątpienia obietnice nostalgicznej podróży do czasów, kiedy jednym z ważniejszych mediów, kreujących wyobraźnię młodego człowieka był właśnie komiks…

„Opuszczona” była nominowana do Nagrody Brama Strokera w kategorii debiut powieściowy, ale zwycięzcą została Maria Alexander z „Mr. Wicker”. I mówiąc szczerze, nie jestem zdziwiony, bowiem powieść Bakera mimo zalet ma też swoje wady. Tak więc nominację jak najbardziej pochwalam, bo mamy do czynienia z książką dobrą, ciekawą jak na debiutanta, ale nie wybitną.

Kluczem do rozwiązania zagadki jest uważne czytanie – ale takie naprawdę uważne. W miarę lektury czytelnik szybko natknie się na pozorne niekonsekwencje i zdecydowanie powinien je zapamiętać. Dlaczego? Bo nie są to niekonsekwencje, tylko najważniejsze kawałki układanki, wiodące do zrozumienia istoty rzeczy i w konsekwencji do finału.

Autorka po prostu niczym rusałka wabi miłośnika literatury „Kisielowym stylem”, by zaprosić go w wyprawę głęboko w „Toń”.

Można zżymać się na osobę Andrzeja Sapkowskiego, medialny wizerunek (hiper)inteligenta, intelektualisty i zarazem szyderczego snoba, wytykającego wszystkim wokół brak oczytania i wiedzy; tak powszechnej, jak i specjalistycznej. (…) Niemniej jednak niezaprzeczalnym faktem jest, że to za sprawą twórczości Sapkowskiego wydawcy po transformacji systemowej uwierzyli, że polscy autorzy mogą być także interesujący dla rodzimych czytelników, a zalewanie rynku zachodnimi publikacjami, nierzadko wątpliwej jakości, nie jest jedyną drogą do zarobku…