No i sprzątamy co roku świat. Wywozimy popsute lodówki z lasów, zapadnięte kanapy z pól i ogromne foliowe torby z tajemniczą zawartością z łąk. Kreuz Himmel Sankta Kruzafux Hallelujah, jacy my jesteśmy porządni!
Po mieście rozpełza się towarzystwo podekscytowanych porządkowiczów w rękawiczkach, ze szpikulcami w rękach. Owe rękawiczki i szpikulce dano im po to, żeby nie ubrudzili sobie rączek o nieczystości naszej planety. W pocie czoła przez godzinę oddają się obywatelskiemu obowiązkowi, po czym z ulgą oddalają się do domów.
A po drodze: pyk! – pet na ziemię. Pyk! – torebka po chipsach przez okno samochodu. Pyk! – puszka po piwku beztrosko rzucona przez ramię.
Jak łatwo jest rozgrzeszyć swoje sumienie brudasa za pomocą jednorazowej akcji odbywanej raz na rok! Jak prosto i pięknie to wszystko wygląda! Posprzątamy… potem naśmiecimy. A potem znowu posprzątamy. I tak ad defecatem mortem.
A może by tak nadgryźć ten kąsek z drugiej strony? Zamiast leczyć – zapobiegać?
W umysłach większości z nas tkwi zakorzeniona przez dziesięciolecia świadomość, że publiczne to nie nasze. Cudze. Więc skoro cudze, to można, to nie nasze zmartwienie, tylko mitycznych ICH. Można zostawić flaszkę po gorzale w krzakach nad rzeką, wszak to nie nasze krzaki, niech się ONI martwią. Można zostawić strzęp gazety na przystanku – co to, nasz przystanek? I tak dalej, i tak dalej. O brudzeniu sobie rączek odchodami naszych psów przed delikatność nie wspomnę, wszak w kulturalnym towarzystwie o byle g… rozprawiać nie należy.
Kiedyś w dzień sprzątania świata miałam okoliczność oddalić się od Warszawy w kierunku północno-wschodnim. I tak sobie jechałam, byłam już daleko, i tak mi było miło i sympatycznie. Mazowieckie łąki, Kurpie, Puszcza Zielona.
Nagle oko moje krótkowzroczne dostrzegło srebrzystego busika, który parkował był na poboczu. Z busika właśnie wyskoczył jędrny bysio, tuląc w objęciach karton (po telewizorze?), pełen wszelkiego badziewia, dziarsko przeskoczył rów i pozbył się kartonu pod drzewkiem. Pozbył się również problemu, co było widać po jego minie. A mówią, że nie ma szczęśliwych ludzi na świecie.
I taka mnie otóż refleksja nawiedziła: moi rodzice płacą coś koło 25 zeta za wywóz śmieci zmieszanych niesegregowanych – odpady segregowane suche wywożone są bezpłatnie. Duży kosz na odpadki niesegregowane jest wywożony dwa razy na miesiąc. Powiedzmy, że zawartość pudła po telewizorze równa się zawartości kosza. 25:2= 12, 5. Zatem bysio zaoszczędził około dwunastu złotych z hakiem. No, niech mu będzie – trzynastu. Istotnie, jest to powód do dumy. Można za to kupić taniego winiacza. Gronowego. Bo wina typu „Truskaweczka” to pewno nawet i ze dwa.
I, rzecz jasna, obalić je w krzakach, zostawiając butelki na miejscu obalania. Bowiem słoneczne refleksy na flaszkach malowniczo rozrzuconych wśród zieleni trawy zapewnią wszystkim niezapomniane doznania estetyczne.
Hanna Fronczak
Pobierz tekst:
Marta Kisiel „Dożywocie”
Fabryka Słów Lichotka. Dom nad rozlewiskiem to przy niej komórka na graty. Gotycka rozpusta budowlana,…
Kapitan Ameryka: Nowy wspaniały świat
Po spotkaniu z nowo wybranym prezydentem USA, Thaddeusem Rossem, Sam Wilson trafia…
Terry Goodkind „Wojenna nawałnica. Kroniki Nicci. Tom 3”
Kolejna książka Terry’ego Goodkinda. „Wojenna nawałnica” to trzecia część „Kronik Nicci”. Wcześniej…
Kraków
23.10.2025 - 26.10.2025
