Nocą z 8 na 9 sierpnia 1969 roku członkowie „rodziny” Charlesa Mansona na jego rozkaz dokonali przerażającej zbrodni […] Dziennikarka Nikki Meredith przez dwadzieścia lat odwiedzała „kobiety Mansona” w więzieniu, próbując zrozumieć, co zmieniło normalne na pozór dziewczyny w morderczynie i jak można żyć dalej po popełnieniu tak potwornej zbrodni. Jej książka to mroczna podróż w samo serce zła.
Kręcą ich kosmiczne pojazdy i wielościenne kostki. Doskonale znają odzywki elfów i hobbitów. Przebierają się za postaci z japońskich kreskówek. Posługują się swoim żargonem, prowadzą hermetyczne dyskusje w sieci i w realu. Spotykają się na konwentach. Ludzie z zewnątrz na członków fandomu patrzą z nieufnością, a często nawet z pobłażaniem.
[…] podsłuchuję, o czym rozmawiają ludzie w metrze […]
– Oni w ogóle nie rozmawiają.
– Daj spokój. Przecież muszą rozmawiać.
– Właśnie, że nie. […] wymieniają marki samochodów, nazwy ciuchów i basenów. […] powtarzają: „Rewelacja!” Ale wszyscy mówią to samo. W barach gadające szafy opowiadają te same kawały, a grające ściany świecą kolorowymi wzorami[…] A był pan kiedyś w muzeum? Wyłącznie abstrakcyjna sztuka. […]Dawno temu obrazy […] przekazywały jakąś treść, a nawet pokazywały ludzi.
