Autor: Maciej Tomczak (4)

W „Śpiewie potępionych” pojawiają się elementy powieści kryminalnej (podobnie miało to miejsce w „W mocy wichru”) czy szpiegowskiej, jednak najnowsza książka Agnieszki Hałas to przede wszystkim bardzo dobra historia przygodowo-awanturnicza. Właściwie niemal od początku akcja stopniowo, lecz konsekwentnie przyspiesza, zabierając czytelnika w fascynujące, dotąd nieznane rejony opuszczonego przez bogów mrocznego świata.

Na przestrzeni minionych dekad wiele zmieniło się w świecie historii obrazkowych – w Polsce i na świecie. Rodzimy rynek komiksowy rozwinął się do dość pokaźnych rozmiarów; z chwilowym, choć poważnym załamaniem na przełomie wieków. Udało się nie tylko nadrobić zaległości w publikacji wielu klasycznych tytułów, lecz również polscy twórcy weszli z przytupem

Oceniając scenariusz Jody Houser, należy stwierdzić, że pisarka nie miała chyba do końca pomysłu na stworzenie autorskiej opowieści o Willu Byersie. Zachowanie spójności uniwersum jest oczywiście pewnym usprawiedliwieniem dla braku wyraźnego indywidualnego rysu, niemniej

To groza dominuje w „Oczach urocznych”. Nie tylko ta fantastyczna, wywołana przez licznie występujące stwory mroku, które Marta Kisiel wywodzi – co warte podkreślenia – z rodzimych legend i ludowych podań, lecz także codzienna, której doznaje większość osób mierzących się z niekoniecznie interesującą dorosłością.

Fabuła „Stsygonia” przenosi czytelnika do pewnej wioski na rubieżach dziewiętnastowiecznej carskiej Rosji, które kiedyś były terenami dawnej Rzeczypospolitej. Wcale niemałej, bo mieszczącej w swych granicach młyn, karczmę i kościół. Nieopodal swoją posiadłość ma również lokalny dziedzic. Życie mieszkańców upływa spokojnie do czasu, gdy do wioski powraca Katarzyna.

Ratując się przed nieuniknionym szaleństwem, Salka opuszcza rodzinną Kotlinkę Kłodzką i przenosi się do oddalonego o wiele kilometrów Wrocławia z mocnym postanowieniem rozpoczęcia zupełnie nowej egzystencji. Zamiast wiekuistego szczęścia i spokoju trafia na stancję do willi starszej pani Bolesnej, gdzie najmniejszym problemem wydaje się gadająca papuga o imieniu Roy Keane.

„Brom” to pierwszy w pełni autorski album Unki Odyi – polskiej ilustratorki i rysowniczki komiksów, znanej między innymi z aktywności na łamach magazynów „Kolektyw” oraz „Warchlaki”. Odpowiedzialna za rysunki i scenariusz Unka Odya przedstawia historię formującej się grupy licealnych przyjaciół.

Twórcy, zarówno dopiero początkujący, jak i już wiekowo lub/i artystycznie dojrzali, mają w zwyczaju kreowanie wspólnego środowiska, nierzadko przeobrażającego się w mniej lub bardziej sformalizowane grupy. Z jednej strony chodzi o silniejsze (bo zbiorowe) wybrzmienie, a tym samym dotarcie do większej rzeszy odbiorców, ale też o prowadzenie jednogłośnej polemiki z krytykami oraz innymi autorami. Z drugiej strony, co ważniejsze, istotną kolektywu jest wzajemne mobilizowanie i stymulowanie do pracy […]

Kiedy ponad pięć lat temu rejestrowałem się na forum, nie przypuszczałem, że poznam nie tylko grupę fascynujących ludzi zafiksowanych na punkcie fantastyki, lecz również znane autorki i znanych autorów (no dobrze – to oczywiście truizmy, do tego szyte grubymi nićmi. Oczywiście, że przypuszczałem. Więcej – na to właśnie liczyłem.

Rzym – największe miasto Republiki Włoskiej i zarazem jej centralny ośrodek polityczny, społeczny i kulturalny. Wieczne Miasto od zarania dziejów przyciągające ludzi, zwłaszcza najróżniejszych twórców, wabiące turystów swoimi atrakcjami. I choć współcześnie daleko mu do dawnej stolicy świata, nadal jest metropolią mającą duże znaczenie nie tylko w skali Półwyspu Apenińskiego, lecz również całej Europy. Na wyobraźnię działa także fakt, że w Rzymie, na prawym brzegu Tybru, w wydzielonej enklawie, położone […]

„Krwawy las” jest udanym otwarciem kariery literackiej Gerainta Jonesa, a zarazem równie pomyślnym początkiem przygód Rzymianina Feliksa.

„SeeIT” jest bardzo dobrą powieścią science-fiction, godną polecenia miłośnikom twórczości George’a Orwella, Philipa K. Dicka, Edmunda Wnuka-Lipińskiego czy Janusza A. Zajdla.

Istotną rolą literatury fantastycznej jest możliwość prowadzenia względnie swobodnych rozważań na różne bieżące tematy, czasami doniosłe, a czasami niekoniecznie. Fantastyka naukowa – czy raczej twórcy parający się uprawianiem tego gatunku – najczęściej skłaniają się ku optymistycznemu lub pesymistycznemu patrzeniu w przyszłość, gdy z kolei pisarze fantasy […]

Żużel, cieszący się w niektórych rejonach Polski wyjątkową estymą, jest dość specyficznym sportem motorowym. Nie dlatego, że obserwuje się zmagania czterech zawodników krążących kilkukrotnie po owalnym torze. O wyjątkowości nie decyduje również wykorzystywany sprzęt […]

Freja w mitologii nordyckiej była bóstwem z jednej strony wegetacji, miłości i płodności oraz magii, lecz z drugiej  wojny, za sprawą czego do jej krainy trafiała połowa poległych wojowników. O ile Frei poświęcono najwięcej mitów, o tyle współcześnie wydaje się dość zapomniana. Podobnie zresztą jak wierzenia skandynawskie, od których wywodzi się wiele elementów europejskiej kultury. W wydaniu Matthew Laurence’a Freja to właściwie „nastoletnia” dziewczyna, która przez niemal trzy ostatnie dekady ukrywała […]

Postać minstrela, poety i pieśniarza, nie jest szczególnie wyeksploatowana w literaturze. Jeśli już pojawia się w fabule, zwykle odgrywa drugo- lub trzecioplanową rolę, a układane przez niego ballady stanowią najczęściej nieistotne tło dla heroicznych wyczynów głównego bohatera. Od tej praktyki chlubnym wyjątkiem jest komiksowy „Hugo” Bernarda Dumont. Z kolei utrwalony najbardziej w powszechnej świadomości Jaskier Andrzeja Sapkowskiego potwierdza przykrą regułę. Może być to o tyle zaskakujące, o ile […]

Nie od dzisiaj wiadomo, że dobry redaktor (chyba należałoby napisać: Redaktor) jest najlepszym przyjacielem pisarza, zwłaszcza początkującego. Podobno nawet pozornie tak wybitne książki jak na przykład „Paragraf 22” Josepha Hellera czy „Rzeźnia numer pięć” Kurta Vonneguta wymagały wspólnej i uważnej pracy autorów oraz osób redagujących. Przysłowiowe pół biedy, jeśli literat jest świadom swojej ułomności i tendencji do popadania w niepotrzebne grafomaństwo; Andrzej Sapkowski powtarza, że zawsze z pierwszego napisanego tekstu wyrzuca dwie trzecie treści.

Recenzja książki Rudyarda Kiplinga „Księga dżungli”.

Od napisania „Księgi dżungli” minęło już ponad sto dwadzieścia lat, zatem nie należy szczególnie dziwić się, iż pewne założenia fabularne wydają się nieco naiwne, odbiegające od współczesnych standardów.

„Dzienniki więzienne” są fascynującym obrazem zderzenia człowieka dotąd nieskazanego za umyślne przestępstwo i niemającego nic wspólnego z półświatkiem, kryminalistami i miejscami ich odosobnienia. Bohater niczym przybysz z innej planety odkrywa kolejne zasady panujące w rzeczywistości za kratami. Reguły, zarówno te formalne, ustanowione przez prawo, jak i nieformalne, będące wynikiem porządku zaprowadzonego przez wszystkich osadzonych, budują nowy, niekoniecznie wspaniały świat.

„Pośród cieni” stanowi powrót do mrocznego świata fantasy, w którym toczy się naznaczony pewnym rodzajem beznadziejności konflikt dobra ze złem. Przy czym nie jest tak naprawdę jasne, kto jest rzeczywiście pozytywnym, a kto negatywnym bohaterem.