strona główna     -     okładka numeru     -     spis treści     -     archiwum fahrenheita     -     napisz do nas
 
EuGeniusz Dębski Literatura
<<<strona 24>>>

 

Niezbity dowód niewinności

 

 

Stary człowiek umierał. Zdawał sobie z tego sprawę, nawet nie był zły z tego powodu, żałował tylko, że nie wyjdzie już więcej na ulice miasteczka, nie zobaczy jego szarych, ponurych ulic, brudnego nieba nad głową. Nie pójdzie więcej do knajpy, nie będzie opowiadał swego barwnego życia za szklaneczkę dżinu, nie poczuje smaku alkoholu na języku. Stary włóczęga nie miał już żadnych innych pragnień, ale nawet tych nie był w stanie zrealizować. Umierał.

Starał się zebrać rozbiegane myśli, utkwił wzrok w zdjęciu modelki, wyciętym dawno temu z jakiegoś czasopisma. Ten typ urody wydawał się teraz śmieszny, ale kiedyś takie właśnie dziewczyny były ideałem milionów mężczyzn. Zobaczył ją wreszcie wyraźnie. Z wysiłkiem uniósł głowę wyżej.

– Eee... przyszła i na mnie kolej, kotku... yyych... dobra, idę... szkoda... mógłbym jeszcze... trochę pożyć...

Nie miał siły już dłużej trzymać głowy uniesionej. Opadła na stertę szmat zastępujących poduszkę. Oddychał chrapliwie, właściwie rzęził.

Nie ma... nikogo. Nikomu nie jestem potrzebny. Niech będzie. Wy też tak będziecie zdychać. Pies z kulawą nogą do was nie przyjdzie. Dobrze wam tak... Ja przynajmniej coś w życiu widziałem, a wy? Praca, dom, dom, praca... Kierat! A ja byłem wolny. Wolny. A teraz zdycham w tej ruderze. Żebym mógł jeszcze raz...jesz...

Zaczęła się agonia, stary majaczył.

– ... Hej! Chłopcy! Chodźcie, dzisiaj nikt nie będzie się śmiał ze starego Robinsona, dzisiaj ja mam forsę! Co, zatkało was? Ja stawiam, ja! Mam forsę... ja stawiam... stawiam... ja...

Jeszcze raz odzyskał na chwilę przytomność.

– Dobra... – oblizał spieczone wargi. – Wystarczy... pożyłeś... krótko...ciemno jakoś... zimno... zupełnie nie czuję rąk... nóg też już chyba nie...mam... eech... to chy... ba już... dlaczeg...go jest... tak... jas...no? I ciepło...? Ktoś tu... eee...chy...ba... jest... oaa...

 

***

 

Sędzia Jennifer Collerson usłyszał ciche pukanie do drzwi. Podniósł głowę znad biurka, przetarł oczy.

– Proszę.

Do pokoju wszedł sekretarz.

– Panie sędzio, za pięć minut zaczynamy.

– Wiem, Robercie. Wcale mi się nie chce zaczynać. Dziwna sprawa. I trudna. Może nie powinienem był jej się podejmować? Jestem już stary, chciałbym odejść spokojnie na emeryturę, a na tej sprawie można połamać sobie zęby.

– Eee, chyba pan przesadza z tym odejściem. Jeszcze niejeden proces przed panem.

– Nie pocieszaj mnie, chłopcze. Im dłużej nad tym myślę, tym bardziej jestem pewien, że nie powinienem był brać tej sprawy. Dobra, dobra! Nie rób takiej miny. Powiedz lepiej, co na sali? Dziennikarze są?

– Zapchane wszystkie miejsca. I mnóstwo pismaków – to coś dla nich. Będzie szum.

– Będzie. – Collerson spojrzał na zegarek. – No czas na mnie.

Sala rzeczywiście była wypełniona po brzegi. Sędzia doszedł do swojego fotela i usiadł. Odczekał chwilę, aż w pomieszczeniu zapadnie cisza.

– Otwieram postępowanie sądowe przeciwko Marcowi Ablowi Torfieldowi, oskarżonemu o zabójstwo i zniszczenie lub ukrycie zwłok Jacka O’Malley’a. Proszę odczytać akt oskarżenia.

– Oskarża się Marca Abla Torfielda o to, że w dniu 17listopada 19... popełnił mord na osobie Jacka O’Malley’a, zwanego Robinsonem, a następnie ukrył lub zniszczył jego zwłoki.

Przez salę przebiegł wyraźny szum. Collerson podniósł młotek, szum ucichł. Zbierał jeszcze przez chwilę myśli, odwrócił się w stronę ławy przysięgłych.

– Sędziowie przysięgli. Spoczywa na was bardzo trudny obowiązek. Musicie wydać wyrok, sprawiedliwy wyrok, w otwartej przed chwilą sprawie. A nie należy ona do łatwych. I ze względu na osobę oskarżonego i ze względu na skąpy materiał dowodowy, jakim dysponujemy. Mało jest w tej sprawie niezbitych dowodów, właściwie – nie ma ich wcale. Być może przewód wyjaśni wątpliwości, być może nie wniesie nic nowego. I w tym, i w drugim przypadku musicie wydać wyrok zgodny z waszym sumieniem i przekonaniem. Pomyłka oznacza, że albo skażecie niewinnego człowieka, albo przestępca ujdzie sprawiedliwości – umilkł na chwilę. Chciał, by to co powiedział dotarło do przysięgłych. – Głos ma oskarżyciel.

Prokurator Flamming nie śpieszył się zbytnio z wyjściem przed sędziego. On również zdawał sobie sprawę, że jest to bardzo trudna sprawa, szczególnie dla niego. Wiedział, że sympatia widowni, przysięgłych i całego kraju jest po stronie oskarżonego. Musiał to jakoś przełamać. Miał, co prawda, parę atutów, ale dobrze byłoby poprzeć je odpowiednią atmosferą. I to było jego zadanie by ten, przychylny dla siebie, nastrój, stworzyć.

– Wysoki Sądzie, panowie przysięgli. Na ławie oskarżonych zasiada dzisiaj Marc Abel Torfield. Nie muszę nikomu przedstawiać oskarżonego. Wybitny naukowiec w kilkunastu dziedzinach, literat, muzyk, malarz, sportowiec wreszcie. Osiąga sukcesy na każdym polu, jakie stanie się przedmiotem jego zainteresowań. Doktor honoris causa kilkudziesięciu szacownych uczelni. Bogaty, ale nie skąpy. Znamy wszyscy jego akcje na rzecz sierot, kalek, głodujących dzieci afrykańskich. Pamiętamy, doceniamy. – Flamming zrobił króciutką pauzę i, starając się nie zmieniać intonacji, kontynuował: – Cieszyliśmy się wszyscy, że istnieje taki człowiek. Był lepszy niż my, uosabiał nasze dążenia, jakieś tęsknoty za dobrem, na które nas nie stać. Takimi jak on chcieliśmy być.

Znowu przerwa, sala słuchała uważnie,

– Nazywano go "Leonardo da Vincim Juniorem", "Robin Hoodem", "Człowiekiem, Który Ma Dwa Życia".

Nagle podniósł głos o parę tonów, prawie krzyczał. Wydawało mu się, że może sobie na to pozwolić. Sala była w tej chwili chyba po jego stronie,

– Tak! Człowiekiem, Który Ma Dwa Życia! I to ostatnie najbardziej do oskarżonego pasuje! – dramatyczna pauza. – Tylko że Marc Abel Torfield miał nie dwa, a trzy życia! Tym trzecim było życie mordercy!!!

Ostatnie zdanie wykrzyczał zwrócony w stronę ławy przysięgłych. Udawał wzburzenie, oddychał z trudem i jednocześnie sprawdzał skutek efektownej, jego zdaniem, gry słów. Niestety, strzał okazał się pudłem. Był wprawdzie moment, kiedy poczuł pewną przychylność tłumu, ale gdy odwrócił się do oskarżonego... Torfield siedział wychylony w jego stronę i z ogromnym zainteresowaniem przysłuchiwał się jego słowom. Ale oczy... Śmiał się bezczelnie z prokuratora! I sala to zobaczyła. I wystarczyło to jej, bo ludzie wierzyli swemu idolowi – skoro on się śmiał...

Pozornie spokojny skłonił się przed sędzią.

– Dziękuję, Wysoki Sądzie. To na razie wszystko.

– Głos ma obrona.

Młody adwokat szybko poderwał się ze swego miejsca.

– Bardzo dziękuję mojemu szanownemu koledze za krótką wprawdzie, ale treściwą charakterystykę mojego klienta. Nie będę nic do niej dodawał. Przewód niezbicie wykaże, że oskarżanie mojego klienta o zamordowanie starego włóczęgi jest absolutnym nonsensem. Oskarżony jest niewinny. Może pan spokojnie kupować nadal jego książki – to do Flamminga. – Chyba, że przestaną się panu podobać. Dziękuję.

Chichot tłumu towarzyszył powrotowi obrońcy na swoje miejsce.

– Przypominam, że toczy się tu sprawa o morderstwo. Nie jest to chyba powód do wesołości? – Collerson uznał za stosowne przypomnieć o tym adwokatowi. Śmiech ucichł.

– Przystępujemy do przesłuchania świadków.

Prokurator poderwał się z miejsca.

– Wnoszę o przesłuchanie świadka Josepha Corna.

– Proszę wprowadzić świadka Corna.

Przed barierą dla świadków stanął mężczyzna lat około czterdziestu, szczupły, w ciemnym wymiętym garniturze. Podszedł do niego sekretarz.

– Proszę położyć prawą rękę na Biblii i powtarzać: Przysięgam mówić prawdę, całą prawdę i tylko prawdę.

– Przysięgam.

Oskarżyciel wysunął się przed Corna, skrzyżował ręce na piersi.

– Pańskie nazwisko?

– Joseph Corn.

– Zawód?

– Starszy inspektor policji.

– Czy zna pan oskarżonego?

– Tak jak i wszyscy – z gazet, telewizji. Czytuję jego książki.

– A zawodowo?

– Jakiś czas śledziłem oskarżonego.

Zainteresowanie publiczności i przysięgłych wyraźnie wzrosło.

– Proszę powiedzieć sądowi coś więcej na ten temat.

– Cztery lata temu wydarzyła się na południu kraju seria napadów na banki. Nie pamiętam już, kto skojarzył sobie te napady z obecnością oskarżonego w paru z tych miejscowości i to w dniach napadów. W tej fazie śledztwa, gdy nie mieliśmy żadnego punktu zaczepienia, należało nawet takie przypuszczenie sprawdzić. Zdarzało się już, że znani i szanowani obywatele prowadzili podwójne życie.

– Czy pan osobiście śledził oskarżonego?

– Tak. To było delikatne zadanie ze względu na popularność i sławę, jaką cieszył się oskarżony.

– Wykrył pan coś ciekawego?

– Nic, co by mnie, jako prowadzącego śledztwo, interesowało. Zresztą gang szybko wpadł. Nie było wątpliwości, że Marc Torfield nie ma z nimi nic wspólnego. Chociaż, przyznaję – był moment, że poważnie go podejrzewałem.

– O! To ciekawe! Można wiedzieć, co skłoniło świadka do takiego wniosku?

– Nieuchwytność oskarżonego. Prawie nigdy nie udawało mi się zastać oskarżonego tam, gdzie go zostawiłem. Może to niezbyt jasne... Chodzi o to, że jeśli oskarżony szedł spać, na przykład, w hotelu "Regent" we wschodniej dzielnicy Frisco, prawie stuprocentowo pewne było, że rano już go tam nie będzie. I to mimo stałej inwigilacji. Znajdowaliśmy go potem o czterysta mil na północ – w jakiejś dziurze, w lesie, u jakichś znajomych. Sprawiało to wrażenie, jakby w ogóle nie spał. Prasa też to odkryła. Stąd przydomek "Człowiek, Który Ma Dwa Życia".

– W jaki sposób oskarżony uwalniał się spod opieki i jak przebywał te odległości?

– Nie wiem. Samochód zostawał w hotelowym garażu, samolot w hangarze na lotnisku... Nie wiem.

– Nie zastanawiało to świadka?

– Interesuje mnie to do dzisiaj, profesjonalna ciekawość, W końcu oskarżony wodził mnie za nos przez prawie dwa miesiące. Ale gdy okazało się, że nic ma nic wspólnego z napadami, przestaliśmy go śledzić.

– Nie było żadnych wątpliwości co do niewinności oskarżonego? Jakieś poszlaki, odciski palców, świadkowie?

– Nic. Mieliśmy odciski oskarżonego, ale mówiłem już – to był fałszywy trop.

– To wszystko, co chciałem wiedzieć. Dziękuję świadkowi.

Collerson spojrzał na obrońcę.

– Czy obrona ma pytania do świadka?

– Nie, Wysoki Sądzie.

Nie?! Flamming poczuł, że na chwilę zabrakło mu tchu. Już w trakcie przesłuchania dziwił go brak reakcji na niektóre swoje pytania. Gdyby to on był obrońcą... A ten... Jak gdyby nie obchodziło go to zbytnio. Do licha! Coś knuje. Ale uważaj, Willard! Łatwo ci nie pójdzie!

– Następny świadek – James Drought.

Willard powiedział coś do aspiranta, tamten zaniepokoił się, ale adwokat pokiwał głową, jakby chciał powiedzieć: "Spokojnie, spokojnie". Zrobił to tak ostentacyjnie, że Flamminga o mało szlag nie trafił.

Starał się z całych sił, by jego głos nie zdradził, w jakim znajduje się stanie.

– Proszę powiedzieć sądowi, jak się pan nazywa.

– James Drought. – świadek warczał raczej niż mówił.

– Kim pan jest z zawodu.

– Technikiem policyjnym. Biegłym w zakresie daktyloskopii.

– Pan porównywał odciski znalezione w pokoju Jacka O’Malley’a z odciskami oskarżonego? – Wszystkim było wiadomo, że to właśnie Drought odkrył zbieżność odcisków Marca Torfielda ze śladami na gratach starego Robinsona. W sali zapanowała głęboka cisza. I w tej ciszy słychać było wyraźnie, jak Willard nuci coś cicho.

No nie! Tego już za dużo! Flamming wściekły odwrócił się do sędziego. Nie zdążył jednak nic powiedzieć – Collerson również usłyszał murmurando obrońcy.

– Zwracam uwagę obronie, że za takie zachowanie można być ukaranym. Proszę tu nie demonstrować beztroski i lekceważenia przewodu. Toczy się sprawa o zabójstwo.

– Przepraszam, Wysoki Sądzie.

– Niech świadek odpowie na pytanie oskarżyciela.

– Zgadza się. To ja odkryłem, że to te same odciski.

– Jak do tego doszło?

– Czysty przypadek. Kciuk oskarżonego ma charakterystyczne zakrzywienie linii papilarnych w kształcie dwóch liter "c", zwróconych do siebie. Zapamiętałem tę niecodzienną cechę z mieszkania O’Malley’a. Miesiąc temu zobaczyłem ten sam kciuk w kartotece. To był kciuk oskarżonego.

Wyraźne podniecenie w ławkach dla publiczności. A prokurator... Dziwne. Jeszcze wczoraj myśl o tych zeznaniach wprawiała go w doskonały humor, a dzisiaj? Jakoś, nie wiadomo dlaczego, straciła na atrakcyjności. Usiłował skoncentrować się na pytaniach, ale coraz mocniej opanowywało go uczucie bezsilności. I dziwne przeczucie własnej klęski. A co gorsza, nie wiedział skąd nadejdzie nieszczęście i jak mu zapobiec. Mógł tylko pytać dalej.

– Jest pan tego pewien?

– To ten sam człowiek! – warknięcie.

Napięcie w sali wyraźnie wzrosło, sędzia musiał nawet użyć młotka.

Uff! No i co ty na to, cwaniaczku? – pomyślał Flamming i spojrzał na Willarda. Ten, wbrew oczekiwaniom i nadziejom prokuratora nie był wcale poruszony. Nagłe przypuszczenie uspokoiło Flamminga – to po prostu świetny aktor i osłabia jak może wrażenie, jakie mogłyby wywrzeć na przysięgłych rewelacje oskarżyciela! Tak. Po prostu genialny aktor.

Flamming o mało nie roześmiał się głośno ze swoich niedawnych obaw. Ale-ale, ten młodzieniec daleko zajdzie! Swoją grą może wykończyć każdego, no, prawie każdego...

Dalej, trzeba wypunktować ten moment.

– A więc może pan przysiąc, że Marc Abel Torfield zostawił swoje odciski w pokoju Jacka O’Malley’a?

– Nie wiem, kto je tam zostawił. Stwierdzam, że odciski oskarżonego były w tamtym pokoju. – Drought wyglądał, jakby chciał ugryźć Flamminga.

– Dziękuję, nie mam więcej pytań.

– Obrona?

– Nie mamy pytań.

Drought wyszedł. Flamming spojrzał na kartkę, udawał, że nie pamięta nazwiska następnego świadka. To była jego bomba.

– Wnoszę o przesłuchanie świadka Petera Sonny’ego.

– Świadek Peter Sonny!

Sonny wszedł na salę w asyście policjanta. Flamming obserwował Torfielda, ale ten był widocznie równie dobrym jak Willard aktorem. Chyba poznał Sonny’ego, w każdym razie niezbyt go wzruszała obecność Petera na ławie świadków.

– Nazwisko świadka.

– Peter Sonny.

– Zwany "Pędzelek"?

– Tak jest.

– Gdzie świadek przebywa obecnie?

– Więzienie stanowe Forest May.

Pytania i odpowiedzi padały szybko.

– Co zarzuca się świadkowi?

– Fałszerstwo. Sześć lat.

– Czy świadek zna oskarżonego?

– Tak.

– W jakich okolicznościach poznał świadek oskarżonego?

– Zamówił u mnie dokumenty.

Młotek sędziego z trudnością uspokoił salę.

– Kiedy i jakie?

– Dokładnie nie pamiętam... Kawał czasu, z dziesięć lat... Robiłem mu prawo jazdy... Chyba paszport, więcej nic.

– Na jakie nazwisko?

– Marc Abel Torfield.

Hałasu, jaki wybuchł w sali sądu, nie był w stanie opanować nawet sędzia Collerson. Walił co sił młotkiem w stół, w całkowitym przeświadczeniu o beznadziejności swych wysiłków. Emocje muszą same wygasnąć.

Tak też się stało, szum zaczął powoli cichnąć, przerzedziły się szeregi dziennikarzy – część z nich pobiegła do telefonów.

– Czy świadek dobrze to pamięta? – To Collerson wychylił się do Sonny’ego.

– Panie sędzio, rzadko mam klientów, którzy potem stają się aż tak sławni. I to pod nazwiskiem nadanym im przeze mnie. Chyba, że idą na fotel elektryczny.

Za ten dowcip Flamming ucałowałby Petera, gdyby mógł, oczywiście. Świetnie, Sonny! A ci... Ależ opanowanie! Wyglądają na trochę znudzonych tą zabawą. Co za nerwy!

– A dane do tych dokumentów? Wszystko świadek sam wymyślił?

– Nie, tylko nazwisko. Resztę podał mi... hm...noo, klient.

– Wysoki Sądzie! Panowie przysięgli! – przyszła chwila triumfu Flamminga. – Sprawdziłem te dane. W Stoke, w dniu urodzin oskarżonego nie urodził się ani jeden chłopiec!

Trzy dziewczynki! Oskarżony ma nie tylko fałszywe nazwisko! Cały jego życiorys jest fałszywy!!! – Postanowił pójść na całego i zaryzykować upomnienie. – Nie muszę chyba dodawać, że uczciwy człowiek nie zmienia sobie życiorysu.

– Proszę komentarze zachować na odpowiednią chwilę. – Collerson był czujny. – Na razie trwa tylko przesłuchiwanie świadków.

– Przepraszam. – W głosie Flamminga nie słychać było o skruchy. Był zadowolony z siebie; powiedział co chciał, a to najważniejsze. Przysięgli są tylko ludźmi, trzeba ich urabiać. – Nie mam więcej pytań.

– Obrona również – uprzedził Willard pytanie sędziego.

Collerson zerknął do spisu świadków.

– Czy prokurator chce powołać jeszcze kogoś na świadka?

– Nie, Wysoki Sądzie.

Niestety, dodał w myślach.

– Obrona?

– Wysoki Sądzie, świadkowie nie są nam właściwie potrzebni, ale nie chcemy stwarzać precedensu. Powołaliśmy więc jednego świadka. Jest nim John Colov.

Był to zgrzybiały staruszek, niechlujnie i nędznie ubrany. Doczłapał jakoś na miejsce dla świadków, złożył przysięgę.

Willard stanął przed nim, uśmiechnął się do sali.

– Pan nazywa się John Colov?

– Tak.

– Znał pan dobrze Jacka O’Malley’a?

– Robinsona? Oczywiście!

– Ile lat go pan znał?

– Chyba z piętnaście.

– To pan wezwał policję do mieszkania O’Malley’a?

– Tak, bo ja wiedziałem, że on jest chory. Jak byłem u niego rano ledwo zipał. Potem przychodzę po południu, a mieszkanie puste. Zniknął.

– Ale dlaczego wezwał pan policję?

– Noo... proszę pana, on przecież nie mógł już sam się ruszać. I nagle znika... I jeszcze ten zapach...

– Jaki zapach?

– Po południu czuć tam było coś... jakby zapach rozgrzanej blachy. Policja mi nie uwierzyła, bo jak oni przyjechali, to już nic nie było czuć.

– A czy coś się zmieniło w mieszkaniu O’Malley’a po jego zniknięciu?

– Nie, skąd! Co tam mogło się zmienić? Zginąć też nic nie mogło, bo nic nie miał. Chociaż... właściwie...

– No? Coś pan jednak zauważył?

– Tam... nie było takiego obrazka na ścianie – stare zdjęcie z gazety.

– Powiedział pan o tym policji?

– Gdzie tam! Kto by mi uwierzył?

– Panie Colov, jeszcze tylko jedna prośba. Niech pan się dobrze przyjrzy oskarżonemu.

Staruszek odwrócił się do ławy oskarżonych, wyjął okulary, zrobił dwa kroki w kierunku Torfielda. Patrzył chwilę, otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, popatrzył bezradnie na adwokata, znowu na oskarżonego. Ten, uśmiechając się, patrzył mu prosto w oczy. W końcu Colov odwrócił się do sędziego.

– On... nie wiem... Nie, to nie... niemożliwe. Ja mam słaby wzrok... i pamięć nawala...

Flamming nic nie rozumiał z rozgrywającej się na jego oczach sceny, natomiast Willard był najwyraźniej z czegoś zadowolony.

– Panie Colov, śmiało. Niech pan powie, no?

– On przypomina Robinsona, znaczy Jacka... Tylko dużo młodszy... Ale to... Nie wiem...

Ostatnie słowa utonęły w potwornej wrzawie – "Syn! Brat! Nieślubny syn!". Znowu część dziennikarzy runęła do drzwi, tratując się w przejściu. Collerson stracił tym razem dużo więcej czasu niż poprzednio, nim udało mu się przywrócić porządek na sali. Flamming nie wiedział już zupełnie, o co chodzi Willardowi. A Willard i oskarżony cieszyli się z efektu, jaki wywołali.

– Panie Colov – sędzia Collerson uspokoił wreszcie publiczność i wychylił się teraz do świadka. Mówił powoli i wyraźnie. – To, co pan nam tu powiedział, jest może niezbyt zrozumiałe, ale bardzo interesujące i na pewno ważne. Może wpłynąć na bieg sprawy. Czy jest pan pewien, że oskarżony przypomina Jacka O’Malley’a?

– Nie wiem... Naprawdę nie wiem. On jest bardzo podobny... Oczy... Ale Robinson miał sześćdziesiąt parę lat, a ten – trzydzieści z groszami. Nie wiem...

Willard zrobił parę kroków w stronę stołu sędziowskiego, wszyscy poczuli, że zbliża się decydujący moment rozprawy.

– Wysoki Sądzie, jeżeli oskarżenie nie ma pytań – proponuję zwolnić świadka.

Collerson spojrzał na Flamminga. Ten wstał.

– Nie mam pytań.

– Dziękuję. Świadek jest wolny.

Staruszek podreptał w głąb sali, unikając patrzenia na oskarżonego. Willard wciąż stał przed sędzią.

– Wysoki Sądzie, panowie przysięgli. O co chodzi w tej sprawie? O udowodnienie, powtarzam: u-do-wod-nie-nie! Zabójstwa człowiekowi, siedzącemu na ławie oskarżonych. A ja sformułowałbym to inaczej: moim zdaniem chodzi o wyjaśnienie prawdy. Wiem, że łamię tok rozprawy i przepraszam za to Wysoki Sąd i sędziów przysięgłych, ale chcę zaproponować zmianę, która skróci rozprawę i rozstrzygnie o niewinności oskarżonego. Aby udowodnić, że chodzi nam właśnie o wyjaśnienie prawdy, co pokrywa się z uniewinnieniem Marca Abla Torfielda, pokażę Wysokiemu Sądowi coś, czego nie pokazałby żaden inny obrońca w żadnej innej sprawie. Pokażę pozorny dowód winy oskarżonego.

Willard wyjął z teczki jakiś świstek i podał go Collersonowi.

– To jest zdjęcie, o którym mówił świadek Colov. Zniknęło ze ściany pokoju O’Malley’a. Dał mi je oskarżony.

Tym razem wrzawa nie wybuchła tylko dlatego, że publiczność bała się stracić choć jedno słowo z przemowy Willarda.

– Prawdę, Wysoki Sądzie, zna tylko oskarżony. Tylko on może i chce, opowiedzieć, co zaszło tego dnia w mieszkaniu Jacka O’Malley’a. Ani mój szanowny kolega – ukłon w stronę Flaminga – ani ja, ani sędziowie przysięgli nie rozwikłają tej sprawy bez pomocy oskarżonego. A on może to zrobić w ciągu pięciu minut. Proszę więc o udzielenie w tej chwili głosu oskarżonemu.

Collerson nie był nawet zbytnio zaskoczony. Przeczuwał, że to nie jest zwykła sprawa o zabójstwo, i może takie właśnie niezwykłe postępowanie ułatwi jej rozwikłanie.

– Niech ława przysięgłych i oskarżyciel wypowiedzą się na ten temat.

Przysięgli zastanawiali się krótko.

– Zgadzamy się na proponowaną zmianę.

Collerson zwrócił się do Flamminga.

– Oskarżenie?

Flamming był wściekły, ale nic już nie mógł zrobić – sprawa wymknęła mu się spod kontroli. Zresztą, czy w ogóle ją kontrolował?

– Zgadzam się.

Sędzia wskazał Torfieldowi podium:

– Niech oskarżony przejdzie na miejsce dla świadków.

Marc Abel Torfield wstał i podszedł do barierki.

– Wysoki Sądzie. To, co za chwilę powiem, jest tak nieprawdopodobne, że nikt zapewne w to nie uwierzy. Na szczęście dysponuję niezbitym dowodem, który przekona największych nawet niedowiarków – wytrzymał efektowną pauzę. – Nazywam się Jack O’Malley. I jestem nim naprawdę.

Po raz trzeci tego dnia sala wypełniła się łoskotem podnieconych głosów. Po raz trzeci sędzia Collerson musiał uspokajać publiczność.

– Oczywiście, nikt w to nie wierzy. Nic dziwnego, sam bym nie uwierzył. Opowiem więc wszystko po kolei. Jestem Jackiem O’Malley’em, Robinsonem. Tak, jestem, a właściwie byłem włóczęgą, pijakiem i łgarzem. Dwanaście lat temu, gdy miałem sześćdziesiąt cztery lata, zachorowałem na zapalenie płuc. Już bym się z tego nie wygrzebał. To była agonia. Zacząłem bredzić. Oprzytomniałem jeszcze na chwilę i nagle zobaczyłem jakieś światło, poczułem ciepło i jeszcze coś... Jakby czyjąś obecność. Po jakichś dwudziestu minutach odzyskałem siły na tyle, że mogłem rozejrzeć się po pokoju.

Przerwał na chwilę, potarł czoło, jakby chciał odświeżyć wspomnienia.

– W kącie swojej rudery zobaczyłem świecący stożek. Emanował złocistoróżowe światło. Było bardzo przyjemne, spokojne, zupełnie się go nie bałem. Potem usnąłem, czy straciłem przytomność – nie wiem. Gdy ocknąłem się po raz drugi, stożek świecił światłem zielonym i czuć było w pokoju dziwny zapach. Wstałem z łóżka, chciałem podejść do stożka, ale poczułem, że nie powinienem tego robić – więc nie podchodziłem. To coś, co nie pozwoliło mi zbliżyć się do siebie, pchnęło mnie do lustra. Ze starej mętnej tafli spojrzała na mnie twarz młodzieńca. Pamiętałem tę twarz, to byłem ja, Jack O’Malley, młodszy o jakieś czterdzieści lat. Jakoś zupełnie mnie to nie zdziwiło, byłem absolutnie spokojny chociaż nic nie rozumiałem, nie wiedziałem, co się dzieje i co dziać się jeszcze będzie. Odwróciłem się do stożka, światło delikatnie pulsowało, w powietrzu unosił się zapach rozgrzanego metalu. Poczułem nagle, że to COŚ za chwilę zniknie. Może... może to było głupie, ale powiedziałem wtedy: "Dziękuję". A może nie było to takie głupie, bo stożek, jakby w odpowiedzi, rozbłysnął jeszcze raz... i zniknął.

Zostałem sam w mieszkaniu. Napiłem się wody i zacząłem analizować swoją sytuację. Młody, zdrowy facet, podający się za sześćdziesięcioczteroletniego starucha! A staruszka nie ma! Od razu nasuwa się zbrodnia. Wprawdzie nie było motywu, ale też nie miałem nic na swoją obronę. Kto uwierzyłby w moją bajeczkę?

Uciekłem stamtąd. Zabrałem ze sobą tylko to zdjęcie ze ściany. Wyjechałem do innego miasta, przemyślałem wszystko i wypracowałem plan. Najpierw pracowałem, by zdobyć środki na fałszywe dokumenty. Potem... No cóż, napisałem swoją pierwszą książkę. Powodzenie, sława, pieniądze... Ten stożek dał mi nie tylko młodość, dał nieprzeciętną inteligencję, mądrość, talent. Udowodniłem już chyba wcześniej, że nie sprawia mi trudności opanowanie jakiejkolwiek dziedziny wiedzy. Nie musiałem też spać... I to wszystko.

Collerson wykazał się doskonałą intuicją. Zanim na sali nastąpił wybuch podniósł młotek i bardzo wyraźnie powiedział:

– Jeżeli usłyszę choć jedno słowo, każę publiczności opuścić salę.

Poskutkowało. Żaden z dziennikarzy nie ruszył się z miejsca. To, co usłyszeli, było niewątpliwie bombą, ale czuli, że jej wybuch jeszcze nie nastąpił.

Przeczucie nie zawiodło Collersona; to była właśnie ta najtrudniejsza i najdziwniejsza sprawa w jego karierze. Niezłe posumowanie! Szczerze mówiąc, nie wiedział, co teraz powinien zrobić. Popatrzył na Willarda i Flamminga. Pierwszy był poważny i skupiony, po raz pierwszy od początku rozprawy, ale widać było, że rewelacje Torfielda nie są dla niego nowością. Flamming, z kolei, wyglądał jakby miał za chwilę wybuchnąć i zmieść z powierzchni ziemi tę salę, gmach sądu i, być może, całe miasto. Nie był to w tej chwili człowiek zdolny do jakichkolwiek rozsądnych działań.

Cisza pulsowała. Collerson spojrzał na Torfielda.

– Panie Torfield, to jest tak nieprawdopodobne, że chyba jest prawdą. Chyba... Zdaję sobie sprawę, że trudno... nawet nie trudno, a wprost niemożliwe jest...

– Udowodnić to, co powiedziałem? – wpadł mu w słowo Torfield.

– Właśnie. Są wprawdzie odciski palców pana i tego kogoś z mieszkania Jacka O’Malley’a. Ale to jest raczej dowód na pana niekorzyść! Zdjęcie również!

– Oczywiście. Toteż nie te i nie takie dowody miałem na myśli. Mam niezbity dowód, nie powiedziałem jeszcze wszystkiego.

Torfield okrążył barierkę, nikt się nie poruszył. Mówił, idąc w stronę stołu sędziowskiego.

– Ten cudowny stożek dał mi jeszcze coś...

Podskoczył lekko i poszybował pod sklepieniem sali sądu miejskiego.

 




 
Spis treści
451 Fahrenheita
Literatura
Bookiet
Recenzje
Spam(ientnika )
Hormonoskop
Andrzej Sawicki
M. Koczańska
EuGeniusz Dębski
Grzegorz Żak
Andrzej Ziemiański
Adam Cebula
Jacek Inglot
Adam Cebula
Zbigniew Ceglarski
EuGeniusz Dębski
Łukasz Orbitowski
Kareta Wrocławski
Adam Cebula
Andrzej Drzewiński
EuGeniusz Dębski
EuGeniusz Dębski
T. Graf v. Mannsky
J. Grzędowicz
Robert J. Szmidt
Jacek Inglot
Jacek Inglot
Michał Studniarek
Drzewiński, Inglot
Marcin Przybyłek
 
< 24 >