Literaturoznawca	Literatura
	strona 03

Literatura

Ale zacznijmy od początku... Kudłaci ruszyli na wyprawę. Podobno będą teraz gwalić, pałcić, mić i pordować. Tak to mniej więcej brzmiało na odchodnym, bo najwyraźniej mić zaczęli w pierwszej kolejności. Aż strach włączyć telewizor, mogliby powiedzieć, czym zjęli się potem. Na szczęście ten mały, kolorowy (z wierzchu), radzieckiej produkcji, który Pierwszy (cudownie w Naczelnego przemieniony, niczym wino w pustą amforę) kiedyś przytachał z bazaru, pieczołowicie pokryliśmy kurzem już dawno. Na co komu telewizor, gdy w Redakcji siedzi Rzecznik. W dawnych czasach podobno Rzecznik nijak bez telewizora istnieć nie mógł, ale to chyba było mniej więcej wtedy, kiedy to trzeszczące cudo sowieckiej techniki na akumulator od czołgu wyprodukowano. Czyli w czasach, których przeciętny czytelnik Fahrenheita nie pamięta, bo pochłonięty był lekturą Lema. To musiały być piękne czasy na swój sposób. Nie wiem, nie pamiętam. Czytałem Pirxa wtedy.

Poza tym, jako się rzekło, Pierwszy przemienił się w Naczelnego, a Naczelny w Ojca Założyciela. Jeśli tendencja się utrzyma, sam może kiedyś zostanę Pierwszym, Naczelny Wszechmogącym, a Ojciec... kto go tam wie... poniżej Dziada Pradziada bym raczej nie mierzył.

A to przecież nie wszystko. Bo taka Sekretarz na przykład wybiegła zaraz za kudłatymi, wykrzykując coś o kanapkach na drogę i ciepłych szaliczkach. Szaliczki. Akurat. A sama w peniuarku poleciała. A do tego wszystkiego w Redakcji zalęgła się Zołza. Nie od razu było wiadomo, kto zacz, myśleliśmy nawet, że demona jakaś, ale Szefowa zrobiła bydlęciu zdjęcie telefonem (mamy taki fajny w Redakcji, na początku nawet dzwonił i robił inne rzeczy, ale Naczelny stwierdził, że jak się zmieni system operacyjny, to będzie jeszcze fajniej, i teraz działa tylko aparat i klawisz z numerkiem sześć) i wysłała za morze wampirowi. Ten zdjęcie obejrzał i autorytatywnie stwierdził, że to żadna demona, a zwykła Zołza Domowa, czyli vredatoris domesticus vulgaris. Twierdzi, że wie dobrze, bo ma wprawę w obcowaniu. Ciekawe, kto na tym gorzej wyszedł... Tak czy inaczej, trudno wyczuć, skąd się wzięła, w każdym razie, jak przyszedłem, już była. Szefowa nawet sprawdzała w spisie inwentaryzacyjnym, ale wszystko wskazuje na to, że Zołzy na stanie nie było. Cokolwiek by mówić o Sekretarz i Szefowej. Generalnie, mało kto zwracał uwagę, siedziała w pentagramie, wszyscy udawali, że nic się nie stało. Mamy wprawę. Na nie takie rzeczy się udawało. Gorzej, że w pewnym momencie zaczęło jej się nudzić najwyraźniej i poczęła zagadywać. A to, że obowiązki, a to, że zadania, a to, że certyfikat unijny. Na to Naczelny nawet się ożywił, bo on na certyfikaty uczulony, a z unii uznaje tylko Brzeską. No to wzięła i certyfikat pokazała. Co by nie mówić, wrażenie było więcej niż pełne. Naczelny z Ojcem Założycielem takoś jakoś poczerwienieli, usta w ciup, a oczy w słup i po słupie. Słup. No tak, słup. Ale o czym my tu...

Takoż, dopóki Zołza siedziała w pentagramu, problemu nie było. I gdyby tego cholernego certyfikatu nie pokazała, też by nie było. No i co robić? Rzecznik wziął, ruszył i kredę z podłogi zmazał. Zołza wylazła i mamy ją teraz na stałe. A z nią piknikowy koszyk i jajo. W koszyku mruczy, a w jaju chrobocze. Czyżbym był jedynym zaniepokojonym? Na mruczące jestem uczulony, a chroboczące przypomina mi pająka w pudełku po zapałkach. Koszyki piknikowe jako takie w zasadzie są w porządku, ale znów, jajka na twardo i udka kurczęce nie pomrukują. Coś z tego będzie.

I to by chyba było tyle. Poza tym, że jak wszedłem, to Szefowa mruknęła tylko "Witaj w domu" i zagoniła do roboty. Dzięki czemu w bieżącym numerze przeczytamy Zuskę Mnichovą, Tomasza Pacyńskiego, Natalię Garczyńską, Magdalenę Popp, Pawła Palińskiego i Katarzynę Ruszkowską.