Hastatus	Zakużona Planeta
	strona 27

Dwa zgony i nobilitacja

Komentuje Karolina Wiśniewska

Przed czytelnikami tekst, który zgodnie z wolą Autora, został poddany wiwisekcji na „Zakużonej Planecie”. Uprzedzić muszę, że zachowaliśmy oryginalną pisownię i interpunkcję, zatem z pretensjami nie do członków redakcji proszę.

Dawno już nie płynął statkiem, ale dokładnie pamiętał swe wrażenia z podróżowania w taką metodą. Teraz właśnie miał wrażenie, jakby znajdował się na pokładzie rzucanej przez morskie fale krypy. Cały świat kołysał się to w jedną, to w drugą stronę, niczym targany sztormową pogodą. Zabawne, jakie to czasem cżłowiek ma skojarzenia.

Zaiste, zabawne... Szczególnie ten świat targany pogodą.

Zachichotał, a rwący ból w lewym boku, zadziałał niczym chluśnięcie kubłem lodowatej wody. Z cichym sykiem wciągnął powietrze, momentalnie przytomniejąc.

Rwący ból wciągnął powietrze? Tak by wynikało z poprzedniego zdania.

Niedobrze – tracił kontakt z rzeczywistością. A to oznaczało, że rana była poważniejsza niż myślał.

A ja zawsze myślałam, że tracenie kontaktu z rzeczywistością ma jakiś mglisty związek z gorączką. Jakże się myliłam!

Kiedy ponownie zaczął odpływać, a wirujący obraz drzew zachodził mgłą, potknął się o jakiś korzeń, co skończyło się kolejną falą paraliżującego bólu. Falą? Nastepne skojarzenie, które Anturiusowi wydawało się zabawne.

Zabawne, ale mi się w ogóle zabawne nie wydało. Chociaż może...? Ten wirujący obraz potykający się o korzeń jest zabawny.

Specyficzne poczucie humoru, uważał za zaletę, lecz w tych okolicznościach działało przeciwko niemu.

Niby dlaczego? Dobry humor nigdy nie jest zły.

Oparł się o najbliższe drzewo, by odpocząć, oraz by stłumić w sobie chęć roześmiania się na głos. Nigdy jeszcze nie wpadł w histerię, czy więc tym razem?..

Proszę, jaka autoanaliza! Jak głęboka! Śmiech w głos zaczątkiem histerii? – ciekawe...

Pochylił się do przodu,

Spróbowałam się pochylić w bok i do tyłu. Nie wyszło...

oddychając płytko, a z jego czoła skapnęła pojedyncza kropla potu pomieszanego z krwią. Uniósł dłoń, by wytrzeć twarz i uświadomił sobie, że zgubił gdzieś swój miecz. Jak to się mogło stać?

Normalnie, jak tak pływał po korzeniach, targany pogodą, to wziął i z łapek wypuścił.

Zlustrowanie wzrokiem pobliskich zarośli nie przyniosło rezultatów i Anturius musiał pogodzić się ze stratą. Cofanie się nie wchodziło w rachubę. W tym stanie nie był w stanie zamaskować własnych śladów, więc pogoń musiała już być niedaleko.

Wstanie w stanie Alabamie? Nie w tym stanie...

Ta myśl spowodowała, że zacisnął usta i odepchnął się od pnia. Lecz zamiast uciekać dalej osunął się na trawę, szurając plecami po korze – nie miał już sił by wykonać choćby jeden krok do przodu.

Albo się odepchnął, albo szurał. W tym stanie – nie da rady!

Nie miał już sił, czy chęci?

Nieważne. To już koniec – tego był pewien.

Spojrzał na przesiąknięty krwią, lepiący się dłoni, opatrunek i westchnął cicho. Wcześniej miał nadzieję, że rana zagoi się, ale w ferworze walki, otworzyła się ponownie. Paskudnie krwawiła.

Zaraz... Jedna rana była? To skąd ten krwawy pot z czoła, opisywany wyżej?

W swoim życiu widział już niezliczoną ilość ran, wiele razy był świadkiem śmierci. Wiedział co oznacza jego stan – miał bardzo nikłe szanse na przeżycie.

Przyjął ten fakt ze spokojem. Prawdę powiedziawszy nie miał już sił, by się wściekać.

Odchylił głowę do tyłu, opierając ją o korę i westchnął ponownie. Zobaczył korony drzew, a pomiędzy gałęziami błekitne niebo, po którym leniwie sunęły pojedyncze kłęby chmur. Dobry dzień na...

-Poddałeś się, Anturiusie? – Kobiecy głos przerwał ponure myśli rannego. A raczej konającego – może zdąży umrzeć zanim przyjdą i...

-Skup się. – W głosie kobiety pojawiły się nutki irytacji. – Gdzie twoja żelazna wola?

Zgubił ją pół kilometra wcześniej. Tak samo jak miecz. Zresztą ani jedno, ani drugie jeszcze mu się nie zdarzyło. Jakże nisko upadł...

Pod samo drzewo...

-Przestań się rozklejać. -Tym razem ton jej głosu zawierał odrobinę drwiny. Ta odrobina wystarczyła, by go poirytować.

Za kogo się uważa, by mówić do niego w ten sposób?! A tak w ogóle... To kim ona jest?

-Nareszcie właściwa reakcja. – Mruknęła cicho, lecz tak, żeby mógł usłyszeć. Swoją drogą, miała bardzo przyjemny głos – dźwięczny, nie za wysoki nie za niski. W sam raz...

-Dziękuję. – Powiedziała. – Chyba się zarumienię... No, no, nie zapędzaj się. Pamiętaj w jakim jesteś stanie. Taka chwila radości, pewnie by cię dobiła...

Rozumiem, że słuchanie w sam raz głosu...

Pewnie tak, ale byłaby to piekna śmierć...

-Mniejsza z tym. Odezwałam się do ciebie z pewnego powodu. Masz mało czasu...

tyle to sma wiedział. Nie potrzebował pojawiającego się nie wiadomo skąd głosu, by to stwierdzić.

-Nie błaznuj. -Kontynuowała. – Musisz podjąc decyzję, zanim twoja energia wyczerpie się do końca. Oferuję ci możliwość zemsty...

Zemsty? O tak, chciał zemsty, na tym... nie mógł nazwać go psim synem, bo byli braćmi. Ich było dwóch, a tron tylko jeden...

-Już nigdy na nim nie zasiądziesz. – Powiedziała stanowczo, a on wiedział, że miała rację. – Ale możesz sprawić, że on także na nim nie zasiądzie. Dobrze wiesz, jakby rządził. nieudolnie, źle, to zbyt przyjemne określenia. Co by się działo w królestwie, gdyby Ularius zasiadł na tronie?

Zasiadł, zasiądzie, zasiądziesz – jest jeszcze mnóstwo czasów i osób do wykorzystania – żeby wykazać umiejętność odmiany jednego czasownika. Niech się Autor nie krepuje.

Niepokoje, bunty, jednym słowem katastrofa.

-No właśnie. – Potwierdziła. – Nie możemy do tego dopuścić, prawda?

nie mogli. Ala jaka byłaby cena? Nie ma przecież niczego za darmo...

-To prawda. Ceną jest stanie się jednym z nas, jednym z duchów lasu. Wiecznośc w towarzystwie takich jak ja, to chyba niezła perspektywa?

Propozycja brzmiała dla niego kusząco. Bardzo kusząco. tylko jedno nie dawało mu spokoju...

-Kto przejąłby władzę? Oczywiście młodszy brat twego ojca, wój Erius. Znasz go, to madry, spokojny człowiek. Nigdy nie garnął się do władzy. bardziej zależało mu na spokoju w królestwie, niż własnych korzyściach...

Tak, wój erius będzie dobrym królem. A na pewno wielokrotnie lepszym niż Ularius. Więc wystarczy tylko?..

-Wystarczy tylko zgodzić się na moją propozycję.

Anturius nie namyślał się długo...

-Tu jest, panie! -Krzyknął jakiś żołnierz, wskazując mieczem siedzącego przy drzewie Anturiusa. – Znaleźliśmy tego suczego syna!

Ubrany w kolorową, paradną zbroję mężczyzna, podjechał do niego. Ciężko zsiadł z rsołego rumaka, po czym przebił mieczem swego podwładnego.

-To mój brat! – krzyknął mu prosto w pobladłą twarz. – Królewska krew. Nikt nie ma prawa go obrażać!

Wyszarpnął broń z ciała nieszczęśnika,a gdy ten osunął się na trawę, wrzasnął jeszcze:

-Chciałeś zyskać w tej wojnie tytuł szlachecki?! Za tę obrazę, twe dzieci uczynię niewolnikami! A żonę sprezentuję moim żołdakom!

Wybuch ubranego w paradną zbroję mężczyzny nieco nieadekwatny do zdarzenia, nie uważasz? Jakoś mało znalazłam wspólnego między okrzykiem: „tu jest, panie!” a wrzaskiem: „chciałeś zyskać tytuł szlachecki?!”. I to straszenie żołnierza w agonii niewolnictwem dzieci, gwałceniem żony. Myślisz, że jego to jeszcze interesuje?

Gdy zauważył, że ciało żołnierza drga jeszcze, dobił go krótkim, szybkim ciosem.

-Nikt nie prawa go obrażać. – Mruknął ularius. – Tylko ja...

Podszedł do siedzącego pod drzewem brata. A gdy przyjrzał się spoglądającej w górę twarzy, spełniły się jego obawy.

-Nie żyje. -Powiedział zawiedziony. A mógłby urządzić, taką widowiskową egzekucję! Cóż za strata...

nie spodziewał się, że czyjeś zimne dłonie chwycą go nagle za gardło. Z przerażeniem spojrzał we wpatrujące się w niego całkowicie czarne oczy swego brata. Na ich połyskliwej powierzchni zobaczył odbicie własnej, wykrzywionej bólem i zwierzęcym lękiem twarzy. Twarzy człowieka, którego opuszcza życie...

Postawny siwowłosy mężczyzna siedział samotnie w ciemnej komnacie. Nerwowo pukał palcami w blat solidnego, drewnianego stołu. Jego misterny plan zbliżał się ku końcowi. lata wytężonej pracy i ukrywania prawdziwych motywów! Doprowadzenie do smierci brata, po uprzednim skłóceniu dwóch jego synów.

W końcu otrzyma to, czego tak bardzo pożądał. Nareszcie zajmie należne mu miejsce!

Nagle w środku komnaty pojawił się słup ognia. Erius nie wystraszył się, poczekał cierpliwie, aż płomień zmieni swoją formę w pełną ponętnych kształtów postać, nagiej kobiety.

-Witaj Eriusie. – Powiedziała chrapliwym głosem demonica. – Wszystklo zakończyło siętak jak chciałeś.

Erius wstał gwałtownie.

-Co z Anturiusem? – Zapytał z przejęciem. – Zgodził się na twoją propozycję?

-Owszem. – Odparła demonica, przesuwając dłonią po kształtnych biodrach. – Powiedziałam mu, że jestem leśnym duchem. Czy to nie zabawne? Nigdy nie lubiłam tych eunuchów...

-Mniejsza, mniejsza. -Niecierpliwił się Erius. – A Ularius?

-Zabity przez Anturiusa. – Odparła, tym razem dotykając swych pełnych piersi. Od pierwszego spotkania z Eriusem, próbowała go uwieść. On jednakże wiedział czym to się mogło skończyć, więc nie zwracał uwagi na jej prowokacje.

A czym się to kończyło, powiedz proszę...

-A więc dokonało się! – Powiedział głośno i spojrzał w górę z uśmiechem triumfu na twarzy. – Po tylu latach...

-A co – zaczęła powoli demonica, stojąc już spokojnie – z duszą Anturiusa?

-Możesz ją sobie wziąć. – Rzekł erius i machnął lekceważąco dłonią. Z powagą usiadł na krześle i spojrzał dumnym wzrokiem na demonicę. – Zrób z nim co chcesz...

Kobieca postać zgięła się w ukłonie, zamieniła ponownie w słup ognia, a zanim znikła całkowicie w komnacie rozległ się jeszcze jej głos:

-Dziękuję ci... Królu...