Literaturoznawca	Literatura
	strona 03

Literatura

Normalnie miód dla uszu...

... Ale kiedy Helgi wychodził, krzyknął Flosi:

– Tu wyszła jakaś kobieta wysoka i barczysta. Łapać ją!

Gdy Helgi to usłyszał, zrzucił z siebie płaszcz. Miał miecz pod pachą i od razu uderzył najbliżej stojącego. Trafił w dolny szpic, a jednocześnie nogę przeciwnika...

Rzecznik uczy się Sagi o Njalu Spalonym, bo mu Thorbajt obiecał za to flaszkę. I właśnie teraz recytował przed całym fajerhartem całą sagę. A ja byłem Ostatecznym Orzecznikiem, zanim Amigason wysłucha całości i zawyrokuje, czy flaszka się należy, czy nie.

...W tej samej chwili podbiegł Flosi i zadał Helgiemu cios w kark, głowa zaraz odpadła. Flosi podszedł do drzwi i zawołał, żeby Njal przyszedł z nim się rozmówić, tak samo Bergthora. Njal wyszedł. Flosi rzekł wtedy:

– Ofiaruję ci wolność, wyjdź stąd, w przeciwnym razie spalisz się, a jesteś bez winy...

– Teraz będzie najlepsze – powiedziałem, spoglądając na resztę redakcji.

– Tak, tak – mruknęła Szefowa, klepiąc coś w klawiaturę. Swojego czasu nasłuchała się mnóstwa podobnych opowieści i teraz cała ta recytacja wychodziła jej bokiem, dlatego cały czas rozmasowywała sobie prawą nerkę.

Za to Sekretarz całą błękitnością swych oczu wpatrywała się w Rzecznika, mrucząc: "co za imiona, co za imiona!" Zapomniał nawet o swoim tiku. Naczelny i Ojciec Założyciel, którzy zaraz po rozpoczęciu recytacji, zastygli z kieliszkami przy ustach, wykorzystali chwilę przerwy i szybko łyknęli Pangalaktycznego Gardłogrzmota. Skrzywili się niemiłosiernie, bo trunek, choć z solidnie zmrożonej butelki, nagrzał się od dłuższego trzymania w rękach. Zwalczyli cofkę i już Ojciec Założyciel sięgał po butelkę, gdy Rzecznik podjął recytację, więc zatrzymał się w pół ruchu.

...Njal odparł na to:

– Nie chcę wyjść. Jestem starym człowiekiem. Nie nadaję się do tego, by mścić synów moich, a nie chcę żyć w hańbie.

Flosi zwrócił się do Bergthory:

– Wyjdź ty, pani tego domu! Za nic nie chcę, byś ty tutaj została spalona.

W tym momencie nawet Szefowa na chwilę przerwała przerzucanie tekstu i, marszcząc czoło, wyczekiwała, co powie Bergthora. Za to nie czekali Ojciec Założyciel z Naczelnym, szybko napełnili kieliszki i wymienili parę ściszonych uwag, dochodząc do wniosku, że kobieta nic mądrego powiedzieć nie może. Łykali Gardłogrzmota, gdy Rzecznik mówił:

Bergthora odrzekła:

– Za młodu zostałam oddana Njalowi. Przyrzekłam mu wtedy, że jeden i ten sam los będę z nim dzielić.

Naczelny zakrztusił się, słysząc takie dictum Bergthory. Ojciec Założyciel, choć też zaskoczyła go odpowiedź żony Njala i cały na twarzy był czerwony, przyjacielsko poklepał szefa po plecach. Szefowa i Sekretarz popatrzyły na siebie i z uznaniem pokiwały głowami. Rzecznik kontynuował:

Oboje weszli z powrotem do dworu.

– Co teraz poczniemy? – zapytała Bergthora.

– Pójdziemy na spoczynek – odparł Njal. – Położymy się do łoża...

– Nawet w takim momencie o seksie myśleli. No, no – powiedział Naczelny, szybko nalewając kolejną porcje Gardłogrzmota. Zgromiłem go wzrokiem i zaraz zrozumiałem, że odezwał się tylko po to, żeby wykorzystać przerwę na napełnienie kieliszków.

Bergthora zwróciła się do małego Thorda, synka Kariego.

– Ciebie trzeba wynieść, nie możesz przecież się tutaj spalić.

– Ale obiecałaś mi, babciu, że się nigdy nie rozłączymy, niech więc tak się stanie – powiedziało dziecko. – Wolę umrzeć, niż żyć po waszej śmierci...

Szefowa i Sekretarz, mimo wrodzonej wredoty, hardego charakteru i nieugiętości, cichaczem otarły łzy. Coś tam jednak jest z człowieka w ich kamiennych sercach. Ojciec Założyciel ciężko przełknął ślinę, a Naczelny westchnął ciężko. Odstawili nawet kieliszki i całkowicie dali się pochłonąć opowieści.

Zaniosła więc chłopca do łóżka.

Njal rozkazał swemu włodarzowi:

– Zapamiętaj dokładnie, gdzie się położymy i jak. Nie ruszę się stąd bez względu na to, jak mi dokuczy żar i dym. Ty będziesz wiedział, gdzie szukać naszych kości...

Rzecznik przerwał, łkając:

– Przepraszam. – Pociągnął nosem. – Zżyłem się z rodziną Njala, choć to okrutnicy jakich mało. Kobiety płakały otwarcie, Naczelny mrużył oczy, walcząc z napływającymi łzami, a Ojcu Założycielowi drżała warga. A i mnie coś w gardle ścisnęło.

Włodarz odpowiedział, że uczyni, jak rozkazano. W sali sypialnej leżała skóra wołowa. Njal kazał włodarzowi położyć tę skórę na nich, co obiecał uczynić. Położyli się teraz obydwoje do łoża, a chłopca ułożyli między sobą. Przeżegnali się krzyżem świętym, pobłogosławili chłopca, polecili dusze Bogu – i to były ostatnie ich słowa, które słyszano.

– Dość! – krzyknął rozpaczliwie Ojciec Założyciel i pomknął do łazienki.

– Tak, tak – chrząknęła Szefowa, wycierając chusteczką rozpływający się makijaż. – Trzeba wziąć się do roboty. Właśnie skończyłam wybór tekstów i w tym numerze znajdą się: Anna Kańtoch, Krzysztof Kochański, Altea Leszczyńska, Anna Marcewicz i Aleksandra Zielińska.

Rzecznik z zaczerwionym oczyma wpatrywał się w okno...

Litraznawca