Literatura

Od pierwszego do dwudziestego czwartego grudnia trwał Whamageddon – czyli adwentowa gra w nieusłyszenie (oryginalnej wersji) piosenki „Last Christmas”.
Ten wyjątkowy czas chciał przeżyć również Michał Cholewa, czyniąc to jednak na swój własny, literacki sposób. Zatem od początku miesiąca, dzień w dzień, snuł opowieść, a pojawienie się kolejnych odcinków i dalsze losy głównego bohatera były uzależnione od tego czy autor bezpiecznie przetrwa dobę, bez wysłuchania utworu George Michael. Brzmi to zabawnie, lecz historia napisana przez Michała zdecydowanie taka nie jest.
Teraz, w ostatnim dniu 2021 r. przedstawiamy cały ten smutno-gorzki utwór; trochę fantastyczny, a trochę z życia wzięty…

Adderley zdjął wojskowe ubranie i został w piankowym skafandrze. Powoli zanurzył się w płytkiej wanience wypełnionej płynem, który ułatwiał przeskakiwanie ładunków elektrycznych w jego organizmie. Założył na głowę specjalny hełm i wszedł do sieci. Nie była to sieć, którą niektórzy z żyjących wciąż jeszcze pamiętali. Tamta już nie istniała. O nowej, stworzonej przez Evelyn, wiedzieli niewiele. Mówiono, że jest to coś więcej niż tylko autostrada z danymi, że EV utworzyła jakby dodatkowy fizyczny wymiar. Ze względu na jego zagadkowość ludzie nazwali to miejsce CENTA, tak samo jak ciąg zer w komunikatach legendarnej maszyny szyfrującej – Enigmy.

Przedstawiamy Wam opowiadanie Macieja Liziniewicza, autora bardzo dobrego cyklu wydanego przez Wydawnictwo Dolnośląskie, z którego ukazały się „Czas pomsty” i „Mroczny zew”. Jeśli jesteście ciekawi jak autor radzi sobie z fantasy historyczną w krótszej formie, teraz macie okazję się przekonać. A jeśli dotąd jeszcze nie mieliście z nim do czynienia, liczymy, że to udane opowiadanie zachęci Was do sięgnięcia po powieści.

Fahrenheit objął patronatem zeszłoroczną edycję konkursu literackiego „Jaskier” organizowanego przez Cech Fantastyki SkierCon. Na konkurs napłynęło rekordowo dużo prac a jury miało niełatwe zadanie wyboru tych najlepszych. Po burzliwych obradach przyznano nagrody główne w dwóch kategoriach wiekowych a wyróżnienia aż w trzech. Dzisiaj przedstawiamy opowiadanie wyróżnione w kategorii wiekowej 12 – 15 lat autorstwa Jonatana Pazika.

Biografii worożychy Horpyny Sienkiewicz poświęcił w Ogniem i mieczem raptem dwa zdania. Anna Nieznaj na tej podstawie dopisała jej klimatyczną, fantastyczną herstorię, dorzucając Bohuna na dokładkę. Smacznego!

Fahrenheit objął patronatem tegoroczną edycję konkursu literackiego „Jaskier” organizowanego przez Cech Fantastyki SkierCon. W tym roku napłynęło rekordowo dużo prac a jury miało niełatwe zadanie wyboru tych najlepszych. Po burzliwych obradach przyznano nagrody główne w dwóch kategoriach wiekowych a wyróżnienia aż w trzech. Przez kolejne tygodnie będziemy prezentować ich prace na łamach naszego portalu. Dzisiaj przedstawiamy opowiadanie wyróżnione w kategorii wiekowej […]

Długo by opowiadać. Dla pana najistotniejsze jest to, że jesteśmy jedynymi bóstwami, w które jako tolkienista chciał pan wierzyć. Z tego właśnie powodu trafił pan do nas. Niech się pan uspokoi, dla nas sytuacja jest równie nietypowa.

Fahrenheit objął patronatem tegoroczną edycję konkursu literackiego „Jaskier” organizowanego przez Cech Fantastyki SkierCon. W tym roku napłynęło rekordowo dużo prac a jury miało niełatwe zadanie wyboru tych najlepszych. Po burzliwych obradach przyznano nagrody główne w dwóch kategoriach wiekowych a wyróżnienia aż w trzech. Przez kolejne tygodnie będziemy prezentować ich prace na łamach naszego portalu. Dzisiaj przedstawiamy opowiadanie wyróżnione w kategorii wiekowej 20+ oraz jego autora, Bartłomieja Sztobryna.

Fahrenheit objął patronatem tegoroczną edycję konkursu literackiego „Jaskier” organizowanego przez Cech Fantastyki SkierCon. W tym roku napłynęło rekordowo dużo prac a jury miało niełatwe zadanie wyboru tych najlepszych. Po burzliwych obradach przyznano nagrody główne w dwóch kategoriach wiekowych a wyróżnienia aż w trzech. Przez kolejne tygodnie będziemy prezentować ich prace na łamach naszego portalu. Dzisiaj przedstawiamy opowiadanie wyróżnione w kategorii wiekowej 20+ oraz jego autorkę, Ewę Zwolińską.

Fahrenheit objął patronatem tegoroczną edycję konkursu literackiego „Jaskier” organizowanego przez Cech Fantastyki SkierCon. W tym roku napłynęło rekordowo dużo prac a jury miało niełatwe zadanie wyboru tych najlepszych. Po burzliwych obradach przyznano nagrody główne w dwóch kategoriach wiekowych a wyróżnienia aż w trzech. Przez kolejne tygodnie będziemy prezentować najlepsze opowiadania na łamach naszego portalu. Dzisiaj przedstawiamy laureatkę z kategorii wiekowej 20+ lat i jej zwycięską pracę. Gratulujemy!

Fahrenheit objął patronatem tegoroczną edycję konkursu literackiego „Jaskier” organizowanego przez Cech Fantastyki SkierCon. W tym roku napłynęło rekordowo dużo prac a jury miało niełatwe zadanie wyboru tych najlepszych. Po burzliwych obradach przyznano nagrody główne w dwóch kategoriach wiekowych a wyróżnienia aż w trzech. Przez kolejne tygodnie będziemy prezentować najlepsze opowiadania na łamach naszego portalu. Dzisiaj przedstawiamy laureatkę z kategorii wiekowej 16 – 20 lat i jej zwycięską pracę. Gratulujemy!

Nowo obudzony miał na sobie skórzane wytarte portki, takąż kurtkę i wysokie buty, jednak gorszej roboty niż u tego pierwszego. Był też od niego znacznie niższy, za to szerszy w barach. Spod czarnych jak smoła, krzaczastych brwi błyszczały bystro duże oczy, ciemne, podobnie jak karnacja i gęsta krótka broda pokrywająca szczękę i policzki.

– Nie masz pojęcia, kim jesteś? – spytał wyższy. Tamten przytaknął po chwili zastanowienia.

– Mam rozumieć, że jest nas dwóch? – dodał niskim, zdartym głosem.

– Że co, przepraszam? Długi? – Lucyfer uniósł starannie wymodelowaną brew, kiedy Asmodeusz po raz pierwszy udał się do niego z raportem. – To pieprzone Piekło, na litość boską! Jesteśmy tu dlatego, że jesteśmy źli, tak? Nie wywiązujemy się ze zobowiązań, kradniemy, oszukujemy, kłamiemy, wodzimy na pokuszenie, takie tam. To nasza wizytówka. Jak byśmy wyglądali, gdybyśmy nagle zaczęli naprawiać błędy i mieć wyrzuty sumienia? Co zresztą mogą nam zrobić? Eksmitować? Dokąd niby? Daj spokój, As, zachowuj się jak przystało na diabła.

Zapraszamy do lektury opowiadania Jagny Rolskiej o końcu świata i pewnej legendzie. Apokalipsa jest przecież jednym z najlepszych motywów literackich.
„Trawa w Irlandii ma niezwykle intensywny kolor. To nie zmieniło się nawet po zagładzie. Deszcz wciąż padał. Sprawdzało się stare powiedzenie nieżyjących od dawna irlandzkich matek, że pory roku różnią się wyłącznie temperaturą opadów. A w deszczu dzieci rosną. Szkoda tylko, że już nie było żadnych dzieci…”

– Ale ja go naprawdę nie umiem ożywić! – jęknął w końcu grabarz, ściągając fartuch. Prawdę mówiąc, frak nie wyglądał dużo lepiej i z całą pewnością w zakładzie brakowało pralki. Albo choćby balii z wodą. – Nie jestem Czarnym Mistykiem. Nie znam się na magii. Mam tylko swoje sztuczki, które tym razem nie działają.

Tym razem mamy dla czytelników przedruk opowiadania Jagny Rolskiej, które pierwotnie zostało opublikowane w czasopiśmie „Science Fiction, Fantasy & Horror” nr 75 w 2012 roku.

Cyntia wciąż zwisała z grubego łańcucha, patrząc na nich szeroko otwartymi oczami. Dasza miała wrażenie, że widzi na jej twarzy bolesny grymas. Pod ścianą stały drabina i cztery wiadra z najtańszą białą farbą. Kilka jej kałuż rozlewało się na podłodze pod ścianami. Dasza zapaliła swoją latarkę i zaczęła nerwowo szukać napisów, które widziała tu poprzednim razem, ale po żadnym nie było ani śladu.

Z okazji Dnia Dziecka mamy dla Was bardzo miłą niespodziankę – opowiadanie Mileny Wójtowicz z uniwersum „Post Scriptum”.

Co ta miłość robi z człowiekiem… wystarczy chmurka wysoko wydajnych feromonów, a zdolność myślenia wyłącz się. Potem są róże i różyczki, motyle w brzuchu, oczy świetliste i rumieńce. A na dnie tego wszystkiego błąka się myśl, że coś… coś jest tu nie tak. A uczucie może zniknąć nagle. Och, jak bardzo nagle! Jakby świat chciał pokazać nam coś ładnego, a potem wrzasnąć: „Prima aprilis!”.

Czy wierzycie w istnienie przełomowego momentu w życiu człowieka? Chwili, w której objawia wam się cel, sens waszego życia? Prosta droga, z której już nie możecie zboczyć? Ja wierzę. Niedawno coś takiego przytrafiło się mnie.
– Tato! Tato! – słyszę piskliwe wołanie i tupot bosych stóp na panelach podłogowych. To Jaś oderwał się od klocków lego i biegnie się pożegnać.