EuGeniusz Dębski	Literatura
	strona 22

Z powodu picia podłego piwa

Teksty nieuchronnie prowadzące do powieści o perturbacjach Hondyleka. Tytuł roboczy "Na tropie Xameleona". Przygotowywana do druku, ale poleżakuje jeszcze dobrych kilka miesięcy."

EuGeniusz Dębski

-Wracając do twojej propozycji – rzucił wysoki i szczupły, ale jednocześnie szeroki w barach i emanujący siłą jeździec – możemy pojechać na południe, jesień niedługo, tam będzie cieplej, tam się zbiegają nici i szlaki...

Siedział niedbale i nonszalancko rozparty w siodle – właśnie kilka chwil temu rozpoczęli podróż z miasta i siodło wydawało się wygodne jak zawsze, zresztą, na początku wędrówki.

-Poczekaj, ja powiedziałem, że to jest druga propozycja. Pierwsza to powrót, przynajmniej na zimę, do Schalsaman, to ci przypominam – powiedział z naciskiem drugi.

-...tam są tanie wina, spływają też tam różnego rodzaju szubrawcy, a my z nich często żyjemy. – Z fałszywą zadumą i nostalgią kontynuował pierwszy jakby nie słysząc słów druha.

-Na zimę do Schalsaman! – powtórzył cierpliwie jego przyjaciel. – Potośmy kupili, potośmy obsadzili służbą, bo wszak ta posiadłość miała być przystanią na starość i ciężkie czasy.

-Wstydziłbyś się! – obruszył się pierwszy. – Sta-arość! – przeciągnął drżącym cienkim głosem. – Ani starości nie widać, ani ciężkich czasów! – zakończył zdecydowanie.

-Dobrze, i tylko się z tego cieszyć – machnął ręką ten wykpiwany – ale idzie jesień, zima...

-Myślałem, że mamy wprawę w spędzaniu jesieni i zim, w końcu trochę się ich już przeżyło?

Odpowiedziało mu westchnienie. Kilkanaście kroków spędzili w siodłach w milczeniu. Mijali długą kępę żagiewnika; sterczące w górę długie wąskie poszarpane liście niemal czarne przy ogonkach i przez czerwień przechodzące w żółć na końcach, nadzwyczaj udanie udawały płomyki, w szczególnym oświetleniu mogły z daleka wprowadzić wędrowca w błąd i spowodować bicie serca na myśl, że widzi zarzewie pożaru. Hondelyk przestał kpić z przyjaciela, cmoknął nagle z niechęcią i ściągnął wodze.

-Niech to gromy i pioruny! – mruknął z pasją. – Opiłem się tego piwska, a nie było najlepsze.

-Będziemy teraz, z powodu picia podłego piwa, stawali co dwa staggi?

Hondelyk zeskoczył na ziemię i rzucił wodze na krzew, zerknął na Cadrona spod oka.

-Obawiam się, że co pół – postraszył i zanurzył się w kępie.

Cadron wzniósł oczy do nieba, ale gdy wrócił spojrzeniem na ziemię to myślami był już gdzie indziej. Żeby tak do Schalsaman, rozmarzył się. Winnice dojrzewają, morze jeszcze ciepłe, w puszczy życie się kotłuje, jakiś jesienny gon zajęcy z chybartami by zrobić, och! Albo można wypłynąć na morze, na te dwie wysepki, przecież dlatego tak chętnie kupiliśmy tę posiadłość – bo nie sposób się w niej nudzić! Dałoby się...

Ktoś trącił go w bok buta, szarpnął się do miecza i trafił spojrzeniem na Hondelyka z palcem na zaciśniętych wargach. Kompan skinął lekko głową, odsunął się i, gdy Cadron zeskoczył miękko na ziemię, przysunął się do jego ucha i wyszeptał:

-Chodź, coś się ciekawego dzieje na polance, gadają tam ciekawi ludzie, tylko poruszaj się cicho!

Cadron nie wytrzymał i mruknął coś o podłym piwie, ale posłusznie, pochylony i cicho zanurkował za przyjacielem w krzewy. Bezszelestnie, a w każdym razie nie wzbudzając niczyjego zaniepokojenia, podkradli się na skraj polany, o ćwierć przekroku od stołu. Z tej odległości słyszeliby nawet szept, ale na polance nikt nie szeptał. Rozstawiony był tam na kozłach duży prosty stół z nierównych desek, widać pośpiesznie zbity i może tylko na tę jedną okazję. Cztery kolaski ustawiono tak, by rozsuniętymi dachami osłaniały biesiadujących od słońca. Za stołem siedziało jedenaście osób, niemal wszystkie postawne, brzuchate z połyskującymi tłusto łysinami; pulchne palce spletli na stole. Poza łokciami i dłońmi stół utrzymywał kilka pater z rakami, pieczoną wątrobą, słonymi preclami i kilkoma miseczkami z orzeszkami różnych gatunków – wszystko do piwa: przed każdym z siedzących stał spory szklany kufel, najczęściej niemal pełny. Nieco dalej stało jeszcze pięć kolasek i tam siedzieli stangreci. Biesiadowali również, nieco mniejszy był wybór, ale humory lepsze. Tu siedzieli ponuro.

-Udusić – mruknął w końcu jeden z siedzących. Wrzucił do ust migdał i zaczął zajadle rozcierać go między zębami. – Otrrruć!

-Nie próbowaliśmy może? – zaripostował siedzący na czele stołu brodaty grubas. – Przypomnę, że dwaj wynajęci do tej roboty żują trawę od korzenia, trzej inni wylizali się z ran, ale nie zamierzają próbować drugi raz.

-No to co, będziewa płacili do końca usranego żywota? – piskliwie poskarżył się chudy łysy wypłosz z cwanymi oczkami lichwiarza. – Powiadam: złożyć skargę u Dominiona!

-Ta, i przyznać się, że dwa lata płacimy? – zapytał niechętnie brodacz. Najwyraźniej ta propozycja była już nie raz roztrząsana. – Zapyta, dlaczego od razu się nie zgłosiliśmy i co?

Zapadła na chwilę cisza, podsłuchujący wymienili spojrzenia, Cadron ostrzegawcze, Hondelyk – uśmiechnięte i zaciekawione.

-Ale trza kiedyś coś zrobić! – zajazgotał chudy.

-Co się tak rypiesz?! – huknął na niego sąsiad, krzyk chudego wyrwał go z głębokiej zadumy. – Kiedyś, coś! Po co dziób otwierasz, jak nie masz nic do powiedzenia?

-Ja? A ty co ty masz ? – podskoczył wypłosz.

-Waszmoście, zostawcie swoje braterskie spory na później. Nie przyjechaliśmy tu, żeby siedzieć i biadolić. Ma ktoś jakiś pomysł?

-Jaki może być pomysł – burknął inny uczestnik ponurej biesiady. – Albo płacimy, to wtedy nie ma co się tu spierać tylko zebrać trzos, albo nie. Tedy trza coś wymyśleć, może nie mówić Dominionowi, ile to już trwa?

-Dowie się – mruknął ktoś.

Kilka głów zakiwało w zgodnym potakującym rytmie. Cadron kątem oka zobaczył jakiś ruch, zerknął w bok, Hondelyk wolno wyciągał z kieszeni granatową jedwabną chustę. Omijał przy tym wzrokiem przyjaciela, który mimo to starał się spojrzeniem wyrazić głęboką naganę i niezadowolenie, w końcu sam sięgnął do kieszeni i wyjął identyczną chustę. Ostrożnie omijając gałązki zawiązali je na twarzach, po czym Hondelyk dwoma susami wypadł na polankę.

-Pomogę mościom, jeśli chodzi o wymuszony haracz – powiedział wesoło.

Przy stole zakotłowało się, podskoczyli, poruszyli się, poderwali wszyscy, ktoś przewrócił swój kufel, ktoś uderzył kolanem o blat i ciężko zaklął. Hondelyk zwrócił się do siedzącego u szczytu, teraz stojącego grubasa:

-Powtarzam – usłyszałem, że płacicie komuś za coś, chcę wam pomóc, za określoną zapłatą, rzecz jasna. – Rzucił okiem na biegnących w ich kierunku fornali. – Powiedzcie, żeby się nie wtrącali. – Odsunął się o krok i wyjął z umyślnym zgrzytem miecz, wskazał jego czubkiem o kogo chodzi.

Grubas nawet nie odwracał się, uniósł rękę i wszyscy woźnice stanęli jak wryci. Hondelyk podziękował mu skinieniem głowy. Przywódca długą chwilę mierzył Hondelyka wzrokiem, potem przejechał uważnym spojrzeniem po współbiesiadnikach i oceniwszy ich zdecydowanie kiwnął głową.

-Pomóc nam ,to zabić – powiedział po chwili ciszy.

-Tak, szubrawca, który z was wydusza pieniądze. To mi odpowiada – zgodził się lekko Hondelyk.

-Dlaczego się kryjesz za chustą?

-Po co mają wszyscy wiedzieć, kogo wystawicie przeciwko bandycie?

-Tak... – Brodacz rozejrzał się po zebranych. – Macie lepsze pomysły?

-A jeśli weźmie trzos i zwieje? – warknął któryś.

-Wezmę go po załatwieniu sprawy – machnął niedbale ręką Hondelyk.

-A jeśli jest wysłańcem...

-Głupiś waść! – przerwał inny.

Spór nabrzmiewał jak gula po ukąszeniu żmerchy. Hondelyk sieknął zamaszyście mieczem, głownia wyśpiewała krótką, ale przejmującą piosenkę. Nastała cisza.

-Umówmy się, jeśli zgodzicie się na moje warunki pokażę twarz jemu – skinął głową na grubego brodacza. – Wynagrodzenie, jak powiadam, po robocie, sami ocenicie czy wykonana.

-Aaa, to co innego...

-Pewnie...

-Juści!

-Tako niech...

-Cicho! – zagłuszył radosny gwar brodacz. Myślał chwilę. – Kończymy spotkanie. Wy wracajcie do domów, ja zostanę i będę rozmawiał.

Pomrukując i ciekawie zerkając na zamaskowanego sprzymierzeńca brzuchacze i chudy lichwiarz rozeszli się do swoich kolasek, i po chwili zostały tylko dwie – jedna przy stole i jedna nieopodal, gdzie zasiadł tyłem do nich jeden z biesiadników. Brodacz wskazał ławę i usiadł pierwszy na znak, że ufa Hondelykowi. Ten też usiadł, zsunął chustę w dół. Chwycił w palce precel, zanurzył w chrzanie z miodem i wrzucił do ust.

-Chu-ach! Kąsa!- chuchnął. Obrzucił spojrzeniem krzaki, w których siedział Cadron, nie wywołał go. – No? Co was gryzie?

Mężczyzna chwilę zbierał myśli, wetchnął.

-My tu, jak wiecie, boście musieli tą drogą przybyć, jesteśmy skazani na jeden tylko porządny szlak – nad rzeką, a potem przełęczą i na równinę. Dwa inne szlaki to raczej ścieżki, na których nawet kozice nie biegają swobodnie. Nie liczą się jako drogi. A bez drogi jesteśmy odcięci od wszystkiego. – Chwycił kufel, ale tylko zamajtał nim i przyglądał się jak wewnątrz omywając ścianki biega piwo.

– A na drodze zaś rozsiadła się banda i pobiera haracz – dokończył Hondelyk z wyważonym, by nie urazić gospodarza, uśmiechem.

Grubas zerknął nań spod oka, z błyskiem dziwnego uśmiechu w spojrzeniu.

-Żeby tak było! – powiedział po znaczącej pauzie. Wychylił się w kierunku rozmówcy i powiedział bardzo wyraźnie: – Ona jest w mieście i pobiera od nas haracz, za to, że nie pobiera od innych. Od nas, to znaczy od gildii kupców, karczmarzy i rzemieślników.

-Zaraz. – Zmarszczył czoło jego adwersarz. To samo zrobił Cadron w krzakach. – Banda jest w mieście, łupi trzy najbogatsze gildie i nic nie możecie zrobić!?

-Nie banda jest w mieście – poprawił go grubas. – Ona.

-Ona???

-Wilczyca. Marcja Finnegarth. Piękna rudowłosa diablica.

-E-e-e... Nic nie rozumiem – ruda wilczyca? Piękna?

-No to może po kolei? – westchnął grubas. – Cztery lata temu w postawionej na górze Mahny świątyni... widziałeś ją? – Hondelyk skinął głową, trudno było nie zauważyć budowli przyczepionej do skalistego zbocza i sterczącej nad miastem iglicy. – Z dachu sterczy miecz Mistrza Skonu, prawda? Kiedyś ów miecz wotywny zafundowały trzy najbogatsze miejskie gildie, nasze. – Dodał nie bardzo potrzebnie, na dodatek stuknął się palcem w pierś.

-Tak – zgodził się Hondelyk na znak, że – jak na razie – wszystko rozumie.

-Miecz ów się obluzował i zaczął chwiać, trza go było umocować. Po kolei próbowało trzech śmiałków, ale śliska kopuła i porywy wiatru zabiły wszystkich trzech i nikt więcej się nie zgłaszał. Wtedy przybył do miasta człowiek, który kazał nazywać się Wilk. Przybył z żoną, rudowłosą pięknością, synem i kilkoma jeszcze ludźmi, ni to przyjaciółmi, ni to rodziną; nie wiadomo. Jak się dowiedział Wilk, że obiecujemy coraz wyższe wynagrodzenie, zgłosił się i spróbował poprawić miecz. Zginął przy tym jego syn, ale robotę wykonali. Wilk wyglądał na szalonego człowieka, kiedy zgłosił się po nagrodę powiedzieliśmy: "Co chcesz?", a on: "Glejt – powiada – mi dajcie, żebym w każdej z waszych karczm mógł zjeść i wypić do woli". Dali my ten glejt, choć woleliśmy jakiś uczciwy trzos, na jego własne, Wilka, nieszczęście. Pół roku szwendał się od szynku do karczmy i z powrotem. Aż zgubił glejt. Jak wytrzeźwiał to przyszedł do gildii i zażądał drugiego, ale gildia się postawiła postawiła weto. Zaś on powlókł się do Dominiona, rzecz całą wyłożył a Dominion, oby władał długo i szczęśliwie, kazał mu wypalić na szyi piętno odpowiednie. Wilk wchodził do karczmy, przechylał głowę, pokazywał glejt i pił dokąd mógł. Nawet znalazł naśladowców. – Brodacz odchylił głowę i pstryknął się w szyję. – Tak zaczęli w okolicy pokazywać, że chcą okowity. – Cmoknął z dezaprobatą. – No, ale nie o tym chciałem... Wilk się, rzecz jasna, spił. Kiedyś zasnął w rowie, pyskiem w dno zarył i się utopił. – Sapnął kilka razy. – Wtedy się zaczęło z Wilczycą. Pamiętam, przyszła do mnie i bezczelnie powiada: "Nienawidzę was, wódczarzy, karczmarzy, szynkarzy... Od was się całe moje nieszczęście zaczęło, a wy ze słabości ludzkich żyjecie. Teraz ja z was będę żyć. Od dziś płacicie mi za to, że szlak zostawiam wolny i bezpieczny. Jeśli nie – zacznę na nim harcować z bandą, wieść się rozniesie, że niebezpiecznie do was wędrować i miasto wasze zdechnie, co mu się i tak należy". Ja – grubas podrapał się po brodzie – się roześmiałem w głos, ona mi zawtórowała i nic więcej nie mówiąc wyszła. Pamiętam tylko, że od tego śmiechu ciarki do wieczora miałem. Trzy dni potem została napadnięta karawana, kupców związano i wrzucono na wozy, tak samo służbę całą, a napastnicy w nocy podwieźli ich pod bramy miasta i zostawili. Nie zginęło im nic, ani okruszyny, ale ja już wiedziałem o co chodziło, a prócz mnie nikt, tylko całe miasto huczało od domysłów. Zwołałem trzy gildie, zaprzysięgłem że dotrzymają tajemnicy i opowiedziałem wszystko. I zaproponowałem płacić haracz. Do dziś mi niektórzy nie mogą wybaczyć, a ja wiem swoje – Dominion zajęty był na północy, bo stamtąd hordy Pallachów szły, więc by i tak nie pomógł, a poskarżyć się na co: że związała karawanę? Śmiech by był na całe dominium. Pilnować szlaku nikt nam nie będzie, zaś własne siły miejskie zawiązać?.. Może tak i trzeba było zrobić, może by i taniej i bardziej honorowo, ale czy to człowiek wszystko wie od razu? Zresztą ileż takich powołanych oddziałów potem się zbuntowało i same łupiły w dobrze znanym terenie?

Brzuchacz zrobił smutną minę, nieco bezradnie popatrzył na Hondelyka.Ten skrzywił się i podrapał po nosie, pod osłoną palców – Cadron widział to dobrze – wykwitł mu lekki uśmiech.

-Zaiste dziwaczna to sprawa, nie wiedziałem w co się pakuję – powiedział. – Co innego łupnia spuścić jakiemuś zbójowi, a co innego z kobietą się zmagać.

-Otóż to! – Radośnie wykrzyknął brzuchaty. – Ja też to mówię, to samiuteńko, a szczególnie, że to piękna kobieta, zaiste piękna. No to jak, w trachty-warachty, bić się z nią?

-Z drugiej strony... – Hondelyk nie dokończył.

-Z drugiej strony – zgodził się szybko grubas – łupi nas, co tu mówić.

Zapadła niezręczna cisza. Hondelyk wykorzystał ją najprościej jak się dało – nalał sobie piwa z dzbana, ocenił pianę, skosztował i wypił ruchami brwi dając aprobatę trunkowi. Plasnął dłonią w stół.

-Piłem już dzisiaj piwo, o wiele gorsze, co prawda i – jak mawiał pewien ślepiec – "Będę teraz szczał dalej niż widział". Trudno. Zlecenie – biorę. Za kilka dni szlak będzie czysty, ale już wasza będzie sprawa, żeby go pilnować, bo wiadomo – do każdej dziury jest szpunt, do każdej okazji – złodziej. – Wstał, wyciągnął do brodacza rękę. – Jak waści szukać, o kogo pytać?

-Jam jest Urych, moja karczma "Pod Złotą Gwiazdą", a was jak zwą?

-Sto rekli w złocie.

-Sss! – syknął Urych obnażając zęby. Cmoknął. – Dużo!

-Ale raz i spokój.

-Dobrze. – Urych z rozmachem plasnął w dłoń Hondelyka, zacisnął na niej swoje grube pulchne, ale i mocne palce. – Czekam na wieści. – Drugą ręką wskazał jakiś kierunek: – Jak się cofnąć do miasta, to się trafi po lewej na wąski szlak. Prowadzi do jej domu, ma tam kilkunastu ludzi na stałe i trochę koni. Reszta ludzi podobno stale na szlaku... – wzruszył ramionami.

Hondelyk skinął głową, uwolnił rękę i z rozpędu wskoczył w krzaki, z których niedawno się był wyłonił. Cadron, już wcześniej przygięty, teraz bezszelestnie przesuwał się obok przyjaciela nie omieszkawszy pogrozić mu zaciśniętą pięścią.

-A ż-żeby cię w tryzdy! – zaklął gdy znaleźli się w siodłach. – Po coś się pakował w te tarapaty? Co będziesz w zapasy z kobitą się pchał?

-Czemu nie – podobnież ładna.

-Piękna nawet, pi-jękna! – umyślnie jazgotliwym głosem usiłował oddać zachwyt Urycha. – Czy to nam ułatwi robotę?

-Nie, ale wiem, że to musi być niezwykła kobieta, skoro tak omotała trzy gildie największych spryciarzy. – Zerknął na słońce, ocenił jego miejsce na niebie. – E, mamy du-użo czasu. Zrobimy tak...

***

Ogier rzucił się dziko w prawo i w lewo, usiłował wstać na tylnych nogach, ale drobna mocna dłoń trzymała go pewnie za wodze przy pysku.

-Tak-tak, popróbuj jeszcze! – przyzwoliła kobieta ironicznie.

Ogier spróbował. To było niemądre: jeździec przyłożył mu harcapem w zad, a kobieta szarpnęła w dół pysk.

-No, sam chciałeś! – Zręcznie zwinęła z wodzy pętlę, zarzuciła ją na dolną wargę rumaka i skręciła. Oczy ogiera błysnęły dziko, ale on sam zamarł w bezruchu wiedząc, że każdy ruch potęguje ból spętanej przez człowieka wargi. – Właśnie. A teraz... – Skinęła na jeźdźca. Wychylił się i postukał lekko trzonkiem bata w kolano nogi wierzchowca. Kobieta pociągnęła za wargę i koń zachrypiawszy ugiął nogi. – Wi-i-idzisz!?

Jeździec roześmiał się radośnie do kobiety i nagle zobaczywszy coś za jej plecami, poderwał głowę i szybko powiedział cicho:

-Ktoś tu jedzie. Znaczny.

-Dobrze.

Kobieta rzuciła okiem na najbliższe otoczenie, ze stajni wyszedł pachołek i przechwyciwszy jej spojrzenie cofnął się nieśpiesznie, ale i nie zwlekając. Sprawdziła jeszcze czy ma pod ręką rapier i puściła wargę rumaka. Jeździec skierował go w koło podwórza drobnym kłusem, zamierzając utrafić za plecy gościa. Ten, nie zwracając uwagi na podjęte kroki swobodnie podjechał do gospodyni i zeskoczywszy z konia zdjął kapelusz. Był mężczyzną wysokim, silnym i barczystym, choć na pierwszy rzut oka wydawał się szczupły. W ciemnobrązowych włosach nie gościła siwizna, a wokół ust układały się zmarszczki od uśmiechu raczej niż bruzdy goryczy. Pochylił raz jeszcze głowę w ukłonie.

-Mam przyjemność z panią Marcją Finnegarth – stwierdził.

Gospodyni sięgnęła do głowy i zerwała dużą chustę, którą okręciła sobie szczelnie włosy, żeby nie zakurzyły się podczas zmagań z koniem. Długie sploty w kolorze złota z Leriu rozwinęły się i opadły poza ramionami na plecy aż poniżej pasa.

-Nie, to nie ja – zaprzeczyła spokojnie. Widziała za plecami mężczyzny już czterech swoich ludzi.

-Wybacz pani, ale nie mogę uwierzyć. Powiedziano mi, że jest ona kobietą

piękną, a nie wierzę by aż dwie piękne kobiety mogły ozdobić to nędzne miasto.

-Jest zajęta – oświadczyła kobieta i ruszyła w kierunku leżącego na ławie rapiera. Mężczyzna, zauważyła to od razu, nie miał przy sobie długiej broni, jakiś tam sztylecik sterczał za pasem i jeszcze coś, jakiś drąg wystawał ze skórzanej pochwy przy siodle. Spokojnie sięgnęła po rapier, przypasała, podniosła wzrok na gościa. Zmarszczyła brew jakby zdziwiona. – Jeszcześ pan tu jest?

-O to właśnie chodzi, że nie jest zajęta – pośpieszył z wyjaśnieniem gość. – Tu się nudzi i marnuje swój wszechstronny talent, a ja mam dla niej wymarzone zajęcie, przy którym będzie mogła zażyć trochę ruchu, przy którym nikt jej nie będzie krępował, a zaskarbi sobie tylko wdzięczność i wymierną przy tym.

-Jak wymierną?

-Trzydzieści rekli rocznie...

-Rocznie!?

...wikt i tak dalej dla trzech osób, dla pomocników po pół rekla za miesiąc.

Marcja odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się głośno, przybyły z przyjemnością słuchał jej głosu. Uśmiechnął się szeroko.

-Tu mam dwieście... z koni – dokończyła po niezręcznej przerwie.

-Nie, z haraczu – poprawił łagodnie Hondelyk. – Ale ani to honorowe zajęcie, ani interesujące... – Nie zareagował gdy Marcja sięgnęła do rapiera. – Przyznaję – sam pomysł jest genialny, wykonanie godne najwyższego uznania, ale potem – nuda. Oni potulnie płacą, a panią najwięcej energii kosztuje wymyślanie zajęć dla swoich ludzi.

-Właśnie wymyśliłam dla nich coś – zagroziła Marcja.

-Ach, cóż to za zajęcie – w szóstkę na jednego. Zasieczecie mnie szybko i co potem?

Kobieta przyglądała mu się chwilę, potem parsknęła śmiechem.

-Nie, no nie wiem nawet co powiedzieć! To jest tak głupie...

-Powiedz, pani, że się zgadzasz, a skieruję cię do swojej posiadłości, która wymaga silnej ręki i uporządkowania wielu spraw. Oceń – morze, rybacy, stary las, jelenie, taury i greizle, o ptactwie nie wspominając. Zające zadeptują ozime zboża. I krnąbrne chłopstwo, a do niego dwaj głupi i zadziorni sąsiedzi. Czy to nie kuszące?

Gospodyni wbiła złe zielone spojrzenie w źrenice gościa. Nie wyciągała ostrza, ale też nie cofała ręki od rękojeści.

-Wybacz, że tak wpatruję się w ciebie – powiedziała wolno i cicho. – Lecz szukam w twoim głosie czy spojrzeniu oznak głupoty, która wyjaśniłaby wszystko, ale tego nie znajduję... – Hondelyk podziękował ukłonem – ... musisz w takim razie kpić ze mnie, a tego nie znoszę.

-Sama, pani, przeczysz sobie – skoro nie jestem poszkodowany na umyśle, to przecież bym nie ośmielił się przyjść i szydzić z samej Wilczycy?

Rapier nieprzyjemnie zgrzytnął wyślizgując się z pochwy, świsnął w powietrzu i trzymany nader pewną ręką zatrzymał się czubkiem marszcząc skórę na szyi Hondelyka. Kobieta nazwana Wilczycą oddychała szybko i płytko, jej zielone oczy rozbłysły tak, że słynne szmaragdy, Pai i Pei, wyglądałyby teraz przy nich jak para mydlanych zielonkawych kamyków. Nagle opuściła rękę.

-Nic nie rozumiem – oświadczyła wzruszając ramionami. – Nie wiem dlaczego nie mam ochoty cię zabić, panie.

-Myślę, że to po prostu byłoby tak trywialne i prostackie... – skrzywił się i chciał mówić dalej, ale Wilczyca nagle odstąpiła o krok do tyłu i jednocześnie w bok, patrzyła na coś za jego plecami. Przez wysoką bramę, nie pilnowaną w tej chwili przez nikogo, bo piątka mężczyzn z różną bronią w ręku wpatrywała się w plecy Hondelyka, wjeżdżał jeszcze jeden mężvczyzna. Gość odwrócił się i popatrzył na zbliżającego się jeźdźca. – O?

-Co to – worek z gośćmi? – mruknęła Marcja.

Odsunęła się jeszcze od Hondelyka i przyjrzała zbliżającemu. Cadron ubrany był w wypożyczoną złotą paradną kolczugę zastawioną i nie odebraną przez któregoś z gości Urycha. Spod wielokątnego hełmu wypływały mu długie jasnoblond loki, tego samego koloru gęsta broda i wąsy okalały twarz, w rezultacie – na to nalegał Hondelyk – można było zobaczyć gołą skórę tylko wokół oczu i trochę na czole. Zeskoczył przed Marcją i skłonił się dość niedbale.

-Jeśli jesteś, pani, Marcją Finnegarth, to... – wzmógł nagle głos i niemal zaczął krzyczeć: – ...Przynoszę wyzwanie od mojej pani, Hornicatty Weleb!

-Co przynosisz? – osłupiała Marcja.

-Przynoszę wyzwanie od mojej pani, Hornicatty Weleb! – powtórzył Cadron. – Uważa ona, że wystarczająco się, pani, utuczyłaś na tym nędznym mieście. Teraz chce przejąć twój szlak. Ponieważ szkoda jest czasu i żywotów naszych ludzi na walkę całych formacji to proponuje ona pojedynek. Kto zwycięży ten zostaje, ta druga musi się wynieść do innego dominium.

-To już przekracza moje... – wyrzuciła z siebie Wilczyca, ale Cadron nagle odskoczył i wrzasnął:

-Powstrzymaj się, pani. Ja jestem tylko posłem, posłów się nie morduje!

Gospodyni kiwnęła się w przód i w tył, nie oderwała spojrzenia od Cadrona, ale obaj obserwujący ją mężczyźni zrozumieli, że błyskawicznie oceniła, że jest świadek, którego też by trzeba było zabić, a Cadron dodał dość głośno:

-Poza tym, jesteśmy otoczeni półsetką kuszników.

-Zaryzykuję: zabiję! – warknęła Wilczyca.

-No to ja na razie się żegnam – oświadczył Hondelyk. – W tej chwili nic tu po mnie. Będę w mieście jeszcze kilka dni, przed wyjazdem pozwolę sobie najść jeszcze raz panią.

-Nie! No co to jest? – wrzasnęła Marcja. – Jeden plecie jakieś duby, drugi mnie wyzywa!..

Zamachnęła się i świsnęła rapierem, Hondelyk skłonił głowę nie zwracając uwagi na jej ruchy. Odwrócił się i poszedł do swojego wierzchowca. Cadron również odwrócił się i pomaszerował obok niego.

-Ja też się pożegnam – powiedział nie wiadomo do kogo. – Opuszczę to miejsce z panem, jeśli można. – Po kilku krokach zadarł głowę i wrzasnął na całe gardło: – Pani Wilczyca przyjęła wyzwanie i jutro w południe dojdzie tutaj na podwórzu do pojedynku! Nie strzelać póki nie dojdzie do złamania ogólnie przyjętych praw poselskich!

Hondelyk siedział w tym momencie już w siodle i przekrzywiwszy głowę wpatrywał się w wydzierającego Cadrona. Potem popatrzył na gospodynię, na twarzy miał wypisaną niechęć, ale i rezygnację, jakby chciał powiedzieć: "Ależ nieprzyjemny typ, ale, cóż, racja jest po jego stronie!". Marcja Finnegarth stała skamieniała z rapierem w dłoni z półotwartymi ustami, z oszołomieniem w oczach tak wyraźnym, że niemal można je było wziąć do ręki i zważyć. W zupełnej ciszy, przy całkowitym skamienieniu już ósemki mężczyzn i jednej kobiety na podwórzu dwaj goście skierowali wierzchowce do bramy, a potem poza nią. Nieśpiesznie stępowali po wyznaczonej koleinami drodze, zniknęli za zakrętem, a gospodyni ze służbą wciąż stali i wpatrywali się im w plecy.

***

Dokładnie w południe między szeroko otwartymi skrzydłami bramy pojawił się zalany oślepiającym słońcem kontur jeźdźca. Wolno dotarł do obejścia, przekroczył próg bramy, zeskoczył z konia i cisnął niedbale wodze najbliższemu ze stojących tu ze skrzyżowanymi na piersiach rękami mężczyzn. Nie wyglądał on na stajennego, żaden nie wyglądał, ale Cadron zdawał się tym zupełnie nie przejmować. Gaber spokojnie zamarł w miejscu. Cadron wykonał głęboki dworski ukłon przed Marcją siedzącą w rzeźbionym fotelu pod baldachimem. Podwórze zmieniło się dość gruntownie od wczorajszego dnia – było wymiecione do ostatniego źdźbła, polane niedawno wodą; skądeś przyniesiono ławy i kilka stołów, na ławach zasiadali nieuśmiechnięci uzbrojeni mężczyźni, a na stołach stały dzbany uperlone dużymi zimnymi kroplami i kubki. Sama Marcja na ławie obok siebie ułożyła kilka rodzajów broni, parami – morgensterny, rapiery, miecze drahnijskie, żebrowe i oburęczne, potem kilka rodzajów szabel, rzadkie kasany, maczugi zwane równiarzami, zerwikaptury i na samym końcu bojowe widły: dwojaki, truziby i czterowije. Przybyły uważnie przyjrzał się broni i – wciąż w głębokiej pełnej napięcia i wyczekiwania ciszy – wsadził do ust zgięty wskazujący palec, by wydać przy jego pomocy przenikliwy ostry i głośny gwizd. Gdyby ktoś patrzył w tej chwili na Marcję zobaczyłby, że odrobinę zwężają się jej oczy – oto przygotowała się na rozegranie wielkiego widowiska, a tu ktoś znowu odbiera jej inicjatywę i zmusza do oczekiwania na kolejne kroki przybłędów. Była jednak mądra i zdawała sobie sprawę, że jeśli teraz zacznie wykłócać się o przebieg ceremonii nie zyska w oczach widzów nic, a co najwyżej straci. Siedziała więc spokojnie i czekała. Patrzyła w prześwit bramy, gdzie pojawił się następny jeździec. Jak i Cadron nieśpiesznie dojechał do bramy, przekroczył jej wierzeje, Cadron podskoczył i pomógł zejść z siodła przybyłej. Potem odstąpił o krok i powiedział głośno:

-Szlachetna pani Marcja Finnegarth, szlachetna pani Hornicatta Weleb!

Marcja wstała z wykrzywioną ze złości twarzą. Teraz widać było zgrabne nogi w wąskich spodniach i butfory powyżej kolan.

-Co to jest, bałwanie? Kpiny sobie ze mnie urządzacie?

Wskazała ręką Hornicattę Weleb. Niska pękata pulchna kobieta opatulona burym prostym odzieniem skłoniła lekko głowę.

-Skoro nie masz nic mądrzejszego do powiedzenia – przystąpmy do rzeczy – wychrypiała. Kołysząc się jak kaczka, sapiąc podeszła do ławy z bronią, przyłożyła opuszek kciuka do nozdrza i smarknęła z uczuciem. – To co wybrałaś?

Odwróciła się i skierowała okrągłe guzikowate oczka na Marcję, rumiane policzki nadęły się, sapnęła i kciukiem pokazała za siebie, na ławę.

-Ty! Ty?! Ja cię... – Marcja tupnęła i zrobiła dwa szybkie kroki do gościa.

-Aha, będziemy się tłuc pięściami i szarpać za włosy ku uciesze zebranych – stwierdziła Hornicatta i – trzymając pulchne pięści przy piersi zatoczyła łokciami kilka kół rozgrzewając się przed bitką.

Gospodyni nie udało się stłumić pełnego przygnębienia jęku, zatrzymała się i stała chwilę najwyraźniej tłumiąc wrzący w niej szał. Potrząsnęła głową prezentując piękną zawieję rudych włosów.

-Za włosy? – warknęła. – Chciałabyś, poturlu jeden.

-Nu, do roboty – plasnęła na to w dłonie, nie przejmując się w widoczny sposób słowami Marcji Hornicatta. – Jako wyzwana masz wybór.

Odstąpiła od ławy, spróbowała skrzyżować ręce na piersi, ale olbrzymie pagóry nie dały na to szansy, zrezygnowała po drugiej próbie, splotła palce pod piersiami. Marcja podeszła, demonstracyjnie obrzuciła szacunkowym spojrzeniem pękatego gościa i ponownie popatrzyła na ławę. W końcu machnęła ręką dając do zrozumienia, że to i tak bez znaczenia. Pociągnęła rapiery, wyciągnęła w stronę wyzywającej obie rękojeści. Hornicatta wzięła jeden, odeszła na środek podwórza, odkaszlnęła i splunęła soczyście w zwilżony piach.

-Wszystkich biorę na świadka – wychrypiała – że jeśli przegram... – Rozkaszlała się i długo chrypiała. – Jeśli przegram odejdę stąd i tego samego wymagać będę od ciebie – wskazała niezgrabnie trzymanym rapierem Marcję.

-Tak-tak!

Podeszła i ustawiła się w pełnej gracji postawie. Jej rywalka mlasnęła i ustawiła się również. Zasalutowały, skrzyżowały klingi. Marcja pomyślała nagle, że rywalka przestała zachowywać się niezgrabnie, ale już nie było czasu na zastanawianie się nad raptowną przemianą otyłej przeciwniczki. Zamyśliła atak i przystąpiła do jego realizacji.

W miejscu gdzie przed chwilą była Hornicatta Weleb była już jednak pustka. Pękaty taran przeniknął jakoś pod klingą rapieru Marcji i właśnie uderzał w nią z całej siły, jednocześnie wyciągniętą do przodu stopą blokując jej cofającą się nogę. Marcja wściekle machnęła rapierem zamierzając w upadku przynajmniej wyrzeźbić na twarzy przeciwniczki trwałą krwawą pręgę, potem zająć się resztą korpulentnego ciała, w którym tak przyjemnie byłoby wykonać kilka dziur.

Nie udało się.

Pod świszczącą klingą znowu nie było nikogo, a potem coś potężnie szarpnęło jej rapier i czując ból aż w łokciu Marcja puściła rękojeść. Zwaliła się na plecy i zamarła czując przyszpilający ją do piachu szpic rapieru na gardle.

-To by było tyle – wymamrotała Hornicatta stojąc nad Marcją. – Krzyknij swoim ludziom, że wszystko odbyło się prawidłowo, że nie zamierzasz strzelić mi w plecy.

-Pozwól mi wstać – wykrztusiła pokonana.

Zwyciężczyni przyjrzała się jej uważnie, potem nagle odsunęła się. Marcja podniosła się i otrzepała upiaszczone ręce. Odetchnęła głęboko.

-Przegrałam. – Okręciła się na pięcie i powtórzyła: – Przegrałam, to niemożliwe, ale przegrałam. – Westchnęła spazmatycznie i pokręciła niedowierzająco głową. Milczała chwilę. – Zwalniam was ze wszystkich wobec mnie zobowiązań, wypłata po południu.

Popatrzyła na Hornicattę i przygryzła obie wargi, w jej oczach pojawiły się wzbierające diamenty łez.

-Nic nie rozumiem – powiedziała. – To jest głupi sen. Idę się obudzić.

Ruszyła do domu. Cała jej załoga stała zamarła w bezruchu, Hornicatta Weleb cisnęła rapierem w zarysowany kilkoma zaledwie krokami piach, podeszła do swojego wierzchowca i poczekała aż Cadron dwornie podsunie jej splecione dłonie.

-Aleś ciężki! – stęknął pod jej ciężarem.

-To te piekielne poduchy z kaszą i kilkanaście warstw szmat – syknęła. Spokojnie skierowała konia ku bramie i – nie obejrzawszy się, nawet gdy za Marcją zamknęły się z potwornym hukiem drzwi – wyjechała przez bramę. Cadron wskoczył w siodło i skłoniwszy się nieco ironicznie zamarłym w pytaniu mężczyznom zakłusował, by jak najszybciej dogonić Hornicattę.

-Myślisz, że to wszystko i dalej pójdzie gładko?

Obejrzała się przez ramię i odpowiedziała cicho głosem Hondelyka:

-To mądra kobieta i dumna. Tu już nie ma co robić, została pognębiona i ośmieszona, musi stąd odejść. A jeśli myśli jak ja myślę, to więcej nie spróbuje tego chleba, bo może gorzko posmakować, wiadomo – jesteś niezwyciężony aż do pierwszego razu, kiedy nie zwyciężysz.

-O?!

-Nie kpij ze mnie, bo widziałeś! – zagroziła Hornicatta.

Roześmiali się obaj i sprawdziwszy czy nikt ich nie śledzi dotarli do kryjówki w zagajniku, po krótkiej chwili wyjechali stamtąd dwaj mężczyźni, z jednym luzakiem, a nad zagajnikiem chybotał się dym ze spalonych Hondelykowych szmat i Cadronowych peruk.

-Co teraz? – zapytał dla porządku Cadron, przeczuwając, co usłyszy.

-Teraz? Hm, pojadę zapytać Marcję, czy jednak nie podjęłaby się prowadzenia Schalsaman.

-Ba-ardzo to miłe – warknął ponuro Cadron. – Jeśli kiedyś tam dotrzemy to ona posieka mnie na plasterki.

-Nie pozna cię, właśnie po to był ten kamuflaż.

-Już ty się nie martw: zapadliśmy z Hornicattą jej w pamięć na całe ycie.

Hondelyk wydał z siebie jakiś dźwięk, co to miał wyrazić: "E tam, na pewno aż tak źle nie jest!". Wjechali na szlak i zatrzymali się.

-Ja wracam w takim razie do miasta – oznajmił Cadron czekając na protest przyjaciela.

Zapadło milczenie.

-No to wracam do miasta. – Powtórzył i odczekał chwilę. – Zanocuję "Pod Złotą Gwiazdą" – dokończył z rezygnacją.

Hondelyk pokiwał głową i zgodził się: – Dobrze.

Rozjechali się. Hondelyk chwilę później przekroczył ponownie bramę posiadłości Marcji. Zanim podjechał pod ganek otworzyły się drzwi i stanęła w nich gospodyni. Na twarzy miała wypisane: "Dobrze, że chociaż ty tu jesteś! Muszę się z kimś porachować!". Zanim otworzyła usta Hondelyk wskazał kciukiem za siebie i zapytał:

-Co tu robił ten Hornicatta?

-Co... – zająknęła się. – Co tu robił kto?

-Hornicatta. Ten mistrz szermierki. Odwiedził cię, pani? – Zsiadł z Poka i obchodząc go zarzucał ją pytaniami: – To twój znajomy? Naprawdę jest taki szybki? Powiadają, że ścina mieczem głowy komarom, prawda to?

-Hornicatta?! On? ON!?

-No tak – odpowiedział nieco zniecierpliwiony jej ignorancją. – On. A kto?

Nie słuchała go, oczy rozbłysły radośnie obrażając nieszczęsne Pei i Pai.

-Ach więc to był mężczyzna? – powiedziała do siebie. Hondelyk milczał. – To zmienia rzecz całą! Będę mogła... – urwała i zasępiła się. – Kto uwierzy? – Zastanawiała się, zastanawiała i zastanawiała. – Poświadczysz, panie?

-Ja? A o czym?

-Że to był Hornicatta!!! – krzyknęła zdesperowana, najwyraźniej wahając się – zabić tego tępaka czy dać mu szansę, żeby świadczył..

-Mogę, ale i tak bym nie przysiągł – zrobił zakłopotaną minę. – Ubrany był dziwnie i widziałem go tylko raz. Pewnie to był on, ale co do przysięgi...

-A ż-żeby to gromy!

Pok zarżał. Marcja sapnęła wściekle, ale po chwili ściągniąte rysy zaczęły się wygładzać. Hondelyk pomyślał, że ich plan był celny jak bełt mistrza. Z przegraną się pogodzi, ale zadra zostanie, już nie będzie taka pewna, taka energiczna, już będzie wątpić w swoje siły. I pewnie zejdzie z niebezpiecznej ścieżki.

-Trudno... – powiedziała. Zerknęła w niebo. – Czy jakieś szczególne sprawy cię tu sprowadzają, panie?

-Tak. Jak mówiłem, kupiłem posiadłość. Morze, puszcza i wredni sąsiedzi. Potrzebny mi ktoś, kto sobie z tym wszystkim poradzi.

Zmarszczyła czoło i wpiła mu się spojrzeniem w oczy, ale napotkała w nich świetlisty pancerz ze szczerości, ufności i jeszcze jakiegoś uczucia.

-Hm... – powiedziała. – Zawsze mnie czubek nosa swędzi kiedy coś jest nie tak... – Patrzyła mu w oczy, szukała wątpliwości, sondowała. – Z drugiej strony...

-Z drugiej strony?

Przymknęła powieki i myślała chwilę z zamkniętymi oczami. Potrząsnęła głową.

-Nie rozumiem – powiedziała zniechęcona. – Zapraszam na puchar wina, mam dobre, a wyprowadzam się dziś-jutro... – W jej głosie pojawił się żal: – Stracę piwniczkę i... Ech!

-Piwniczkę i ja mam zacną – kusicielsko wskoczył w słowo Hondelyk.

Popatrzyła na niego, inaczej, już nie pytająco, nie szukając drugiego dna w słowach.

-Żeby mnie tylko tak nos nie swędział...

Pokręciła głową, rude loki wstrząsnęły się, zafalowały.

Popatrzyli na siebie. Po raz pierwszy w życiu Hondelyk zobaczył jak wygląda uśmiech Marcji.

Był nim zachwycony.

1996