Podatek z jajec złożony to dycht poważna sprawa, zwłaszcza gdy podgrodzie w ruinie… Adam Cebula uczynił ucieszno-smutną facecyją, przez okno wyglądając. Antoni, czyli Ongard, znalazł się nagle przed bramą miasta. Z fosy dolatywał go smrodek mułu. Nie był zbyt intensywny, ale ostrzegał, że skąpanie się w bajurze do przyjemnych należeć nie będzie. Na drodze wiodącej do zwodzonego mostu walały się w piasku i drobnych kamieniach skorupy potłuczonych garnków, patyki i końskie kupy. […]
Czas, przestrzeń i ludzkie zmysły potrafią zakpić z nas i doprowadzić do szaleństwa. Jarosław Misiak i jego opowiadanie „Wzgórze H 224”. Żołnierze leżeli na wznak, gapiąc się do znudzenia na słoniowate chmury. Znali ten skrawek nieba na pamięć i chociaż nigdy nie udało się im dostrzec Najważniejszego Generała, to w każdej chwili potrafili odgadnąć, w jakim jest humorze. Dzisiaj musiał być zły i nadąsany, dlatego pancerne słonie przetaczały się powoli […]
„Wpłynąłem na czarnego przestwór Ergilionu, UZ nurza się w otchłani i jak sonda brodzi”, czyli jak kosmiczne przestworza wpływają na wrażliwe dusze. Paweł Kukliński i nowa porcja fahrenheitowej literatury, czyli opowiadanie „Artysta”. Silniki mojego UZ-12 cichutko buczały daleko za wypełnioną egzotycznym dobrem ładownią. Wibracje, występujące zawsze przy nabieraniu mocy potrzebnej do wejścia w potrójną nadświetlną, delikatnie rozchodziły się po pokładzie, przebiegały przez rozjarzony setkami kolorowych klawiszy pulpit […]
Poniższe opowiadanie to pierwszy tekst Jacka Wróbla, w którym pojawiła się postać Mistrza Haxerlina. Powstało kilka lat temu i nie jest integralną częścią książki o tej samej nazwie, jednak dość dobrze oddaje realia biznesu, jakim para się wspomniany bohater. Cuda i Dziwy Mistrza Haxerlina Gospoda „Cztery złote pokoje” była słynna na całą okolicę… głównie z tego, że swą nazwą po trzykroć wprowadzała w błąd potencjalnych klientów. Oferowała gościnę […]
Kochajmy się jak bracia… w tym z pozoru prostym stwierdzeniu można zawrzeć cały ocean gorzkiej ironii. Paweł Lach i jego opowiadanie „Spłacony dług”. Podłużną dolinę porastały jedynie mchy i kępki zmarzniętej trawy. Mgła snuła się tutaj nisko, a szczyty wznoszących się dookoła wzgórz zakrywała płachta mlecznobiałych chmur. Panującą wokół ciszę zmącił stukot kopyt, który rozległ się głucho, gdy rumak niosący zbrojnego ruszył […]
1. Na nogach utrzymywała go już tylko żądza zemsty. W stylizowanym hełmie wyglądał jak pół człowiek, pół kraken, szykujący się do zadania ostatecznego ciosu drugiemu potworowi, na którego polował. Ciężkim karabinem mierzył w jego plecy, przez cały czas zmrożony świadomością, że jeszcze niedawno on sam był celem. W cieniu drzew wysoka na dwa i pół metra postać ofiary rozbłyskiwała co chwilę bladym światłem elektryzującej siatki. Niesamowita technologia […]
Czy da się odeprzeć atak zorientowanych na sukces piratów, jeśli nawet ciskanie we wrogą jednostkę kontenerami nie pomaga? A to już zależy od tego, kto z nami podróżuje na gapę.
Dialog z komputerem z rana jak śmietana. Tym bardziej jeśli „zamieszkująca” go SI ma nader barwne słownictwo… Krzysztof Pacyński, Winka i foka witają na pokładzie statku kosmicznego! Jak co dzień Winka zbudziła się równo z dźwiękiem budzika. Dzięki połkniętymi przed snem pigułkom stymulacyjnym zupełnie nie odczuwała właściwego porankom znużenia, kiedy organizm nie może się zdecydować, czy to jeszcze sen, czy już jawa. Mimo upływu wielu lat […]
Achtung, uwaga, wnimańje! Do wszystkich autorów! Igranie z weną może być pasjonującą przygodą, ale jeśli posuniesz się za daleko, możesz nieco się zdziwić. Oraz zasmucić. Przekonali się o tym Michał Śmiałek, Paweł Oppawski oraz Słodziutka. I Słabe światło żarówki padało na laptop, masywną szklaną popielniczkę i blat biurka. Za nim w wygodnym fotelu siedział mężczyzna przed czterdziestką. Zajmował pozycję „gotowi – do startu – start”, jak olimpijczyk […]
Kto zna „Odmianę przez przypadki” nie zawaha się ani chwili przed przeczytaniem poniższego opowiadania. A kto jeszcze nie zna, po lekturze „In spe” zechce „Odmianę” poznać na sto procent. Twarz Czyckiego wyglądała jak odbicie z krzywego zwierciadła, gdy z dzikim wrzaskiem, potykając się i uderzając o meble, wybiegał z parterowego domu. Przeraził go widok Szafrana – człowieka niewielkiego wzrostu, z natury skromnego i spokojnego, groźnego tylko ze względu na swój spryt. Czycki niemal […]
– Wcześniej mieszkanie było komunalne. Pięć pokoi. Jeden zajmuje jakiś mierny pisarzyna, w drugim kurczowo trzyma się życia tracąca rozum starucha. Ale pan ich nie zobaczy i nie usłyszy. Teraz są oddzielne wejścia i te trzy pokoje należą tylko do pana . – Agent przepuścił mnie przodem. Przestąpiłem próg i kątem oka zauważyłem lekki ruch w głębi korytarza. Jakby ktoś przemknął, nie dotykając podłogi. Makler niczego […]
Zaczynał się przypływ i kamienie przy brzegu zrobiły się śliskie. Teraz przed każdym kolejnym skokiem będzie musiał dwa razy pomyśleć, zanim wybierze kamień, na którym może stanąć. Młodzieńcowi wcale nie uśmiechała się kąpiel w zimnej wodzie, na dzień przed rozpoczęciem święta Ryby. Oczywiście, nie ma nikogo w pobliżu i nikt nie będzie się naśmiewać z upadku, ale nowa, jaskrawo-ognista koszula bez wątpienia się zniszczy i na uroczystość trzeba będzie iść w starzyźnie. […]
Opowiadanie pochodzi z antologii „Niedoczekanie”, która ukaże się już jutro nakładem wydawnictwa RW 2010. Krzysztof Kochański „Parowy hycel” Inżynier Edmund Zieleniewski, naukowiec i wynalazca, dyrektor Krakowskiej Fabryki Maszyn Parowych, był postawnym mężczyzną około czterdziestki. Nosił czarne wąsy, których końcówki zawijały się ku górze bez pomocy nocnej opaski, zwanej z niemiecka binde. Czerń wąsów była naturalna (w żadnym razie nie wymuszona modnymi pomadami), czego […]
Opowiadanie pochodzi z antologii „Światy równoległe”, która ukazała się nakładem wydawnictwa RW 2010. Katarzyna Rupiewicz „Aquarta” – Odsuwają mnie od sprawy! – krzyknęłam, nie mogąc ukryć zdenerwowania. – Tego nie powiedziałem – zaprzeczył komendant. – Powiedziałeś, że przysyłają Aquartę. – Owszem, ale chcą, żebyś była jego opiekunką. – Opiekunką? – powtórzyłam. W tym kontekście słowo brzmiało tak absurdalnie, że usiadłam w fotelu naprzeciwko szefa. – […]
Prezenty, jakie znaleźliśmy pod choinką, zdążyły się już nieco opatrzyć… i – co tu dużo gadać – spowszednieć. Niektóre zostały zjedzone i nie pozostało po nich nawet blade wspomnienie. A przecież… A przecież KTOŚ je pod tą choinką położył. Ciężko zapracowany ktoś. Patrycja Paliczka ma chyba znajomości wśród mikołajowo-dziadkowo mrozowych elfów i goblinów. Albowiem, pod pozorem odpowiedzi na pytanie zadane w konkursie, dokładnie opisała kulisy podchoinkowego biznesu. […]
Daleko na północy, gdzie ocean staje się czarny, prawie taki sam jak nocne niebo; gdzie białe góry lodowe ślizgają się w ciszy po ciemnej wodzie, gdzie zimne strzały zorzy polarnej drżą nad horyzontem, a gwiazdy wyglądają jak lśniące kawałeczki lodu – żyją niezwykłe, skrzydlate istoty. Są podobne do przezroczystych kryształków. Unoszą się lekką chmurką nad bezkresnymi, śnieżnymi równinami na swoich delikatnych, kryształowych skrzydełkach, […]
Właściwie to nie jest noworoczna bajka, chociaż wszystko kończy się dobrze. Mniej więcej. Każdy dzień Marka zaczynał się o siódmej. Tak jak zawsze i u wszystkich. Od dzieciństwa do starości wszyscy wstawali równo o siódmej rano. A spać kładli się zawsze o dziesiątej wieczorem. Taki już był ustalony porządek dnia. Kiedy tylko kończyły się oba programy w telewizji, kulturalny i sportowy, pojawiała się prognoza pogody na jutro i rozbrzmiewał […]
W pierwszej chwili nie mogłem pojąć, co robi stado wilków wokół rosnącej na polanie, otoczonej niskimi krzewami lipy. Dopiero po chwili, wytężając wzrok, zauważyłem między nagimi gałęziami ciemny kształt. Nie wyglądało to na wróbla; wiewiórka nie wytrzymałaby tak długo bez jednego ruchu. Jakby odpowiadając na moje myśli, kształt poruszył się, rozprostował i wtedy rozpoznałem skrzata. Skrzat; i to skrzat niezbyt rozgarnięty, skoro dał się zagonić na drzewo. Wilki, swoją drogą, także […]
Preludium Kiedy odkryłem, że mogę prawie wszystko? Nie potrafię podać konkretnej daty. Umiejętności narastały stopniowo. Jednym z pierwszych symptomów zmiany było niesamowite wyostrzenie się wzroku. Jeszcze do niedawna potrzebne mi były silne okulary dla moli książkowych z wadą minus pięć dioptrii. A pewnego dnia, siedząc na kiblu, bez trudu odczytałem treść anonsu towarzyskiego z gazety wciśniętej pod grzejnik dokładnie w przeciwległym rogu łazienki. Nie zaniepokoiło mnie to wówczas. […]
Wczesnym popołudniem „Prawdziwy drapieżnik” zwykle świecił pustkami. Ot, kilku bywalców na hockerach, czasem kilku samotników przy skrytych w mroku stolikach. Bo przecież w końcu kto mógłby siedzieć w barze o tej porze, gdy wszyscy grzeczni, poukładani obywatele sumiennie wykonują swoje obowiązki w trwających ciągle godzinach pracy? Ci, którzy pracują wieczorami. Nieliczni bezrobotni, a właściwie ci nieliczni wśród bezrobotnych, których jeszcze stać na parę kufli podłego piwska. Różnej […]
