Tomasz Stypczyński	Literatura
	strona 49

Błąd Błędnego Rycerza

Czarne ptaki krążyły pod ołowianym niebem. W dal niosło się posępne krakanie.

Krajobraz tonął w mętnych, szarych oparach.

Zimny wiatr poruszał suche trawy, porastające gdzieniegdzie zamkowy dziedziniec; cicho zawodził na blankach starych murów i w pustych komnatach.

Z odgłosem tym mieszał się inny dźwięk, subtelniejszy, dobywający się jakby

z zaświatów, z góry, z wieży...

Z wieży dochodziło ciche szlochanie.

Rycerz rozejrzał się z niedowierzaniem. Na jego twarzy odmalował się wyraz

zaskoczenia i szczęścia.

Czyżby? Wreszcie? Po tylu latach?

W jego oku zabłysła łza radości.

To musiała być ONA!

Nigdy się nie spodziewał, że spełni swe marzenie, marzenie każdego błędnego

rycerza, w tak obskurnym, opuszczonym miejscu.

Skierował oczy swe ku górze i utkwił wzrok w niebiosach.

– Dziękuję – wyszeptał drżącymi ustami.

Po zamku rozniosło się echem coś, co brzmiało, jak pociągnięcie nosem.

"Smutna, piękna i samotna" – pomyślał rycerz.

Istota z jego snów, marzeń, samotnie spędzonych nocy, gdy... hmm, z jego marzeń...

– O, piękna nieznajoma, bieżę ku tobie – jęknął i z wypiekami na twarzy rzucił się ku wieży.

Rumak parsknął z cicha – już dawno przestał próbować zrozumieć poczynania swego pana. W gruncie rzeczy niewiele go obchodziło, co ten wyprawiał, byleby go tylko w to nie wciągał.

*

Wąskie, kręte schody.

Rycerz co sił w członkach gnał ku swemu przeznaczeniu.

*

– Na oczy mi się nie pokazuj, gówniarzu, jeśli zamierzasz przyczłapać – z surowego tonu przebijała ojcowska miłość. – Masz użyć skrzydeł!

Te słowa jak wyrok brzmiały wciąż w uszach małego smoka.

Wiatr niósł w dal ciche chlipanie.

Gdy poczwara wychylała głowę między blankami i spoglądała w dół, jeżyły jej się wszystkie łuski na grzbiecie, a żołądek zamieniał w bryłę lodu.

– Nigdy nie nauczę się latać! – fuknął malec.

Miał już dosyć wszystkiego.

Latać, latać, latać – łatwo mówić, gdy ma się trzysta lat...

– Zasrany los – mruknął, patrząc łakomie na krążące nad jego głową kruki. Dawno już nic nie jadł.

Z trzaskiem otworzyły się drzwi i na wieżę wpadła jakaś dziwna, zziajana postać.

Mały smok odwrócił głowę, posyłając jej zaciekawione spojrzenie. Paszczę wykrzywił mu radosny uśmiech, ukazując rząd długich i ostrych jak sztylety zębów. Żołądek wydał z siebie wesołe gulgotanie...