Grzegorz Żak	Literatura
	strona 83

K-2

Głos młotka przebił ciszę.

– Dobrze stoisz ?

– Jakby tu można było dobrze stać, ha! Powiedzmy, że dostatecznie.

– Teraz ty prowadzisz.

– Ok, popuść mi trochę. Pilnuj, żeby się nie skręcała.

Młody mężczyzna, ubrany w czarne spodnie i bluzę takiegoż koloru, ostrożnie sprawdzał chwyt.

– Trzymaj na sztywno, idę.

Drugi, w krasnoludzkiej misiurce na głowie, naciągnął linę. Obserwował, jak jego towarzysz pnie się powoli w górę. Asekurował – lina z łosiowej skóry łączyła obu wspinaczy, przechodząc między nimi przez oczko wbitego w ścianę stalowego haka z diamentową końcówką. Inne nie wchodziły w ścianę. Była ze szkła.

Wspinaczka na Szklanych Górach to kosztowny sport. Ale mówią, że może się zwrócić.

Diamentowe haki, śruby, zęby raków i końcówki czekanów kosztowały fortunę. Dodatkowo wyposażyli się w rękawice z rysimi pazurami i ewentualnie, gdyby raki nie zdały egzaminu, w "muchobutki". Tak w skałkowym światku Sargalu zwano ekskluzywne buty z muszej skóry, świetnie przylegające do wszelkich, nawet najgładszych gładzi. Reszta "szpeju", w porównaniu do tych luksusów – to była taniocha.

Szklana Góra K-2 wyrastała nad Nieskończoną Prerią niczym samotny żagiel nad oceanem; tylko dużo wyżej. No i w zasadzie nie tak samotnie. Podobnych gór istniało więcej, konkretnie od K-1 do K-23. Mówiono, że K to skrót od "Kurna, jak tu się wdrapać po tej cholernej stromiźnie?". Niewykluczone, iż była to prawda...

Przeszli już ponad połowę drogi. Z dwoma noclegami w ścianie, na niewielkich półkach (jeśli noclegiem można nazwać przesiedzenie nocy na jednym pośladku).

– Słuchaj, Hagen – zagaił jeden. – Kiedyś czytałem, że na takie góry końmi wjeżdżali.

– Hehe, patrz jak to historię fałszują. Może trza nam też było zamiast diamentowych dziab, dobre konie kupić, co?

– Pisali, że jeno dobrze podkuć i hajda.

– Uważaj, Izbor, sypie się.

– Sypie, sypie, co ma nie sypać. Wiesz co? Coś mi się zdaje, że diamentowe pazury lepsze by były niż te.

– No, a pisali, że nie masz nad rysie, widzisz?

– Ano pisali.

– Bo to taka tradycja, że rysie, i już. Na tradycję nie ma siły. Ktoś tam kiedyś sto lat temu wdrapał się w rysich, to potem powtarzać ci będą do znudzenia, że bez rysich nie wejdziesz. Tak jak z butami ze smoczej skóry, że niby całkiem nieprzemakalne.
To był łatwy kawałek. Szkło chrzęściło pod rakami, dzwonił wbijany z rozmachem czekan. Mogli chwilę odpocząć, rozluźnić się.

– Raki dobrze wchodzą, nie?

– No, stary, swoje zapłaciłeś.

– Ale myślałem, że szkło trudniejsze. A to jak twardy lodowiec.

– Hagen, chowaj czekan i skup się.

– Co jest?

– Przewiecha, kurzawica! – zaklął Izbor.

– Nie ominiemy? – Hagen zadzierał wysoko głowę – Jakiś trawersik na lewo?

– Nie wiem, może...

Izbor spróbował w lewo, aż chrupnęły rysie pazury.

– Zacinka, jest zacinka!

– Wbijaj i podpinaj się.

– Jasne.

Odgłos był nieprzyjemny. Przypominał rysowanie gwoździem po szybie. To było zresztą mniej więcej to samo.

Szklane Góry wyglądają nieskazitelnie, ale tylko z daleka. W rzeczywistości znajduje się na nich sporo pęknięć, rys, półek, kominów i szczelin. Materiał jest na tyle podatny, że wchodzą weń raki. Fachowcy mówią o "szklanej erozji" – szkło, wskutek działania deszczów i wiatrów mięknie, kruszeje i traci ostre krawędzie. Na szczęście.

Zacinka była bardzo solidna – z dobrze urzeźbionymi chwytami, prowadziła prosto w górę. Szli w regularnym rytmie, wbijając haki i co jakiś czas zmieniając się na prowadzeniu. Z zacinki wdrapali się na bardzo śliski, lekko przewieszony odcinek.

– Już blisko – dudniło w głowie Izborowi, wpijającemu się kurczowo pazurami i rakami w ścianę. Mięśnie, twarde jak łokcie trolla, drżały z wysiłku.

– Już blisko...

Podciągnął się na prawej ręce, znalazł oparcie dla lewej nogi. "Przydało się podciąganie na framudze" – pomyślał Izbor, zbierając siły do następnego ruchu. Zerknął w górę. Zauważył wystającą krawędź. Chwycił się, szarpnął, oparł na łokciu. Nogi zawisły w powietrzu – na szczęście to był szczyt. Zaparł się i wciągnął kolegę.

Byli na K-2.

Hagen rozejrzał się nieco sceptycznie po wierzchołku. Nie wierzył w bajki czy dawne przekazy, toteż zdziwił się bardzo.

Na Szklanej Górze był szklany pałac. W oknie zaś siedział ona.

– Księżniczka – wymamrotał Izbor – piękna...

Hagen tylko pokiwał głową. Ku jego zaskoczeniu wszystko się zgadzało – był wspaniały pałac i była księżniczka. Naprawdę piękna. I jeszcze dość młoda.

– To jak – szepnął Izbor – dzielimy się tak jak było w umowie: dla ciebie księżniczka z pałacem, dla mnie skarby i sława, tak?

– No tak .

– Trochę ci zazdroszczę tej księżniczki. Ech, gdyby nie to, że muszę jeszcze dokonać wielu bohaterskich czynów, ech...

Księżniczka uśmiechała się:

– Witajcie dzielni panowie!

Skłonili się:

– Witaj, pani – rzekł Hagen – honor to dla nas gościć tutaj.

– Nie – księżniczka miała kasztanowate, kręcone włosy, brązowe oczy i sylwetkę bogini, zgrabnej bogini – nie, to dla mnie honor gościć was. Rzadka to rzecz, goście tutaj. Zapraszam do środka.

Przepych wystroju bił w oczy.

– Przyzwyczajaj się – szturchnął kolegę łokciem Izbor. Nie mogli uwierzyć, że to prawda.

Gospodyni zeszła po schodach.

– O - zauważyła – widzę, że niektórzy ciągle używają rysich pazurów. Diamentowe są lepsze.

– Zapewne – mężczyzna w stalowej misiurce spojrzał zdziwiony na swoją przyszłą żonę – a skąd pani taką wiedzę o wyposażeniu górołaza posiadasz ?

– Ja nie – księżniczka uśmiechała przepięknie – ja się na tym za bardzo nie znam, To mój mąż...

– Przepraszam ? – Hagen nie odrywał wzroku od kobiety – powiedziałaś pani – mąż?

– Tak, mój mąż. O, właśnie idzie.

Hagen oderwał się na chwilę od rzeczywistości. Jak przez mgłę widział lekko łysiejącego krasnoluda z czarną brodą, wyłaniającego się zza narożnika. Nic nie czuł. Ani żalu, ani rozczarowania, ani złości. To go zdziwiło – nic nie czuł.

Poczuł dopiero, gdy krasnolud ściskał go wylewnie:

– No – głos męża gospodyni brzmiał jak lawina – no, brawo, pogratulować, południową ścianą. Zacny wyczyn, prawda. Ale panowie, rysie pazury to nie to. Diamentowe lepsze. Raki bardzo dobre, widzę. No, tylko pogratulować!

– Dziękuję – bąknął Izbor – nie ma czego.

– Ano nie – poparł go towarzysz, chwytając się za głowę.

– Jak to – nie ma czego?! – ryknął krasnolud – panowie, trzecie przejście południową ścianą to jest coś. Trzeba to oblać.

– Zostaw, Jur, panowie pewnie zmęczeni – mitygowała męża księżniczka.
Izbor zacisnął pięści:

– Trzecie przejście? – wydyszał – jak to trzecie? A dwa poprzednie, to kto?

Czarnobrody wzruszył ramionami:

– No ja. Nie ma co robić za bardzo na tej górze, to ją sobie zdobywam różnymi drogami. Południowa jest chyba jedną z łatwiejszych. Musicie spróbować wschodniej. Tam jest nieźle. Kawałkami to 6g+. Tylko żona mi trochę zabrania...

– Znaczy, że nie jesteśmy pierwsi? – przerwał mu Izbor – czyli...

– Czyli że... – Hagen chciał coś powiedzieć, ale na szczęście tylko to pomyślał.

– Chyba wiem, o co wam chodzi – Jur klepnął młodzieńców twardymi rękami – naczytaliście się o Szklanych Górach. Mieliście nadzieję, co?

– No – potwierdził niedoszły mąż księżniczki – mieliśmy...

– Niestety – odezwała się gospodyni – Jur Kukułka był pierwszy.

Drgnęli na dźwięk tego imienia i spojrzeli na krasnoluda. To imię znali wszyscy, nie tylko wspinacze.

– Mówili, że zginąłeś.

– Tak – pokiwał głową Jur Kukułka – skąd mogli wiedzieć. Nie chwaliłem się nikomu. Wspinałem się dla przyjemności. Nie spodziewałem się, że te bujdy o pałacach i pannach na szczytach to prawda. A jednak. No to zostałem. Dobrze mi tu. Jak mam ochotę, to wybieram się na wspinaczkę, jak nie, to siedzę z żoną. Cisza, spokój. Zawsze chciałem mieć dom w górach. To spełnienie marzeń. Dobrze mi tu.

"Nie dziwota" – pomyślał Izbor.

– Zapraszamy na obiad – skinęła pani domu.

– Bardzo chętnie.

Obiad smakował wyśmienicie: kasza, pieczeń z dzika, żubrzy ser, jagody, jabłka, wino.

– Skąd to wszystko ? – zainteresował się Hagen – znaczy, jak to tutaj trafia? Zawsze mnie to nurtowało.

– Zaprzyjaźnione orły – przełknął kęs sera Jur Kukułka.

– Aha.

– Ale żeby nie nadużywać ich przyjaźni – przepłukał gardło łykiem wina – zaporęczowałem wnękę na północnej ścianie. Godzinka i jestem na dole.

Hagen połknął ogryzek na wspomnienie kilku pomyłek przy wspinaczce. Mało życia nie stracił, a właśnie dowiedział się, że na północnej była poręczówka!

Gospodarze zauważyli zdenerwowanie gościa. Wymienili znaczące spojrzenia.

– Zawsze mówiłem – westchnął Jur Kukułka – że wspinać się można tylko dla przyjemności. A nie, żeby zaimponować kobiecie!